αυτόχειρ και διαπράττουσα

    Είναι λένε, πως θα τους μάθεις να σου φέρονται. Με ένα σκληρό τρόπο ο ρεαλιστικός υπαρξισμός σε θεωρεί υπεύθυνη για ότι σου συμβαίνει, σα να το προκαλείς, σα να το ψιλο...προσεύχεσαι υποσυνείδητα, ακόμη χειρότερα σα να το οργανώνεις. Είσαι εσύ που φταις, 100%. Όχι το σύμπαν. Εκτός αν είσαι μοιρολάτρης και "αγοράζεις" αστρολόγους γιατί έτσι βρίσκεις που να φορτώσεις τη μαλακία που σε δέρνει, εκτός αν είσαι ηλίθια οπότε δεν ...απασχολείς, σε κάθε άλλη περίπτωση ίσως πρέπει να το αποδεχτείς. 100 %. Εσύ.
    Αν πιστεύεις ότι θα σου φερθούν σα σκουπίδι, στο τέλος είσαι σίγουρη ότι σου φέρθηκαν σα τέτοιο. Αν πιστεύεις ότι θα σε παραμυθιάσουν, ότι και να συμβεί σου φαίνεται βέβαιον ότι σε παραμύθιασαν. Αν πιστεύεις ότι σε εξαπάτησαν το ήθελε η κούτρα σου. Αλλά και οι άλλοι δε σε παίρνουν πια σοβαρά. Στο τέλος παραιτούνται όλοι γιατί και τα πιο επίμονα πλάσματα έχουν τις αντοχές που έχουν. Αν πιστεύεις ότι είσαι ένα θύμα συστρατεύεσαι με τα θύματα για να οργανώσεις εξοργισμένα διαβήματα. Και βλέποντας τα άλλα θύματα γύρω σου αράζεις βολικά με τη φάρα σου. Με τη φάρα σου. Τη φάρα των άρρωστων ψυχών. Κύριο γνώρισμα η οργή, το μένος. 
    Πάνω σε βαγόνια με ξεγελασμένους, πάνω σε ξερονήσια με αδικημένους, πάνω σε μπαλόνια με αφελείς, πάνω σε λεωφορεία χωρίς φρένα με μεθυσμένους, αλλά πάντως πάντα πάνω σε κάτι που το οδηγάει άλλος, και πάντα με πολύ κόσμο.  Καλά είναι.
    Το αστείο είναι ότι όσο χτίζεις τη ζωή σου,  ζώντας τις στιγμές, κάνεις επιλογές που είσαι βέβαιη ότι αποπνέουν αποφασιστικότητα, δύναμη, ευελιξία και ευστροφία. Και το ακόμη πιο αστείο είναι ότι εκείνη την ώρα αισθάνεσαι βασίλισσα. Μετά σε αναλαμβάνει η μαλακία σου και σε βάζει να  κάνεις εξοργιστικές αυτοκριτικές και αρρωστημένους απολογισμούς για πράγματα που τότε που συνέβησαν αποθέωσες. Ο ίδιος άνθρωπος δεν είσαι ; Εσύ δεν συμμετείχες ; Τόσο μεγάλη απώλεια συναίσθησης είχες τότε και τόσο μεγάλη καθαρότητα σκέψης έχεις τώρα ; Τελούσα εν βρασμώ και με αφρισμένο το στόμα από θυμό ; Τόσο πεταμένα ήταν εκείνα τα χρόνια σου, με τον πρώτο σου σύντροφο, με την πρώτη σου δουλειά, με τον πρώτο σου εραστή, με το πρώτο σου αυτοκίνητο, με το πρώτο σου στυλάκι ζωής και τους πρώτους σου φίλους που όλοι οι απολογισμοί καταλήγουν ότι ήσουνα παραμυθιασμένη ; Και αφού τόσα χρόνια έφαγες παραμύθι... είσαι τόσο σίγουρη ότι δε θα ξαναφάς ; Τώρα συνέβη η επιφοίτηση ; 
     Τοποθετώντας και κεφαλαιοποιώντας πας μπροστά. Δε χρειάζεται να συνθλίψεις τις αναμνήσεις να τις ταιριάξεις σε μιζέρια, να τις κάψεις σε πυρές. Είναι σα να πετάς στο τζάκι όσα βιβλία έχεις διαβάσει. Πετώντας, "μικραίνεις" τη ζωή που έζησες. Κοντένεις και εσύ. Και δεν έχεις πολύ ακόμα να ζήσεις. Ούτε πολλά εκατοστά για να ψηλώσεις τη ψυχή σου. Εδώ που έφτασε έφτασε με πόνους που άντεξες. Μην τη πηγαίνεις πίσω. Βλακέντια... Κρίμα δεν είναι ;