Είναι αργά γιατί έχουν μάθει όλοι, πόσο αντέχεις, πότε πέφτεις, πως σηκώνεσαι, τι δισάκι κουβαλάς, μέχρι που μπορείς να το παλέψεις, και αυτές τις πληροφορίες οι υπόλοιποι δεν τις έχουν ανταλλάξει μαζί σου. οπότε είναι λιγάκι άνιση η απόπειρα συμβίωσης. Και δε μιλάμε για καμιά συμβίωση ζεύγους ! Για παρεάκια μιλάμε...
..είναι δύσκολο να απευθύνεσαι σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, είναι πολύπλοκο και τελικά αποδεικνύεται βουνό, σε σημείο που προτιμάς να αποτραβηχτείς για να επιβιώσεις συναισθηματικά. Είναι επώδυνο, να δέχεσαι την άμεση επιρροή πολλών, διαρκώς θυμωμένων ατόμων, ειδικά εάν δεν έχεις μάθει να κουβαλάς πανοπλία. Ο κόσμος δε διστάζει να πυροβολεί κατά βούληση. Εκτός εαυτού με λόγο ή χωρίς, με μια βεβαιότητα ότι η επίθεση που εξαπολύει είναι αυτοάμυνα, ξεσπαθώνει κι όποιον πάρει ο χάρος. Ο καθένας θεωρεί πλέον δικαίωμα να μιλάει σα φασίστας. Να σφίγγει τα χείλη, να χρησιμοποιεί άθλιες λέξεις, να προκαταλαμβάνει την έκβαση μεγάλων υποθέσεων που εκκρεμοδικούν, να στοχεύει και να πυροβολεί ιδεολογικούς αντιπάλους, με μια ένταση και με ένα στόμφο που για μορφωμένους ανθρώπους είναι καινοφανής, να σπιλώνει εντελώς άγνωστους συνανθρώπους και να γυρίζει σπίτι γαληνεμένος σαν ύαινα από το κυνήγι, σα να πήγε στην αρένα για να χορτάσει αίμα και αλκοόλ.
..είναι δύσκολο να απευθύνεσαι σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, ακόμη κι αν αυτός είναι ο τρόπος που ζεις, εάν είσαι επαγγελματίας δημοσιογράφος, ερευνητής, πολιτικός ή ακτιβιστής, δεν αρκεί πλέον να γράψεις ή να εκφωνήσεις μια σειρά λογικών ακολουθιών και να περιμένεις την ανταπόκριση. Πρέπει να μπεις στο κλίμα, εάν θες να ακουστείς πρέπει να βάλεις τις φωνές, να τριρίξεις, να εξελίξεις επιθετικά το λεξιλόγιό σου και να εκτραχυνθείς. Πόσο μάλλον αν δεν είσαι επαγγελματίας, θέλω να πω, εαν δεν κερδίζεις υλικώς τίποτα. Εαν είσαι απλώς ένας ρομαντικός της πένας και του λόγου, ως του υπέρτερου μέσου έκφρασης και συνάντησης των ανθρώπων. Οι κραυγές.. πόσο τραχύ περιβάλλον είναι οι κραυγές !
Μαθαίνεις εύκολα να αντιμετωπίζεις θηρία. Το έχω δει να συμβαίνει και στα αθωότερα πρόβατα. Μετά, ο πίσω δρόμος είναι πιο δύσκολος και από την αποτοξίνωση από τις ουσίες. Όταν πια μάθεις ότι μπορείς, μπορείς να πυροβολείς και να γυρίζεις σπίτι ξαλαφρωμένος, χωρίς επιπτώσεις στο τομάρι σου, ένας κατά συρροήν νικητής στα ριγκ, ίσως και να απορείς τι ηλίθιος ήσουν που δεν ήσουν αμείλιχτος από τα είκοσι. Δε γνωρίζω τι κρυφό ψυχολογικό υπόβαθρο έχει μια τέτοια κοινωνική συμπεριφορά, ίσως απευθύνεις με άνεση εναντίον των άλλων όσα δεν είχες το δέμας να απευθύνεις σε γονείς, μέντορες, αφεντικά, συντρόφους και παιδιά, θέλω να πω, εκείνος που τσιρίζει και αγορεύει καταγγελτικά στις μικρές παραέξω παρέες, ίσως μιλούσε για πάρα πολλά χρόνια στον πληθυντικό σε έναν πατέρα που ιδεολογικά ήταν ανυπόφορος και οικογενειακά τύραννος ή σε ένα αφεντικό που ήταν ακλόνητος από την ιεραρχία αλλά φανερά ...γυμνός ως βασιλεύς. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν έχουν επίγνωση των παθογόνων καταστάσεων από τις οποίες πέρασαν αλλά θεωρούν και ντροπή να αναθέσουν σε κάποιον σπουδαγμένο την ευθύνη να τους τις αναλύσει.
Κι έτσι, εκεί που μας παίρνει, γινόμαστε θεριά...
Μερικές φορές το λέμε όλοι.... θα περάσει ή η μπάλα ή εκείνος, όχι και οι δυο. Και παίρνουμε φόρα και κάνουμε ένα τάκλιν με το ...100%. Η φάση τελειώνει. Την άλλη μέρα διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι εκείνου, που δε πέρασε, τελείωσε η καριέρα του. Πολλαπλό κάταγμα στη ψυχή, εχμ, στην κνήμη ίσως ήθελα να πω. Και τότε για λίγο μας περνάει από το μυαλό εαν η φάση ήταν μια συγκυρία ζωής ή θανάτου. Και πολλές φορές... δεν ήταν !
Σε μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία της οποίας δεχόμαστε να χρησιμοποιούμε τις κατακτήσεις, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτικές διαφορές δεν είναι μάχες ζωής ή θανάτου, όπως οι μεγάλες θρησκευτικές συγκρούσεις και οι εμπόλεμες εμπλοκές. Χάνουμε το μέτρο. Έτσι νομίζω. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που χάθηκε γύρω μου είναι το μέτρο που εγώ αντέχω. Και γι αυτό αποσύρομαι.
Φιλώ σας, αναγνώστες και σχολιαστές της αβάσταχτης ελληνικής ελαφρότητας, είμαι σίγουρος ότι μια τόσο ταπεινή απουσία είναι ευ αντικαταστάσιμη, πόσο μάλλον που στους χώρους της ηλεκτρονικής κοινωνίας εξακολουθούν να εκτίθενται ογκόλιθοι εμπειρίας και γνώσης και ταλέντου τους οποίους διάβασα, μαγεύτηκα και επιχείρησα να ακολουθήσω.
Το Παντογραφείο εδώ κλείνει. Υπάρχουν κομμάτια που πρέπει να ξανασυναρμολογηθούν με την ιδιωτικότητα που αρμόζει σε μια τέτοια διαδικασία. Θα είμαι καλύτερα έτσι.
Με την επίγνωση της ανεπάρκειας των γνώσεων και των εφοδίων μου χαιρετώ ταπεινά.
Παναγιώτη, Ντίνο, Δέσποινα, Αχιλλέα, Μιχάλη, Χριστίννα, Μαρία, Σοφία, Δήμητρα, Λάμπρο μου, Στελλάκο και Δημήτρη, Μπέττυ και Βάντα μου, συνοδοιπόροι έχετε γειά.
Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;