το κατώφλι της ελευθερίας

   Τι να σου ευχηθώ τώρα για του χρόνου ; Ε ; Δε ξέρω και τον πήχυ σου.. πόσο ψηλά ήταν φέτος ;
Θέλεις να σου συμβούν γεγονότα ; Θέλεις ;
   Ο προσωπικός σου πήχυς είναι μια πικρή ιστορία : Δεν τον τοποθετείς τελικά με πλήρη συνείδηση... όχι. Σου συστήνεται ! Στην αρχή διακριτικά, όπως μια πρώτη συστάδα δέντρων, που όμως την ακολουθεί το δάσος, που οδηγεί σ' έναν δρυμό και καταλήγει σε ολάκερη καταπράσινη οροσειρά. Αν είχες βαλθεί να μετρήσεις δέντρα , ξέχασέ το. Θέλω να πω, με την πρώτη ματιά δείχνει οικείος , στα μέτρα σου. Ο πήχυς σου, σχεδόν σαν να τον είχες σχεδιάσει, υποβάλλει και εγκρίνει ο ίδιος. Παινεύεσαι μάλιστα για το ύψος του σαν ψηλώνει. Κι ας φωνάζει η Νατάσσα ότι πονάει... Τα πράγματα που σε αφορούν ωστόσο δεν τον ακολουθούνε...δεν υπακούουν... δεν ανταποκρίνονται στο νέο ύψος .
   Και τότε χάνεις το παιχνίδι. Οτιδήποτε περνάει από κάτω του είναι ΜΗ ΓΕΓΟΝΟΣ ! Ανήμπορος, σταματάς να ξεδιψάς από νερό που για τον πήχυ σου δεν είναι νερό, σταματάς να χορταίνεις από τροφή που για τον πήχυ σου δεν είναι τροφή, σταματάς να εξελίσσεσαι από νίκες που για τον πήχυ σου δεν είναι νίκες...
   Σταδιακά ο πήχυς σου έχει αρχίσει να βαθμολογεί και να κόβει φιλίες, καριέρες, αλλαγές, ρήξεις, συντρόφους, συγγενείς, ομορφιές κι ασχήμιες, παρουσίες κι απουσίες, ερήμην σου ! Και εσύ πλέον  απλώς υπογράφεις, σαν ένας δημόσιος υπάλληλος που με το ζόρι έβγαλε γυμνάσιο, εγκυκλίους στην καθαρεύουσα, που σου βάζουν εμπρός στα χέρια, της πιο σκληρής διανόησής σου οι κλητήρες, χωρίς ούτε μια ελπίδα, ότι κάποτες τουλάχιστον θα σωθεί απ' το στυλό σου το μελάνι.  
   Μετά, δε συμβαίνει τίποτα. Περνάει μια χρονιά και δε θυμάσαι κάτι αξιοσημείωτο.  Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις. Είσαι σε κρίσιμο σημείο...Μισο αναίσθητος... Σαν ένα πουλί που χτύπησε στο μπαρμπρίζ. Κρίνεται τότες το μέλλον σου :  ή ξαναπετάς , ή ψοφάς.
   Άκου....
   Μπορείς να κατεβάσεις τον πήχυ σου ;  Μπορείς να το διαχειριστείς αυτό; Θα σου φανεί σαν μια ένδεια προόδου στην αρχή. Μερικοί λέγουν όμως πως είναι το κατώφλι της αληθινής ελευθερίας ! Όποιος έχει ελαφρύτερο δισάκι σκαρφαλώνει πιο άνετα στο βουνό. Μήπως πήρες μαζί, πολλά ;
   Θέλω να πω, παρατηρώ ανθρώπους που περνούν κάτω απ' τον πήχυ κι ούτε που ιδρώνει το μουστάκι τους. Μερικοί από δαύτους είναι ιδιαιτέρως ήρεμοι. Και μερικοί από αυτούς τους ιδιαιτέρως ήρεμους ανθρώπους νομίζω μου απευθύνουν ένα πονηρό βλέμμα. Εσένα ;
  


  

το καρυδότσουφλο

      Ο Ντίνος δίπλωσε την πολιτική του εισήγηση στα δύο. Μετάνιωσε, την ξεδίπλωσε και την έκανε ρολό. Κύλινδρο. Κοίταξε γύρω του με αποφασιστικό ύφος. Υπήρχε ένα εμφανές μαύρο στίγμα που μετακινούνταν διαρκώς, δε φορούσε και τα γυαλιά του, άπλωσε νηφάλια, αργά το χέρι με το κείμενο  και κατάφερε στη μύγα ένα αστραπιαίο ολοκληρωτικό χτύπημα. Σκεφτόταν το συνέδριο. Τέτοια χτυπήματα δε μπορούν να προκληθούν με λέξεις, σκέφτηκε. Φόρεσε τα γυαλιά του και κοίταξε με αποστροφή τα υπολείμματα του εντόμου. Πράξεις. Οι πράξεις αλλάζουν το τοπίο. Και πάντοτε έχουν επιπτώσεις. Αυτή τη φορά χύθηκε αίμα , μιας μύγας, ποιος θα το πει ασήμαντο , λερώθηκε το ντουβάρι μάλλον ανεπανόρθωτα, θα είναι εκεί το στίγμα να θυμίζει το χτύπημα, το θύμα,  χώρια που προφανώς πρέπει να τυπωθεί ξανά το οπισθόφυλλο.  Εαν στο μέλλον οριστεί επέτειος για ποιό πράγμα θα γιορτάζουμε ; Για το θάνατο της μύγας, για το λέρωμα στο τοίχο ή για το τσαλάκωμα της εισήγησης ; Δε χρειάζεται να το αποφασίσουμε... Φυσικά... Τι χαζός. Θα τη λέμε απλώς 17 Δεκέμβρη.
       Αποφάσισε να αφήσει την επιδιόρθωση και τις επιπτώσεις πίσω. Μόνο και μόνο με το αστραπιαίο χτύπημα ήταν σαν να αποφορτίστηκε κατά 90%. Τώρα αυτό ήταν καλό ; Οι βανδαλισμοί αφοπλίζουν τις μάζες που τους πραγματοποιούν με το τέλος των βιαιοπραγιών ή παραμένει η ιδεολογική παρακαταθήκη που τους υποκίνησε, ζωντανή για να παράγει και ουσιαστικότερες εκβάσεις ; Με λίγα λόγια, μέσα σε αυτούς που χρωστούν στην κοινωνία μια προοδευτική αλλαγή συμπεριλαμβάνονται δυνητικά οι περιστασιακώς βάνδαλοι ; Θα μπορέσουν να ενταχθούν δημιουργικά ; Πόση ενέργεια έχουν να προσφέρουν εάν οι πράξεις που θα απαιτηθεί να γίνουν προϋποθέτουν υπομονή για το αποτέλεσμα, συνέπεια και συστηματικό έργο ;

