utopia = an impractical, idealistic scheme for social and political reform

     Ολοένα και περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε σε απόγνωση με τον Σύριζα. Δεν είναι όμως ότι ο Σύριζα κάνει κάτι διαφορετικό από εκείνο που υποσχέθηκε. Είναι ότι εκείνο που υποσχέθηκε απαιτεί το εργαλείο του εθνικού νομίσματος και όσο λεβέντες κι αν είμαστε η λογική μας το απωθεί στη σφαίρα της ουτοπίας. Από την μεριά του Σύριζα ήταν μια ηθελημένα και ενσυνείδητα παραπλανητική υπόσχεση. Ειπώθηκαν όλες οι αλήθειες αλλά μισές ! Πρόκειται όμως για μια ουτοπία ;  

   Τούτη τη στιγμή που ανάμεσα σε άλλους Σλοβένοι και Πορτογάλοι ( τρομάρα τους ) χασκογελάνε στα δείπνα πίσω από την πλάτη του Γιάνη Βαρουφάκη θέλω να ξαναγράψω εδώ ποιο ήταν και παραμένει το διακύβευμα. Γιατί όσο η επικαιρότητα θα διαμορφώνεται από θυελώδη τρομολάγνα πρωτοσέλιδα και όσο η βουλή μας θα εξελίσσεται σε αρένα, τόσο δυσκολότερα θα θυμόμαστε για πιο λόγο γκρεμίσαμε τους προηγούμενους από την εξουσία. Και, μα το Θεό, υπήρχε λόγος ! Ήταν η αγωνία ενός ετοιμοθάνατου λαού. Ήταν ένα κάλεσμα για πάλη ενάντια στη φτώχεια, την κερδοσκοπία και την ιεράρχηση του χρήματος πάνω από την πολιτική. Αυτό δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για ολική ανικανότητα για τους επόμενους. Θα χρειαστεί να κάνουν πολλά.  Είναι ώρα να σταματήσουμε να μιλάμε και να κάνουμε κάτι ( ειπώθηκε προσφάτως σε συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ) . Και αν δεν κάνουν θα χρειαστεί να ψάξουμε και για επόμενους. Πάλη , πάλι , δυστυχώς. Απλά... θυμίζω. Ολάκερος Ομπάμα δέχεται ολομέτωπη επίθεση από τους ψύχραιμους ανθρωπιστές της σύγχρονης διανόησης γιατί δεν κατάφερε να τραβήξει το χαλί των χρηματαγορών ούτε μια πήχυ αριστερότερα. Περιμένουμε να το κάνει μέσα στο Ευρώ ο Αλέξης ; Αυτό θα ήταν ο ορισμός της ουτοπίας.
     

   « Παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή  και την αναμόρφωση ». Alain Touraine.  Δέστε πως περιγράφει ένας σύγχρονος Γάλλος διανοούμενος τις εξελίξεις, στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Μετά την Κρίση "... Η δεξιά, σε όλο τον κόσμο είναι καθισμένη στο ειδώλιο γιατί δεν κατάφερε να προβλέψει την απληστία του αρρύθμιστου καπιταλισμού. Οι εκπρόσωποι αυτής της δεξιάς σε κάθε χώρα υπόσχονται ότι την επόμενη φορά που κάτι θα στραβώσει οι αγορές θα είναι λιγότερο άπληστες. Κανείς πλέον δεν είναι τόσο αφελής...Αλλά και η κεντροαριστερά, δηλαδή σχηματισμοί με σοσιαλιστικές καταβολές,  αποτυγχάνει ολοένα και πιο οικτρά να διαδραματίσει το ρόλο της από χώρα σε χώρα (βλέπε Γαλλία) και να καταφέρει πλήγματα στους κερδοσκόπους. Τα συνδικάτα δεν μπορούν να επανακαθορίσουν ρόλους.  Βλέπεις, το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν είναι πια η εργοδοσία αλλά κάτι τύποι με ένα laptop σε σουϊτες. Και οι εργοστασιάρχες θηράματα. Αυτή την εξέλιξη που θα έκανε τον Μάρξ να ξαναπιάσει τα μολύβια η αριστερά σε πολλά σημεία του πλανήτη και φυσικά στον Περισσό ακόμη να την χωνέψει. Οι λαοί; Τι να πεις, παρακολουθούμε το τέλος της δύναμης του συλλογικού προς τέρψη της ατομικότητας. Τα κινήματα ; Ασθενικά.  Η χρηματιστική παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά έφερε το κάθε υποκείμενο οικονομικής συμπεριφοράς μονάχο του απέναντι στα κολοσσιαία ζητήματα. Δεν υπάρχουν τάξεις. Δεν υπάρχουν εργοδότες με συγκεκριμένη συμπεριφορά ούτε εργαζόμενοι με συγκεκριμένα όρια. Δεν υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες ούτε γειτονιές ούτε παρέες με τόλμη στην άποψη. Υπάρχουν μονάχα άτομα κλεισμένα στο σπίτι τους μπροστά σε μια οθόνη. Άτομα… Και σημειώνονται ολοένα και περισσότερες αυτοχειρίες.
Είναι μια νέα κατάσταση που επιβάλλει επιστροφή στην ηθική της πολιτικής, λέει ο Touraine και καταλήγει πως δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος.

    Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ( Μέρκελ &  Ολάν ) δε φαίνονται να ενοχλούνται από την επιμονή των κερδοσκόπων να επιτίθενται με τη βοήθεια των Αμερικανικών οίκων αξιολόγησης στους αδύναμους κρίκους των Ευρωπαϊκών αγορών για να ανακυκλώσουν κέρδη, να μεγιστοποιήσουν και τελικά να πολλαπλασιάσουν τις ( άυλες...) αξίες των χαρτοφυλακίων τους. Τα τελευταία χρόνια κυρίως οι Γερμανοί απολαμβάνουν λόγω επιτοκίων την επιτυχία των κερδών χωρίς κόπο. Η ψευδαίσθηση της Γερμανίας ότι μπορεί να ανταγωνιστεί τους αγγλοσάξονες και στα παίγνια, σε τούτη τη κολοσσιαία monopoly, απλώς θωρακίζοντας την οικονομία της από απρόοπτα, είναι ολοένα και πιο εμφανής. Και δε μπορώ να την ονομάσω κάτι άλλο παρά ψευδαίσθηση, για δύο λόγους. Πρώτον οι Γερμανοί πάντα τσιμπούσαν στις μεγάλες ιδέες. Στις πολύ μεγάλες για να είναι ρεαλιστικές. Και δεύτερον ολοένα περισσότεροι μεγαλοχρηματιστές  και ηγέτες των κεφαλαιαγορών όπως ο Γκρίνσπαν ( FED ) συγγράφουν εξαιρετικά βιβλία όπου περιγράφουν ότι ουδέποτε είχαν ιδέα ποιο θα είναι το επόμενο απρόοπτο ! Οι εμμονές όμως που προκύπτουν από αυτή την επιδίωξη των Γερμανών να παραμείνουν ισχυροί παίχτες μεταφέρονται από θέση ισχύος σε όλο το ευρωπαϊκό διοικητικό κατεστημένο, το διορισμένο άλλωστε με την ευλογία και έγκριση των Αγγλοσαξόνων,  με αποτέλεσμα οι κραυγές αγωνίας των αδυνάτων χωρών να ακούγονται ολοένα και πιο ασθενικές, όλο και πιο αστείες... Στην ουσία, όλο και περισσότεροι μικροί Ευρωπαϊκοί λαοί βαυκαλίζονται με την πεποίθηση ότι θα είναι μονίμως στο απυρόβλητο τούτου του ανελέητου παγκόσμιου χρηματιστηριακού πολέμου, απλώς αν χαϊδεύουν σε δείπνα τα στελέχη των ισχυρών. Και τον Μάριο Ντράγκι. Αυτό είναι το νέο Ευρωπαϊκό success story. Φευ. Οι παίχτες σε όλα τα παιχνίδια είναι αγαπημένοι μέχρι ο πρώτος άσχημα να χάσει. Και δε βλέπω να φτάνουν τα κέρδη για όλους...   

    Ας υποθέσουμε ότι οι κερδοσκόποι εξαντλούν τις δυνατότητες κανιβαλισμού των πιο αδύναμων κρίκων εξωθώντας στο χρηματιστηριακό περιθώριο χώρες όπως η Ελλάδα. Οι αξίες στα χρηματιστήρια σκουπιδότοπων και κουφαριών θα γίνουν υπερβολικά μικρές. Ας υποθέσουμε ότι οι γύπες θα περάσουν μια τελευταία εβδομάδα με τα κουφάρια. Δεν θα αναζητήσουν ευκαιρίες για μελλοντικά λουκούλεια γεύματα ;  Που θα τα βρουν ; Στους αμέσως λιγότερο ισχυρότερους. Πρώτα στην Ισπανία, μετά στην Ιταλία και αν θέλουν στη Γαλλία. Οι άξονες αντίδρασης θα καταρρεύσουν σα χάρτινοι πύργοι όσο η Ευρώπη ως σύνολο είναι απρόθυμη να λάβει σοβαρά μέτρα ελέγχου των χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών. Μέτρα που δεν είναι αυτά τα αστεία που συζητούν στις συναντήσεις τους, όπως ο περιορισμός των ελλειμμάτων στις στάσιμες οικονομίες τους και η δημιουργία επιτροπών εναντίον της μονοπωλίων, αλλά η ίδρυση μη χειραγωγούμενων ισχυρών ευρωπαϊκών οίκων αξιολόγησης, ο εξαναγκασμός των τραπεζών στην επιστροφή τους στην παραδοσιακή τραπεζική, η διασπορά κεφαλαίων σε παραγωγικές αναπτυξιακές ενέσεις με κριτήριο και στόχο νέες θέσεις εργασίας και η αξιοποίηση του χειμαζόμενου επιστημονικού δυναμικού σε φρέσκιες ερευνητικές διαδικασίες για τη μετάβαση στη μεταβιομηχανική εποχή. Ο Tourain προβλέπει σύντομα την επόμενη χρηματιστηριακή λαίλαπα. Και είναι φυσικό ! Η Ευρώπη αντιδρά σε επενδύσεις Ρώσων και Κινέζων στη γηραιά ήπειρο αλλά δεν την πειράζουν οι πέντε φορολογικοί παράδεισοι στο έδαφός της. Είναι όλα εδώ... Όλα για ένα δυνατό πάρτυ, τα ποτά δυνατά, και τα κρεβάτια στρωμένα. Και η Ελβετία με τις όμορφες λίμνες, η αγαπημένη τους χώρα, το μεγάλο πλυντήριο, περιμένει τους μεζέδες από τις αποδόσεις. Ποιός μπορεί να χαλάσει μια τέτοια υπέροχη διάθεση ; Ποιός τολμάει μια ρωγμή ;

