Παρ' όλο που ο θυμός είναι το αντίθετο της αυτοφροντίδας, μερικές φορές σε κατακλύζει !
Τι κάνει ο πατέρας από τη μεριά του ; Προαισθάνεται αυτό που θα συμβεί και είναι λυσσασμένος !
Όσο είναι ο αρχηγός της αγέλης, της οικογένειας, ο πατέρας δείχνει με την γλώσσα του σώματος, με το λεξιλόγιο και με την ματιά του πόσο πολύ αηδία του προκαλεί η ανεπάρκεια του γιού του να δείξει ηγεμονικά στοιχεία. Του κτυπάει στα μούτρα ότι δεν του έχει εμπιστοσύνη , ότι δεν προσπαθεί αρκετά, ότι δεν έχει στίγμα, ιδεολογία, μπούσουλα, ότι είναι μαμάκιας, ότι δεν πρόκειται ποτέ να απογαλακτιστεί και ότι με το χαρτζιλίκι, αυτή την καταστρεπτική παράδοση χειραφέτησης αρκείται και βολεύεται. Αυτά είναι τόσο μελετημένα και γραμμένα που τα ξέρουν κι οι κότες.
Το γελοίο του θέματος είναι τη στιγμή που ( θα έπρεπε ) ο πατέρας να σταματήσει να θεωρεί το απομεινάρι του ως αρχηγό της αγέλης. Ένας γερασμένος πατέρας διαβιεί σε μια λυσσαλέα ανασφαλή κομπορρημοσύνη και μια αέναη αγωνία να αποκομίσει δηλώσεις υποταγής από το ασκέρι. Φευ. Οι δηλώσεις υποταγής δεν έρχονται, κι όταν έρχονται συνοδεύονται από υψηλό τίμημα. Αν το νεαρό λιοντάρι δεν γονιμοποιήσει τη μάνα του, τουλάχιστον θα ζητάει την καλύτερη μερίδα από το ζαρκάδι που πέφτει στο τραπέζι. Ο πατέρας θα του "επιτρέπει" να τρώει το μεδούλι, γιατί βασικά δεν φτάνουν τα αρχίδια από ένα γέρικο λιοντάρι για να κοιτάξει κατάματα τον ρωμαλέο γιό του. Αυτά είναι τόσο μελετημένα και γραμμένα που τα ξέρουν και οι κότες.
Γιατί λοιπόν αφού τα ξέρουν και οι κότες δε τα εμπεδώνουν και τα λιοντάρια ;
Δεν γνωρίζω δεν απαντώ
______________________________________________________"Και κάθε πράγμα που διαρκεί, φέρνει μαζί του την τιμωρία της μορφής του, την τιμωρία να'ναι έτσι και να μην μπορεί να'ναι αλλιώς"
Πέρυσι που έλειψα δέκα μέρες, λίγο μουτσούνιασε αλλά πήρε αμέσως μπρος. Δυό τρείς καρπούς έχασε αλλά από σφρίγος οκ. Η σχέση ώριμη, μπορώ να λείψω και λίγο παραπάνω σκέφτηκα. Φέτος ;
Τον 15αύγουστο έλειψα 12 μέρες. Ποτίστηκε στην μιάμιση εβδομάδα. Φαινόταν εύρρωστη τη στιγμή που επέστρεψα και της έριξα το ποτήρι με το νερό της. Την άλλη μέρα μάλιστα μοσχοβόλησε. Ήμουν σίγουρος ότι θα το πάρουμε από εκεί που το αφήσαμε . Οι σχέση μας ώριμη πλέον, μπορούσε να μην με απασχολεί και τόσο. Θα της μιλούσα, θα την αγαπούσα, δεν άλλαξα τίποτε. Νερό, ήλιο, σκιά, νερό ήλιο σκιά όλα στην ώρα της.
Και μετά από λίγες μέρες, μέρες μετά, στο ξεκούδουνο, έγινε... είναι... έτσι ... Έπαθα σοκ !
Έριξε στην αρχή μουλωχτά τους καρπούς, μη φανταστείς κάτι ελίτσες σα κουκούτσια, δε θα δίνανε. Αλλά τώρα φέρνει τον κατακλυσμό. Δείχνει ένα φυτό σε απόγνωση ! Στα καλά καθούμενα ; Ενοχλήθηκα, δε λέω... Δηλαδή... ενοχλήθηκα.
Τη ρώτησα λοιπόν ευθέως :
- Τι έπαθες ; Γιατί κάνεις έτσι ; Ξέρεις πόσο με ταράζεις ;
- Αφυδατώθηκα καλέ δε βλέπεις ; μου ανταπάντησε ...
- Μα, ελάχιστα παραπάνω έλλειψα, της είπα... 2 μέρες ; Εαν ήμουν εδώ δυό μέρες θα ήσουν τέλεια ; Δηλαδή, πίσω σου θα τρέχω τώρα ; Αυτό θα έχουμε ; Δεν είπαμε ότι είσαι ανεξάρτητο και γερό φυτό ; Πέρυσι δηλαδή γιατί δε κατάλαβες Χριστό ;
- Δεν ποτίστηκα στην ώρα μου και ξεραίνομαι, αρπάχτηκε.. Δεν σκόπευα να σου γίνω πρόβλημα. Ειλικρινά πίστευα ότι δε θα γίνω ποτέ πρόβλημα, είμαι για τα δύσκολα. Αλλά μη με μαλώνεις... Να με πηγαίνεις αλλού να με ποτίζουνε αν είναι να με μαλώνεις. Υπάρχουν κι άλλοι που ονειρεύονται παρέα με ελίτσες. Δε θα χαθώ.
- Μα, είναι για να φέρεις την καταστροφή για 2 μέρες διαφορά ; Και, αλλού ; Τι θέλει να πει τώρα αυτό... αμέσως γυρνάς σε απειλή ; Θα σε μοιράζομαι ; Αυτό μου φέρνει άλλες μνήμες. Αναστατώνομαι. Και να σου πω, δε μου φαίνεται ότι σου φταίει το πότισμα ! Έχεις μια έπαρση που θίχτηκε νομίζω.
- Δεν σκόπευα να φέρω ούτε την καταστροφή, ούτε τίποτα, μου είπε. Απλά ξαφνικά είμαι έτσι. Σου αρέσει αυτό που βλέπεις ; Είναι το σώμα μου. Ανέλαβε εκείνο την πρωτοβουλία και αρρώστησε. Σου φαίνομαι καλά ; Νομίζεις ότι γουστάρω να είμαι έτσι ή ότι προσποιούμαι για να σου τραβήξω την προσοχή ; Αρχίζω και τα παίρνω τώρα.... Πιάσε ένα πεσμένο φύλλο. Κοίτεξέ το. Έχει ψυχολογικό πρόβλημα ή είναι ξεραμένο ;
- Είσαι υπερβολική της είπα. Ή τέλος πάντων εγώ δε βλέπω πόσο λάθος έκανα. Αντιλαμβανόμαστε μάλλον με διαφορετικό τρόπο το σχετίζεσθαι. Σε ξεβόλεψα απλώς για 2 ημέρες και μούτρωσες ; Και με κάνεις να τα χάνω αν θες να ξέρεις... Δε ξέρω αν μπορώ να ανταποκριθώ σε τούτες τις υπερβολές. Θα μου πάρει τώρα καιρό να συνέλθω. Και οι λέξεις που χρησιμοποιείς, αφυδάτωση, απόγνωση, ξεραίνομαι..υπάρχει ιατρική βιβλιογραφία ξέρεις... δεν είναι ανάλογες του προβλήματός σου. Αυτά που κάνεις τα λένε κατάθλιψη. Είναι στη σφαίρα της παθολογίας.
- ΟΚ.... εσύ έχεις κάνει διάγνωση. Τι μιλάω... Θα το βουλώσω και θα κλειστώ στον εαυτό μου. Εγώ ξέρω ότι είμαι δυνατό φυτό και δεν έχω πρόβλημα υπό κανονικές συνθήκες . Δεν πάσχω. Είμαι απλώς απότιστη. Τώρα εαν θες, πήγαινέ με να με δούνε κι άλλοι. Αλλά όταν έχεις κάνει διάγνωση, έχεις κάνει
- Αααα, δεν έχεις πρόβλημα, ε ; Αυτό είναι. Εύκολα βγάζεις το συμπέρασμα. Κι εγώ σου λέω ότι μπορεί να είσαι εν γένει προβληματικιά. Κανείς δεν παραδέχεται ότι έχει κάτι. Πρώτο έτος πρώτο τρίμηνο. Χρειάζεται βοήθεια για να αντιληφθείς αν είσαι οκ. Να το ξέρεις. Υπάρχουνε ειδικοί που σπουδάζουν πάνω σε αυτό... Άκου εκεί είσαι οκ... Εσύ θα το πεις ; Μόνη σου ;
- Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις... είναι φανερό ότι δεν ακούς.
