απαγορεύεται να χαρείς

              Το δικαίωμα στη χαρά είναι ψαλιδισμένο στους χριστιανούς και στους κομμουνιστές. Αυτό δεν είναι το μοναδικό κοινό τους σημείο. Η επίκληση της ισοπέδωσης ως μέσον δικαιοσύνης, ο υπερβολικός αλτρουϊσμός αλλά και η ηρωοποίηση των θυμάτων από αντίπαλες διαβολές , ανεξαρτήτως εαν οι ήρωες έζησαν ως καθάρματα, και ο φανατισμός και η νομιμοποίηση κάθε είδους προπαγάνδας, και οι στρατοί που δεν αμφισβητούν αλλά μονάχα πιστεύουν... πόσα άλλα ; Το δικαίωμα στη χαρά όμως είναι κρίμα που στοχοποιείται. Είναι κακό μεγάλο !
              Οι χριστιανοί διδάσκονται να υπεραναλύουν τη χαρά για να αποφανθούν εαν είναι αποτέλεσμα "νόμιμης" διαδικασίας, Θέλω να πω, εαν προέρχεται από την περιοχή των γεννητικών οργάνων, είναι ύποπτη ότι αντιτίθεται σε μερικές από τις 12 εντολές.
              Οι κομμουνιστές διδάσκονται να υπεραναλύουν τη χαρά για να αποφανθούν εαν είναι αποτέλεσμα "νόμιμης" διαδικασίας. Θέλω να πω, εαν προέρχεται από την περιοχή της κωλότσεπης, είναι ύποπτη ότι αντιτίθεται σε μερικές από τις 12 εντολές.
        Οι χριστιανοί επιτίθενται λυσσαλέα στους χαρούμενους ανθρώπους. Η καρτερικότητα και η χαρμολύπη μαζί με μια μόνιμη, σαν σε κορσέ, μαζεμένη κοιλιακή χώρα, είναι προϋπόθεση αλλά και μέσον για να αποταμιεύσουν το δικαίωμα για τα οικόπεδα του παραδείσου με Π κεφαλαίο.
       Οι κομμουνιστές επιτίθενται λυσσαλέα στους χαρούμενους ανθρώπους. Η εγκράτεια και η λιτή επιβίωση μαζί με την συνεχή αναδιανομή του αποτελέσματος του προσωπικού κάματου, είναι προϋπόθεση, πάσο, εισητήριο για την κοινωνία των συντρόφων με Σ κεφαλαίο.
       Οι ίδιοι οι χριστιανοί δυσκολεύονται να βιώσουν μια χαρά χωρίς να περιμένουν το συμπαντικό της ισοδύναμο, θέλω να πω, εαν Τετάρτη πάρει πτυχίο η κόρη τους, λογικά, Πέμπτη, άντε Παρασκευή θα μπουκάρουν κλέφτες και θα τους λιανίσουν το σπίτι ή το μαγαζί. Επόμενο ήταν !
       Οι ίδιοι οι κομμουνιστές δυσκολεύονται να βιώσουν μια χαρά χωρίς να περιμένουν το συμπαντικό της ισοδύναμο, θέλω να πω, εαν Τετάρτη αγοράσουν αυτοκίνητο, λογικά Πέμπτη, άντε Παρασκευή, ένας μεθυσμένος νταλικιέρης θα το στραπατσάρει σε όλη του τη μια μεριά, πιθανότερον δε στη δεξιά. Επόμενο ήταν !
       Πραγματικά, προσπαθώ να περάσω από το φίλτρο του χιούμορ, τα φυτεμένα κόμπλεξ των δυό πιο επικίνδυνων για τη χαρά ιδεολογικών στρατών των οποίων τα μέλη φυσικά εμφορούνται από ένα καθολικά αποδεκτό θετικό όραμα , σε αντίθεση, για να μη ξεχνιόμαστε, από τους φασίστες. Είναι εξαιρετικά ανθρώπινο να προτιμάς όλη την ανθρωπότητα να επιβιώνει με ένα μέσο επίπεδο χαράς και χωρίς εξάρσεις από το να βλέπεις τις αντιθέσεις να οδηγούν μάζες στην απόγνωση. Όμως, λυπάμαι, ενέχεται σε αυτό και ένας ολοκληρωτισμός.
     Εκείνος που χαίρεται, χαίρεται για ένα γεγονός στο οποίο έχει συμβάλλει, εμπλέκεται, το έχει οραματιστεί και το έχει υπηρετήσει με σκοπό να γευθεί την στιγμή της επιτυχίας. Είτε λοιπόν είναι αρμόζουσα έιτε όχι, η επιτυχία του, είναι δική του, μπορεί να την πάρει μαζί του, να την μοιραστεί με όποιον θέλει, να την πάρει στο τάφο του, να την κάνει wall of fame στο ντουβάρι απέναντι από το κρεβάτι του, να την κόψει και να τη μοιράσει στα σκυλιά του να τη φάνε, ή, εαν κρίνει σκόπιμο, να την απλώσει στην πλατεία και να πάρουν δέκα εκατομμύρια κόσμος από μια μπουκιά. Όμως είναι δικαίωμά του. Δεν είναι διαθέσιμη τούτη η επιτυχία, ως το κατηγορητήριο σε κάποιου το γαμημένο ειδώλιο με μια παρέα τυχαίους ένορκους να αποφασίσουν εαν θα του επιτρέψουν να χαρεί. 
     Οι υπαρξιστές, δεν πιστεύουν στον παράδεισο, ούτε στην κοινωνία των πολλαπλών δεύτερων τρίτων και τέταρτων ευκαιριών, πόσο μάλλον των ίσων. Ένας υπαρξιστής θα επιρέψει στον εαυτό του να χαρεί και όταν θα έλθει και η συμφορά θα αναλύσει τη δική του ευθύνη και ανεπάρκεια. Ένας χριστιανός δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί ακριβώς τη στιγμή που γαλήνη θα απλώνεται σε όλο του το είναι... θα ψάχνει και θα ψάχνει και θα ψάχνει το αμάρτημα. Ένας κομμουνιστής θα τρέξει να κρυφτεί πίσω απο το κοτέτσι που δεν θα τον κοιτάζει ο Στάλιν και θα χαίρεται μουλωχτά και μόνος του. Όταν έλθει η συμφορά, ο χριστιανός θα την αποδώσει στην δικαιοσύνη και ο κομμουνιστής στο σύστημα. Δεν χρειάζεται να αναλύσουν περαιτέρω. Και ποιοί είμαστε εμείς, απλά ανθρωπάκια, εμπρός στο παγκόσμιο όραμα της ισότητας και της δικαιοσύνης ;  Και ποιοί είμαστε εμείς που σηκώσαμε λίγο το κεφάλι και εξείχαμε ;
     Περίμενε δέκα χρόνια και θα δεις, ποιός θα είναι ευτυχισμένος, μου είπε πρόσφατα ένας δικός μου καθώς συγκρίναμε τις "επιτυχίες" με την "μετριότητα" δυό ατόμων με τις ίδιες προϋποθέσεις. Περίμενε να δεις τι προβλήματα, τι κουσούρια, θα βγάλει ο επιτυχημένος. Και στα μάτια του είδα την βεβαιότητα μιας προαποφασισμένης καταδίκης. Την ετυμηγορία μιας γρήγορης πάτα κιούτα δίκης.

