τώρα έμεινε να συμπληρωθεί μια έκφραση

   "...εμένα ο Σίσυφος με ενδιαφέρει κυρίως τις στιγμές που κατηφορίζει ξανά κοιτώντας στα ριζά του λόφου το βράχο, με την απόφαση να ξεκινήσει και πάλι να τον σπρώχνει προς την κορυφή. Εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος έχει καταγάγει ένα θρίαμβο, μια νίκη απέναντι στο παράλογο, απέναντι στην ποινή που εκτίει, είναι η στογμή που έχει αποφανθεί ότι δε θα παραιτηθεί"

   " ο άνθρωπος αναφέρεται στη μοίρα του μοναχά όταν διανύει περιστατικά δοκιμασίας, αυτό είναι μέγα λάθος αφού η μοίρα μας μας επιφυλάσσει ό,τι μας συμβαίνει , συμπεριλαμβανόμενης και της ευτυχίας "

     σκόρπιες σκέψεις από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ " ο μύθος του Σίσυφου " 


     Αισθάνομαι άδειος. Και τι έγινε ;  Ευκαιρία να ξεκινήσω να με γεμίζω. Απλά, μοναχός μου αυτή τη φορά, χωρίς τις συμβουλές εκείνων που "με αγαπούν" Ω, τι εφιαλτικά εγωϊστική ανακάλυψη η αγάπη.