    Ο Ντίνος πλησίασε τη ντουλάπα για να διαλέξει ρούχα για το συνέδριο. Οι κινήσεις του ήταν ανόρεχτες. Σαν τις κινήσεις ενός χαμάλη του οποίου η δουλειά, με όσο ενθουσιασμό και να τη μπολιάσει, δεν πρόκειται να επιβραβευτεί από τα αφεντικά ούτε με ένα θετικό νεύμα. Τράβηξε το πουκάμισο με τις διακριτικότερες κόκκινες ρίγες. Πήρε τη κεραμιδί αντί για την κατακόκκινη γραβάτα . Σκέφτηκε, αν είναι να είμαι μέσα στη «ταμπέλλα» καλύτερα να μην είμαι εκκωφαντικός. Το μάτι του έπεσε στο γαλάζιο πουκάμισο, πήγαινε με τα μάτια του και τον έκανε δέκα χρόνια νεότερο. Έκλεισε τη ντουλάπα πριν τη δεύτερη σκέψη.

   Οδήγησε προς το πρώην Ολυμπιακό Γυμναστήριο βυθισμένος σε μια ανάλυση βαρύτητας που δεν λειτούργησε υπέρ του. Κοίταζε συχνά προς τον ουρανό. Ήταν βαρύς. Σκιερός. Δεν του έδωσε σημασία. Ούτε η μύγα είχε δώσει σημασία στη σκιά του κυλίνδρου με την εισήγηση. Αισθάνθηκε μικροσκοπικός. Ότι ανα πάσα στιγμή, ένα τυχαίο φαινόμενο μπορεί να μετακινήσει τόσο τα δεδομένα, ώστε όλο το έργο της τετραετίας να μοιάζει οπερέτα. Όχι μονάχα ο ίδιος, όχι μονάχα το κόμμα, όχι μονάχα ο ευρύτερος ιδεολογικός χώρος, αλλά ούτε ο λαός ολάκερος, δε μπορούσε να έχει στιβαρότερη προοπτική από ένα καρυδότσουφλο που το ρίξανε στο κύμα. Πάρκαρε ανάμεσα σε πολύ ακριβά για το συγκεκριμένο συνέδριο αυτοκίνητα. Έκρυψε το κλειδί του αυτοκινήτου βιαστικά.

    Περπατώντας προς τις εγγραφές αντάλλαξε βλέμματα με τους συντρόφους. Τα περισσότερα δεν ήταν καθαρά. Ούτε ένα δεν ήταν παιδιού. Δε τον πείραζε πλέον. Έτσι είναι τα πράγματα και στους απέναντι, αφού... 

    Καταβρόχθισε ένα κρουασάν από το μπουφέ και γέμισε ένα πλαστικό ποτήρι σκέτο γαλλικό. Κάθισε στα πίσω και διάβασε την εισήγησή του. Ήταν χλιαρός. Ο καφές. Την έσκισε και αισθάνθηκε σαν να ξαναέδωσε στη μύγα τη ζωή της πίσω. Ποιος ήταν αυτός που θα εισηγηθεί ότι για το γενικό καλό, ένα 7% ακόμη του λαού πρέπει να οδηγηθεί στα πρόθυρα της συναισθηματικής κατάρρευσης ;  Ένα 2% σε αργό θάνατο ;  Ένα 0,3% στην αυτοχειρία ;  

     Σηκώθηκε και πλησίασε το πόντιουμ.  Άνοιξε άκαιρα το μικρόφωνο και τεστάρισε : 

  - Μηδέν, μηδέν...τεστ... δώσε λίγο, μηδέν... ΟΚ.  

    Γύρισαν αποροενοχλημένοι μπουκωμένοι μπισκοτάκια χοντροί άνθρωποι. Κοίταζαν !

  - Σύντροφοι καλημέρα. Βρισκόμαστε σε μια καταιγίδα , στοιβαγμένοι στο καρυδότσουφλο, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ο φάρος είναι αναμμένος ακόμη, όσες μαλακίες γίνανε γίνανε, ο φάρος σύντροφοι είναι εκεί και δείχνει, πρέπει ο καθένας μας να σκεφτεί μήπως τραβάει ανάποδο κουπί. Σύντροφοι, καρυδότσουφλο, καρυδότσουφλο ναι, με τόσα κουπιά δε γίνεται να μη πλησιάζουμε στη στεριά. Τραβάμε λάθος κουπί. Ο αρχηγός που θα με διαδεχτεί στο βήμα αισθάνομαι ότι θα σας ανακοινώσει κάποιες αλλαγές. Θα ανταλλάξει βάρδιες και πόστα. Μερικοί θα αισθανθείτε θιγμένοι. Αυτός όμως σύντροφοι είναι πάνω στη γέφυρα, έχει τα όργανα μπροστά του, βλέπει από ψηλά όλο το καρυδότσουφλο, βυθόμετρα, δρομόμετρα, εξάντες και GPS σύντροφοι είναι μπροστά στα μάτια του. Εγώ σκίζω την εισήγηση και περιμένω εντολές. Αρκετές ιδεολογικές αναζητήσεις έχουν εκπονηθεί. Σβήνω το όνομά μου από τη λίστα. Καλό μας συνέδριο, και σύντροφοι, αυτή τη φορά, ας ακούσουμε πολύ και ας μιλήσουμε ….με πράξεις.Ο φάρος σύντροφοι δείχνει ότι στόχος είναι η επιβίωση όλου του πληρώματος. Το πλήρωμα σύντροφοι είναι το σύνολο του λαού.

    Κατέβηκε μέσα σε γελάκια, πλάγια κοιτάγματα και χλιαρά κλάπα κλάπα. Δεν είχε όρεξη για χειραψίες, πήγε περιφερειακά και ανέβηκε στο πιο απόμερο θεωρείο. Άνοιξε ένα λευκό φύλλο χαρτί. 

    Πριν αρχίσουν οι χαιρετισμοί είχε ζωγραφίσει ένα φάρο μέσα σε φουρτούνα. Ήτανε σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία... Είχε καλό χέρι ο κερατάς ο κομμουνιστής. Κρίμα να πηγαίνει χαμένο.

