εγω, και ΕΚΕΙΝΑ τα πλάσματα

     Η επιμονή μας να προσκολλώμεθα σε συγκεκριμένα και συχνάκις ανύποπτα πλάσματα, συντρόφους, παρέες, "κολλητούς", συχνά δεν είναι αθώα αλλά κουμπώνει σε μια σειρά από καθόλου τιμητικά κίνητρα.
     Θέλω να πω, παρ΄όλο που τα κουσούρια των εξ απορρήτων ανθρώπων μας είναι μερικές φορές ανυπόφορα, επίμονα, επιβλαβή για την ευτυχία μας, εμείς αρνούμαστε να κάνουμε το άλμα προς την αποδέσμευση. Και ο κύριος λόγος είναι ότι θέλουμε να ξέρουμε συνεχώς, που πατάμε. Ναι σε βάλτο, αλλά να το ξέρουμε. Ναι σε κινούμενη άμμο, αλλά να το ξέρουμε. Ναι, σε σαπιοκάραβο, αλλά να το ξέρουμε.
    Θέλω να πω, παρ΄όλο που οι δυνατότητες των εξ απορρήτων μας συχνά ...ουδόλως εξελίσσονται, μη πω ότι συρρικνώνονται κι όλας, εμείς αρνούμαστε να ποντάρουμε σε άλλο πακέτο. Γιατί θέλουμε να ξέρουμε μέχρι που φτάνουμε. Ποιος είναι ο πήχης. Χαμηλός, αλλά να το ξέρουμε. Υπό του μηδενός, αλλά να το ξέρουμε.
     Θέλω τέλος να πω, παρ΄όλο που η φθορά του σχήματος "εγώ κι ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα", επιδεινώνεται γεωμετρικά, εμείς αρνούμαστε να αποτεφρώσουμε τα απομεινάρια μιας συχνά βαλσαμωμένης σχέσης, έτσι, επειδή η ψυχολογία μας διέπεται από ένα είδος ιδρυματισμού της οποίας το δυνατό χαρτί είναι η οικειότητα !  

      Ό,τι και να είναι αυτό που μας σκοτώνει, είναι το δικό μας αυτό που μας σκοτώνει, και δε το αλλάζουμε με κανενός άλλου το ..αυτό που τον σκοτώνει !

   Αυτή η ασυναίσθητη συναισθηματική αυτοχειρία, που είναι ορατή από όλους τους τρίτους και ουδέτερους αλλά ποτέ από εμάς,  κατ΄αρχήν μπορεί να αποδοθεί σε ένα φόβο για το χειρότερο, στην εξήγηση ότι, δοκιμάζει άλμα πάντοτε όποιος δεν έχει τίποτε να χάσει.
   Δεν είναι κλισέ ; Δεν είναι απλούστευση ; Δεν είναι κόλαφος για το είδος μας ; Ω, ναι, το είδος μας, τι ωραία που περιγράφουμε το είδος μας σαν ένα όλον, με το κίνητρο της συγκάλυψης της ευθύνης μας για τον εαυτό μας, στο κρυφτό μέσα σε ένα τοπίο ομιχλώδους βάλτου απ' όπου κατά τα πιθανολογούμενα κανένας δε θα βρεί το δρόμο για έξω. Όχι, δεν είμαστε όχλος στην ομίχλη, δεν είμαστε όλοι μαζί ...δεν είμαστε το είδος μας, είμαστε πολλά πλάσματα υπεύθυνα το καθένα για την τύχη του. Αυτό το οικοδόμημα από φόβο, πρέπει να έχει κάποια ρωγμή... Ναι, δεν είναι δυνατόν. Υπάρχουν πουλιά που δεν πετούν από το κλουβί τους για μέρες, ενώ η πόρτα είναι χαλασμένη, ανοιχτή, μα δεν είναι ο φόβος, που τα κρατάει μέσα, όχι. Πρέπει να είναι και λίγο ηλίθια, τα συγκεκριμένα τα φτερωτά...

   Αν με ρωτάτε, δε μπορώ να αποκλείσω ότι, συγκυρίες, στιγμές και καλά φεγγάρια είναι πίσω από όλες μου τις σχέσεις του τύπου "εγώ κι ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα" που καθόρισαν την πορεία μου. Υπήρξε θυμός κατά καιρούς, μεγάλος. Δεν απεκδύομαι των ευθυνών μου ωστόσο, κώλωσα να τα κάνω όλα γιάρμα. Κώλωσα κανονικά. Αλλά δεν ήταν εκείνος ο απλός φόβος που συνήθως πρώτος ενοχοποιείται από την εκλαϊκευμένη δημοσιευμένη copy paste ψυχολογία. Ήταν εγωισμός ότι δε μπορεί, δε μπορεί εγώ να διάλεξα τόσο λάθος σχέσεις. Ήταν φαρισαϊσμός, ότι εγώ και καλά δεν είμαι κάθαρμα για να διαλύσω τη ζωή ΕΚΕΙΝΟΥ του απέναντι πλάσματος σε μια δική μου κρίση ταυτότητας.. Ήταν βόλεμα, βασιλικό βόλεμα σε πράγματα που τρέχουν στον αυτόματο πιλότο επειδή ΕΚΕΙΝΟ το απέναντι πλάσμα "το 'χει" και τα φροντίζει... Δεν ήταν φόβος διάολε, δεν ήταν φόβος. Αυτό που με έκανε να κάτσω στα αυγά μου, είναι γιατί είναι ωραία στρόγγυλα και ζεστά και αρέσουν στον κώλο μου.

