Ο άνθρωπος που είχε δυο στομάχια

    Ας το καταπιώ κι αυτό, είπε ο Διομήδης.

    Είχε μόλις τελειώσει ένας απίθανος καυγάς περί όνου σκιάς με τη σύντροφό του. Ο Διομήδης είχε αναπτύξει μια διαδικασία που θα μπορούσε άνετα να πάρει δικαιώματα ευρεσιτεχνίας. Τα τσαλάκωνε. Ό,τι τον ξενέρωνε, το τσαλάκωνε πολλές φορές, πρώτα μέχρι να γίνει μια μπάλα από σκιές, μετά μέχρι να γίνει ένα σχεδόν στερεό μαυριδερό πράγμα και μετά του έδινε και το σχήμα ενός μικρού χαπιού. Χρησιμοποιούσε το γουδί, τον πρόγονο του μπλέντερ που είναι ο πρόγονος του multi που είναι ο πρόγονος, τέλος πάντων μη ξεφύγουμε από το ζουμί, χρησιμοποιούσε το γουδί και τελικά από ένα σημαντικό επεισόδιο το μόνο που έμενε να το θυμίζει ήταν ένα σκούρο δισκίο.

    Μετά νομίζεις ότι το έβαζε σε κανένα βαζάκι ; Όχι. Ο Διομήδης δεν ήθελε να το ρισκάρει, θέλω να πω,  να το ξαναβρεί μπροστά του. Οπότε , το κατάπινε.

    Προσβολές αναίτιες γίνονταν μικροσκοπικά σκούρα δισκία. Αδικίες μικρές και μεγαλύτερες μετατρέπονταν σε χάπια. Ήταν μια διαδικασία που είχε αγγίξει την απόλυτη τελειότητα.

    Τότε, μια μέρα, πάντα ό,τι πηγαίνει στραβά ή γαμιέται τελείως ξεκινάει με την φράση , τότε μια μέρα, ο Διομήδης αισθάνθηκε όλο το πίσω από το σβέρκο του κορμί σαν μια πέτρα που ζύγιζε ένα τόνο. Προσπάθησε να κάνει τεντώματα , τίποτε. Ρώτησε τον ξάδελφό του τον φαρμακοποιό, τίποτε. Γράφτηκε πιλάτες και ίδρωσε μερικά απογεύματα, τίποτε. Έβαλε και του έκαναν μασάζ, πρώτα κάτι κοριτσάκια στο κομμωτήριο, μετά ένας φυσιοθεραπευτής, μετά ένας νταγλαράς Τσετσένος αρσιβαρίστας που έγινε πρακτικός. Τίποτε.

    Τελευταίο, όπως κάνουμε πάντα, αποφάσισε να επισκεφτεί τον ορθοπεδικό του. Εκείνος φυσικά τον έστειλε για μαγνητική. Και τότε λύθηκε το πρόβλημα.

    - Έχετε δύο στομάχια.

    - Παρακαλώ , ποιος ήρθε ; είπε ο Διομήδης…

   - Έχετε δύο στομάχια, επανέλαβε η γραμματέας του διαγνωστικού σκάζοντας μια φούσκα από τσίχλα, σα να του έλεγε έχετε δυο αναπτήρες στο χέρι.

   - Τι θα πει αυτό ;

   - Υποθέτω πως έχετε ένα στομάχι εκεί κάτω, από το οποίο όσα καταπίνετε πάνε μετά από ειδική επεξεργασία στον αγύριστο.

  - Υποθέτω, ναι, λέει ανακουφισμένος πρόσφατα ο Διομήδης.

   - Έχετε και ένα δεύτερο ! Χωρίς αποχέτευση. Τυφλό. Όσα καταλήγουν εκεί, μαζεύονται και κανένας δεν ασχολείται να τους κάνει διαλογή. Έχετε ένα μικρό στομάχι στον αυχένα με σχήμα βάζου μαρμελάδας.  Έχει ήδη γεμίσει. Επικρατεί αδιαχώρητο. Το στομάχι σας, το δεύτερο εντάξει ; αυτό που βλέπω εδώ,  το άλλο δε το πιάνει η λήψη, το στομάχι σας εκεί πίσω από το σβέρκο είναι τίγκα στις μαύρες μπίλιες. Θα πληρώσετε με κάρτα ; Γιατί έχουμε σήμερα ένα θέμα με τα pos.  

