η εξήγηση είναι ένα καλοντυμένο σφάλμα

     Ο λόγος που βρίσκουμε πεταμένες τέτοιες πέτρες είναι ότι τέτοιες πέτρες δεν κάνουν για ξερολιθιές.

      Δεκάδες όνειρα έχω δει, στα οποία παίρνω φόρα και πέφτω από ένα μπαλκόνι με την μόνη ελπίδα να τελειώσουν όλα ακαριαία. Τα όνειρα είναι φυσικά σύνθετα παράγωγα μιας κάποιας λογικής και σκηνοθετούνται με μαεστρία από ένα ελεύθερο κομμάτι μας, το υποσυνείδητο. Έτσι λειτουργεί με μένα και δε χρειάζομαι κανέναν να μου το ντύσει με ακαδημαϊκές στατιστικές.

       Πόσες λέξεις αδίκησα , πόση γλώσσα του σώματος χαράμισα και πόσα συναισθήματα παράχωσα τάχατες προσωρινά για να φανώ επαρκής. Σε ποιούς ; Σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται η βολή μου. Και όχι η υλική βολή μου, όχι.. αυτό θα ήτανε μια απλή ιδιοτέλεια. Σε ανθρώπους που ελέγχουν την συναισθηματική μου βολή, την ηθική μου επιβίωση. Πρόκειται για αυτοχειρία. Πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία. Επειδή τελικώς, οι άνθρωποι που ¨φροντίζουν¨ για τη συναισθηματική μας επιβίωση χρησιμοποιούν είτε από φόβο είτε από κίνητρο, είτε από το κοντό τους το μυαλό, ως εργαλεία τις δικές τους επιδιώξεις.

       Κάνεις ένα σφάλμα ; Είναι αποτέλεσμα πάθους ; Προσπαθείς μετά να το εξηγήσεις ; Να το πασάρεις ως μέρος μιας ροής ; Είναι σαν να χτίζεις μέσα σε ξερολιθιά μια σφαιρική πέτρα Μια πέτρα χωρίς ακμές. Και το τελευταίο μωρό θα περνάει και θα γελάει. Οι ξερολιθιές θέλουν τετράγωνες κοτρώνες. Βασίζονται σε μια γενικώς αποδεκτή τεχνική. Να χτίζεις χωρίς τίποτε να εξέχει...Με στόχο την ισορροπία του συνόλου. Στη ξερολιθιά οι ανένταχτοι είτε τεμαχίζονται είτε πετιούνται. Κι αν είναι πέτρες έχει καλώς. Αν είναι πλάσματα ; 

     Πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε εξηγήσεις. Είναι και θέμα διαχείρησης χρόνου... πως να το πω... είναι σα να μιλάς σε οπαδό για το φίλαθλο πνεύμα. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι φίλαθλοι. Δε μας κρίνουν για τους ευσεβείς μας πόθους. Μας μετρούν αφού σφυρίξει το σύμπαν τη λήξη. Εκ του αποτελέσματος. Οι άνθρωποι γύρω μας θέλουν να βασίζονται. Οι καμπύλες και τα πάθη είναι εκτοπιστέα πράγματα. Άμα θες να είσαι με ανθρώπους , τετραγωνίσου. Αλλιώς εξακοντίσου.

    Ξέρετε, υπάρχουν δυό ειδών σφάλματα. Αυτά που είναι εγκλήματα και τα άλλα που είναι εκτός της "κοινής λογικής" , ναι, αυτής της καριόλας με το αγαπησιάρικο όνομα... άκου κοινή λογική...

    Δε χρειάζεται να ξοδεύουμε ούτε χρόνο ούτε ύλη για να ντύσουμε με ρούχα όλα μας τα σφάλματα. Γιατί ; Θα πάρουμε βραβείο ; Τα σφαλματα που είναι αποτέλεσμα πάθους είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Όποιος μπορεί να τα αποδέχεται ας διεκδικήσει το υπόλοιπό μας που πιστεύει ότι τον βολεύει.

       " Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει τη ζωή μου : η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για τη γνώση και η αβάσταχτη λύπη για τα δεινά του κόσμου " Bertrand Russell : Φιλόσοφος ή αλλιώς ο ..μαθηματικός με το Νόμπελ λογοτεχνίας.  
 
