Η μεγαλύτερη έκπληξη είναι όταν αντικρύζεις καινούργια αποθέματα, από δυνάμεις , συγκρότηση, αισιοδοξία και αποτελεσματικότητα, να αναβλύζουν από ένα κοίτασμα που ήσουν βέβαιος ότι είναι ουτοπία.
Θα μπορούσα να το συγκρίνω με την άνοιξη αλλά δε θα το κάνω γιατί η άνοιξη, ως εποχή, είναι κάτι δεδομένο. Ακολουθεί όλους τους χειμώνες.
Εδώ περιγράφω κάτι άλλο. Μιλώ για αναπάντεχα αποθέματα, για κρυμμένο θησαυρό, για μια παραλία στην οποία δεν είχες βουτήξει ποτέ σου, και είναι εκεί, μέσα στο λιοπύρι, πίσω από την τελευταία στροφή κακοτράχαλου χωματόδρομου που σου ρήμαξε το αμάξι και τα δέντρα σκιάζουν μέχρι το γάργαρο νερό.
Αρκετά πλάσματα δε περιμένουν τίποτε βασικά... Δεν περιμένουν τίποτε επειδή οι άνθρωποι που πέρασαν επάνω τους αποδόμησαν μία μία όλες τους τις μικρές κρυφές προσδοκίες. Τις εξαφάνισαν. Δεν υπάρχει μη κακοποιημένο πλάσμα. Στη σφαίρα του συναισθήματος, ο βιασμός δεν αφήνει αποδείξεις. Με την παθητική επιθετικότητα, με την κυνική απαξίωση, με την πληθωρική παρουσία, με τη σκιά τους, με τη βουλιμική χρήση του ζωτικού χώρου των άλλων, η πλειοψηφία των ανθρώπων καταναλώνει αλλότριο ηθικό, καταναλώνει τον αέρα από μια μπουκάλα που είναι για τρείς, κι ο βυθός ακόμα βαθύς.
Έτσι, με τούτη την ξεδιάντροπη σπατάλη που κανείς δεν έχει την εξουσία να καταστείλλει γιατί δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα ούτε σε Διακυρήξεις, τα υπόλοιπα άτυχα πλάσματα ξεμένουν από ζωτικό συναισθηματικό χώρο. Και συνεχίζουν να "ζουν" κάτω από το απίστευτο βάρος ενός "κενού ηθικού". Μιας μαύρης τρύπας στο σύμπαν της ελπίδας, με υποκατάστατο του οξυγόνου τους την απουσία γεγονότων και την νάρκωση που αυτή προκαλεί. Διασωληνωμένοι και με μια ελαφρώς πάλουσα γραμμή καρδιογραφήματος που, τουλάχιστον, δεν γίνεται ευθεία. Κι έτσι, δεν ελπίζουν, δε φοβούνται. Ισοπαλία.
Κι όταν ο συναισθηματικός χώρος βρεθεί, τα χάνουν ! Πολλές φορές δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Είναι σαν τον ορειβάτη στην κορυφή. Που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Γιατί έχει μάθει στην μακριά ανάβαση, έχει εθιστεί στο "χρέος", έχει αλυσοδεθεί με στοιχήματα και έχει παντρευτεί ενοχές. Είναι σαν τον ορειβάτη στη κορυφή. Που πρέπει να το πιστέψει πλέον ότι αύριο, αυτό ήταν, δε θα σκαρφαλώνει.
Θυμάσαι όταν βρήκες ένα πενηντάρικο στο χειμωνιάτικο παντελόνι ; Θυμάσαι εκείνη τη θέση πάρκιγκ που βρήκες στα Λαδάδικα Παρασκευή βράδυ ; Θυμάσαι που έτρεξες στο αγαπημένο σου παγκάκι, στο ηλιοβασίλεμα, γιατί είδες τρείς γραίες να σηκώνονται ; Τι, δεν γίνονται αυτά ; Αυτά δεν είναι τίποτα ! Τίποτα. Φαντάσου τη χαρά να σε περιμένει στη γωνία ο εαυτός σου ο ίδιος αναπτερωμένος. Να στρίψεις και να τον δείς !
Εντάξει, πρέπει να στρίψεις ...
Φαντάσου τη χαρά, την ευφορία, την ικανοποίηση και το απόθεμα καλής διάθεσης που θα επιφέρει !
Να έχεις τραβήξει τον εαυτό σου από την άβυσσο του μηδενός με τις ίδιες σου τις δυνάμεις και τώρα να μπορείς κάθε μέρα : να αποτύχεις, να κολλώσεις, να αλλάξεις πρόγραμμα, να μη λογοδοτήσεις σε κανένα, να μην ανακοινώσεις τίποτε σε κανέναν. Φαντάσου αυτή τη κρυφή παραλία !
Ναι είναι γυμνιστών.
Τι ;
Φοβήθηκες ;