    

τα παιδιά στην ακακία, παριστάνουν τη ζωή

     Έχω δημοτικό σχολείο δίπλα. Τα κοιτάζω που ξεχύνονται στο διάλειμμα. Χθες ήταν δυό μικρά κορίτσια κάτω από την Ακακία στην άκρη του αυλόγυρου. Το ένα τσίριζε με τεντωμένα τα χεράκια και τα ποδαράκια του χοροπηδώντας από πελώριο θυμό. Φώναζε μια λέξη μοναχά. Το όνομα του άλλου. Τασίααααααα.
Το άλλο, η Τασία i suppose, ήταν ...Βούδας. Εξέταζε μια παρονυχίδα στο μικρό του δάχτυλο και έκανε σαν να ήταν μοναχό του. Το τσιτωμένο κοριτσάκι ,που διεκδικούσε τους προβολείς της δημοσιότητας , ανέβαζε τους τόνους. Είχε γυρίσει μέχρι κι ο περιπτεράς απέναντι να δει αν το εσφάζουνε. Τασίαααα Τασίαααα... ΤΑΣΙΑΑΑΑΑΑ  .... Το απαθές, ο Βούδας, δάγκωσε την παρονυχίδα του με τα δοντάκια και μετά άρχισε να γλύφει το πονεμένο δαχτυλάκι. Το προσωπάκι του ήτανε πιο ήρεμο κι από μισοκοιμισμένου κουταβιού. Τότες το τσιτωμένο , εντελλώς ακαριαία, αν μου επιτρέπεται ο λεκτικός πλεονασμός, άλλαξε λογισμικό και σε απολύτως ήρεμο τόνο λέει στο Βούδα, εχμ... εννοώ στη Τασία : 
- Τη γάτα σου πως τη λένε ;
- Ψιψίνα.
- αααα,   οκ... 

γεύτηκα δηλητήριο ξενικό, κακό του κεφαλιού μου

    Το ξενικό το δηλητήριο μη το δοκιμάζεις, έχει διαβόλους με τους οποίους δεν έχεις αναμετρηθεί. Δεν έχει το κορμί σου αντισώματα για τα συστατικά του. Και το μυαλό σου εκπλήσσεται, τρομάζει, ακινητοποιείται καθώς η γεύση είναι πρωτόγνωρη και οι δοσολογίες ανήκειες για όσα γυμνασμένο το 'χεις, το μικρό σου το μυαλό.
    Το ξενικό το δηλητήριο είναι αντίδοτο, σε μια αρρώστια που ένας άλλος μάχεται. Σε άλλο πεδίο μάχης και με όπλα που εσύ δε τα χρειάστηκες ποτές. Γιατί να μπεις στη μέση, ποιός ο λόγος ; Κι αν νικήσεις, ποιά είναι η δόξα που θα κουβαλήσεις, όταν δε ξέρεις, τι είναι αυτό που σκότωσες ;
   Το ξενικό το δηλητήριο είναι το ελιξήριο της ζωής κάποιου άλλου. Είναι ο τρόπος που σκοτώνει τα φαντάσματα, σε έναν κόσμο που έχτισε μονάχος του, με υλικά για τα οποία εκπαιδεύτηκε στη φάση της δικής του εξημέρωσης, πέστο εσύ ενηλικίωσης που δε 'ναι δεδομένη. Κανείς δεν είναι μάστορας τόσο καλός, με δυό ελιξήρια να φτιάξει ένα φίλτρο. Που βρίσκεις όλη αυτή την έπαρση και θέλεις από ξένο ελιξήριο να πάρεις δόσεις και να αναμιχθείς ; Τι ακραίος εγωϊσμός σε οδηγεί σε ολέθριο σφάλμα ; Γνωστός σε όλους ακραίος εγωϊσμός. Τα παντα λες γυρίζουν γύρω από σένανε. Ε, όχι.
   Το ξενικό το δηλητήριο φαίνεται από εξήντα μέτρα. Έχει ποτήρι ιδιαίτερο και χρώματα που κλαίνε. Είναι ταυτόχρονα βουβό και βροντερό, είναι γλυκό πικρό ωφέλιμο και θανατηφόρο. Ο μόνος που μπορεί να γεύεται απ' αυτό και να επιβιώνει είναι ο παρασκευαστής του.
    Άμα δοκίμασες , σκύψε και φτύστο. Αυτό να κάνεις. Σκύψε αμέσως και φτύστο. 



 " όταν παίρνεις κάτι προσωπικά, νιώθεις προσβεβλημένος, δημιουργείς εντάσεις μεγιστοποιώντας το ασήμαντο επειδή σε πνίγει η αφελής εντύπωση ότι εσύ έχεις δίκαιο και ο άλλος άδικο. Μεταφέρεις με ένταση τις δικές σου τιε απόψεις οι οποίες καμία σχέση δεν έχουνε με το οικοδόμημα του άλλου. Αυτό που σου φάνηκε μια προσβολή του δικού σου ονείρου, βασίζεται στις δικές σου τις παραδοχές στις οποίες άλλωστε βασίζεται διαρκώς ό,τι κι αν κάνεις. Ο τρόπος που ο κάθένας βλέπει εμπρός του τα πράγματα, είναι αποτέλεσμα των συμφωνιών που έχει συνάψει με τη ζωή. "
   απόσπασμα από μελέτη του  Don Miguel Ruiz  με τίτλο "Οι τέσσερις συμφωνίες" 

ο Πάρις, ο "φιλόζωος"

-Δε δαγκώνει, πλησίασε, φιλί ;
- Πήρες κι εσύ σκυλί, ε ;
- Τον περιμέζεψα και γίναμε αχώριστοι, πες μου ρε Τζένη ...δεν είναι κούκλος ;
-Πάρη μου, αναλογίστηκες την ευθύνη ;
-Να σου πω, έχω ασχοληθεί και παλιότερα με την ένοια της ευθύνης.
-Τι εννοείς ;
-Έχω φορτωθεί ευθύνες ανθρώπων, έτσι, γιατί εγώ θεώρησα ότι ήμουν καλά και είχα περιθώρια για να προσφέρω.
-Και έφαγες ήττα, ε ;
-Έφαγα ξυνίλα. Τώρα αυτή η ευθύνη μου φαίνεται πιο κολοδεχούμενη ! Πιο πρόσχαρη ...
-Ξυνίλα ;
-Έχεις ταίσει σκύλο Τζένη ;
-Όχι. Δε θυμάμαι..
-Δεν ξέρει με τι τρόπους να σε ευχαριστήσει. Εαν καθήσεις στο πάτωμα μπορεί να σε χαϊδεύει και να σου τρίβεται ως το απόγευμα.
-Οι άνθρωποι δεν είναι σκυλιά.
-Ναι αλλά οι άνθρωποι έχουν γίνει ανεπαρκείς συναισθηματικά, για να μη πω ψυχρόαιμα ζώα και κάνεις συνειρμούς.
-Δεν γίναμε και φίδια, κοίτα γύρω σου και θα βρεις καλοσύνη.
-Ελεημοσύνη.
-Καλοσύνη.
-Επίδειξη φιλανθρωπικής ανωτερότητας.
-Όχι όχι, δε σε ακολουθώ... είσαι φορτισμένος. Με τα παιδιά σου τά 'χεις ;
-Εγώ ένα ξέρω... σιγά σιγά όλοι επιλέγουν την παρέα ενός σκυλιού. Και η δικαιολογία κρύβει παστρικά την απόγνωση, μια εδραιωμένη παραίτηση από τις ζεστές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Τις υγιείς σχέσεις ο μέσος ενήλικας τις έχει ξεγράψει...
-Δουλεύω στο γραφείο με μια κοπέλλα που η συναισθηματική της αμεσότητα είναι αφοπλιστική. Γελάει, αγκαλιάζει και θυμώνει σαν παιδί. Το έχω λατρέψει. Να στη γνωρίσω εντελλώς τυχαία ; Είναι σαρράντα και μου θυμίζει τον εαυτό μας στα δέκα !
-Για καλό το λες ;
-Γιατί στρίγγλος ήσουν ;
-Να μου κάνεις τη χάρη, εγώ είμουνα γλυκό παιδί.
-Μωρέ σα να σε βλέπω οχτώ χρονών... με σφιγμένο στόμα να χτυπάς τα νυχάκια σου νευρικά στο θρανίο, άσε τώρα....
-Εμένα Τζένη μου η θείες μου με λέγανε σερμπέτι αγόρι !!!! 
-Υπήρχανε από τότε υποκατάστατα ζάχαρης ;
-Τζένη ; Δε πας απ' εκεί να δεις αν έρχομαι ;
-Έλα σε φιλώ. Γκόμενα να βρεις και θα στο κρατάω εγώ το ζώο για να α...γαπιέστε...
-Δουλειά σου εσύ... τράβα. Τα λέμε, ναι ;
-Φιλιά Πάρη μου. Το νου σου. Δώσε και θα πάρεις, μη το βάζεις κάτω απ' τα πενήντα, ναι ;
-Άμα βρω κανένα αδέσποτο, θες ;
-Τζους... ρε μαλάκα.

