οι σφαίρες που αστοχούν, κάπου πέφτουν

    Μια ευχή για το 2021 ;  Λιγότερο "μένος".

    Δεν είναι χρονιά για επιπόλαιες ευχές προς εκείνους που νοιαζόμαστε. Αντί ευχών λοιπόν μπορούμε φέτος να περιορίσουμε τις πληγές που προκαλούμε εν αγνοία μας. 

    Πολλές βαρύγδουπες ανενδοίαστες ατάκες έχουμε εκστομίσει όλοι μας τούτη τη χρονιά. Λίγο η συναισθηματική μας φουρτούνα, λίγο ο φόβος που πλανάται πάνω στο κεφάλι μας, η κλεισούρα και η περιστολή των κοινωνικών κεκτημένων μας, όταν μιλάμε δημόσια ή γράφουμε στο fb τους παίρνει όλους και τους σηκώνει. Αυτούς που αναμφίβολα φταίνε και μαζί τους πολλούς που εικάζουμε ότι φταίνε και ακόμα χειρότερα, πολλούς που δεν μας πάει ο νους ότι άδικα οικτίρουμε.

    Υπάρχει κόσμος που δεν αντέχει τόση ένταση. Αλήθεια σας λέω, υπάρχουν πλάσματα που κάνουν σιωπηλά το καλύτερο που μπορούν κι ακόμα περισσότερα και το βράδυ μαζί με το κουρασμένο τους σώμα έχουν να αναδομήσουν και μια πολύ πληγωμένη καρδιά. Υπάρχουν άνθρωποι καλόψυχοι, ρομαντικοί, που όχι μόνο δεν αντέχουν να τους προσβάλλεις αλλά με κάποιο τρόπο που ίσως δεν καταλαβαίνουμε πληγώνονται και από τις προσβολές που ίπτανται δεξιά κι αριστερά στην κοινωνία. Αυτή η τόσο υψηλή θερμοκρασία του δημόσιου λόγου τους αφήνει κεραυνοβολημένους σε μια γωνιά με το σώμα σε στάση εμβρύου.     

    Δεν έχει σημασία αν είναι νοσοκόμες ή περιπτεράδες ή οδοκαθαριστές ή δάσκαλοι των παιδιών μας ή ταχυμεταφορείς ή υπάλληλοι σε γκισέ ή παιδιά που ετοιμάζουν καφέδες. Μέσα σε κάθε πλάσμα υπάρχει μια μοναδική συναισθηματική κατασκευή που μπορεί να είναι τόσο εύθραυστη όσο ένα ροδοπέταλο στη θύελλα. Μιλώντας με διπλάσια ένταση από όλους καθώς αναπτύσσεις την χειραγωγική εξυπναδίστικη κοσμοθεωρία που σκάρωσες χθες βράδυ αγνοείς μέσα στην έπαρση και την πρεμούρα σου ότι εκείνα που ακόμα είναι όρθια και λειτουργούν γύρω σου τα κάνουν να λειτουργούν πλάσματα που είναι ακόμα όρθια στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα χωρίς πολύ πολύ να ξέρουν ούτε αν αξίζει, ούτε αν θα τελειώσει η συναυλία. Ρομαντικοί, θετικοί, ανθρωπιστές, επίμονοι, αλτρουιστές, συνάνθρωποι. ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ.

   Καθώς εσύ βγαίνεις και λες την αρλούμπα σου, του τύπου όλα είναι για να οικονομίσουν οι φαρμακευτικές, ακυρώνεις το έργο του οδηγού του ασθενοφόρου, του τραυματιοφορέα, της κοπέλας που συνδέει τον ορό και δίνει κουράγιο σε έναν εγκαταλειμμένο γέροντα, του παπά που κοινωνεί μια ηλικιωμένη κυρία γιατί έτσι θα πάει αγέρωχα να αντικρύσει τον Χάρο, του αστυνομικού που τηρεί την τάξη έξω από το νσοκομείο για να μπορεί να περάσει αμέσως το επείγον περιστατικό. Θέλω να πω, τι να την κάνω μετά την ευχή σου, υγεία, αγάπη και χαρά ; Ποιός είσαι εσύ που θα κρίνεις για ποιό λόγο τηρεί τον όρκο του ο υγειονομικός, για ποιό λόγο χρειάζεται την κοινωνία μια ηλικιωμένη, για πιο λόγο δεν παίρνει αναρρωτική ο αστυφύλακας και για πιο λόγο συνεχίζει να ασχολείται με τα παιδιά σου ο δάσκαλος ;   

    Το ζήτημα είναι να μην πυροβολείς. Άπαξ και το μπουμπουνίσεις, οι σφαίρες κάπου θα πάνε. Στο στόχο ; κρίμα... Αλλού ;  Ακόμα πιο κρίμα... Φέτος, αν είσαι θυμωμένος, μάζεψε λίγο τα μυαλά σου και θύμωνε λιγότερο. Και θα πάει καλύτερα το '21. Εξ αιτίας σου.

 

κανείς δεν είναι κάτι

 

     Τζ.Τζόυς 1922 "Ολόκληρος ο πληθυσμός μιας πόλης εξαφανίζεται, άλλοι τους αντικαθιστούν, μα κι αυτοί είναι περαστικοί ' πάνε κι έρχονται. Σπίτια, σειρές σπιτιών, δρόμοι, χιλιόμετρα από πεζοδρόμια, σωροί τούβλων, πέτρες. Αλλάζουν χέρια. Πρώτα αυτός ο ιδιοκτήτης, ύστερα ο άλλος. Λένε ότι ο ιδιοκτήτης δεν πεθαίνει ποτέ. Κάποιος άλλος παίρνει τη θέση του, όταν εκείνος πάρει το μήνυμα για την αποχώρηση. Αγοράζουν πληρώνοντας χρυσάφι κι όμως το χρυσάφι παραμένει στα χέρια τους. Πρέπει να υπάρχει κάποιο κόλπο σ' αυτή τη συναλλαγή. Κάτι που συσσωρεύτηκε μες στις πόλεις. Πυραμίδες στην άμμο.  Χτισμένες με σκέτο ψωμί και κρεμμύδι. Οι σκλάβοι στο Σινικό Τείχος. Η Βαβυλώνα. Οι ογκόλιθοι που διασώθηκαν. Οι στρογγυλοί πύργοι. Απόμειναν σπασμένες πέτρες, προάστια που επεκτείνονται, πρόχειρες κατασκευές, σπίτια που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, χτισμένα με σκέτο αέρα. Καταφύγια της νύχτας. Κανείς δεν είναι κάτι".

        Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15, ο χρόνος τη νύχτα είναι αργόσυρτος. Με σκουντάει μια επίμονη αγωνία, λίγο ισχυρότερη από την απέραντη ανάγκη που νιώθω για τις διανοητικές ανα-παύσεις. Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον τις μικρές ώρες. Σκέφτομαι τι έκαμα λάθος πριν. Σκέφτομαι τα κίνητρα, τότες και τώρα. Είχανε μια αυθαίρετη σχέση με το χρόνο. Όλα τα σχέδια της νιότης λογίζανε τη σάρκα αιώνια. Όμως τα υλικά δεν ήταν πέτρες. Ήμουν χτισμένος από σκέτο ψωμί και κρεμμύδι. Ήμουν χτισμένος κι εγώ από σκέτο αέρα. Τα σχέδια λοιπόν ήτανε αέρας κοπανιστός. Περιλάμβαναν συν ανθρώπους, συ γκυρίες, συν εταιρισμούς και συ σκέψεις. Απίστευτα πράγματα δηλαδή. Κάνε εσύ ένα κάδρο και χώσε σε 6 κουτιά έξι φάτσες και να μιλάνε όλοι και να βγαίνει άκρη. Και όταν μιλάει ο ένας να σιωπαίνουνε με τη βία οι άλλοι πέντε. Αυτό δε θα γίνει ποτές. Μονάχα αν σκεφτεί κανένας μουρλός καμιά ... εφαρμογή.

    Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Δε χορταίνω όμως τα σχέδια. Ποτέ δεν σκέφτομαι το εφικτό τις μικρές ώρες. Θέλω να διορθώσω πράγματα που δεν είναι φτιαγμένα από ψωμί και κρεμμύδι. Θέλω να διορθώσω χαραχτήρες. Ποιός ; Εγώ ! Εγώ που ξεχνάω να πάρω τα κλειδιά μου το πρωί και αφήνω τη γόπα να καίει μονάχη, θέλω να διορθώσω ψυχές. Τα ονείρατα τα φτιάχνουμε οι ανθρώποι ξυπνητοί. Αυτό φταίει. Βάζουμε μεγάλη επιμέλεια. Τι θέλει ένα όνειρο για να στο κάνει το μυαλό σου φενάκη ; Τίποτες. Λίγη λάθος επιμέλεια. Τι σαχλαμάρα.... θέλω να πω, ένα σκέτο καυτό τσάϊ, αν φας λίγα λεπτά να κόψεις λεμόνι, να παίξεις με το φακελάκι, να βρεις χαρτοπετσέτα να τυλίξεις το σακούλι, να γλύψεις το κουταλάκι και να το γυρίσεις με τη λαβή της φλυτζάνας δεξιά, έχει κι όλας πικρίσει.

   Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Τινάζομαι και το εγερτήριο είναι το ίδιο με του θαλαμοφύλακα τότες στα 22. Είμαι 33 χρόνια μετά, όσα του Χριστού, αλλά καμία σχέση. Τα χρόνια του Χριστού ήτανε απατεωνιά. Αφού θα ανασταίνονταν. 22 και 33 κάνει 55. Γιατί αισθάνομαι το πρωί 45 και το απόγεμα 65 ; Φαίνεται ότι υπάρχει μια κάποια ρευστότης. Εδώ είναι η ευκαιρία μου, διάολε. Θα αναποδογυρίσω το πρόγραμμα. Από αύριο. Πρωί θα πηγαίνω για βόλτα και παρέες με τους διαλεχτούς. Απόγευμα θα πλένω, θα κουβαλάω και θα χτίζω. Θα μου πεις, πως ; Πως θα κανονίσεις να κάνεις τη μέρα σου αλλιώς ; Εδώ υπάρχει παγκόσμιο πρόγραμμα. Τα πλάσματα 7.30 παίρνουνε το μετρό για το γιαπί τους. Αλλάζει τούτο; Πρέπει να έρθουνε τα πάνω κάτω. Να έρθει νόρμα, φύγετε όλοι σας από τη δουλειά, να πάτε στα σπίτια σας και να κάνετε όλη μέρα ό,τι θέτε. Δε γίνονται αυτά τα πράματα. Οι κομουνιστές, αυτοί αν σκεφτούν κάτι, οι Κινέζοι, οι Κουβανοί, οι Ρώσοι, κάτι που θα μας κλείσει στα σπίτια μας λίγο καιρό, να ξυπνάμε και να λέμε , τώρα τι να κάνω το πρωί, τι να κάνω το απόγευμα. Και πάλι, τόσο χαϊβάνια είμαστε που θα κάνουμε όλο το πρωί δουλειές. 

   Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Πρώτο πράμα ρίχνω μια ματιά στο ταβάνι κι επειδή είναι χαμηλό, ανοίγω πορτοπαράθυρα να κοιτάξω πιο πάνω. Περιμένω μέχρι να περάσει ένα πουλί. Κάτι μου κάνει το πετούμενο, λεύτερο από ρολόγια δεν είναι, όχι, αλλά νομίζω ότι έχει πιάσει το νόημα. Εγώ τα σπίτια τα ζηλεύω. Εκείνο τα χέζει. Εγώ τις κούρσες τις ορέγομαι. Εκείνο τις χέζει. Εγώ τις πόλεις τις νομίζω δικές μου. Τις πέτρες , τα χιλιόμετρα από πεζοδρόμια, τα προάστια που επεκτείνονται τα καμαρώνω εγώ. Εκείνο όλα τα χέζει. Δε λέω τώρα να πιάσουμε να κάνουμε όλοι το ίδιο ; Γιατί αύριο μεθαύριο, που θα περπατάμε ; Εκτός αν κάνουν κάτι οι κομουνιστές και δεν υπάρχει πλέον αύριο. Κι αρχίσουν και πεθαίνουν όλοι όπως να' ναι, γέροι και νιοί, σπουδαίοι και παρακατιανοί, λεβέντες και χαφιέδες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες ! Άμα είναι να γίνει, μοναχά από τους κομουνιστές. Τότες, προς τι η ευταξία και η καθαριότης ; Όλα θα γίνουνε για χέσιμο.

   Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Βασικά εκείνο που θα γίνει είναι να πέσω για τον μεγάλο ύπνο. Δε το ξεχνάω, όχι.... Απλώς το ξορκίζω. Άμα το καλοσκεφτείς, δεν υπάρχει λογική σε τούτα τα ξενύχτια. Μονάχα μια ήττα που κάπου την διαισθάνομαι, αφού όσο προχωράει η ηλικία, τόσες περισσότερες ώρες από τις 24 θέλω να μένω ξύπνιος. Να κάθομαι και να επιμελούμαι σχέδια. Ενώ, όλα τα ονείρατα που έχουν κάποια λογική τα έχω δει πριν τις 4.15... Μπορεί και πριν τις 4.

    

      

 

ο άλλος φασισμός

      Ο Δημήτρης Σεβαστάκης σε σχόλιό του με τίτλο "ψύχραιμοι δαιμονισμένοι" : 

   " Υπάρχει εκεί έξω ένας διάχυτος φασισμός, που μάλιστα καταλαμβάνει μορφές έξω από τον παραδοσιακό μπρουταλισμό του ακροδεξιού χώρου. Αγνώριστοι, εξωραϊσμένοι   πρωτοφασίστες που δεν έχουν κατ΄ανάγκη τα συνήθη στοιχεία αυτοαναγνώρισης, αλληλεπιδρούν κατηγορηματικοί, επιθετικοί, συντριπτικοί με τους διαφωνούντες. Ο κόσμος αποτελείται από αυτούς και τους "άλλους", τους πλανεμένους, τους αδαείς,  συχνά προδότες. Ο συνομιλητής τους υφίσταται μονάχα για να ασκήσουν εναντίον του χλεύη, βία, με την οποία αυτοσυστήνονται : Γίνονται τόσο σημαντικοί, όση η λεκτική βιαιότητα που ασκούν. Σημαδεύουν με αυτό τον τρόπο τον χώρο τους. Το ¨είδος" τους. Και αποκτούν μια ρητορική έκλειψης του "άλλου". Αυτός ο ακατάτακτος φασισμός είναι επίμων, εκτεινόμενος, δυσκολότερα εντοπίσιμος, φθείρει και φοβίζει αντιπάλους, τέρπει και συνενώνει ομοειδείς, δημιουργώντας ένα μεγάλο σόϊ, μια ταξινομική κατηγορία ιδιαίτερη. Είναι ενέργημα. Ευπρόσδεκτο μονάχα από καιροσκόπους πολιτικούς ως ακροατήριο, οι θυμωμένοι με τους "άλλους" είναι ένα νέο κόμμα φέτα στην κοινωνία, απλά χωρίς επίσημη ίδρυση και πληρωμένο παράβολο".  

