η λυτρωτική του μοναξιά

     Το παιδί μου, ένας ξένος !

      Τι κάνει ; Πως την έχει δει ; Γιατί μας ρίχνει πόρτα ; Ποιος είναι ; 

       Είναι η πρώτη μας αντίδραση όταν αντιμετωπίζουμε εύστροφους αλλά ακοινώνητους νέους. Ιδιαιτέρως όταν θέλουμε να τους προσεγγίσουμε και πέφτουμε σε τοίχο. Το λοιπόν... όχι.

        Αρκετοί από τους ανθρώπους που αγαπάμε, φροντίζουυμε, παρακολουθούμε, κι όμως αδυνατούμε να εξηγήσουμε τις αντιδράσεις τους είναι ρομαντικοί που έχουν βρεθεί σε μια λάθος "συνθήκη". Εκεί που εμείς διακρίνουμε μια άρνησή τους για σοβαρή κοινωνικότητα ή απλώς μια αγενή παγωμάρα, το μόνο που υπάρχει για εκείνους είναι ένα προσωπικό δημιουργικό ΧΑΟΣ. Μια "χτισμένη σύγχυση" που είναι απαραίτητη σε έναν εγκλωβισμένο στο κατά την γνώμη του πολύ κατώτερο των απαιτήσεών του περιβάλλον, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στην "απέχθεια" που νιώθει. Για να πολεμήσει το "κακό", μια και κρίνει τον εαυτό του αθώο, κατασκευάζει την δυνατότητα να προξενήσει κι εκείνος κακό, διαδικασία που παράγει ένα "κακό νέας κοπής", ένα σχετικώς άκακο κακό. Απευθύνει στο περιβάλλον του μια κοφτή απόρριψη, ένα πάγο, ένα τείχος με μια τάφρο γύρω του.  Εάν μάλιστα δεν μπορεί να πλήξει την πηγή της απογοήτευσής του, δρα αυτοκαταστροφικά σαν τον Σκορπιό που η ουρά του κεντρίζει την πλάτη του. Μένει μέσα από το τείχος και ξεκινάει ιδεολογική απεργία πείνας. Αφυδατώνεται. Κάνει κακό στο μυαλό του. Αυτοαναιρείται, ακινητοποιείται, σκοτώνοντας εν τη γεννέσει οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργικής του ανάπτυξης ή συμμετοχής του στο γύρω του γίγνεσθαι.

     Κατά τις κρατούσες αντιλήψεις αυτός ο άνθρωπος χρήζει βοήθειας, εκείνο που ωστόσο αποδεικνύεται είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να θεραπεύσει το τοπίο στο μυαλό του όσο μια επανάσταση όχημα στην οποία θα επιβιβαστεί.

    Όσο περισσότερο κατακερματίζεται η κοινωνία και όσο βαθύτερα πλήττεται το κράτος πρόνοιας τόσο εντονότερα θα εξωθούνται οι ρομαντικοί σε προσωπικά διαβήματα και παρανοϊκές εκρήξεις. Ένας νέος σε τούτη την συνθήκη θα μπορούσε να ανατινάξει το πατρικό του με τους γονείς του μέσα. Κατά βάθος αμφισβητεί την σκοπιμότητα της ύπαρξής του κι όχι τον τρόπο που τον έφεραν στον κόσμο εκείνοι οι δυο ανύποπτοι μα όχι αθώοι. Η μαμά του και ο μπαμπάς του.

   Διάβασα σε άρθρο του Βερέμη χθες, ότι μετά την μεταπολίτευση, το έθνος κράτος έπαψε να αποτελεί «ιδέα» με την καλή έννοια, μια ολότητα από την πρόοδο της οποίας θα ωφεληθεί ο πολίτης μονάδα. Δεν προκαλεί ούτε δέος, ως μηχανισμός, ούτε ενθουσιασμό ως εγχείρημα. Αντικαταστάθηκε από τα χιλιάδες συντεχνιακά έως και προσωπικά αιτήματα γρήγορης προόδου, με αποτέλεσμα οι διαχειριστές του να τρέχουν ιδρωμένοι να προσαρμόσουν τη δομή του και τον παραγωγικό του ιστό σε εντελλώς παράλογες απαιτήσεις των συντεχνιών που τους ανέθεσαν την εξουσία. Πως το διαβάζει αυτό ένα παιδί που ενηλικιώνεται ; Σαν τσίρκο χωρίς πρόγραμμα, με όλο το δυναμικό ταυτόχρονα στην αρένα.