      

  

η κ α π ε τ ά ν ι σ σ α

     Είναι μεγάλη καπετάνισσα η καρδιά. Δεν είναι κι εύκολες οι ρότες... μη δια νοηθείς να τις πεις εύκολες. Αλλά Εκείνη... θεριό ! Άμα πει ναι, ναι.. θα μπει στα βαθειά και ποτέ δε θα λιγοψυχήσει.
      Μόνο με τη καρδιά στο τιμόνι σηκώνεις άγκυρα όταν το δελτίο καιρού είναι ασαφές. Και αν σηκώσεις άγκυρα, μάρτυρας το κορμί σου που είναι ο μόνος Θεός, όχι στα λόγια, όχι στα εικονίσματα.. αλλά μέσα σου...όταν σηκώσεις άγκυρα απελευθερώνεσαι. Μπαίνεις σε μια διαφορετική συνθήκη. Δεν είσαι πλέον τρένο σε ράγες, δεν είσαι γράμμα που το πάνε. Είσαι ένα πλάσμα που είναι σε ροή μέσα σε ένα περιβάλλον που είναι σε ροή, μέσα σε ένα σύμπαν που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Όταν "ξαναδέσεις" το καταλαβαίνεις !
     Αυτό είναι το μυστικό που έχει η θάλασσα και καμώνεσαι πως δε το βλέπεις. Είναι το σκηνικό μιας εν δυνάμει ελευθερίας. Μπορεί να έχει τα βράχια της, τις κακοτοπιές της, να θέλει άλλοτε όρτσα # κι άλλοτε πρύμα το πανί σου, μπορεί να σε υποχρεώνει μέρες μέρες να "κρυφτείς", μπορεί να σου θυμίζει διαρκώς το μικροσκοπικό σου μέγεθος, σε σχέση με.., μπορεί να σου υπαγορεύει μια επιτάχυνση των αντιδράσεών σου σε σχέση με.., μπορεί ενίοτε να σου διαλύει το ηθικό και να σε αφήνει ένα μουσκίδι που τρέμει σε σχέση με.., αλλά είναι η μόνη που ο δρόμος της δεν έχει τέρμα, εκτός εάν εσύ κάπου ξαναδέσεις. Δεν έχει τέρμα η θάλασσα με μια καρδιά στο τιμόνι. Κοίτα: ένα υπέροχο μονοπάτι τελειώνει σε έναν πλάτανο. Ένας μεγάλος ορεινός προορισμός τελειώνει σε μια κορυφή. Ένα ποτάμι σταματά τη ροή του στις εκβολές. Τα σπήλαια, τερματίζουνε σε βράχο. Τα ατελείωτα φαράγγια σε ένα πλάτωμα κι ανοίγουν, ε ; Η θάλασσα δεν έχει πέρας. Είναι νομίζω η μόνη απέραντη γι αυτό και πάντα μας γεμίζει εκείνο το δέος. Κι αν δε το νιώθεις... διάβασε για τον Οδυσσέα.
    Με την καρδιά καπετάνισσα, πλέεις και αν, αν, αν θες πιάνεις λιμάνι. Γιατί η λευτεριά αυτό έχει για επιχείρημα ... δεν έχει έκβαση, δεν έχει λύση, δεν έχει ορόσημο. Είναι ένα καθεστώς. Όπως η θάλασσα. Όπως το όνειρο. Όπως ο έρωτας. Όπως η χαρά. Απέραντο.
    Το φυσιολογικό σου είναι να μπορείς να σηκώνεις άγκυρα κι όπου σε βγάλει. Το φυσιολογικό σου είναι να μην είσαι τραίνο. Υπάρχουν χιλιάδες σχολειά που θα σου διδάξουν το αντίθετο. Υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που θα προσεύχονται να μη σηκώσεις άγκυρα, να μπεις εγκαίρως και να μείνεις σε ράγες. Για το "καλό σου". Χαμένος κόπος. Εσύ πάντοτε ξέρεις : 
    Με τις άγκυρες κάτω, το μόνο που μπορείς να κάμεις είναι οι υπολογισμοί. Τη ρότα τη μαθαίνεις μοναχά στη ρότα. Μοναχά στη ρότα. Δεμένος σταυρωτά με τρία σκοινιά ούτε καν. Να ξέρουμε τι λέμε.

# Ένα σκάφος ταξιδεύει όρτσα, όταν πλέει (ανεβαίνει), όσο πιο αντίθετα στον άνεμο μπορεί. Είναι η πιο εκπληκτική πλεύση, με το σκάφος να γέρνει πολύ, τα πανιά να τραβούν τα ξάρτια, να πιέζεται το κατάρτι και να βουτάει με αφρούς στο κύμα η πλώρη,βρέχοντας το κατάστρωμα και το πλήρωμα. Μπορεί να είναι εντυπωσιακή η συγκεκριμένη πλεύση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και η ταχύτητα είναι αναλόγως εντυπωσιακή. Πλέουμε όρτσα, είτε γιατί μόνο έτσι μπορούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, είτε γιατί αυτή είναι η διεύθυνση, που μας επιβάλλουν τα φυσικά εμπόδια και η κατεύθυνση του ανέμου.