    Τώρα παίζεται το έργο της ανεπαρκούς Ελλαδίτσας. Η απομόνωση του Βαρουφάκη δεν οφείλεται μόνον στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του Βαρουφάκη. Είναι αποτέλεσμα επίσης μιας κακής συγκυρίας. Ο Τσίπρας δεν την πρόβλεψε. Δεν είναι εποχή για συμμαχίες. Δεν υπάρχουν ευήκοα ώτα στα Eurogroup. Τούτη τη στιγμή όλοι οι "περιφερειακοί" Ευρωπαίοι υπουργοί αισθάνονται με καλυμμένα τα νώτα αν κάνουν χειραψίες με τον Σόϊμπλε. Και για να κάνεις χειραψία με τον Σόϊμπλε πρέπει να …σκύψεις.  Δεν είναι επειδή είναι καθηλωμένος μετά το ατύχημά του σε καροτσάκι. Είναι επειδή πρέπει να σκύψεις. Γενικώς.

    Έχουμε ωστόσο πολύ βαθειά χωθεί ως μικροί και περιφερειακοί ευρωπαίοι σε έναν αδιέξοδο κύκλο εξυπηρέτησης όχι των ανθρώπων αλλά των κεφαλαιαγορών. Το Ευρωκοινοβούλιο γίνεται ολοένα και πιο γελοίο. Η μόνη ελπίδα μας είναι η έγκαιρη απομάκρυνση από αυτό το μεγάλο ανώριμο πάρτυ στο οποίο οι χοντροί μεθυσμένοι πηδάνε τους λιγνούς. Πρέπει να φύγουμε από το Ευρώ. Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, κι εμείς είμαστε λόγω της αθλιότητας οι λιγότερο πιωμένοι. Οι αντιπρόσωποι των κερδοσκόπων σε τούτη τη χώρα ήταν ο Στουρνάρας, ο Παπαδήμας, ο Χαρδούβελης και είναι ακόμη ο Σάλλας, ο Λάτσης και τα υπόλοιπα καλά παιδιά. Έχουμε δυό επιλογές. Να φύγουμε αμέσως από το πάρτυ. Ή να τους παραδώσουμε την κοινωνία μας να την οδηγήσουν με εμπειρία μέσα στα σαλόνια των κερδοσκόπων. Εμπιστεύεστε τη χώρα σε δέκα τραπεζίτες ; Πιο παιχνίδι θα προτιμούσατε να δείτε ; Επιτέλους αυτό που δεν τολμούν να ψελλίσουν οι «αδέξιοι» του Σύριζα ας το βροντο φωνάξουμε εμείς. Κάποιος να σπρώξει την πόρτα. Πρέπει να φύγουμε από το Ευρώ. Αμέσως τώρα. Όσο κι αν κοστίσει.

   Μα φοβόμαστε. Μα δεν έχουμε άλλες δυνάμεις. Μα είμαστε ήδη εφτά χρόνια σε μέγγενη. Μα τα παιδιά μας ήδη παραπαίουν από καφέ σε καφέ. Μα οι Ιρλανδοί φαίνεται ότι τελικά θα την πηδήξουν... μπλα μπλα μπλα... και στο τέλος μια μαριονέτα σήκωσε το ένα χέρι κι άρπαξε τα κορδόνια και τα ξυλαράκια παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της. Στα χέρια της.

    Οι λαοί που έχουν τύχη στο μέλλον είναι δυο ειδών. Λαοί μαριονέτες με τύχη ταπεινή. Και λαοί που πιστέψανε στην ουτοπία με τύχη που την πήρανε στα χέρια τους. Γύρω τους θα υπάρχουνε ασφαλώς λαοί κουφάρια. Παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή και την αναμόρφωση. Εγώ λέω να πάρουμε αναμόρφωση. Θέλει βέβαια λίγο ψυχή. Όμως σε αυτή τη χώρα και παλαιότερα σηκώσαμε κεφάλι.
     

άπληστος έρως

    Ο έρωτας έπαψε να είναι άγριος γιατί ο άνθρωπος σχετικώς  εξημερώθηκε, έγινε οικόσιτος, από αγρίμι, γαμώ το στανιό μου. Και δε φτάνει που έγινε οικόσιτος, ανέπτυξε και μια άθλια χωρίς επιστροφή ανταλλακτική πρακτική. Μία σου και μία μου. Δεν λειτουργεί έτσι ο έρως. Έπρεπε να είναι άπληστος. Εκατό σου και μία μου. Εκατό σου και μία μου, γαμώ το...