- Αυτό που σου λέω....Δε σε αφήνει ο εγωϊσμός σου να το πιάσεις... Μόνη σου θα το πεις ότι είσαι φυσιολογικό, ή λειτουργικό ή δυνατό ΦΥΤΟ ; Ρωτήσαν τον βλάκα αν είναι βλάκας και το ήξερε ;
- Ξέρεις κάτι ; Έχω αποτανθεί σε ειδικούς. Δεν είμαι πρωτάρα. Αλλά, ΝΑΙ ...Στην συγκεκριμένη συγκυρία θα το πω μόνη μου. Ήθελα λίγο νερό στην ώρα μου. Ακούς ; Ναι ! Ναι ! Ναι .... θα το πω μόνη μου με τις αισθήσεις και τη σωματική νοημοσύνη που διαθέτω..... Και αν θες να ξέρεις δεν είμαι φυτό ..ΦΥΤΟ. Αν θες να σχετίζεσαι με φυτό ΦΥΤΟ να πάρεις κάκτους. Είμαι μια Ελιά. Ποίηση διαβάζεις ή μονάχα Φρόϋντ ;
ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΙΑ ΜΟΥ. ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΜΑΛΛΙ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑ ΚΟΥΡΕΜΕΝΟΣ. Άκου εκεί... μόνη της θα το πει... Τη γλάστρα σου και σε άλλο μπαλκονάκι..Τελικά, είναι τόσο πολύπλοκο το σχετίζεσθαι. Μπορεί η άλλη να σου βγεί κλωνάρι από άρρωστη φάρα, μπορεί να την κακοφύτεψαν, στο τέλος πέφτουν όλα τα κουσούρια στα μούτρα σου. Τι ήθελα και έμπλεξα ; Λίγα είχα στο κεφάλι μου ; Θα μου φορτώσει τώρα και η γλάστρα τον καημό της ;
Μούμπλε, μούμπλε.... κλικ κλικ κλικ ... αναζήτηση, εδώ είμαστε...
. Εκπληκτικά ομοιώματα ελιάς σε προσφορά στο e-bay :
Τέλος στις ενοχές, αναίμακτη σχέση με οποιοδήποτε καλλωπιστικό ζητήσεις ... από 9,99 .
ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΕ ΤΩΡΑ ΕΝΑ
ΘΕΜΑ ( Σαρκική αλληλεπίδραση . Τι αποτύπωμα έχει σε κάθε πλάσμα ; Ένα είναι σίγουρο. Για τον άντρα είναι διατροφή. Για τη γυναίκα πολυτέλεια . Είναι σαν την τεκνοποίηση , αλλά ανάποδα. )
...............................................
Είναι απόψε μια από εκείνες τις νύχτες. Που τις κρατάμε μέσα μας κρυμμένες σαν αμαρτία. Άλλες φορές μας οδηγούν σε κυνισμό, άλλες σε αηδία, τις περισσότερες τις θάβουμε στο βάζο με εκείνη την αγανάκτηση που καθορίζει αυριανές αποφάσεις. Ιδρώνω. Πονάω. Στριφογυρνώ. Δοκιμάζω αποσπάσεις. Κάνω αρωματισμένα ντουζ, ξυρίζομαι και πίνω αρωματική μαστίχα, ακούω αγαπημένες μουσικές, κάνω στρέτσιγκ, τελικά ξαπλώνω στο άδειο στρώμα γιατί δε μπορώ να περάσω τη νύχτα όρθιος στη γωνιά του δωματίου. Θα μπορούσα να πάω στις "πουτάνες". Αλλά τι να μου πουν ; Θύματα μιας άλλης απόγνωσης, αλλά απόγνωσης. Η λέξη αυτή... απόγνωση, θα μπορούσε να είναι γένους αρσενικού, ε ; Εγώ είμαι η καλύτερη. Απλά... Είμαι μια αρσενική πουτάνα που απόψε την πληρώσανε με μια μεταχρονολογημένη επιταγή! Κακή εκτίμηση , κακή αρχική συμφωνία, κακή συνθήκη.. Πρέπει να αποδέχεσαι τις συνθήκες που θα 'λεγε μια γνωστή μου. Πιάνω το "αξιόγραφο" από το κομοδίνο και το κοιτάζω ανάποδα στο φως. Το ποσό, σωστό. Υδατογράφημα τέλειο. Τι μου πάει στραβά του μαλάκα ; Θα σου πω...Δεν έχω χρόνο για μεταχρονολογημένες. Την φτύνω και την κολλάω στο ντουβάρι. Πέφτει. Δεν ακούγεται κιχ. Είμαι μια γερασμένη αρσενική πουτάνα. Έπρεπε να πληρώνομαι με ζεστό χρήμα, εν τη παλάμη. Αναζητώ το περιβόητο χιούμορ μου. Δεν είναι 'δω.
Μια και αναφέραμε την παλάμη, είναι ένα εξαιρετικής σημασίας μέρος του αντρικού λειτουργικού συστήματος.
Απλώνω το χέρι να ερεθιστώ. Η παλάμη μου πιάνει ένα ...αποτρόπαιο υπόλειμμα πούτσου. Το ψηλαφώ να ξυπνήσει. Σκέφτομαι δυνατά. Σκέφτομαι τα βυζιά της. Δε γίνεται τίποτε. Το δέρμα στο χέρι μου είναι πιο ξένο από γυαλόχαρτο. Επιμένω, Πονάω. Τσιμπάω τις ρώγες στο στήθος μου. Με δύναμη. Ξέρω ότι θα με πονάνε φρικτά το πρωί. Συνεχίζω. Αρχίζει να μεγαλώνει αλλά μοιάζει με ζυμάρι. Κι εγώ δεν χρειάζομαι τσουρέκια. Πρέπει να δώσω μια απάντηση στην σωματική ασφυξία.
Τα νεύρα μου κλονίζονται. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στα συγκεκριμένα βυζιά, δεν μπορώ να ανακαλέσω τη σωστή θύμηση γιατί οι θύμησες δεν είναι αρκετά δυνατές ούτε αρκετά πρόσφατες. Μπερδεύω την Τζένη με την Άννα, μπερδεύω εικονικές με αληθινές γυναίκες, μπερδεύω μασχάλες με μαλλιά και μουνιά με στήθια, γυναικεία σώματα αποσυντίθενται και συναρμολογούνται στο μυαλό μου με μια πρεμούρα αποπνιχτική. Χρειάζομαι επειγόντως μια εικόνα αρκετά πειστική για να συγκεντρωθώ και να εκσπερματώσω. Δεν μπορώ... θέλω να πω, δεν μπορώ τελευταία να το κάνω. Έχω σκεφτεί ότι είναι κατώτερο της ποιότητας που ... κατώτερο της περηφάν... , κατώτερό μου ρε πούστη μου. Και το θεωρώ απιστία στην σχέση που θέλω να κρατήσω.
Πονάω παντού, Σταματάω, Η ανάσα είναι γρήγορη αλλά όχι αρκετά γρήγορη. Προσπαθώ να πάρω μια βαθειά αναπνοή. Αυτό κι αν είναι αδύνατον. Κλέινω το πορτατίφ κι αποφασίζω να κοιμηθώ. Δεν περνάνε ούτε δέκα λεπτά. Τρόμος. Τινάζομαι πάνω πανικόβλητος, εφιάλτης ή πανικός, παραπατώ, πηγαίνω στο μπάνιο, στηρίζομαι στον νιπτήρα και αποφεύγω να κοιταχτώ γιατί με σιχαίνομαι. Ρίχνω νερό στα μούτρα μου, καθαρίζω τι μύτη μου και το λαιμό μου, προσπαθώ να προκαλέσω εμετό.. του κάκου. Έχω ένα τεράστιο βάρος, σε όλα μου τα όργανα. Εσωτερικό. Το κεφάλι μου πάει να εκραγεί.
Και τώρα πλέον πονάει το στήθος μου σε κάθε απόπειρα βαθειάς αναπνοής, φοβάμαι, φοβάμαι είναι μικρή λέξη, πίνω γουλιές από τη βρύση και κάθομαι κάτω στα πλακάκια γυμνός. Το φαρμακείο είναι στη κουζίνα. Υπάρχει ηρεμιστικό αλλά φοβάμαι ότι θα είναι η χαριστική βολή στο μυαλό μου που με βαραίνει σαν βράχος. Δεν χρειάζομαι άλλο να αποχαυνωθώ, τουναντίον, χρειάζομαι ένα κρύο αεράκι.