    Ο Θεός των Χριστιανών να μας φυλάει από ..ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΜΑΤΙ , εμάς τους κομμουνιστές. 
    
    

Το φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι οφθαλμαπάτη, το τούνελ είναι η οφθαλμαπάτη !

      Όλοι περιμένουμε ένα ορόσημο. Ξέρετε εσείς ποιό. Να μεγαλώσει το παιδί. Να πεθάνει η γιαγιά. Να πουληθεί το οικόπεδο. Να συμπληρώσουμε ένσημα...Να παραιτηθούμε από αυτή την άθλια δουλειά. Να φύγουμε από αυτόν το γάμο. Να , να, να.. Τι είναι τελικά ένα τούνελ με ένα δελεαστικό φως στο βάθος του ;

      Είναι ένα τούνελ χτισμένο από το μυαλό μας με υλικά τις ενοχές και τις τύψεις. Για τις μεν ενοχές , οι κύριοι παρασκευαστές τους που όχι μόνο τις τυποποίησαν & τις σέρβιραν αλλά σου τις «μπούκωσαν» με το κουταλάκι σαν ένα μελάτο αυγό που σου βρωμάει, ήταν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι ιεροκήρυκες και το κοντινό σου κοινωνικό πλαίσιο σε ηλικίες που δεν είχες την ρώμη να αντιδράσεις. Για τις τύψεις όμως, ευθύνεσαι εξ ολοκλήρου εσύ. Έκανες πράξεις με γνώμονα τη δική σου ευημερία που ζημίωσαν τους ανθρώπους σου. Και βεβαίως, παρασκεύασες και τάισες ενοχές όχι μονάχα τα δικά σου παιδιά αλλά κι όλους όσους δεν «ανταποκρίνονταν επαρκώς» στις προδιαγραφές σου, καθώς υλοποιούσες το plan A σου, χωρίς υποχωρήσεις, με την βεβαιότητα μιας διάνοιας και την έπαρση της δύναμης της πρώτης σου ώριμης περιόδου. Τώρα που μαζεύεις τα κομμάτια της αποτυχίας σου, σκέψου πόσους άλλους πτόησες !

      Πως μεταδίδεται μια οφθαλμαπάτη ; Μεταδίδεται όπως κάθε φήμη, με τα λόγια, με προπαγάνδα. Μεταδίδεται μεταξύ Πλατωνικών εραστών , μεταξύ ανθρώπων που χαλαρώνουν και η παρέα τους ανεβαίνει επίπεδα, σε στιγμές που οι πανοπλίες είναι ριγμένες στη γη. Μεταξύ πατέρα και γιού με μια μπύρα, μεταξύ καρδιακών φίλων καθώς ανεβαίνουν μια βουνοπλαγιά, μεταξύ παππού και εγγόνας καθώς στρίβουνε παρέα ένα τσιγάρο. Το κακό μεταδίδεται όπως και το καλό. Με τα ίδια μέσα και στις ίδιες συγκυρίες. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι βαθιές συζητήσεις μας κάνουνε πάντοτε καλό. Μπορεί να προκαλέσουν και κακό. Και σε όσα αφορούν στο χτίσιμο ενός τούνελ, με τα συγκεκριμένα υλικά, τις ενοχές και τις τύψεις, η οφθαλμαπάτη στήνεται κυρίως στις ιδιαίτερες στιγμές μας.

      Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την δεύτερη ενηλικίωσή μας, να αναγνωρίσουμε και να δώσουμε ονόματα σε όλα τα ύποπτα υλικά με τα οποία στήνουμε τις επόμενες ουτοπίες μας, πέστε εσείς το plan B μας, καθώς εξίσου εύκολα με τον τρυφερό έφηβο, ο τρυφερός μεσήλικας μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα σε ένα νέο μακρύ τούνελ με ένα αμυδρό φως στην άκρη του. Αυτό είναι το ζητούμενο ; Όχι, φυσικά !