   Γιατί ερωτευόμαστε έτσι ; Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, ο έρωτας θα έπρεπε να εκφράζει την κραυγή της σάρκας, απέναντι και ενάντια στην «πρόταση» για ευνουχισμένη διαχείριση των καταστάσεων. Περιέχει την επανάσταση που δεν ήρθε, σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μας, δεν επιχειρεί να κρίνει, ούτε  να κυβερνάει, δε θέλει  να χειραγωγεί και να συναλλάσσεται. Εάν δεν έχει αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά δεν είναι έρωτας. Είναι πράξη κατευθυνόμενη από  «κάποια λογική» μας. Από εκδίκηση, από ανασφάλεια, από περιέργεια, από απελπισία αλλά όχι από σεξουαλικότητα. Όχι από καύλα.  Η Αγγλική λέξη είναι Lust και δεν είναι αργκό. Στους ενήλικες ο έρωτας είναι τόσο σπάνιος.  Πρέπει να σπάσει διακόσια φίλτρα και να φτάσει στο αντικείμενό του. Τι κρίμα. Τι κρίμα που είμαστε, οι ενηλικιωμένοι ; Ε ;  

    Αν ο έρωτας, αυτή η κραυγή, φτάνει τόσο ευνουχισμένη από το υποκείμενο στο αντικείμενο, είναι μοιραίο να αντιμετωπιστεί με δυσπιστία, επιφυλλακτικότητα. Τι είδους πρόταση μου κάνεις ; Κάτσε να την αναλύσω τώρα και εγώ. Τι θα μου δώκεις ; Τα σπόρια σου ; Τις φλούδες από το φρούτο σου ; Τα κέρματά σου ; Δε πας να γαμηθείς μονάχος ; 

   Μόλις η λογική του παραλόγου πιάσει στα χέρια της τον έρωτα, το πανηγύρι έχει λήξει. Αρχίζει η σκοτοδίνη. Οι εραστές γίνονται μονομάχοι, μέχρι τελικής ..καταπτώσεως . Απαιτούν αποδείξεις, αναζητούν την παραγωγικότητα της σχέσης, ζυγίζουν την στοργή, δεν ενέχονται την αδεξιότητα, επιπλήτουν και τελικά περιφρονούν, μισούν και χωρίζουν. Αφήνοντας κάτω τα ρετάλια της ψυχής τους να τα βλέπουν και να παραδειγματίζονται οι φοβικοί, οι άτολμοι, οι ενάρετοι, οι κακοί και οι ηλίθιοι. Όλες δηλαδή οι κατηγορίες του μότο... καλύτερα μόνος παρά πληγωμένος. Καλύτερα εισαγγελέας παρά κατηγορούμενος. Καλύτερα αγάμητος παρά ...πηδηγμένος.

   Είμαι σίγουρος ότι κάπου κάποτε έχεις ακούσει αυτό το κατηγορητήριο... άνανδρε εραστή !

   Τι μου έδωσες ; Τα ρεπώ σου ; Τα δεκάλεπτα που απολαμβάνεις τον πρωϊνό σου καφέ ; Χίλια sms ; Εκατό ποιήματα και δέκα τραγούδια ; Τις αργίες σου και τις νυχτερινές σου ονειρώξεις ; Και όλα εκ του ασφαλούς ; Με το αζημίωτο ; 

    Αυτό είναι ένα κατηγορητήριο σκέτο αριστούργημα. Δείχνει που καταντάει ο έρωτας της καύλας άμα τον πιάσει στα χέρια του ένα πληγωμένο ΕΓΩ. Ένα όλον, και όχι μοναχά η σεξουαλικότητά μας.

   Τι μου έδωσες ;  Μετάφραση... Τι κάνεις μετά ;  Γιατί δεν μου έδωσες τις άλλες ώρες ; Εκείνες που κλαις μπροστά στις επιταγές ; Εκείνες που χλαπακιάζεις τα βιαστικά μεσημεριανά σου ; Τις άλλες, εκείνες που μουντζώνεις μποτιλιαρισμένος ; Εκείνες που κάθεσαι στη χέστρα σου ; Εκείνες που κατεβάζεις τα σκουπίδια ; Εκείνες που αλλάζεις κανάλια για να αποφύγεις την καταστροφή των δελτίων, όλα τα απαίσια νέα της απελπισίας ; Για ποιιόν τις φύλαξες τούτες τις ώρες ;  Και περιμένεις από μένανε να αρκεστώ στις ώρες που είσαι καυλωμένος για σεντόνια ; Μικρέ ανόητε... Άντε γαμήσου. 

   Ο έρωτας αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στην έξαψή του. Αν δεν, καλύτερα να μην...

Ανεργία : δίπλα σε κάθε νεκρό κι ένας ετοιμοθάνατος

 

Το σύστημα πέφτει μόνον από μέσα ... ή πάλι ίσως και όχι. Ποιός θα τα βάλει μαζί του ; 

 