Επιστρέφω στο κρεβάτι. Μένω με αναμμένα τα φώτα. Φοβάμαι. Κλείνω τα μάτια. Πιάνω το πουλί μου σαν να είναι εχθρός. Το μαλάζω με μανία, ίσως τρέξει αίμα αλλά τελικά κάτι τρέχει. Λύνομαι στα κλάματα, μυρίζει σπέρμα και απογοήτευση. Κλαίω με βαριά αναφυλητά. κλαίω, κλαίω, τελικά νιώθω να ελαφραίνω. Και μετά από λίγα λεπτά δοκιμάζω : τώρα πια χρειάζομαι μια βαθειά αναπνοή.
Απλώνω τα χέρια σαν τον εσταυρωμένο, κουνάω το λαιμό μέχρι να σπάσουν τα οστεόφυτα με κείνο τον αποτρόπαιο ήχο, κλακ αριστερά, κλακ δεξιά, τεντώνω τα πόδια, στρετσάρω τη μέση και μετά κουλουριάζομαι σε στάση εμβρύου. Χώνω ένα δροσερό μαξιλάρι στα σκέλια μου και η δροσιά στα αρχίδια μου μου θυμίζει άγγιγμα γυναίκας... ετοιμάζομαι, εκπνέω και παίρνω μια μεγάλη μακριά ανάσα. Και ως εκ θαύματος είναι ολόκληρη. Είναι ολόκληρη. Έχω ξαναπάρει μια βαθειά ανάσα !
Το στήθος μου γεμίζει φρέσκο αέρα, πρέπει να έχει μέρες να συμβεί. Ανασαίνω δεύτερη φορά, σχεδόν ολόκληρη ανάσα, τώρα δεν δοκιμάζω τρίτη μη ξανακυλήσω στην ίδια αγωνία. Είμαι σχετικά γαληνεμένος. Σηκώνομαι και σβήνω τα φώτα. Ανάβω ένα κερί και κάθομαι ανάσκελα να χαζέψω τις ανταύγιες στο ταβάνι. Ξέρω ότι το πρωί θα με βρεί ικανό να ανταποκριθώ. Αύριο και μεθαύριο.
Δονείται το κινητό. Το ανασύρω. Αμφιταλλαντεύομαι. Αν δε το σηκώσω θα χρειαστούν εξηγήσεις.
Έλα αγάπη ; Τι κάνεις ; ...Καλά. ... Σίγουρα ; .... ναι.... Λέω να μείνω άλλη μια βδομάδα εδώ, είναι τέλεια, έχεις πρόβλημα μωρό μου ; .. όχι, σου αξίζει... Εσύ τι θα κάνεις ; ... Εγώ εδώ, οκ... Να δεις κανέναν φίλο, ο Νίκος γύρισε ; ... Ναι, νομίζω χθες... Να βγείτε για μπύρες, ναι ; ... Θα δούμε... Καληνύχτα μωρό μου, σε φιλώ παντού... Ναι το νιώθω... Τα λέμε αύριο, να κοιμηθείς γλυκά.... Και 'συ καλή μου. Έλα, γειά. Σ αγαπώ, ναι ; Το ξέρω.
Είμαι πάλι με το κερί. Στο ταβάνι πιστεύω ότι τα σχήματα είναι αποτρόπαια όμορφα. Θα μείνω να τα χαζεύω. Τα σχήματα είναι στις φωτεινές περιοχές επειδή τους το επιτρέπουν οι σκιερές. Η ζωή είναι μια αλληλουχία σκότους και ημίφωτος. Και η απόγνωση το ίδιο. Θέλω να πω, έχεις ζήσει την "μη απόγνωση" για να αναγνωρίζεις με απόλυτη σιγουριά την απόγνωση όταν τη βιώνεις, να είσαι βέβαιος. Μη μου πεις όχι, οποιησδήποτε άντρας με διαδρομή έχει ζήσει 2 φάσεις. Την μη απόγνωση και την άλλη.
Στο ταβάνι οι σκιές και οι λωρίδες έχουν γίνει νευρικές. Το κερί πνέει τα λοίσθια. Είμαι σχεδόν 60 ετών αλλά απόψε αισθάνομαι 80. Στο ίδιο δωμάτιο με το κερί. Ανα πνέω, ότι και το κερί θαρρώ.
Η ζωή, η αγωνία, η ασφυξία, η απόγνωση, η δίψα, η πείνα, η επιθυμία... όλες γένους θηλυκού....
Ε, μη γαμήσω.... ποιός κατασκευάζει τελικά τις λέξεις ;
Ω, ναι... δείχνεις πανέμορφη, είσαι... ένα μικρό θαύμα !
Θα έπρεπε να γραφτούν ολοκαίνουργια παραμύθια για σένα. Για μια ολοκληρωμένη γυναίκα που επιτρέπει στον εαυτό της να ερωτευθεί. Μέσα σε τούτη τη συναισθηματική δυστοπία. Με τις περισσότερες αντανακλαστικές αντιδράσεις της λογικής σε αμυντικό συναγερμό. Με την πλειοψηφία των πλασμάτων γύρω σου σε μια... σε μια ψυχολογική κατάρρευση. Θε έπρεπε να ξαναγραφτεί η κοκκινοσκουφίτσα κι όλο το συναπάντημα... Παραμύθι είσαι !
Είσαι, ...ένα μικρό θαύμα !
Ξέρω ότι κάθεσαι τώρα εκεί κουλουριασμένη με τα χέρια γύρω από τα γόνατα και τις σκέψεις σου να ξεπερνούν τα όρια της λογικής σου, ότι στροβιλίζεσαι σε δίνες από φοβίες, ότι χρειάζεται να κάνεις άλματα στο κενό και πάλι να παραμείνεις στο έδαφος ώστε να εξακολουθείς να 'σαι επαρκής μητέρα ή κόρη ή φίλη καρδιακή. Ξέρω, είναι τόσο μικρός ο χώρος για να σταθεί και να αναπνεύσει μια ουτοπία σαν τον έρωτα... Ξέρω ότι, βασικά, δε το πολυπιστεύεις ! Άκου....
Είσαι ένα μικρό θαύμα !
Ίσως νομίζεις ότι κανείς δεν παρακολουθεί. Λάθος κάνεις. Κοιτούν πολλοί κρατώντας την ανάσα τους. Ο κόσμος δεν συναντάει πλέον μικρούς ήρωες. Έχει βολευτεί στον αρνητισμό του. Συζεί με την κατήφεια και τον κυνισμό. Και συ είσαι μια εξαίρεση. Πόσο θα ήθελαν να δουν μια εξαίρεση να νικάει. Να δουν έναν ερωτικό παραολυμπιονίκη με το χρυσό στο στήθος. Κοιτάζουν κρατώντας την ανάσα τους σου λέω και μέσα τους προσεύχονται να υπάρχεις ακόμα. Μια ώριμη γυναίκα που ερωτεύεται.
Είσαι ένα μικρό θαύμα !
Σε βλέπω ώρες ώρες να κάνεις έρωτα και να γελάς ! Να γελάς με δάκρυα χαράς και να περιπαίζεις τα μέλη σου για τη δική τους χαρά, να κοιτάζεσαι καθώς σηκώνεσαι τυλιγμένη το σεντόνι και να μιλάς στον καθρέφτη με κείνο το χιούμορ που επέπλευσε και πάλι .... Τι ζω η γυναίκα στην ηλικία που είμαι ! Και να πειράζεις τον εραστή σου με παιδιάστικα καμώματα, και πάλι να λύνεσαι στα γέλια. Υπάρχω ;
Είσαι ένα μεγάλο θαύμα...
Εντάξει... μη μου δειλιάσεις τώρα. Την μεγαλύτερη ανηφόρα την ανέβηκες. Ετοίμασες τον χώρο για να έλθει να φωλιάσει ένα χελιδόνι. Πέταξες σκουπίδια, σιγύρισες συρτάρια ανομολόγητης ψυχικής ακαταστασίας και ετοίμασες τις αισθήσεις σου, τις ακόνισες να ξαναγίνουν δεκτικές. Δεν είναι τώρα η στιγμή για πισωγύρισμα. Τώρα ανοίγεις τα φτερά και αφήνεσαι στο ρεύμα του ανέμου με σοφές και απαλές διορθώσεις, σαν να ξεχύνεσαι με ένα πολύχρωμο παραπέντε από τους πρόποδες του βουνού των Θεών. Σε κοιτούν οι Θεοί, σου λέω... Τώρα, πετάς.