τις πιο έντιμες αποσκευές τις ετοιμάζει το μυαλό σου

    Διάνυσες τα τελευταία μέτρα λαχανιασμένη, πάνω σε ανάρμοστα για τόσο πλατανόφυλλο παπούτσια, ήθελες η πρώτη εικόνα που θα δω να σε κολακεύει, πάντα χαίρομαι που το κάνεις αυτό.
    Σου κράτησα το χέρι στου βαγονιού τα σκαλιά που δεν ανακαλώ από τι υλικό ήταν, κοίταξα μόνο τα πόδια σου.
    Πίσω σου πέρασε ένα σύννεφο ατμού. Έντυσε με τη δέουσα αγάπη τη λαχτάρα σου να φύγεις. Ύστερα μέριασε γιατί τα χρώματα νικάνε το λευκό όταν το ευχηθείς με την ψυχή σου.
    Έκανα στο πλάι να διαλέξεις κουπέ. Διάλεξες παράθυρο στο διάδρομο. Έστριψες τσιγάρο με τη διαίσθηση των δαχτύλων σου γιατί δε πήρες τα μάτια σου από τα δικά μου.
    Κουνηθήκαμε εμπρός και πίσω απότομα, αυτή τη φορά έφταιγε το βαγόνι, γέλασες, κατάλαβα.
     Το Φθινόπωρο γέμισε τις μύτες μας, οι τολίπες της εκπνοής σου μύριζαν πόθο με τζούρες ενοχής, καταδικασμένες να εκπέσουν στα αζήτητα.
     Σου ξεκούμπωσα μονάχα ένα κουμπί. Ένιωσα όλο το δέος εκείνου που αντικρύζει ολόγυμνη μια γυναίκα. Πήρα το μερτικό μου για ένα δευτερόλεπτο, τι γιγαντιαίο χρονικό διάστημμα !
     Κοκκινάδι ανέβηκε από το μάγουλό σου προς τα μάτια σου, δάκρυσες από τον αέρα και η αλμύρα ροζ.
     Τα χείλη σου εκλιπαρούσαν.
     Πέρασε ένας ηλικιωμένος ταξιδιώτης με όλη την διακριτικότητα που του πρότεινε η στιγμή. Σε φίλησα πίσω από την πλάτη του, πίσω από την πλάτη των πραγμάτων. Δε μπορούσα τίποτες άλλο να πράξω. Δίπλα σου γίνομαι το αδύναμο φύλο.
     Σου έδωσα μιαν υπόσχεση. Να σε φιλήσω σε κοινή θέα. Τότες έσπασαν όλα σε θρύψαλλα. Ήταν από εκείνες τις προσγειωτικές καταιγίδες που δεν ειδοποιούν.
     Κατάλαβα ότι δε θα υπάρξει άλλο τέτοιο τραίνο.
     Δεν ήξερε κανείς από τους δυό μας τι πρέπει να πει. Η μηχανή τσίριξε, τινάχτηκες. Κούμπωσες εκείνο το κουμπί. Αυτό ήταν.
     Δεν ομολογήσαμε τίποτα.
     Κατέβηκα, πήρα τις δυό σου σακ βουαγιάζ και ανέβηκα να σε τακτοποιήσω πριν φύγω. Τις δικές μου αποσκευές τις είχα ετοιμάσει μόνο στο μυαλό μου. Έβαλα στο ράφι τις δικές σου. Τις διόρθωσα να δείχνουν ευχαριστημένες. Τι ανόητος. Πολλές φορές έχουμε μια ψευδαίσθηση, ότι ο άλλος άνθρωπος είναι ταυτόχρονα και ατσάλινος και λαστιχένιος. Κοίταξα έξω επικαλούμενος ένα θαύμα. Να δω ξαφνικά τις δικές μου αποσκευές, ανυπόμονες. Τα χέρια μου έκαιγαν. Δεν είχα φέρει τίποτε. Τίποτε. 
     Με κοίταξες καθώς το βαγόνι άρχισε να σαλεύει. Έπρεπε να βιαστώ. Το βλέμμα σου δεν ήταν ραντεβού. Ήταν κατακραυγή.
     Δε μπόρεσα να αντι κοιτάξω. Εκατό κιλά βλέφαρα. Είχα υποτιμήσει τα πράγματα. Δεν έφευγε το εσύ αλλά το εμείς.
     Με φίλησες βάναυσα.
     Κατέβηκα γενικώς.
     Ούτε που κοίταξα στο βαγόνι.
     Όλος ο αποχαιρετισμός είχε ξαφνικά επιτελεστεί.
     Άραγε με θυμάσαι ; 


     
 
     
   
   

λιγοστά πράγματα γίνονται με το ένα χέρι

     "Μάζα είναι ένα πράμα που παρ' όλο ότι είσαι βέβαιος ότι βρίσκεται εδώ, ούτε το υπολογίζεις ούτε το φοβάσαι. " #

      Λοιπόν. Mπορείς ν' αστράψεις ένα σκαμπίλι, μπορείς να ρίξεις ένα φάσκελο, μπορείς να τσαλακώσεις ένα χαρτί ή να σκαλίσεις ένα σπυράκι, το χέρι από μόνο του δεν είναι εργαλείο λειψό, εντάξει είναι, μονάχα να : έχει και τα όριά του.