ο ήχος του κελύφους όταν σπάζει

     Υπάρχουν αυτιά πανέμορφα αλλά βουλωμένα. Υπάρχουν αυτιά μυγιάγγιχτα , σειρήνες ενός συναγερμού που διαρκώς ελοχεύει. Αυτές οι δυο κατηγορίες αυτιών που ολοένα γύρω μας πληθαίνουν, φτωχαίνουν τον κόσμο. Και ο κόσμος ένα γύρω... δε τον λες ζάμπλουτο !
   Απομένουν λοιπόν αυτά τα αυτιά που εκπληρώνουν με ένα τρόπο την απλή αποστολή τους.  Δε το κάνουν μεγάλο ζήτημα, είναι απλώς εκεί και σε ακούνε.
   Μεγάλο πράγμα να μιλήσεις και μετά, δε πειράζει πόσο χρόνο θα κάνει, να αισθανθείς κάποια στιγμή ότι κάποιος σε άκουσε, ιδανικά εκείνος που εσύ σκόπευες να σε ακούσει, αλλά μερικές φορές, τι έκπληξη, ένας άλλος ! Δε χάθηκε κι ο κόσμος, θέλω να πω, από το να πέσουν όλα κάτω άπραγα, ας φτάσουν μερικές κουβέντες σε ανύποπτα εύρωστα αυτιά.
    Κυνικοί, γίναμε. Ο κυνισμός είναι χειρότερος από την απελπισία. Ο κυνισμός είναι ένα κέλυφος ,όχι καβουριού, λεπτό και διάφανο, όχι χελώνας, τόσο όσο, είναι ένα κέλυφος σε άνθρωπο που' χε σχεδιαστεί για τεθωρακισμένα.
     Δεν είναι ισόβιες οι πανοπλίες. Εμείς τις ονομάσαμε έτσι. Οι πανοπλίες είναι όπως τα αόρατα ρούχα του Βασηλιά ! Είναι εικονικές , τις αντιλαμβανόμαστε μονάχα οι άνθρωποι, τα μόνα εξάλλου πλάσματα που φοράμε ρούχα για να πάμε βόλτα το πρωί. Η φύση μας ήτανε να είμαστε γυμνοί.
    Ξέρετε γιατί υπάρχει έξαρση συγγραφικής έκφρασης. Γιατί καταντήσαμε τον κόσμο έτσι που ένα μάτσο λευκά χαρτιά ακούνε καλύτερα από ένα ζευγάρι διαρκώς θυμωμένα αυτιά.
   
    Έχεις ακούσει κέλυφος να σπάζει ; Ποτέ. Είναι γιατί αυτό συμβαίνει εν απουσία σου. Θέλω να πω, κανένας μας δεν είναι τόσο πανίσχυρος ώστε να βγει στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο και να απεκδυθεί των αντιστάσεων που οργάνωνε για χρόνια. Το κέλυφος που σπάει δεν είναι ωστόσο ατύχημα. Είναι μετασχηματισμός, αναγέννηση.
    Κι ο ήχος του κελύφους όταν σπάζει δεν είναι από εκείνους που θα φτάσουν σε εκατό αυτιά. Θα φτάσουν μοναχά σε δύο τη φορά. Καλά θα κάνουμε, αν το βοηθήσαμε, ακόμα περισσότερο αν το προκαλέσαμε, να είμαστε εκεί κοντά. Να ακούσουμε όλες τις στιγμές. Να ακούσουμε το κάθε τσόφλι τη στιγμή που προσγειώνεται στο έδαφος για να κλείσει έναν κύκλο ζωής.

 

συστημένο παραδόθηκε, παραλήπτης εγώ

Τι γαμημένη παγίδα είναι αυτό ; Κανένας δεν υπάρχει στον κόσμο που να ξυπνάει το πρωί και να μας ψάχνει ! Γιατί στο διάολο να το κάνει αυτό ; Και τι σόϊ ελευθερία είναι τούτη, να τριγυρίζεις και να αναζητάς κάποιον που θα σε ψάχνει ! 

Είναι τόσο διαστροφικό που θέλει μια παύση για να σκάσεις στα γέλια : Άκου κάποιον που να μας ψάχνει !!!!!

