αφού...

Πάλι εδώ. Στην αρχή... Δηλαδή, έλεος... 

 Κι όσες φορές έφτασα μακριά ήταν που δεν είχα χτίσει μεγάλες προσδοκίες.
  Πως μου ήρθε τώρα ; 
  Μου ήρθε γιατί αυτή η .."νέα συντριβή"  δουλεύει εν αγνοία μου υπέρ μου. Θέλω να πω, επανεξετάζεται η χρησιμότητα όλων αυτών που διεκπεραίωσα μέχρι τα πενήντα. Τα ζυγίζω και τα βρίσκω κοντά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βασιστώ σ’ εκείνα που θα διεκπεραιώσω μέχρι τα εξήντα. Ούτε μέχρι το τέλος. Αν ήταν να κρατώ το κοκαλάκι της νυχτερίδας θα το ‘χα καταλάβει.   
    Γενικώς οι νάρκισσοι πεθαίνουν μέσα στο συννεφάκι της ματαιοδοξίας τους. Δεν πρέπει να το επιτρέψω αυτό να συμβεί. Πρέπει να στρίψω.
    Πρέπει να στραφώ σε μικρά, αυτονόητα και χειροπιαστά πρέπει. Πρέπει να απεκδυθώ της μεγαλομανίας, της τελειομανίας και της αυταρέσκειάς μου και να επιτρέψω στη ζωή να περάσει από πάνω μου. Να περάσω εγώ πάνω της δε θα συμβεί, αφού…
    Πρέπει να συντηρώ λιγότερα και να κερνάω περισσότερα. Πρέπει να τρώω ελαφρύτερα και να τσιμπάω συχνότερα. Πρέπει να ερωτεύομαι αραιότερα και να φλερτάρω τακτικότερα. Τι δεν καταλαβαίνω ; 
   Πρέπει να κρατώ το χέρι ανθρώπων που θέλουν να κρατηθούν, όχι να κρεμαστούν. Πρέπει να αρκεστώ στους θριάμβους που σκάνε σα πυροταχνήματα τη νύχτα. Όχι στους άλλους που στρέφουν πάνω τους τους προβολείς. Πρέπει να περισώσω αυτά που μείνανε μέσα μου και πιάνουν να σαπίζουν. Τι δε καταλαβαίνω ; 
 
   Και πρέπει να σταματήσω να γράφω τι πρέπει... αφού τα έχω εδώ μέσα... αφού... 

   ....this is the end of my writing period, it's been an "age"  

 φιλάκια fellows

στην άφιξη είναι ο θρίαμβος... ρουά ματ

Ματ...ιαγμένοι είμαστε μου φαίνεται όλοι...
   να μαραζώνουμε ο καθένας μοναχός του, σε κρύπτες, σε μοναχικές γωνιές, σε σκιές. 
Μα γιατί, λες και δεν έχουμε άλλη επιλογή ;
Μανταλωμένες να μένουνε οι ηδονές, αυτές οι ανάσες του κορμιού μας, που κάποτες ήτανε ο λόγος για να συναντιώμαστε ;
Μασόνοι να αποκαλούνται όσοι βουτάνε ένα δάχτυλο στο μέλι, στο πυρ το εξώτερον να εξωθούνται οι μαστόροι της γλύκας ;
Μάτια να συναντιούνται και αμέσως να χαμηλώνουν, να αποστρέφονται την αναμέτρηση με τον απέναντι, κι όχι, δυστυχώς, από συστολή ;
Ματόκλαδα να ματώνουν από μέσα, ώσπου να φεγγίσει το κόκκινο, σα ρίμελ και μετά εκείνος που πρέπει να σκύψει να τα γλυκοφιλήσει... ε ;  ..γιατί να είναι απών ;
Μαλακία δεν είναι ; Δεν είναι ;
Μα γιατί να μη φτάνει για όλους της ψυχής το φαί ; 
Μαζικά να προσχωρεί ο κόσμος στην έσχατη, βλακέντια επιλογή της απουσίας ;
Μαντρωμένοι σε ανήλια δωμάτια με έναν υπολογιστή,  τόσο κακή επίγνωση του χρόνου να αποκτούμε, σχεδόν εγκληματική επίγνωση του χρόνου που τρέχει και μετά με καμάρι έτσι να τη διατηρούμε ;
Μανιακοί της ταχύτητας σε πράγματα που δε 'ναι πράγματα, που έχουν μεδούλι, πράγματα που θέλουν το χουζούρι τους για να αναπνέουν και το νεράκι τους ν' ανθίσουν, εμείς να τρέχουμε ;
Μάλλον αγνοούμε τη φύση των πραγμάτων, άλλη εξήγηση δε βρίσκω.
Μαλωμένοι με τους πόθους μας, νάμαστε, λες και είναι ένα μάτσο ξένοι επιβουλείς ;
Μαραμένες να βγαίνουν οι καλημέρες μας, τι  γα μη μέ νο  ξόδεμα είναι αυτό ;
Μαριονέτες αν ήμασταν, θα είχαμε μια δικαιολογία, αλλά δε βλέπω πετονιές, δε βλέπω πουθενά, ούτε τις μπακέτες ούτε τις πετονιές. 
Μαστόροι της υπεκφυγής να εκπαιδευόμαστε, λες και τα εισητήρια είναι όλα επιστροφής ;Κι ούτε ένα ταξίδι να μη γίνεται για τον προορισμό... τι μαλακία είναι αυτό... ότι το ταξίδι είναι ο προορισμός ; Τι μαλακία ; Έχετε δει τι θρίαμβος υπάρχει σε κάθε άφιξη ;