     Θέλω να πω… ας σταματήσουμε να απορούμε γιατί παράγονται επιθετικοί και αυτοκαταστροφικοί πολίτες σε τούτη την ανισόρροπη ελληνική κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα καλών προθέσεων και εξαιρετικής νοημοσύνης στοιχεία που τον εντάσσουν απροστάτευτο στα μπουλούκια που διασχίζουν την ζούγκλα. Τι να κάνει ; Κάπως πρέπει να σηκώσει άμυνες και κάπως πρέπει μερικές φορές να αντεπιτεθεί. Αλλιώς θα σκάσει από το κακό του.     

    Και ποιά είναι η διέξοδος ; Να αποτελέσει και πάλι το έθνος μια κατασκευή με ξεκάθαρο στόχο. Ένα αναγνώσιμο από τους ευφυείς νέους πλάνο εξέλιξης βασισμένο στο ανθρώπινο δυναμικό όπως είναι τώρα, με τα κουσούρια του και τις δεξιότητές του σε ένα περιβάλλον με συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες και έναν προσανατολισμό ένταξης των νεαρών πολιτών, όπως είναι τώρα, με την τρέλα τους και την αδεξιότητά τους. Και όπου βγεί. 

    Δηλαδή, ένα σύνθημα που θα συγκλονίσει τη χώρα. Δώστε (τον) τόπο στα νιάτα.

ο ασυμπτωματικός

   και τότε αντισtράφηκαν όλα τα μέτρα. Επιβλήθηκε στον πληθυσμό να έλθει σε επαφές γιατί το επίπεδο αντισωμάτων στην κοινωνία ήταν στο καλύτερο σημείο και έπρεπε να γίνει μια διασπορά για να τελειώνουμε μια και καλή. Τα σώματα ασφαλείας ξεχύθηκαν λοιπόν στους δρόμους με τις αντίθετες οδηγίες. Έβγαζαν από τα σπίτια τον κόσμο. Χτυπούσαν κουδούνια και θυροτηλέφωνα, παραβίαζαν πόρτες και εξωθούσαν τους εγκλεισμένους πολίτες να συχρωτιστούν. Στρατός και αστυνομία ντύθηκαν με χαρωπές στολές και υποχρέωναν όλα τα ζευγαράκια με συστάσεις και κατόπιν με απειλή κυρώσεων να περπατούν χεράκι χεράκι και ανα 500 μέτρα να φιλιούνται με γλώσσα. Τα αυτοκίνητα έπρεπε να έχουν 5 άτομα και με λιγότερα έπαιρναν κλήση. Πεζοδρομήθηκαν όλες οι αρτηρίες με χώρους διασκέδασης και επιδοτήθηκαν οι ιδιοκτήτες μπαρ, με κάθε παθιασμένο φιλί να κερνάνε επανάληψη τα ποτά. Σε θέατρα και χώρους πολιτισμού αφαιρέθηκαν τα καθίσματα και μπήκανε διθέσιοι καναπέδες. Οι ξαπλώστρες στις παραλίες αντικαταστάθηκαν με έξοδα της αυτοδιοίκησης από διπλά στρώματα και στα media προβάλονταν νυχθημερόν σποτάκια ζευγαρώματος. Τα γηροκομεία κάνανε τα δωμάτια δίκλινα και τα κρεβάτια δόθηκαν ένα σε παππού ένα σε γιαγιά. Στα σχολειά γινότανε σεξουαλική αγωγή εναντίον κάθε είδους προκατάληψης για τον αριθμό και το φύλλο των συμμετεχόντων στην σεξουαλική ικανοποίηση. Η Ιερά σύνοδος κατήργησε τους γυναικωνίτες και τους διαμόρφωσε σε σεπαρέ.
     Περπατούσα έξω, δεν επιτρεπότανε να γυρίζω σπίτι νωρίς, ενθουσιασμένος με αυτή την νέα πραγματικότητα. Ο παρτενέρ μου στο βάδισμα άλλαζε ανά τρίωρο. Είχα τις πρώτες μέρες αρκετά τυχερά.  Είχα και τις ατυχίες μου , αλλά, όλα καλά.
     Την Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021 ξεκίνησαν τα ...ασυμπτώματα. Οι παλάμες μου μούδιαζαν και δεν αισθανόμουν τις χειραψίες. Τρίτη πρωτοήπια νερό και δεν κατάλαβα τίποτε σε όλο τον φάρυγγα, ούτε δροσιά ούτε κελάρισμα. Τετάρτη 10 Μαρτίου που γάμησα τη Λίτσα από το όλο πράγμα το μόνο που ένιωσα ήτανε άντε να τελειώνει κι αυτό. Αυτό δε με ανησύχησε γιατί είμαστε παντρεμένοι 32 χρόνια. Την Πέμπτη όμως, ένας αστυνομικός μου έδωσε ένα χαστούκι, με όλη του τη δύναμη και παρ' όλο που έκανα να σωριαστώ, δεν πόνεσα ! Του εξήγησα ότι είχα φιλήσει με γλώσσα το Μπάμπη αλλά ήταν η κολώνα στη μέση και δε μας πρόσεξε, εκείνος μου έδωσε ένα δεύτερο χαστούκι και ακούμπησε το χέρι στο περίστροφο. Εγώ άρπαξα το Μπάμπη εντικτωδώς και του έκανα Γαλλικό αλλά τα χείλια μου, η μύτη μου, η γλώσσα μου, κομμάτια από γυαλόχαρτα ! Τίποτα. Για το φαϊ να μη μιλήσω. Όλο το ΣΚ δοκίμαζα τάκος, τυροκαυτερές με γύρο, ρακές, σούσι από βδέλλα, μέχρι και στη γιαγιά μου πήγα και μου έβαλε μπροστά μια πιατάρα κουκιά. Μιλάμε τίποτα. Ασυμπτωματικότατος.
    Την Δευτέρα 15 Μαρτίου 2021 τινάχτηκα από το κρεβάτι στις 1 το μεσημέρι. Δεν ήτανε Δευτέρα, ούτε Μάρτης, ούτε 2021. Ήτανε 11 Μαϊου του 2020. Δίπλα στο κρεβάτι το ποτήρι με το τζην ήτανε ξερό σα χθεσινό vettex.  Το κουτί με τα ηρεμιστικά άδειο.
    Εντάξει, εντάξει ρε παιδί μου.... Παρακομήθηκα. Ωωωωωωχχχχχ....      