     Η ελευθερία μας είναι πλέον το πάνω πάνω χαρτί στο γραφείο. Από κάτω υπάρχει ένα ακόμα που γράφει πάλι ελευθερία. Από κάτω άλλο ένα. Κι από κάτω εκατό ίδια. Και αν τραβήξεις το τελευταίο χαρτί κάτω κάτω θα γράφει : Ελευθερία βρε ηλίθιε !Καλύτερα να σηκωθείς και να γράψεις πρωϊ πρωϊ με καθαρό μυαλό τι πραγματικά είναι αυτό που ψάχνεις : 

     Να ένα παράδειγμα που βγήκε με το χέρι μου ελεύθερο πρωί, ξημερώματα : Τι θέλω ; 

     Θέλω ένα ατελιέ , ένα λόφτ με ένα παραθύρι στο δάσος ή στη θάλασσα. Θέλω πλήρη απομόνωση την ώρα της έμπνευσης. Πρέπει να έχει ποιοτική εγκατάσταση για μουσική υπόκρουση και χιλιάδες cd ή ψαγμένα ψηφιακά ραδιόφωνα χωρίς διαφημίσεις. Κλασσική μουσική και jazz. Πρέπει να έχει υποδομή για εικαστικές εκφράσεις, ξυλουργείο, βαφείο, μουσικά όργανα και έναν υπέροχο χώρο συγγραφής. Θα ήθελα να έχει αντικείμενα έθνικ και εκπλήξεις ηχητικής διέγερσης από φυσικές πηγές, καλάμια που σαλεύουν στην αύρα, μεταλλόφωνα. Ίσως κανέναν παπαγάλο που να κυκλοφορεί λεύτερος. Ίσως γάτες ή κανέναν άρχοντα σκύλο. Από εκείνους τους σκύλους που δε θέλουν χάδια, μονάχα ένα καλό βλέμμα κάθε τόσο και περίπατο στη φύση. Τα βιβλία και οι αγαπημένες συλλογές περιοδικών να είναι διάσπαρτες στο χώρο. Πολυθρόνες με μαξιλάρες παντού. Τζάκι. Φωτιά μέρα νύχτα. Τζάκι, όχι κεριά. Τζάκι που να καίει μέρα νύχτα στη γωνία. Δεν θέλω να υπάρχει τηλέφωνο. Δε θέλω να μαθαίνω τι συμβαίνει στους άλλους. Ένα κουτί με γράμματα θα μου είναι αρκετό. Ό,τι μου ζητάνε, πρέπει να είναι τόσο σημαντικό που θα αξίζει να μου γράψουν και να περιμένουν τον ταχυδρόμο να μου το φέρει. Θέλω μια επικοινωνία με τους ανθρώπους μεσαιωνικής τεχνολογίας. Θέλω από τους ανθρώπους τις σκέψεις τους που έχουν υποστεί ένα δυό φιλτραρίσματα. Δε θέλω πλέον δίπλα μου κόσμο που σκέφτεται φωναχτά. Έλεος. Τα αυτιά δεν έχουν φτιαχτεί για να με κάνουν 24ώρες δωρεάν ψυχολόγο. Δε θέλω να είμαι η σωτηρία της ψυχής κανενός.

      Θέλω να μην με περιμένουν για να μου αναθέσουν πράγματα. Θέλω ελευθερία και μια αυτοδιάθεση που θα με κάνει σταδιακά  να ξανα αναζητήσω παρέα. Τώρα κρύβομαι να μη με δουν. Δε γίνεται αυτό.. δε γίνεται… έχω αρχίσει να επιλέγω να περπατάω από στενά που δε θα συναντήσω κόσμο. Έχω τρόμο για τις τυχαίες συναντήσεις. Πως κατάντησα έτσι ;

Θέλω να μην έχω άλλες συγγνώμες να με περιμένουν. Θέλω να μου δώσουν την άφεση για να πορευθώ μοναχός. Δεν θέλω κατάρες στην πλάτη μου. Δε θέλω κανένας να με αποκαλέσει γουρούνι, τέρας, μοχθηρό, διπλοπρόσωπο, απειλή, αμαρτωλό, άγιο, πονηρό, αθώο, μπερδεμένο, έξυπνο, βλάκα.... .  Δε θέλω κανένας να με βαθμολογεί με βάσει το δικό του σύστημα αξιών. Δε θέλω να ξέρω τι βαθμό πήρα. Δεν είμαι μαθητής σε κανένα σχολείο.

    Το 2020 ας γίνει η χρονιά που θα υλοποιηθούν αυτά τα πράγματα. Από τις 1 / 1 / 2020 ό,τι κάνω θα είναι για να υλοποιηθούνε αυτά τα παραπάνω. Όλα τα πλάσματα το αξίζουνε κάτι τέτοιο, να ασχοληθούν μια χρονιά με ό,τι είναι εγκλωβισμένο μέσα τους πολύ καιρό. Πόσο μάλλον που νιώθω ότι τώρα τελειώνω. Τώρα τελειώνω… ο χρόνος μετράει. ΤΙΚ, ΤΑΚ. 