       Δεν μπορείς ν απολαύσεις ένα τέλειο δείπνο με το ένα χέρι, θα του λείπει η πινελιά που το απογειώνει, η ψιλοκομμένη ντομάτα, το κάρδαμο επειδή το βάζο του είχε σκληρό καπάκι, το μπολ από το πάνω ράφι που ήταν πίσω πίσω και είπες δε βαριέσαι, οι καλοδιπλωμένη χαρτοπετσέτα και οι μικρές τέλειες μπουκιές, αυτές που απαιτούν μαχαιροπίρουνο. Μπορεί ακόμα και να μη τα καταφέρεις να ανοίξεις το κρασί. Δείπνο να το πεις, τέλειο με την καμία.

     Υπάρχουν άτομα που έλαχε να μάθουνε να επιβιώνουνε δουλεύοντας το ένα χέρι, το καλό, για τα πλάσματα αυτά τιτάνιος ο αγών, αγάπη μοναχά και λίγη ενσυναίσθηση. Με τα υπόλοιπα που έχουν δυο χεράκια όλο υγεία, είναι τόσο κρίμα. Γιατί καλά μου ;

    Γιατί δουλεύετε με το ένα χέρι; Γιατί ψηλαφίζετε με το ένα χέρι ; Γιατί αγκαλιάζετε αυτούς που συναντάτε, με το ένα χέρι ; Γιατί μελετάτε και για ποιο λόγο παραδίδετε τα έργα σας με το ένα χέρι ; Αφού έχετε δυό ! 

   Δε γίνεται μια τέτοια ανεπάρκεια που εμφανίζουνε τα έργα σας να είναι δουλειά των δυο χεριών. Είναι μισή δουλειά και είναι και στο πόδι… Είναι δουλειά επίτηδες μισή...

   Δε γίνεται αυτά τα νομοσχέδια να είναι γραμμένα από ανθρώπους που χρησιμοποίησαν τα δυό τους χέρια. Δε γίνεται αυτές οι παγκόσμιες συνθήκες να είναι αποτέλεσμα αρτιμελών ατόμων. Δε γίνεται αυτές οι αξιολογήσεις για την επάρκεια στελεχών και οργανισμών να είναι αποτέλεσμα εργασίας με τα δύο χέρια. Δε γίνεται αυτές οι αποφάσεις νομικών επιτελείων που κρίνουνε τις τύχες των πραγμάτων να είναι αποτέλεσμα έρευνας με δύο χέρια. Δε γίνεται αυτό να είναι το όριό σας. 
   Δουλεύετε με το ένα χέρι. Και που είναι το άλλο ; Σας βλέπουμε. Στη τσέπη. Κι όχι από τεμπελιά.

   Απ’ ότι φαίνεται, αφήσαμε τις τύχες μας να τις ορίζετε άνθρωποι που έχετε ένα χέρι ελεύθερο και το άλλο μες στην τσέπη. Εκεί που αθόρυβα μετράτε το αποτέλεσμα του χρηματισμού σας, μέρα νύχτα, λεπτό λεπτό. Δεν εξηγείται αλλιώς...

   Και πως αρχίσανε όλα ; Πηγαίναμε ψηφίζαμε πάντα με το ένα χέρι. Εμείς οι ίδιοι. Το άλλο μες στη τσέπη. Να τα μετράει. Το μερτικό μας από την "σωστή" επιλογή. Και μετά θυμώνουμε από πάνω γιατί βγαίνει και λειψό. Και πηγαίνουμε ξανά, πάλι με το ένα χέρι. Ο κόσμος έτσι είναι χωρισμένος στα δυό. Τους από δω και τους από εκεί : 

   Στους καταπιεστές και σε αυτούς που θέλουνε να γίνουνε τέτοιοι #.
   Και εμείς, κοιτάζοντας το αποτέλεσμα των ενεργειών μας, κάνουμε κι άλλα πράγματα με το ένα χέρι. Χαστουκίζουμε, φασκελώνουμε χειρονομούμε και σπάζουμε πράγματα, τσαλακώνουμε και πετάμε τα γραπτά μας κι όσα ήτανε γραπτό καλά να γίνουν και ανατινάζουμε όνειρα. Αλλά δε βγάζουμε το άλλο χέρι από εκεί.
   Ε, καλά να μας γίνει. 
   Υπάρχουν μοναχά δυό προσεγγίσεις για τον συνετό και ήμερο άνθρωπο , λέει ο Γκουτιέρες στο τελευταίο του διήγημα "τα επαναστατικά βιβλία" : η αποστασιοποίηση και παρατήρηση των πάντων ή η επιλεκτική δράση σε μικρές ομάδες.   Αντί λοιπόν να ξαναπάμε να το ρίξουμε στην κάλπη με το ένα χέρι, μήπως να αναλάβουμε καμιά μικρή πρωτοβουλία ; 
#   Φράση από το βιβλίο του Ortega y Gasset  "η εξέγερση των μαζών" .

η αναμαλιασμένη γιαγιά ( μονόλογος )

( Μισοκάθεται στην άκρη της πολυθρόνας εμπρός στο καθρέφτη που έχει γεμίσει σημάδια του καιρού )
  -  Ιδού η Ελίζα, κυρίες και κύριοι. Μια ξεπατωμένη λολή γιαγιά που θα σας φορέσει τα γυαλιά. Δεν είμαι «τρόφιμος» του λόγου μου, θα το δείτε, δε μπαίνω σε σειρά, τα φώτα μου δε κλείνουνε στο ακριβώς. Kλείνουνε και δέκα, και εικοσιτρία, μη σας πω και παρά πέντε…     

    ( Κοιτάζει μοχθηρά τον νέο κανονισμό για τρόφιμους του γηροκομείου… τον τρίτο που της άφηναν στο δωμάτιο, οι πρώτοι δυό είχανε εξαφανιστεί, στο δωμάτιο της καινούργιας τρελόγριας οι κανονισμοί εξαφανίζονται και μετά εκείνη διαμαρτύρεται ότι τους ξαφρίζουν… )

   - Η Ελίζα κυρίες και κύριοι, (κοιτάζεται στον καθρέφτη ), είναι κι από μέσα όπως είναι από έξω. Παραφουσκωμένα τα μαγουλάκια, παραφουσκωμένες και οι φαντασιώσεις της, κόκκινο του άγουρου κερασιού το κραγιόνι της, κόκκινο του άγουρου και η περδικούλα της, που το λέει… Ατημέλητα τα ξασμένα αγριωπά μαλλιά της, μαλλιά μιας ευχαριστημένης τρελής που τα επέλεξε μια δοκιμασμένη λογικιά επειδή της ταιριάζουν. Οι πλάτες της ; Σκληρές κι από έξω, σκληρές κι από μέσα σαν κεραμικά ψημένα στους 1000, η Ελίζα αγάπες μου δεν πονάει απ’ έξω όταν δε πονάει από μέσα . 