Είσαι ένα μικρό θαύμα !
Άκουσε το σώμα σου. Άγγιξέ το το πρωί, με το που θα ανοίξεις τα μάτια, μύρισε την ευχαρίστηση που αναδίδει, ψάξε κόμπους στην κοιλιά σου, ψάξε κράμπες στους ώμους σου, δεν θα βρείς, ένα χαίδεμένο κορμί είναι το ελιξήριο της φυσιολογικότητας, της ισόβιας νεότητας, της ανταποδοτικής προδιάθεσης, είσαι ένα πλάσμα έτοιμο να μοιράσει καλοσύνη και ενέργεια σε όσους αγαπάει. Έχεις πλέον και πάλι ένα σώμα που ένα άλλο πλάσμα το αποθεώνει.
Δεν είσαι θαύμα. Είσαι κανονική. Απλά σπανίζεις πλέον τόσο που καταλήγεις ένα μικρό θαύμα.
_____________________________________________________________________
Γιατί ; ..είμαστε τόσο λίγες οι γυναίκες που μιλούμε με ειλικρινή τρόπο για τον σαρκικό έρωτα ; Επειδή κατά τον έρωτα, μοιραία αφήνουμε ακάλυπτο το πιο ενδόμυχο κομμάτι μας, την περιοχή μας όπου κυριαρχούν οι φαντασιώσεις. Και οι περισσότερες, θέλουμε να διατηρούμε πλήρως τον έλεγχο. "Ο φόβος της πτήσης" 1973 Έρικα Γιογκ.
Οι σεξουαλικές σχέσεις μπορεί να είναι υπέροχες, μπορεί να είναι και απογοητευτικές. Και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις αυτό το ρίσκο είναι να το δεις με χιούμορ. Η ζωή είναι ήδη αρκετά δύσκολη, χωρίς το χιούμορ θα ήταν αδύνατη. Πρέπει να ξέρουμε να γελάμε και πρέπει να ξέρουμε και να κλαίμε, ώστε να αποκτάμε μια ιρορροπία. (Από πρόσφατη συνέντευξη της ίδιας).
Το σεξ έχει τη δύναμη να μας κάνει να αισθανόμαστε ζωντανοί, να ανακαλύπτουμε το βάθος των άλλων, να σκεφτόμαστε πιο ελεύθερα. Και μας λυτρώνει. ( Φρατσέσκο Πίκολο από την Republica ) .
" Ζούσα μέσα στη χαρά, αλλά μόνο μέσα από φοβερές οδύνες και από την απελπισία μπορείς να ενωθείς με το Θεό." Eric Vuillard "Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ" σελίδα 8 εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Θαρρείς και οι παλάμες μου δεν έχουν πια δάχτυλα, θαρρείς μετά τις καραντίνες ότι τελειώνουν σε 'κείνους τους πειρατικούς γάντζους . Νιώθεις κι εσύ έτσι ; Σαν να μη δουλεύουν το ίδιο τα δάχτυλα ;
Όταν τελειώσει αυτό θα αγκαλιαζόμαστε πάλι, ..δεν είναι ; Εγώ το θέλω πολύ.Πως γίνεται να σε συναντώ και να μην ;
Θα απλώνω τα χέρια μου αυθόρμητα, είναι έμφυτη ανάγκη, εντάξει, με τρόπο, να μην πληγώσουν οι γάντζοι την πλάτη σου, να μη σε τρομάξω με την κίνηση που δεν είναι πλέον κι η πιο ευπρόσδεκτη, αλλά εγώ θα σε παίρνω αγκαλιά. Θες δε θες. Δε τη γλυτώνεις.
Θα ψαχουλευόμαστε λίγο, εκείνα τα λίγα δεύτερα που θες παραπάνω από μια αγκαλιά και λιγότερο από κάτι απρεπές και, πιστεύω, θα βρίσκουμε ικμάδες γλύκας και οι δύο.
Θα κάνουμε μια ανάσα πίσω και θα αναζητούμε ξανά 'κείνη ΤΗΝ ματιά. Μια κάποια λίγο ανώτερη της διεκπεραιωτικής , την ματιά που ρωτάει την βασική ερώτηση. Είσαι εντάξει ;
Θα αφήνουμε μετά τα χέρια να πέσουν, πιο πεινασμένοι από πριν, πριν την αγκαλιά εννοώ, πιο χορτάτοι από τώρα που δεν αγγιζόμαστε όμως. Μια δεύτερη σκέψη θα περνάει αέρας πανί. Δε θα βρίσκει να σκαλώσει. Η εμβάθυνση είναι ο εχθρός της μικρής χαράς.
Μετά θα λέμε τα ελαφριά δέοντα καθώς θα πισωπατούμε προς το καβούκι μας.
Θα ανεβαίνουμε ο καθένας στο δικό του όστρακο και θα βολευόμαστε προσεχτικά, μη χαλάσει η τσάκιση. Θα έχουμε μάθει πλέον πώς να φαινόμαστε σχετικώς ισορροπημένοι. Όχι για το εγώ μας, αλλά γιατί κανένας δεν θα έχει χώρο να ρωτήσει σε κανέναν την άλλη ερώτηση : την παλεύεις ;
Θα σταυρώνουμε τα χέρια στα γόνατα και θα γέρνουμε λίγο από την απογοήτευση, εγώ γέρνω δεξιά γιατί βάζω από κάτω το δεξί χέρι, λίγο τόσο λίγο ώστε να μη θιχτεί ο μύθος μας.
Τα βράδια θα κλείνουμε την μπουκαπόρτα από το φρούριο και χαϊδεύοντας την τρυφερή του εσωτερική πλευρά, που θα 'ναι στρωμένη με ό,τι απόμεινε από εκείνες τις λευκές μνήμες, θα προσπαθούμε να εκσπερματώσουμε. Αυτό θα είναι το καλύτερο εφικτό σεξ.
Το πρωί, οι μπουκαπόρτες θα ανοίγουν με τρίξιμο ολοένα και πιο οικείο ώστε στο τέλος θα το μπερδεύουμε με τις καλημέρες των αηδονιών.
Εαν χρειάζεται, θα κατεβαίνουμε να κάνουμε πράγματα, αλλιώς όχι. Τα περισσότερα εξάλλου θα είναι εφικτά με ένα tablet. Οι δικοί μας αχινοί θα είναι 5G.
Όταν τελειώσει αυτό θα αγκαλιαζόμαστε πάλι, ..δεν είναι ; Το θες ; Ή δεν το θες ;
YΓ : ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Ντουλματζή που κρέμασε τούτο το εκπληκτικό εικαστικό ερέθισμα και με "ανάγκασε" να το ντύσω με λέξεις.
( Ιρλανδός φιλόσοφος )
- Που οφείλεται ρε φίλε όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη αντίδραση εναντίον των εμβολίων ; Και πως συντάσσονται ξαφνικά νεοδημοκράτες, πασόκοι, κκέδες , παπάδες, αναρχικοί, μαθητές, εξτρεμιστές, παππούδια και τεκνά σε ένα ετερόκλητο συντεταγμένο κίνημα του παραλόγου ; με ρωτάει σαστισμένος ο πιο αγαπημένος μου φίλος .
Τον κοιτώ , λίγο αποσβολωμένος και γυρίζω την κουβέντα αλλού. Δε θέλω να γίνουμε πάλι κώλος. Θα με ρωτάει μετά γιατί συγχύζομαι και γιατί φωνάζω. Υπήρξε πρωταγωνιστής ...
Οι τόποι κυβερνιούνται από εκλεγμένες αντιπροσωπείες. Έχουν θεσμούς. Η κυβερνησιμότητα των κρατών εξαρτάται από την πίστη στους μόνιμους μηχανισμούς υλοποίησης των ψηφισμένων νόμων. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι : η αστυνομία, η πολιτική προστασία, η ιατροφαρμακευτική υποδομή με τους εκπροσώπους της και τις επιστημονικές επιτροπές της, η πυροσβεστική, οι μηχανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, ο στρατός, οι υπάλληλοι των διοδίων, οι λιμενικοί, οι δημοτική αστυνομία, τα κρατικά κανάλια στις ζώνες πληροφόρησης, ο στρατός κ.ο.κ. Δεν ακυρώνονται κάθε τετραετία, εφαρμόζουν τον νόμο .