      Και μέσα από αυτή την επιδίωξη να περάσω το ποτάμι με το κώλο μου στεγνό , να διασχίσω κάτω από ομπρέλες όλη αυτή τη νεροποντή που λέγεται ζωή, σπατάλησα  το δικαίωμα να βιώσω περισσότερα πράγματα.  Τα περισσότερα πράγματα δεν είναι πράγματα, είναι μερικές φορές το μεδούλι , η ουσία της ζωής... Και το δικαίωμα που σπαταλιέται, αν θέλουμε να το δούμε σωστά, είναι πάντα μια χαμένη ευκαιρία για δυό. Για μένα και ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα .  Δηλαδή, ίσως, πήραμε κι άλλον στο λαιμό μας, ε ;

   - Ω, μη μου πεις ότι δεν τον παρατάς γιατί στενοχωριέσαι αν θα τα βγάλει πέρα μοναχός του, έσκασε στα γέλια μια ψυχοθεραπεύτρια στο άκουσμα αυτής της φαρισαϊκής δήλωσης κολλητής μου που αργούσε να παρατήσει το γάμο της... Μα τι μεγάλη ψυχή είσαι !!! γέλασε, τι πρόθυμη να σπρώξεις την ευθύνη για την δυστυχία σου πάντοτε σε ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα.

    Ίσως να μη γίνομαι κατανοητός όταν λέω ότι το μεδούλι της ζωής περνάει πολλάκις από δίπλα μας.. Ίσως να είναι πλέον πολυτέλεια για όλους μας να το ψάξουμε κι όλας... Όμως δέστε λίγο...

    Ο Καζανόβας βίωσε τα πάντα από μια ερωτική σκοπιά. Ο Τρότσκι βίωσε τα πάντα από μια κοινωνική αγωνιστική σκοπιά. Ο Αριστοτέλης βίωσε τα πάντα από μια πνευματική σκοπιά. Ο Μέγας Αλέξανδρος βίωσε τα πάντα από την σκοπιά του μεγαλεπίβολου και ο Άμστρονγκ που πάτησε το φεγγάρι το τερμάτισε από την σκοπιά της αδρεναλίνης. Εντάξει, δεν είναι πλάσματα του μέσου όρου. Υπάρχουν όμως γύρω μας παραδείγματα ανθρώπων που το τερμάτισαν δοκιμάζοντας εναλλακτικές πρακτικές για να ξεφύγουν από την αβάσταχτη ελαφρότητα της στασιμότητας. Άλλαξαν θρησκείες, φιλοσοφία ζωής, πατρίδα, ερωτικό φύλλο, πολλά επαγγέλματα, αδελφικούς φίλους και αποποιήθηκαν πολλά σχήματα που υπό τον ζυγό του εγώ και ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα τους πρόσφεραν θαλπωρή.

     Ζηλεύω πολλές φορές τους τολμηρούς. Ζήσανε με την επίγνωση ότι η ζωή είναι άδικη, παράλογη, πεπερασμένη, ανατρεπτική, ζήσανε με την επίγνωση ότι οι πράξεις και οι επιλογές δεν είναι ποτέ ατιμώρητες αλλά συνεπάγονται τίμημα, δε μόχθησαν την τύχη του απέναντι γιατί κι εκείνη η τύχη επισύρει τίμημα, έπραξαν αυτοδικίες, αδικήθηκαν, ανέβηκαν και κατέβηκαν με την ίδια ψυχραιμία τις ηδονές και τα τραύματα, συνομίλησαν με χιλιάδες πλάσματα, απώθησαν και προσέλκυσαν πολλούς και διαφορετικού αναστήματος συντρόφους, συνέφαγαν και κοιμήθηκαν με αγνώστους και ουδέποτε ασχολήθηκαν με την δική μας τραγική υστερία της προσωπικής ασφάλειας με το βλέμμα στην υστεροφημία.

    Δεν νομίζω ότι μπορώ να γίνω πλέον αστροναύτης, πιλότος, Καζανόβας, Αριστοτέλης ή Τρότσκι. Αλλά σαν αρχή μπορώ να ασχοληθώ με την τύφλα μου, μπορώ να ανοίξω μερικά παντζούρια να μπει φως, μπορώ να απομυθοποιήσω το εγώ που με ιδρυματοποίησε, μπορώ να βγω από τον χρυσό τάφο μου, ως ένας νέος Λάζαρος, να προσαρμόσω τα μάτια μου στο δυνατό φως, και μετά, αφού θα μπορούνε να δούνε, τα ματάκια μου, αφού θα μπορούνε να δούνε πάλι κόντρα στο φως, κατά πως λένε.....

βλέποντας και κάνοντας ! 