     Το ζητούμενο είναι να ωριμάσουμε επ’ ωφελεία της ποιότητας της καθημερινότητάς μας. Και αφού πετύχουμε καλύτερη ζωή, να μη γινόμαστε κομιστές ύποπτων υλικών προς τους άλλους γύρω μας. Όλοι μας θαυμάζουμε την Σπαρτιάτικη παρουσία και το ελάχιστο στίγμα που αφήνουν σε μια ομήγυρη οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι. Οι σοφοί της κάθε παρέας σπανίως μιλούν για να ακούνε τη φωνή τους. Δεν είναι ότι έχουν επίγνωση της δικής τους ημιμάθειας, είναι ότι έχουν και το ανάστημα να προλαβαίνουν, και να μην διασπείρουν, λόγια και φήμες που βάζουν τον κόσμο σε ένα ακόμα τούνελ με ένα φως στο βάθος. Είναι που συγχωρούν περισσότερο και απέχουν με σοφία από την εφήμερη ανταλλαγή φλυαρίας. Είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει καμία συλλογική ψύχωση. Αυτή την στάση την αναγνωρίζουμε εύκολα και λέμε, κοίταξε ο καθηγητής που δεν έβγαλε μιλιά απόψε, τι σαχλαμάρες ειπώθηκαν και πόσο μειλίχια «μας αγαπούσε» όλους μας, με εκείνο το χαμόγελο της αποδοχής και κατανόησης και όχι της έπαρσης. Ε, αυτή είναι η σωστή στάση και στις ιδιαίτερες στιγμές με τους ανθρώπους μας, αυτούς που αγαπάμε. Να ακούμε πολύ, να σκεφτόμαστε πολύ και να μιλάμε με λίγη επίγνωση παραπάνω. Να μην σπέρνουμε ενοχές. Να μην σπέρνουμε καταγγελίες. Να μην σπέρνουμε αμφιλεγόμενες κατασκευές από αρχές και «πρέπει».

    Δεν μπορώ να συγχωρήσω τους γονείς μου. Δε θα τους συγχωρήσω ποτέ. Η ποσότητα των ενοχών που μου άφησαν στο πιάτο ήταν ικανή να με οδηγήσει στο τρελοκομείο.

   Δε μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Δε θα τον συγχωρήσω ποτέ. Η ποσότητα των ενοχών που άφησα στο πιάτο των παιδιών μου ήταν ικανή να τα οδηγήσει στο τρελοκομείο.

   Η επίγνωση ενός λάθους, η παραδοχή του και η κοινοποίησή του ωστόσο δεν έχει καμία ιδιαίτερα θεραπευτική επίδραση στα θύματα, είναι απλά το πρώτο από τα τρία βήματα. Η συγγνώμη είναι το δεύτερο και η επιδιόρθωση με αρκετή δουλειά είναι το τρίτο. Θα ήταν γελοίο εάν έμενε κανένας μας στην αναγνώριση , αναπαυτική πολυθρόνα για Φαρισαίο η δημόσια δήθεν συγγνώμη. Μοιάζει με την δήλωση ότι η κυβέρνηση αναλαμβάνει τις ευθύνες της για τούτη τη συμφορά, για το ότι μια μικρή εστία πυρκαγιάς στην αρχαία Ολυμπία παραδείγματος χάριν έκαψε δύο νομούς και τριάντα χιλιάδες παλιά λιόδεντρα. Η σωστή αντίδραση, αμέσως μετά τον εντοπισμό ενός ολέθριου σφάλματος είναι να πιάσεις με σταθερό ρυθμό δουλειά για να το διορθώσεις. Να επιμείνεις στη συγγνώμη, να επιμείνεις και στην στάση εν συναίσθησης κατόπιν. #

    Πάντοτε μακρυ..γραφώ, με μια ανησυχία ότι με μερικές ακόμη εξηγήσεις, περισσότεροι θα καταλάβουν τι εννοώ. Γι αυτό, εδώ τέλος. 

   Ας σταματήσουμε να χτίζουμε αλλότρια τούνελ, και ας κατεδαφίσουμε κανένα δυο από τα δικά μας .

# εν συναίσθηση ...
Πρόσφατες έρευνες στον χώρο της νευροψυχολογίας επιβεβαιώνουν και εξηγούν επιστημονικά αυτό που ανέκαθεν γνωρίζαμε ή μάλλον διαισθανόμασταν εμπειρικά: οι ανθρώπινες σχέσεις -διαπροσωπικές και κοινωνικές- βασίζονται και σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται από «μη λεκτικούς» και εν μέρει μη συνειδητούς κώδικες επικοινωνίας.
Από τις ανεπαίσθητες αλλαγές στον τόνο της φωνής, στη στάση του σώματος, αλλά και από τις χειρονομίες ή από τις εκφράσεις του προσώπου του συνομιλητή μας καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα από όσα ο ίδιος μάς λέει ή, ενδεχομένως, από όσα θα ήθελε να καταλάβουμε.
Για να εξηγήσουν αυτή τη «μαγική» ικανότητα να ταυτιζόμαστε ή να εισδύουμε απρόσκλητοι στις «εσωτερικές» νοητικές καταστάσεις των άλλων προσώπων οι ειδικοί χρησιμοποιούν την έννοια «empathy», όρο που ορθά αποδίδεται ως «ενσυναίσθηση» και όχι βέβαια ως «συμπάθεια» ή ακόμη χειρότερα ως «εμπάθεια».

το σκαληνό

         Εξ απαλών ονύχων η τριγωνομετρία θαρρώ εγκαταστάθηκε μέσα στο κεφάλι μου ως το ...σύμπαν μου ! Ουδέποτε γνώρισα δυαδικά συστήματα, παρόλο που το 0 και το 1 έμελε να καθορίσει το τεχνολογικό μέλλον της γενιάς μας. Οι αποφάσεις μου ήτανε όλες τρι..λήμματα. Εάν η ζωή μου παιζόταν στο θέατρο το σκηνικό θα ήταν στραβές , τεμνόμενες ευθείες και η πλατεία, η σκηνή και η κουίντα σε σχήματα τρίγωνα. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί όλοι σας ασχολείστε με διλήμματα. Ακόμα κι όταν καταλαβαίνω, δε συμπάσχω. I could feel sympathy, but not at all empathy, if I must admit a thought.  Δηλαδή, πόσο κωλόφαρδα άτομα είστε ; Να έχετε να αποφανθείτε πάντοτε ανάμεσα σε δύο επιλογές ; Με δύο μονάχα option εγώ θα ζούσα στην πούδρα !

