Θυμάσαι τον θείο Νικόλα ; Σου είχε φέρει
ένα σετ χύτρες στο γάμο, έλα να του πεις τι τόπο έπιασαν . Μια χαρά μαγείρισσα έγινε
που την …κακολογούσα, να σου κάνει τώρα μπριάμι να γλείψεις τα δάχτυλά σου.
Ηλθαν οι αργίες του Πάσχα.
Στις γιορτές
συναντάς τους πάντες. Είναι ένας βιασμός κατά συρροή, δηλαδή ένα έθιμο. Δεν έχει
ξεφύγει κανένας έως τώρα, ποιος είσαι εσύ που θα τη σκαπουλάρεις ; Δε πα να έχεις
όλες κι όλες δυο δικές σου μέρες το χρόνο, αυτές θα τις αφιερώσεις σε ένα γαϊτανάκι
υποκριτικών επαφών με αυτούς που πρέπει. Είναι έθιμο. Τέλος.
Φοράς λοιπόν το
χαμόγελο του δημόσιου υπάλληλου και περιφέρεις το κουφάρι σου κάνοντας χειραψίες,
χαμογελώντας ηλίθια και αφήνοντας άσχετους να σε σαλιώνουν ή να σε φτύνουν μιλώντας
από είκοσι εκατοστά απόσταση. Όχι δεν θα βγεις βουλευτής, ούτε δικαιωμένος, ούτε
απτόητος, είναι αυτονόητο ότι θα καταρρακωθείς αλλά δε πειράζει ! Είναι το έθιμο.
Για όλους , όλους όμως,
τούτη η περίσταση απαιτεί ειδική προετοιμασία και χειρισμούς. Τι δε πρέπει να θίξεις,
τι πρέπει να μην ξεχάσεις, πως θα την γλυτώσεις νωρίτερα, τι χαίρεται να ακούει,
πως λένε τα παιδιά της… Και δε φτάνουν οι παρόντες. Κάθε ένας από δαύτους θεωρεί
χρέος να καλέσει από έναν εκλιπόντα στο πάρτυ των φιλιών.
Ο βαρκάρης κάνει
υπερωρίες περνώντας για λίγο από απέναντι εδώ όλους τους νεκρούς. Για λίγες ώρες.
Να κάνουν γιορτές με τους ζωντανούς. Και δεν έρχονται με άδεια χέρια. Σε τούτο
το ανάποδο ταξίδι κουβαλούν από ένα μπαούλο προσταγές . Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου.
Έρχονται, παραδίδουν φροντιστήριο, φεύγουν. Δυό μέρες είναι.
Που είναι ο μπαμπάς
σου να σε δει, μια τέλεια μαμά με τρία
πανέμορφα κουτσούβελα. Που είναι ο θείος σου ο Τάκης που σε μάθαινε οδήγηση να
δει το τζιπάκι σου, πόσο
μεγάλο
και πόσο καθαρό είναι, τι μάρκα είναι αυτά ; Αμ η γιαγιά σου, που έλεγε πως τούτος
ο ανεπρόκοπος ο αδελφός σου δεν θα παντρευτεί ποτέ, η γιαγιά σου, περίμενε του
κάκου τόσα χρόνια, άντεχε… Εσύ παντρεύτηκες εγκαίρως , θα πιεις ένα ποτήρι νερό. Αχ ρε θεία Νίτσα να τον έβλεπες με το κουστούμι,
κανονικό δικηγόρο τον Δημητράκη μας,
άντρα ολάκερο.
Και δε σε πειράζει
που σε χαίρονται οι άνθρωποί σου, σε τάζουν και σε δείχνουνε, αλλοίμονο, σε
πειράζει που εκείνα που προσέχουν πάνω σου είναι όλες οι μεγάλες σου ήττες. Και
δε σε πειράζει που στις τρίβουν άλλη μια φορά στη μούρη, σε πειράζει που εσύ ξέρεις
πάντα ακριβώς τι θα βγει από κάθε στόμα με κίτρινα δόντια που θα ανοίξει να σε
σχολιάσει , ακριβώς οι ίδιες λέξεις με την ίδια σειρά και εκφορά, κάθε χρόνο. Χαίρομαι
που σας βλέπω καλά με τον Νίκο. Δε
πάτε στο διάολο που θα χαρείτε ότι δεν βρήκα ακόμη την πυγμή να τον διαολοστείλω,
τον μαλάκα, απλά δικαιώνοντας τα φοβικά σας σύνδρομα, που παραδίδονται γενιά τη
γενιά σαν πέτρες του Μωυσή με πέντε λέξεις. Μη τολμήσεις να διαφέρεις εσύ.
Ας πάρουμε το
ισχυρό ενδεχόμενο, τα ενοχλήματά σου να είναι επειδή δεν τόλμησες εσύ, όχι επειδή έχασες μερικά τέρμινα
να απομυθοποιήσεις τις ταγές τους. Ας πούμε ότι στην καλύτερη σου τη δίνει που εσύ
δε το τόλμησες ακόμη. Αρα το μεδούλι
της ενόχλησης είναι μέσα στο μυαλό σου. Τούτο δε σε βοηθά μα την πίστη μου, καθόλου.
Δε σε βοηθά να περιφέρεις με περισσότερη διάθεση το σαρκίο σου μέσα στα συγγενολόια.
Το μόνο που θα σε βοηθούσε θα ήταν να μπορείς με απόθεμα ψυχής να τους αφιερώνεις
τούτες τις ημέρες χωρίς μεμψιμοιρίες. Αλλά διαολίζεσαι, ε ; Δεν… τις χαλαλίζεις
τις ρημάδες γιατί θα μπορούσες να τις κάνεις δώρο στο ταλαιπωρημένο σου μυαλό.
Γι αυτό το λόγο, θα ‘θελες
να διάλεγες εσύ τους συγγενείς σου. Όπως διαλέγεις τους κολλητούς σου. Υπάρχουν
αξιόλογοι σε όλα τα σπιτικά, αξιόλογοι κι απελευθερωμένοι άνθρωποι να χαίρεσαι
να τους κάμεις παρέα. Άνθρωποι που ακούνε, σκέφτονται και κατόπιν μιλούν, άνθρωποι
χωρίς κλισέ που κρέμεται από τα χείλη, άνθρωποι που μένουν σοβαροί όταν πρέπει
και σκάνε στα γέλια επίσης όταν πρέπει, άνθρωποι που ξέρουν να ξεχωρίσουν τη
στιγμή και να της δώσουν την συγκίνηση ή τη σιωπή ή την αγάπη που της πρέπει.
Οι γιορτές ήρθαν και
θα φύγουν αφήνοντάς μας όλους ράκος. Τι, λαθεύω ; Είμαι βλάσφημος ; Ενοχλώ ε ;
ΟΚ…
Χάμω ! …γέλα ρε παλιάτσο.
Από μεθαύριο δουλειά.
Καλή ξεκούραση από μεθαύριο λοιπόν.