Παίρνω ανάσα και συνεχίζω . Το νησί μεγαλώνει
. Μερικές φορές τα χέρια μου αποδεικνύονται κοντά. Δουλεύουν ακόμα. Εν τάξει.
Εμπρός και πίσω ίδια απόσταση . Μια
διαστροφή με κάνει να μην εξετάζω το γυρισμό. Είναι ωραίες οι διαστροφές.
Η πίσω πλευρά του νησιού είναι το μόνο άγνωστο.
Είναι ωραία τα άγνωστα πράγματα γιατί δεν είναι εμπράγματα. Ουδείς τα νέμεται
κατά κυριότητα. Μπορούν πολλοί ταυτόχρονα να τα χρησιμοποιούν. Χωρίς να επιφέρουν
φθορά παρ’ όλη τους την ατσαλοσύνη. Είναι σχεδόν άτρωτα.
Η ανάσα μου κρατάει δυο δρασκελιές. Κάθε
φορά το ίδιο. Ομολογώ ότι μπορώ και τέσσερις δρασκελιές με την ίδια ανάσα. Απλά,
παίρνω μικρές ανάσες γιατί έχω κι άλλες δουλειές να κάμω. Όλη την ώρα θα ανασαίνω βαθειά ; Δε λέει .
Εσύ τι ανάσες παίρνεις ; Ναι εσύ. Τι
απορείς; Αφού σε βλέπω που κολυμπάς δίπλα. Μερικές στιγμές χάνεται το στίγμα
σου γιατί θολώνουν τα μάτια μου, μετά ακούω τον παφλασμό σου και σε ξαναβλέπω. Αν
παίρνεις βαθειές ανάσες μπορείς να κοντοσταθείς να μου το διδάξεις. Αν θέλεις
δηλαδή να κοντοσταθείς να διδάξεις.
Είναι σχεδόν άτρωτα τα άγνωστα πράγματα. Για
αυτό με μαγεύουν. Με συντηρούν σε μια δημιουργική αγωνία. Σαν τα κουπλέ του Sting. Στο γύρισμα , εκεί στα καλά καθούμενα πέφτουν πάνω
μου σαν βροχές από αστεροειδείς και με κάνουν χαζό. Μένω να κοιτώ εκστασιασμένος
τις ουρές τους. Έχεις δει τις ουρές από τα άγνωστα πράγματα ;
Εκείνα από τα άγνωστα πράγματα που με
αφορούν είναι τα άγνωστα χωράφια. Αφού είμαι γεννημένος κηπουρός. Τι να κάνω ;
Τα άγνωστα χωράφια δεν είναι σπαρμένα από
μένα. Τι απίθανη φιλοδοξία μου ξέφυγε τώρα ! Λες και στα υπόλοιπα, τα γνωστά,
ορίζω καθ’ οιονδήποτε τρόπο το θερισμό. Πάντως για τα άγνωστα είμαι
κατηγορηματικός. Δεν τα έχω σπείρει οπότε και οι προσδοκίες μου είναι αδιαμόρφωτες.
Αυτή είναι η πεμπτουσία της ελευθερίας, τελικά. Ο κάθε μορφής περιορισμός των
προσδοκιών. Τι βαριές αλυσίδες οι προσδοκίες.
Τα άγνωστα χωράφια, που είναι τα αγαπημένα
μου άγνωστα πράγματα, είμαι πεισμένος ότι έχουν προσδοκία για μένα. Κατά συνέπεια
έχουν κι αυτά ένα τουλάχιστον ελάττωμα. Και γι αυτό , επειδή δηλαδή μου μοιάζουν,
μπορούμε να κάνουμε παιχνίδι.
Τα άγνωστα χωράφια έχουν ανάγκες. Χρειάζονται
κάποιον να τα ποτίζει και αδιαφορούν αν αυτός ονομάζει τον εαυτό του Θεό ή σκύλο
που κατουράει. Τα άγνωστα χωράφια δεν εστιάζουν στις προθέσεις αλλά στο αποτέλεσμα.
Σε αυτή τους την πρωτόγονη συναισθηματική τακτική οφείλεται η ευφορία τους. Οι
καρποί τους είναι αποτέλεσμα φροντίδας όλων των πλασμάτων και οι ζωμοί τους είναι
απροσδιόριστοι , δε μπορείς να τους κατατάξεις , είναι …
Ζω για τον ζωμό εκείνου του τρύγου, από τα άγνωστα
χωράφια. Και η προσδοκία αυτή είναι άλλη μια αλυσίδα. Η πιο ελαφριά από εκείνες
που έχω κρεμάσει στα χέρια μου καθώς κολυμπώ ακόμη σκλαβωμένος. Κατά μια θεώρηση
ίσως η πιο βαριά. Ποιος μπορεί να είναι κατηγορηματικός με τις αλυσίδες του ;
Εσύ μπορείς ;