Να γυρνάς από τους τόπους πλήρης

Ευχή και υπόσχεση. Να αφήνεις τη γλύκα των πραγμάτων να σε παρασύρει. Να αφήνεις τις στιγμές να σε ακουμπούν, να σε πληγώνουν, να σε χαϊδεύουν, να σε συνεπαίρνουν και να σε ταξιδεύουν σε άγνωστες γωνιές της ψυχής. Να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά να ακούς τις μυρωδιές, σαν περνούν, για σένανε περνούν. Και να αφήνεσαι στον άνεμο να σε νανουρίζει γιατί οι λίγες οι στιγμές κάνουν τις πολλές τις χαρές.

Ώρα να ανοίξουμε την ουσιαστική κουβέντα

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=11332160&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

Αφού ακούσεις έναν ειδικό να σου περιγράφει σταράτα τι συμβαίνει, βάζεις το κεφάλι κάτω και σκέφτεσαι βαθειά όλη σου την συμπεριφορά ως σήμερα. Ως πολίτη, ως καταναλωτή, ως οικογενειάρχη, ως φίλο και ως ψηφοφόρο. Μετά σε πιάνει τρέλλα. Και ύστερα η πρώτη αντίδραση είναι να μιλήσεις για μια επανάσταση... Φευ !

Δεν πείθουν κανέναν πιά οι επανιδρύσεις, τα κινήματα αλλαγής και οι διακυρήξεις. Η επανάσταση αρχίζει από το ένα κύταρό μας. Περνάει από την διαμόρφωση προσωπικής στάσης και αφού αλοιώσει θετικά τον μικρόκοσμό μας, ενώνεται με συνιστώσες δυνάμεις, αναζητά συμμαχίες και διαμορφώνει περιβάλλον εύφορο με ολοένα αυξανόμενη διάμετρο γύρω της. Μέχρι να διαβάλλει όλο το σύστημα.

Πως χτυπάς το σύστημα ;

Ακούω διάφορες εκδοχές. Ότι δε χτυπιέται. Ότι είναι πιο οργανωμένο από εμάς. Ότι η ενέργεια που απαιτείται είναι αδύνατον να περισσέψει από το υστέρημα ενέργειας των βιοπαλαιστών. Ότι ανατρέπεται μονάχα από μέσα. Ότι είναι πάνω από τους λαούς και τις κοινωνίες.
Με έχει απασχολήσει όπως και εσάς πολύ η περίπτωση της τυφλής τρομοκρατίας. Τη θεωρώ άνανδρη, μια προέκταση των τραμπουκισμών στα γήπεδα, ανώριμη, εφηβική. Ένας που προασπίζεται την αναρχία και δε θέλει να τον αποκαλούν ξεφτιλισμένο πρέπει να βρει πιο αντάξιο συνομιλητή από τα ΑΤΜ, τις βιτρίνες, τα όργανα της τάξης και τους κάδους των σκουπιδιών. Πρέπει να βγει με τα επιχειρήματά του στις πλατείες και να αντιμετωπίσει στρογγυλές συζητήσεις σε ομηγύρεις ίσων του. Ο καθείς να δικαιούται από τρία λεπτά εισήγηση. Ο καθείς να οφείλει και από τρία λεπτά προσεκτικής ακρόασης του απέναντι. Μετά να ανταλλάξει το όνομά του και το στίγμα του και να πάει παρακάτω.
Με έχει απασχολήσει επίσης πολύ, όπως και εσάς το έλλειμμα αξιόπιστης πληροφόρησης. Σε αυτό δεν υπάρχουν όμως δικαιολογίες. Πρόκειται για αδράνεια. Η ποσότητα πληροφοριών που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να πιάνεις το νήμα του απεγκλωβισμού σου κείτεται πλέον σε μηδαμινές αποστάσεις γύρω σου. Υπάρχουν τα μέσα και οι τρόποι μιας επαρκούς διασταύρωσης. Και οι εστίες διαφθοράς δεν είναι καν κρυφές.

Πως χτυπάς το σύστημα ;