το καλό θα έλθει από μέσα μας

      Μια λωρίδα φως, σα μια γιορτινή κορδέλα που κρέμεται στη βεράντα, περιγράφει η Κάτια τη γνωριμία της με την ελευθερία. ( Αικατερίνη Σουέρεφ , στο βιβλίο ενός μπουκέτου λογοτεχνών με τον τίτλο "εκ του μη όντος" )
   Το συγκλονιστικότερο σημείο αναφοράς της με το σύμπαν εντοπίζεται μέσα της, δεξιά στη κοιλιά, στο πρώτο σκίρτημα ενός εμβρύου που η ανθοφορία του έφερε μια νέα ζωή. Και μετά μια δεύτερη, ζωή πάλι. Ανθοφορία, πάλι. Και από εκείνο το σημείο αναφοράς πιάνει το μίτο της Αριάδνης για να ξαναβγεί στο φως.
     Πόσο πιο ισορροπημένη ύπαρξη είναι μια μητέρα γυναίκα ! Θέλω να πω, τι πνευματική δουλειά θα χρειαστεί ένα πλάσμα αυτού του κόσμου που δεν ευτύχησε να κυοφορήσει μέσα του έναν καρπό της ευλογίας, έως ότου αποφανθεί ότι πάντοτε, το καλό θα έλθει από μέσα μας... το καλό θα έλθει από μέσα μας... το καλό θα έλθει από μέσα μας... όχι από το μυαλό, ως προϊόν σκέψης, όχι από τα χέρια, ως αποτέλεσμα μακροχρόνιου καμάτου, αλλά αβίαστα και φυσιολογικά, σα νερό που ανάβλυσε από μια γήινη φλέβα, από την ύλη και την ενέργεια και τη δυναμική που ελοχεύει μέσα σε κάθε ζωντανό πλάσμα της φύσης. Μέσα μας.
   Ω, ναι, δεν είναι ρόδινα τα πράγματα, ποτέ δεν ήταν. Υπάρχουν συντριπτικές ήττες . Μα..
κάθε μεγάλη απώλεια , αφού μας συγκλονίσει, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί να ξαναβγούμε στο φως, πιο αποφασισμένοι, πιο ώριμοι, πιο εστιασμένοι στο μείζον, και αυτό είναι που ολοκληρώνει κόντρα στις ανατροπές και τη συνωμοσία τους με το χρόνο , το δικό μας προσωπικό οικοδόμημα ελευθερίας.
  Όλα τα πλάσματα είναι προορισμένα να ζουν ελεύθερα. Και από αυτό το εφαλτήριο , με δεδομένη αυτή την προσωπική κατάκτηση, όλα τα πλάσματα είναι προορισμένα-ικανά να δωρίζουν κουταλιές ευλογίας στους γύρω τους. Οτιδήποτε άλλο είναι αφύσικο.
  Το κακό ; Και αυτό προέρχεται από μέσα μας. Αλλά υστερεί σε κάτι. Είναι κόντρα στη φύση μας. Ολάκερο το κορμί μας ουρλιάζει όταν ετοιμάζουμε μια μοχθηρή πράξη. Κατά την Αφρικάνικη φυλή της φωτογραφικής αναφοράς, το κακό είναι μια κραυγή για βοήθεια.
   Κάτια, ευχαριστώ για αυτό το κείμενο, έστειλες μια λωρίδα φως στο παράθυρο πολύ περισσότερων ανθρώπων από όσων υπολόγιζες. Αυτό συμβαίνει με τα κείμενα. Υπάρχουν στιγμές που νομίζουμε πως, όταν ένας άνθρωπος λεκιάζει μια παρθένα κόλλα με αράδες λέξεων, έχει υποβολιμαία κίνητρα. Ίσως επειδή διαβάζουμε πολλές φυλλάδες...
   Το καλό θα έλθει. Κάντε λιγουλάκι υπομονή πλάσματα εσείς, που πλησιάζετε κάθε πρωί με βαριά τα μέλη στο πρώτο διαθέσιμο παράθυρο, ανοίγετε τα παντζούρια, τραβάτε με αγωνία μια βαθειά , μα ποτέ επαρκή ανάσα  και μετράτε τον καιρό από τον ουρανό... από μέσα μας πρέπει να τον μετράμε, τον καιρό, τον καλό μας τον καιρό, από μέσα μας πρέπει πρώτα να τον μετράμε. Και ο ουρανός βοηθός.
   Συνεχίστε να λεκιάζετε τις άσπρες κόλλες, παρακαλώ...
 

τώρα έμεινε να συμπληρωθεί μια έκφραση

   "...εμένα ο Σίσυφος με ενδιαφέρει κυρίως τις στιγμές που κατηφορίζει ξανά κοιτώντας στα ριζά του λόφου το βράχο, με την απόφαση να ξεκινήσει και πάλι να τον σπρώχνει προς την κορυφή. Εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος έχει καταγάγει ένα θρίαμβο, μια νίκη απέναντι στο παράλογο, απέναντι στην ποινή που εκτίει, είναι η στογμή που έχει αποφανθεί ότι δε θα παραιτηθεί"

   " ο άνθρωπος αναφέρεται στη μοίρα του μοναχά όταν διανύει περιστατικά δοκιμασίας, αυτό είναι μέγα λάθος αφού η μοίρα μας μας επιφυλάσσει ό,τι μας συμβαίνει , συμπεριλαμβανόμενης και της ευτυχίας "

     σκόρπιες σκέψεις από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ " ο μύθος του Σίσυφου " 


     Αισθάνομαι άδειος. Και τι έγινε ;  Ευκαιρία να ξεκινήσω να με γεμίζω. Απλά, μοναχός μου αυτή τη φορά, χωρίς τις συμβουλές εκείνων που "με αγαπούν" Ω, τι εφιαλτικά εγωϊστική ανακάλυψη η αγάπη.

    

το χαμόγελο των απωλεσθέντων πραγμάτων

     Ένας "ενήλικας" είναι ένα άτομο που έχει παγιώσει τις βασικές προκαταλήψεις του. Δεν τον μετακινείς ούτε με γερανό.  Ξέρει καλά το παραμύθι του. Και γιατί να το πούμε παραμύθι ; Γιατί πάντα είναι. Είναι ο μύθος που έχει χτίσει για να συνεχίζει, για να προστατεύεται , για να μην καταρρεύσει. 
    Ένας ενήλικας συνήθως έχει έλθει σε επαφή με το καίριο ερώτημα της ύπαρξης και του ρόλου του στη μια και μοναδική ζωή που θα ζήσει. Είναι ήδη συγκλονισμένος και του έχει περάσει από το μυαλό , η αυτοχειρία, ο απομονωτισμός, η εκδίκηση, η λαθροεπιβίωση,  η καταπολέμηση του φόβου με οινόπνευμα και συνταγογραφούμενες ή όχι ουσίες, έχει φλερτάρει με την αυτοδικία και το έγκλημα και τον έχει γοητεύσει μια ενδεχόμενη πρόσδεση στους μεγάλους οργανισμούς που "επιτηρούν" την λύτρωσή μας από τούτη τη ματαιότητα, όπως είναι οι κλειστές θρησκευτικές κοινωνίες, οι οργανώσεις εκκωφαντικής διεκδίκησης ή , οι πολύ αθωότερες ομάδες ψυχοθεραπείας. Όλα αυτά χωρίς να καταφέρει να απαντήσει εάν αξίζει κανένας να ζει, αυτή την σύντομη μα τόσο αργόσυρτη ζωή.
    Στις πρώτες σελίδες του δοκιμίου του Αλμπέρ Καμύ υπό τον τίτλο "ο μύθος του Σίσυφου" αποδεικνύεται περίτρανα ότι η γενεσιουργός αιτία για την αντιδραστική μας εξέλιξη είναι "η συνάντησή μας με το παράλογο" του βίου μας.
    Στις πρώτες μεγάλες μας ημέρες ενηλικίωσης επιβεβαιώνεται ότι η πραγματικότητα μακράν απέχει από την ελευθερία των προσωπικών επιλογών. Και μετά...
    Στις πρώτες προσπάθειες ενήλικου αυτόνομου βίου, ο σημερινός αστός βιώνει το βάρος ενός πακέτου υπέρμετρων αναγκών και σκληρής εργασιακής προσαρμογής και εκεί επιδεινώνεται η αναμέτρηση με το παράλογο λαμβάνοντας απάνθρωπες διαστάσεις για τις ψυχικές μας δυνατότητες.
    Τότε αρχίζει να σκορπίζει το όνειρο για μια διαβίωση που ολοένα θα ομορφαίνει από την αλληλεπίδραση ώριμων ανθρώπων, από την συνεχή προσδοκία για έρωτα, από τις καρπερές μικρές κοινωνίες και την επιβράβευση του μυαλού και του μόχθου. Τότε αρχίζει να φυλλορροεί η επίδραση της τέχνης στις ψυχές και να ισοπεδώνεται η διαφορετικότητα.