       Αναδηφώ σε έναν παιδικό ψυχισμό ανήκεια ανταριασμένο, που τον αποδίδω σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο : Ποιος είναι το κάθαρμα εδώ ; Εγώ ; Ο πατέρας ; Ή η μάνα ; Το ισοσκελές αυτό τρίγωνο που μου έκλεψε αρκετές ώρες ενδοσκόπησης, συγκρίσιμες (σε κόστος και όχι σε ευχαρίστηση) με τις ώρες που τραβούσα μαλακία, έφυγε οριστικά από το προσκήνιο στα σαράντα μου, όταν ο (και με την επίμονη συμβολή μου) εντελώς εύρωστος ανύπαντρος και άτεκνος ψυχολόγος Μ.Ι. αποφάνθηκε ότι ο μπαμπάς δεν ήταν το κάθαρμα.

     Ανακαλώ μια εφηβική μονομαχία διαρκείας γεμάτη πληγές, ( να σας δείξω τις ουλές μου ; ) που την αποδίδω εξ ολοκλήρου σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο. Την εκκλησία, την οικογένεια και την όρεξή μου να δοκιμάσω όλες τις ποικιλίες μήλου του παραδείσου. Και τα στάρκιν και τα ζαγκόριν. Και τα Fugi και τα φιρίκια. Υπάρχουν περισσότερες από 7.000 ποικιλίες μήλου, περισσότερες από τις συμμαθήτριες σε όλα τα εκπαιδευτικά κτίρια οι σκάλες των οποίων απέσπασαν ίχνη των δύσοσμων παπουτσιών μου. Φευ...Ο αριθμός των συμμαθητριών που απέσπασαν ίχνη των εύοσμων δακτυλικών μου αποτυπωμάτων υπήρξε τόσο μικρός που με δυσκολία ξεπερνάει το άθροισμα των εκατοστών του πέους μου σε στύση. Και μιλάω μονάχα για δακτυλικά αποτυπώματα, έτσι ; Μερικοί λένε ότι τα πάντα εξηγούνται με εργαλείο τις θετικές επιστήμες. Εεεεε… βεβαίως. Εξηγούνται.

   Ανακαλώ τέλος την ταλαιπωρία που βιώνω από την ενηλικίωση και μετά, “ενηλικίωση” δηλαδή, απ’ όταν έβγαλα δίπλωμα οδήγησης για να ακριβολογούμε, ταλαιπωρία που την αποδίδω εξ ολοκλήρου σε ατελείωτες σειρές σκαληνά τρίγωνα.

   Ο σκαληνός είναι μυϊκό σύστημα που ελέγχει τη συναρμογή της κεφαλής με τους ώμους. Είναι λοιπόν το σημείο μας που ταλαιπωρείται περισσότερο όταν ξαφνικά ερεθίσματα με διάφορα κουρέματα , χτενίσματα και χρώματα τρίχας μας “παρασύρουν” σε συνεχείς προσαρμογές εστίασης ενώ το υπόλοιπο σώμα μας κατευθύνεται προς εντελώς συγκεκριμένο στόχο. Ένα ΑΤΜ, την οικοδομή που μένει η μάνα που θα δώσει το τάπερ, τη στάση του λεωφορείου και λοιπά και λοιπά. Στο τέλος, ΝΑ ένα στραβολαίμιασμα. Αυτό το μυϊκό σύστημα, ο μεσαίος και ο πλευρικός σκαληνός είναι τρίγωνο και δεν είναι συμμετρικό. Τυχαίο ; I don’t think so.

    Τα τρι..λήμματα συνεχίζουν να περιπλέκουν τη ζωή μου. 
    Μπαίνω για παράδειγμα στην μπλέ μαρέν κουρτίνα για να (κατά)ψηφίσω. Αφού πετάξω τα πολλά χαρτιά πάντοτε μένω να παίζω στα χέρια τρία ψηφοδέλτια. Το αγαπημένο του κόμματος που όμως θέλω να το τιμωρήσω, το προδοτικό του κόμματος που μου προτείνει το σύστημα και το λευκό. Στο κεφάλι μου αρχίζει εκείνη η ενοχλητική μονομαχία για τρείς και ποτέ δεν καταλήγω ικανοποιημένος. Πρόκειται για ένα τρίγωνο λογικών επιχειρημάτων και εύλογων προθέσεων που δεν έχει ούτε μια ισάξια πλευρά. Σκαληνό.

     Είμαι σε μπαράκι και τα πίνω με την παράνομη. Η νόμιμη αδημονεί. Εγώ ήδη έχω αποφανθεί ότι θα ήμουν καλύτερα με έναν ομόφυλλο κολλητό μου. Η ώρα είναι τέτοια που οποιαδήποτε κίνηση θα αφήσει τρεις δυσαρεστημένους. Πρόκειται για ένα τρίγωνο παράλογων τύψεων και εύλογων δυσαρεσκειών με ανισόπλευρο σχήμα. Σκαληνό.