    Η περίοδος που προσπαθούσα να με αποδεχτούν όλοι πρέπει αμέσως να λήξει. ΤΕΛΟΣ. Η αγωνία πρέπει να τελειώσει. Δεν θα με αποδεχτούν όλοι, γιατί  δεν είναι αυτή η δουλειά που έχουν να κάνουν. Κανένας δε ξυπνάει το πρωί και σκέφτεται : πρέπει να απονείμω τα εύσημα στον Περικλή. Πόσο νυχτωμένος έζησα ;

 

 Τι προκάλεσε αυτήν την τεράστια παρόρμηση ελευθερίας, μοναχισμού ; Να ένα παλιότερο κείμενο που ενέχει ενδείξεις : Ένα κείμενο που γράφτηκε με την αγωνία κάποιος να με ψάχνει .... μα τι ηλίθια προσδοκία θεέ μου !!!


 ΠΑΛΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ή ΠΑΛΙΟΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ :
    Δε σε καταλαβαίνω. Δε με καταλαβαίνεις. Ω, μα δεν υπάρχει πρόβλημα. Ας συνεχίσουμε ακαταλάβητοι. Μονάχα που, αυτό που θα συμβεί θα είναι σύμβαση εργασίας. Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι θα είμαστε. Εξάλλου υπάρχουν τεχνικές που θα το κάνουν βιώσιμο. Τα ορόσημα. Τώρα θα περιμένουμε να τελειώσει το παιδί. Ύστερα θα περιμένουμε να τελειώσει το δάνειο. Ύστερα θα περιμένουμε να λήξει το μισθωτήριο. Να δεις πόσο εύκολα αναβάλεται η βουτιά στην αλήθεια.
    Κατά βάθος αυτό που με πληγώνει είναι ότι δε με ψάχνεις. Και όχι μονάχα δε με ψάχνεις, δε βάζεις ούτε περιφερειακά σου εξαρτήματα να με ψάξουν, το λευκό των ματιών σου ή την ουρά της σκέψης σου. Και όχι μονάχα δε βάζεις τίποτα να με ψάξει, δεν ακούς και τα λόγια μου, που σου εξηγούν πώς είμαι. Σου φαίνονται ακατανόητα. Και όχι μονάχα σου φαίνονται ακατανότητα αλλά με ρωτάς σε τι γλώσσα μιλάω. Τόσο ηλίθια είσαι ; Δε μπορεί. Σε άλλες καταστάσεις φέρεσαι μια χαρά πανέξυπνα. Με μένα κάνεις την ηλίθια μάλλον. Για να με βλέπεις φουρνέλο και να ρωτάς..."συμβαίνει κάτι ; " .. Ε, ναι.
   Τα έχω ακούσει πολλές φορές λες. Πάνω από τρεις τέσσερις φορές ΄λες, όταν κάποιος εκφράζει το ίδιο παράπονο, δυό τρεις φορές λες, σε μια φυλή της Αφρικής λες, δεν καταγράφεται, λες. Θέλω απλές καταστάσεις σου λέω. Είμαι διαλυμένος από την υπερέκθεση. Μην περιπλέκεις τη πορδή. Τα θέματα που είναι απλά να λύνονται σύντομα. Δε το πιάνεις. Δε θέλεις να το πιάσεις. Έχει ειπωθεί πολλάκις. Δεν καταγράφεται. Κατατάσσεται στα κορακίστικα.
    Ε, ας μιλάμε στα κορακίστικα ή ας πάμε στο κόρακα.

και πάντα στον καφέ.. πιατάκι

  Οι μισές δουλειές πάντοτε με εκνεύριζαν σε τούτο τον τόπο. Βρε πουλάκι μου... ρωτάς τι κάνω, κοίταξέ με λίγο στα μάτια. Με σκέφτηκες... πάρε με στο το τηλέφωνο, κι άκουσέ με.
Μου πήρες ένα βιβλίο, γύρνα τη σελίδα και γράψε κάτι για μένα. Με χωρίζεις, πες ένα γειά. Σκίζεις τις φωτογραφίες μου, άναψε το γαμοτζάκι και κάψτες. Με συγχώρεσες, πάρε με αγκαλιά. Με φιλάς, βάλε και λίγο γλώσσα...
  Οι μισές δουλειές πάντοτε με εκνεύριζαν σε τούτο τον τόπο.
Κάνεις ντάκο... ψάξε χρυσό μου την κάπαρη. Με πας με το αυτοκίνητο στη μάνα σου. Άνοιξέ μου την πόρτα, κράτα και τις πάστες να σιαχτώ. Ποτίζεις το αγιόκλιμα, μάσε τα ξερόφυλλα από χάμου. Βλέπεις μια ταινία, περίμενε τους τίτλους. Με γέννησες, φρόντισέ μου λίγο τα φτερά. Με έθαψες. Χάρισε σωστά τους δίσκους μου...
  Οι μισές δουλειές πάντοτε με εκνεύριζαν σε τούτο τον τόπο. Τόσο πολύ που θα κάτσω να γράψω ένα βιβλίο για τις ολάκερες, αφιερώνοντάς το σε όλων των καφέδων τα πιατάκια. Άντε απ' εκεί !
  Εκνευρίστηκα τώρα. Βάζω ελληνικό. Πιατάκια, πιατάκια, δε βρίσκω. Να κάνω τα ντουλάπια ή να αλλάξω καφέ ;

τόσες θέσεις...

