η "ιδεολογία" ως δικαιολογία

  Μήπως να βάλουμε στο ντουλάπι τις μεγάλες ιδέες και να βγάλουμε από μέσα τον ( ένα & απλό ) άνθρωπο ; 

   Δεν αναλαμβάνουμε δράση... μονάχα συμπεράσματα βγάζουμε .. Προσχήματα υπάρχουν πολλά, βολικότερο από την επίκληση μιας ιδεολογίας , κανένα..

      Έχετε συναντήσει ανθρώπους που είναι καθημερινά συγκλονισμένοι ; Εξοργισμένοι ; Γελάτε, ε ; Λίγο να ανασηκώσεις το καπάκι τους χάπια ληγμένα θα μυρίσει. Δεν πά να μιλάνε για το καλό καρπούζι ή τον κακό μας τον καιρό ;  Στην έμφαση, στο φρύδι τους είναι το λάθος ! 

     Υπάρχει πάντοτε κάτι που μας τρίβουν στα μούτρα... Μια ιδεολογική αναφορά. Κι έτσι με όλο το δίκαιο τους οι συγκλονισμένοι σπρώχνουν άλλη μια μέρα την αβάσταχτη πραγματικότητά τους παρακάτω, αναβάλλοντας την προς τα έσω κριτική και την δράση.  

    Οι ιδεολογίες δεν είναι αντιβιοτικά. Μπορείς να τις μελετάς, να τις εξελίσσεις και να τις προσθέτεις στην φαρέτρα σου ως στιβαρά βοηθήματα σκέψης , προκειμένου να ... προκειμένου να  αλλάξεις σχέδιο ζωής, να αντισταθείς σε μια δυσμενή εξέλιξη ή να προλάβεις ένα κακό που έρχεται. Και όπως συμβαίνει με τις πρωτοβουλίες και τις δικαιολογίες νικάνε συνήθως οι δεύτερες. Μηδέν τρία.  

     Η βολικότερη θέση είναι να είσαι ιδεοληπτικός εξτρεμιστής . Από αυτή τη θέση αντιμετωπίζεις το πόπολο με τη σιγουριά που έχει ένας βλάκας με εξουσία.Αισθάνεσαι ένας μικρός διαφωτιστής ανάμεσα σε καημένους παραπλανημένους. Μπορεί να πάει πολύ μακριά αυτή η βαλίτσα. Μέχρι και να απωθείς εγκλήματα πολέμου θεωρώντας ότι αξίζουν τον κόπο. Μέχρι και να αγνοείς την κοινή λογική.

    Δεν θα είχαμε ζήτημα. Εννοώ δεν θα είχαμε ζήτημα όταν κοντά μας ξεκινούσε την ρητορική της συμφοράς ένας από την παρέα μας. Δεν θα είχαμε ζήτημα ακολούθως αν δεν παράγονταν τούτα τα δυο τρία αρνητικά δεδομένα :

    Δε απομένει χώρος για πραγματική συζήτηση. Παράγονται μονόλογοι απέναντι σε κλειστά αυτιά.

    Δε απομένει στους γύρω πλαίσιο & διάθεση για υπομονετικό χτίσιμο αντίλογου.

    Δε περισσεύει οξυγόνο για να αναπνέουν όλοι.

    Δε σου μένει, παρά να σηκωθείς με τρόπο και να φύγεις μακριά. 

    Η ιδεολογία ως ατομική δικαιολογία, φαίνεται από εκατό μίλια μακριά. Έχει απολέσει την φιλοσοφική της υπόσταση κι έχει γίνει επιθετικός εξοπλισμός & είναι άδικο... Κάθε ιδεολογία., με το φιλοσοφικό της υπόβαθρο είναι μια κατασκευή λογικής βελτιωμένη από πολλούς και κληροδοτημένη σε όλους.  Είναι μια παρακαταθήκη για όλους τους ευάλωτους σκεπτόμενους συνειδητοποιημένους απλούς πολίτες.