   Πολύ νωρίς, τραγικά νωρίς, εγκαθίσταται στα πρόσωπα των φερόμενων ως ενηλίκων η μελαγχολική έκφραση που περιγράφεται γλαφυρά ως "το χαμόγελο των απολεσθέντων πραγμάτων".  (έκφραση από το βιβλίο του Χουαν Γκαμπριέλ Βάσκες με τίτλο "οι υπολήψεις")

    Στην πιο συγκλονιστική από τις συναντήσεις μου με ψυχοθεραπευτές, η επιστήμονας μου είπε με επιθετικό τόνο : Περιγράφεις απώλειες με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, πικρό αλλά χαμόγελο... Καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει στραβά εδώ ; Θέλω να πω, λες π.χ. τη φράση ..με έχουν λιντσάρει οι τράπεζες και χαμογελάς ;  Λες τη φράση με έχει ισοπεδώσει η ένδεια ουσιωδών ερωτικών γεγονότων και χαμογελάς ; Τι σημαίνει αυτή η "μάσκα" χαμόγελου ;

    Ξέρω τι σημαίνει αυτή η μάσκα. Σημαίνει, δε θα σου δώσω το δικαίωμα να με λυπηθείς. Σημαίνει, τα πράγματα είναι σκούρα αλλά δε πειράζει, το' χω ! Σημαίνει ότι εξομολογούμαι αλλά δε σου δίνω πρόσβαση παραμέσα. Σημαίνει ότι κλείνω τις επιπτώσεις σε μια χύτρα και κλειδώνω το καπάκι. Σημαίνει ότι, παρ΄ότι ενήλικας, είμαι ένας βλάκας με Periκεφαλαία.

    Όλη αυτή η σχετικώς χιλιοειπωμένη σειρά διαπιστώσεων θα ήταν ανούσια εάν δεν σας έγραφα τη σειρά των ερωτημάτων που με ταλανίζουν τώρα στα πενήντα καί.. μου :
   - Γιατί αποτυγχάνουμε να καλλιεργήσουμε τα καλά κοινωνικά μας αντανακλαστικά ;
   - Γιατί κακοποιούμε ακόμη και τις πολυτιμότερες από τις σχέσεις στοργής που μας έχουν απομείνει ;
   - Γιατί επιμένουμε να σκοτώνουμε ψυχικά τα παιδιά μας κι όσους ακόμα μπορούμε;
   - Γιατί τα διαζύγιά μας από συντρόφους και παρέες γίνονται ολοένα τραχύτερα ;
   - Πότε θα δώσουμε στην ψυχή μας την ευκαιρία να πάρει τα ηνία από το μυαλό μας ;
   - Γιατί επαναλαμβάνουμε την ίδια ακολουθία αντιδράσεων σε παρόμοια περιστατικά ενώ βλέπουμε ήδη την ίδια έκβαση , έναν τοίχο να πλησιάζει ;

     Και όπως πάντα, σας δίνω την πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό, τη λεγόμενη αλήθεια μου της ημέρας, αφού και οι αλήθειες μας είναι στιγμές στο άπειρο της σκέψης...

     Αποτυγχάνουμε κυρίως από εγωϊσμό.

      Κλείνω με ένα ιδιαίτερο κείμενο που βρήκα χθες στο διαδίκτυο :

ARTHUR SCHOPENHAUER...

      Ο ευγενούς φύσεως άνθρωπος, στην νεότητά του, πιστεύει πως οι ουσιώδεις και αποφασιστικές σχέσεις και διασυνδέσεις είναι oι ιδεατές, οι βασιζόμενες δηλ. σε ομοιότητα φρονήματος, τρόπου σκέψης, γούστου, πνευματικών δυνάμεων κ.ο.κ.· Αργότερα, εντούτοις, συνειδητοποιεί ότι εκείνες που κατέχουν τα πρωτεία είναι οι πραγματικές, εκείνες δηλ. που έχουν ως βάση τους κάποιο υλικό συμφέρον. Σε τούτες εδράζονται όλες σχεδόν οι διασυνδέσεις, η δε πλειονότητα των ανθρώπων δεν γνωρίζει άλλο είδος σχέσεων.