      Ένας εργαζόμενος με διπλή δουλειά γυρίζει μεσημέρι για την ανάπαυλα. Συναντά μια θέση για το αυτοκίνητο σχετικώς μακριά από το σπίτι αλλά παρκάρει. Το κλειδώνει και βηματίζει κουρασμένος. Το μάτι του πιάνει μια θέση αρκετά κοντύτερα. Γυρίζει βιαστικά και ξε-παρκάρει. Προλαβαίνει. Κλειδώνει και βηματίζει χαρούμενος προς το σπίτι. Εκατό μέτρα πιο κάτω βλέπει μια κυρία να φορτώνει το αμάξι.
- Θα φύγετε ; λέει.
  - Σε τρία λεπτά απαντάει εκείνη χαλαρά.
    Γυρίζει τώρα πιο άνετος και ξε παρκάρει, πλησιάζει με τα alarm και περιμένει λίγα λεπτά. Η κυρία βγαίνει, εκείνος μπαίνει. Κλειδώνει και σπεύδει για τον μεσημεριανό του υπνάκο. Εμπρός στο σπίτι, εκνευριστικά εμπρός, μια τεράστια θέση με παχιά σκιά τον περιμένει. Όχι ρε γαμώτο, λέει και κοιτάζει το Θεό. Τρέχει προς το αυτοκίνητο και προλαβαίνει πάλι να το φέρει. Και τότε κοιτάζει την ώρα. Δεν υπάρχει πλέον ώρα για ύπνο. Παίρνει το αυτοκίνητο και ξεκινά για την επόμενη δουλειά.
    Ελπίζει μόνο να είναι το ίδιο τυχερός το βράδυ. Τόσες θέσεις πάλι να τον περιμένουν...

η συμμορία της λιτής επάρκειας

      Ο κολλητός μου ο Πάνος (Καραδούκας) δε φωτογραφίζει όλες τις γάτες, ψάχνει να βρεί τις μοιραίες !  Ταλαιπωρείται ο άνθρωπος... Απλά, θεωρεί αυτή την μεγάλη ταλαιπωρία του ιδιοτελώς σημαντική... Όταν μάθει να βγάζει από μια κοινή γάτα την "μοιραιότητα" θα απολαύσει τη φωτογραφία πληρέστερα και το σεξ επίσης. ( Σε περιμένω ρε... απάντησέ μου )
     Σοβαρά τώρα... Αυτό το πρώτο ήταν αγκίστρι ... Πρώτον για να τσιμπήσουν οι σύντροφοι της συμμορίας και δεύτερον για να με διαβάσει μια φίλη από τα Μουδανιά που "Περικλή δε διαβάζω μεγάλα κείμενα..." Don't you ever perikli me !

     Ακούστε(sic) : Την ομορφιά των πραγμάτων τη χτίζουμε με σύνθετους τρόπους εντελώς υποκειμενικούς. Η αξία τους συνδέεται με τους συνειρμούς και τα συναισθήματά μας και από τη στιγμή που τα κατατάξουμε μέσα μας, ως μικρές θεότητες, το σκήπτρο τους παγιώνεται. Να.. προχθές έβαλα στο φατσομπούκι αυτό το κίτρινο παλιο αυτοκίνητο. Η συναισθηματική ανταπόκριση των φίλων μου ήταν εντυπωσιακή. Είναι γιατί τους ανακάτεψε το μυαλό. Ενώ αν τους έδειχνα μια Laborghini Spyder νομίζω πως θα έπαιρνα απλώς μερικά (βαριε)στημένα ουάου.

    Διάβασα την Παρασκευή στην πλάτη ενός δοκίμιου, φυλλομετρώντας χαλαρά τα βιβλία στον Παρατηρητή, ότι κατά τους Επικούριους τα πράγματα δεν έχουν καμία αντικειμενική εσωτερική (ντε φάκτο) ομορφιά. Είναι απλώς πράγματα. Ένα βότσαλο με χρώμα όνυχα που έχει σχήμα καρδιάς και μια μικρή άτσαλη γκρι κοτρόνα είναι κατά βάση ισάξια. Φυσικά. 
    Τότε όμως γιατί τα βότσαλα που έχουν σχήμα καρδιάς τα μαζεύουμε από κάτω; Επειδή τα "θεωρούμε" πιο όμορφα. Επειδή μας παρασύρουν να ασχοληθούμε με τη γλύκα των πραγμάτων. Και επειδή γεμίζουν συναισθηματικά κενά που χρήζουν ειδικού δοκιμίου.