Η άποψή μου είναι ότι ήταν ασύμμετρη η επίπτωση αυτής της προσαρμογής που εφαρμόστηκε από το διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα ( ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ) . Δεν μπήκε δηλαδή το μαχαίρι στο φιλέτο της πολιτικής συναλλαγής. Δεν έκλεισαν χιλιάδες εστίες διαφθοράς αντιθέτως προστατεύτηκαν εκατοντάδες "θεσούλες" υμετέρων σε μη παραγωγικούς οργανισμούς και πόστα ανακάλυψη οι οποίοι όχι μόνον κάθονται και τα τρώνε εις υγείαν μας αλλά κάνουν και τον περισσότερο θόρυβο. Ξέρουμε όλοι ότι κάθε ένας από τους τριακόσιους διορίζει από δέκα συμβούλους σε μικροθεσούλες με 2.500 € το μήνα παρηγοριά για να πηγαίνουν και να βάζουν κάθε Τετάρτη πέντε υπογραφές και δέκα σφραγίδες. Έτσι, το πρώτο, το πρώτο διάολε νομοσχέδιο που θα περίμενα είναι εκείνο που θα έθιγε τα ρετιρέ της διαπλοκής του πολιτικού συστήματος, όπως είναι οι αποσπασμένοι, οι βολεμένοι, τα τρωκτικά, δίνοντας το σύνθημα ότι αυτά που ξέρατε θα τα ξεχάσετε. Αντιθέτως... αντιθέτως ανοίγει λέει η ΕΡΤ. Συμβολισμός ! Όχι... η Καισαριανή ήταν συμβολισμός. Η ΕΡΤ είναι η ρεμούλα η ίδια. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι αν ο Κατρούγκαλος ανοίξει πόλεμο στους πρώην Πασόκους που επάνδρωσαν το καράβι, θα κόψει το ένα πόδι της κυβέρνησης. Άλλη μια φορά οι ετοιμοθάνατοι της αγοράς πρέπει να περιμένουν τομές εν ευθέτω χρόνω... Προέχει το πολιτικό σκάκι.  Κι ο Σύριζα τώρα χτίζει έναν Δούρειο Ίππο, για να μπει μετά στην Τροία. Κάντε λιγουλάκι υπομονή. 

Δήλωση : Είναι ώρα να επανέλθουν οι μισθοί εκεί που πρέπει, αφού για την στήριξη της εργοδοσίας ψηφίστηκε ό,τι ήταν να ψηφιστεί. ( Η ρύθμιση για τις εκατό δόσεις ) . Πάνος Σκουρλέτης 16.4.2015

Οι "αγραβάτωτοι" , σχόλιο του Φίλιππου Δρακονταειδή 15.4.2015 Εφημερίδα των Συντακτών

Μπορεί κανείς να αιφνιδιάζεται από δηλώσεις και πράξεις του κυβερνητικού συνονθυλεύματος, να αναρωτιέται για το μέγεθος των φελών επιφανείας, που συγκρατούν το δίχτυ της κοινωνίας στα νερά μιας τρικυμισμένης μεσογειακής, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας θάλασσας. Μπορεί να ζαλίζεται από τους ιδεολογικούς στροβιλισμούς μειξοπαρθένων και από τα τροπάρια γερόντων Παϊσίων αριστεράς ορθοδοξίας, των οποίων οι σαγιονάρες βγαίνουν σε προσκηνύματα. Μπορεί να εκτιμάει πως η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, ούτε διοικεί, έχοντας επιλέξει να χαϊδεύει τα αυτιά και τα κεφάλια των φωτισμένων και των νεοφώτιστων που ξεφυτρώνουν κάθε λίγο, οι οποίοι, με περισσό θράσος και νταηλίκι, περιβάλλονται το ένδυμα του ιεροεξεταστή. Μπορεί να σπαζοκεφαλάει, βλέποντας άρρενες και θήλεις ιεροεξεταστές να οργανώνουν ηθικοπλαστικά τάγματα τιμωρίας πρώην και προσφάτως διεφθαρμένων, εκείνων που δημιούργησαν χρέη και έσπειραν μιαν ατέλειωτη ερήμωση. Εντονη η οσμή μιας αγκιτ-προπ (αγκιτάτσιας-προπαγάνδας) από το ένα άκρο ώς το άλλο του κυβερνητικού σχηματισμού. Από την άλλη πλευρά, το διαλυμένο καραβάνι της πολιτικής αγυρτείας τεσσάρων τουλάχιστον δεκαετιών δεξιόστροφης, μεσοβέζικης και σοσιαλίζουσας παραμόρφωσης, με μπαταριές λογικοφανών προφητειών, με ποταμίσιες πέστροφες που επαγγέλλονται ότι σπεύδουν προς ωοτοκία αντίθετα στο ρεύμα, όλο αυτό το κακόμοιρο σινάφι επαναλαμβάνει πως η χώρα φουντάρει, λες και έχει τιμόνι για τον εαυτό του, ώστε να μη φουντάρει το ίδιο, μισοβυθισμένο κιόλας.

Είναι προφανές πως υπάρχει ανισορροπία του πολιτικού περιβάλλοντος. Μια ανισορροπία που λειτουργεί, συντηρείται και αναπτύσεται υπέρ της κυβέρνησης: οι διαρκείς και απαράλλαχτες κραυγές απελπισίας του καραβανιού της πολιτικής αγυρτείας κάθε στεριανής απόχρωσης, καθώς και οι συνταγές της νεόκοπης ποταμίσιας καλλιέργειας δεν καλύπτουν το πανδαιμόνιο των θουρίων της αγκιτ-προπ, όπου οι «αβράκωτοι» (οι «sans culotte» του Παρισιού της 14ης Ιουλίου 1789), οι δικοί μας Ελληνες «αγραβάτωτοι» δηλαδή, όρμησαν και κατέλαβαν τη Βαστίλλη, πιστεύοντας πως θα καταλάβουν την Ευρώπη και –γιατί όχι;– τον κόσμο. Με τέτοια νίκη στα χέρια, την οποία πέτυχαν έπειτα από μάχες και γιουρούσια λίγων ετών, έχουν μπροστά τους μια κοινωνία ασύμμετρα χτυπημένη από μια κρίση που κρυβόταν και από αδιέξοδα που δεν ταράζονται.