το συρματόπλεγμα

     Πρόσεξε τώρα, με την άρση των μέτρων, πιο συρματόπλεγμα θα πας να κόψεις. Δεν είναι όλα για ξήλωμα, όχι. Υπάρχουνε και περιοχές σου που θέλουν ακόμα μια κάποια προάσπιση. Ευκαιρία είναι , θέλω να πω....
     Δε χρειάζεται να πατούνε το χορτάρι σου όλοι ! Για έναν άνθρωπο της ηλικίας σου, με τις ανασφάλειες της φυσικής φθοράς και το ρολόϊ να κάνει τικ τοκ ,συν μια εύθραυστη ψυχολογία που μας κληροδότησε ο μακρύς εγκλεισμός, δε χρειάζεται να ξοδευτεί πια άλλος τζάμπα χρόνος ! Θα υπήρξανε πρωϊνά είμαι σίγουρος, που έβαλες ένα καφέ με τη διαύγεια που προσφέρουν οι αυγές και φωτίστηκαν καλύτερα οι σχέσεις που καλύτερα να μην υπάρχουν και οι άλλες, οι πολύτιμες , εκείνες που πάντοτε είχανε ροή και αμοιβαιότητα.
      Θα ακούσεις από πολλές μεριές εκείνο το ...Πού είσαι ρε κουμπάρε !  Σε μερικούς ανθρώπους χρειάζεται μια ανάσχεση της όρεξής τους να σε ξαναβάλουν στο ημερήσιο τους πρόγραμμα. Και είναι τώρα μια ευκαιρία. Απάντα : -Εδώ είμαι κουμπάρε, τρέχω και δε φτάνω, τα λέμε καμιά φορά.... (και πάνε παραπέρα).
     Έμεινες με τον εαυτό σου πολύ καιρό, πολύ καιρό για αυτής της εποχής τα δεδομένα. Εσύ, ποιόν πεθύμησες μέσα από την καρδιά σου ; Πάρε μερικές πρωτοβουλίες. Θέλω να πω, είναι εύκολο να κατακλυστεί η καθημερινότητά σου από τους ανούσιους και να μη προκάνεις ούτε ένα ουσιαστικό τηλεφώνημα να κάνεις προς εκείνους που θαυμάζεις, που σκέφτεσαι, που θα ήθελες να πιείς το πρώτο σου ποτό, που θα' θελες να κάνεις έναν περίπατο με λόγο, με αλληλεπίδραση, με ρομαντική συζήτηση και με τα μάτια να κοιτιούνται...
     Δεν σου αξίζει τώρα, σήμερα, με τον ωραίο αυτό καφέ, να ξανακάνεις μια διαλογή ;