     Είμαι γενικώς με τους Επικούριους (τους.. πάω που θα 'λεγε ο αείμνηστος Χριστόδουλος) για τους εξής λόγους :
    # Δεν πιστεύω στην επόμενη ευκαιρία, στους παράδεισους και στην μετεμψύχωση.
    # Αποδέχτηκα ότι το κυνήγι της σύνθετης τελειότητας πάντοτε με παγίδευσε άσχημα.
    # Κατέληξα ότι το πιο φθηνό ψάρι, αν το απολαύσεις, είναι το νοστιμότερο.
    # Και 'χω καταλήξει ότι όλες οι σχολές απόδρασης-προφύλαξης από την "εμπλοκή" στη δυστυχία τέμνονται στην αποθέωση της κυνικής απλότητας, στη μείωση των απαιτήσεών μας και στη λιτή επάρκεια. Γι αυτό και ο τίτλος αυτού του blog όταν ξεκίνησε ήταν :
                                  μείνε στη γλύκα των πραγμάτων 
    Όσες διανοητικές πορείες και να κάνω, μοιάζουν με τις αναζητήσεις του δρόμου σε δάσος χωρίς πυξίδα. Αρχίζω σύντομα να "ξαναβλέπω" οικείες ενδείξεις και στο τέλος καταλαβαίνω ότι πάλι περπατώ κύκλους... Αποθεώνω και προσκυνώ τις ίδιες απλές ιδέες. Και είναι οι ίδιες, είναι κοινές με τις πεποιθήσεις των ανθρώπων που έχω ξεδιαλέξει, καθώς στήνω εδώ και λίγα χρόνια μια ιδιότυπη συμμορία της διανόησης : Τη συμμορία της λιτής επάρκειας.

    Θέλεις να μπεις ;  Διάβασε το καταστατικό... :

ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ "ΦΙΛΙΚΗΣ" ΜΑΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ
   Όση ζωή μας απομένει να ζήσουμε, ας την περάσουμε αλληλεπιδρώντας με διαλεγμένους κατασταλαγμένους στην απλότητα ανθρώπους, αποδεσμευμένοι πρώτα εμείς και αν γίνεται και οι εξ απορρήτων μας, από τις αστικές διαδικασίες κοινοποιημένης επιτυχίας, χωρίς ακόλουθους και θαυμαστές, και γενικώς χωρίς μεγαλόπνοα πλάνα. ΤΕΛΟΣ.

   Κλισέ, έ;  Δεν είναι απλό... Κρύβει μερικές παραιτήσεις και μερικές επιπτώσεις. 
   1. Εαν δεν ξοδεύεις π.χ. ένα σκασμό για την ομορφιά και τα ρούχα, μπορεί να μη μπορείς να παραστείς στα βαφτίσια των εγγονιών όλων των συμμαθητριών σου από το λύκειο που θα είναι ντυμένες σιαγμένες σα λατέρνες, για να μη σε σχολιάσουν ότι φοράς φθηνό. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις υπερβεί την εμβέλεια των σχολίων τους. Δεν έχεις δηλαδή αποφασίσει ότι από όλες τις συμμαθήτριες εσύ θα διαλέξεις και θα κάτσεις δίπλα στην πιο λιτά ντυμένη αλλά ναι, θα παραστείς, με εκείνον τον μειλίχιο τρόπο για να χαρείς το πρώτο κλάμα του μωρού της αγαπημένης. Μετά δε θα έχεις είκοσι δόσεις στην κάρτα. Και πίστεψέ με, τα σχόλια τελειώνουν πιο ανώδυνα από τις δόσεις. Και μόνο εαν δεν έχεις δόσεις θα μπορέσεις να πας το ΣΚ στα Τζουμέρκα.  
   2. Εαν δεν ανταποκρίνεσαι π.χ. στα καλέσματα της ευρύτερης οικογένειας, ακούγοντας τις ίδιες και τις ίδιες κασσέτες και χαμογελώντας υποκριτικά,  μπορεί της θείας το σπίτι να το "φάει" ο ξάδελφός σου ο οποίος νομίζεις εσύ ότι τότε θα είναι τυχερός. Αυτός όμως θα πρέπει να ανταποκριθεί στην σύνθετη κατάσταση κατοχής ενός ακόμη ακινήτου. 
   3.  Δε χρειάζεται τρίτο παράδειγμα, ενήλικες γίναμε... 

