Ο Δημήτρης Σεβαστάκης σε σχόλιό του με τίτλο "ψύχραιμοι δαιμονισμένοι" :
" Υπάρχει εκεί έξω ένας διάχυτος φασισμός, που μάλιστα καταλαμβάνει μορφές έξω από τον παραδοσιακό μπρουταλισμό του ακροδεξιού χώρου. Αγνώριστοι, εξωραϊσμένοι πρωτοφασίστες που δεν έχουν κατ΄ανάγκη τα συνήθη στοιχεία αυτοαναγνώρισης, αλληλεπιδρούν κατηγορηματικοί, επιθετικοί, συντριπτικοί με τους διαφωνούντες. Ο κόσμος αποτελείται από αυτούς και τους "άλλους", τους πλανεμένους, τους αδαείς, συχνά προδότες. Ο συνομιλητής τους υφίσταται μονάχα για να ασκήσουν εναντίον του χλεύη, βία, με την οποία αυτοσυστήνονται : Γίνονται τόσο σημαντικοί, όση η λεκτική βιαιότητα που ασκούν. Σημαδεύουν με αυτό τον τρόπο τον χώρο τους. Το ¨είδος" τους. Και αποκτούν μια ρητορική έκλειψης του "άλλου". Αυτός ο ακατάτακτος φασισμός είναι επίμων, εκτεινόμενος, δυσκολότερα εντοπίσιμος, φθείρει και φοβίζει αντιπάλους, τέρπει και συνενώνει ομοειδείς, δημιουργώντας ένα μεγάλο σόϊ, μια ταξινομική κατηγορία ιδιαίτερη. Είναι ενέργημα. Ευπρόσδεκτο μονάχα από καιροσκόπους πολιτικούς ως ακροατήριο, οι θυμωμένοι με τους "άλλους" είναι ένα νέο κόμμα φέτα στην κοινωνία, απλά χωρίς επίσημη ίδρυση και πληρωμένο παράβολο".
Για μένα , ως Περικλή, έναν ιδεολογικώς φιλελεύθερο πολίτη που μετακινείται και ψάχνεται διαρκώς για το κοινό καλό, εκείνο που εύκολα μπορώ να πω, είναι ότι δεν μου αρέσει να αμύνομαι κατά συστάδας...δηλαδή να μου απευθύνεται η μομφή ότι επειδή δεν συμφωνούν με τις εκτιμήσεις μου υποχρεωτικά εγώ κινούμαι μοναχά από τομαρισμό και ψάχνω σε ποιόν να αναθέσω την ευημερία μου. Να ξεκινώ από ένα ηθικό μειονέκτημα στη πρώτη μου λέξη, είναι ένα περιβάλλον απαγορευτικό για να μετ έλθω σε ιδεολογικές συζητήσεις. Και γι αυτό, μέχρι νεοτέρας θα απέχω.
Ο φασισμός είναι μια τοποθεσία στην οποία κατασκηνώνουμε προσωρινώς όλοι. Επειδή έχει άπλα το λιβάδι, δεν μας απασχολεί εκείνη τη στιγμή μια πιθανή γειτονία μας, ποιος θα κοιμάται παραδίπλα δηλαδή, παρά μονάχα τα βασικά : σκιά για το αντίσκηνο, νερό εκεί κοντά, κυνήγι ή ψάρεμα και τέτοια. Αποκαμωμένοι από τα τοπία με εγγενείς φιλοσοφικές δυστοπίες, περνάμε ένα πρώτο βράδυ αποκαλυπτικά ανέμελο, μετά ακόμη ένα, και δεν ορίζουμε ως εκ τούτου την ημερομηνία αναχώρησης. Μετά , φεύγοντας κάποια στιγμή θα δούμε ίσως πίσω μας μια ταμπέλα : Το camping με τους φασίστες.
Εαν υπήρχε ένας καθρέφτης και κρεμόταν εμπρός μας μέρα νύχτα, ιδιαιτέρως όταν κάνουμε μια συζήτηση με πνευματικώς ισοδύναμους συντρόφους ( όχι με την κομμουνιστική θεώρηση της λέξης ) με τους οποίους παλαιότερα γαληνεύαμε να συζητούμε και πλέον αδυνατούμε πλήρως, θα βλέπαμε ότι το πρόσωπό μας και η γλώσσα του σώματός μας έχει εντελλώς μεταλλαχθεί : Σκληραίνουμε υπερβολικά στο άκουσμα όλων των εισερχόμενων επιχειρημάτων, φουντώνουμε εν ριπή οφθαλμού, ορμάμε να συντρίψουμε την ημιτελή ακόμη επιχειρηματολογία του συνομιλητή μας πριν την επεξεργαστούμε και χωρίς να ζητήσουμε καμία διευκρίνηση, χρησιμοποιούμε λέξεις από σκληρό μπετόν αρμέ ( κλισέ, ταμπέλες, τίτλους προκαταλήψεων ) και είναι ολοφάνερο ότι ελάχιστα απέχουμε από το παραλήρημα.