      ( Καθαρίζει με βάναυσες κινήσεις την μουτζουρωμένη μύτη της από το ρουζ με ένα κομμάτι βαμβάκι ντεμακιγιάζ )

    - Η Ελίζα κυρίες και κύριοι... Μάτια που θα θα σας τρυπάνε, όταν κι αν έχετε κάτιτις να πείτε... , ματόκλαδα με ροζ σκιές, ματοτσίνορα πάντοτε ανασηκωμένα, κι άλλα πράματα πάντοτε ανασηκωμένα, θου Κύριε φυλακί το στόματί μου.  
     ( Πιάνει ένα άλλο βαμβάκι και τα μάτια της πέφτουνε στα χέρια της )
    - Τα νύχια της Ελίζας, δε θα γίνουνε ποτές περιποιημένα νυχάκια, δε θα τη δείτε να τα φτιάχνει με τις ώρες αγάπες μου, γιατί η Ελίζα τα χέρια τα είχε πάντα για να πιάνει γερά τα πράματα, και τότες και τώρα, και την κότα, και τον άντρα και το απ’ αυτό του άντρα, το ακατανόμαστο θού Κύριε. Με τα χέρια της υποδέχτηκε την κόρη της , με τα χέρια της την έστειλε πίσω…Η Ελίζα δεν έγινε κατά τύχη γλύπτρια, μια η Ελίζα και μια η chryssa # οι δυο τρελόγριες, που έπιαναν από μικρές με τα χέρια εκείνα που τα κοριτσάκια δεν είναι πρέπον να πιάνουν, πέστε εσείς τις σαλαμ ΑΝΤΡΕΣ.

   ( Τα μάτια της περνάνε από το κόκκινο κραγιόνι στη κομόντα, σε μια ασημένια κορνίζα: Προφίλ η κόρη της που την πήρε η αρρώστια, κρύο πράμα να αποχαιρετάει μια μάνα το σπλάχνο, ας όψεται η επάρατος, αυτή η καργιόλα που ποτές δε κράτησε τάξη σειρά και ιεραρχίες… )

   - Θα έλθεις τώρα εσύ, τσιτσί ποπό, η νέα διευθύντρια συνάμενη κουνάμενη να μας πεις να τηρούνται οι ιεραρχίες, θα πει το μωρό στην Ελίζα να τηρούνται οι ιεραρχίες… θα σου πω εγώ που να τις βάλεις τις ιεραρχίες…θου Κύριε, πολύ σε απασχολώ σήμερα...

    ( Βλέπει το ρολόϊ, βγάζει την ροδακινί ρόμπα, χώνει τις ομορφιές και τις ραγάδες της στα κρύα σεντόνια, ανατριχιάζει όπως τότε που της έχωναν ένα κρύο χέρι στη κυλότα, τω καιρω Εκείνω… Πριν κλείσει το φως, στο παρα πέντε, στο παρά πέντε η Ελίζα προκάνει να δει τρία αντικείμενα που της ανάβουν τα αίματα… Τα χάπια στο τραπεζάκι, τις εξετάσεις στο ντουβάρι και στη γωνιά, στο πάτωμα μια πάπια. )
   - Καληνύχτα αγαπούλες μου.  Κοιμηθείτε βαθειά. Αύριο θα πέσει ένα βοτσαλάκι στη λίμνη σας, απ' εκείνα που δε σταματούν να χοροπηδούν...
    ( Το σβήνει )  

  

 # Αναφορά στη ζωγράφο & γλύπτρια Χρύσα ( CHRYSSA ) που άφησε την Ελλάδα κι έκανε καριέρα από το ’57 και έπειτα στην Αμερική .  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B1_(%CE%B3%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1)

οδηγίες συντήρησης

    Εντάξει΄για όσους βάζουν τις χαρές τους στο ψυγείο, δε χρειάζεται τίποτε άλλο να γραφτεί. Μα για τους άλλους που ακόμα νιώθουμε τα πράματα, τους περισσότερους και τους ευλογημένους, δε κάνει να κυλήσουμε γαμώτο.
    Υπάρχουν προσωπικές στιγμές άγριας χαράς, κόντρα στην νέα λαγνεία της κοινοποίησης, που εαν δημοσιοποιηθούν, ξεφτίζουν. Σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν να είναι οι σπουδαιότερες. Δεν είναι για το facebook. Ολέθριο σφάλμα. Οι οδηγίες συντήρησης είναι παραδοσιακές, θα σου τις έλεγε και μια γιαγιά βουνίσια :    
     Παίρνεις ένα ματσάκι φρέσκια γλύκα από τα πράγματα, να είναι σαν ζεστό αυγό, έως & τριών ημερών. Την τεμαχίζεις με ένα ακονισμένο απ' το μυαλό σου μαχαίρι του σεφ μέχρι που να μην μπορούν εκείνοι που δεν τους αφορά,  άσχετοι και αμύητοι να διακρίνουν τα κλωνάρια. Τη μοιράζεις σε εφτά μικρά πουγκιά από τούλι και τα κρεμάς μέσα απ' το πουκάμισό σου . Όλοι το ξέρετε πως όταν είστε στη καλή χαρά, διαλέγετε πουκάμισα με χαλασμένα τα επάνω επάνω τα κουμπιά, έτσι ; Κρεμάς πουγκιά στο στήθος σου με δόσεις. Μιά για τη Δευτέρα σου, μια για την Τρίτη κι ούτο καθ' εξής. Στο στήθος σου...εντάξει ; Θυμάσαι πως μυρίζει; Θυμάσαι πως μυρίζει μια διακριτικά προφυλαγμένη στιγμή άγριας ευγνωμοσύνης ; 
     Η γλύκα των πραγμάτων, μέσα μας το ξέρουμε πως, συντηρείται άριστα εκτός ψυγείου. Δε φεύγει εύκολα ούτε η μυρωδιά της ούτε η γεύση της. Είναι σαν βότανο που έχει ρουφήξει από τη γη, μεδούλι και υγρασία και μυρουδιά και υπόγεια δύναμη τρανή. Η θέα η δημόσια την τσακίζει...
    Κρίμα δεν είναι ; Εννοώ, να μην έχεις ιδέα πως προ φυλάγεται... η γλύκα των πραγμάτων ;
    Στον εαυτό μου εγώ τα λέω, εσύ άμα θες πες τα όπου θες.

δικαίωμα

 

   Ο δικός μου χάρτινος πύργος είναι η επικράτεια των ονείρων μου. Είναι ιδιόμορφα στεριωμένος, αψηφάει. Έχει πιότερη φροντίδα στους εξώστες και βιαστικά θεμέλια. Είναι ανολοκλήρωτος εδώ κι εκεί χωρίς να επηρεάζεται η στατική του επάρκεια. Τουναντίον, για να απειληθεί με κατάρρευση πρέπει εγώ να συγκαταθέσω.   