δε θέλει τρόπο, θέλει κόπο

   Η ταχύτητα έφερε την βιασύνη, η βιασύνη την τραχύτητα, η τραχύτητα έφερε τη χυδαιότητα και η χυδαιότητα τον αποτροπιασμό και την (απο)μόνωση. Αν είναι να θυμίζει κρεοπωλείο ο έρωτας, ας μένει. Δυστυχώς το μότο των καιρών ότι «δε θέλει κόπο αλλά τρόπο» μεταδόθηκε σαν ιός, από τα τεχνοκρατικά ζητήματα σε όλες μας τις εκφάνσεις. Στον τρόπο που εκδηλώνουμε το ενδιαφέρον μας προς το αντίθετο φύλλο, στον τρόπο που προσεγγίζουμε την τέχνη, στον τρόπο που προετοιμάζουμε το δείπνο μας, στον τρόπο που καταναλώνουμε ένα παλιό κρασί.
   Μετά πέφτουμε απ’ τα σύννεφα γιατί δεν κάνουν παραδοσιακό νταλαβέρι τα νέα παιδιά... Επειδή, πως να το πω, θέλει κόπο. Τίποτε που να απαιτεί κόπο δεν φαντάζει
δελεαστικό σήμερα, ούτε για τα νέα παιδιά ούτε για τα "κάπως μεγαλύτερα". 

   Η επιτυχία μετριέται με αριθμητή το μέγεθος και παρανομαστή το χρόνο.

   Μια σπουδαία γυναίκα, όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς την σπουδαιότητα ενός ιδιαίτερου θηλυκού, θέλει αφοσίωση για να την αλώσεις και μικρές μπουκιές όταν ευλογηθείς να την καταναλώσεις. Δεν είναι μεζεδάκι της μπουκιάς.
    Το ίδιο, υποψιάζομαι ότι ισχύει και για άλλους στόχους θηλυκού γένους, όπως η φήμη, η καταξίωση, η ευτυχία, η ευρωστία, η υγεία και η κουλτούρα, σε εντελώς τυχαία σειρά…

   -Ξέρεις την στάση κεμπάπ ; με ρωτάει γελώντας ένας πλακατζής… -Της λες σκύψε, και ΜΠΑΑΑΑΠ.

    Προσπαθώ να θυμηθώ πως ξεκίνησαν όλα, γι αυτό έψαξα και παραθέτω το νεανικό μπανιστήρι, εχμ συγγνώμη, την λαθρεπόπτευσιν του μεγάλου δάσκαλου, μη νομίσουν μερικοί ότι οι παλιές γενιές ήταν χαζές κι αθώες...   Δεν ήταν αθώες, αντιθέτως, έδιναν μεγάλη σημασία στη διαδικασία, την τεχνογνωσία της πονηριάς !  

    Ιδού : 