Ας πάρουμε έναν καταχρεωμένο και απολυμένο. Ας πούμε ότι όλες οι ως τώρα επιλογές του (μόρφωσης και εργασίας) υπήρξαν αδιέξοδες. Θέλει αρκετή προσοχή πριν πιστέψουμε ότι μπαίνουμε στα παπούτσια ενός τέτοιου ανθρώπου. Το μεγαλύτερο πρόβλημά του είναι ότι έχει χάσει κάθε σταγόνα αυτοεκτίμησης. Για να αγαπήσει τον εαυτό του ξανά, τόσο ώστε να του δικαιολογήσει ένα ακόμη ξεκίνημα, χρειάζεται μια αρχική ποσότητα ηθικής συγκρότησης. Το μόνο μέρος όπου θα βρεί αυτήν την ποσότητα είναι οι άλλοι άνθρωποι γύρω του. Προς τα εκεί στρέφεται.
Μια και δεν είναι απίθανο να βρεθούμε στη θέση του, ενός τέτοιου συνανθρώπου, είναι τώρα καιρός να ζωγραφίσουμε στην παρέα μας ένα τοπίο υποθετικών σεναρίων διαφυγής.
Υπάρχουν αναξιοποίητες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες στη χώρα ; Σε ποιες περιοχές της ; Τι προσόντα απαιτεί η ευτυχής αναδιανομή του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας στην επικράτειά της ; Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας ; Πότε θα σημάνει για εμάς το σάλπισμα ότι η εργασία μας δεν ανταποκρίνεται στις θεμελιώδεις αρχικές προδιαγραφές που έχουμε θέσει ; Τι είμαστε διατεθειμένοι να διακυβεύσουμε ; Ε ; Τι ;
Θέλω να θίξω κάτι ακόμη. Συνηθίζεται αρκετά το τροπάριο περί της γενιάς που πήγε χαμένη προς όφελος της επόμενης. Ότι κάνω, το κάνω για σας, λέει ο μπαμπάς. Και φορτώνει με τόνους ενοχών τα παιδιά του. Τι μπορείς να κάνεις ; σε ρωτούν. Τα πάντα, έχω τρία παιδιά απαντάς. Παπαριές είναι ! Το μόνο μάθημα που χρειάζονται τα παιδιά σου είναι ότι εσύ, ΕΣΥ, δεν είσαι τόσο κορόϊδο για να αφήσεις τη ΜΙΑ ζωή σου να σε πάρει από κάτω. Ότι όσο έχεις τα χέρια και τα μάτια σου, όσο σε κρατούν τα πόδια σου, ακόμη και εβδομήντα χρονών, εσύ θα θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου με όλες τις συγκινήσεις που μπορεί να σου χαρίσει. Τότε θα βγάλεις και παιδιά που έχουν κάποια τύχη εδωπέρα.
Το τελευταίο που θέλω να σας πειράξω σήμερα είναι μια βεβαιότητα ότι οι ευκαιρίες θα βρίσκονται πάντοτε μπροστά μας, εδώ και κει, σαν λουλούδια την Άνοιξη για να σκύψεις να μαζέψεις. Τις ευκαιρίες τις αντιλαμβάνεται εκείνος που έχει μια διαμορφωμένη ευχή προς το σύμπαν. Μην μείνουμε στις διαπιστώσεις. Δικαιούμαστε διάολε ο καθένας από μια ευχή. Για το πώς θέλουμε να είναι το πρωϊνό μας ξύπνημα ώστε να αξίζει το κόπο να ζούμε. Το πρωϊνό μας ξύπνημα είναι μεγάλη υπόθεση. Σκεφτείτε.

Πως χτυπάς το σύστημα ;

Αψηφώντας τους κανόνες που βάζει. Παίζοντας με ζαβολιές. Χάνοντας το υποτιθέμενο εγχειρίδιο οδηγιών.

Σε κάθε γνήσιο διήγημα, υπάρχει ένας ήρωας, τα θέλω του, οι ανταγωνιστές, η κορύφωση και μια αλλοπρόσαλλη έκβαση. Τι θα κάνουμε με το διήγημα της ζωής μας ; Θα το εμπιστευτούμε σε τρίτους; Θέλεις εσύ να στο γράψει η Μαρία, ο Νικόλας, ο Θέμελης ή ο Σαίξπηρ ; Όταν ξεκίνησαν να γράφουν όλοι αυτοί ήταν γιατί αναζητούσαν το δικό τους εσωτερικό ταξίδι. Εμείς ; Θα το αναζητήσουμε τώρα ; Δεν είναι ώρα ;