      Κατά συνέπεια, ο καθένας αντιμετωπίζεται βάσει του αξιώματος ή του επαγγέλματος του, της εθνότητας ή των οικογενειακών του καταβολών και όλως βάσει της θέσης και του ρόλου που του έχουν αποδοθεί από τις συμβάσεις: βάσει τούτων καθορίζεται η ταξινόμηση, η διαλογή και η μεταχείρισή του, όπως και στην περίπτωση ενός βιομηχανικού προϊόντος. Αντίθετα, το τι είναι καθ’ εαυτόν, δηλ. ως άνθρωπος, δυνάμει των προσωπικών του ιδιοτήτων, λαμβάνεται υπόψη μόνο περιστασιακά και όπως τύχει, συνεπώς μόνο κατ’ εξαίρεση, ώστε αγνοείται και παραμερίζεται από τον καθένα όποτε τον βολεύει, δηλ. ως επί το πλείστον.
      Τώρα, όσο περιεκτικότερο και αξιολογότερο είναι τούτο το καθ’ εαυτόν τόσο λιγότερο θ’αρέσει στον άνθρωπο τούτο η εν λόγω κοινωνική ρύθμιση, ούτως ώστε θα προσπαθεί να διεκφύγει από την επικράτειά της. Η ρύθμιση αυτή, πάντως, οφείλεται στο γεγονός ότι, σ’ αυτόν τον κόσμο της ανάγκης και της ένδειας, τα μέσα για την αντιμετώπισή τους συνιστούν παντού το πρωταρχικό και, συνεπώς, το κυρίαρχο μέλημα.

Ζητήματα ζωής ή θανάτου ; Κάθε μέρα ; Δε νομίζω...

    Λέω το λοιπόν να αποτραβηχτώ, το έχω ξανακάνει κατά καιρούς, να κλείσω αυτό το τετράδιο από τη δημόσια θέα. Ναι, αυτό θα κάνω. Μερικές φορές απλώνεις περισσότερα από όσα είχες σκοπό να μοιραστείς, η μια εξομολόγηση φέρνει την επόμενη και όλες μαζί γίνονται ένα υλικό που σε τοποθετεί εκεί έξω, ευάλωτο, και... είναι ήδη αργά.
     Είναι αργά γιατί έχουν μάθει όλοι, πόσο αντέχεις, πότε πέφτεις, πως σηκώνεσαι, τι δισάκι κουβαλάς, μέχρι που μπορείς να το παλέψεις, και αυτές τις πληροφορίες οι υπόλοιποι δεν τις έχουν ανταλλάξει μαζί σου. οπότε είναι λιγάκι άνιση η απόπειρα συμβίωσης. Και δε μιλάμε για καμιά συμβίωση ζεύγους ! Για παρεάκια μιλάμε...
     ..είναι δύσκολο να απευθύνεσαι σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, είναι πολύπλοκο και τελικά αποδεικνύεται βουνό, σε σημείο που προτιμάς να αποτραβηχτείς για να επιβιώσεις συναισθηματικά. Είναι επώδυνο, να δέχεσαι την άμεση επιρροή πολλών, διαρκώς θυμωμένων ατόμων, ειδικά εάν δεν έχεις μάθει να κουβαλάς πανοπλία. Ο κόσμος δε διστάζει να πυροβολεί κατά βούληση. Εκτός εαυτού με λόγο ή χωρίς, με μια βεβαιότητα ότι η επίθεση που εξαπολύει είναι αυτοάμυνα, ξεσπαθώνει κι όποιον πάρει ο χάρος.  Ο καθένας θεωρεί πλέον δικαίωμα να μιλάει σα φασίστας. Να σφίγγει τα χείλη, να χρησιμοποιεί άθλιες λέξεις, να προκαταλαμβάνει την έκβαση μεγάλων υποθέσεων που εκκρεμοδικούν, να στοχεύει και να πυροβολεί ιδεολογικούς αντιπάλους, με μια ένταση και με ένα στόμφο που για μορφωμένους ανθρώπους είναι καινοφανής, να σπιλώνει εντελώς άγνωστους συνανθρώπους και να γυρίζει σπίτι γαληνεμένος σαν ύαινα από το κυνήγι, σα να πήγε στην αρένα για να χορτάσει αίμα και αλκοόλ.
    ..είναι δύσκολο να απευθύνεσαι σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, ακόμη κι αν αυτός είναι ο τρόπος που ζεις, εάν είσαι επαγγελματίας δημοσιογράφος, ερευνητής, πολιτικός ή ακτιβιστής, δεν αρκεί πλέον να γράψεις ή να εκφωνήσεις μια σειρά λογικών ακολουθιών και να περιμένεις την ανταπόκριση. Πρέπει να μπεις στο κλίμα, εάν θες να ακουστείς πρέπει να βάλεις τις φωνές, να τριρίξεις, να εξελίξεις επιθετικά το λεξιλόγιό σου και να εκτραχυνθείς. Πόσο μάλλον αν δεν είσαι επαγγελματίας, θέλω να πω, εαν δεν κερδίζεις υλικώς τίποτα. Εαν είσαι απλώς ένας ρομαντικός της πένας και του λόγου, ως του υπέρτερου μέσου έκφρασης και συνάντησης των ανθρώπων. Οι κραυγές.. πόσο τραχύ περιβάλλον είναι οι κραυγές !
     Μαθαίνεις εύκολα να αντιμετωπίζεις θηρία. Το έχω δει να συμβαίνει και στα αθωότερα πρόβατα. Μετά, ο πίσω δρόμος είναι πιο δύσκολος και από την αποτοξίνωση από τις ουσίες. Όταν πια μάθεις ότι μπορείς, μπορείς να πυροβολείς και να γυρίζεις σπίτι ξαλαφρωμένος, χωρίς επιπτώσεις στο τομάρι σου, ένας κατά συρροήν νικητής στα ριγκ, ίσως και να απορείς τι ηλίθιος ήσουν που δεν ήσουν αμείλιχτος από τα είκοσι. Δε γνωρίζω τι κρυφό ψυχολογικό υπόβαθρο έχει μια τέτοια κοινωνική συμπεριφορά, ίσως απευθύνεις με άνεση εναντίον των άλλων όσα δεν είχες το δέμας να απευθύνεις σε γονείς, μέντορες, αφεντικά, συντρόφους και παιδιά, θέλω να πω, εκείνος που τσιρίζει και αγορεύει καταγγελτικά στις μικρές παραέξω παρέες, ίσως μιλούσε για πάρα πολλά χρόνια στον πληθυντικό σε έναν πατέρα που ιδεολογικά ήταν ανυπόφορος και οικογενειακά τύραννος ή σε ένα αφεντικό που ήταν ακλόνητος από την ιεραρχία αλλά φανερά ...γυμνός ως βασιλεύς. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν έχουν επίγνωση των παθογόνων καταστάσεων από τις οποίες πέρασαν αλλά θεωρούν και ντροπή να αναθέσουν σε κάποιον σπουδαγμένο την ευθύνη να τους τις αναλύσει.
    Κι έτσι, εκεί που μας παίρνει, γινόμαστε θεριά...
    Μερικές φορές το λέμε όλοι.... θα περάσει ή η μπάλα ή εκείνος, όχι και οι δυο. Και παίρνουμε φόρα και κάνουμε ένα τάκλιν με το ...100%. Η φάση τελειώνει. Την άλλη μέρα διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι εκείνου, που δε πέρασε, τελείωσε η καριέρα του. Πολλαπλό κάταγμα στη ψυχή, εχμ, στην κνήμη ίσως ήθελα να πω. Και τότε για λίγο μας περνάει από το μυαλό εαν η φάση ήταν μια συγκυρία ζωής ή θανάτου. Και πολλές φορές... δεν ήταν !
   Σε μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία της οποίας δεχόμαστε να χρησιμοποιούμε τις κατακτήσεις, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτικές διαφορές δεν είναι μάχες ζωής ή θανάτου, όπως οι μεγάλες θρησκευτικές συγκρούσεις και οι εμπόλεμες εμπλοκές. Χάνουμε το μέτρο. Έτσι νομίζω. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που χάθηκε γύρω μου είναι το μέτρο που εγώ αντέχω. Και γι αυτό αποσύρομαι.
   Φιλώ σας, αναγνώστες και σχολιαστές της αβάσταχτης ελληνικής ελαφρότητας, είμαι σίγουρος ότι μια τόσο ταπεινή απουσία είναι ευ αντικαταστάσιμη, πόσο μάλλον που στους χώρους της ηλεκτρονικής κοινωνίας εξακολουθούν να εκτίθενται ογκόλιθοι εμπειρίας και γνώσης και ταλέντου τους οποίους διάβασα, μαγεύτηκα και επιχείρησα να ακολουθήσω.
  Το Παντογραφείο εδώ κλείνει. Υπάρχουν κομμάτια που πρέπει να ξανασυναρμολογηθούν με την ιδιωτικότητα που αρμόζει σε μια τέτοια διαδικασία. Θα είμαι καλύτερα έτσι.
   Με την επίγνωση της ανεπάρκειας των γνώσεων και των εφοδίων μου χαιρετώ ταπεινά.
   Παναγιώτη, Ντίνο, Δέσποινα, Αχιλλέα, Μιχάλη, Χριστίννα, Μαρία, Σοφία, Δήμητρα, Λάμπρο μου, Στελλάκο και Δημήτρη, Μπέττυ και Βάντα μου, συνοδοιπόροι έχετε γειά.
  Φιλιά.