     Έχω καβατζάρει το "πλάνο" και μου περισσεύουνε μπικικίνια. Μπορώ να πάρω ένα δώρο στον εαυτό μου. Αλλά μπορώ και να πάρω ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου, χαλαρώνοντας τη δουλειά αφού είμαι μπροστά. Και μπορώ επίσης να πάρω ένα κουμπαρά για να τα βάλω προλαβαίνοντας τις επιπτώσεις από τον μελλοντικό κακό εαυτό μου.   Πρόκειται για ένα τρίγωνο επιλογών που δεν έχει αυταπόδεικτα σωστή επιλογή. Σκαληνό. 
    Είμαι σε παρέα. Ένα άτομο ξαφνικά μου τη σπάει. Πάλι προβάλλουν τρεις επιλογές. Να φύγω ξαφνιάζοντας αρνητικά τους ανύποπτους, να αντιπαρέλθω καταπιέζοντας τον εαυτό μου ή να μείνω και να ξεκινήσω μανούρα ρισκάροντας τη βραδιά των λοιπών παρισταμένων ;  Πρόκειται για ένα τρί λημμα με άνισες πιθανές επιπτώσεις. Σκαληνό.
   

   Ένας, δεν θυμάμαι ποιος μαλέας, άφησε παγκόσμια παρακαταθήκη με μια μόνον έκφραση, πως την έλεγε… Να ζει κανείς ή να μη ζει ; Μάλιστα. Αααααα τον ξέρεις αυτόν ε ; Δηλαδή τι μας είπε ο Ουίλιαμ, δύο επιλογές. Δυο. Ένα σταράτο δίλημμα. Άσπρο μαύρο . Εγώ και αυτό ακόμα το έχω μετατρέψει σε τρίγωνο. Και όχι κανένα εύκολο τρίγωνο... Όχι. Σκαληνό.  Να ΖΕΙ κανείς , να επιζεί ή να μη ζει at all ; 

    Και φτού κι αρχίζει πάλι η τριγωνομετρία... ιδού :

    Στην μεγάλη πλάγια πλευρά του τριγώνου είναι τα όμορφα, προκλητικά, απολαυστικά πράγματα που θα χάσω εάν δώσω ένα τέλος στην ταλαιπωρία. Στην στραβή σχεδόν κάθετη του τριγώνου είναι το μέγεθος του φόβου μου ότι θα σιχαθώ την ώρα που θα με τρώνε τα σκουλήκια. Και στη βάση του τριγώνου είναι αναπαυμένα τα πράγματα που έχω ήδη βιώσει, κατοχυρώσει, απολαύσει και μοιραστεί μαζί σας. 
    Εσείς... ω εσείς... δεν είστε αθώοι ! Βρίσκεστε στη βάση του τριγώνου της ύπαρξής μου. Γι αυτό, κάθε φορά που κάνω μαύρες σκέψεις, ο φόβος της μιας όρθιας πλευράς με καθοδηγεί να φαντάζομαι ότι ρολάρουμε την άλλη, τη μεγάλη του τριγώνου ! Παρέα, δεμένοι σε αυτές τις δήθεν ασφαλείς καρέκλες του ρόλερ κόστερ της συνύπαρξής μας, τσιρίζοντας, κουνώντας χέρια και πετώντας κάτω όλες τις μέτριες επιλογές. Αυτομάτως, τις μαύρες σκέψεις μου, τις αποδιώχνω. Εσείς φταίτε το λοιπόν .

    Καταλάβατε ;

η επίγευση μιας χίμαιρας

    Όπως το καλό παλιό κρασί στη γλώσσα σου, έτσι και μια ουτοπία, φεύγοντας αφήνει πίσω μια μακριά επίγευση. Όσον αφορά στο κρασί, η δυνατή επίγευση δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των θερμοκρασιακών διακυμάνσεων, κατά τις εναλλαγές ημέρας και νύχτας, καθώς ο οίνος ωριμάζει στα ξύλινα βαρέλια. Όσον αφορά στην ουτοπία, η επίγευση είναι το αποτέλεσμα των μεγάλων ηθικών σου διακυμάνσεων κατά την προσαρμογή των συν- αισθημάτων σου από θριάμβου σε συντριβής, καθώς ωριμάζει μέσα σου η ιδέα της απαγκίστρωσης . 

      Δραπετεύοντας από μια προσωπική χίμαιρα, γίνεσαι εκατό κιλά πιο λεύτερος ! Όμως… αντίθετα απ' ότι θα ακουγόταν ρεαλιστικό, η απαγκίστρωση από ένα ουτοπικό όραμα φέρνει λύπη. Έχει πάντοτε τον ρόγχο κάποιου θανάτου, του θανάτου ενός ονείρου, του θανάτου μιας σχέσης ζωής, έχει τις ιαχές μιας σάλπιγγας υποχώρησης που σε στοιχειώνουν, έχει την αχλή του φόβου, περιέχει μια ανόρεχτη “χειραψία” με θέματα που δεν μας αρέσει να σκαλίζουμε και την αναγγελία της επικείμενης προσαρμογής.

     Ο Χαλίλ Γκιμπράν* έχει γράψει, “διαλέγουμε τις χαρές και τις λύπες μας, πριν τις ζήσουμε”. Νομίζω εννοεί ότι αναλόγως με το ηθικό μας, μπορούμε να έχουμε λόγο, ρόλο, πρωτοβουλία στην κατανάλωση αυτών των συναισθημάτων. Όπως της χαράς, έτσι και της λύπης. Νομίζω εννοεί ότι ο θρήνος μπορεί επίσης να γίνει δημιουργικός.

    Έχω ταξιδέψει δικάβαλο με αρκετές χίμαιρες , σε μεγάλες διαδρομές στο χρόνο. Ωραία περάσαμε. Καθώς η ηλικία μου και η φυσική μου κατάσταση μου υπενθυμίζουν τη λίστα, όπως ο αστυνομικός διαβάζει τα δικαιώματα σε έναν δαρμένο και με χειροπέδες στα χέρια, αντιλαμβάνομαι ότι και οι ουτοπίες μου είναι ώρα να δώσουν τη θέση τους σε αποφάσεις.