   Η χρήση της, όταν μπαίνει στο στόμα όσων χρειάζονται εχθρούς για να πάνε παρακάτω, απαγορεύεται !

     ----------- ΥΓ ----------------------------------------------------------

       Ακόμη και στις ιδεολογίες που κλείνουν το μάτι στη δια της βίας ανατροπή των καθεστωτικών συστημάτων, διαβάζοντας τους θεωρητικούς μέντορες & φιλοσόφους που τις εμπνέουν, σήμερα ή στο μακρύ ιστορικό παρελθόν, θα βρεις αναφορές στο αυτονόητο. Όταν αρχίζει η αριθμητική της στυγνής σχετικότητας χάνεται κάθε δίκαιο. Χίλιοι νεκροί σήμερα προκειμένου να αποσοβηθούν δέκα χιλιάδες αύριο... Χίλιοι άνεργοι σήμερα προκειμένου να προλάβουμε να μην απολυθούν δέκα χιλιάδες αύριο... Χίλια δέντρα σήμερα προκειμένου να μην κοπούν δέκα χιλιάδες αύριο... Τα παραπάνω μαθηματικά της συμφοράς έχουν χρησιμοποιηθεί με τη σειρά που αναφέρθηκαν , ε ; ..στη Σοβιετική Ένωση, τη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ή όχι και με την παραπάνω σειρά ! Αν κάτσουμε να μιλήσουμε μπορεί και να σκοτωθούμε .. όχι για το αν πρόκειται για μαθηματικά της συμφοράς αλλά για το ποιος και πότε τα χρησιμοποίησε με τον πιο ποταπό τρόπο. Το βέβαιον είναι ότι θα ανέβει ο τόνος της φωνής μας, επειδή, όταν κάποιος πειράξει τις ιδεολογικές μας αναφορές - καταβολές - καταφυγές εμείς , όλα κι όλα... δεν. 

   

η ενσωμάτωση του αντίλογου στο σύστημα

      Έχουμε κατακτήσει πολλά από εκείνα που προηγούμενες γεννιές θεωρούσαν ουτοπία, κουβαλάμε ωστόσο με κόπο τον εαυτό μας από τη δουλειά στη σχόλη και στο νυχτερινό μας καταφύγιο, επειδή κατά βάθος ξέρουμε ότι δεν έχουμε κατακτήσει ούτε κατ' ελάχιστο την ελευθερία των προθέσεών μας. 

     Από τη πραγματικότητά μας έως την πληρότητα και την αυτοδιάθεση ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

   Συνεπώς είναι φανερό ότι η βολή & η ευφορία που περιφέρεται στις διαφημίσεις όσο το σύστημα διαχέει μικρές μερίδες συμμετοχής στο ατέρμονο πάρτυ της υπερ παραγωγής και της υπερ κατανάλωσης δεν αφορά τις ευχές μας για την ευτυχία μας αλλά μια διεκπεραίωση ενός δεδομένου-συμπαγούς ρόλου.

     Παλαιότερα, ερχόμασταν συχνότερα σε επαφή με τον, κατά το σύστημα, υπόκοσμο, εκείνους δηλαδή που δεν έβγαζαν τα προς το ζειν με τον καθιερωμένο τρόπο, τους "εκτός", τους παραβάτες, τους κυνικούς.

    Η ανώτερη κουλτούρα βέβαια ήταν πάντα προνομιακό πεδίο εκείνων που είχαν λύσει τα κεφαλαιώδη βιωτικά τους ερωτήματα αλλά η ζύμωσή της με τους κλοσάρ και τους πότες της νύχτας ήταν εφικτή.

   Σήμερα ξεκινώντας από τις αναβαθμίσεις "των υποβαθμισμένων περιοχών" και τον εκτοπισμό από την κοινή θέα κάθε εστίας μικροπαραβατικότητας ή παραοικονομίας , την αιχμηρή τέχνη & τον αντίλογο τα κατάπιε η αδηφάγος μηχανή ενός ορθολογιστικού εξομαλυντικού και εν τέλει φανερά εμπορευματικού μηχανισμού, ο οποίος διαφυλάσσεται από όλα τα μέρη του πολιτικού κατεστημένου ως κόρη οφθαλμού.