        Ο δικός μου χάρτινος πύργος δεν επιδέχεται κριτικής. Μάταιος κόπος είναι ο κόπος σου παρορμητικά να τον περιηγείσαι. Θυρωρό δεν έχει, μπες ότι ώρα θες, εγώ όμως σε προειδοποίησα.

        Ο δικός μου χάρτινος πύργος έχει τα σπαθιά με την πλάτη στον κόσμο. Φαίνεται ειρηνικός απ’ έξω. Έχει ντάμες σε κάθε όροφο. Έχει καρό πατώματα και κούπες μερικά απ’ τα λόγια που ‘πες. Δεν έχει ούτε ένα τραπουλόχαρτο σε λάθος θέση. Το μελέτησα. Άλλο κάτι δεν κάνω.

        Ο δικός μου χάρτινος πύργος έχει τα διαμερίσματα που μου είναι αρκετά. Έχει από πίσω βρωμερό ακάλυπτο με σπασμένο παγκάκι κι έχει και βασιλικιά σουίτα. Όταν με πιάνουν τα διαόλια αφήνω το κρεβάτι της σουίτας και κατεβαίνω με μια κουβέρτα στο παγκάκι. Εγώ είμαι η κατσαρίδα του, εγώ κι ο βασιλιάς του.  

       Ο δικός μου χάρτινος πύργος θεμελιώθηκε ιδίοις εξόδοις. Και θα τον πάρω μαζί μου γιατί πιάνει πενήντα δύο χιλιοστά πάχος και δέκα επί πέντε πόντους.

      Μερικές φορές βλέπω τη ζωή, σα το λύκο το κακό, να τον φυσάει με λύσσα. Δικό της το πνεμόνι δικός της κι ο αγέρας. Μπαινάκης βγαινάκης. Είναι σα τα αυτιά του ηλίθιου το κτίσμα μου. Άμα δε θέλω φύσημα εγώ, από τη μία μπαίνεις από την άλλη βγαίνεις.

     Μερικοί λέτε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο αλαζονικό. Μετά ξελέτε όμως. Η αλαζονεία μου είναι ισότιμη με των πραμάτων. Θετική αλαζονεία τα πράματα, αρνητική εγώ. Αρνητική τα πράματα, θετική εγώ. Αποτέλεσμα μηδέν. Νόμος της φύσης.

      Ο δικός μου χάρτινος πύργος είναι φτιαγμένος από το προσωπικό μου πλεόνασμα. Από αποκτήματα μετά φόρων.

      Ο δικός μου χάρτινος πύργος δέχεται επισκέψεις με ραντεβού. Δέχεται ξεναγήσεις με υψηλό τίμημα. Δέχεται και εκμίσθωση ορόφων, αλλά μόνον με αντιπραγματισμό.

      Μερικοί λέτε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Μετά ξελέτε. Αγέλης ξεαγέλης, εγώ βλέπω μια ντουζίνα αρκούδες.

      Ο δικός μου χάρτινος πύργος θα ήταν ένα τέρας ευστάθειας εάν δεν… εάν δεν .. εάν δεν ήταν απλώς το  Jenga  μου. Βλέπεις, εγώ γουστάρω να τραβάω τα πιο κρίσιμα στοιχεία του, να τα κοιτάζω στο φως και να τα ξαναβάζω πίσω, κρατώντας την αναπνοή μου. Μερικές φορές τα βάζω πίσω ανάποδα. Δε συμβαίνει τίποτα. Αλλά άμα το πω εγώ να συμβεί… συμβαίνει.

      Μερικοί λέτε ότι  ο άνθρωπος είναι ζώο άγριο. Μετά ξελέτε. Η αγριότης μου είναι ισότιμη με την αγριότητα των πραμάτων. Μεγάλη αγριότητα τα πράματα, μεγάλη εγώ. Μικρή, μικρή. Εγώ έτσι τα βρήκα τα πράγματα. Δεν υπήρξα ο δημιουργός. Ένα απλό χάρτινο πύργο σήκωσα.

      Αυτοί απέναντι, που μοιάζουν με τον δικό μου δηλαδή, τι είναι ;  

homo eflectus

      Τα ανθρωπόμορφα ρομποτάκια του σεναρίου εργασίας με τον κωδικό 1984 (Τζωρτζ Όργουελ) αποδεικνύονται απρόβλεπτης συμπεριφοράς...
      Ο τύπος ανθρωποειδούς που παράγει ο νέος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός μοιάζει ολοένα και περισσότερο με εκείνον τον τύπο ανθρωποειδούς που παρήχθη επί κομμουνισμού για να εργαστεί στα κολχοζ. Homo pithinius... Αυτό είναι το καλούπι :
      Ένας άνθρωπος που πρωταρχική απειλή θεωρεί τον μεγάλο εξωτερικό εχθρό, τότες τον Κομμουνισμό στις ΗΠΑ και τον Καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ, σήμερα τον ISIS. Πολύ φοβισμένος, καχύποπτος, υποτακτικός στην καθημερινότητα, αποστασιοποιημένος από όσα έχουν αξία για την καλλιέργεια της ψυχής του, αποκλεισμένος από όλες τις "πολυτέλειες" οι οποίες καταγγέλονται ότι είναι κατάχρηση ορίων, χωρίς δικαίωμα σε όσες εναλλακτικότητες το σύστημα δεν εγκρίνει, π.χ. αποχή από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές και τα bar code, καθηλωμένος από την προπαγάνδα, διαρκώς παρακολουθούμενος με όλα όσα η τεχνολογία επιτρέπει, με όραμα που προκαθορίζει το καθεστώς κι όχι ο ίδιος και πολιτικά ευνουχισμένος. Με εργασία που δεν εξελίσσει τις ατομικές δεξιότητες, χωρίς επιλογή του τόπου εγκατάστασης και δημιουργίας εστίας. Με ρηχές κοινωνικές εξαρτήσεις, ακόμη πιο ρηχή καθημερινή επικοινωνία με τους ομοίους του, βλ fb και ολοένα και πιο γεμάτος με αλκοόλ ή υποκατάστατα της διατήρησης μιας ψυχικής αναισθησίας. Αυτό το ανθρωποειδές το αγαπούν ολοένα και περισσότεροι ηγέτες, ο Ερντογάν, Ο Πούτιν, ο Τραμπ και φυσικά ο Βόλφγκαγκ Σόϊμπλε. Είναι μηχανή παραγωγής.
   Τα ανθρωπόμορφα ρομποτάκια του σεναρίου εργασίας με τον κωδικό 1984 αποδεικνύονται όμως απρόβλεπτης συμπεριφοράς. Ψηφίζουν επιστροφή στις μικρότερες κοινωνίες, απόσχιση από τα μεγάλα υπερκρατικά ή υπερτοπικά μορφώματα, επιστροφή στις κοινωνίες της αυτοδιάθεσης, επιδιώκουν ξανά την εργασία γύρω από τους τόπους που ζουν οι αγαπημένοι τους, απορρίπτουν τις ξύλινες γλώσσες στην πολιτική, φτιάχνουν ομάδες αντίδρασης, στρέφονται στη γειτονιά και την οικογένεια και εξεγείρονται. Τα ρομποτάκια δεν είναι όπως φαίνεται "Χόμο πειθήνιους" αλλά "Χόμο εφλέκτους" . Θα χρειαστεί μεγαλύτερη παρέμβαση στο λογισμικό τους για να παραμείνουν ήμερες μηχανές υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης. Θα χρειστεί να τους κόψουν το τελευταίο που τους έχει μείνει και στα δύο φύλλα.... αντρικά μιλώντας, τα μπαλλάκια τους.
   Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Και πως να το πω... Όταν έχεις τόσα Χόμο Εφλέκτους στη γύρα, πρώτα απ' όλα μη τους πουλάς ελεύθερα όπλα και εκρηκτικά, ανόητε παγκόσμιε Ρεπουμπλικανέ. Πούλησέ τους δουλειές, προκοπή, σπίτι και ποιότητα καθημερινότητας, αν ξέρεις πως γίνεται.

