Add caption

 

μείνε στη γλύκα των πραγμάτων

   

     Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας αλλά μονάχα αιχμάλωτοι του ίδιου του μυαλού τους (Φρ. Ρούσβελτ).

        H μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι η τρύπα μέσα στην οποία πέφτουμε. Η πρεμούρα μας για να ακουμπήσουμε τον θρίαμβο μόλις πράξουμε δέκα πράγματα με τον επαρκή (σωστό) τρόπο είναι ολέθρια …Οι επιτυχίες και οι ..εκβάσεις των άοκνων προσπαθειών μας δεν εκβιάζονται, εμφανίζονται όταν έλθει η ώρα τους, το λεγόμενο πλήρωμα του χρόνου. Η ανυπομονησία κι ο εγωισμός πολλές φορές υποσκάπτει τα θεμέλια όλου του οικοδομήματος που θα κομίσει η χαρά και η ικανοποίηση. Από εκεί πηγάζει η αδυναμία μας να χαρούμε, το βραχύβιο κάθε χαμόγελου. Από εκεί πηγάζει και αυτό το συνεχές άρρωστο παράπονο για την (εκάστοτε) παρούσα θέση των πραγμάτων. Φτάνουμε δε σε τέτοια τεράστια πίκρα που είμαστε δεκτικοί (καλοί αγωγοί) για να περάσουν σκέψεις μηδενιστικές, επιθετικές, μένους, αυτοχειρίας ή μίσους. Υπό ένα τέτοιο καθεστώς είναι εύκολο να κάνουμε λανθασμένη διαχείριση :

1.       Να κάψουμε πόρους, να αποκαθηλώσουμε πολύτιμους συνοδοιπόρους.

2.      Να στρίψουμε σε λάθος κατεύθυνση λίγο πριν τον προορισμό.

3.      Να μην δούμε μια ευκαιρία που, φυσικά, θα παρέλθει ανεπιστρεπτί.

4.      Να αδικήσουμε κάνοντας κακό που θα επιστρέψει (ριζώσει)  μέσα μας.

5.      Να ανακυκλώσουμε τη ζωή μας πέφτοντας πίσω στο μηδέν (βλ. φιδάκι)

     Τι χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε ; Να διαχωρίσουμε το υπερφίαλο από το προφανές και το εφικτό στις κεντρικές μας επιλογές. Έτσι θα “μικρύνουμε” με καταπραϋντικό τρόπο το εγώ μας. Και εκείνη την τρύπα στην οποία μπορεί να πέσουμε φυσικά… Μετά να οπλιστούμε με ευθυκρισία και υπομονή. Να σκοτώσουμε την πρεμούρα. Την εξουσία που έχουμε στα πράγματα να την βάλουμε στο σωστό δοχείο, στο μικρό που λέγεται ό,τι περνάει από το χέρι μου έκανα και ότι είναι να ΄ρθει ας ελθεί… Και να στεκόμαστε για να ζήσουμε τη γλύκα των πραγμάτων. Να χαιρόμαστε. Να ανατροφοδοτούμε το μυαλό μας με θετική πρώτη ύλη. Η χαρά είναι για το μυαλό ό,τι για το κορμί ο ύπνος.

    Θα ήθελα να είχα ένα σπίτι στη θάλασσα. Θα ήθελα ο γιός μου να μπει στο πολυτεχνείο. Θα ήθελα να αλλάξω αυτοκίνητο. Θα ήθελα όλοι να με αγαπούν. Θα ήθελα ανέφελο καιρό. Όλα αυτά πρέπει να σκαλιστούν με την καινούργια μας νοοτροπία και να γίνουν : Θα ήθελα να πάω στη θάλασσα 10 μέρες. Θα ήθελα ο γιός μου να είναι χαρούμενος με αυτό που κάνει. Θα ήθελα να κάνω ένα road trip με το σαραβαλάκι μου. Θα ήθελα να βγω γυμνός στη βροχή. Θα ήθελα μια βραδιά με τον αγαπημένο μου κουμπάρο να τα πούμε όλα και να γίνουμε. Οι ευχές αμέσως αποκτούν ένα εφικτό μέγεθος και ταιριάζουν με το βραχύβιο κάθε περίστασης που μας φέρνει ανατροφοδότηση, χαρά, ενέργεια.

    Μετά θα ξυπνάμε ανάλαφροι, όπως βγαίνουμε από το γυμναστήριο ύστερα από μια προπόνηση όπου αγγίξαμε τα σωματικά μας όρια. Το να περπατάμε απλώς μας φαίνεται παιχνιδάκι. Τα πόδια πετούν.

    Το επόμενο στάδιο είναι να αποδώσουμε τα εύσημα σε ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας, όχι διαρκώς, έχουνε μια ζωή κι αυτοί να ζήσουν αλλά σε δεδομένες στιγμές. Αυτό θα μας υπενθυμίσει ότι δεν θα είχαμε μείνει όρθιοι χωρίς την αλληλεπίδραση που ήλθε απρόσκλητη κι αυθόρμητα σε στιγμές που δεν το περιμέναμε. Θα μας ξανασυνδέσει με τις ανθρωπιστικές σκέψεις και θα μας γαληνέψει τόσο ώστε ο θυμός, η οργή, το μένος και ο μηδενισμός να υποβαθμιστούν, να επιστρέψουν στο κλουβί του μυαλού μας όπου επιζούν κι ελλοχεύουν…  

     Και το τρίτο στάδιο είναι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η αυτοκριτική , συνήθως αμείλικτη σε όλα, σαν το λευκό ενός καινούργιου νιπτήρα κάτω απ’ τον καθρέφτη, όπου και μια τρίχα δείχνει έγκλημα… ενώ μια τρίχα στο χαλί του σαλονιού ; Ε ; Η αυτοκριτική… δεν είναι όπλο γαμώτο… είναι εργαλείο.

    Πόσο πιο εύφορο έδαφος είναι ένας γαληνεμένος άνθρωπος ;