Υπάρχουν συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι που ανέχονται από τα στελέχη τους τον λαϊκισμό. Έχουν επιτελεία και μηχανισμούς που εκφράζονται χυδαία εναντίον όλων αυτών των θεσμών, στήνουν στον τοίχο το πολιτικό δυναμικό και ξεσηκώνουν τον κόσμο εναντίον της εφαρμογής των ψηφισμένων στη βουλή νόμων του κράτους. Αν ξεφτιλίσεις τον αρχηγό της πυροσβεστικής το πλήθος δεν θα αποδέχεται τις οδηγίες του την ώρα της πυρκαϊάς. Φυσικό δεν είναι ; Οι ρητορική στο φινάλε είναι η ακόλουθη :
Ο νόμος αυτός θα αυτοκαταργηθεί στο πεδίο ( πεζοδρόμιο ) και στην πράξη. Θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας.
Η δικαιοσύνη είναι διεφθαρμένη. Θα πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας.
Δεν πληρώνω. Σπάζω τη μπάρα και συνεχίζω. Παίρνω το νόμο στα χέρια μου.
Μέχρι να πάρει αυτό το νομοσχέδιο πίσω ο υπουργός , από τον Πειραιά πάνω σε καράβι δεν ανεβαίνει κανένας. Παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας.
Τα μέλη της επιτροπής λοιμωξιολόγων είναι ένα τσούρμο καραγκιόζηδες. Εμείς, οι φοιτητές, δε φοράμε μάσκα, παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας.
Ο κάμπος θα μιλήσει. Η Ελλάδα θα κοπεί στη μέση. Δεν περνάει κουνούπι από τα Τέμπη. Εμείς, η πραγματική η εργατιά του χωραφιού παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας.
Η αστυνομία δεν μπορεί να επιβάλλει την τάξη σε όλη την επικράτεια , δεν μπορεί να εμφανίζεται στα Εξάρχεια ή στα ΑΠΘ διμοιρία των Ματ, γιατί είναι κάλεσμα σε μπάχαλο. Θα διώξουμε την αστυνομία από τη γειτονιά μας. Παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας.
Δε βγάζω εγώ τη νέα ταυτότητα, παίρνω το νόμο στα χέρια μου.
Εγώ δεν θα κάνω εμβόλιο. Θα μπω στην τάξη με το έτσι θέλω. Παίρνω τον νόμο στα χέρια μου.
Τα ακούσαμε, τα ακούμε, θα τα ακούμε. Πρόκειται για μικρά πραξικοπήματα που δείχνουν αθώα.
Δε βγαίνει άκρη έτσι. Ή μετέχουμε στο κράτος ή φτιάχνουμε ο καθένας από ένα ατομικό...
Όταν γίνονται εκλογές υπάρχει η δυνατότητα να εκλεγεί πρωθυπουργός της χώρας ακόμα κι ο πιο απίθανος τύπος. Η κυβέρνησή του θα νομοθετήσει για μια θητεία. Ο μόνος τρόπος να αποδειχθεί εάν είχε όραμα είναι να δούμε στην πράξη τις νομοθετικές του πρωτοβουλίες. Αν θα παράγουν βελτίωση των συνθηκών για το σύνολο των πολιτών της χώρας. Εάν παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας , γιατί να κάνουμε εκλογές ; Οι εκλογές γίνονται για να εφαρμόζονται άλλες πολιτικές και να κρίνονται στις επόμενες εκλογές. Τον νόμο εφαρμόζουν οι μηχανισμοί της συντεταγμένης πολιτείας.
Πρόκειται για βαθύτατα ηθικό και θεσμικής σημασίας ερώτημα. Εσύ ως πολίτης, παίρνεις τον νόμο στα χέρια σου εκπροσωπώντας ποιόν και αντλώντας εξουσία από ποιά διαδικασία επικύρωσης της προσωπικότητάς σου ;
Φωνάζω πάρα πολύ μερικές φορές και με ρωτάει ο φίλος μου γιατί χάνω την ψυχραιμία μου. Γιατί όταν υπάρχει φωτιά δεν φωνάζουμε γιατρούς και όταν υπάρχει μπάχαλο δε φωνάζουμε παπάδες. Αυτά έπρεπε να τα έχουμε λύσει. Μικροί μεγάλοι. Η επαναστατική γυμναστική σε κάθε χώρο μονάχα για το χαβαλέ και την τόνωση του ναρκισσισμού μας φέρνει χάος.
Φωνάζουμε την πυροσβεστική στη φωτιά και την αστυνομία στο μπάχαλο. Και αν στη πυροσβεστική υπάρχει ένα επίορκος και στην αστυνομία ένας φασίστας , εναντίον του ξεσηκώνουμε καταγγελία. Όχι εναντίον όλου του θεσμού.
ΤΙ ΔΕΝ καταλαβαίνουμε ;
Προβάλλω στα γυαλιά μου με φωνητικές εντολές τις ευχές από τα φιλαράκια μου, μπαίνει η μάνα στο αριστερό παράθυρο να ενοχλήσει , ανοιγοκλείνω αριστερό μάτι πάει κάτω μπάρα , η περίπτωση σεξ δεν έχει ξυπνήσει ακόμα, οπότε ζητάω chat room Σαλλονίκη Χαλαρά 3.0
Τι γίνεται ρε μάγκα μου εδώ ; Πόλεμος. 123 post του Κουτρούλη ο γάμος. Όρεξη ακόρεστη πρωί πρωί. Ρουφάω καφεϊνη, παίρνω ανάσα, σκρολάρω, πω ρε... εδώ έχει χαβαλέ, αψού.... φτερνίζομαι και κάνει reset το κινέζικο γυαλί γαμώ τη μάνα του, περιμένω , αποκατάσταση, 98%, οκ... αρχίζω και διαβάζω....
John the boss / Ο μαλάκας από κάτω συνεχίζει να τα ταϊζει και μαζεύονται, γουρ γουρ, γουρ γουρ από τις έξι το πρωί, δε μπορώ να χουζουρέψω, μέχρι και τον γάτο μου κρέμασα ανάποδα και πάνε και του τσιμπάνε τα μουστάκια και ουρλιάζει, κάτι να γίνει με τα κωλοπερίστερα
Katiagreen / κατ αρχήν δεν είναι κωλοπερίστερα, δεν υπάρχουν κωλοπλάσματα εκτός από ένα που διαβάζω εδώ κάθε πρωί και μου γυρίζει το μάτι, είναι περιστεράκια που έχουν να θρέψουν νεοσσούς και να χτίσουν φωλιές και να μαζέψουν τα ψίχουλα από τα πιτόγυρα σε όλη την πόλη που θα μας είχαν φάει οι κατσαρίδες όλους μας για πρωϊνό
John the boss / => Katiagreen, να τα μαζέψεις στο σαλόνι σου να δείτε ΕΤ3
Katiagreen / αν έβλεπες ένα, ένα μονάχα πρωί ΕΤ3 θα ήξερες ότι χρωστάς την διατροφή σου στις μέλισσες και τα σκαθάρια χαμένε
John the boss / προσφέρω ένα magic λευκή σοκολάτα με coocies για κάθε ζευγάρι πόδια από περιστέρι , στα 4 ζεύγη οικογενειακό nirvana που σπάει με πιρούνι
Mana tou Christou / που να ζεματιούνται τα πόδια σου στην κόλαση μέχρι να σου λιώσουν τα νύχια αντίχριστε αχρείε
Syriza prooeytiki symaxia / τάση Άνω Σκοτίνας / ομάδα για την αναβάθμιση του εσωτερικού διαλόγου στο κίνημα / εγγόνια Νίκου Βούτση / => Katiagreen μην αναλώνεσαι με τούτους εδώ τους εκπρόσωπους της οπισθοδρόμησης, ενίσχυσε τώρα την τάση μας για ένα συνέδριο που θα βάλει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για όσα γίνανε το 2015 και θα επαναφέρει την ουσία του μόνου εναπομείναντος προβλήματος στο τραπέζι. Τα περιστέρια είναι σύμβολο της ειρήνης , ζώα ιερά από τότε που τα αμόλησε από την εξέδρα ο αείμνηστος Αλέξης και κάθε μα κάθε σκατουλάκι τους είναι μια υπενθύμιση του μέλλοντος που μας ετοιμάζει η δεξιά
Velopoulos / i-books => καλά κατούρα εσύ
Tatiannadakrismenipotenikimeni/ παιδιά κατουράνε τα περιστέρια ; είναι κάτι που δεν έχω τουλάχιστον εγώ παρατηρήσει ποτέ, δε μου αφήνει και πολύ χρόνο το κλάμα
Greenclubcosial/ => Tatianadakrismenipotenikimeni, κατουράνε μονάχα στις μπουγάδες των κυνηγών τα παντελόνια παραλλαγής και τα παγούρια τους
Kynikoskynigostimoros/ αδερφέ χθες το στιφάδο δε ξέρεις τι ποίημα ήτανε, και βάλαμε και κερασμένο nirvana στη μέση, 22 λεπτά χτυπούσαμε με το σουγιά να σπάσει η σοκολάτα, σαν το μπουτάκι του περιστεριού ούτε το κοκορέτσι με τα έντερά σου αδερφέ
( σουϊπ/γλουκ ) ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ / η μανούλα λέει "καλημέρα"
πατάω " 👍 " , κατεβάζω μάνα στη μπάρα και παίρνω την κατάσταση πάνω μου :
periklesmytesticlesforfree/ ΕΚΦΩΝΩ : μου τα κάνατε καρπούζια πρωί πρωί, σωτηρία εσείς δεν έχετε κι αν αύριο εξαερωθούν τα περιστέρια θα μαλώνετε με τις πυτζάμες σας βλαμμένοι πολίτες μιας βλαμμένης πόλης μιας βλαμμένης χώρας ... γιατί δεν μπορείτε απλά να βγάλετε το σκασμό ;
Σηκώνομαι από την αιώρα μου και πετάω τα i-glass από το μπαλκόνι. Δεν θα ξανασερφάρω Κυριακή, υπόσχομαι. Αφού γίνομαι Τούρκος. Πηγαίνω κουζίνα, όλα καθαρά, ανοίγω ψυγείο, δεν πεινάω, βάζω στο στόμα ένα μεταβερύκοκο και κάθομαι στο pc. Έχω ακόμα ώρα.