    Υπάρχουν εναλλακτικές δραστηριότητες, αλλά ενταγμένες σε λέσχες εκλεπτισμένων θαμώνων των οποίων τα παπούτσια είναι ολοένα και ακριβότερα και τα ποτήρια κομψά και κολωνάτα. Τι παραμένει στις μέρες μας, πραγματικά εκτός συστήματος ; Ποιός εκφράζει τον αντίλογο ; Αλήθεια, ποιός είναι ο σημερινός Μπουκόφσκι , ο σημερινός νεαρός Γιάννης Αγγελάκας, ο σημερινός Τζίμης Πανούσης ; 

    Υπάρχουν, παράγουν και κινούνται. Ασφαλώς εκφωνείται αντίλογος. Απλά, το σύστημα, έτσι όπως υποδέχεται και αφομιώνει τις κορυφές του, ουδόλως συνταράσσεται. Του έχει πάρει τα μέτρα και τον καταπίνει σαν υγιεινή τροφή. Με τούτη την διαδικασία χειριστικής αφομίωσης :

    Ο εναλλακτικός στοχαστής βλέπει γύρω του τους πάντες αδιάφορους και αλλοτριωμένους. Αποκτά είτε μια ηττοπάθεια είτε μια μανιώδη δίψα για επιρροή. Και το κυρίαρχο παιχνίδι επιρροής παίζεται πλέον στα media με όχημα την τεχνολογία. Ο σημερινός Πανούσης πρέπει να αποκτήσει ΤΙΚ ΤΟΚ.  Από τη στιγμή που "αποδεχτεί το πλαίσιο" γίνεται μερίδα του. Εαν ποστάρει "δυσκολάκι" το επόμενο κλικ τον εξαϋλώνει με αποτέλεσμα να επιδιώκει το εύπεπτο. Δεν επικοινωνεί την ουσία του αλλά εκείνο που θεωρεί ότι μπορεί να χωρέσει σε μια ακαριαία στιγμή επιρροής-προσοχής. Και φυσικά όλο τούτο δεν το τρέφει με απαρχαιωμένη συσκευή, αυτό δα του έλειπε ! Αλλάζει τα i-phone σαν τα φανελάκια.

    Και τελικά , να τι συμβαίνει :

   Πρωτεργάτριες της αντίστασης απέναντι στα ανορεκτικά πρότυπα γυναικείας ομορφιάς , δηλαδή κορίτσια με κότσια, όχι αστεία, ενσωματώνονται στο κατεστημένο πλαίσιο διαφήμισης και γύρω από το μήνυμά τους είναι κρεμασμένα έναντι αμοιβής ρουχαλάκια plus size από λαμπερά πολυκαταστήματα.

   Μετανάστες ή παρίες που τελικά άντεξαν να μην πέσουν (και με τους οποίους επιλεκτικά το σύστημα ασχολείται ) περιφέρονται στα ΜΜΕ ως πρότυπα συμπεριληπτικότητας του καταναλωτικού οργασμού και απόδειξη της αμεροληψίας ενός α-ταξικού πλαισίου. Γύρω τους κληρώνονται αυτοκινητάκια... Και όχι μονάχα στις δυτικές καπιταλιστικές αλλά και στις ανατολικές "κομμουνιστικές" χώρες.  

   Πρωτοβουλίες σαν το περιοδικό δρόμου ΣΧΕΔΙΑ το σύστημα τις αγκαλιάζει μέσω "χορηγιών" και τις βραβεύει σε γκαλά με ζωντανή μετάδοση. Η συμπεριληπτικότητα όμως περιλαμβάνει και τη συγκάλυψη. Ο απλός πολίτης βεβαιώνεται ότι το καλό επισυμβαίνει τελικά με κάποιου είδους προνοιακή δράση, όχι της γειτονιάς και των συμπολιτών αλλά στα πλαίσια της εσχάτως προβεβλημένης εταιρικής ευθύνης !