Η ελληνική κοινωνία δεν ορίζεται από διαστρωματώσεις λιγότερο ή περισσότερο σταθερές, ούτε αναγνωρίζει οικονομικούς προσανατολισμούς λιγότερο ή περισσότερο σταθερούς. Αποτέλεσμα αυτής της εγγενούς φυσιογνωμίας είναι πως το πλουσιότερο 10% των εργαζομένων, που ανήκει κατά πλειοψηφία στον εγγύς και ευρύτερο δημόσιο τομέα, είχε εισοδηματικές απώλειες 9,3%, ενώ το πλουσιότερο των εισοδημάτων από επιχειρηματική δραστηριότητα είχε μείωση 20%. Απελπιστική προφανώς είναι η κατάρρευση των εισοδημάτων των πολύ μικρών επιχειρηματιών (-48%), όπως και των χαμηλόμισθων εργαζομένων (-34,6%). Το πλουσιότερο 1% της εργασίας είχε απώλειες 4,8%, ενώ το πλουσιότερο 1% των εισοδημάτων από επιχειρήσεις είχε απώλειες 24%.[1] Το εύκολο συμπέρασμα είναι πως η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας έχει λυγίσει και πως οι διαφορές εισοδημάτων εργασίας και οικονομικής δραστηριότητας απέχουν, οπότε διορθώσεις είναι απαραίτητες.  Το δύσκολο συμπέρασμα είναι πως έχει παγιωθεί μια δεσπόζουσα κατάσταση, όπου το παραγωγικό μέρος υποφέρει από ένα μη παραγωγικό, στην πλειοψηφία του, μέρος της κοινωνίας.

Εδώ, οι διορθώσεις απαιτούν χρόνο, πολύ περισσότερο χρόνο όταν δεν αντιστοιχούν σε υποτυπώδη έστω σχεδιασμό. Οι «αγραβάτωτοι» διαθέτουν χρόνο, αφού η πολιτική αγυρτεία του παρελθόντος δεν βρίσκει αντίκρισμα. Με αυτό το πλεονέκτημα ενώπιόν τους, διαπλάθουν μια κοινωνική προοπτική διαρκώς μεταβαλλόμενης απόληξης. Σε αυτό το παιχνίδι αρέσκονται μέχρις οργασμού. Και επειδή δεν είναι περαστικοί από το περιβόλι, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, επειδή ούτε ξέρουν ούτε ξέρουμε τι θα καρπίσει και τι θα πάει χαμένο. Οι «αγραβάτωτοι» δεν έχουν φόβο να πνιγούν από τη γραβάτα τους. Το πιθανό είναι πως οι «γραβατωμένοι» έχουν λυμένη τη δική τους γραβάτα.

Συντάκτης: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής Εφημερίδα των Συντακτών 15.4.2015

Ερευνα: # Greece Solidarity and Adjustment in time of Crisis 9 ( Μάρτιος 2015 - Γιαννίτσης Ζωγραφάκης ) 

Μύτη ή κώλο ;

      Δώδεκα και μισή. Καθώς βαδίζαμε προς το φαγοπότι έβλεπα τα ολέθρια αποτελέσματα αυτού του εθίμου στα πρόσωπα των βιαστικών διαβατών. Η συντριπτική πλειοψηφία είχε κρύψει στη τσέπη ένα σπασμένο αυγό. Δεν ήθελε να το βλέπει. Ποιος θέλει να βλέπει το αυγό του σπασμένο ; Και τα πρόσωπα, τα πρόσωπα είχαν εκείνη την συγκαλυμμένη ντροπή της ήττας, που σε χαλάει αλλά δε το κάνεις και μεγάλο θέμα. Πάντως ευχαριστημένους δε τους έλεγες. Και τότε λοιπόν γιατί τα τσουγκρίζουμε ; Τα αυγά λέω. Η μανία μας να βγούμε σε κάτι νικητές ; Να πάρουμε το αίμα μας πίσω ; Δε λέω… η στιγμή που εγώ το έσπασα της πεθεράς μου είχε μια ανεπαίσθητη μεγαλοσύνη. Αλλά παρήλθε γρήγορα. Σαν τη στιγμή που βγαίνει από το ΑΤΜ το ποσό των 40 ευρώ. Θρίαμβο δε το λες.   

    Πέρασε από το μυαλό μου η χθεσινή δέηση του ψάλτη…. Υπέρ εξόδου του σεπτού εκκλησιάσματος από την μέγγενιν της κρίσεως και επιστροφής εις τας … εχμ… αγκάλας του Θεού δεηθώμεεεεεννννννν…  παρολίγον να του ξεφύγει ένα υπέρ επιστροφής εις τας συνήθεις κρεπάλας. Αλλά ΟΚ. Το έσωσε. Κουνήσαμε καταφατικά τα αναμαλλιασμένα μας κεφάλια. Και δεηθήκαμεν. Τι κακό μπορεί να φέρει μια ακόμη δέησις ; Τίποτε. Ενώ εκατό σπασμένα αυγά είναι ένας μικρός όλεθρος. Ίσα για να βγεί πάλι ο ένας νικητής. Ε, όχι…  

