Η ιδέα της απόσυρσης από τον στίβο απωθείται εν πάσει περιπτώσει ως πρόωρη στα πενήντα σου καθώς λειτουργούν αποτελεσματικά δυό ειδών ανασχέσεις. Οι σχέσεις και οι υποσχέσεις.
Σπανίως ένας άνθρωπος πενήντα ετών έχει κατακτήσει τους υπερφίαλους στόχους των τριάντα. Δεν έχει χειραφετημένα παιδιά, δεν έχει επαρκή περιουσία και δεν έχει χορτάτο ΕΓΩ. Το δυστυχές είναι ότι από την ηλικία αυτή κι έπειτα δεν έχει ούτε την φρεσκάδα, ούτε την επικαιροποιημένη κατάρτιση ούτε το ένστικτο του killer για να είναι παραγωγικός. Με αποτέλεσμα συνήθως να σπαταλάει την επόμενη δεκαετία της ζωής του ζώντας μέσα σε χίμαιρες. Το συνηθέστερο απραγματοποίητο τριπάκι των πενηντάρηδων είναι το σημείο ΔΥΟ.
( Για τους αμύητους, αυτό θα πει, δυό δουλειές, δύο δάνεια, δυό αυτοκίνητα, δυό ερωτικούς συντρόφους και δύο σπίτια... και ναι γυναίκες και άντρες γίναμε ίσοι και σε αυτό ).
Οι σχέσεις και οι υποσχέσεις δεν θα σταματήσουν ωστόσο ποτέ να κοστίζουν ακριβά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βεβαιότητα από εκείνου που κάθε πρωί στις έξι πάει να αρμέξει τη γελάδα του. Άπαντες πίσω στη κουζίνα περιμένουν το αχνιστό κανάτι... Το ζήτημα είναι πότε θα αγγίξεις εσύ το σημείο ΜΗΔΕΝ.
( Για τους αμύητους σημείο μηδέν είναι όταν δεν "προφταίνεις" να εξυπηρετείς τυπικά ούτε μια δουλειά, ούτε ένα δάνειο, ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε έναν εραστή, ούτε ένα σπίτι ).
Το σημείο μηδέν του καθενός, τι έκπληξη , δεν μπορεί να καθοριστεί με νομοθετική διάταξη. Θέλω να πω, μπορεί να οριστεί σύντομα ότι είναι τα εβδομήντα αν έτσι βγαίνουν τα νούμερα με τις συντάξεις των δυτικών οικονομιών. Ωστόσο, εκείνο που θα εισπράττουν οι οικονομίες από τους εργαζόμενους μεταξύ πενήντα και εβδομήντα θα είναι ασθενικό, ανόρεχτο, και θα πρέπει ολοένα να το αθροίζουν στην οργή και την παραβατικότητα των νεαρών ανέργων.
Το πράγμα κάνει μπαμ. Οι εικοσιπεντάρηδες πρέπει να ξεκινούν καριέρα και οι γονείς τους να αποσύρονται για να ανοίξουν χώρο. Στην Ιταλία , 37% των τριαντάρηδων μένουν με τους γονείς τους. Αυτό είναι άρρωστο. Εκεί γύρω είναι τα νούμερα και σε άλλες χώρες με αγαπησιάρηδες μεσήλικες. Αντιθέτως στα βόρεια, οι νέοι εξωθούνται σε ενηλικίωση από τα είκοσι.
Νομίζω ότι κάπου στη μέση είναι η σωστή κατάσταση. ΤΡΙΑΝΤΑ χρόνια καλής απόδοσης είναι εκείνο που πρέπει να περιμένει το σύστημα από τον καθένα μας. Έτσι είναι και το σκαρί μας. Από εκεί και πέρα πρέπει να χαμηλώνουμε το στρές, τον κατεβάζουμε τον πήχυ και να ανακαθορίζουμε τις σχέσεις και τις υποσχέσεις μας. Τώρα θα μου πείτε, θα θυμώσει κόσμος...
Ξύδι.
"Τα χρόνια ανάμεσα στα πενήντα και τα εβδομήντα είναι τα χειρότερα... Συνεχώς σου ζητούν να κάνεις πράγματα, και δεν είσαι αρκετά ετοιμόρροπος για να τα απορρίψεις". T. S. Eliot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;