δεν ξεχνώ , αλλά πρέπει και να προχωρώ

   Σε κάθε πολιτική ανατροπή το εκλογικό σώμα προσέρχεται στις κάλπες με μια ελπίδα, αυτή εξάλλου κινητοποιεί τους ψηφοφόρους και αυτή έχει εκλείψει από εκείνους που απέχουν. Τώρα βιώνουμε μια τέτοια ανατροπή. Και μαζί της την ολοκλήρωση ενός κύκλου της μεταπολίτευσης κατά την οποία δοκιμάστηκαν στην άσκηση εξουσίας άνθρωποι όλων των ιδεολογικών προελεύσεων και κόμματα από τις τρεις πλευρές των εδράνων της βουλής.
    Το πολιτικό κεφάλαιο με το οποίο ο τόπος θα κληθεί να συνεχίσει είναι το σύνολο των επιτυχιών & των ιδεών που συνεισέφεραν όλοι όσοι διαχειρίστηκαν την εξουσία. Το εκλογικό σώμα θα συνεχίσει δηλαδή να θεωρεί δεδομένη την πρόοδο του τόπου και να αποζητά το επόμενο στάδιο χωρίς να έχει και τόσο μεγάλη όρεξη να ανατρέξει στις επί μέρους σελίδες που γράφτηκαν και στους εκάστοτε ήρωες. Οι ίδιοι οι εκάστοτε ήρωες πολλές φορές θα νομίζουν ότι θυσιάστηκαν άδικα, αλλά όχι !
    Όπως δεν το χωράει το μυαλό του Αλέξη πως γίνεται να του γυρίζει την πλάτη ο λαός μετά από την θαρραλέα και σαφώς προοδευτική επιτυχία της συμφωνίας των Πρεσπών, έτσι δεν το χωράει και το μυαλό του Σημίτη πώς ο τόπος απέρριψε την τεχνοκρατική οικονομική του αντίληψη και την πρακτική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του τόπου και φαντάζομαι τον μακαρίτη τον Καραμανλή όταν έχασε την εξουσία μετά την επιτυχία του να μας προσδέσει κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους στο άρμα της Ευρώπης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου χάρισε στη χώρα ολόκληρο μανιφέστο για την συγκατοίκηση με τον αραβικό κόσμο και ολοκλήρωσε την επούλωση των πληγών του εμφυλίου, έχασε όμως εκλογές. Η διακυβέρνηση με θετικό πρόσημο δεν εξαργυρώνεται στο ταμείο γιατί ποτέ δεν είναι αλάνθαστη.
   Παρ' όλο που οι ηγέτες σπεύδουν να εκστομίσουν τη δήλωση ότι έλαβαν το μήνυμα, σχεδόν ποτέ δεν έχουν συλληφθεί υποψιασμένοι για το μήνυμα την παραμονή της κάλπης. Και αυτό είναι η μαγεία της δημοκρατίας. Το πόσο προβλέψιμο θεωρούν προεκλογικά το εκλογικό σώμα οι ηγέτες και το πόσο έξω πέφτουν κατ΄εξακολούθηση .
   Θέλω να εστιάζω στο θετικό. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μια συλλογική μνήμη η οποία αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι έστω και μεταχρονολογημένα. Αλλιώς η ματαιότητα της συμμετοχής στα κοινά θα ήταν ασήκωτη. Έτσι λοιπόν...
   Η χώρα θα προχωρήσει παρακάτω, προσδεμένη στο όχημα της Ευρώπης, με επουλωμένες τις πληγές του εμφυλίου, με προσδοκίες από την καλή γειτονία στην περιοχή και με επίγνωση ότι δεν γίνεται να μην πληρώνει τα δανεικά της. Σε πόσο καλύτερη θέση θα μπορούσε να βρεθεί ένας λαός με τα χαρακτηριστικά που διέπουν αυτόν τον συγκεκριμένο ;

