Μύτη ή κώλο ;

      Δώδεκα και μισή. Καθώς βαδίζαμε προς το φαγοπότι έβλεπα τα ολέθρια αποτελέσματα αυτού του εθίμου στα πρόσωπα των βιαστικών διαβατών. Η συντριπτική πλειοψηφία είχε κρύψει στη τσέπη ένα σπασμένο αυγό. Δεν ήθελε να το βλέπει. Ποιος θέλει να βλέπει το αυγό του σπασμένο ; Και τα πρόσωπα, τα πρόσωπα είχαν εκείνη την συγκαλυμμένη ντροπή της ήττας, που σε χαλάει αλλά δε το κάνεις και μεγάλο θέμα. Πάντως ευχαριστημένους δε τους έλεγες. Και τότε λοιπόν γιατί τα τσουγκρίζουμε ; Τα αυγά λέω. Η μανία μας να βγούμε σε κάτι νικητές ; Να πάρουμε το αίμα μας πίσω ; Δε λέω… η στιγμή που εγώ το έσπασα της πεθεράς μου είχε μια ανεπαίσθητη μεγαλοσύνη. Αλλά παρήλθε γρήγορα. Σαν τη στιγμή που βγαίνει από το ΑΤΜ το ποσό των 40 ευρώ. Θρίαμβο δε το λες.   

    Πέρασε από το μυαλό μου η χθεσινή δέηση του ψάλτη…. Υπέρ εξόδου του σεπτού εκκλησιάσματος από την μέγγενιν της κρίσεως και επιστροφής εις τας … εχμ… αγκάλας του Θεού δεηθώμεεεεεννννννν…  παρολίγον να του ξεφύγει ένα υπέρ επιστροφής εις τας συνήθεις κρεπάλας. Αλλά ΟΚ. Το έσωσε. Κουνήσαμε καταφατικά τα αναμαλλιασμένα μας κεφάλια. Και δεηθήκαμεν. Τι κακό μπορεί να φέρει μια ακόμη δέησις ; Τίποτε. Ενώ εκατό σπασμένα αυγά είναι ένας μικρός όλεθρος. Ίσα για να βγεί πάλι ο ένας νικητής. Ε, όχι…  

    Με το αυγό μου συντετριμμένο στη τσέπη και με το κερί σβηστό από τον αγέρα βάδιζα και αντευχόμουνα στους διερχόμενους γείτονες. Χρόνια πολλά. Αληθώς. Δε μπορούσα να πάρω το μυαλό μου από τα σκόρπια τσόφλια μες τη τσέπη. Ένα τσόφλι για κάθε ήττα μου. Ποτέ δεν έτρωγα αυγά εγώ. Από μικρός που έμαθα ότι εκκολάπτονται εκεί μέσα διάφορα είχα αναποδιάσει. Μου τα τάϊζε η γιαγιά μου η Μαρίκα με το κουταλάκι αεροπλανάκι και τα μασούσα με αηδία και μετά πήγαινα στο μπάνιο και τα έστελνα από εκεί που ήρθανε. Όλοι είμασταν ευχαριστημένοι. Αλλά τα αυγά… πώς να το πω τώρα, τα αυγά είναι ο προθάλαμος όλων των κακών. Ο Σόϊμπλε, ο Μαρινάκης και η Όλγα Τρέμη, τρία από τα πρόσωπα που καλύτερα να είχε σπάσει εγκαίρως το αυγό τους, από τέτοια βγήκανε. Να μη κάτσω να αραδιάσω τώρα πόσα ακόμα.

    Έφτασα στο σπίτι με το μυαλό στην Όλγα Τρέμη. Έκρυψα αμέσως, πρώτο πράγμα μόλις μπήκα στη κουζίνα, έκρυψα αμέσως το αυγό πίσω πίσω αριστερά στο ψυγείο. Εξαφάνισα και τα τεκμήρια της πανωλεθρίας από τη τσέπη. Και κάθησα στην τηλεόραση σαν να μην συμμετείχα ποτέ στο έθιμο. Ο Παπαδόπουλος είχε καλεσμένη την ίδια ηθοποιό, ξες ποια λέω, την ίδια με τότε που βγήκε η ασπρόμαυρη τηλεόραση, την είχα δει στο Φρέντυ Γερμανό και ήταν φρεσκοτάτη σαν αυγό ημέρας, απόψε πάλι όχι τόσο, αλλά είχε βάψει το μαλλί της καρπουζί, έπαιζε ζεϊμπεκιά και ο μπουζουκτσής και η βραδιά άρχισε να στρώνει. Στο μάτι της κουζίνας μπήκε η κατσαρόλα να αχνίσει η σούπα πριν σερβιριστεί. Όλα καλά.

     Και τότε, μόλις είχα ξεχαστεί,  ήρθε ύπουλα από πίσω μου ένας ανηψιός μου και μου έκοψε τα ήπατα ! Τόσο δυνατά το φώναξε …

    - Μύτη ή κώλο ; λέει με το μάτι να γυαλίζει…  

- Της μάνας σου ο κώλος του απάντησα. Έτσι ακριβώς. Έτσι ακριβώς.