Αύριο, αύριο θα 'ναι για όλους, πρώτα ο Θεός

Οι αχτίδες Του σκόρπησαν στο δωμάτιο σαν τα παιδιά που ορμούν στην αυλή μόλις ακούσουν το σχολικό κουδούνι. Μέσα από τις γρίλιες και τις κακοτεχνίες των παραθύρων, εκείνες έφτιαξαν γιορτή.
Ο Loni τεντώθηκε προξενώντας αρκετή δυσφορία στο στρώμα του. Ύστερα άνοιξε τα μάτια και αντίκρισε το σβησμένο γλόμπο με τη χοντρή χλωμή κοιλιά, το ξεχαρβαλωμένο κομοδίνο του με τις κίτρινες φυλλάδες αγγελιών, το μισογεμάτο μπουκάλι μπύρας της χθεσινής βραδιάς. Η καρέκλα κάτω από το παραθύρι ήταν έτοιμη. Το τασάκι στο περβάζι. Η μυρωδιά στο δωμάτιο είχε ψήγματα νυχτολούλουδου, τσιγαρίλας και ποδαρίλας αλλά ο Loni ήξερε να απομονώνει πράγματα. Απ’ έξω μια δεκαοχτούρα γκουγκούφκιζε επίμονα για να σηκώσει την εργατιά.
Ο Loni τράβηξε το χοντρό πάπλωμα για να βγουν τα πόδια του στη δροσιά. Πάντα ξυπνούσε πρώτα τα πόδια του. Ήταν δυο ισχνά πόδια εξηνταοκτώ ετών που έδειχναν σαν δυό πόδια ογδόντα έξι ετών. Λύγισε τα δάκτυλά του για να ακούσει εκείνη τη διακριτική παράκλησή τους να τα αφήσει μια μέρα στο χουζούρι τους. Τσικ τσικ τσικ, κλακ, τσικ… Δεν παρέλειψε να τα κανακέψει : Εμπρός ποδαράκια μου. Πάμε τώρα ;
Σήκωσε αργά το κορμί του και τράβηξε μια τζούρα πρωϊνής αύρας. Ο Loni κοιμόταν πάντα με το παράθυρο μισάνοιχτο. Έτσι μεγάλωνε το τετράγωνο δωμάτιο, του άλλαζε σχήμα και το ένωνε με το σύμπαν. Το παντζούρι του άνοιξε τρίζοντας από ευχαρίστηση που θα ρουφήσει φως. Και για το Loni το φως ήταν ένα πλήρες και θρεπτικότατο πρωϊνό. Δόξαζε το Θεό για τη καινούργια μέρα και δε το ‘κανε για να τον καλοπιάσει…
Στο νεροχυτάκι του μικρού μπάνιου αποχαιρέτησε ότι τσίμπλα περίσσεψε από χθες και μετά μούσκεψε με τις παλάμες του τα επίμονα κατάμαυρα μαλλιά του μέχρι να αισθανθεί κάθε ρίζα τους να σκιρτάει. Περπάτησε νωχελικά τα έξι βήματα μέχρι το μπρίκι. Ύστερα βυθίστηκε στις σκέψεις του καθώς ανακάτευε αργά το μίγμα για τον καϊμακλίδικο τούρκικο που στη περίπτωσή του ήταν αλβανικός.
« Τελείωσε το χαρτί, σώνεται και η ζάχαρη, ψωμάκι, χμ αυτά έχουν προτεραιότητα σήμερα, πρώτα ο Θεός. Κι αν περισσέψει κάτι, καπνό.»
Ο καφές έπιασε να μυρίζει και τα ρουθούνια του τέντωσαν. Πήρε να χαμηλώνει τη φωτιά στο μπρικάκι, ώσπου έμοιαζε με αναπτήρα σε χέρια λερωμένου εργάτη. Ο καφές πρέπει να φουσκώνει πάντα αργά. Έριξε με μαστοριά λίγο καϊμάκι στο φλυτζάνι με τα κίτρινα χείλη, ξανά στη φλόγα, ξανά στο φλυτζάνι, ο Loni απόλαυσε αυτή την πρωϊνή τελετουργία σα καλλιτέχνης που βάζει τις τελευταίες πινελιές στο έργο της ζωής του. Κι έπειτα, πριν να σβήσει το μπρίκι, έσκυψε και άναψε το τελευταίο χθεσινό στριφτό. Πάντα άφηνε ένα στριφτό για το πρωϊ που τα χέρια θα τρέμουν από την ανυπομονησία. Πάντα άφηνε κάτι για αύριο, που η ψυχή θα τρέμει από την προσδοκία. Μια ευχή, μια υπόσχεση και μια ανακοίνωση χαράς. Σήμερα θα είναι η μέρα σου καλύτερη. Σήμερα.
Κοίταξε την ξεχαρβαλωμένη ξύλινη καρέκλα με συμπάθεια.
- Έρχομαι, έρχομαι καλή μου. Στο παραθύρι σου θα κάνουμε πάλι την πρωϊνή μας κουβεντούλα Έπιασε το φλυτζάνι με μαεστρία για να μη καεί και σύρθηκε ανάλαφρα σπρώχνοντας μιά τη μία και μιά την άλλη παντούφλα προς το φως. Και κάθισε πάνω στην Τριζούλα με διακριτικότητα. Ήταν η μόνη του παρέα από τότε που έφυγε Εκείνη.
Αφοσιώθηκε στην κίνηση κάτω στο μικρό παρκάκι της οδού Ιουλιανού. Δυό άντρες διαπληκτίζονταν ήδη για μια θέση πάρκιγκ. Και φαίνονταν κι οι δυό να αισθάνονται οι πιο τσατισμένοι στον πλανήτη. Τα παιδιά περνούσαν με τις τσαντούλες τους και με ηττημένες φάτσες. Δεν έδειχναν όρεξη για πολλά πολλά. Στα μαγαζάκια απέναντι οι έμποροι έβγαζαν πραμάτεια στα πεζοδρόμια. Η δική τους φάτσα ήταν σαν των Οβριών στα κάτεργα του Ράϊχ. Ο Loni είχε ξαναδεί φυσιογνωμίες γεμάτες απόγνωση. Αυτές του φαίνονταν κάπως λίγο ψεύτικες. Δεν μπορούσε να καταλάβει και πολύ. Αν ζεις στην Ελλάδα και έχεις κάθε πρωί ένα μικρό μαγαζάκι να σε περιμένει για τη βιοπάλη σου, αν έχεις τον ήλιο απάνου στο κεφάλι σου και χιλιάδες περαστικούς έξω από τη πόρτα σου, κι αν ο καφές είναι φρεσκοκομμένος στο κουτάκι δίπλα στο μπρίκι σου, τι άλλο διάολε θα μπορούσε να σε κάνει πιο αποφασισμένο να ισορροπήσεις τις ανησυχίες σου και να καλωσορίσεις τη μέρα ; Τι άλλο ;
Έριξε μια ματιά στο φτωχικό δωμάτιο. Ο Loni ζούσε ολομόναχος από την ώρα που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να βοηθήσει την οικογένειά του να ορθοποδήσει πάνω στους Άγιους Σαράντα. Τα τρία από τα αδέλφια του ήταν εδώ. Άλλο ένα Γερμανία. Τους έγραφε γράμματα. Ο ένας έστελνε στον άλλο κουράγιο. Αναστέναξε βαθειά και τράβηξε μια βαθειά τζούρα . Ύστερα έστειλε τριγύρω σχήματα από καπνό. Έψαξε με τα μάτια τεκμήρια δυστυχίας μέσα στο δωμάτιό του. Δεν ήταν και τόσο άσχημα. Ήταν έτοιμος για τη μέρα που ξεκινούσε. Ήταν έτοιμος κάθε μέρα αυτός. Έτσι είχε μάθει.
Απέναντι ήταν κρεμασμένο με μαεστρία το σιδερωμένο άσπρο του πουκάμισο. Και η κόκκινη πλεχτή γραβάτα πάνω στο τραπεζάκι. Ο Loni απόλαυσε τον υπόλοιπο καφέ ρουφώντας με θόρυβο τις γουλιές και πλαταγιάζοντας τη γλώσσα του. Ύστερα ξυρίστηκε με επιμέλεια και ντύθηκε σα γαμπρός. Οκ. Όχι σα γαμπρός. Σαν χαρούμενος. Σαν νέος…
Στα πεζοδρόμια της πόλης οι Ελληνες σπρώχνονταν ήδη ιδρωμένοι. Όλοι έτρεχαν. Ο Loni ξεκίνησε το πρωί του από το δεξί πεζοδρόμιο της Ολύμπου. Περπατούσε αργά. Μπήκε πρώτα στο μαγαζί με τα χρώματα.
_ Καλημέρα κύριε Γιώργο. Τι κάνεις ;
- Γειά σου φίλε, καλά.
- Καλές δουλειές και γερός να είσαι. Κύριε Γιώργο το παιδί μου είναι μπογιατζής. Να σου αφήσω μια καρτούλα, ένα τηλέφωνο, είναι πολύ καλό και καθαρό παιδί. Να του βρούμε λίγο δουλειά κύριε Γιώργο..
- Ντάξει φίλε, άσε εκεί τη κάρτα, φχαριστώ , κάτι θα γίνει. Έλα Μάκη ; Πες να μου βάλουν άλλα 12. Σήμερα ναι ;
- Καλές δουλειές, να είστε καλά κύριε Γιώργο.
Ο Loni έτεινε το χέρι για να χαιρετήσει. Πέρασαν δυό δευτερόλεπτα αμηχανίας και το ξαναμάζεψε. Πίσω. Δεν πείραζε και τόσο. Πάει καιρός που η περηφάνια δεν ήταν προτεραιότητα. Οι χειραψίες ήταν απούσες σε αυτή τη μεριά του πλανήτη όταν είσαι εμφανώς κατώτερος.
Βγήκε και μπήκε στο διπλανό κουρείο.
- Καλές δουλειές, καλημέρα κύριε Αναστάση.
- Γειά σου μεγάλε !
- Όλα καλά ;
- Σκατά μεγάλε , τα ξέρεις.
- Κύριε Αναστάση χρειάζεσαι στην οικοδομή κανέναν να καθαρίσει ; Το παιδί είναι άνεργο κύριε Αναστάση. Νέο παιδί. Κάτι να βρούμε για να μη ζητιανεύει. Δουλειά.
- Μη κουνιέσαι ρε Μάκη, θα σε κόψω. Μεγάλε καλημέρα, καλημέρα.
- Να είστε καλά κύριε Αναστάση.
Πήγε να απλώσει το χέρι. Είδε του αλλουνού με ψαλίδια, σκιάχτηκε. Πως έχουν γίνει έτσι. Δεν κοιτάνε κανέναν στα μάτια ; Κανέναν ; Βγήκε.
Τρίτο μαγαζί στη σειρά ήταν το supermarket του Θανάση. Ο Loni αποφάσισε να ψωνίσει ζάχαρη για να πιάσει κουβέντα. Καλημέρισε..
- Κυρ Θανάση πως είσαι ;
- Καλά, καλά, τα ίδια κυρ Λεωνίδα. Έτσι δε σε είπαμε ;
- Δε πειράζει, Loni είναι, να ‘σαι καλά που με θυμάσαι πάντα.
- 80 λεπτά, θέλεις τίποτες άλλο ;
- Όχι, σήμερα μόνο αυτό κυρ Θανάση, συγγνώμη. Ξέρεις ο γιός μου
- Λεωνίδα μη μ’ αρχίζεις πάλι το τροπάρι πρωί πρωί, εδώ τα παιδιά μου δεν έχουνε δραχμή, εσείς τι περιμένετε σ’ αυτόν τον σκατότοπο ; Και με δυό πτυχία το καθένα μεγάλε.
- Πρώτα ο Θεός κύριε Λεωνίδα, έχει για όλους, τα δικά σου έχουν όλη αυτή τη μαγαζάρα, ένα ψωμί καλό να βγάλουνε πιστεύω…
- Μαγαζάρα, μαγαζάρα, άμα δε πάμε φυλακή, άσε με ρε φίλε. Άμε να κάνουμε καμιά δουλειά, δε βγαίνει άκρη με τις κουβέντες.