    
     
   

δε χρειαζόταν αυτός ο πανικός

      Καθώς θα κατακάθεται ο κουρνιαχτός του αιφνιδιασμού , ο Αλέξης θα πρέπει να στραφεί σοβαρά σ ό,τι έχει απομείνει ζωντανό από το πολιτικό ένστικτο που τον διέκρινε στα σπάργανά του.
    Εκ των έσω αρχίζεις, παραδέχεσαι και αναλαμβάνεις την ευθύνη για τα σφάλματα , ευχαριστείς και απαλλάσσεις τους συμβούλους που σε παρέσυραν ή επιβεβαίωσαν την πρόσφατη πολιτική σου ανάλυση, δικαιώνεις τυχόν φωνές που διείδαν τις παγίδες και τους φέρνεις στο εγγύς περιβάλλον και με μια διαφορετική ομάδα κρούσης οργανώνεις την επόμενη μάχη.
   Ο πανικός που επέδειξαν κάποιοι επικεφαλής του Σύριζα ήταν αντιστρόφως ανάλογος της εμπειρίας τους στη πολιτική υψηλών τάσεων. Ο Παπαδημούλης και ο Δραγασάκης δεν τρελάθηκαν. Όμως ο Αλέξης, έτσι όπως βγήκε στις δώδεκα... όχι.. δεν ήταν στο ύψος του. 
    Είναι σε σταυροδρόμι. Κανείς δεν υπήρξε αρκετά μεγάλος άντρας για να το αποφύγει. Οι σοβαρές πολιτικές καριέρες έτσι χτίζονται. Εάν εκτιμά ότι η δική του πολιτική καριέρα δεν έληξε, κάτι που εκτιμάει η πλειοψηφία όσων τον έχουν γνωρίσει από κοντά, θα πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά. Εάν όμως δεν έχει τις αντοχές πρέπει να δρομολογήσει την υστεροφημία του και την ομαλή μετάβαση. Ο Αλέξης δείχνει να πολιτεύτηκε ως ηγέτης, τα παίζω όλα και πνίγομαι ή θριαμβεύω. Αυτό είναι παράσημο. Εαν δε το έκανε θα περνούσε χωρίς αποτύπωμα. Αλλά αυτός είναι ηγέτης, οπότε έτσι που το πάει... δείχνει να το πάει για ζαριά όλα ή τίποτα. Κρίμα... Εν πάσει περιπτώσει...
    Κακώς προκήρυξε το ίδιο βράδυ εκλογές. Είχε τον χρόνο μιας εβδομάδος να συσκεφθεί και να παρουσιάσει πιο νηφάλια εικόνα , ό,τι κι αν αποφάσιζε με τα θεσμικά κομματικά του όργανα και με την συναίνεση όλων όσων συμπορεύθηκαν έως τώρα μαζί του. Με τον τρόπο που λειτούργησε, εν θερμώ, δεν πρόλαβε να δείξει το πρόσωπο ενός συγκροτημένου άνδρα και έχασε πόντους. Δεν ήταν εύκολο, αλλά με λίγη νηφαλιότητα θα έβγαζε πιο συντεταγμένα το κόμμα στην τελική ευθεία για τις βουλευτικές εκλογές, ας πούμε σε δυό μήνες...να έχει τον χρόνο να σχεδιάσει αντεπίθεση.