τσατρουμ /... ... ... όλο και κάτι ....
Η ιδέα της απόσυρσης από τον στίβο απωθείται εν πάσει περιπτώσει ως πρόωρη στα πενήντα σου καθώς λειτουργούν αποτελεσματικά δυό ειδών ανασχέσεις. Οι σχέσεις και οι υποσχέσεις.
Σπανίως ένας άνθρωπος πενήντα ετών έχει κατακτήσει τους υπερφίαλους στόχους των τριάντα. Δεν έχει χειραφετημένα παιδιά, δεν έχει επαρκή περιουσία και δεν έχει χορτάτο ΕΓΩ. Το δυστυχές είναι ότι από την ηλικία αυτή κι έπειτα δεν έχει ούτε την φρεσκάδα, ούτε την επικαιροποιημένη κατάρτιση ούτε το ένστικτο του killer για να είναι παραγωγικός. Με αποτέλεσμα συνήθως να σπαταλάει την επόμενη δεκαετία της ζωής του ζώντας μέσα σε χίμαιρες. Το συνηθέστερο απραγματοποίητο τριπάκι των πενηντάρηδων είναι το σημείο ΔΥΟ.
( Για τους αμύητους, αυτό θα πει, δυό δουλειές, δύο δάνεια, δυό αυτοκίνητα, δυό ερωτικούς συντρόφους και δύο σπίτια... και ναι γυναίκες και άντρες γίναμε ίσοι και σε αυτό ).
Οι σχέσεις και οι υποσχέσεις δεν θα σταματήσουν ωστόσο ποτέ να κοστίζουν ακριβά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βεβαιότητα από εκείνου που κάθε πρωί στις έξι πάει να αρμέξει τη γελάδα του. Άπαντες πίσω στη κουζίνα περιμένουν το αχνιστό κανάτι... Το ζήτημα είναι πότε θα αγγίξεις εσύ το σημείο ΜΗΔΕΝ.
( Για τους αμύητους σημείο μηδέν είναι όταν δεν "προφταίνεις" να εξυπηρετείς τυπικά ούτε μια δουλειά, ούτε ένα δάνειο, ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε έναν εραστή, ούτε ένα σπίτι ).
Το σημείο μηδέν του καθενός, τι έκπληξη , δεν μπορεί να καθοριστεί με νομοθετική διάταξη. Θέλω να πω, μπορεί να οριστεί σύντομα ότι είναι τα εβδομήντα αν έτσι βγαίνουν τα νούμερα με τις συντάξεις των δυτικών οικονομιών. Ωστόσο, εκείνο που θα εισπράττουν οι οικονομίες από τους εργαζόμενους μεταξύ πενήντα και εβδομήντα θα είναι ασθενικό, ανόρεχτο, και θα πρέπει ολοένα να το αθροίζουν στην οργή και την παραβατικότητα των νεαρών ανέργων.
Το πράγμα κάνει μπαμ. Οι εικοσιπεντάρηδες πρέπει να ξεκινούν καριέρα και οι γονείς τους να αποσύρονται για να ανοίξουν χώρο. Στην Ιταλία , 37% των τριαντάρηδων μένουν με τους γονείς τους. Αυτό είναι άρρωστο. Εκεί γύρω είναι τα νούμερα και σε άλλες χώρες με αγαπησιάρηδες μεσήλικες. Αντιθέτως στα βόρεια, οι νέοι εξωθούνται σε ενηλικίωση από τα είκοσι.
Νομίζω ότι κάπου στη μέση είναι η σωστή κατάσταση. ΤΡΙΑΝΤΑ χρόνια καλής απόδοσης είναι εκείνο που πρέπει να περιμένει το σύστημα από τον καθένα μας. Έτσι είναι και το σκαρί μας. Από εκεί και πέρα πρέπει να χαμηλώνουμε το στρές, τον κατεβάζουμε τον πήχυ και να ανακαθορίζουμε τις σχέσεις και τις υποσχέσεις μας. Τώρα θα μου πείτε, θα θυμώσει κόσμος...
Ξύδι.
"Τα χρόνια ανάμεσα στα πενήντα και τα εβδομήντα είναι τα χειρότερα... Συνεχώς σου ζητούν να κάνεις πράγματα, και δεν είσαι αρκετά ετοιμόρροπος για να τα απορρίψεις". T. S. Eliot
Ανασηκώνομαι να φορέσω τις παντόφλες και κάτι δεν πάει καλά. Είμαι ο Jack Nicholson και είμαι μικροσκοπικός σαν πυγμαίος. Τα πόδια μου ούτε που πλησιάζουν το πάτωμα, θα χρειαστεί να πηδήξω κάτω. Τι διάολο ;
Όνειρο ; Το τελευταίο πράμα που διάβαζα πριν κοιμηθώ ήταν σχόλιο για μια στερνή φωτό της γης που μας έστειλε ο Voyager της Nasa από τη γειτονιά του πλανήτη Κρόνου. Μια φωτεινή κουκίδα σαν κεφάλι καρφίτσας. Μια κουκίδα πάνω στην οποία έχουν καταγραφεί πόλεμοι, πανδημίες, παγκοσμιοποίηση, κάθε είδους νομίσματα και πλούτος, δυστυχίες, γενοκτονίες, επιστημονικοί θρίαμβοι .. Τι είμαστε σε σύγκριση με το σύμπαν; έλεγε το σχόλιο. Εντάξει. Τι είμαστε… Μετά με πήρε ο ύπνος.
Τώρα όμως είμαι ξύπνιος. Και είμαι ο μισός ! Πετάω λοιπόν τα ελάχιστά μου ρούχα κι ορμάω στο λουτρό. Νερό. Κάνω τη σκέψη ότι θα χωρούσα και μέσα στο πλυντήριο. Θέλω να κοιταχτώ. Για τον καθρέφτη πάνω από τον νιπτήρα ούτε λόγος. Δεν τον φτάνω. Κομπλέ … Θέλω να πω… Δε πειράζει. Άμα δε μπορείς να κοιταχτείς δεν ξέρεις τι ακριβώς είσαι. Καλύτερα προς το παρόν να μην ..
Όνειρο ; Ο κόσμος, λέει, στον ύπνο μου, ήταν συρρικνωμένος, κι εγώ τεράστιος. Δε χωρούσα στις πόρτες, στα ασανσέρ, ούτε καν στα λεωφορεία. Πουθενά δε χωρούσα. Δεν ήμουν ο Nicholson αλλά αυτό δε βοηθούσε κάπως. Λίγο πριν συναντήσω τον πανικό μου ξύπνησα. Και πάρτο ανάποδα. Εγώ μικρός, ο κόσμος τεράστιος. Αλλά είμαι ο Jack. Ε, και ;
Τι έχουμε εδώ ; Έχουμε ένα ζήτημα με τις διαστάσεις μου. Κυριολεκτικά όμως. Όχι σαν από πάντα. Δε μιλάμε εδώ για ΕΓΩ και για τον αντρικό ναρκισσισμό. Είμαι μικροσκοπικός. Ένα παρά κάτι. Τέλος. Πρέπει να το επιβεβαιώσω αλλά τα πράγματα δείχνουν χωρίς επιστροφή. Φτάνω τις πετσέτες, φτάνω τη βρύση της ντουζιέρας, φτάνω τα χερούλια από τις πόρτες. Άμα τεντωθώ μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ. Τούτο δεν είναι πλέον το μεγαλύτερο διακύβευμα ; Να μη χρειάζεται κανένας κανέναν. Το μεγαλύτερο προσόν της παρούσης.