Ματ, εναντίον μας, ματ κατ' εξακολούθησιν.

Αφού το 'χουμε. Μέσα μας. Εκείνο που μας πρέπει... Τι περιμένουμε ; Γιατί ξοδευόμαστε ;
Ματιασμένοι είμαστε ;

ο ηγέτης

     Το παράθυρο στον πέμπτο πάλι έχει φως. Μέσα δε μπορώ να πω τι γίνεται, είναι ένα παράθυρο με φως δυό πολυκατοικίες πιο κάτω στη γωνιά του δρόμου. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποιος το ξέχασε αναμμένο. Στην κάμαρή μου το φως είναι λιγοστό, έχω βάλει λάμπες εικοσιπεντάρες στα πορτατίφ. Εκείνος ή εκείνη δηλαδή, γιατί πού το ξέρω,  πρέπει να καίει τουλάχιστον μια εβδομηνταπεντάρα.  Δεν είναι δική μου υπόθεση, απλά το σκέφτομαι. Είναι σπατάλη αν είναι απλώς να βολοδέρνεις όλη νύχτα. Η εβδομηνταπεντάρα. Και το να βολοδέρνεις επίσης.

      Το συγκεκριμένο παράθυρο μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Σηκώνομαι και κοιτάω αν καίει το φως. Θα ήθελα να ξέρω λεπτομέρειες, γιατί πότε και πως. Για την ώρα το τσεκάρω και πρέπει να πω ότι έχει καιρό να σβήσει μέσα η λάμπα. Βγάζει ένα άσπρο γκρί φως, σαν οθόνη που δεν είναι οθόνη γιατί δεν τρεμοπαίζει, αλλιώς θα τρεμοέπαιζε, γκρί άσπρο και λίγο πιο χλωμό από ότι πρέπει. Είναι το αριστερό στον πέμπτο όροφο αν δεν υπολογίσεις πυλωτές. Από πάνω στον έκτο όλα εντάξει. Μόνο στον πέμπτο. Και δεν κυκλοφορεί κανείς, θέλω να πω, αν κυκλοφορούσε κάποιος θα είχα δει μια σκιά να περνάει, αλλά όχι. Πολύ ώρα έχω κάτσει να περιμένω, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν κυκλοφορεί, αυτός που κάθεται μέσα. Λέω κάθεται γιατί αν ήταν όρθιος θα κυκλοφορούσε κι όλας, έτσι δεν είναι ; Αυτός ή αυτή, πού να το ξέρω, αφήνει το φως να καίει προφανώς γιατί δε κοιμάται ικανοποιητικά. Μπορεί να έχει έμμονες ιδέες. Μπορεί να παρακολουθεί το δικό μου πιο χλωμό λαμπατέρ που ανοίγει ξεκούδουνες ώρες μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Μη νομίζεις… Ο κόσμος παθαίνει εμμονές με τα πιο κοινά πράγματα. Δηλαδή, καταστάσεις, όχι πράγματα. Δεν είναι το φως, το πράγμα που με κάνει να κοιτάζω επίμονα. Είναι η κατάσταση. Ένα φως που καίει και δε μπορώ να δω ποιος είναι ο άλλος που δε κοιμάται επίσης.