    Ο Αλέξης πιστεύει ότι οι ψηφοφόροι της χώρας δεν εκτίμησαν το μεγαλείο του ως πολιτικού άντρα. Μέμφθηκε εκείνους που δεν τον ξανα επέλεξαν... Κακώς. Κακώς αναφέρθηκε τέσσερις φορές στο διάγγελμά του στον εαυτό του και όχι στην παράταξη. Εγώ, δεν κρύβομαι, εγώ δεν βάζω τον εαυτό μου πάνω, εγώ δεν , εγώ δεν, είναι φανερό ότι αρκετός κόσμος μέσα στο κόμμα θα είπε, ....( who the fuck gives a shit ) ποιος δίνει μια δεκάρα για την τρικυμία στο κεφάλι σου, εδώ πρέπει να επιβιώσει ο μέσος Έλληνας με τεράστια αποθέματα μόχθου και με πραγματικές αγωνίες ημέρα την ημέρα. Και εδώ κρίνεται η τύχη ενός πολιτικού χώρου που είναι εκεί για να εγγυάται, να μάχεται για την κοινωνία της ισότητας. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν πρόκειται για Φως και Σκοτάδι. Δεν πρόκειται για το Χθες και το Αύριο. Δεν πρόκειται για Φασίστες και Δημοκράτες. Για συντηρητικούς και προοδευτικούς. Ούτε για τους πολλούς και τους λίγους. Πρόκειται για αντιπαράθεση αρχών πολιτικών. Προτεραιότητα στο επιχειρείν και την αύξηση του ΑΕΠ υπό μεγάλη εργασιακή πίεση και χαμηλή φορολογία ή προτεραιότητα στο δίχτυ ασφαλείας και τους αδύναμους με αναιμική ανάπτυξη και τελικά με δανεισμό της χώρας. Δεν υπάρχει χώρα που μην παλινδρομεί δεξιά αριστερά σε τούτο το δίλημμα. Αλλά οι χαρακτηρισμοί τούτοι του Αλέξη, για το αντίπαλο πολιτικό κόμμα, ως σκοτάδι και παρελθόν..δεν αγοράζουν εισιτήριο διαρκείας για την εξουσία. Μια ισορροπημένη συνταγή και πολύ εμπνευσμένη ηγεσία - διακυβέρνηση και λίγα λόγια. Αυτό χρειαζόταν ο κόσμος .
   Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. Η χώρα δεν ευελπιστεί σε καταβαράθρωση της αριστεράς, γιατί χρειάζεται συντεταγμένα όλα τα κόμματα του θεσμικού τόξου. Εν πάσει περιπτώσει, όποιος από τον Σύριζα είναι ικανός, ας τον συμμαζέψει. Γιατί αν δεν, θα δημιουργηθεί απλά χώρος για τον επόμενο Σύριζα που θα λέγεται αλλιώς.
   Η εικόνα που έβγαλε ο Αλέξης απόψε είναι ανθρώπου τρομερά αδικημένου. Κακώς. Πήρε ό,τι έσπειρε. Ο κόσμος παρακολουθεί την αριστερά με περισσότερη συμπάθεια από ότι ο Αλέξης νομίζει. Αλλά όχι με λατρεία. Και όχι με την ματιά στον επόμενο Μεσσία. Περάσανε εκείνες οι εποχές. Τώρα η μεσαία τάξη βγάζει κυβερνήσεις και συνήθως επιλέγει πιο συστημικά.
   Ακριβώς επειδή ο Αλέξης βλέπει τον εαυτό του ως Μεσσία και τον Κυριάκο ως μπόμπιρα..απέτυχε να διακρίνει αυτό που ήρθε χθες βράδυ.
   Και κάτι τελευταίο. Ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε με λόγο αντισυστημικής ριζοσπαστικής κινηματικής αριστεράς.Αύριο ως αντιπολίτευση σε δεύτερο κοινοβουλευτικό κύκλο, δε νομίζω να ευελπιστεί ότι μπορεί να κινηθεί έτσι.  Συνεπώς κατά την άποψή μου, εαν το πράγμα μαζεύεται και δεν πάμε σε άλμα στο κενό όλου του κόμματος, είναι η ώρα του Ευθύμη Τσακαλώτου.