Ο Loni πέρασε τρεις ώρες γεμάτες καλημέρες με απλωμένα χαμόγελα και ματαιωμένες χειραψίες. Τα δόντια του ήταν κατάλευκα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μιλούσε καλά Ελληνικά, χωρίς αποτέλεσμα. Είχε πολύ καλή διάθεση, είχε εκείνη τη γλύκα που μεταδίδει ένας άκακος και πράος ηλικιωμένος που εννοεί τις καλημέρες του. Χωρίς αποτέλεσμα.
Κάθισε στις 2 σε ένα κουτσουλημένο παγκάκι βάζοντας μια εφημερίδα για να φυλάξει το καθαρό παντελόνι. Παρατήρησε τους Έλληνες. …
Πήγαιναν και έρχονταν θυμωμένοι. Αυτό ήταν. Υπήρχε κάποιος λόγος που ήταν θυμωμένοι σήμερα. Συμβαίνουν αυτά. Δεν έβλεπε τηλεόραση ο Loni αλλά ήξερε τα νέα από τις φάτσες των ανθρώπων. Πρέπει να ήταν πολύ πολύ άσχημα, τα νέα τώρα τελευταία.
Κάποια στιγμή είδε τον Γεωργιανό στο απέναντι παγκάκι. Ο Γεννάδιος ήταν γείτονας και έτρεφαν αμοιβαία εκτίμηση και επίγνωση της μεγάλης φουρτούνας που περνούσε η δική τους γενιά απόκληρων από τον τόπο τους. Ο Γεννάδιος του έγνεψε να έλθει για κουβέντα.