  

παραγγείλτε μια άλλη κοινωνία, κανένα πρόβλημα

      Έτσι εξηγείται λοιπόν που χάνουνε ψηφοφόρους. Φταίνε οι ψηφοφόροι . 

      Ξαφνικά ο λαός έγινε ένα μάτσο φασισταριά, Μακεδονομάχοι, ανάλγητοι, νεοφιλελέ, αγνώμονες, ανίκανοι να διαβάσουν τις εξελίξεις, βολεψάκηδες, ανυπόμονοι, φλούφληδες,αγνώμονες, επιπόλαιοι, αντιφατικοί, θεωρητικολόγοι, περιπλανώμενοι παντογνώστες που δεν ξέρουν την τύφλα τους, οπότε καλό θα ήταν ο Σύριζα να αναλάβει την κηδεμονία τους μέχρι να ενηλικιωθούν. Μήπως είναι καλή ώρα να καταργηθούν οι εκλογές ; Αφού, από ότι φαίνεται ο λαός πάει να βγάλει τα μάτια του με τα δάχτυλά του, προλαβαίνει ο Συριζα να το προλάβει...
      Ξαφνικά υπάρχουν μονάχα δύο ιδεολογίες σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Οι πεφωτισμένοι αριστεροί και οι νεοφιλελεύθεροι κρυφοφασίστες. Δεν υπάρχουν άτομα και διαφορετικότητες. Είναι άσπρο μαύρο. Μαζί μας ή στο σκοτάδι.
     Ξαφνικά υπάρχουν τρεις περίοδοι στην Ελληνική πολιτική ιστορία. Χούντα 7,  κάτι ανάμεσα 40 χρόνια χαμένα, Σύριζα μόνο 4 ο καημένος. Ούτε καν Παπανδρέου. Εκεί στα 40 χρόνια εξαϋλωμένος.
     Ξαφνικά η αντιπολίτευση είναι μια κατάσταση στην οποία ο Συριζα δε γίνεται να βρεθεί, είναι λάθος, κάτι εδώ είναι σάπιο, δε μπορεί ... όχι δε γίνεται είναι αδιανόητο.
     Ξαφνικά όλοι όσοι δε μας λιβανίζουν στις παρέες και στους δρόμους είναι βλαμμένοι.
     Βλαμμένοι. Όχι ζημιωμένοι. Βλαμμένοι.
Η επιλογή της λέξης δεν καμουφλάρεται με ΥΓ.

    Εγώ τη βλέπω την επόμενη κίνηση.
    Θα παραγγείλουν μια άλλη κοινωνία.