  "  Δέν ὑπῆρχεν ἄλλη αἵρεσις, εἰμή νά περιμένω. Θά ἐκράτουν τήν ἀναπνοήν μου. Ἡ κόρη ἐκείνη δέν θά ὑπώπτευε τήν παρουσίαν μου. Ἄλλως ἤμην ἐν συνειδήσει ἀθῷος. Ἐντοσούτῳ ὅσον ἀθῷος καί ἄν ἤμην, ἡ περιέργεια δέν μοῦ ἔλειπε. Καί ἀνερριχήθην πάλιν σιγά-σιγά πρός τά ἐπάνω καί εἰς τήν κορυφήν τοῦ βράχου, καλυπτόμενος ὄπισθεν τῶν θάμνων· ἔκυψα νά ἴδω τήν κολυμβῶσαν νεάνιδα. Ἦτον ἀπόλαυσις, ὄνειρον, θαῦμα. Εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ὥς πέντε ὀργυιάς ἀπό τό ἄντρον, καί ἔπλεε, κ' ἔβλεπε τώρα πρός ἀνατολάς, στρέφουσα τά νῶτα πρός τό μέρος μου. Ἔβλεπα τήν ἀμαυράν καί ὅμως χρυσίζουσαν ἀμυδρῶς κόμην της, τόν τράχηλόν της τόν εὔγραμμον, τάς λευκάς ὡς γάλα ὠμοπλάτας, τούς βραχίονας τούς τορνευτούς,ὅλα συγχεόμενα, μελιχρά καί ὀνειρώδη εἰς τό φέγγος τῆς σελήνης. Διέβλεπα τήν ὀσφύν της τήν εὐλύγιστον, τά ἰσχία της, τάς κνήμας, τούς πόδας της, μεταξύ σκιᾶς καί φωτός, βαπτιζόμενα εἰς τό κῦμα. Ἐμάντευα τό στέρνον της, τούς κόλπουςτης, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους ὅλας τῆς αὔρας τάς ριπάς καί τῆς θαλάσσης τό θεῖον ἄρωμα. Ἦτον πνοή, ἴνδαλμα ἀφάνταστον, ὄνειρον ἐπιπλέον εἰς τό κῦμα· ἦτο νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ὡς πλέει ναῦς μαγική, ἡ ναῦς τῶν ὀνείρων... Οὔτε μοῦ ἦλθε τότε ἡ ἰδέα ὅτι, ἄν ἐπάτουν ἐπάνω εἰς τόν βράχον, ὄρθιος ἤ κυρτός, μέ σκοπόν νά φύγω, ἦτον σχεδόν βέβαιον, ὅτι ἡ νέα δέν θά μ' ἔβλεπε, καί θά ἠμποροῦσα ν' ἀποχωρήσω ἐν τάξει. Ἐκείνη ἔβλεπε πρός ἀνατολάς, ἐγώ εὑρισκόμην πρός δυσμάς ὄπισθέν της. Οὔτε ἡ σκιά μου δέν θά τήν ἐτάραττεν. Αὕτη, ἐπειδή ἡ σελήνη ἦτον εἰς τ' ἀνατολικά, θά ἔπιπτε πρός τό δυτικόν μέρος, ὄπισθεν τοῦ βράχου μου, κ' ἐντεῦθεν τοῦ ἄντρου. Εἶχα μείνει χάσκων, ἐν ἐκστάσει, καί δέν ἐσκεπτόμην πλέον τά ἐπίγεια. " 
     Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

i agree

   Είμαι καλοστεκούμενος, καλλιεργημένος,  τσιτσι ποπο , κουρσάκι νταξ, γυαλί γαμάτο, γκομενάκια, …άκι,  αλλά να… κουρασμένος πριν την ώρα μ', με μια πικρή γεύση στο στόμα, σα να φύσηξε μέσα μεθύστακας… Ζητώ ακρόαση από Τον Μεγάλο και περιμένω. Εν τω μεταξύ φορτώνω…. Γιατί δε μου πάνε καλά βρε παιδί μου τα πράγματα… οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για να αναπτύξω τα ταλέντα μου αν με καταλαβαίνεις, γιατί εγώ δεν έπρεπε να είμαι εδώ κάτου, αλλά εκεί πιο πάνου... …  Α δι κού μαι !!!!

    Είναι Κυριακή, ή Σάββατο κατά τους Εβραίους όταν με δέχεται τελικά  ο Κύριος Θ. Ομολογώ ότι το γραφείο του είναι πέραν κάθε προσδοκίας. Υπέρ πέραν. Εγώ όμως είμαι φορτωμένος, οπότε βαθειά αναπνοή και μπαπ στο ψητό.

- Μάστορα, Τον λέω, δε μου τα ‘πες καλά.

  Εκείνος κάνει με το ένα χέρι μια κυματιστή οριζόντια κίνηση, “προχώρα”, “ρίχτα”, ενώ είναι φανερά απορροφημένος να ταχτοποιεί το δεύτερο αριστερά από πάνω συρτάρι στο desk του.

- Δεν ζω τη ζωή που με είχες υποννοήσει ότι θα ζω. Ούτε κατά διάνυαν.  

  Εκείνος φαίνεται να κοντοστέκεται, όχι γιατί συνταράσσεται, αλλά γιατί Του μπήκε μια ακίδα στο δάχτυλο, το γλύφει λίγο, και βυθίζεται  σκυμμένος πλέον στο συρτάρι. Εγώ φυσικά πίεση εκατόν σαρράντα και πριν αρχίσω να ρουθουνίζω σα ταύρος, κοιτάω τσέπες για lexotanil γιατί απ’ όξω η Τέας μου έχει πει, μονάχα μη πουλήσεις τσαμπουκά, μη Του πουλήσεις. . .