      Τα ξημερώματα, που ο ήλιος ακόμα κοντεύει, σαν αμαξοστοιχία που παίρνεις στις εφτά κάθε πρωί από τότε που θυμάσαι, τα ξημερώματα λέω, ένα φως που καίει απέναντι είναι κάτι που μπορεί να τραβήξει την προσοχή. Όπως ένας ξυπόλυτος σε παγκάκι στο Κολωνάκι. Όπως μια χώρα που ακόμη δεν είναι επίσημα χώρα και τα παιδιά της ζώνονται πυρομαχικά. Όπως ένας που διασχίζει τη Μάγχη κολυμπώντας σε ανεπίτρεπτα αφιλόξενα νερά. Όπως μια γραία στις πέντε και είκοσι με το σκαμνάκι στο ΑΤΜ της Εθνικής. Όπως ένας ελαφρά τραυματισμένος γλάρος. Που περπατάει στην άμμο και δείχνει αρτιμελής, εκείνος όμως ξέρει ότι αφού δε μπορεί να πετάξει, είναι ζήτημα λεπτών να το μάθει και μια γάτα. Όπως ένας ηγέτης στην κάμαρή του λίγο αφού έχει βάλει μια βαριά υπογραφή. Που θα έλεγες ότι σίγουρα είναι ηγέτης όμως η ψυχούλα του το ξέρει, πόσα κιλά βαραίνει η ευθύνη αυτή την πλάτη που ‘λαχε να κουβαλά.

     Είναι πέμπτη μέρα και Παρασκευή. Πέμπτη μέρα που παρατηράω το φως απέναντι που καίει. Γιατί λέμε καίει ; Και όχι είναι αναμμένο ; Το φως δε καίει. Καίει μια απόφαση. Καίει μια υπογραφή. Καίει μια καρέκλα. Αυτά καίνε. Το φως απλώς για να είμαστε ξακάθαροι είναι αναμμένο. Όταν θα βγεί ο ήλιος θα εξαφανιστεί.

     Αστείο δεν είναι ; Που τα φώτα στρέφονται αλλού σαν ξημερώσει ; Δεν είναι πλέον γεγονός  που ξεχωρίζει, αν ένα παραθύρι απέναντι στον πέμπτο είναι φωτισμένο. Όλα έχουν φωτιστεί με τρόπο που η μονάδα να εκμηδενίζεται. Όλα είναι ζωηρά, κινούνται προκαλώντας γεγονότα δύσκολα να αφομοιωθούν και υπερβολικά πολλά για να τους δώσεις σημασία, ένα ένα. Το παιδί που ζώνεται τα πυρομαχικά είναι μια είδηση στην άκρη. Μιας εφημερίδας που κρέμεται έκτη από δεξιά σε οχτώ. Σε ένα από τα πολλά περίπτερα της Βασιλίσσης Όλγας. Σε μια από τις αρτηρίες μιας μονάχα από χίλιες πόλεις. Αυτό αν δεν είναι αστείο, τότε τι ;       
    Αστείο δεν είναι ; Μέσα στη μέρα, μία και μόνο μέρα, χιλιάδες γλάροι θα φαγωθούν από αιλουροειδή, χιλιάδες ηγέτες θα υπογράψουν αποφάσεις και συμφωνίες και χιλιάδες εργαζομένων θα συνεχίζουν να κολυμπάνε τη Μάγχη σε ανεπίτρεπτες συνθήκες. Όμως κανενός την προσοχή δε θα τραβούν. Αυτό αν δεν είναι αστείο, τότε, τι ;  

οι ανέραστοι ( the undersexed )

    Κι έτσι λοιπόν μάθαμε και οι νεότεροι τι θα πει Γερμανός : θα πει άνθρωπος που δεν επιτρέπει την παρέκβαση, ο κόσμος να χαλάσει. Θα πει γρανάζι τέλειας μηχανής. Θα πει εν τέλει είδος αφεντικού, υπουργού, πολιτικού, διοικητή που δεν έχει πίσω του ( αποδεδειγμένα ) ερωτικά σκάνδαλα, σκοτεινές μπίζνες και άλλες στιγμές αδυναμίας , οπότε είναι κάθετος και αμείλικτος με τους ομοίους του που έχουν. Στην προκειμένη περίπτωση, γυναίκα καγκελάριος που δεν καταλαβαίνει ούτε τον Κλίντον με την εκπαιδευόμενη τσακπίνα, ούτε τον Πούτιν με τη πρωταθλήτρια της γυμναστικής. Ούτε τον Στρος Καν με τις καμαριέρες και τις ζαρτιέρες ούτε τον Σίλβιο Ζουμπίδη - Μπερλουσκόνι με τις πεταλουδίτσες και τα μπούγκα μπούγκα. Ούτε τον Ανδρέα με τη Μιμή ούτε τον Σαρκοζί με την Κάρλα Μπρούνι. Δεν καταλαβαίνει την εμμονή των ανθρώπων με τα ένστικτα. Κατά κάποιο τρόπο Γερμανίδα καγκελάριος θα πει, γριά ηγουμένη παλιάς κοπής σε ορφανοτροφείο μοναστηριού. Στην άκρη του μυαλού της το ορφανοτροφείο είναι αναμορφωτήριο. Και αν έχετε δει την ηγουμένη Χίλντεγκαρντε στην ταινία το παιδί της Φιλομένα του Στέφεν Φρίαρς, ίσως θυμάστε αυτές τις δυό ατάκες... 
Να τι αποφάνθηκε στην τελευταία σκηνή η γριά :
    Τήρησα στο ακέραιο την αποχή από απολαύσεις, όλη μου τη ζωή... ό,τι παθαίνουν αυτά τα μικρά κορίτσια, ακόμη και ένας φρικτός θάνατος, είναι η τιμωρία του Θεού απέναντι στην αδύναμή τους σάρκα...
Και να τι αναρωτήθηκε ο δημοσιογράφος : 
    Αν ο Θεός μας έδωσε το ερωτικό ένστικτο για να παλεύουμε ισοβίως εναντίον του πρέπει να ήταν μεγάλος προβοκάτορας ή να βαριότανε αφόρητα...