  Υ.Γ. Όλα τα συστατικά της κήρυξης ενός παγκοσμίου πολέμου τα συλλέγει περίτεχνα το σύστημα, ακριβώς όπως τότε με την εντεκάτη Σεπτεμβρίου. Για να μη πέσουμε από τα σύννεφα, το λέω...

απλώς μικραίνουν οι μέρες

   όταν σφίγγω τα βλέφαρα βλέπω αστεράκια

     κι όταν τα μισοανοίγω αργά βλέπω κηλίδες φωτός

κι όταν τα παίζω μισόκλειστα

    βλέπω σχήματα , πόρτες, ανοίγματα, εκλείψεις και ανατολές άστρων

κι όταν ακόμη αφιερωθώ να τα κλείσω εντελλώς

πάλι υπάρχουν τεκμήρια επερχόμενης λάμψης

   δε καταλαβαίνω καθόλου λοιπόν γιατί πρέπει να τα βάψω μαύρα

στις πιό σκοτεινές μας μέρες

αφού η φύσις των πραγμάτων 

έχει φροντίσει να με διαβεβαιώσει

τόσες φορές

εκατοντάδες

χιλιάδες

μυριάδες φορές

ότι το σκοτάδι είναι ο Δαυίδ

και το φως ο Γολιάθ

και τα υπόλοιπα είναι

φήμες

κατασκευάσματα

παραμυθίες των αθρώπων

ότι τάχα ο Δαυίδ θα βρεί τον τρόπο

δε νομίζω, το πολύ πολύ να μικρύνουν λιγάκι οι μέρες.

Πάγαινε με τις πιθανότητες...

Η συμμορία

ΠΕΜΠΤΗ

        Ο Χόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι και άνοιξε το βεστιάριο. Χμμμ, είπε. Μετά τράβηξε τη στολή του κηπουρού. Οδήγησε το παλιό τζιπάκι του ανατολικά, προς τον ήλιο. Διάλεξε έναν ακάλυπτο χώρο που η κατάντια του τον ενοχλούσε.  Σήκωσε τα μανίκια. Κουβάλησε ό,τι του γυάλισε στη καρότσα. Γέμισε ένα σάκο σαβούρα. Άπλωσε χαλίκια. Κλάδεψε ένα κακομοίρη κισσό μέχρι που του φάνηκε καλομοίρης. Έβαψε με ασβέστη το κράσπεδο και κάρφωσε καλάμια σε κάτι μισοπεθαμένες φτέρες. Δεν ήταν ακόμη ευχαριστημένος. Πήγε στο σπίτι κι έφερε μια αυτοσχέδια φωλιά για κούκο. Την έδεσε σε μια γηραλέα οξυά. Μετά χάραξε στο παγκάκι δυό καρδιές που τέμνονται και κάθισε να κάψει ένα στριφτό.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

       Ο Χόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι και άνοιξε το βεστιάριο. Χμμμ, είπε. Μετά τράβηξε τη στολή του αστυνομικού. Οδήγησε το παλιό τζιπάκι του προς το κέντρο. Διάλεξε μια αρτηρία της πόλης από τις πιο πολύβουες. Στάθηκε στο χειρότερό της σταυροδρόμι. Έβγαλε από τη τζέπη ένα μπλοκ κι ένα στυλό. Έβαλε στο στόμα μια σφυρίχτρα. Μετά στάθηκε εκεί απλώς γυρνώντας το κεφάλι δεξιά αριστερά, εφτά με έξι ώρες. Όλα κύλησαν υποδειγματικά.

ΣΑΒΒΑΤΟ

     Ο Χόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι και άνοιξε το βεστιάριο. Χμμμ, είπε. Μετά τράβηξε τη στολή του παλιατζή. Οδήγησε το παλιό τζιπάκι του δυτικά. Από τα παρατημένα ξεδιάλεξε όσα επιδιορθώνονται με μισή ώρα δουλειά. Τα κουβάλησε στην πίσω αυλή. Μέσα σε τρείς ώρες τα είχε επιστρέψει στα ίδια σημεία ρετουσαρισμένα. Όταν έκανε προς τα πίσω την ίδια βόλτα έλειπαν όλα.

ΚΥΡΙΑΚΗ

    Ο Χοπ πετάχτηκε από το κρεβάτι. Δεν έκανε τίποτα άλλο. Δεν υπήρχε κάτι να κάνει. Κοίταξε το ταβάνι τόσο όσο να μη του μπει καμιά ιδέα. Μετά ήρθε  η ώρα. Φόρεσε μια βερμούδα και τις Κυριακάτικες σαγιονάρες.  Κατέβηκε στην αλάνα συγκέντρωσης και βρήκε τον Μποπ, τον Ντιόπ την Καλλιόπ και τον Αγκόπ. Στρίψανε τσιγάρα. Βάλανε τα γέλια. Τα περιπολικά σφύριζαν σε όλη την πόλη. Ακούστηκε πως ψάχνανε για τη συμμορία. Η πόλη, ακούστηκε, βρίσκεται στο έλεος αναρχικών. Οι αρμόδιες υπηρεσίες επισημαίνουν τον κίνδυνο.
ΔΕΥΤΕΡΑ
    Ο Αστυφύλαξ Βοστόπ πετάχτηκε από το κρεβάτι. Φόρεσε τα συνηθισμένα. Είπε : Χμμμμμ .Κανείς δε γνωρίζει τα κίνητρα μιας σ, σ, σ, συμμορίας. Αςςςς τα μάθουμε, πριν να είναι αργά.