   Δεν θα τα πετύχω όλα. Δεν θα τα πετάξω όλα. Δεν θα τα θεραπεύσω όλα. Ούτε θα τα σκοτώσω όλα. Από τις ουτοπίες μου θα κρατήσω την επίγευση. Είτε πρόκειται για τις προσωπικές είτε για τις ομαδικές και σε προέκταση τις εθνικές. Από τις ουτοπίες μου, θα κρατήσω τον αφρό της σκέψης που προκάλεσαν, τον αφρό των ανθρώπων που εκείνες προσκάλεσαν κοντά μου, τον αφρό των δεξιοτήτων που με έσυραν να αποκτήσω και τον αφρό των συναισθημάτων που χωρίς εκείνες θα διάβαζα μονάχα σε βιβλία.

    Μαζί, εγώ κι εσείς,  έχουμε ταξιδέψει συνεπιβάτες  με αρκετές εθνικές χίμαιρες. Οράματα μας κατέβασαν στο δρόμο, υπό την καθοδήγηση πνευματικών και κοινωνικών ηγεσιών που πέρασαν από τον τόπο. Από αυτές τις ουτοπίες θα κρατήσω περισσότερα.. Ο λόγος είναι ότι όσο αποτινάσσω τις δικές μου χίμαιρες, τόσο χρησιμότερος πιστεύω ότι θα αποδεικνύομαι στην υπηρεσία των κοινών. Θα είμαι κατασταλαγμένος, δε θα “αγοράζω” φούσκες και θα έχω ψηλαφίσει τα κακώς κείμενα της φάρας μου από την κορφή ως τα νύχια. Εξάλλου ποτέ δε συμφώνησα με την απόσυρση ενός καθενός αγωνιστή όταν η ιδέα στραπατσάρεται !  Τους ανθρώπους τους έχω πάνω από τις ιδέες … Ας κάνουμε έναν συλλογισμό :

       Παρακολούθησε ένα κοινωνικό πείραμα, πες εσύ το κίνημα "τα κίτρινα γιλέκα". Στην ανάπτυξη του, όταν οι δράσεις είναι μαζικές και προκαλούν το ενδιαφέρον των κοινωνικών εταίρων, όλα τα συναισθήματα των μελών του είναι αποθεωτικά. Στην ωριμότητά του, όταν οι πρωταγωνιστές δεν ξέρουν πώς να κεφαλαιοποιήσουν με τον αποδοτικότερο τρόπο τα κεκτημένα, αρχίζουν τριβές και ανησυχίες να συνταράσσουν το οικοδόμημα. Στην δύση του όμως, όταν τα βλέμματα των πολλών έχουν παγερά αποτραβηχτεί, η αναμέτρηση του κινήματος με την επερχόμενη αφάνεια προκαλεί φόβο, δέος. Πολλοί από τους πρωτεργάτες δεν αντέχουν να παρακολουθούν ένα όνειρο να σβήνει. Αρκετοί από τους αγωνιστές θα προτιμούσαν να υπάρχει ένας ξαφνικός μηχανισμός ευθανασίας !  Δεν υπάρχει...Το κίνημα πρέπει να βιώσει την ...τρίτη ηλικία, την αγωνία και φυσικά το τέλος. Και τα μέλη του πρέπει να διαλέξουν τις λύπες και τις χαρές που θα πάρουν στο σπίτι.

    Ένα κίνημα είναι ένα σχήμα με κύκλο ζωής "προϊόντος". Ιδέα, ανάπτυξη, επιμονή, επικράτηση, δόξα, κατόπιν φθίνουσα πορεία και τελικά, εγκαίρως, απόσυρση από την αγορά. Αυτό δεν είναι ενδεχόμενο, είναι μια νομοτέλεια. Οι πρωταγωνιστές όμως ; Οι εμπνευστές και οι μαχητές που το έτρεξαν όχι ! Οι φόρμουλες και οι διαδικασίες, όχι !  

    Υπάρχουν παράμετροι που αφορούν μοναχά τον σχηματισμό, την ομάδα, το όλον, το κίνημα : Οι ταμπέλες, η ιστορία, το επιμύθιο, η υστεροφημία και τελικά ο θάνατος της ιδέας. Σε μια συντριπτική έκβαση, τούτες οι “αποσκευές” πρέπει να ακολουθούν κατά τα αρχαία πρότυπα την τυπική διαδικασία. Να συλλέγονται, να γυαλίζονται, να αξιολογούνται, να εκτίθενται σε τριήμερη δημόσια θέα και να θάβονται μαζί με τον ηγέτη-αυτοκράτορα. Κάτω από μια τεράστια πλάκα μαρμάρου. (Κοιτάξτε πόσο γελοίοι δείχνουν οι επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς αρνούνται να γυρίσουν σελίδα χαρίζοντας οριστικά τα “τιμαλφή” του στο μουσείο της ιστορίας ).

    Υπάρχουν ωστόσο παράμετροι που δεν αφορούν το όλον. Δεν αφορούν το κίνημα, τον σχηματισμό. Αφορούν τους ανθρώπους που το επάνδρωσαν.  Οι παράμετροι αυτοί είναι οι ατομικές δεξιότητες, οι ατομικές αρχές, οι ατομική νοημοσύνη και το ήθος, το ατομικό κουράγιο και η τρέλα των ανθρώπων. Των ανθρώπων ενός καθ’ ενός που συντάχθηκαν στο πείραμα και τώρα είναι και πάλι ξεκρέμαστοι. Όμως, ξεκρέμαστοι δεν θα πει απόντες, ούτε ανύπαρκτοι. Διάβολε, δε ξέρω γιατί δεν το βλέπουμε, στον τύμβο με τον στρατηγό ποτέ δε θάβεις πενήντα χιλιάδες στρατιώτες ! Όπως και σε ένα προσωπικό σημείο μηδέν, έτσι και σε μια κοινωνική κρίση, το αύριο είναι συνήθως εδώ. Δε χρειάζεται προβολέα, φαίνεται, καιροφυλακτεί. Οι πραγματικά καινοτόμοι, οι πραγματικά προοδευτικοί, οι πραγματικά ευλογημένοι με ιδιαίτερα χαρίσματα, δεν πηγαίνουν χαμένοι, όταν ένα όραμα που αποδείχθηκε ουτοπία, καταρρέει. Αντιθέτως είναι το αρχικό κεφάλαιο της επόμενης μέρας.