      Ο Δόκτωρ Σόϊμπλε και οι τοποτηρητές του ηγούνται στο νέο αναμορφωτήριο της Ευρωζώνης όπου οι κανόνες είναι ιεροί. Μπορεί να τους απορρίπτουν δεκάδες σχολές ακαδημαϊκών και να τους απαξιώνουν τα αποτελέσματα πολυετούς αντίθετης πολιτικής στις ΗΠΑ αλλά δε θα φτάσουν ποτέ να ξαναμπούν στο τραπέζι για επανεξέταση, αυτοί οι κανόνες, όσο κάνει κουμάντο στο μαγαζί ένας Γερμανός. Τούτη τη στιγμή  αυτοί κρατούν τα κλειδιά της ιδιοκτησίας και της αποκλειστικής διαχείρησης της Ευρωζώνης. Και πότε άραγε τους παραδόθηκαν και με ποιές θεσμικές διαδικασίες ; Τους παραδόθηκαν όταν οι αγορές αξιολογώντας την παραγωγική τους δυναμική τους αναγόρευσαν ξανά ως την ατμομηχανή της γηραιάς ηπείρου. Έτσι είναι. Οι αγορές πλέον αξιολογούν. Οι αγορές έχουν το μαχαίρι στο χέρι. Και η παραγωγικότητα είναι αυτή που παράγει πλούτο. Όλα αυτά δεν είναι καινοφανή, ε ;

    Γιατί δυσφορούμε λοιπόν ; Γιατί αρνούμαστε να ψηφίζουμε κατά τις υποδείξεις τους τους δικούς μας ηγέτες ; Εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης. Επειδή οι ηγέτες αυτών των λαών που προβάλλουν ως ηγεμονικές δυνάμεις δεν επικοινωνούν με το θυμικό μας, δεν αγγίζουν το φιλότιμό μας, δεν προέρχονται από το δικό μας σύστημα αξιών.
    Πολλοί στην πατρίδα μας, αρκετοί από τους οποίους ψήφισαν ΝΑΙ ( αντέχω και θέλω την πρόταση ΓΙΟΥΝΚΕΡ και τις συνεπακόλουθες πολιτικές της να εφαρμοστούν στην Ελλάδα προκειμένου να μην αποβληθώ από το ΕΥΡΩ) , θεωρούν ότι η πρόοδος κι εδώ είναι θέμα σχεδιασμού. Πώς διαπρέπουν δηλαδή τα Ελληνόπουλα στις σκληρές ξένες χώρες ; Εντασσόμενα σε αυστηρό πλαίσιο συμπεριφοράς. Γιατί λοιπόν να μη ξεπατικώσουμε συλήβδιν το πλαίσιο αυτό και να το ορίσουμε ως ελληνικό ευαγγέλιο ;
    Πολλοί στην πατρίδα μας, αρκετοί από τους οποίους ψήφισαν ΟΧΙ ( δεν εμπιστεύομαι εν λευκώ τους κανόνες και τα πρόσωπα που έχετε θεοποιήσει στην Ευρωζώνη, θέλοντας να διατηρήσω δικαίωμα στο μείγμα πολιτικής που αντέχω να υπηρετήσω, και στο φινάλε αν δε σας κάνω αποχωρώ ) , θεωρούν ότι ο λαός, οι ηγέτες του και η ιστορική του διαδρομή δεν μπορεί να αγνοηθεί ως παράμετρος σχεδιασμού του μέλλοντός του. Ότι κάθε δυνατή μεταρρύθμιση εδράζεται σε ένα ώριμο κοινωνικό αίτημα και σε αυτό λογοδοτεί.
    Αυτή τη στιγμή η δεύτερη κατηγορία πολιτών είναι η πλειοψηφία στη χώρα μας. Και εκτός αν έχουμε αλλάξει πολίτευμα, η μειοψηφία πρέπει τώρα να κάτσει και να βλέπει.
    Και γιατί  ο Αλέξης Τσίπρας μετά την αποκάλυψη των απροκάλυπτων ανακριβειών με τις οποίες υπέκλεψε την εξουσία,  θεωρείται ακόμη το επόμενο κεφάλαιο στην ελληνική πολιτική σκηνή ; Γιατί είναι ένα κομμάτι σαρξ εκ της σαρκός μας. Είναι ακτιβιστής αλλά και αρριβίστας. Είναι του ύψους ή του βάθους. Είναι επιεικής με τη σάρκα. Είναι απλός όχι μόνο στο ντύσιμο αλλά και στην ιδέα του για τον εαυτό του. Είναι γήϊνος. Είναι για να επανέλθω στον τίτλο μου και ερωτεύσιμος και καλοπηδηγμένος.