Όνειρο ; Πρέπει να φωνάξω την Καλλιόπη από το απέναντι μπαλκόνι. Να με δει. Αν το επιβεβαιώσει ένας ακόμη τα πράματα θα πάρουν τη σειρά τους. Δε με χαλάει πόσος θα είμαι, αρκεί να μάθω τα δεδομένα. Τόσος το μπόϊ, τόσους πόντους χέρι, τόσο πόδι, τόσο το έξω απ’ εδώ, μετά θα δω τι θα κάνω.
Αν το πει και η Καλλιόπη ότι είμαι νάνος θα κάνω τις κινήσεις μου. Πάντοτε έτσι την έβγαζα εξάλλου, δεν ήταν ποτέ και τίποτε στα μέτρα μου ; Λάθος μέγεθος στις γκόμενες, λάθος μέγεθος στα δάνεια, λάθος μέγεθος αυτοκίνητα, λάθος μέγεθος πιάτο, λάθος μέγεθος χάπια, λάθος μέγεθος κρίκετ , είναι κάτι με το οποίο έχω εξοικειωθεί. Δεν θέλει άγχος. Θα μετρηθώ και θα δούμε…
- Καλλιόπη ;
- ..
- Καλλιόπη ;
- ..
- Καλλιόπη ;
- Θα μας αφήσεις μια Κυριακή να κοιμηθούμε ρε παλαβιάρη ; Γαμώ τα τρελοκομεία μου μέσα γαμώ… όλους τους έχουν αμολύσει όξω…
Πολλοί αδυνατούν να αποτιμήσουν την επίπτωση μικρών συμπεριφορών στο διηνεκές. Εγώ όμως ξέρω, δε χρειάστηκε να το διδαχθώ, ότι το νερό νικάει το βράχο που στέκεται δίπλα του. Έτσι καταλήγει κι ένας λύκος να μοιάζει με αξιοθρήνητο μικρό ζωάκι. Να εκλιπαρεί για εκείνα που δικαιούται και να αμφιβάλει για εκείνα που μπορεί.
Όταν ανέλαβα τον συγκεκριμένο λύκο είχε όλες εκείνες τις επίμονες βλακώδεις αντρικές προδιαγραφές, ήταν εντελλώς παρορμητικός, δοτικός, υπερφίαλος, αισιόδοξος, αγωνιστής, νάρκισσος, αγαθιάρης και δυνατός. Πίστευε πραγματικά ότι στο τέλος της ημέρας θα έχει έναν απολογισμό που αξίζει να τον διηγηθεί κάπου. Τώρα ο λύκος κοιμάται δίπλα, κι εγώ τον έχω "φέρει". Τον έστρωσα σαν καινούργιο αυτοκίνητο. Είναι πειθαρχημένος, καχύποπτος, ρεαλιστής, μειλίχιος, αποδοτικός, συντηρητικός, προσηλωμένος σε περιχαρακωμένα στοιχήματα και με κοιτάει στα μάτια. Στο τέλος της ημέρας εκείνος δε ξέρω τι θα έχει, εγώ όμως έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
Υπάρχουν μέρες που θέλει να ουρλιάξει. Τότες εγώ πηγαίνω, φοράω το κόκκινο σκουφάκι και κάθομαι με το καλαθάκι μου μπροστά στο τζάκι να παραστήσω την τρομαγμένη. Έχω μάθει να τρέμω από τον δήθεν φόβο όπως έχω μάθει να παριστάνω την ικανοποιημένη. Εξ απαλών ονύχων. Τσιρίζει, ευχαριστιέται, ξεθυμαίνει ή δεν ξεθυμαίνει και πάει να κόψει ξύλα. "γουίν γουίν σιτσιουέϊσον" 😅
Μια κρυφή κάμερα τραβάει τούτα τα ουρλιάγματα και τα μαζεύει σε ένα αρχείο. Εγώ δεν τα στέλνω στο me too ακόμη, αλλά έχω τη γαϊδούρα μου δεμένη. Γιατί δεν του τό 'χω και πολύ να βγεί και να παραστήσει τον αδικημένο. Μηλόπιτα βρίσκει, πλυμένο καπίστρι τον περιμένει κάθε πρωί, το τζάκι αναμμένο μένει αν θελήσει να ψήσει κάστανα, αν του δώσω κάστανα, δε θα γίνω και χαλί να με πατήσει...
Μερικές φορές τον ακούω να χτυπάει το κεφάλι του στα πλακάκια του μπάνιου. Δε λέω, ίσως να είναι επικίνδυνο, αλλά και πριν τόσο του έκοβε. Αφού τα έφτιαξε με κοκκινοσκουφίτσα.
Κάποια στιγμή θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και θα σταματήσουν να διασταυρώνονται οι λύκοι με τις κοπελίτσες του δάσους. Θα παντρεύονται λύκος με λύκο και θα τραβάνε μαλακία. Αλλά μέχρι τότες το μουνί θα τραβάει καράβι και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται με ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης. Οι κοκκινοσκουφίτσες θα ευνουχίζουν τους λύκους και οι κοινωνίες θα επανατροφοδοτούνται με το αποτέλεσμα της μεταδιασταύρωσης, τα νεαρά προβατάκια.
Θα μου πείς, τι πρότυπα θα έχουν τα νεαρά προβατάκια ; Θα έχουν πρότυπο μια νικήτρια κοπελίτσα. Κι αν είναι αρσενικά ; Εχμ.. δε το έχω σκεφτεί, κάτι θα βρουν να θαυμάζουν.
Κάθε κοχύλι που το λέν αισθάνομαι να το βάζεις στο κόκκινο καλαθάκι και κάθε βοτσαλάκι που το λέν αναρωτιέμαι στο άσπρο.
Κάθε κοχύλι που το λένε θέλω να το βάζεις στο κόκκινο καλαθάκι και κάθε βοτσαλάκι που το λένε διστάζω στο άσπρο.
Κάθε κοχύλι που το λέν ανακαλύπτω να το βάζεις στο κόκκινο και κάθε βοτσαλάκι που το λεν διδάσκομαι στο άσπρο.
Κάθε κοχύλι που το λεν αγαπώ να το βάζεις στο κόκκινο και κάθε βότσαλο που το λένε χρειάζομαι στο άσπρο.
Κάθε κοχύλι που το λέν διαφωνώ να το βάζεις στο κόκκινο κουβαδάκι και κάθε βότσαλο που το λεν κακιώνω στο άσπρο.
Μετά πες στη μανούλα να σου μάθει καλά τα χρώματα ψυχή μου. Με το καλό και με την καρδιά και με περισσότερα καχύλια, θα την Αναστήσουμε τούτη την κοινωνία.
Με τις ψηλές θερμοκρασίες μας και με τις ψυχρ..αιμες.
Την ημέρα εκείνην κατά τας ορδάς οδηγήθησαν εις τον Ανώτατον (εφ)Αρμοστήν αι τρείς αμφισβητίαι της επικυριαρχίας της λογικής έναντι των ταπεινών αισθήσεων και των ενστίκτων κι ετελέσθη δίκη με όλας τας προ(δια)γραφάς.
Είς , ονόματι Πάρης Ποδολάγνος, εστήθη δια της βίας έναντι των (επιόρκων της φύσης) ενόρκων και ηρωτήθη μεθ' επιτάσεως :
- Αποτάσσεσαι των ενεξελέγκτων πόθων σου ;
- Αρνούμαι, αδυνατώ... εξανέστη.
Έτερος, ονόματι Τρύφων Τρυφερός, εστήθη ομοίως έναντι κι ερωτήθη :
- Αποτάσσεσαι της βουλιμίας σου για το άγγιγμα ;
-Ουδόλλως, αποτελεί την δευτέραν φύσιν μου ! ομοίως εξανέστη...
Έσχατος ο περιώνυμος αλόγιστος εραστής Παντολάγνων εστήθη εμπρός τους εν μέσω μουρμουρητών και σχολίων..
- Αποτάσσεσαι της λαγνείας σου για τους ομοίους σου, ανώμαλε ;
- Ου δύναμαι της φύσεώς μου ἐναντιωθῆναι ! απεκρίθη γαλήνια. Δεν υποκρίθη.