    Με το αυγό μου συντετριμμένο στη τσέπη και με το κερί σβηστό από τον αγέρα βάδιζα και αντευχόμουνα στους διερχόμενους γείτονες. Χρόνια πολλά. Αληθώς. Δε μπορούσα να πάρω το μυαλό μου από τα σκόρπια τσόφλια μες τη τσέπη. Ένα τσόφλι για κάθε ήττα μου. Ποτέ δεν έτρωγα αυγά εγώ. Από μικρός που έμαθα ότι εκκολάπτονται εκεί μέσα διάφορα είχα αναποδιάσει. Μου τα τάϊζε η γιαγιά μου η Μαρίκα με το κουταλάκι αεροπλανάκι και τα μασούσα με αηδία και μετά πήγαινα στο μπάνιο και τα έστελνα από εκεί που ήρθανε. Όλοι είμασταν ευχαριστημένοι. Αλλά τα αυγά… πώς να το πω τώρα, τα αυγά είναι ο προθάλαμος όλων των κακών. Ο Σόϊμπλε, ο Μαρινάκης και η Όλγα Τρέμη, τρία από τα πρόσωπα που καλύτερα να είχε σπάσει εγκαίρως το αυγό τους, από τέτοια βγήκανε. Να μη κάτσω να αραδιάσω τώρα πόσα ακόμα.

    Έφτασα στο σπίτι με το μυαλό στην Όλγα Τρέμη. Έκρυψα αμέσως, πρώτο πράγμα μόλις μπήκα στη κουζίνα, έκρυψα αμέσως το αυγό πίσω πίσω αριστερά στο ψυγείο. Εξαφάνισα και τα τεκμήρια της πανωλεθρίας από τη τσέπη. Και κάθησα στην τηλεόραση σαν να μην συμμετείχα ποτέ στο έθιμο. Ο Παπαδόπουλος είχε καλεσμένη την ίδια ηθοποιό, ξες ποια λέω, την ίδια με τότε που βγήκε η ασπρόμαυρη τηλεόραση, την είχα δει στο Φρέντυ Γερμανό και ήταν φρεσκοτάτη σαν αυγό ημέρας, απόψε πάλι όχι τόσο, αλλά είχε βάψει το μαλλί της καρπουζί, έπαιζε ζεϊμπεκιά και ο μπουζουκτσής και η βραδιά άρχισε να στρώνει. Στο μάτι της κουζίνας μπήκε η κατσαρόλα να αχνίσει η σούπα πριν σερβιριστεί. Όλα καλά.

     Και τότε, μόλις είχα ξεχαστεί,  ήρθε ύπουλα από πίσω μου ένας ανηψιός μου και μου έκοψε τα ήπατα ! Τόσο δυνατά το φώναξε …

    - Μύτη ή κώλο ; λέει με το μάτι να γυαλίζει…  

- Της μάνας σου ο κώλος του απάντησα. Έτσι ακριβώς. Έτσι ακριβώς.

μιας και ρώτησες

        Είμαι καλά. Ευχαριστώ που ρωτάς. Συνήθως δε με ρωτάνε. Μονάχα τα δικά τους μου λένε και μετά γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν. Και να σου πω, αν ήταν και δείχνανε έστω ξαλαφρωμένοι δε θα με πείραζε, αλλά τους βλέπω φεύγοντας που κλωτσάνε πέτρες.

      Και εσύ κλωτσάς πολύ καλή μου. Πέτρες, θέλω να πω, σαν και τη καρδιά μου.

      Είμαι καλά, γενικά. Τι να πω, δηλαδή. Παλιά ήμουνα καλύτερα. Η καρδιά μου ήτανε μαλακότερη. Έμπαινα σε όλες τις καταστάσεις αλλιώς. Με περίσσεια και μεγαλοσύνη. Και όλα ήτανε πιο απλόχερα. Και τα δοσίματα και οι ανταμοιβές. Και δε μιλάω μονάχα για τον έρωτα. Μιλάω για όλα. Για τις συνεργασίες, για τα ομαδικά στοιχήματα, για την πολιτική και για τις αταξίες, για τα χαλάσματα και τις ολονυχτίες της συγγνώμης. Είχανε άλλη γλύκα τα πράγματα. Και δεν πέφτανε κλωτσιές, μονάχα χτυπήματα στη πλάτη.

     Και εσύ κλωτσάς πολύ καλή μου. Πέτρες, θέλω να πω, σαν τη καρδιά μου.

     Ψηλαφώ με. Δε βρίσκω πολλά σημεία εύπλαστα. Ολάκερα μπλοκ από αποφασισμένες συμπεριφορές. Είναι σα να σου δίνουν ένα τετράγωνο για ανάπλαση και να σου λένε : Δε θα πειράξεις ούτε έναν όγκο, ούτε ένα κιλό μπετόν δε θα γκρεμίσεις. Τι να αποκάνεις ; Να βάλεις τριφύλλι γύρω απ’ την ασχήμια ; Να βάλεις. Αυτό.

     Και εσύ κλωτσάς πολύ καλή μου. Πέτρες, θέλω να πω, σαν τη καρδιά μου.