      Για μένα , ως Περικλή, έναν ιδεολογικώς φιλελεύθερο πολίτη που μετακινείται και ψάχνεται διαρκώς για το κοινό καλό, εκείνο που εύκολα μπορώ να πω, είναι ότι δεν μου αρέσει να αμύνομαι κατά συστάδας...δηλαδή να μου απευθύνεται η μομφή ότι επειδή δεν συμφωνούν με τις εκτιμήσεις μου υποχρεωτικά εγώ κινούμαι μοναχά από τομαρισμό και ψάχνω σε ποιόν να αναθέσω την ευημερία μου. Να ξεκινώ από ένα ηθικό μειονέκτημα στη πρώτη μου λέξη, είναι ένα περιβάλλον απαγορευτικό για να μετ έλθω σε ιδεολογικές συζητήσεις.  Και γι αυτό, μέχρι νεοτέρας θα απέχω.

      Ο φασισμός είναι μια τοποθεσία στην οποία κατασκηνώνουμε προσωρινώς όλοι. Επειδή έχει άπλα το λιβάδι, δεν μας απασχολεί εκείνη τη στιγμή μια πιθανή γειτονία μας, ποιος θα κοιμάται παραδίπλα δηλαδή, παρά μονάχα τα βασικά :  σκιά για το αντίσκηνο, νερό εκεί κοντά, κυνήγι ή ψάρεμα και τέτοια. Αποκαμωμένοι από τα τοπία με εγγενείς φιλοσοφικές δυστοπίες, περνάμε ένα πρώτο βράδυ αποκαλυπτικά ανέμελο, μετά ακόμη ένα, και δεν ορίζουμε ως εκ τούτου την ημερομηνία αναχώρησης. Μετά , φεύγοντας κάποια στιγμή θα δούμε ίσως πίσω μας μια ταμπέλα : Το camping με τους φασίστες.

      Εαν υπήρχε ένας καθρέφτης και κρεμόταν εμπρός μας μέρα νύχτα, ιδιαιτέρως όταν κάνουμε μια συζήτηση με πνευματικώς ισοδύναμους συντρόφους ( όχι με την κομμουνιστική θεώρηση της λέξης ) με τους οποίους παλαιότερα γαληνεύαμε να συζητούμε και πλέον αδυνατούμε πλήρως, θα βλέπαμε ότι το πρόσωπό μας και η γλώσσα του σώματός μας έχει εντελλώς μεταλλαχθεί :  Σκληραίνουμε υπερβολικά στο άκουσμα όλων των εισερχόμενων επιχειρημάτων, φουντώνουμε εν ριπή οφθαλμού, ορμάμε να συντρίψουμε την ημιτελή ακόμη επιχειρηματολογία του συνομιλητή μας πριν την επεξεργαστούμε και χωρίς να ζητήσουμε καμία διευκρίνηση, χρησιμοποιούμε λέξεις από σκληρό μπετόν αρμέ ( κλισέ, ταμπέλες, τίτλους προκαταλήψεων ) και είναι ολοφάνερο ότι ελάχιστα απέχουμε από το παραλήρημα. 

   Γιατί ; Είμαστε φανερά πληγωμένοι κατ΄αρχήν, μια σταγόνα από το να ξεχειλίσουμε. Ο λόγος είναι ότι παρ' όλες τις αρετές και την ιδεολογική μας επάρκεια, παρ' όλη την ενεργή συμμετοχή μας στα κοινά και παρ΄όλο που είχαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε πράγματα, πιστεύουμε ότι δεχθήκαμε μια γενική επίθεση και είμαστε θύματα. Θύματα της ανωριμότητας των άλλων, θύματα κακού timing, θύματα της αντίστασης σκληρών καθεστωτικών παραμέτρων και γενικώς ό,τι πήγε στραβά αποκλείεται να έφταιγε ότι είμαστε λάθος. Από μια τέτοια αφετηρία, είναι αδύνατον να εξελιχθούμε. Κάθε εξέλιξή μας έχει προαπαιτούμενο την συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν και σε εμάς πράγματα που θέλουν αλλαγή. Άλλη θεώρηση.

   Ένα απλό παράδειγμα είναι η επίκληση μονάχα συγκεκριμένων συμφορών. Ο Αλέξης ( και όχι αλεΞούλης θεωρώ ) ας πούμε δικαιούται να λέει ότι διαχειρίστηκε τη χώρα διαρκώς σε ένα πλαίσιο ασφυκτικών δημοσιονομικών ορίων ( μνημόνιο ) αλλά ο Κυριάκος ( και όχι Κούλης παρακαλώ ) δεν δικαιούται να λέει ότι αντιμετώπισε τον Covid ( μια πανδημία ) και την εκρηκτική δυναμική στη Μεσόγειο ( συνθήκη πολέμου) . Και οι τρεις καταστάσεις είναι συμφορές, αλλά το μνημόνιο ήταν εδώ καθώς ο Αλέξης ανέλυε στο προεκλογικό του ακροατήριο το σχέδιό του ( πράγμα που αποτελεί τον ορισμό της απάτης ) ενώ ο Covid δεν ήταν εδώ, ούτε η περίπτωση γενικής στρατιωτικής επαγρύπνισης στο Αιγαίο με τους εξοπλισμούς που αυτή επιβάλλει ήταν η εμφανής προτεραιότητα της χώρας, όταν ο Κυριάκος εξηγούσε τι θα κάνει όταν αναλάβει. Η πλήρης αδυναμία να αντιληφθούμε τέτοιες αλήθειες το μόνο που καταδεικνύουν είναι ότι είμαστε σε περίοδο φανατισμού. Οπότε, πως θα περάσουμε και σε λεπτότερες αποχρώσεις μιας ήρεμης συζήτησης με οποιονδήποτε θεωρεί κατ' αρχήν και τις 3 αυτές συμφορές πραγματικές ; Και τον Αλέξη άτυχο και τον Κυριάκο ; Δεν είναι δίκαιο ;

   Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις όλης της γηραιάς ηπείρου βρίσκονται σε μια περίοδο με σηκωμένο το πόδι από το πεντάλ της σκληρής ελεύθερης αγοράς και επενδύουν χρήματα για να κρατήσουν όρθια την μέση κοινωνία προκειμένου να αποφύγουν μια εξέγερση. Αυτό δεν συμβαίνει στην Αμερική την Κίνα και τη Ρωσία επειδή η εξέγερση εκεί καταπνίγεται ό,τι ώρα θελήσει το σύστημα, αλλά συμβαίνει στην Ευρώπη. Τι εννοώ ; Στην Ευρώπη οι αστυνομία δεν πυροβολεί στο ψαχνό και έναν άνθρωπο που τον τρώει ξαφνικά η νύχτα, η κοινωνία απαιτεί και μαθαίνει ποιός τον σκότωσε ή σε ποιό μπουντρούμι σαπίζει. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό... Στην Ευρώπη το καλάθι των επιλογών για την διαρκή οικονομική μεγέθυνση ( ΟΟΣΑ ) έχει συμπληρωθεί με αυξημένες δαπάνες για την υγεία ( αναγκαστικώς ), για την αναστολή φορολογικών και τραπεζικών υποχρεώσεων με κεφαλαιοποιήσεις επισφαλειών, με την επιβολή αυστηρότερων όρων υγιεινής στους δημόσιους χώρους και την αναβολή κερδοφόρων αλλά "αμφιλεγόμενων υγειονομικώς διοργανώσεων" παρά τις διαμαρτυρίες των χορηγών και των κεφαλαίων που συστοιχίζονται γύρω από τέτοιους θεσμούς κέρδους (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες). Επίσης έχουν αναβληθεί πολιτικές κάθετων παρεμβάσεων στους δημόσιους οργανισμούς, προσλαμβάνονται νέοι δημόσιοι υπάλληλοι και υπάρχει μια εκεχειρία με τους συνδικαλιστικούς φορείς η οποία θα λήξει μόλις εφαρμοστούν τα μέτρα που κάποιες κυβερνήσεις ( όπως του Κυριάκου ) έχουν περιγράψει σαφώς (και έχουν πάρει την λαϊκή εντολή για τούτα) ως μια τομή προς την αξιολόγηση, την κινητικότητα και την εξώθηση σε παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα πράγμα που αποφέρει ένα τοπίο σχετικής ασφάλειας έως ύπνωσης στους μόνιμους δημόσιους υπάλληλους όλων των χωρών.

    

  

Add caption

 

μείνε στη γλύκα των πραγμάτων

   

     Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας αλλά μονάχα αιχμάλωτοι του ίδιου του μυαλού τους (Φρ. Ρούσβελτ).

        H μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι η τρύπα μέσα στην οποία πέφτουμε. Η πρεμούρα μας για να ακουμπήσουμε τον θρίαμβο μόλις πράξουμε δέκα πράγματα με τον επαρκή (σωστό) τρόπο είναι ολέθρια …Οι επιτυχίες και οι ..εκβάσεις των άοκνων προσπαθειών μας δεν εκβιάζονται, εμφανίζονται όταν έλθει η ώρα τους, το λεγόμενο πλήρωμα του χρόνου. Η ανυπομονησία κι ο εγωισμός πολλές φορές υποσκάπτει τα θεμέλια όλου του οικοδομήματος που θα κομίσει η χαρά και η ικανοποίηση. Από εκεί πηγάζει η αδυναμία μας να χαρούμε, το βραχύβιο κάθε χαμόγελου. Από εκεί πηγάζει και αυτό το συνεχές άρρωστο παράπονο για την (εκάστοτε) παρούσα θέση των πραγμάτων. Φτάνουμε δε σε τέτοια τεράστια πίκρα που είμαστε δεκτικοί (καλοί αγωγοί) για να περάσουν σκέψεις μηδενιστικές, επιθετικές, μένους, αυτοχειρίας ή μίσους. Υπό ένα τέτοιο καθεστώς είναι εύκολο να κάνουμε λανθασμένη διαχείριση :

1.       Να κάψουμε πόρους, να αποκαθηλώσουμε πολύτιμους συνοδοιπόρους.

2.      Να στρίψουμε σε λάθος κατεύθυνση λίγο πριν τον προορισμό.

3.      Να μην δούμε μια ευκαιρία που, φυσικά, θα παρέλθει ανεπιστρεπτί.

4.      Να αδικήσουμε κάνοντας κακό που θα επιστρέψει (ριζώσει)  μέσα μας.

5.      Να ανακυκλώσουμε τη ζωή μας πέφτοντας πίσω στο μηδέν (βλ. φιδάκι)

     Τι χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε ; Να διαχωρίσουμε το υπερφίαλο από το προφανές και το εφικτό στις κεντρικές μας επιλογές. Έτσι θα “μικρύνουμε” με καταπραϋντικό τρόπο το εγώ μας. Και εκείνη την τρύπα στην οποία μπορεί να πέσουμε φυσικά… Μετά να οπλιστούμε με ευθυκρισία και υπομονή. Να σκοτώσουμε την πρεμούρα. Την εξουσία που έχουμε στα πράγματα να την βάλουμε στο σωστό δοχείο, στο μικρό που λέγεται ό,τι περνάει από το χέρι μου έκανα και ότι είναι να ΄ρθει ας ελθεί… Και να στεκόμαστε για να ζήσουμε τη γλύκα των πραγμάτων. Να χαιρόμαστε. Να ανατροφοδοτούμε το μυαλό μας με θετική πρώτη ύλη. Η χαρά είναι για το μυαλό ό,τι για το κορμί ο ύπνος.

    Θα ήθελα να είχα ένα σπίτι στη θάλασσα. Θα ήθελα ο γιός μου να μπει στο πολυτεχνείο. Θα ήθελα να αλλάξω αυτοκίνητο. Θα ήθελα όλοι να με αγαπούν. Θα ήθελα ανέφελο καιρό. Όλα αυτά πρέπει να σκαλιστούν με την καινούργια μας νοοτροπία και να γίνουν : Θα ήθελα να πάω στη θάλασσα 10 μέρες. Θα ήθελα ο γιός μου να είναι χαρούμενος με αυτό που κάνει. Θα ήθελα να κάνω ένα road trip με το σαραβαλάκι μου. Θα ήθελα να βγω γυμνός στη βροχή. Θα ήθελα μια βραδιά με τον αγαπημένο μου κουμπάρο να τα πούμε όλα και να γίνουμε. Οι ευχές αμέσως αποκτούν ένα εφικτό μέγεθος και ταιριάζουν με το βραχύβιο κάθε περίστασης που μας φέρνει ανατροφοδότηση, χαρά, ενέργεια.

    Μετά θα ξυπνάμε ανάλαφροι, όπως βγαίνουμε από το γυμναστήριο ύστερα από μια προπόνηση όπου αγγίξαμε τα σωματικά μας όρια. Το να περπατάμε απλώς μας φαίνεται παιχνιδάκι. Τα πόδια πετούν.

    Το επόμενο στάδιο είναι να αποδώσουμε τα εύσημα σε ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας, όχι διαρκώς, έχουνε μια ζωή κι αυτοί να ζήσουν αλλά σε δεδομένες στιγμές. Αυτό θα μας υπενθυμίσει ότι δεν θα είχαμε μείνει όρθιοι χωρίς την αλληλεπίδραση που ήλθε απρόσκλητη κι αυθόρμητα σε στιγμές που δεν το περιμέναμε. Θα μας ξανασυνδέσει με τις ανθρωπιστικές σκέψεις και θα μας γαληνέψει τόσο ώστε ο θυμός, η οργή, το μένος και ο μηδενισμός να υποβαθμιστούν, να επιστρέψουν στο κλουβί του μυαλού μας όπου επιζούν κι ελλοχεύουν…  

     Και το τρίτο στάδιο είναι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η αυτοκριτική , συνήθως αμείλικτη σε όλα, σαν το λευκό ενός καινούργιου νιπτήρα κάτω απ’ τον καθρέφτη, όπου και μια τρίχα δείχνει έγκλημα… ενώ μια τρίχα στο χαλί του σαλονιού ; Ε ; Η αυτοκριτική… δεν είναι όπλο γαμώτο… είναι εργαλείο.

    Πόσο πιο εύφορο έδαφος είναι ένας γαληνεμένος άνθρωπος ; 

     

ο "μη ψηφιακός" μου μύθος

Πακέτο Καρέλια, γραμμένο με bic

   Πάει καιρός που η λίστα της μιας μέρας χωρούσε πίσω απ' τα τσιγάρα μου. Αλλά όχι και τόσος καιρός.Τριάντα χρονάκια. Και είμαι σε κλιμακτήριο η οποία στους άντρες συμβαίνει μονάχα στο μυαλό.

   Κάνω αλλαγές στη ζωή μου, ορμώμενος από μια ασφυξία που μπορεί να σας είναι αρκετά γνώριμη οπότε δε θα χρειαστεί να σας την περιγράψω. Δεν υπήρξανε εκκωφαντικές εξελίξεις, το πράγμα ωρίμαζε χρόνο με το χρόνο καθώς κάθε πρωί κοιταζόμουν στον καθρέφτη και τα μάτια μου ήταν ολοένα και πιο θαμπά. Κι έτσι φάνηκε ότι είναι λογικότερο να καταστρώσω ένα νέο σχέδιο ζωής πάνω στο οποίο θα εστιάσω τις δεξιότητες και την ενέργεια που μου απόμεινε. Δεν είναι περίπατος αυτό που βιώνω. Αλλά δεν είναι και κιβούρι. Είναι μια νέα ροή γεγονότων και ασφαλώς κοιμάμαι κατά πως στρώνω το κρεβάτι μου. Δεν είμαι άσχημα...  Έτσι ήταν πάντα η κατασκευή μου. Ήμουν πολύ αποδοτικός μονάχα όταν υπήρχε καταφανής αιτία για την προσπάθεια.

   Η σύντροφός μου αποκαλούσε αυτό το φαινόμενο τα project του Περικλή. Εκείνα που μας πήγαιναν παρακάτω τα εκθείαζε, τα υπόλοιπα τα χλεύαζε. Αλλά, τι να κάνω ; Από την ώρα που ο μύθος μου πάψει να είναι αληθοφανής έχω τελειώσει... θέλω να πω, ο καθένας μας είναι ικανός να μετακινήσει βουνά, αρκεί να έχει ένα πλαίσιο εξήγησης για ό,τι κάνει, ένα story που να το δείχνει το πρωί στον εαυτό του και να του φαίνεται οκ. Είναι το σημείο καμπής, η μέρα που το πλάνο σου αποδειχθεί μια φαινάκη. Κατεβάζεις τα χέρια και πάει και τέλειωσε. Είναι μια ζημία που δεν επισκευάζεται, σαν εκείνα τα ρημάδια τις πρώην λαμπερές επαύλεις που ο μηχανικός σου λέει : συμφέρει να τη ρίξεις και να τη ξαναχτίσεις.

  Κυκλοφορούμε με το κεφάλι κατεβασμένο, άτομα, παρέες, λαοί ολάκεροι, παρτάλια της νιότης και του σφρίγους που μας χαρακτήριζε και αυτό δυστυχώς πλέον δεν καθορίζεται από την ηλικία ή από συγκεκριμένες ήττες, είναι ένα συλλογικό ξεχαρβάλωμα που στον πυρήνα του περιέχει την εγκατάλειψη του προσωπικού μύθου του καθενός μας. Απόπειρες διαφυγής κρίνονται στις λεπτομέρειες και καταλήγουν σε ήττες. Και ποιες είναι αυτές οι πανίσχυρες λεπτομέρειες ; Είναι οι δικαιολογίες που ορθώνει ο γαμημένος ο φόβος της μετάβασης σε κάτι που μπορεί να αποδειχθεί χειρότερο από το τώρα. Τι φαύλος κύκλος !!! Και στο τέλος τι απασχολεί το μυαλό μας ; Το βιτριόλι και τα βοσκοτόπια. Ο Σουλτάνος και ο καραγκιόζης ο πλανητάρχης από την άλλη πλευρά. Το εφήμερο και ό,τι γράφουν οι εφημερ..ίδες. Και το intagram. Το fb. Τα memes... Εντάξει δηλαδή, αυτό με την παράλληλη πραγματικότητα έχει τερματίσει... Κατήφεια και ξεκατίνιασμα μέχρι τελικής πτώσεως...
 
   Είναι τραγικό, αν αναλογιστείς πόσο μικρό κεφάλαιο στην πορεία της ανθρωπότητας γράφει ο καθένας μας, να πιστεύουμε ότι είμαστε οι παρίες της ιστορίας ή ακόμα χειρότερα οι τιμητές, ή τέρμα χειρότερα οι κριτές επειδή για μερικά χρόνια συναντήσαμε αναποδιές. Κι επειδή αρνούμαστε να ξεσυνδεθούμε. Υπάρχει και μη ψηφιακό σύμπαν... Έλεος... Όλα είναι εδώ. Μπροστά στα χέρια μας και τα μάτια μας. Έχουμε την δυνατότητα να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε, να σχετιζόμαστε, να επιλέγουμε τρόπους και να διαμορφώνουμε συνθήκες. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ρίχνουμε πρωί πρωί λίγο κρύο νερό στα μούτρα μας και να ξεκινάμε... Σύντομα θα ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε πια οι "αλγοριθμικές μαριονέτες" του Μανώλη Ανδριωτάκη * αλλά επιστρέψαμε στην αρχική μας προαιώνια κατάσταση του όντος που ζει εκείνα που θέλει να ζήσει κι ας τα ζει ανολοκλήρωτα κουτσά στραβά και με το κόστος τους. Με το κόστος τους βεβαίως βεβαίως... Όλα τα πράγματα έχουν ειπωθεί και καλύτερα ειπωμένα θα τα βρεις στο cinema.

   Ο εφιάλτης που με διαμόρφωσε στα τρυφερά φοιτητικά μου χρόνια προέρχεται από μια ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ,  με έναν κρατούμενο, ο οποίος δωροδοκεί ένα δεσμοφύλακα, προκειμένου ο ισοβίτης να παραστήσει το νεκρό, να τον θάψουν μαζί με το πρώτο συν-κρατούμενό του που θα αποβιώσει, ώστε να πάει σε δυο ώρες ο δεσμοφύλακας και εγκαίρως να τον ξεθάψει. Το σχέδιο πραγματοποιείται, ο κρατούμενος θάβεται ζωντανός, και όταν αρχίζει να αδημονεί ανάβει αναπτήρα : Δίπλα του βρίσκεται νεκρός και θαμμένος ο δεσμοφύλακας που θα τον έβγαζε ! Τι θέλει να μας πει ο ποιητής ; 

   Δεν μπορείς να δια πλέξεις την έκβαση του μύθου σου με δεκάδες εν πολλοίς αστάθμητους παράγοντες. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα όνειρο με όχημα δέκα ουτοπίες. Ούτε να το εκπονήσεις δίνοντας εντολές σε ένα δυο πλάσματα με τα οποία θα προσδεθείς. Αυτά είναι σχήματα αδιέξοδα που μας διδάσκονται με ανίερο τρόπο όσο είμαστε αδιαμόρφωτοι, ώστε να εξελιχθούμε σε επαρκείς μονάδες στην αλυσίδα της διαιώνισης αυτού του εκτρώματος που βλέπουμε ολόγυρα. Της αστικής συντηρητικής κοινωνίας της υπερ κατανάλωσης άχρηστων προϊόντων και μαγικών χαπιών.  Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν. Η ζωή θα σε φέρει σε επαφή με τα υπόλοιπα, σε τυχαίες συγκυρίες, στιγμές στις οποίες εσύ θα πρέπει να έχεις την ψυχραιμία, την ελευθερία και την τόλμη να πεις ΝΑΙ.  Μετά, τα πόδια σου θα βγάλουνε φτερά και τα χάπια θ' αρχίσουνε να λήγουν στα κουτάκια τους.

   Πήρα λοιπόν το κόστος να αλλάξω τρόπο ζωής. Θα κλείσω αυτούς τους κύκλους που κράτησαν από τα 25 ως τα 55 μου και θα αφεθώ να κυλήσω προς το πεπρωμένο μου αθώος αυθόρμητος και χωρίς wi-fi. Δεν θα κάνω e-shop , όχι δεν. Μάλιστα σύντομα θα κλείσω την επιχείρησή μου, θα αφήσω τους ανθρώπους μου να κολυμπήσουν μονάχοι για το νησί που θα διαλέξουν,  θα αγαπώ τα πράγματα που θα πέσουν στα πόδια μου χωρίς να παριστάνω ότι κάνω κάτι σπουδαίο και θα αποτραβηχτώ. Θα ελέγχω τσούκου τσούκου τις εξελίξεις για να μην αιφνιδιάζομαι και θα κουμαντάρω τις υπόλοιπες δυνάμεις μου για να διαρκέσουν. Θα προσέχω την φυσική μου κατάσταση και θα αδειάζω το μυαλό μου τελείως. Συχνά. Θα επιστρέψω στην επαρχία για να ζήσω ασκητικά. Με τούτα και με τ' άλλα δε θα είμαι και πολύ συμβατός με το προηγούμενο περιβάλλον μου. Υπήρξα τυχερός άνθρωπος, έζησα με αξιόλογη σύντροφο, μεγάλωσα ταλαντούχα και γερά παιδιά και πέρασα τις περιπέτειες ενός ενηλίκου χωρίς τραγικές ισοπεδωτικές εμπειρίες, ίσως αυτό μου δίνει την δύναμη και την πολυτέλεια να επιλέξω...αλλά το γεγονός ότι θα επιλέξω ξανά, δεν είναι δικαίωμα που μου το χαρίζει η τύχη.

    Επιστρέφει η δια βί...ας μάθηση για μένανε.....Θα δοκιμάζω πράγματα στη ζωή και όχι στην οθόνη. Θα λογομαχώ δια ζώσης κι όχι μέσω πληκτρολογίων. Θα απολαμβάνω τις χυλόπιτές μου και τις επιτυχίες μου με τα πλάσματα εμπρός μου, να μπορώ να δώσω και κανένα φιλί της προκοπής.. Την ευχή σας. Θα γράφω στο blog μου και εκεί μπορείτε να με συναντάτε τις νύχτες σας γιατί τις ημέρες μας θα θέλω να κοιτιόμαστε. Μην με περιμένετε άλλο στο fb. Δηλώνω δραπέτης από τον Homo Automaton Planet . Μετάλαξη, τέλος.



 * δοκίμιο Homo Automaton ( Garage books, 2020, Μανώλης Ανδριωτάκης, καθηγητής ψηφιακών δεξιοτήτων και ψηφιακής δημοσιογραφίας, 46 ετών. ) 
    "Η πιο πρόσφατη μετάλαξη του Homo Sapiens είναι η πρώτη που δεν οφείλεται σε μια μακρόχρονη βιολογική διεργασία αλλά στην βίαιη εισβολή δεδομένων (memes), οδηγιών συμπεριφοράς και πολιτιστικών πληροφοριών που μεταδίδονται μέσω του διαδικτύου..."

plus out of minus

   η κεντρική ιδέα είναι να είσαι παραγωγικά αισιόδοξος μέσα στη δυστοπία, να καταφέρνεις να αντλείς ρέουσα ελπίδα από ένα μπουκάλι με στενό λαιμό, αυτό πιστεύω ότι είναι για εμάς το ουσιώδες στοίχημα. Κοιτάξτε τι διάβασα πρόσφατα :

  "ο άνθρωπος έχει το απίστευτο ελάττωμα της λήθης ξεχνάει εύκολα από που κατάγεται, αυτό που ήταν πριν γίνει αυτό που έγινε, τι του έχουν κάνει, τι έχει κάνει και μετά φέρεται λες και δεν έχουν συμβεί αυτά φορώντας ένα προσωπείο. Ένα κοστούμι το οποίο όσο προχωράει η ηλικία μας ...αποξενώνεται από το περιεχόμενό του... αυτή η ψευδοκατασκευή είναι αυτό με το οποίο προσπαθούν να επικοινωνήσουν οι γύρω μας . Ξεχνάμε ότι ότι υπήρξαμε κάποτε παιδιά με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται ο διάλογος μεταξύ μας "

      Με δυο αράδες ο Δημήτρης Ήμελλος * εδώ τα λέει όλα, αυτά που είναι να ειπωθούν και μερικές φορές χρειάζονται χρόνια για να μας τα βγάλουνε με το τσιγκέλι...

     Περάσαμε από την παιδική ηλικία βιαστικά, όχι όχι βιαστικά, βεβιασμένα. Υπάρχουν ευθύνες αλλά ποτέ δεν υπάρχει όφελος να διερευνηθούν. Μετά τα παιδιά στην παρέα ολοένα λιγόστευαν. Τα χλευάζαμε κι όλας !!!  Παίζαμε τους ενήλικες στο δωμάτιο σε παρατεταμένα χρόνια παραγωγικά μεν, καταστροφικά δε. Άν κρίνεις από την ψυχολογία όλων γύρω μας, δεν άξιζε τον κόπο... θέλω να πω.. δεν άξιζε ούτε τον μισό. Και τώρα η πραγματική ενηλικίωση αποδεικνύεται ότι εξαρτάται από το πόσο μπορούμε να ξαναδούμε την πραγματικότητα σαν παιδιά. Πρόκειται για δεξιότητα και αποκτιέται με την σκέψη...

    Αναγνωρίζεις τους άντρες και τις γυναίκες "παιδιά" από εκατό μέτρα. Η ποσότητα της αγωνίας που τους διακατέχει είναι ελεγχόμενη και λειτουργεί παραγωγικά. Είναι αρκετά ανταγωνιστικοί αλλά δεν είναι οδοστρωτήρες. Είναι σκληροί χωρίς να είναι πέτρινοι. Σου λένε εκείνα που σκέφτονται και όχι εκείνα που έχουν ετοιμάσει για σήμερα. Ακούνε κι όλας... Είναι φανερό ότι δεν είναι εγκλωβισμένοι επειδή δεν είναι επιθετικοί.
    Λίγα είναι αυτά ; Όχι, όμως υπάρχουν κι άλλα τόσα : έχουν χαράξει πορεία αλλά δεν είναι αρνητικοί στους ελιγμούς. Τσαλακώνονται χωρίς να καταρρακώνονται.  Γελούν με τα παθήματά τους δημοσίως. Όταν θυμώσουν βάζουν τις φωνές και μετά πάει και τέλειωσε. Σε κοιτούν κατάματα όταν σου απαντάνε. Σε αγκαλιάζουν δυνατά και σε αποχαιρετούν με την κανονική τους πρόθεση.
   Λίγα είναι αυτά ; όχι, όμως υπάρχουν κι άλλα τόσα : Παίζουν και μόνοι τους. Παίζουν και χωρίς να είναι αρχηγοί. Βαριούνται του θανατά την επανάληψη. Αντιδρούνε σε αυτούς που τους βάζουν διαγωνίσματα, απομακρύνονται σιωπηλά από τους κατσούφηδες και κολλάνε με ενθουσιασμό στα μικρά πανηγύρια. Πίνουν. Όχι για να κοιμηθούν. Φιλάνε κι αγκαλιάζουν εύκολα την πρώτη φορά και δυνατά την δεύτερη, αν υπάρξει...
   Λίγα είναι αυτά ;

   Οι άντρες και οι γυναίκες παιδιά είναι οι ενήλικες που εστιάζουν σε όσα έχουν αξία...

   Όλα τα πράγματα που έχουν αξία έχουνε φανερωθεί και μια και δυο φορές μπροστά μας. Ο τρόπος με τον οποίο μας υπενθυμίζονται, είναι πλέον διαφορετικός. Ως παιδιά βιώσαμε την χειραφέτηση με μια σειρά από επώδυνες εμπειρίες παντρεμένες με την εκπαίδευση. Ως ενήλικες ξαναθυμόμαστε (;)  τι έχει αξία σε ανύποπτες στιγμές. Με ένα ξαφνικό κακό νέο, σε μια στιγμή αλληλεπίδρασης σε χώρο τέχνης, με ένα τραγούδι που εισβάλλει στο βαριεστημένο πρωϊνό μας, σε μια μοναχική μας θρησκευτική βιωματική εμπειρία ή με τη συνάντησή μας με πρωταγωνιστές της ξεχασμένης μας περιόδου ενηλικίωσης. Η ζωή εγγυάται ότι θα μας θυμίζει συνεχώς τι έχει πραγματικά αξία, ακόμα και αν έχουμε οπλιστεί με την ισχυρότερη πανοπλία από τη γκαρνταρόμπα της λήθης.Εκείνες οι στιγμές, οι υπενθυμίσεις που συμβαίνουν παρά τη θέλησή μας, είναι τα μεγάλα σταυροδρόμια μας. Έχουμε πάντοτε τέσσερις επιλογές. Στα σταυροδρόμια, λέω.. Γιατί δεν είμαστε τραίνα. Είμαστε πλάσματα που.. κοιτάζουμε, σκεφτόμαστε και βαδίζουμε. Κρατάμε το τιμόνι. 

 
* σε συνέντευξή του για την φετινή παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη με βασικό σκηνικό μια παιδική χαρά ! ( χώρο παιδικής συμπεριφοράς )

η κόμισσα Τζασμίν

    ..εκείνο το βράδυ χώθηκε στο κρεβάτι από νωρίς μ ένα αίσθημα μπουκώματος και μια ανάγκη να αποδράσει από όλες τις σκέψεις. Τις αγωνίες, τις απαιτήσεις όλων τους, τα βάρη από τα στοιχήματα που' χε βάλει με τον εαυτό της, ακόμα και τα μικρά άσχημα νέα που συνέχιζαν να καταφτάνουν από όλο το κομιτάτο. Κι έτσι κοιμήθηκε αμέσως και βαθειά.  Δε πρόλαβε ούτε κρέμες να βάλει.
    Στις 5 με την πρώτη υποψία της αυγής ένα χλιμίντρισμα από τα κάτω κτήματα την έκανε να γυρίσει πλευρό και να μισανοίξει τα ματάκια της, λέω ματάκια γιατί όλα της ήταν μικροσκοπικά, τα ματοτσίνορα, τα δαχτυλάκια από τα ποδαράκια, τα νυχάκια των χεριών της, οι λοβοί των αυτιών της , ήτανε μια κόμισσα μινιόν για να μπορεί να κάνει παρέα με τα παπάκια τα ηλιοτρόπια τις μαργαρίτες και τα μίνιον* χωρίς να χρειάζεται να σκύβει όλη την ώρα και να της πονεί η μεσούλα της. Η φύσις προνοεί...
      Μέχρι τις 5.30 τεντωνότανε και μουρμούριζε εντολές προς τα ξωτικά σε ακατάληπτες για τα μίνιον λέξεις αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί κανένα μίνιον δεν είναι ξύπνιο τέτοια ώρα. 
    Στις 5.30 ακριβώς την γαργάλησε ένα λούτρινο αυτί και κατάλαβε ότι ξύπνησε ο Σήφης. Τον είδε όρθιο στην άκρη του κρεβατιού με ένα μικροσκοπικό σάκο εκδρομής, τον ρώτησε για που το' βαλε κι εκείνος της είπε, χα, ωραίο χιούμορ, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να μην έλθει σε μια εξόρμηση στα πράσινα λαγκάδια του βουνού των θεών και των ξωτικών, και να το βγάλει απ' το μυαλό της ότι θα τον αφήσει να προσέχει τα πουλιά της. Εξάλλου δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τα πειράγματα του πουλιού 3 της είπε, γιατί ήταν πολλές φορές εξόχως μειωτικά για το λεβέντικο ταμπεραμέντο του και την θρυλική καταγωγή του, να τον αποκαλούν χαζόμπαλλα από άσπρες τούφες. Της έκανε εκείνη την κίνηση με το χέρι, από αριστερά προς τα δεξιά, εγώ θα έλθω στα Πιέρια μαζί σας, τέλος.
   Η κόμισσα τον καθησύχασε κι άρχισε να τεντώνει τα ποδαράκια της, τα χεράκια της, το λαιμουδάκι της και να κουνάει τη μυτίτσα δεξιά αριστερά πράμα που της ελευθέρωνε την πρωίνή αναπνοή. Μετά έκανε έναν ηχηρό αναστεναγμό σα χαλασμένη σειρήνα ξαφνικής αεροπορικής επιδρομής  και ύστερα απλώθηκε μπρούμητα στα σεντόνια με τον πόϊ πόί της τουρλωμένο προς τα πάνω.
  Σκέφτηκε ότι μια εκδρομή είναι αυτό που χρειαζότανε , ακριβώς, χέρι αριστερά δεξιά κλπ.. και μετά τράβηξε το κορδόνι του μπάτλερ. Ο τεράστιος καθρέφτης στη γωνιά της κάμαρης γύρισε μια στροφή από πάνω προς τα κάτω και στο πίσω μέρος του εμφανίστηκε ο Δον Καστίλλιο , όχι σε άψογη κατάσταση όπως δικαιολογήθηκε ζητώντας κατανόηση. Η κόμισσα Τζασμίν τον ρώτησε εαν έχει ιδέα που είναι το μπουκάλι με τη μαστίχα Χίου που έλειπε χθες βράδυ από το γείσο του τζακιού κι ο καημένος ίδρωσε από πάνω ως κάτω. Η μύτη του θα έκανε τη μποκαμβίλια της πύλης του κτήματος έξω φρενών από ζήλεια. Ήταν πιο κόκκινη κι από ντοματίνι. Η κόμισσα παρέκαμψε το παράπτωμα και τον ρώτησε εαν ξέρει που είναι το καλάθι εκδρομών και τα μαλακά της γοβάκια περιπάτου. Φυσικά και ήξερε απάντησε ο ξεπεσμένος κόμης εσχάτως μπάτλερ με ενοχλημένο από το παιδαριώδες ερώτημα ύφος. Το αριστερό του φρύδι ανέβηκα 3 εκατοστά.
   Η κόμισσα του έδωσε συνοπτικές οδηγίες και του είπε να γεμίσει τη μπανιέρα με γιασεμί και να την περιμένει με τις απαλότερες πετσέτες έξω από τα λουτρά της δεξιάς πτέρυγας του διαμερίσματος της στο Λαγκαδά. Του έκανε νόημα να αποχωρήσει και απλώθηκε σε σχήμα Χ χεράκια ποδαράκια τεντωμένα με τα ματάκια σφιχτά κλειστά. Ήτανε Σάββατο, δεν έκανε λάθος, και η ασημένια άμαξα του Δον Μινιόν θα την έπαιρνε στις 3 ακριβώς. Τα πράγματα ξημέρωναν ειοίωνα, σκέφτηκε, χασμουρήθηκε και την ξαναπήρε ένας υπέροχος δεύτερος σύντομος ύπνος. Ένα μπριζολόττο, ένα μπισκότο, ένα Λόττο, ένα φαγκότο... δε θυμότανε πως τον λένε στα κομισσιάτικα αλλά δεν την ένοιαξε κι όλα...  

* Μίνιον, πλάσματα που έχουνε μινιόν σοβαρότητα και πελώριο ρομαντισμό.
  

to be a rock and not to roll ( Led Zeppelin )

Terry Reido 1970 a.c. (after Christ )

        Εκείνη τη βραδιά ένας dj έσωσε τη ζωή μου ( Δατ Ναϊτ εϊ Ντιτζεϊ Σέϊβτ Μάϊ Λάϊφ ) .
         Κοίτα να δεις τι έγινε :  είχα γαμηθεί να περπατάω στην έρημο του Αλ Σίσι χαζά χαμένα, από φόβο να μπω σε λεωφορείο μη κολλήσω τίποτες και μετά βήξω. Από πίσω μου ερχότανε καμιά εννιακόσιες χιλιάδες ρακένδυτοι κομπάρσοι του Φράνκο Τζεφιρέλι, εμφανώς κακοπληρωμένοι. Μια φορά που φρίκαρα και τους ρώτησα ..με είπανε ότι δε ξέρουν γιατί με ακολουθούν κε Μωυσή και να ρωτήσω πιο πίσω κανά πιο γέρο, αλλά όσο θυμόντανε λέει κάποιον παίρνανε από πίσω συνέχεια. Ένας μονάχα με ρώτησε πόσο θέλει για Τριανδρία και ..τον είπα φτάνουμε. Πού να εξηγώ.
       Είχα όμως αρρωστήσει μεγάλε, δεν ήτανε κατάσταση. Άμμος στα νύχια. Τσίμπλες και ψείρες. Μασχάλες κόλαση. Αφού, πόσες φορές ..με είπα : θα γυρίσω προς Κάϊρο, τουλάχιστον να πηγαίνουμε στο ίδιο μέρος με τις ακρίδες, να μη μας μπαίνουνε στα μαλλιά, είχα τότες πολλά μαλλιά και ατίθασα σα το Jimmy που καθάρισε τη γυναίκα του επειδή παρέβηκε την …ποια ήτανε να δεις, έκτη ; έβδομη ; εντολή, τέλος πάντων του ξενοπηδήχτηκε.   
   Εκείνη τη βραδιά μπήκα για νερό στο χάνι και βλέπω την αφίσα στη πόρτα, την ίδια που από βραδύς είχε καρφιτσώσει ο αέρας στους κάκτους και τη βάλαμε προσάναμμα γιατί φύσαγε πολύ, μια φάτσα Τουτανχαμών με αφάνα κι από κάτω έγραφε Ραμσί στα πλατώ Τρίτες και Πέμπτες, ρωτάω πίσω μου λένε μάλλον Πέμπτη είναι, μετράω τα κέρματα, πιάνω σκαμπώ και ζητάω ολόκληρο μπουκάλι, εναμισόλιτρο, κομμάτια να γίνει. Δεν είχανε Ζαγόρι.
   Μιλάμε δε μπορούσα να πάρω τα πόδια μου και με πήρε ο ύπνος στη μπάρα. Όταν τελικά ξύπνησα ο Ραμσίδης μάζευε καλώδια και τον λέω… βάλε με ρε καρτνάσι ένα ακόμα κομμάτι και θα φύγω, με κοιτάει, σου λέει πού να του πας κόντρα τώρα με τέτοια μυρωδιά και μου βάζει : Μια σκάλα προς τον Παράδεισο ( Στέαρ Γουέϊ του Χέβεν ).
    Εκστασιάζομαι.
    Εκστασιάζομαι.
    Εκστασιασμένος ών, την κάνω από το παράθυρο του μπάνιου να μη με δει το τσούρμο και ανεβαίνω τον λόφο με τα βάτα. Τα σταράκια μπίχλα. Και τι να δω στην κορυφή, μη φανταστείς, δέκα λεπτά δρόμο, μια αγκαθούρα να καίγεται. Και μου μιλάει, όχι ρε η αγκαθούρα, μη τρελαίνεσαι, μου μιλάει ο αρχικός τραγουδιστής των Zeppelin, ο Terry Reido ( φωτο ) πριν βρει ο Jimmy Page τον μέθυσο τον Robert Plant και τον αφήσουνε τον Terry στα κρύα του λουτρού, κανείς δεν έμαθε ότι έφυγε στην Ιορδανία το παλληκάρι, μου μιλάεικαι με λέει ...γράφε πολύ σχολαστικά :
         - Λες κι έχουμε τετράδιο πάνω μας, σκέφτομαι... 

1.      Γίνε βράχος αλλά ....να μη σε πάρει η κατηφόρα.

- Χριστός κι Απόστολος λέω εγώ και κοιτάω τη φωτιά στα μπατζάκια του.

    2. Απαλλάξου από τον φαντασιακό σου εχθρό.
          - Φτύνομαι και πιάνω μια πέτρα καλού κακού εγώ, δε τα βλέπω σόϊ…
    3. Μην κοιτάζεις πίσω άπαξ και σαλπάρεις.
    4. Ανέλαβε τις ευθύνες σου.
       - Ποιος μαλάκας σκέφτομαι, πως την έχει δει , Σίγκμουντ Τζέζους ;
    5. Θάψε τα όπλα της εκδίκησης.
    6. Άκουγε το παιδί μέσα σου.
      - Αυτό είναι κλεμμένο σκέφτομαι …
    7. Γίνε λειτουργικός στην δυστοπία, δεν υφίσταται παράδεισος !
    8. Δίνε σε όλα μέχρι δυο ευκαιρίες, ούτε τρεις κι ούτε δεκατρείς.
    9. Μην εγκαταλείπεις το σώμα σου.
  10. Να είσαι εκλεκτικός.
  11. Πίνε χυμό ρόδ…
          - Stop , τον λέω…. Μεγάλε γέμισε η πέτρα, είχα βάλει γραμματοσειρά για δέκα αράδες, με λέει ΟΚ εσύ θα χάσεις, μονάχα δέκα εντολές, άλλος ένας ποτισμένος με κλισέ..
          -Κούλ του λέω εγώ, κομπλέ, παίρνω τη μαδάρα και κατηφορίζω για πρωϊνάδικο.

    Εκείνη τη βραδιά ευτυχώς που ήτανε ο dj και με έστειλε στον σωστό μουσάτο. Ακόμα θα πορευόμουνα με τις δέκα εντολές του Αυγουστίνου του Καντιώτη. Σώθηκα ο άντρας.     
     Αμ τι......σώθηκα !