    Τι δουλειά έχουμε λοιπόν με τους Σουηδούς στο ίδιο δωμάτιο ; Εγώ, που είμαι και λιγάκι χαζούλης δεν καταλαβαίνω. Εσείς που καταλαβαίνετε γράψτε να μου εξηγήσετε. Και με αυτό το ελαφρύ από επιστημονική σκοπιά άρθρο κλείνω την σειρά κειμένων με αναφορές στην ανάγκη επανυιοθέτησης εθνικού νομίσματος και εθνικής στρατηγικής.
   
   

όταν γαμιούνται όλα

        Εκείνη την ημέρα που ήταν ήδη προχωρημένη έπιασε πάλι τον εαυτό του να μην έχει πλήρη επίγνωση των κινήσεών του. Ούτε βραχυχρόνια μνήμη. Εκείνο το είδος μνήμης που σε κρατάει οργανωμένο, που σου υπενθυμίζει ότι έκανες τα δυο από τα πέντε και, είσαι τώρα στο τρίτο. Έκανε μια παύση. Εκείνο το είδος της παύσης που σε ξαναστήνει σε ένα κομμάτι, που σου υπενθυμίζει ότι δεν έχεις την επίγνωση των κινήσεών σου, ούτε τη… βραχυχρόνια μνήμη σου. Εκείνο το είδος μνήμης που σε … το έγραψα αυτό, ε ;

      Over dose δεδομένων. Έψαξε ρολόι. Στην οθόνη κάτω κάτω δεξιά έγραφε 11.36 και μετά 11.37. Με αυτές τις δύο πληροφορίες ανάκτησε τα δεδομένα εκκίνησης. Η ώρα μετράει ΟΚ, είναι νωρίς για φαγητό, το computer είναι αναμμένο και λειτουργεί φυσιολογικά, η όρασή του συνεχίζει να στέλνει οπτικά σήματα στο μυαλό του τα οποία είναι οργανωμένα και λογικά. Συνεπώς δεν έχει πάθει κάτι σοβαρό. Αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα το βγάζουν πολλοί άνθρωποι από τις πράξεις των οποίων καθορίζεται το μέλλον μας, σκέφτηκε αμέσως και ξανακοίταξε το ρολόι στις 11.37. Μέχρι να ανησυχήσει εκείνο γύρισε και 38. Εντάξει.  

       Θα ορκιζόταν ότι ήταν δυόμιση. Ή έστω δύο και κάτι. Οχτώ Ιουλίου ; Αυτό ήταν πέραν πάσης λογικής. Δύο χιλιάδες δέκα πέντε ; τον ξεπερνούσε ! Πρέπει να ήταν Αύγουστος του εννιά όταν ευχήθηκε να περάσει σαν καταιγίδα το υπόλοιπο μιας γαμημένης χρονιάς. Έκανε την πράξη : Παρά ένα μήνα εξαετία. Όχι ρε πούστη μου , μουρμούρισε στον κόρφο του χωρίς να προδοθεί. Είμαι μάλλον ένας άλλος άνθρωπος στα παπούτσια εκείνου. Ε ;

      Τακτοποιούσε ασυναίσθητα προϊόντα σε ένα κακοφωτισμένο ράφι. Για πολλοστή φορά έκανε μια όχι αρκετά ισχυρή σκέψη να τα κατεβάσει όλα για αναδιοργάνωση. Φρόνημα. Φρόνημα είναι η σωστή λέξη, αν με μια λέξη μπορείς να περιγράψεις όλη τη δουλειά. Η παντελής έλλειψη φρονήματος, για να ακριβολογούμε, σκέφτηκε.  Πίσω από τη ντουλάπα που λέγεται φρόνημα αναπτύσσεται η μούχλα που λέγεται απελπισία. Στην αρχή ούτε που μυρίζει. Μετά , όταν πλέον πέφτει ο τόπος από τη μπόχα, αποφασίζεις να τραβήξεις τη ντουλάπα και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Όλα έχουν γαμηθεί.