   Κι όσο για τα ακτιβιστικά νεανικά σχήματα , εκεί ξέρουμε πόσο "από κοντά" τα έχουν τα media. Λίγο η αθωώτητα της ηλικίας λίγο το ναρκισσιστικό πλαίσιο των κοινωνικών δικτύων, το παιχνίδι είναι για γέλια. Γυμνόστηθες νεαρές και βαμμένοι πειρατές κόλλησαν τις παλάμες τους με super glue σε πίνακες στο τάδε μουσείο μοντέρνας τέχνης. Στο στέρνο τους έγραψαν save the planet. Ε, όχι, όχι... Αυτό δεν είναι πάλη απέναντι στο σύστημα, αυτό είναι καθαρή αυτοπροβολή πασπαλισμένη με ολίγη ιδεολογία.

   Τι παραμένει πραγματικά εκτός συστήματος ; Θεωρώ πως είναι πλέον σχεδόν αδύνατον, αυθεντικός σκληρός αντίλογος ή έργο διανοίας καταγγελτικό και ακατέργαστα ανατρεπτικό, να φτάσει σε μεγάλο αριθμό αποδεκτών. Για να φτάσει, πρέπει να είναι επιμελημένο, μετασχηματισμένο, σύντομο, συμβατό και τελικά παντελώς αγνώριστο ! Και άντε, δεν πειράζει για το έργο. Εκείνο που πονάει είναι ότι έχει αλλοιωθεί και ο νους που το παρήγαγε. Έχει χαθεί και ο Λόγος και η Ελευθερία ( το αραγές δίδυμο από την εποχή του Αριστοτέλη ) ,

    Ας κλείσουμε με Μαρκούζε : Στην δυνατότητα και όχι στο εφικτό, στις απαιτήσεις της σκέψης και στην τρέλα του έρωτα βρίσκεται η καταστροφική άρνηση των εγκαθιδρυμένων τρόπων ζωής . Κάθε ύπαρξη που αναλώνεται στην εξασφάλιση των προ απαιτούμενων της ύπαρξης, είναι συνεπώς, μια αναληθής και ανελεύθερη ύπαρξη. ( ο μονοΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ )  εκδ.πεδίο

    

το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ

   Όταν βλέπω μια υπερήλικη ντουλάπα , αναλογίζομαι τι εκπλήξεις μπορεί να φυλάχτηκαν για μένα , μέσα. Ποτέ δε σκέφτομαι ο ανόητος ότι είναι πιθανόν οι πόρτες της να έχουν σκεβρώσει τόσο, που αποκλείεται πλέον να ανοίγουνε.

    Λέξεις ... αράδες από γράμματα ανεξήγητα τακτοποιημένα κάθε φορά με άλλο νόημα, θέλω να πω, πόσες θερμοκρασίες μπορεί να αποκτήσει η ίδια λέξη, πες εσύ χαρά, πες εσύ θλίψη. Η χαρά, παγωμένη, χλιαρή, θερμή, κοχλάζουσα. Η θλίψη ως μελαγχολία, ως αποτύπωμα, ως ετημυγορία, ως μότο, ε ;

    Που λες, επιχείρησα να στα γράψω, όλα.. αγαπημένε, αγαπημένη, ιστορία μου. Σου έγραφα για μήνες, τόσο μου φάνηκε τότες ο χρόνος εμένανε, έσβηνα, έγραφα, έσβηνα. έγραφα... μια μέρα είπα θα στο στείλω... έπιασε βροχή, βγήκα να έλθω, η βροχή δυνάμωσε κι έκαμα πως μου έπεφταν οι σελίδες... μια μια, κάθε δέκα βήματα στη δημοσιά. Μπορεί και κάθε εφτά ή πέντε. Δεν μέτραγα τα βήματα. Τις σελίδες μέτραγα. Τις αποφάσεις να μην βρεθούν στα χέρια σου. Γιατί δεν αντέχω να βλέπω , όταν λαμβάνεις δικό μου γράμμα και δείχνεις , εμβρόντητος, εμβρόντητη , ιστορία μου αγαπημένη. 