το μπόλιασμα

        Συμβιώνω. Μοιράζομαι την ίδια οδοντόκρεμα. Τα ρούχα μου μυρίζουν κοινή ντουλάπα. Τίποτε δεν είναι πλέον αποκλειστικά δικό μου. Ούτε οι ιδέες μου. Ούτε οι εξάρσεις μου. Ούτε τα όνειρά μου. Ούτε καν το λεξιλόγιο. Τι όμορφη επέμβαση που έχει γίνει !
        Είναι μαγικό το μπόλιασμα.
        Στην αρχή είναι απλώς δυό κλαδάκια, πες εσύ άτομα, που κρατιούνται δίπλα δίπλα μοναχά με μια πρόθεση. 
        Μετά από λίγο, δε ξεχωρίζεις, που τελειώνει η επιδερμίδα, πες εσύ ο χαρακτήρας, του ενός και που ξεκινάει των άλλων.
        Στο τέλος αναγνωρίζεις την κοινή ενδυμασία, πες εσύ συμπεριφορά, τους κοινούς καρπούς που δεν είναι του εγώ, είναι του εμείς.

        Συλλαμβάνω ενίοτε τον εαυτό μου με οξυμένες τις σωστές αισθήσεις και αναρωτιέμαι μετά εαν δούλεψα για να τις αποκτήσω. Όχι. Τις άρπαξα, σαν καλές γρίπες, από συντρόφους, παιδιά και τους αδελφικούς μου φίλους. Ο θυμός μου αμβλύνθηκε, σα καφές που πέρασε από δυό φίλτρα. Οι εξάρσεις μου στιλιζαρίστηκαν παρακολουθώντας πως ξεσπούν οι διπλανοί μου. Η υπομονή μου θέριεψε καθώς ανεχόμουν τις μικρές διαφορετικότητες. Οι συμφορές μου περάσαν από τρίτη ματιά.  Διδάχθηκα ψυχραιμία από κάποιον δίπλα μου. Διδάχθηκα επίσης δεκτικότητα, αγάπη, αλληλεγγύη, συγχώρια, καρτερικότητα, σύνεση, την απόλαυση να δίνεις και να παίρνεις τη δεύτερη ευκαιρία.

       Πρόσφατα έπιασα τον εαυτό μου να συνομιλεί με έναν Αφρικανό με τόση χαλαρότητα και κέφι που απελευθέρωσε τελείως τη γλώσσα του σώματος και των δυό. Απεκδυθήκαμε για λίγη ώρα εκείνος την διστακτικότητα για τα κίνητρά μου και εγώ την υπερβολή , το δήθεν, το θεατρικό. Μετά το σκέφτηκα. Υπήρξε αποτέλεσμα συμβίωσης αυτή η εξέλιξή μου προς το φυσιολογικό. Ο γιός μου κοίμιζε στο σπίτι τον μπασίστα του από τη Τζαμάϊκα και η κόρη μου δούλευε στο δωμάτιό της και φιλεύαμε τα μεσημέρια την συμφοιτήτριά της από την Αφρική. Σιγά σιγά η μορφή του ξένου που σε πλησιάζει, σε αγγίζει, σε φιλάει, σου εκμυστηρεύεται και γέρνει δίπλα σου στον καναπέ έγιναν από παράξενα φυσιολογικά. Δεν εργάστηκα για αυτό. Έγινε μπόλιασμα εξ αιτίας της επόμενης γεννιάς.

       Μερικές φορές γράφω για να καταγγείλω το θηρίο μέσα μας.
       Μερικές φορές γράφω για να εκθιάσω με το άνθος μέσα μας.
       Είμαστε τριαντάφυλλα. Τσιμπάμε και θεραπεύουμε, αναλόγως των περιστάσεων.

       Χρειάζομαι συμβίωση με περισσότερους ανθρώπους. Εαν με ρωτήσεις τι χρειάζομαι τώρα, μετά τα πενήντα μου, εαν με πιέσεις να απαντήσω γρήγορα, χρειάζομαι αυτό. Συμβίωση, αλληλεπίδραση & συνεργασία με περισσότερους ανθρώπους.