Μέγα σούσουρον εσηκώθη και τα επιτετραμένα ανδρείκελα περιόρισαν προς τα κάτω τα χέρια και τα μέλη των τριών πλασμάτων με τραχιά καραβόσχοινα ώστε να γδέρνονται τα πέη τους και οι παλάμες των εις κάθε δρασκελιάν. Έριξαν οξύ εις τας θηλάς των και μαστίγωσαν μέχρις ολικής αναισθησίας τας ερωτογόννας περιοχάς των. Τα τρία πλάσματα εμαρτύρησαν σιωπηλά και στωϊκά σιγοψιθυρίζοντας , άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι χλευάζουσι.
Εξωτερικά του Μεγάρου της Επιτροπής Εκκαθαρίσεων ήτο συγκεντρωμένον μέγα πλήθος αναμένοντας την εμφάνισιν των επιόρκων. Εκράταγαν σφιχτά τα χεράκια από τ' ανήλικά τέκνα των, ούτως ώστε τούτα να αποτυπώσουσι δεώντος το περιστατικόν. Αυτοσχέδια πλακάτ με κεντρικά αναθέματα εσηκώθησαν αυτομάτως εν τη εμφανίσει της ακολουθίας ... Το πλήθος ελλάλαζε και εκράδαινε παλούκια.
ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ
ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΑΣΕΙΣ ΑΜΟΙΡΕΣ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΥ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ
ΛΑΓΝΕΙΑ , Η ΠΡΩΘΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
ΕΚΦΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ Η ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΙΣ
Τα πρόσωπα των παρισταμένων ήτο ερυθρά, στας κόγχες των οματιών τους , αι άλλοτε αθέαται φλέβαι ομοίαζαν με νωπάς χαρακιάς αυτοχείρων σε άσπιλο δέρμα εφήβου.
Η ανάβασις εις τον Λόφον του Μαρτυρίου ετελέσθη εν μέσω κατα(π)νύξεως. Τα πρόσωπα των καταγγελλόντων εξαγνίζονταν σχετικώς από το πελιδνό φως των κεριών. Φευ, ήτο πολύ σκληρά εν τούτοις... Τρεμάμενα χείλη έψελναν την ακολουθίαν της εξαγνίσεως. Το αίμα από τα μέλη των καταδικασμένων κατέληγεν νωχελικώς στας εσχάτως επιδιορθωθείσας υδρορροάς. Η κοινότης ουκ εφείδετο χρημάτων.
Η αυτοσχέδια γκιλοτίνα ελειτούργησεν εξίσου επιτυχώς με τας κορυφαίας της ανθρωπίνης διανοίας γκιλοτίνας, ως επί παραδείγματι τους ανιχνευτάς ψεύδους και τους εντοπιστάς στίγματος υπόπτου ατόμου. Λαϊκώς, ότι εξείχεν εκόβετο εκ ρίζας...
Οι ευνουχισμένοι από πέη, θηλάς, ακροδάχτυλα χείλη και γλώσσας απεδώθησαν αιμόφυρτοι στο πλήθος ίνα ευφρανθεί με την κατάληξιν αυτών. Ο όχλος ανέλαβε δράσιν. Τελικώς τους εγκατέλειψαν αναίσθητους μονάχα όταν εσώθησαν οι σίελοί τους και ησθάνθησαν εκείνην την ακαταμάχητη πλην όμως ελαφρώς ενοχικήν βουλιμίαν για το θείον σκεύασμα την ζεστήν μαγειρίτσαν, στην οποίαν κατόπιν ωρίμου σκέψεως βεβαίως ενέδωσαν.
Τούτα διατελέσθησαν την ημέραν του ευνουχισμού μου. Δεν θα σας εκμυστηρευθώ ποίος εκ των τριών υπήρξα, το ουσιώδες είναι ότι εσώθην και δύναμαι πλέον όπως συνάψω αμόλυντας ανιδιοτελείς σαρκικώς σταθεράς σχέσεις μακριάς εμβάλειας μετά των ομοίων μου. Εσώθην. Ουδέ δαιμόνια μηδέ ορέξεις διαταράσσουν την εξέλιξιν του προσωπικού μου σχετίζεσθαι.
Όταν σπανίως καταπίπτω και ομολογώ ότι επεθύμησα ένα χάδι, ένα κορμί, ένα γαμήσιον, μια στεντόρεια φωνή μέσα μου με επαναφέρει εις την τάξιν :
- Εσκέφθης προς λάθος κατεύθυνσιν... !
- Όχι, ένιωσα , διατείνομαι.
- Εσκέφθης !
- Μα όχι, επόθησα, νομίζω.
- Εσκέφθης ! Τέλος. Μετανόησε ίνα σχετισθείς εκ νέου ανιδιωτελώς.
Και είμαι κατά τα φαινόμενα εις καλόν δρόμον. Έχω καταλήξει περιζήτητος, αφού !
ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ
Η χρήσις της τσατραπατσίζουσας καθαρεύουσας υπηρετεί το περιπαικτικόν του πράγματος.
Ε, λοιπόν, πάει το απεριόριστο μέλλον. Δεν μπορούμε να ξεγελιόμαστε. Τα μαντάτα είναι τώρα εκεί, κάθε πρωί με την ίδια επωδό…
...και ακόμη 100 συνάνθρωποί μας έχασαν το τελευταίο 24ωρο τη μάχη για τη ζωή.
Αυτός είναι ο πραγματικός εισβολέας. Είναι η είδηση που εγκαταστάθηκε στην καθημερινή μας ρουτίνα και μας έχει κάνει αγρίμια. Είναι μια υπενθύμιση, σαν κλωστή δεμένη στο μικρό μας δάχτυλο. Κι εμείς έχουμε μάθει να τελειώνουμε το γρηγορότερο με τις υπενθυμίσεις για να μένουμε ήσυχοι. Ε, αυτή είναι τώρα μια μόνιμη. Μια υπενθύμιση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συμβεί και σε μας. Η ζωούλα μας θα πιάσει να πλησιάζει σε ένα κάποιο τέλος... Το ξορκίζουμε το τέλος, ο καθένας με τον τρόπο του, δε το θέλουμε στο νου.
Κανείς δεν θέλει να του υπενθυμίζουν ότι το φινάλε του πλησιάζει μια γιατί είναι αδήριτος ανάγκη να σκεφτόμαστε ότι τα περιθώριά μας για διορθώσεις είναι πάντα μπροστά, με τρόπο που δεν χρειάζεται στενοχώρια που αναβάλλουμε πράγματα. Και είναι και το άλλο. Κληθήκαμε να αναβάλουμε τα μικρά πράγματα που μας βοηθούσαν να αναβάλουμε τα μεγάλα πράγματα ! Θέλω να πω, με δυο τρία τριήμερα το χρόνο κάνεις πολλές από τις απαράδεκτες ¨συνθήκες¨ σου να δείχνουν βιώσιμες. Προετοιμάζοντας επί μακρόν μια εκδρομή και μετά αναμασώντας τις αναμνήσεις με τις οποίες σε μπόλιασε συνεχίζεις επ’ αόριστον. Ε, τώρα, πάνε οι εκδρομές, πάει και το επ’ αόριστον. Πρέπει να κάτσεις εκεί βασανιστικά αναπόσπαστος να μηρυκάζεις γυμνή την πραγματικότητα που σε συνοδεύει στα τελευταία ίσως μέτρα της διαδρομής σου.
Γι αυτό δεν είναι σαν τον πόλεμο
τούτη η πανδημία. Έχει αναστατώσει όλους τους μεσήλικες κι έχει αποτελειώσει
όλους τους ηλικιωμένους. Δηλαδή τον κατ’ εξοχήν πληθυσμό με τις βασανιστικότερες
αγωνίες. Εκείνους που δεν τόλμησαν να κάνουν τις μικρές απαναστάσεις τους και ο απολογισμός τους βασιζόταν κάθε χρόνο στις θετικές παρεμβολές.
Ξυπνάμε και το ρολόϊ είναι εκεί. Τικ τακ.. δεν έχεις και τόσο χρόνο.. τικ τακ.. δεν έχεις και τόσο χρόνο… τικ τακ…
Τη σιχαίνομαι της πανδημία. Έπρεπε να την λέμε αλλιώς. Όχι Κορωνοϊό. Κλεψύδρα.
Υ.Γ. Μια από τις κλισέ αντιδράσεις των ώριμων είναι να επιτίθενται στη νεολαία. Είναι κι αυτό ένα από τα γελοία πράγματα που εγκαταστάθηκαν μαζί με την πανδημία. Ζητούν, οι ηλικιωμένοι, από τους νέους, μια νεο επίγνωση ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος !
