"ο άνθρωπος έχει το απίστευτο ελάττωμα της λήθης ξεχνάει εύκολα από που κατάγεται, αυτό που ήταν πριν γίνει αυτό που έγινε, τι του έχουν κάνει, τι έχει κάνει και μετά φέρεται λες και δεν έχουν συμβεί αυτά φορώντας ένα προσωπείο. Ένα κοστούμι το οποίο όσο προχωράει η ηλικία μας ...αποξενώνεται από το περιεχόμενό του... αυτή η ψευδοκατασκευή είναι αυτό με το οποίο προσπαθούν να επικοινωνήσουν οι γύρω μας . Ξεχνάμε ότι ότι υπήρξαμε κάποτε παιδιά με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται ο διάλογος μεταξύ μας "
Με δυο αράδες ο Δημήτρης Ήμελλος * εδώ τα λέει όλα, αυτά που είναι να ειπωθούν και μερικές φορές χρειάζονται χρόνια για να μας τα βγάλουνε με το τσιγκέλι...
Περάσαμε από την παιδική ηλικία βιαστικά, όχι όχι βιαστικά, βεβιασμένα. Υπάρχουν ευθύνες αλλά ποτέ δεν υπάρχει όφελος να διερευνηθούν. Μετά τα παιδιά στην παρέα ολοένα λιγόστευαν. Τα χλευάζαμε κι όλας !!! Παίζαμε τους ενήλικες στο δωμάτιο σε παρατεταμένα χρόνια παραγωγικά μεν, καταστροφικά δε. Άν κρίνεις από την ψυχολογία όλων γύρω μας, δεν άξιζε τον κόπο... θέλω να πω.. δεν άξιζε ούτε τον μισό. Και τώρα η πραγματική ενηλικίωση αποδεικνύεται ότι εξαρτάται από το πόσο μπορούμε να ξαναδούμε την πραγματικότητα σαν παιδιά. Πρόκειται για δεξιότητα και αποκτιέται με την σκέψη...
Αναγνωρίζεις τους άντρες και τις γυναίκες "παιδιά" από εκατό μέτρα. Η ποσότητα της αγωνίας που τους διακατέχει είναι ελεγχόμενη και λειτουργεί παραγωγικά. Είναι αρκετά ανταγωνιστικοί αλλά δεν είναι οδοστρωτήρες. Είναι σκληροί χωρίς να είναι πέτρινοι. Σου λένε εκείνα που σκέφτονται και όχι εκείνα που έχουν ετοιμάσει για σήμερα. Ακούνε κι όλας... Είναι φανερό ότι δεν είναι εγκλωβισμένοι επειδή δεν είναι επιθετικοί.
Λίγα είναι αυτά ; Όχι, όμως υπάρχουν κι άλλα τόσα : έχουν χαράξει πορεία αλλά δεν είναι αρνητικοί στους ελιγμούς. Τσαλακώνονται χωρίς να καταρρακώνονται. Γελούν με τα παθήματά τους δημοσίως. Όταν θυμώσουν βάζουν τις φωνές και μετά πάει και τέλειωσε. Σε κοιτούν κατάματα όταν σου απαντάνε. Σε αγκαλιάζουν δυνατά και σε αποχαιρετούν με την κανονική τους πρόθεση.
Λίγα είναι αυτά ; όχι, όμως υπάρχουν κι άλλα τόσα : Παίζουν και μόνοι τους. Παίζουν και χωρίς να είναι αρχηγοί. Βαριούνται του θανατά την επανάληψη. Αντιδρούνε σε αυτούς που τους βάζουν διαγωνίσματα, απομακρύνονται σιωπηλά από τους κατσούφηδες και κολλάνε με ενθουσιασμό στα μικρά πανηγύρια. Πίνουν. Όχι για να κοιμηθούν. Φιλάνε κι αγκαλιάζουν εύκολα την πρώτη φορά και δυνατά την δεύτερη, αν υπάρξει...
Λίγα είναι αυτά ;
Οι άντρες και οι γυναίκες παιδιά είναι οι ενήλικες που εστιάζουν σε όσα έχουν αξία...
Όλα τα πράγματα που έχουν αξία έχουνε φανερωθεί και μια και δυο φορές μπροστά μας. Ο τρόπος με τον οποίο μας υπενθυμίζονται, είναι πλέον διαφορετικός. Ως παιδιά βιώσαμε την χειραφέτηση με μια σειρά από επώδυνες εμπειρίες παντρεμένες με την εκπαίδευση. Ως ενήλικες ξαναθυμόμαστε (;) τι έχει αξία σε ανύποπτες στιγμές. Με ένα ξαφνικό κακό νέο, σε μια στιγμή αλληλεπίδρασης σε χώρο τέχνης, με ένα τραγούδι που εισβάλλει στο βαριεστημένο πρωϊνό μας, σε μια μοναχική μας θρησκευτική βιωματική εμπειρία ή με τη συνάντησή μας με πρωταγωνιστές της ξεχασμένης μας περιόδου ενηλικίωσης. Η ζωή εγγυάται ότι θα μας θυμίζει συνεχώς τι έχει πραγματικά αξία, ακόμα και αν έχουμε οπλιστεί με την ισχυρότερη πανοπλία από τη γκαρνταρόμπα της λήθης.Εκείνες οι στιγμές, οι υπενθυμίσεις που συμβαίνουν παρά τη θέλησή μας, είναι τα μεγάλα σταυροδρόμια μας. Έχουμε πάντοτε τέσσερις επιλογές. Στα σταυροδρόμια, λέω.. Γιατί δεν είμαστε τραίνα. Είμαστε πλάσματα που.. κοιτάζουμε, σκεφτόμαστε και βαδίζουμε. Κρατάμε το τιμόνι.
* σε συνέντευξή του για την φετινή παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη με βασικό σκηνικό μια παιδική χαρά ! ( χώρο παιδικής συμπεριφοράς )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;