     Πως τα κατάφερες μωρό μου να μείνεις ως τα πενήντα με μαλακιά καρδιά ; Τι άλεσμα της έριξες ; Εγώ την πιάνω και είναι κοτρώνι. Δεν έχει μείνει τίποτα. Θεωρώ την προδοσία δεδομένη κατάσταση, θεωρώ την μικρότητα επερχόμενη, την έχω βάνει μέσα σε έναν όγκο από τσιμέντο γιατί φοβόμουνα τα απόβλητά της ότι είναι πυρηνικά, ολέθρια, της καρδιάς μου που αγαπούσε κάποτες πολύ βαθειά τα απόβλητα, δεν είναι ωφέλιμα για κανέναν. Φέρνουν τον κόσμο σε αμηχανία. Μερικοί μου λέγανε να ζητήσω βοήθεια από επαγγελματία, μα το θεό σου λέω, κάποτες έστειλα δυό τρία κείμενα αγαπησιάρικα και στομφώδη και βαρύγδουπα, από την καρδιά μου όμως κατευθείαν βγαλμένα, από την καρδιά μου όμως κατευθείαν βγαλμένα και έτσι μου είπε η γκόμενα… Ίσως πρέπει να αναζητήσεις επαγγελματική βοήθεια.

    Και εσύ κλωτσάς πολύ καλή μου. Πέτρες, θέλω να πω, σαν και τη καρδιά μου.

    Μετά που λες το πήρα απόφαση. Κρατάω εκείνα που κυρίως είναι τα ανυπέρβλητα και τα αμείλικτα κλεισμένα στο δικό μου το εργαστήρι. Προτιμώ να τα πάρω μαζί μου φεύγοντας απ’ εδώ, που θα φύγω όσο νούπο, παρά να τα απλώσω να ασχοληθούμε πολλοί μαζί. Γιατί δεν πιστεύω πλέον στο ενδιαφέρον των άλλων. Στην καλοσύνη των ξένων που θα ‘λεγε ο Τατσόπουλος. Στο ενδιαφέρον των απέναντι να σκύψουν να σκαλίσουν να ξεχορταριάσουν και να ποτίσουν, δεν πιστεύω πλέον. Και τους αφήνω ήσυχους να κλωτσάνε πέτρες.

    Και εσύ κλωτσάς πολύ, καλή μου. Πέτρες, σαν τη καρδιά μου.

    Έκαμα που λές, συζήτηση πολλάκις και διεξοδικότατα. Και με επαγγελματίες. Και μου είπανε πολλές φορές. Τα εν οίκω μη εν δήμω. Να μη τρέφω αυταπάτες, μου είπανε. Να μην νομίσω, ποτέ να μη νομίσω, ότι αν περιγράψω στον άλλονε τι ακριβώς είναι αυτό που με πληγώνει, που με χαρακώνει, που με διαλύει, που με συνθλίβει, εκείνος θα κάτσει κάτι τις μικρό να αναθεωρήσει. Και να χτίζω γύρω μου, όχι γέφυρες αλλά τοίχη. Έτσι με συμβουλέψανε οι επαγγελματίες. Εγώ πάντα πίστευα στον ερασιτεχνισμό. Είμαι σε πολλά ικανός αλλά σε τίποτε επαρκής. Και δημιουργούσα γύρω μου πολύπλευρα γεγονότα. Θέλω να πω, όχι ολοκληρωμένες ιστορικές πρεμιέρες αλλά γεγονότα. Και αυτό, που ήτανε το μόνο δυνατό μου σημείο, με συμβουλέψανε και το έκοψα μαχαίρι. Ή το τέλειο ή τίποτα, πλέον. Αν δεν μπορώ να τελειώσω κάτι να παρουσιαστεί και να πάρει άριστα με τόνο, να μη το δείχνω πουθενά, με συμβουλέψανε. Και κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Να κλωτσάω τοίχους.

     Και εσύ κλωτσάς πολύ, καλή μου. Πέτρες σαν την καρδιά μου.      
     Ή το τέλειο ή τίποτες. Δεν έχει ο κόσμος υπομονές για αναμονές. Η προσδοκία είναι πιο κάτω από την ελπίδα και αυτή με τη σειρά της πιο κάτω από το φρόνημα. Και όλα τα σκεπάζει ο φόβος. Έτσι μου είπανε οι επαγγελματίες. Ο φόβος είναι χρήσιμος. Είναι εργαλείο ο φόβος. Ποιός θέλει ακόμη μια πανωλεθρία ; Γι αυτό σου λέω ωραία μου Ελένη της ζωής. Έτσι που σε βλέπω φοβάμαι. Παρ΄όλο που είμαι μέχρι επάνω γεμάτος από αυτά που μου δώσανε οι ειδικοί, αναστολείς αυθορμητισμού σε μικρά λευκά χαπάκια, ένα κάθε πρωί, με ένα πλήρες ποτήρι νερό, καταφέρνω ακόμα και φοβάμαι για σένα, αφού πρώτα προλάβω να φοβηθώ για μένα, ωραία Ελένη μου. Ρωτάς αν είμαι και τρελός... Όχι, όχι, αυτό το προλάβαμε. Εγώ και οι επαγγελματίες. Μονάχα φοβάμαι.
     Σταμάτα να με κλωτσάς. Φοβάμαι μη χαλάσεις τα παπούτσια σου. Τα παπούτσια σου μη χαλάσεις φοβάμαι .