Δεν είναι κλισέ η επίκλιση της λιτής επάρκειας. Δεν είναι κλισέ επειδή δεν είναι εύκολο να περάσεις από την επίκληση στην πράξη, να μπεις σε mode λιτής διαχείρισης... 

     Με το που θα γίνουμε ικανοί να ανακαλύπτουμε την ομορφιά στα φθηνότερα πράγματα θα έχουμε ήδη διανύσει το μισό μονοπάτι της ευτυχίας. 
     Τίποτε δε θα το αποκαλούμε φθηνό.

    Παίδες... Θέλετε να γίνετε μέλη ;


Υ.Γ. ΕΝΤΥΠΕΣ ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ, Η ΕΙΣΔΟΧΗ ΜΕΛΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΜΑΤΙΑΣ.

καλή της ώρα

 

μόνο με τα δισέγγονα

     Μερικές φορές συμφιλιώνεσαι πιο εύκολα με τα πράγματα, όταν η δόση του παράλογου που ενέχουν είναι …λογική.

      Χθες βράδυ πήρε το δρόμο της επιστροφής η τελευταία μας γιαγιά, η τελευταία από εκείνες που τροφοδότησαν τις παιδικές μας αναμνήσεις. Κανονική γιαγιά, όχι γιαλαντζί η ωραία Ελένη.

      Θέλω να πω, γιαγιά που τη θυμούνται σκυμμένη σαν ένα καλο γραμμένο ¨Γ¨ να ξεχορταριάζει στο μπαχτσέ της. Γιαγιά που τη θυμούνται να κατεβαίνει τα σκαλιά με τις παντόφλες και να χρησιμοποιεί τα κάγκελα σωστά, έτσι όπως φτιάχτηκαν να χρησιμοποιούνται. Γιαγιά που τη θυμούνται να ¨μαλώνει¨ και να λέει… σα τα μούτρα σας τα εκάματε.  Γιαγιά που ο άντρας της ανέβηκε βουνό, γιαγιά που γεννοβόλησε παιδιά στο σπίτι, γιαγιά που πήγε μεσ’ στον πόλεμο σε Γερμανό διοικητή και ζήτησε εξαίρεση … ο άντρας της να μην εκτελεστεί γιατί η κοιλιά της είναι μέχρι το λαιμό και ποιος θα τη ¨κοιτάξει¨… τον επήρε και τον έφερε στο σπίτι πίσω απ’ το κελί τον Χρήστο της… και ζήσανε αυτοί καλά να δουν τρισέγγονα πολλά , κι εμείς καλύτερα !

    Περίπου εκατό χρονώ η κυρ Ελένη του Χρήστου του Παυλίδη, έτσι αναφέρονται οι γιαγιάδες εκεινής της εποχής, αφέθηκε να κοιμηθεί επειδή κουράστηκε να ζει. Κουράστηκε δικαίως. Την προσφυγιά τη δούλεψε και την κατάπιε. Παράλογα πολλά τα δούλεψε και τα κατάπιε. Θανάτους πρόωρους παιδιών τους δούλεψε και τους κατάπιε. Ξενιτεμούς ανθρώπων της πολλών τους δούλεψε και τους κατάπιε. Και αλλαγές που δεν της ήτανε καλές, και νοοτροπίες νέες, και την εξέλιξη, την αντιπαροχή, το κλείσιμο στην πολυκατοικία, το σκόρπισμα της οικογένειας από μια αυλή στο εδώ και εκεί, την αγωνία αν θα μαζευτούνε τις γιορτές για να τους δει και να τους δώσει μιαν ευχή. Όλα τα δούλεψε και τα κατάπιε, και ήτανε εκείνη η γιαγιά… πώς να το πω, καθόλου μυρηκαστικιά, άμα κατάπινε κατάπινε, τη γκρίνια την κρατούσε μέσα. Το τελευταίο εγγόνι ο Χρήστος της, έφυγε στα καράβια για να μάθει η μπάμπω να δουλεύει και το skype. Ε… Πολύ δουλειά…

     Τσικάρι μου… έτσι αναφερότανε η γιαγιά στα εγγόνια. Τα κοίταζε με εκείνες τις ματάρες και τα προσφωνούσε. Και τα δισέγγονα ούτε που χρειαζόταν να τα προσφωνήσει, έφευγε η ματιά της και τα κύκλωνε και θα τα σήκωνε θαρρείς ψηλά, η δύναμή της τόση. Τι τυχερά που είναι τα δισέγγονα στον κόσμο.

    Με τη σειρά να γίνονται τα πράγματα, καλή της ώρα.