    Και έχει τεράστια πλάκα το εξής....
    Για τις μεταρρυθμίσεις ας πούμε... τώρα είναι αδύνατον να τα βάλει κανείς με τα κεκτημένα των συντεχνιών οπότε χρειάζεται υπομονή, αλλά 40 χρόνια οι άλλες κυβερνήσεις μεταξύ των οποίων υπήρξαν και μεγάλης εμβέλειας και διευρυμένης εντολής πολυκομματικές, όλες ήταν ανίκανες ενώ ο λαός τότε ήταν καλλιεργημένος έτοιμος & ώριμος για μεταρρυθμίσεις....
     Για τη διαφθορά ας πούμε, 40 χρόνια, με τους λοπωδύτες ...ευάλωτους και ανοργάνωτους οι άλλοι δε θέλανε να χτυπήσουν την απατεωνιά αλλά τώρα ο Συριζα ήθελε, όμως τους βρήκε πολύ πιο πονηρούς και οργανωμένους... και τελικά όλα θα παραγραφούν λόγω ικανότητας του εγκλήματος.
      Για την υγεία ας πούμε, 40 χρόνια δεν ήμασταν νησιωτική χώρα ή χαοτικός φαρμακολάγνος λαός, απλά η αναλγησία του "κράτους" χτυπούσε κόκκινο σε μια χώρα που ήταν εύκολο να νοσηλευτεί και με ιατρικό προσωπικό υπεράνω χρημάτων, αλλά τώρα όλοι ζητάνε σε πέντε χρόνια να καταργηθούν τα ράντζα σε μια ειδική με εφτακόσια νησιά και από πάνω είναι στενά και τα δημοσιονομικά πλαίσια.
      Για τις απεργίες, στα κέντρα υγείας ας πούμε, οι απεργοί είναι υποκινούμενοι και ταλαιπωρούν άδικα την κοινωνία ( Σκουρλέτης 11.6 ) . Οι απεργοί πρώτη φορά δεν είναι εργαζόμενοι αλλά πιόνια.
     
   Και το κορυφαίο : Να ρε... πάρτε ένα Μητσοτάκη να μάθετε.... με πόση σιγουριά το λένε ότι ο Μητσοτάκης θα αποδειχθεί χειρότερος υπηρέτης του ΝΑΤΟ και της ΜΕΡΚΕΛ από τον Αλέξη, χειρότερος διαχειριστής της 90% ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗΣ -ΥΠΟΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και χειρότερος άνθρωπος σε αρχές και φιλοδοξία υστεροφημίας... αυτή η σιγουριά είναι... είναι το καλύτερο.. ότι

...μόνο εμείς μπορούμε να οδηγήσουμε τη χώρα εμπρός. ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ !  ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ! ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ !   Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ , ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ .

   Λοιπόν , συγνώμη Σύριζα,  αλλά μου φαίνεται ότι βλέπω ανάμεσά σας μερικούς ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Ξέρεις άμα κοιτάς για το κακό μονάχα απέναντι, είναι φυσικό να βλέπεις το κακό μονάχα απέναντι. Για να κοιταχτείτε μεταξύ σας ρε λεβεντόπαιδα.

   A... και πού είστε, ο Παπανδρέου όταν ήτανε να εκλεγεί κανένας απόμενος πάντα είχε στο τσεπάκι μια προβοκάτσια της τελευταίας εβδομάδας, ΕΦΙΑΛΤΕΣ και πούτσες μπλέ , ρίξτε την εγκαίρως...δε μπορεί, κάτι σάπιο θα έχει ανακαλύψει το χαλκείο για τον αντίπαλο.

η βλάβη

        Μια κακή αριστερή κυβέρνηση στοιχίζει ακριβότερα από μια κακή δεξιά. Η βλάβη που προκαλεί δεν αφορά μονάχα στην ποιότητα ζωής των πολιτών αλλά και στο φρόνημα . Εκτός από την αντίδραση που εισπράττει στην κάλπη, μια αποτυχημένη αριστερή κυβέρνηση μπολιάζει τις μάζες με μια λύπη, υποθηκεύοντας το μεγάλο όραμα της "κοινωνίας των πολιτών".
       Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα του ανεπτυγμένου κόσμου είναι η συσσώρευση του πλούτου, η αποικιοκρατικές πρακτικές των μεγάλων κρατών, η πλεονεξία των πολύ μεγάλων ( για να αφεθούν να πεθάνουν ) τραπεζών, τα εταιρικά trust, η εκμετάλλευση των αρρώστων, οι  θρησκευτικές αντιθέσεις και οι ένοπλες συρράξεις. Από τότε που απαξιώθηκε το κομμουνιστικό μοντέλο οι βελτιώσεις στα ζητήματα αυτά αφέθηκαν στην καλή προαίρεση του καπιταλισμού. Με το χαρακτήρα που έχουν οι άνθρωποι όταν αποκτούν δύναμη, η καλή προαίρεση έγινε ένα ανέκδοτο. Το μόνο που ανατρέπει τα σχέδια για την εξαθλίωση των μαζών είναι μια ανησυχία για γενική εξέγερση.
    Όταν αραιά και που οι δυτικές κοινωνίες αποφασίζουν να ποντάρουν σε κυβερνητικό δυναμικό αριστερών καταβολών, ξέρουν ότι θα πληρώσουν ένα αντίτιμο σε νωθρή ανάπτυξη αλλά χαλαλίζουν την καθυστέρηση για να πετύχουν κοινωνική ειρήνη. Είναι μια συνθηκολόγηση των πάντοτε φιλόδοξων μαζών με την απαίτηση να παραχθεί πρόοδος στην πρόνοια και στην πάταξη της διαφθοράς. Μια κακή αριστερή κυβέρνηση είναι μια αδιάβαστη και απροετοίμαστη κυβέρνηση. Μια κακή αριστερή κυβέρνηση, είναι εκείνη που δεν πετυχαίνει φανερή πρόοδο στην πρόνοια και την πάταξη της διαφθοράς. Μια πολύ κακή αριστερή κυβέρνηση είναι εκείνη που μετά από μια πλήρη θητεία δεν έχει αποβάλλει την διχαστική ρητορική και την κινηματική συμπεριφορά των κεντρικών στελεχών της. Μια πολύ κακή αριστερή κυβέρνηση είναι εκείνη που αποφεύγουν να την μνημονεύσουν τα αριστερά κινήματα της Ευρώπης ως παράδειγμα ... Τι δεν καταλαβαίνουμε ;
    Ποιό είναι το μεγάλο ζόρι μας ; Να κυβερνάει ο δείνα ή ο τάδε ; Όχι. Να βελτιώνονται τα μεγάλα χαίνοντα προβλήματα που οδηγούν τον κόσμο σε απόγνωση, μετανάστευση, αυτοχειρίες. Κανονικά κάθε σκεπτόμενος ψηφοφόρος θα έφευγε από τον Σύριζα για να ψηφίσει άλλη αριστερά. ΦΕΥ ! Δεν έχουμε. Και, επίσης, δε παύει να μας απασχολεί ότι με κάποιο τρόπο πρέπει να κάνουμε και μερικά βήματα προς την ενδυνάμωση της μεσαίας τάξης, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μετά ως εξέλιξη προς την αύξηση και βελτίωση των θέσεων εργασίας... Τι δεν καταλαβαίνουμε ;
   Η Ελλάδα ψήφισε συντηρητικά ; Ναι... τι θα μπορούσε δηλαδή άλλο να δοκιμάσει ; Τη Φώφη ;
   Το ζήτημα είναι άλλο. Πότε θα έχουμε εναλλακτική, Ευρωπαϊκή, διαβασμένη, ρεαλιστική, αξιόπιστη, αριστερά ; Και αν έχουμε, πότε θα ξαναβρεθούμε με αρκετό θυμό ώστε να την δοκιμάσουμε ; Μην αυταπατώμεθα, δεν είμαστε και ο πιο αξιόμαχος λαός. Και όχι μόνον εμείς...
    Οι περισσότεροι λαοί στα ανεπτυγμένα κράτη έχουν τώρα ξεμάθει να διεκδικούν. Λίγο τα ΜΜΕ με την προβολή σκηνών από εκεί που όλοι ζουν αθλιότερα, λίγο το χειροπόδαρο δέσιμο με δανεισμό και λίγο η χρυσή μετριότητα που ακινητοποιεί, όλα αυτά συνέτειναν σε μια φουρνιά μαλθακών λαών εύκολα χειραγωγήσιμων με αντίδωρα την χαρά του καταναλωτισμού και τα μπιχλιμπίδια της υψηλής τεχνολογίας. Είναι απίθανο πόσο χαρούμενος μπορεί να γίνει ένας ανέραστος έφηβος με ένα i-phone. Έτσι λοιπόν, με τους πολίτες μαλθακούς και τις αριστερές κυβερνητικές παρενθέσεις να περνούν ανεκμετάλλευτες , η διεκδίκηση της δικαιοσύνης επαφίεται στους εξτρεμιστές και τα εκτός πλαισίου κινήματα. Ε, δεν είναι και η πιο καλή εξέλιξη...