        Τι θα λέγατε για μερικά κοινόβια ; Τι θα λέγατε για μερικές ιστορίες που θα γράψουν οι παρέες ;

στις φιλίες, η πρώτη ανάβαση είναι η πιο κουραστική

   Μερικές σχέσεις στην πρώτη ανθοφορία τους παλινδρομούν σαν τα βορινά πατζουρόφυλλα. Ιδιαιτέρως εαν αφορούν πολύ διαισθαντικά άτομα. Το λευκό εναλάσσεται με το μαύρο. Οι ισσοροπίες κόβουν την ανάσα. Οι αντιδράσεις των εμπλεκόμενων, εαν τις κοιτούσες από μια απόσταση, δείχνουν δυσανάλογες των αφορμών. Διπλωματικά ή όχι, τα επεισόδια δίνουν και παίρνουν...Δεν είναι θυμοί, δεν είναι πίκρες, δεν είναι έλλειμμα πίστης, δεν είναι αντίδραση, κάτι είναι ωστόσο ισχυρό που εμποδίζει μερικές πολλά υποσχόμενες σχέσεις  να στεριώσουν δυνατά. Φόβος πιθανώς, ακριβώς ο ίδιος φόβος που νιώθεις πριν πατήσεις σε μια ανεμόσκαλα. Δεν ξέρεις εαν πρέπει να περάσεις, δε ξέρεις πώς θα 'σαι αφού περάσεις, άσε που δε ξέρεις αν τα σχοινιά αντέξουν τα κιλά σου...
    Τα ετερώνυμα έλκονται αλλά τα ομώνυμα έλκονται ισχυρότερα. Οι θυελλώδεις φιλίες στήνονται ή τέλος πάντων, επιχειρούνται να στηθούν, ανάμεσα σε αντάξια και γι αυτό και ανταγωνιστικά από πλευράς συναισθηματικής νοημοσύνης άτομα. Η πρόοδος επιτυγχάνεται σε στίβους μάχης, υπάρχουν πάντοτε απώλειες εκατέρωθεν και μερικές φορές τα σκάγια περνάνε πάνω από κεφάλια αθώων.
   Δεν αραδιάζω λέξεις χωρίς λόγο... μου συμβαίνει τώρα, και μου έχει ξανασυμβεί. Αλοίμονο.... Δεν είμαι δεκαοχτώ. Και αφού δεν είμαι δεκαοχτώ, ξέρω ότι το ουσιαστικό το αγγίζεις με μόχθο.

   Οι φιλικές σχέσεις χτίζονται τελικά πολύ πιο αργά από τις ερωτικές. Και με τον βαθμό καχυποψίας που διέπει τους σημερινούς ..μεσίληκες, με τις παθογένειες και τις χαίνουσες πληγές που κουβαλάμε θα ήταν ίσως ουτοπία ακόμα και να επιχειρούνται. Αλλά οι φιλικές σχέσεις, ξέρεις, διαρκούν...
   Ιδού η Ρόδος χωρίς το πήδημα.
   