Γιατί ; Είμαστε φανερά πληγωμένοι κατ΄αρχήν, μια σταγόνα από το να ξεχειλίσουμε. Ο λόγος είναι ότι παρ' όλες τις αρετές και την ιδεολογική μας επάρκεια, παρ' όλη την ενεργή συμμετοχή μας στα κοινά και παρ΄όλο που είχαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε πράγματα, πιστεύουμε ότι δεχθήκαμε μια γενική επίθεση και είμαστε θύματα. Θύματα της ανωριμότητας των άλλων, θύματα κακού timing, θύματα της αντίστασης σκληρών καθεστωτικών παραμέτρων και γενικώς ό,τι πήγε στραβά αποκλείεται να έφταιγε ότι είμαστε λάθος. Από μια τέτοια αφετηρία, είναι αδύνατον να εξελιχθούμε. Κάθε εξέλιξή μας έχει προαπαιτούμενο την συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν και σε εμάς πράγματα που θέλουν αλλαγή. Άλλη θεώρηση.
Ένα απλό παράδειγμα είναι η επίκληση μονάχα συγκεκριμένων συμφορών. Ο Αλέξης ( και όχι αλεΞούλης θεωρώ ) ας πούμε δικαιούται να λέει ότι διαχειρίστηκε τη χώρα διαρκώς σε ένα πλαίσιο ασφυκτικών δημοσιονομικών ορίων ( μνημόνιο ) αλλά ο Κυριάκος ( και όχι Κούλης παρακαλώ ) δεν δικαιούται να λέει ότι αντιμετώπισε τον Covid ( μια πανδημία ) και την εκρηκτική δυναμική στη Μεσόγειο ( συνθήκη πολέμου) . Και οι τρεις καταστάσεις είναι συμφορές, αλλά το μνημόνιο ήταν εδώ καθώς ο Αλέξης ανέλυε στο προεκλογικό του ακροατήριο το σχέδιό του ( πράγμα που αποτελεί τον ορισμό της απάτης ) ενώ ο Covid δεν ήταν εδώ, ούτε η περίπτωση γενικής στρατιωτικής επαγρύπνισης στο Αιγαίο με τους εξοπλισμούς που αυτή επιβάλλει ήταν η εμφανής προτεραιότητα της χώρας, όταν ο Κυριάκος εξηγούσε τι θα κάνει όταν αναλάβει. Η πλήρης αδυναμία να αντιληφθούμε τέτοιες αλήθειες το μόνο που καταδεικνύουν είναι ότι είμαστε σε περίοδο φανατισμού. Οπότε, πως θα περάσουμε και σε λεπτότερες αποχρώσεις μιας ήρεμης συζήτησης με οποιονδήποτε θεωρεί κατ' αρχήν και τις 3 αυτές συμφορές πραγματικές ; Και τον Αλέξη άτυχο και τον Κυριάκο ; Δεν είναι δίκαιο ;
Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις όλης της γηραιάς ηπείρου βρίσκονται σε μια περίοδο με σηκωμένο το πόδι από το πεντάλ της σκληρής ελεύθερης αγοράς και επενδύουν χρήματα για να κρατήσουν όρθια την μέση κοινωνία προκειμένου να αποφύγουν μια εξέγερση. Αυτό δεν συμβαίνει στην Αμερική την Κίνα και τη Ρωσία επειδή η εξέγερση εκεί καταπνίγεται ό,τι ώρα θελήσει το σύστημα, αλλά συμβαίνει στην Ευρώπη. Τι εννοώ ; Στην Ευρώπη οι αστυνομία δεν πυροβολεί στο ψαχνό και έναν άνθρωπο που τον τρώει ξαφνικά η νύχτα, η κοινωνία απαιτεί και μαθαίνει ποιός τον σκότωσε ή σε ποιό μπουντρούμι σαπίζει. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό... Στην Ευρώπη το καλάθι των επιλογών για την διαρκή οικονομική μεγέθυνση ( ΟΟΣΑ ) έχει συμπληρωθεί με αυξημένες δαπάνες για την υγεία ( αναγκαστικώς ), για την αναστολή φορολογικών και τραπεζικών υποχρεώσεων με κεφαλαιοποιήσεις επισφαλειών, με την επιβολή αυστηρότερων όρων υγιεινής στους δημόσιους χώρους και την αναβολή κερδοφόρων αλλά "αμφιλεγόμενων υγειονομικώς διοργανώσεων" παρά τις διαμαρτυρίες των χορηγών και των κεφαλαίων που συστοιχίζονται γύρω από τέτοιους θεσμούς κέρδους (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες). Επίσης έχουν αναβληθεί πολιτικές κάθετων παρεμβάσεων στους δημόσιους οργανισμούς, προσλαμβάνονται νέοι δημόσιοι υπάλληλοι και υπάρχει μια εκεχειρία με τους συνδικαλιστικούς φορείς η οποία θα λήξει μόλις εφαρμοστούν τα μέτρα που κάποιες κυβερνήσεις ( όπως του Κυριάκου ) έχουν περιγράψει σαφώς (και έχουν πάρει την λαϊκή εντολή για τούτα) ως μια τομή προς την αξιολόγηση, την κινητικότητα και την εξώθηση σε παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα πράγμα που αποφέρει ένα τοπίο σχετικής ασφάλειας έως ύπνωσης στους μόνιμους δημόσιους υπάλληλους όλων των χωρών.