- Δεν ζω τη ζωή που…, τέλος πάντων… , τα χρόνια μου περνάνε, τα όνειρά μου όλα  αναβάλλονται διαρκώς και η προσπάθεια που κάνω εντείνεται προοδευτικά, η δουλειά μου είναι  ζω για να δουλεύω, η γκόμενα με τα πρήζει σε βαθμό overload … τα παιδιά που έκανα είναι χαλβάδες, ο πατέρας μου μου τη λέει ότι να' ναι… δεν είναι αυτά που…

-ΝΑΤΟ , φωνάζει ξαφνικά ο Κύριος και  με κόβει τα ύπατα ! Μια φωνή… Καρράς Χ 3.

- ε ;  

-Νάτο, εδώ είναι η υπογραφή σου, ψηφιακή φυσικά, δε θα προλαβαίναμε τίποτες εδώ πάνω χωρίς μηχανοργάνωση, αλλά πάρε και διάβασε, τι ακριβώς υπόγραψες. . .

   Οπωσδήποτε, πίεση δε πέφτει, αλλά είναι επιχείρημα. Παίρνω το paper και ζαλίζομαι λιγάκι γιατί αυτό το  [ I agree ] κάτι οικείο μου κάνει, το έχω κλικάρει άπειρες φορές και ούτε μία δεν έχω διαβάσει τι γράφουν τα κείμενα από πάνω, αλλά εμένα συμπαιγνία εις βάρος μου δε θα περάσει έτσι, οπότε καθόμαστε κάτω στο ταμπουρέ να διαβάσουμε τι υπογράψαμε, εγώ κι το κάθε σαρκίο μου που με εκπροσωπούσε όταν ήμανα διχασμένος.

   Terms  ( Όροι )

   Από σήμερα, μέρα που σε πέταξε από το αυτό της η μάνα ς αποκτάς δικαίωμα σε πλήρη πρόσβαση στο οικόπεδο 2  ζώνη 3 της γήϊνης επιφάνειας. Έχεις δικαίωμα να μετακινείσαι με τα ποδάρια ς, με αστικό, με ό,τι μπορείς να πληρώσεις τέλος πάντων και κανένας δε θα σου πει τι γυρεύεις εσύ εδώ έξω. Μπορείς να συναλάσσεσαι στο τοπικό νόμισμα, να δανείζεις και να δανείζεσαι, να επενδύεις, να διασταυρώνεσαι και να διαπλέκεσαι κατά βούληση με τους ομοίους σου. Live your myth in earth !

   ( Μέχρι εδώ δε βρίσκω μελανά σημεία , πίεση μείον έντεκα = εκατόν είκοσι εννέα )

- Αυτό το ίδιο , το έχουμε όλοι πάρει στα χέρια μας ;  Τον ρωτάω.

- Μόνον οι άνθρωποι που ήσασταν για τη γη.

   Ντάξει, εξυπνάδες, αλλά βάζω το κεφάλι κάτω και διαβάζω με προσήλωση :

   Η Εταιρία δεν εγγυάται ότι “ειδικά τα δικά σου όνειρα” θα γίνουνε πραγματικότητα.

   ( Εκατόν πενήντα κι ανεβαίνουμε, δε με θυμίζει τι πο τας )

   Η Εταιρία θα φροντίσει κάθε σου βήμα να μοιάζει εφικτό , βατό, αλλά δεν επιτρέπεται να κάνεις δύο βήματα τη φορά και φυσικά πρέπει να κοιτάς που πηγαίνεις … δεν παρέχεται μίτος της Αριάδνης.

   ( Πολύ πολύ δεεεεε το πιάνω, ανησυχώ αδιόρατα, συνεχίζω )

   Εάν αποφασίσεις την έξοδο πρέπει να κάνεις προς τα πίσω όλα τα βήματα που έκανες προς τα εμπρός. Πόρτα allert νιέντε. Εάν δεν έχεις καλή μνήμη, κάτσε ακίνητος πίσω από την είσοδο.

   ( Είχα δει κάτι μαλάκες αποχαυνωμένους χάμω και τους προσπέρασα. Λες να ξέραν ;  )

   Σε καμία περίπτωση, εάν σταθείς και φωνάξεις “έϊ εσείς χάθηκα” δεν επιλαμβάνεται υπηρεσία διακομιδής από τον τόπο του ατυχήματος. Για extra παροχές απευθύνσου στη γραμματεία πριν προσχωρήσεις στο παιχνίδι.