      Θα ορκιζόταν ότι είναι πρωτάρης. Στη μονομαχία οι πρωτάρηδες έχουν ελάχιστη επίγνωση κινδύνου. Οι περισσότεροι ήρωες έτσι λειτούργησαν , αφού. Αυτός ενεργούσε σαν πρωτάρης, ή σαν ήρωας, ενώ δεν ήταν εικοσιπέντε χρονώ. Κάθε άλλο. Ούτε βέβαια και εβδομήντα. Κάθε άλλο. Τράβηξε μια λάμπα που δεν έπρεπε να είναι εδώ. Ποιος διάολος έβαλε μια λάμπα ανάμεσα σε μετασχηματιστές ; Ποιος διάολος έβαλε ένα κουνέλι μέσα στα φίδια ; Ποιος διάολος μας ονειρεύτηκε ανάμεσα στα θηρία ; Ποιος Νέρων ;

     Τακτοποιούσε ασυναίσθητα προϊόντα σε ένα κακοφωτισμένο ράφ… όχι, όχι…   Για πολλοστή φορά έκανε μια όχι αρκετά ισχυρή σκέψη να τα γαμήσει όλα. Τι όλα ; Όλα. Όλα τα πράγματα που σκέφτονται με την πρώτη οι δικοί του άνθρωποι όταν τον αντικρίσουν.  Υπερβολική σημασία στην προετοιμασία. Υπερβολική συγκρότηση. Υπερβολική ενέργεια για μονομαχίες ρουτίνας. Υπερβολική σημασία στις αποχρώσεις και στις ενδείξεις. Τέλος υπερβολική ματαιοδοξία. Μερικοί από τους ανθρώπους που διάλεξε, σκέφτηκε, να είναι δίπλα του, βεβαιώθηκε ότι είναι από τους μερικούς που τον θαυμάζουν. Τι παγίδα !

     Θα ορκιζόταν ότι δεν έχει πάρει ποτέ τέτοιους όρκους. Ότι στην πρώτη ευκαιρία όλα όσα γαμιούνται θα πάψει να τα εμποδίζει. Ότι δε θα παρεμβαίνει στην ουσία των πραγμάτων.  Ότι δεν θα ανήκει στους κηπουρούς αλλά στους δικαστές. Ότι δεν θα κατασκευάζει αλλά μόνον θα διαβάζει και θα ανασκευάζει. Θυμόταν όμως τη φάση, Αυτός , ένα ευαγγέλιο και το γαμημένο δεξί του χέρι. Πάνω. Στο δόξα πατρί. Και αυτός, ο υιός.

     11.43 . Έκανε μια παύση στην ονειροβασία του. Τέλειωσε με τους μετασχηματιστές. Θα ορκιζόταν ότι δεν ήταν αυτός που ταίριαξε το ράφι. Δε θυμόταν τις κινήσεις του. Μονάχα μια αδιόρατη σειρά δεδομένων. 25 αμπέρ. 42 βατ. 35 αμπερ. 42 βατ. 25 αμπερ. 220 βατ. Πενηνταπέντε χρονών. Εξακόσιες χιλιάδες βατ. Ή αλλιώς...

     Πενηνταπέντε βατ. Εξακοσίων χιλιάδων ετών.

α π έ χ θ ε ι α

α π έ χ θ ε ι α : "Euro"pedia = η γνώμη τους για εμάς . Τα αισθήματά μας για αυτούς. Η πρόθεση της νεολαίας μας για το όραμα της ενωμένης Ευρώπης. Η επίγευση των συναντήσεών μας. Η σχέση μας με το ευρώ. Η σχέση τους με τη δημοκρατία. Η σχέση μας με την αυτεπίγνωση. Η γνώμη τους για την αλλαγή. Η άποψή μας για τους ηγέτες των άλλων. Η άποψή τους για την συγκατοίκηση. Και κανένας δεν επιθυμεί να μιλήσει για διαζύγιο. Μερικές φορές ο γάμος είναι σκέτα σκατά. Καληνύχτα.