- Τι κάνεις σήμερα ; είπε ο Loni.
- Είναι πολύ καλύτερα τα πόδια μου. Και η κυρα Ζβετλάνα ετοιμάζει κάτι που μου έχει σπάσει τη μύτη. Βγήκα γιατί δε μπορώ να περιμένω.
- Τι έχουν πάθει αυτοί εδώ ;
- Έρχεται το Δ.Ν.Τ. λέει. Θα τους βάλει να κάνουν οικονομίες. Δεν είναι μαθημένοι αυτοί.
- Οι μπαμπάδες τους δεν είναι που ήταν πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο ;
- Οι παππούδες τους. Αλλά από τότε πήγανε μπροστά. Μπήκαν στην ΕΟΚ. Τώρα ακόμη και στην Αμέρικα μπαίνουν για βόλτα. Πήρανε σπίτια και εξοχικά, πήρανε δάνεια πολλά, είναι πιο λεύθεροι, έτσι λένε.
- Τι να σου πω. Δε μου φαίνονται και τόσο ξεβολεμένοι. Από τον τρόπο που κινούνται θέλω να πω, ούτε λεωφορείο δε παίρνουν οι πολλοί. Δεν μπορείς να περάσεις στη πόλη από τα στριμωγμένα αυτοκίνητα.
- Τι τα θέλεις Loni, ο άνθρωπος κοιτάζει πάντα ομπρός. Εσύ πως είσαι ;
- Πάω καλύτερα. Έχω πάρει δυό σκάλες και ένα θυρωρείο το βράδυ, θα τα καταφέρω. Μου λείπει πολύ η άτιμη. Έφυγε ξαφνικά, Αυτό είναι το μαράζι μου. Μα έχω να σκέφτομαι το παιδί. Και έχω λίγους φίλους.
Ο Loni σηκώθηκε και έπιασε να γυρίζει από το απέναντι πεζοδρόμιο.
Αυτή τη φορά αποφάσισε να κοιτάζει στα μπαλκόνια των πρώτων ορόφων αυτού του στενού πνιγερού δρόμου. Ήταν γεμάτα πράες φυσιογνωμίες.
- Γειά σου Loni. Να σου πετάξω ένα γαρύφαλλο ;
- Γειά σου και σένα κυρα Λένη. Ήρθε η κόρη σήμερα ;
- Όχι, ούτε σήμερα ούτε χθες. Έχει τα ζόρια της κι αυτή. Μα δε την κακίζω. Ανέβα να σου κάνω καφέ.
- Ευχαριστώ, πρέπει να γυρίσω. Να ‘σαι καλά κυρα Λένη.
Δε πρόκανε να κάνει δυό βήματα και ξανάκουσε το όνομά του.
- Ε Loni , πάνω μας θα πέσετε πάλι στα προκριματικά.
- Τι κάνεις κυρ Μανώλη ; Κολλημένος με τη μπάλα είσαι ;
- Τέσσερα θα σας ρίξουμε αυτή τη φορά. Και θα κεράσω μπύρες.
- Κέρνα εσύ τις μπύρες και τα πειράγματα κι ας φάμε και οχτώ.
Περπάτησε λίγα τετράγωνα παρατηρώντας τους ηλικιωμένους πάνω στα στενά μπαλκόνια αυτής της ζωντανής πόλης. Άλλος πότιζε γλάστρες κι άλλος τάϊζε με στοργή τα περιστέρια. Καθείς με την παρηγοριά του. Μοναχά ένα κοινό χαρακτηριστικό είχανε αυτοί οι απόκληροι της ζωής. Έδιναν απλόχερα χαμόγελα και καλημέρες. Μέσα στη μοναξιά τους την οποία μόνο αυτοί μπορούσαν να περιγράψουν και να αποτιμήσουν, ήταν πάντα έτοιμοι να μοιράσουν λίγη καλή διάθεση και ένα πρώτα ο Θεός.
Ο Loni έπιασε να μοιράσει τις υπόλοιπες κάρτες του παιδιού. Πάλι.
Δεν λύγισε η θέλησή του μέχρι που σουρούπωσε. Μετά γύρισε στο μικρό δωμάτιο για να περιποιηθεί τα ρούχα του. Η Τριζέλα τον περίμενε δίπλα στο παράθυρο. Το μάτι του πήγε κάτω στο δρόμο. Μια γριά πείραζε τα περαστικά μωρά για να τα κάνει να χαμογελάσουν. Ο κόσμος γύρευε ένα δείγμα χαράς με κάθε τρόπο. Μια φάτσα μωρού έφτανε για μια μέρα… Έχετε προσέξει πως κοιτάνε οι γριές μέσα στα καρότσια με μωρά ; Ξέρετε γιατί ; Για να πάρουν κουράγιο ότι η γκριμάτσα ενός αυθόρμητου γέλιου δεν έχει εκλείψει εντελώς από το ρεπερτόριο των συνανθρώπων.
Ο Loni άνοιξε το ράδιο και κάθισε στην Τριζέλα του. Το τσιγαράκι τώρα θα συνόδευε το κατευόδιο σε μια αποδοτική μέρα. Είχε μοιράσει εκατόν πενήντα κάρτες. Τη Δευτέρα θα ερχόταν ο γιός του να τον δει. Έπρεπε να φτιάσουν κι άλλες. Θα τον πάρει αύριο τηλέφωνο.
Γύρισε και κοίταξε την κυρά Λενιώ του στο κάδρο. Της είπε λίγα τρυφερά για να τη καθησυχάσει. Εκείνη έπρεπε να κοιμάται ήρεμη.
Σουρούπωσε περισσότερο. Έξω μόνο. Ο Loni Bolano από τους Άγιους Σαράντα σήκωσε τα χέρια σε μια δοξολογία στο Θεό. Ζήτησε κουράγιο και ευχαρίστησε για το πιάτο το φαϊ που σιγόβραζε. Αύριο πάλι μέρα θα ‘ναι. Καλημέρα. Και ίσως αυτοί οι Έλληνες να ξυπνήσουν καλύτερα. Πρώτα ο Θεός. Υπομονή χρειάζονται και κατανόηση όλοι. Και οι Αλβανοί και οι Έλληνες. Έχουν τις εμμονές τους, έχουν τα ποθημένα τους, έχουν στο μυαλό τους άλλα πράματα. Μα θα τα φέρει η τύχη για όλους. Αύριο πάλι με χαμόγελο στο δρόμο. Γερός να είμαι. Εγώ και το παιδί μου.
Πρώτα ο Θεός.