   Η επίγευση που αφήνει μια χίμαιρα, είναι οδηγός, υπόσχεση και χρησμός για το αύριο. Είναι ουσιαστικότερη καμιά φορά και από ολάκερη την ιστορία της προηγούμενης ουτοπίας. Η επίγευση της μεγάλης χίμαιρας μιας κοινωνικής επανάστασης περιλαμβάνει αρκετούς εκπαιδευμένους εν δυνάμει μικρούς μεταρρυθμιστές. Και είναι τραγικό, τραγικό στο μυαλό μου, όταν οι “κανόνες” και τα αραχνιασμένα καταστατικά δεν δικαιολογούν τα αρτηριοσκληρωτικά σχήματα ( βλέπε κάποια ΚΚΕ) να "επιστρέψουν" στην κοινωνία έναν μαχητή που ο συγκεκριμένος “στρατός” του φάνηκε στενός κορσές. Ίσως να είναι και ο λόγος που η αριστερά παγκοσμίως διασπάται  κατ’ εξακολούθηση, σαν η χημική ένωση με τους χαλαρότερους μοριακούς δεσμούς της ύλης. Είναι γιατί έχει ένα λανθασμένο στρεβλό σιωπηλό όρκο, όταν θάβει μια ιδέα να θάβονται μαζί και οι εμπνευστές. Είναι γιατί έχει στο κάδρο την ύπουλη φράση "το πρόβατο έξω από το μαντρί το τρώει ο λύκος". Γι αυτό και εκατοντάδες νεαροί που θα μπορούσαν να κάνουν την Κούβα παράδεισο περνούσαν για χρόνια τη μέρα τους κάνοντας ικεσίες για την υγεία ενός υπέργηρου ηγέτη, ενός τοτέμ.

    Θλίβομαι να βλέπω τους ηττημένους από την αρρώστια των κινημάτων. Απορώ που δεν έχουν την σύνεση να συγκροτήσουν άμεσα μικρές ομάδες, επίλεκτα καινούργια κύτταρα αμφισβήτησης που θα πιάσουν από την αρχή μια καινούργια ουτοπία. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη προσωπική χίμαιρα και την κοινωνική ουτοπία. Είναι ο βαθμός που η διάψευση σε παρασέρνει στα τάρταρα. Για μια χίμαιρα ένας κάποιος θάνατος είναι... προδιαγεγραμμένος. Για μια ουτοπία, κάθε θάνατος φέρνει μια γέννηση. Την ιστορία την γράφουν οι επίμονοι άνθρωποι, όχι τα επίμονα κινήματα.

  Προσεύχομαι για όσους αγωνίζονται αδιάκοπα για τις μεταρρυθμίσεις και τις ανατροπές. Αυτός ο κόσμος μας, έτσι όπως έχει καταντήσει, δεν μπορεί να θεωρηθεί καλοκουρδισμένος, ούτε αυτορυθμιζόμενος. Γελάνε και οι πέτρες με το πείραμα αυτορύθμισης της οικονομίας της αγοράς. Οπότε ; Ας έχουμε αυτό κατά νου. Κάθε φορά που άνθρωποι έχουν στα σπάργανα ένα νέο κίνημα, εμείς και όλο το σύμπαν κατά προέκταση ας κρατάμε με προσμονή την αναπνοή μας.  Από πού αλλού θα αντλήσουμε ελπίδες ; Από το Λόττο ; 

*Χαλίλ Γκιμπράν : φημισμένος Λιβανέζος ζωγράφος-λογοτέχνης της αρχής του 21ου αιώνα

...δοκίμιο αφιερωμένο στον σύντεκνό μου , τον οραματιστή Μιχάλη

Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας...

    Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας, ζουν καλύτερα.
    Αγόρια και κορίτσια βιώσαμε άλλη μια ενηλικίωση, τότε, όταν μάθαμε να …σφυρίζουμε !!! Στην αρχή άτσαλα και δυνατά, σαν τον τσέλιγκα στη γίδα, και μετά από προπόνηση , πιο εξεζητημένα, ο καθένας με τη χροιά του και την τεχνική του . Και ο καθένας με το ρεπερτόριό του, από εκείνες τις σύντομες μελωδίες.
Δεν ακούς συχνά τα μωρά να προσπαθούν να σφυρίξουν. Ούτε τα μαγκάκια των δώδεκα. Και τα λίγο μεγαλύτερα, εκείνα που έχουν ήδη περάσει στη φάση των επιλογών και της ευθύνης, ολοένα και σπανιότερα. Για τους εικοσάχρονους κάθε χρόνος μετράει πλέον διπλός. Κάτι μεγαλύτερο από τις δυνάμεις τους πλησιάζει και τους τρομάζει. Σαν ένα τραίνο χωρίς φρένα. Σαν ένα κύμα θεόρατο. Σαν μια πρόβλεψη για την τελική συντριβή.
      Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας, ζουν καλύτερα.
      Οι εικοσάρηδες ξέρουν φυσικά να σφυρίζουν. Αλλά δεν ! ...Θέλουν αλλά δε μπορούν να σταματήσουν να σκύβουν το κεφάλι για το χαρτζιλίκι. Θέλουν αλλά δε μπορούν να φτιάξουν το κονάκι τους με τα δικά τους χρήματα. Θέλουν αλλά δε μπορούν να βιώσουν τη χαρά ενός καλοπληρωμένου μεροκάματου, εκεί που έχουν τις δεξιότητες. Θέλουν αλλά δε μπορούν να προσφέρουν βοήθειες, εκείνο το “με σώζεις”… στα φιλαράκια τους. Θέλουν αλλά δε μπορούν να κεράσουν μια μπύρα το αμόρε τους. Θέλουν αλλά δε μπορούν να αποδεσμευτούν από τη γονική φροντίδα …που θα πει παρακολούθηση. Θέλουν αλλά δε μπορούν να αποκτήσουν ένα σαραβαλάκι. Θέλουν να μας βγάλουν ως γονείς τους και μια Κυριακή για ένα ουζάκι, κερασμένο… αλλά δεν μπορούν.
       Η πρώτη αντίδραση που σου έρχεται, όταν ακούς για τις δυσκολίες που βιώνει “ένας άλλος” είναι το.. ναι αλλά και εγώ. Το εγώ αναλαμβάνει να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και εγώ ντρεπόμουν αλλά δε ζητούσα. Και εγώ δεν είχα, αλλά δούλευα. Και εγώ άργησα να πάρω αμάξι. Και ΕΓΩ….
Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις αυτή την τυπική αντίδραση, θα μπορέσεις να κοιτάξεις από ψηλά μια γενιά με αδύναμα φτερά να παλεύει να μάθει πώς να πετάει, βιώνοντας αλλεπάλληλα επώδυνα ατυχήματα. Σαν αδύναμα πιτσούνια που έχουν πέσει από τη φωλιά περιγράφει τους νέους ο συνομήλικός τους Άγγελος Παπαδάκης, ο ανερχόμενος συγγραφέας της πόλης μας στη συλλογή διηγημάτων “ολοκλήρωση”. Και στο εξώφυλλό του έχει ο ίδιος σχεδιάσει ένα νεαρό άτομο κάτω από μια ελιά. Κάτω από μια ελιά, μισή υγιή και μισή ξεραμένη. Ξεραμένη στα κλαδιά πάνω από το κεφάλι του παλληκαριού. Και τα πουλιά να πηγαίνουν στην απέναντι. Και τα κελαηδίσματα φυσικά. Και τα σφυρίγματα… επίσης.
Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας, ζουν καλύτερα.
Είναι ώρα να περάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε αποκτήσει, στην επόμενη γενιά. Εμείς θα βρούμε τον τρόπο να επιβιώσουμε. Μάθαμε να πετάμε σε αισιόδοξες εποχές εμείς. Ποιος το αρνείται ; Είναι ώρα να μάθουν να πετάνε οι επόμενοι. Τα παιδιά μας.
Είναι ώρα να πετάξουμε την συνήθεια της προηγούμενης γενιάς, της κατοχικής, να κρατάει σφιχτά τα ακίνητα και τα τιμαλφή της μέχρι θανάτου , για … “να μας κοιτάξουν”. Είναι ώρα να κάνουμε την δική μας μικρή υπέρβαση, να δημιουργήσουμε τις συνθήκες μιας ελπίδας για τους επόμενους που είναι στο κατώφλι της ήττας. Η υποστήριξη μπορεί να πάρει διάφορα χρώματα. Αλλά θα ξεκινήσει τη στιγμή που θα αρχίσουμε να βιώνουμε την ήττα του νέου σαν τον δικό μας θάνατο. Συμβολικά είναι αυτονόητο, άρα και πρακτικά εφικτό. Κι ας θέλει να κόψουμε λίγο από το ΕΓΩ.
       Συνταξιούχοι που ζητούμε αναδρομικά ; Δημόσιοι υπάλληλοι που απεργούμε για τα δώρα του Πάσχα ; Χήρες που ζητάμε ισόβια στήριξη ; Εισοδηματίες που ανεβάζουμε τα ενοίκια με την απειλή της έξωσης ; Αγρότες που κλείνουμε την Εθνική για …επιδοτήσεις ; Συμβασιούχοι σε εποχιακά που πιέζουμε για την μονιμότητα ; Για ρωτήστε πως μας βλέπουν οι νέοι ; Για τολμήστε να ρωτήσετε τι λένε για εμάς ;
        Και μετά τους πηγαίνουμε ένα τάπερ φασολάκια, ρωτώντας με τρόπο πότε θα κάνουν οικογένεια… Τι τραγική υποκρισία !
        Δεν υπάρχει χώρος για όνειρα, σε μια κοινωνία που τσακίζει τα παιδιά της . Όπως και εμείς, το πρώτο που έχουν στο μυαλό τους τα παιδιά είναι η προσωπική τους ολοκλήρωση. Συναισθηματική, εργασιακή, ερωτική, κοινωνική. Ολοκλήρωση. Πρόκειται για μια αγχώδη μετάβαση προς το πέταγμα στο δικό τους ουρανό. Όσο δεν το πετυχαίνουν, τόσο τα φτερά τους αδυνατίζουν. Δεν είναι κρίμα ; Δεν είναι κρίμα να κοιτάζουμε πως θα κρατήσουμε υγιή τα δικά μας φτερά, όσο κείτονται ένα γύρω τα πιτσούνια ;
     Σηκωθείτε τώρα να κάνουμε κάτι ακόμα για τους νέους. Δε παίρνει άλλη αναβολή. Και να σας πω και κάτι ; Εκλογές έρχονται. Εκεί στο χωριό μας, τι ηλικία έχει αυτός που θα ψηφίσουμε ; Όχι πούθε κρατεί η σκούφια του, ούτε τι κόμμα είναι . Τι ηλικία έχει ;
Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας ... ας είναι οι νέοι.