Ναι_ρωνες

    Αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει στο δικό μου παιδί. Το δικό μου παιδί θέλω να είναι σε κατάσταση αξιοπρέπειας. Να τελειώνει τις σπουδές του και να μπαίνει σε ένα περιβάλλον εργασίας γεμάτο καθαρές ίσες δυνατότητες για να διαπρέψει. Το δικό μου παιδί δε θέλω να σκέφτεται ότι σε άλλη χώρα θα ήταν πιο τυχερό. Για αυτό βρίσκομαι και θα παραμείνω στην Ευρώπη. Επειδή τώρα το παιδί μου είναι ένας αισιόδοξος και γεμάτος θετική ενέργεια Έλληνας. Αυτό δεν πληρώνεται... 
     Η Ευρώπη είναι το σπίτι μου. Που αλλού να πάω ; Η Ευρώπη αυτομάτως μου εξασφαλίζει την υπεροχή. Ρίχνω αυτή την ανόητη, απρόβλεπτη και  επικίνδυνη κυβέρνηση με ένα ΝΑΙ. Δεν βάζω σε ρίσκο το Ευρωπαίκό μου μέλλον. Εξασφαλίζω στα παιδιά μου και στα παιδιά των παιδιών μου ένα περιβάλλον καλύτερο από του τρίτου κόσμου. Ο Μητσοτάκης με τον Παπαδρέο είναι εφ' όπλου. Για το καλό μου. Δεν θα δω εγώ το παιδί μου έτσι. Θα του εξασφαλίσω εφταήμερη ανασφάλιστη εργασία με 350 ευρώ στη ζώνη συναρμολόγησης i-phone που θα εγκαταστήσουν οι Αμερικάνοι στη Θράκη. Το παιδί μου θα ζήσει σε περιβάλλον ισότητας με το παιδί του Ελβετού και του Λουξεμβούργιου. Θα είναι χαρούμενο. Δε το ρίχνω στον τρίτο κόσμο εγώ το παιδί μου. Βέβαια το ίδιο το παιδί μου έχει άλλη άποψη. Αλλά για αυτό είμαι εγώ εδώ. Για να ψηφίσω καθορίζοντας το μέλλον του, εγώ που ξέρω καλύτερα.
     Στον τρίτο κόσμο οι ανισότητες είναι απίστευτες. Έχεις ρίξει μια ματιά στον τρίτο κόσμο ; Στον τρίτο κόσμο τα δυνατά παιδιά όλων των οικογενειών μεταναστεύουν με κάθε μέσο προς την επίλεκτη χώρα για να στελεχώσουν & ενδυναμώσουν την ήδη τερατώδη μηχανή παραγωγής. Έτσι αυτή η μηχανή παράγει εισέτι πλεονάσματα που εδραιώνουν οριστικά την ηγεμονία της. Στον τρίτο κόσμο οι πολλοί  παρακολουθούν μερικούς να βγάζουν σε δυό ώρες με ένα ρέπος μεροκάματα χιλίων εργατών. Στον τρίτο κόσμο τα παιδιά των φύλαρχων έχουν δεμένη τη γαϊδούρα τους μόνο και μόνο επειδή είναι τα παιδιά των φύλαρχων. Στον τρίτο κόσμο η εξουσία είναι θέμα τζακιών. Οι ευνοούμενοι των μεγάλων συμφερόντων κάνουν όλο το παιχνίδι στον τρίτο κόσμο. Οι εργάτες στον τρίτο κόσμο είναι σκλάβοι. Δεν μπορούν να σηκώσουν όχι τη φωνή αλλά ούτε βλέμμα προς τα αφεντικά τους. Οι μικροί γεωκτήμονες αγρότες και οι μεροκαματιάρηδες ψαράδες στον τρίτο κόσμο δεν ενσωματώνονται. Με μια ύπουλη επιδότηση κόβουν τις βάρκες τους στη μέση για να πάνε εργάτες στις τράτες. Ξεριζώνουν φυτά διαμάντια βιοποικιλότητας για να σπείρουν εκτάσεις επιδοτούμενης παραγωγής μεταλλαγμένων. Στον τρίτο κόσμο δεν υπάρχουν κανόνες του παιχνιδιού. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις το μέλλον σου στον τρίτο κόσμο. Μπορείς να βρεθείς ακτός νυμφώνος στο πιτσφιτίλι.  