   ( Αυτά δε μας τα…..  θα είχα πάρει ...  εγω...το gold πακετάκι )

  Σε όλη σου τη θητεία, βλέπε σύντομον βίον, ό,τι καλά ποντάκια μαζεύεις πρέπει να τα εξαργυρώνεις , γιατί κατά την αναχώρησή σου, δεν επιτρέπονται αποσκευές. Ούτε χειραποσκευή τύπου Rayan, για να καταλάβεις. Ματαιότης ματ...

   ( fuck !!! όλα τα λέει με το Νου και με το Σου)

  Οι υπόλοιποι του είδους σας είναι επίσης προικισμένοι με την δύναμιν να επιδιώκουν την δική τους ευχαρίστηση και συμφέρον.

   ( Okay , το ‘πιας, ωραία μας πέταξες στην αρένα Μεγάλε )

  Οι καταχρήσεις σου κατά τα πρώτα στάδια θα αφαιρούν δυνατότητες κατά τα επόμενα. Οι ζωές σου είναι... η εξής μία (1).

  

[ I have read the terms and conditions clearly and I have no comments on them ]

                                                                    []  i agree

  ( fuck !!!!!!! )    

   Δηλαδή,  

 - fuck !!!!!  μου ξεφεύγει μια φωνή που σβήνει από ένα θείον μπιπ.

    - Είναι σίγουρον ότι ήξερα Αγγλικά ; του λέω...
    - Lower Στρατηγάκη, με λέει ο Θ, και με κοιτάζει σα θείτσος απ’ το Αμέρικα που υποδέχεται ανηψιό απ’ τα Γρεβενά στη Βοστώνη. 
    Εγώ Τομπούλογλου. Σιωπηλός σαν χέλι. Τα χέρια μου να τρέμουν και το paper να λάμπει στο ουράνιο φως σα μια τεράστια μούτζα στα μούτρα μου, και ζωή σε λόγου σας.

 - Πάτησα εγώ εκεί κάτω στο agree ;  διατείνομαι ξανά προς τον Κύριο …

 - Don’ t make me angry , με κάνει, χωρίς καν να με κοιτάξει. 

    Προσπαθώ να μαζέψω θράσσος για ενστάσεις αλλά τα μάτια Του στρέφονται προς την Πύλη.

    Η γραμματέας ανοίγει τη κουρτίνα και με λέει, κύριε Μηλώση ο Κύριος Θ θα δει τώρα τον Trump. Αυτό τώρα, συμπαιγνία γκαραντί, ένας  μαλέας με ροζ φράτζα, αλλά πού αρχίδια για τσαμπουκάδες, που μου είχανε μπει στη κοιλιά μέχρι μέσα. Πίεση εκατόν εξήντα έξι.

   Φεύγουμε. Εγώ κι ο κάθε εκπρόσωπός μου, όταν είμαι διχασμένος, κόψαμε δρόμο και να φανταστείς τον τελευταίο όρο που τον διάβασα καθώς σηκωνόμανα από τον ταμπουρέ….

   Με τον διαχειριστή του συστήματος, δικαιούστε εν ζωή  Ένα (1) και μοναδικό ραντεβού για ερωτήσεις - διευκρινήσεις.

   Υπογράψτε κάτω δεξιά με ένα κλικ.

   Από όλα αυτά, εγώ δυό λέξεις, πάνω πάνω, αυτές θυμόμανα ότι τις είχα κοιτάξει πριν υπογράψω : 

  ….δικαιούσαι πλήρη πρόσβαση…δικαιούσαι... δικαιούσαι...  

   Αυτές. Μα το θεό.

   Οπότε γυρίζω και ρωτάω τη γραμμαΤέα Του. Εσύ υπόγραψες τέτοιο paper κοπελιά  ;

    Και με λέει :

   - Περικλή, η μανούλα είμαι ,δε με αναγνωρίζεις ; Ο καθένας σας έχει την προσωπική του γραμματέα για τον Κύριο. Εγώ σου έμαθα να υπογράφεις. Και μέχρι να τη βάλεις, την υπογραφή, μου έβγαλες κυριολεκτικά την ψυχή. Άντε τ' αγόρι μου. Πέσε και ζήσε...