Το χάσαμε το κορμί πατριώτες

Πάει κι αυτό το εγχείρημα. Πάνω που είχαμε αρχίσει να βλέπουμε αποτελέσματα, πενιχρά αλλά ελπιδοφόρα. Γιατί στην προσπάθεια επανα- προσέγγισης με τις γυναίκες συμβαίνει ότι συμβαίνει και στο αδυνάτισμα . Τα πρώτα βήματα είναι τα εύκολα. Η ουσιαστική νίκη είναι τα δεύτερα και τα τρίτα. Είναι ζήτημα επιμονής και καλής ψυχολογίας.
Λοιπόν, με τη γυναίκα της γενιάς μας τώρα αρχίζουν τα παλούκια.
Πάνω που είχε αρχίσει να αγαπά τη θηλυκή της μεριά, και αφού χρειάστηκε να καούν δυο γενιές ανδρών και εκατομμύρια εργατοώρες επίμονης και ευφάνταστης εργασίας πάνω στη στήριξη και τόνωση των θηραματικών αντανακλαστικών της, η σύγχρονη γυναίκα έρχεται τώρα αντιμέτωπη με την πραγματική διάσταση της ισότητας των δύο φύλων. Αυτή που θα περάσει πάνω της σαν οδοστρωτήρας και θα τη μετατρέψει οριστικά σε αρσενικό.
Σύνταξη στα εξήντα πέντε. Ανεργία στους νέους πτυχιούχους στο 40%. Εργασιακά δικαιώματα πίσω στο μεσαίωνα. Καταναλωτική δυνατότητα πίσω στην μεταπολεμική αγορά. Πιστοληπτική ανοχή μηδενική. Και το κυριότερο από όλα : Εκμηδενισμός των κινήτρων για μητρότητα.
Ας μπούμε στα παπούτσια μιας τριανταπεντάρας μέσης δημοσίου υπαλλήλου. Είχε ήδη μερικές ιστορίες αποτυχίας στη πλάτη της. Είχε ρευστοποιήσει την ακαδημαϊκή της προσπάθεια με μια καρέκλα πίσω από ένα γραφείο από μελαμίνη, είχε ήδη βαρεθεί να ψάχνει κάθε πρωί που θα χώσει το απαστράπτον vintage mini όχημά της για να μην αργήσει στη δουλειά, είχε φάει ήδη όλες τις φόλες του συστήματος, από την αχρείαστη καισαρική στη γέννα της μέχρι τη γελοιοποίησή της σε κάθε της συναλλαγή με τη γραφειοκρατία, είχε αναγκαστεί να ανέχεται τη συγκατοίκηση με κρετίνους οικοπεδούχους στο χρυσοπληρωμένο τριάρι της και όλα αυτά δεν την είχαν εντελώς καθηλώσει. Αντίθετα, μέσα από τις μικρές χαρές των καταναλωτικών της εξορμήσεων με την κάρτα του ανύπαρκτου πλαστικού χρήματος, μέσα από συναναστροφές με τις άλλες δήθεν επιτυχημένες και μέσα από τα κίβδηλα όνειρά της για την απόκτηση του ξεχωριστού εξοχικού της στη Χαλκιδική πορευόταν και μάλιστα αρκετά αξιολάτρευτη για να περάσει απαρατήρητη από τους άντρες των φιλενάδων της.
Και τώρα ; Έρχεται η προαναφερθείσα λαίλαπα να της αφαιρέσει όλα τα κίνητρα της επιβίωσής της μέσα στο πρότυπο που είχε διαμορφώσει. Ολίγον εργαζόμενη, ολίγον μητέρα, ολίγον σύζυγος, ολίγον ιδιοκτήτρια, πολύ καταναλώτρια, ολίγον οικολόγα, πολύ προβληματισμένη, ολίγον ψαγμένη και εντελώς παρορμητική. Το διαβάζετε τελευταία φορά το προφίλ αυτής της γυναίκας που περπατούσε λικνίζοντας τα κάλλη της και χωρίς σύνδρομα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο του πόθου σας, φίλοι μου. Έχει καταδικαστεί σε αφανισμό.
Ας μπούμε στα παπούτσια μιας τριανταπεντάρας της αυριανής μέρας που η μάνα της θα τη βλέπει και θα της λέει σε κάθε τηλεφώνημα την περιβόητη φράση « στα ‘λεγα εγώ αλλά που να ακούσεις » .. Πτυχιούχος που το εισόδημά της έχει κατεβεί σε επίπεδα κουλουρτζή, με παιδιά που θα τα σπουδάζει μέχρι τα τριανταπέντε τους για να πάρουν σειρά για τα δικά τους σαρράντα χρόνια ασφάλισης, με αφεντικά μουτρωμένα, έτοιμα να απειλήσουν άμμεσα με διαολόστελμα σε κάθε αμέλεια, με το αμάξι τους να ζητάει βενζίνη-φωτιά σαν λάμια, με την τράπεζα να τηλεφωνεί και να της ρίχνει το πιστωτικό όριο, με τα μαγαζιά να παραπαίουν και τα ράφια στη Τσιμισκή πίτα στα περυσινά, με τις πλαστικές εγχειρήσεις σε δυσθεώρητα ύψη, με τον σύζυγο να αποκλείει την αγορά του εξοχικού για τα επόμενα 16 χρόνια, με τα τριήμερα στο Λονδίνο τριήμερα στην Παναγία Σουμελά. Πάρε τώρα μια τέτοια γυναίκα και προσπάθησε να της μιλήσεις για την κομψότητα της θηλυκότητας, για τον προορισμό της να δέχεται την επίμονη πολιορκία σου και τα αισιόδοξα υπονοούμενα σου κάθε φορά που την κερνάς ένα ποτό Παρασκευιάτικα και επιμένεις να γυρίσετε εγκαίρως στο σπίτι, πριν καταρρεύσετε κι οι δυό από τη νύστα. Ερε, καημένοι αρσενικοί, ερε κυνηγοί της ουτοπίας, πρέπει να σας πω ότι δυστυχώς, μετά τις τελευταίες εξελίξεις…
Το χάσαμε το κορμί πατριώτες…