είδα μια λάμψη

     Είδα μια λάμψη. Στο βλέμμα του. Ήταν από πείσμα, εφηβική επιμονή, αδιαφορία για τα σημάδια, υπέροχη αμετροέπεια εάν υπάρχει και αυτού του είδους... η θετική αμετροέπεια λέω !
     Είδα μια λάμψη και γαλήνεψε μέσα μου ο φόβος. Την είχα ξαναδεί. Σε νεότερους. Κάθε φορά με γαληνεύει. Αυτή τη φορά όμως με θεράπευσε.
   Είδα μια λάμψη. Στο βλέμμα του. Δεν είχε την ίδια ένταση, επειδή ο καιρός δεν είναι καθαρός, τώρα τελευταία. Όμως δεν χωρούσε αμφιβολία. Η λάμψη ήταν εκεί. Η καταχνιά έφταιγε. Μια θολούρα στα μάτια μου έφταιγε. Ότι δεν κοίταξα με αρκετή εστίαση έφταιγε. Η λάμψη ήταν εκεί. Θα σου πω γιατί το λέω...
     Είδα μια λάμψη. Στο βλέμμα του. Ήξερα ότι είναι φάρος. Ήξερα ότι η λάμψη από ένα φάρο, δεν είναι περιστασιακή... Ένας φάρος ένα - δυο πράγματα τα έχει δεδομένα : Την τοποθεσία του , σταθερή όσο ενός βράχου. Τα θεμέλιά του, φτιαγμένα από σίδερο και γνώση. Την απόσταση που τον χωρίζει από τις άλλες λάμψεις, το καθαρό μήνυμα, μια μοναχά πληροφορία ξάστερη και καίρια.
   Είδα μια λάμψη που την έχω ξαναδεί. Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Η μόνη λάμψη που δεν θα διστάσει ποτέ να εκπεμφθεί. Η λάμψη που έχει ένας ανιδιοτελής ανάμεσα στους εκχωρημένους. Η λάμψη που έχει ένας εμπλεκόμενος ανάμεσα σε αποστασιοποιημένους. Η λάμψη που έχει ένας που πράττει μέσα σε πλήθος που μονάχα κρίνει.
   Είδα μια λάμψη. Εμένα αυτό μου ήταν αρκετό. Ήταν το χαστούκι που χρειάζεται ένας ημιλιπόθυμος. Για μερικά λεπτά βυθίστηκα στον εαυτό μου. Αναλογίστηκα τα διακυβεύματα και ξαναέθεσα τις βασικές ερωτήσεις. Για να αλλάξεις ρότα, πρέπει να σημαδέψεις άλλο λιμάνι. Για να σημαδέψεις άλλο λιμάνι, θα πρέπει να αγνοήσεις αυτό το φάρο. Εάν είναι η μόνη λάμψη που έρχεται καθαρή, η μόνη λάμψη που σε γαληνεύει, άκουσε τη τσιρίδα μέσα σου. Εκεί θέλεις να φτάσεις, αφού !  Προς τι , μια ακόμα στραβοτιμονιά ;
   Είδα μια λάμψη. Αφού δεν είμαι φάρος, ας είμαι τουλάχιστον ένα καράβι της προκοπής. 


  #Άνδρος, ο φάρος πάνω στο βράχο.