στην πρώτη στροφή της μνήμης παραμονεύει η αυτοκατάκριση

  Ώ πόσο με αγαπούν όλοι αυτόν το καιρό... Φυσικά και με λατρεύουν ! Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο... εαν αποφεύγεις τις κακοτοπιές σε κάθε συζήτηση, εαν καταπίνεις λίγη από την ανοησία τους, εαν δεν τους τρίβεις τα κουσούρια τους στη μούρη κι άν έχεις και μια καλή κουβέντα για το κατευόδιο, μπορείς να γίνεις ο καλύτερος φίλος, κλόουν, φίλος, κλόουν, φίλος, κλόουν... φίλος.
   Ο καλύτερος φίλος όλων, δεν είναι άνθρωπος. Είναι ένα απομεινάρι. Στο τέλος κοιτάζεται στο καθρέφτη κι είναι σα γλυπτό του Δογούλη.
  Ο καλύτερος φίλος όλων είναι ένα καλαμπούρι. Δε θυμώνει, δεν ανταποδίδει τις εμβολές, δεν αναπτύσσει την κοσμοθεωρία του , μη κουράσει, κουνάει με συγκατάβαση το κεφάλι όταν το επίπεδο πέφτει, κι αν πέφτει λέει το επίπεδο, όλη την ώρα πάτο πιάνει. Εύκολα συγχωρεί, ζητάει πρώτος συγγνώμη, περιμένει τη σειρά του για να δικαιωθεί, αν δικαιωθεί, γιατί δε φτάνει να το δείξουν τα γεγονότα, πρέπει και ο απέναντι να έχει την συγκρότηση να τα διαβάσει. Και τέλος, ο καλύτερος φίλος όλων, είναι αυτός που έχει αναπτύξει την συνήθεια, πες εσύ την αρρώστια της διαρκούς αυτοκατάκρισης. Ώ, πόσο λατρεύουν όλοι να παραδέχονται ότι εσύ έκανες ένα λάθος... Πόσο το λατρεύουν να φεύγουν με κάποιον άλλον στις χειροπέδες.
    Λοιπόν ξαναμπήκα στον κύκλο της αυτοκατάκρισης. Και πέταξα πράμα πάλι, που δύσκολα θα το ξαναβρώ. Γιατί πετώντας τις κατά τεκμήριο σκοτεινές σου μνήμες, πετάς και τις ακμές σου, πετάς εκείνα που σε ξεχωρίζουν από το συρμό. Πετάς τα αποτελέσματα του πάθους, του θυμού σου, της κραυγής που βγαίνει από μέσα σου χωρίς φιλτράρισμα, και τι απομένει που να σε θυμίζει ; Το πρωί ξύπνησα, πλύθηκα, ντύθηκα και πήγα στη δουλειά. Αυτό απομένει. Κόβε, πέτα, κόβε πέτα... 
    Κόβε και πέταγε κατάντησα αξιολύπητος ! Ήταν για πέταμα όλα αυτά ;  Με την καμία.. Αν είναι να συνεχιστεί αυτό το προτζεκτάκι, αυτή η περασιά από τον κόσμο για μερικές δεκαετίες, ως ακόμη ένα από τα πλάσματα που αφήνουν αποτυπώματα για μερικές ώρες...  πρέπει να σβήσει προσωρινά ο μηχανισμός αυτοκατάκρισης. Να μαζέψω από κάτω το δεξιό χέρι μου, τα γεννητικά μου όργανα, το στομαχάκι που τα χώνευε όλα, τον ένα πνεύμονα και το ένα μου πέλμα. Να τα μοντάρω κάπως, έστω τσάτρα πάτρα, να κοιταχτώ, ποιός είμαι, και να ξεκινήσω πάλι μια περπατησιά, γιατί αυτό που έχουμε εδώ, αντί για μένα, δεν είναι human beeing... είναι ένα ζόμπι
      Γιά να τα ξαναπιάσουμε....Αχιλλέα μου, για να τα ξαναπιάσουμε λίγο, τα προτερήματά μας, τις ακμές μας, δε ψρειάζεται να είμαστε οι αγαπημένοι όλων, δε χρειάζεται να είμαστε οι αγαπημένοι Εκείνης, Εκείνου, κανενός καρετά οι αγαπημένοι δεν χρειάζεται να είμαστε. Είναι καλύτερα αυτόν τον τίτλο να τον διεκδικούμε καθημερινά, όπως μια λιακάδα το Γενάρη. Αλλιώς, ας μείνουμε μόνοι...\
     Γιατί κάτι μου λέει, ότι είμαστε πολλοί , πάρα πολλοί, και οι μόνοι.


...ασφαλώς συνεχίζεται !