Του Φώτη η κακιά στιγμή

FOTIMIX FORUM 2010
Ο Φώτης ήταν κακός μαθητής. Αλλά ως εκεί. Είχε τις επιρροές των γειτόνων του που δεν ήταν οι καλύτερες και δεν είχε λάβει και την κορυφαία ανατροφή από τότε που γνώρισε τον μάταιο τούτο κόσμο. Η μάνα του ήτανε κομμώτρια και τα βράδια άφηνε το παιδί στο σπίτι μόνο με τις ώρες για να συμπληρώνει εισόδημα δουλεύοντας εδώ και κει. O Φώτης δεν μπορούσε να αντισταθεί σε δυό πράγματα: Στο γεμάτο ψυγείο και στα ξεχασμένα λεφτά στις τσέπες της μαμάς του. Ο Φώτης ήταν κρίμα. Αλλά ως εκεί.

Πρέπει να ήταν στην τρίτη ώρα εκείνης της αποφράδας μέρας στο σχολείο του μικρού Φώτη. Απρίλιος ήτανε και είχε γύρη στον αέρα. Ο Φώτης ήξερε το μάθημα και καθόταν με σηκωμένο το χέρι με την ελπίδα να τον σηκώσει η δασκάλα για να κάνει επιτέλους μια καλή εντύπωση. Και τότε, έτσι όπως ήταν χαλαρός ένιωσε μια φαγούρα μέσα στα μάτια, στα μάγουλα και άρχισε να κουνάει τα ρουθούνια του γύρω γύρω. Μπορούμε να πούμε ότι ο μικρός έκανε όλα τα απαραίτητα για να το αποφύγει. Δε μπόρεσε…
Το φτάρνισμα του Φώτη συνοδεύτηκε από ένα ταρακούνημα σε όλο το κορμάκι του και μια ετοιμόρροπη μύξα πετάχτηκε πάνω στο λευκό τετράδιό του. Κανείς δεν έδωσε εκείνη την ώρα και τόση σημασία.
Όταν η δασκάλα μάζεψε τα τετράδια και τα πήγε στο γραφείο δεν έψαξε όλες τις σελίδες για μύξες. Το θεώρησε υπερβολικό.
Όταν ο διευθυντής έστειλε στην διεύθυνση πρωτοβάθμιας το πακέτο με τα τυχαία διαλεγμένα τετράδια της Δ’ Δημοτικού για να γίνει η ετήσια δειγματοληψία της επιθεώρησης δεν έψαξε σελίδα σελίδα το υλικό. Το θεώρησε εξαντλητικό.
Όταν από το υπουργείο εθνικής παιδείας επιλέχτηκαν ένα δυό τετράδια για να σταλούν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για το καθιερωμένο τετραετές φόρουμ εκπαιδευτικών συστημάτων, η βοηθός στο υπουργείο είχε έμπνευση και τα τετράδια του Φώτη πήρανε την πρώτη θέση πάνω στο δέμα ως πιλοτική περίπτωση.

Πρέπει να ήταν Άνοιξη στις Βρυξέλλες και κανείς δεν είχε φανταστεί τη σειρά των εξελίξεων γιατί έξω από τα παράθυρα η φύση οργίαζε. Πάνω στο τραπέζι του επίτροπου εκπαίδευσης το τετράδιο του Φώτη ήταν ανοιγμένο στη χειρότερη σελίδα και ο επίτροπος, ο δύστυχος επίτροπος, είχε κάνει μερικά βήματα πίσω και είχε κολλήσει την πλάτη του στο τοίχο με τη μωβ ταπετσαρία. Το χρώμα της ταπετσαρίας δεν μας ενδιαφέρει αλλά προσέξτε… ήταν προάγγελος των εξελίξεων. Καμιά φορά πρέπει να δίνετε βάση στις λεπτομέρειες που σας αφήνω εδώ και εκεί.

Η σειρά των γεγονότων τώρα επιταχύνεται γι αυτό αν κάνετε δυό δουλειές μαζί, π.χ. αν περνάτε χανσαπλάστ στο δάκτυλό σας και ταυτόχρονα διαβάζετε το κείμενό μου καλύτερα δώστε εδώ λίγη αποκλειστικότητα. Τελειώνετε με το γαμημ.. το χανσαπλάστ.