   Κι έτσι μέτραγα. Να φτάσει ; Να μην φτάσει ; Να μην. Να φτάσει ; Να μην φτάσει ; Να μην.

   Δεν είχα επίγνωση εκείνη τη στιγμή ότι κάθε σελίδα που μούσκευε στο ρείθρο της ασφάλτου , κάθε πρόταση από κάθε σελίδα που μούσκ... κάθε λέξη από κάθε πρόταση από κάθε σελίδα που μούσκευε , δεν θα έβρισκε ποτέ ξανά την δύναμη ή την συνθήκη να αναβλύσει από το μυαλό μου και να καθοδηγήσει το χέρι να την ξαναγράψει ώστε να ανακτήσει μια ορατή υπόσταση. Δεν είχα επίγνωση ότι πρόβαινα σε κάτι τελεσίδικο. Σε μια σειρά από προσωρινές επιλογές, θαρούσα. Όμως... όχι. Λάθος έκαμα. Όταν μια σειρά από τραύματα βρει το μονοπάτι να περάσει τον μαλάκα τον εσωτερικό μας επιμελητή και να φτάσει στο μολύβι, πιστεύουμε ότι έχουμε αποκτήσει μια δεξιότητα που θα είναι πάντα εκεί. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αν δεν φτάσει στον τελικό προορισμό, δεν εξαϋλώνεται, αντιθέτως σαν το αμπέλι που δεν το κλαδεύεις, απλώνεται ως παρείσακτος και καταπατά και επιβάλλεται σε χώρο, που δεν ήταν για ρώγες και μέλισσες αλλά για να περνάει στις ώρες του άπλετο φως.

        Κι έτσι, το ρείθρο έγινε ένα μνήμα για τις προτάσεις και το σώμα μου μια ντουλάπα που μάγκωσε η πόρτα της. Κι έτσι το ρείθρο έγινε ένα μνήμα για τις προτάσεις μας και τα σώματά μας ντουλάπες που τους μάγκωσαν οι πόρτες.

   Σε ένα άδηλο σημείο του χρόνου αργότερα θα αναρωτιέμαι και, φαντάζομαι κι εσύ το ίδιο, γιατί δεν τα καταφέραμε καλύτερα.

ο λαγός

 

   Η αποστολή του λαγού στις μεγάλες διαδρομές του στίβου ή και της ζωής δεν είναι να βγάλει όλη την διαδρομή . 

   Πολλές φορές οι συναθλητές του στο στίβο ή και στη ζωή παραβλέπουν τούτη την σαφή συνθήκη.

   Έτσι, καθώς τον βλέπουν να παραμερίζει στην ώρα του για να παρακολουθήσει τον τερματισμό τους στο στίβο ή και στη ζωή ξεβολεύονται.

   Μερικές φορές είναι επειδή δεν έχουν την ακριβή πληροφόρηση, μπορεί αθλητές στον στίβο ή στη ζωή να μην έχουν ενημερωθεί ότι θα κληθούν να οδηγήσουν κάποια στιγμή την κούρσα. 

    Αυτό οδηγεί σε αποτυχίες οι οποίες ωστόσο ποτέ στον στίβο ή στη ζωή δεν είναι και η τελική έκβαση, δηλαδή στην συγκεκριμένη διαδρομή είναι, αλλά δεν είναι πρόβλεψη για την επόμενη πιστολιά εκκίνησης.

   Ευτυχώς για όλους, κάθε φορά που προκηρύσσεται αγώνας, οι συμμετέχοντες δηλώνουν ρόλο.