Ένας απόκληρος του κάματου που έχει αποταμιεύσει σαρράντα χρόνια για να έχει ένα ελάχιστο εισόδημα στα γεράματα καταδικάζεται στην απόλυτη ανέχεια με μια τροπολογία στον τρίτο κόσμο. Στον τρίτο κόσμο δεν υπάρχουν προστατευμένα αποθεματικά ταμείων και οι ποταποί διασπαθιστές των αποταμιεύσεων του κοσμάκη κυκλοφορούν με jaguar στον τρίτο κόσμο. Αυτό δεν ενοχλεί τους λαούς γιατί τα έχουν συνηθίσει αυτά στον τρίτο κόσμο. Στον τρίτο κόσμο οι φτωχοί δεν έχουν κάρτα υγείας γιατί η κάρτα υγείας λήγει αν βρεθείς άνεργος, δηλαδή, ακριβώς, τη στιγμή, που θα τη χρειαστείς ! Στον τρίτο κόσμο δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Δάνειο δίνεται στους κατέχοντες με 1% ενώ στους ανερχόμενους με 11%. Για ένα προχωρημένο μυαλό δεν ανοίγονται οι δρόμοι. Όχι. Πρέπει να φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να εισχωρήσει ένα άξιο παιδί στο σύστημα του τρίτου κόσμου. Στον τρίτο κόσμο δεν υπάρχουν ωράρια εργασίας. Οι απαιτήσεις των εργοδοτών επιβάλλονται δια της απειλής μιας μαζικής εκδικητικής απόλυσης. Στον τρίτο κόσμο είναι τόσοι οι άνεργοι που τους νιώθεις από έξω να περιμένουν να σε λυντσάρουν. Η ανάσα των παριων σου παγώνει το φρόνημα. Έτσι, σιωπαίνεις και μένεις σε μια δουλειά που ξευτιλίζει τις δεξιότητές σου και την προσωπικότητά σου, και μάλιστα το βράδυ φεύγεις από την πίσω πόρτα με μια αιδώ που εσύ τουλάχιστον δεν είσαι στο δρόμο. Δεν υπάρχει προστασία βασικής κατοικίας στον τρίτο κόσμο. Δεν υπάρχουν κατακτήσεις που κατοχυρώνονται με αγώνες γεννεών όπως π.χ. το δικαίωμα στην Κυριακή και το δικαίωμα της εργασίας σε υγιεινό περιβάλλον. Και που να σου πω για τα πολύ μεγάλα, τα στρατηγικής σημασίας ζητήματα. όχι σαν εδώ στην Ευρώπη... Στον τρίτο κόσμο οι συμβάσεις των επενδυτών είναι αποικιοκρατικές. Χωράφια και νερά ανήκουν σε μεγάλες εταιρίες φαντάσματα. Έχουν αποκτηθεί σε εξευτελιστικό τίμημα με εύκολο και ύποπτο χρήμα που όταν αποκτήθηκε ούτε φορολογήθηκε ούτε ελέγθηκε ως προς την προέλευσή του, με χρηματηστιριακές κομπίνες από ανθρώπους χωρίς ονοματεπώνυμο. Και όσο για τα αγαθά, το νερό, το χωράφι, τους σπόρους, χρεώνονται σαν χρυσάφι στους υπηκόους. Στον τρίτο κόσμο οι αποταμιεύσεις μιας ζωής εξαφανίζονται εν μία νυκτί με μια απόφαση μιας κεντρικής τράπεζας. Στον τρίτο κόσμο ο καθένας φυλάει τα προς το ζειν σε κρυψώνες στο σπίτι του και οι οικογένειες ξαγρυπνούν σε σκοπιές. Στον τρίτο κόσμο αλοίμονο αν δεν είσαι μεγάλη χώρα. Οι ξένοι φίλοι σου σε κρατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας γιατί έχουν τα εγραλεία να σε χειραγωγήσουν. Μπορούν με ένα κλικ να σου στείλουν έναν πόλεμο τριών ημερών, μια επίθεση των αγορών ή ένα εμπάργκο στα χρειώδη και να σε κάνουν να εκλιπαρείς την ελεημοσύνη τους μέχρι να πεις κίμινο. Μπορούν να απαιτήσουν να εκφράσεις στο τέλος την ευγνωμοσύνη σου, φιλώντας σου το χέρι αν έχεις την ατυχία να ανήκεις στον τρίτο κόσμο.
    Στον τρίτο κόσμο υπάρχει μια μόνιμη φωτιά. Μέσα στις φλόγες της πετιούνται νυχθημερόν οι αδύναμοι σε παραγωγικότητα, οι αντιφρονούντες και οι ατίθασοι ώστε οι υπόλοιποι ως σύγχρονοι Νέρωνες να βλέπουν την υποταγή τους να δικαιώνεται όχι μόνον ως καταφυγή αλλά, το χειρότερο, ως επιλογή.
    Όχι στην υπαγωγή μου στον τρίτο κόσμο. Ναι στην παραμονή μου στην Ευρώπη. Είμαι και εγώ ένας Ναίρων. Ενδεχομένως μάλιστα ένας τόσο χαρούμενος Νέρων που αύριο βράδυ θα βγώ με σημαίες της ευρώπης στις πλατείες. Και την Δευτέρα θα πάω στο αεροδρόμιο με λουλούδια. Όχι για τον Λάϊος Ντέταρι, ρε. Για την Τρόϊκα. Για την Τρόϊκα.  Εξασφαλισμένος.