21 Απριλίου 2010. Στην έδρα της ΕΟΚ στις Βρυξέλλες.
Το λόγο έχει ο επίτροπος εκπαίδευσης των Ευρωπαϊκών κοινοτήτων και γίνεται ταυτόχρονη μετάφραση σε 20 γλώσσες μεταξύ των οποίων η Σουαχίλι.
Madame e messier… θα συνεχίσω στα ελληνικά εδώ.. η ευρωπαϊκή επιτροπή έλαβε τα ακόλουθα μέτρα.
• Μετά από ολονύχτιες συνεδριάσεις δυό εβδομάδων και με την σύμφωνη γνώμη των εθνικών κοινοβουλίων θεσπίζεται μόνιμη τράπεζα ανάλυσης μύξας με έδρα το Μάαστριχτ και με τα δέοντα κονδύλια για να αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
• Στην Ελλάδα χορηγείται πενταετής περίοδος χάριτος κατά την οποία τα συναχωμένα παιδιά της αντί να εκτελούνται επιτόπου θα εγκλείονται σε άσυλο.
• Η Ευρωπαϊκή επιτροπή αναλαμβάνει με εθελοντές την μόνιμη περιοδική δειγματοληψία από τις σχολικές αίθουσες στην ύποπτη αυτή χώρα του Νότου.
• Η Ευρωπαϊκή επιτροπή λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τη γνωμοδότηση του Χημείου της Λιόν αποφαίνεται ότι η μύξα του μικρού Πασκουάλ από τη Βαλένθια ουδεμία συγγένεια φέρει με τα συμπτώματα του Fotis και με βάσει αυτό το πόρισμα δηλώνει απερίφραστα ότι η Ισπανική περίπτωση δεν είναι όμοια με την Ελληνική.
• Όλες οι χώρες της ευρωζώνης δηλώνουν την βούλησή τους να καταπολεμήσουν με ελέγχους στην αλληλογραφία και τα τελωνεία τους την εξάπλωση του ελληνικού κακαδιού στην ευρωπαίκή επικράτεια.
• Στην Βουλγαρία που εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία θα συνιστούσαμε να μαζέψει άμεσα τα 3500 παιδιά με τα μπουκάλια azax από τα ελληνικά φανάρια και να τα προωθήσει σε άλλες υγειέστερες περιοχές της ευρω- παϊκής επικράτειας για προληπτικούς λόγους.
• Στην Ελλάδα προωθούνται ήδη από σήμερα επόπτες φταρνίσματος που σε συνεργασία με τα αρμόδια κοινοτικά όργανα θα σημαδεύουν τα παιδιά με τις πιο κόκκινες μύτες τοποθετώντας ειδικά τσιπ εντοπισμού τους από το δορυφορικό μας σύστημα KILLMIX.
• Το συμβούλιο έχει ήδη συγκαλέσει παγκόσμια διάσκεψη με την επωνυμία FOTOMIX FORUM 2010.

Τότε , εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο επίτροπος ένιωσε μια μικρή φαγούρα στα μάτια και στα μάγουλα, στριφογύρισε λίγο τη μύτη και προσπάθησε να πνίξει ένα μικρό φτάρνισμα. Εσκυψε, φταρνίστηκε μουλωχτά μακριά από το μικρόφωνο και συνέβη αυτό που η συμπαντική κοινότητα θα θυμάται για πάντα. Μια ετοιμόρροπη μύξα τινάχτηκε από τη μύτη του Irvensen προς το μόνιτορ και προσγειώθηκε πάνω στις οθόνες όλων των έντρομων κατοίκων του πλανήτη. Ένα χυμώδες σημαδάκι έκρυψε το σήμα του CNN στις γωνιές εκατομμυρίων οθονών. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα στο U-TUBE οι πολίτες είχαν καταγράψει απίστευτες λεπτομέρειες από την πτήση του Σουηδικής προέλευσης κακαδιού που τεκμηρίωνε την παγκόσμια εξάπλωση του ιού FOTIS.

Θα ήταν τέλη Απριλίου σε εκείνον τον απίστευτο μικρό πρώην πλανήτη με το όνομα earth όταν ξεκίνησαν όλα. Σήμερα οι πολίτες της Ανδρομέδας αλλά και όλων των όμορων πλανητών ξέρουμε ότι ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να παίρνεις αψήφιστα τους Έλληνες.

Υ.Γ. Το κείμενο δεν αντανακλά την σοβαρότητα της κατάστασής μας. Λέγω απλώς ότι η παγκοσμιοποίηση πρέπει να ψηλαφίσει επειγόντως και τα όριά της.

Και τώρα τι κάνουμε ;

Όταν τα γεγονότα ξεπερνούν την κοσμοθεωρία μας ; Όταν μένουμε με ανοικτό το στόμα από τις εξελίξεις ; Όταν αυτά που θεωρούσαμε ως ηθικές και πνευματικές κατακτήσεις ξαναμπαίνουν στο αμόνι των ανατροπών ;
Άνθρωποι κάψανε ανθρώπους δίπλα στην πόρτα μας. Άλλοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να λυντσάρουν όποιον βρούν εμπρός τους. Ακόμη και οι λαλίστατοι Μ.Μ.άνθρωποι βούλωσαν στιγμιαία το στόμα τους και παίρνουν απορημένες τραγικές εκφράσεις στο γυαλί.
Και τώρα τι κάνουμε ;
Να το σκεφτούμε λίγες μέρες ; Η απάντηση θα καθορίσει τόσα πολλά...



..η συνέχεια είναι στο φούρνο. Καλύτερα να είναι καλοψημένη, αισθάνομαι..