για τη ζημία

    Πόσοι χρειάζονται για να επιδιορθώσουν τη ζημία που προκαλεί ένας ; Σε καθημερινά περιστατικά τουλάχιστον πέντε, έξι. Μετά από έναν κακοπροαίρετο πρέπει να μιλήσεις με πέντε φυσιολογικούς για να αποθεραπευτείς. Πόσοι χρειάζονται για να επιδιορθώσουν τη ζημία που προκαλεί ένας ; Μερικές φορές τόσοι πολλοί που δε θα βρεθούν ποτές.

    Τι είδους «πόσοι»; Τι είδους «ζημία» ; Τι είδους «ένας» ; Και τι είδους «επιδιόρθωση» ;

    Οι επιδιορθωτές είναι οι νεράιδες της καθημερινότητας. Υπάρχουν νεράιδες ; Σήμερα ; Αν υπάρχουν λέει ! Βεβαίως υπάρχουν. Οι άνθρωποι που προκαλούν μια θετική απόσπαση της προσοχής σου. Τα πλάσματα που σε ξαφνιάζουν με την αθωότητά τους.  Καλοκάγαθα και ήμερα γεροντάκια, ζωηρά και σκανδαλιάρικα παιδάκια, ερωτικοί ενήλικες και ξεδιάντροποι έφηβοι, επιτήδειοι μικροπωλητές και κομψευόμενες δεσποινίδες. Οι νεράιδες είναι παντού και πρέπει να είσαι πολύ φορτωμένος για να μην τις διακρίνεις. Μερικές φορές μια νεράιδα μπορεί να σε κάνει να σκάσεις στα γέλια και μετά απ’ ευθείας στα κλάματα. Και ύστερα, ως δια μαγείας, όλη η κακή ενέργεια σου έχει φύγει. Αυτού του είδους «πόσοι» .

    Συχνά η ζημία που μπορούμε να αντέξουμε είναι κοντά στο μηδέν. Υπάρχουν μικρές ζημίες που ξεχειλίζουν θαρρείς ένα ποτήρι. Σε αυτή την περίπτωση η ζημία είναι ελαφριά αλλά οι επιπτώσεις που αλυσιδωτά προκαλεί σοβαρές. Και καταγράφεται η καημενούλα η μικρή ζημία ως η αφορμή ενός Βατερλό. Αδίκως ή δικαίως εκείνος που την ξεκίνησε είναι η καμένη περίπτωση. Δεν έχει δεύτερη ευκαιρία. Μερικές φορές όμως μια ζημία είναι από μόνη της τεράστια. Απρόοπτη, ωμή, άδικη και ..πολύ μεγάλη για να τη σπάσεις σε μερίδες και να την αναλύσεις. Αδίκως ή δικαίως εκείνος που την ξεκίνησε θεωρείται σημαντικός και παντρεύεται το καθήκον να ασχοληθεί με τη βλάβη. Ο παράλογος εραστής, η ανίκανη μάνα και ο δυνάστης πατέρας θα φάει τα σκατά της συμπεριφοράς του για πολλά χρόνια. Τις βρίσκουμε μπροστά μας τις μεγάλες ζημίες που προκαλούμε. Δεν υπάρχει νεράϊδα να σε γλυτώσει. Το θύμα σου στοιχειώνει το μέλλον σου. Αυτού του είδους οι ζημίες θα είναι δεμένες στο πόδι σου σαν μια σιδερένια μπάλα του βαρυποινίτη.

     Ο «Ένας» που σου έχει προκαλέσει τη μεγάλη ζημία είναι ένα ζήτημα που αισθάνομαι αναρμόδιος να αναλύσω. Πολλές φορές σηκώνουν τα χέρια οι ψυχολόγοι. Αναμφίβολα ο ένας που σου κάνει τη μεγάλη ζημία είναι εκείνος που ζωγραφίζει τη θάλασσά σου. Και η εύκολη σκέψη είναι ότι είναι ο πρώτος. Ο πρώτος που σε άγγιξε, ο πρώτος που σε τάϊσε, ο πρώτος που σε έκανε να κλάψεις, ο πρώτος που σε έσπασε στο ξύλο. Αμφισβητώ αυτή την άποψη. Όταν ασχολούμαι με μια ζημία, ανασύρω και ασχολούμαι με την τελευταία που αναγνωρίζω. Την βρίσκω πάνω πάνω στη στοίβα με τα προς ενέργεια. Δεν τραβάω από κάτω. Οι ζημίες που καθορίζουν την καθημερινότητά μου είναι οι πρόσφατες. Και ο ένας ή η μία που ο θυμός μου ορίζει ως απειλή είναι ο τελευταίος ή η τελευταία που μου έχωσε τη μαχαιριά. Ίσως είναι δείγμα συναισθηματικής ρηχότητας, αλλά έτσι το βιώνω.

    Η επιδιόρθωση που με αγγίζει εμένα είναι μοναχά η συναισθηματική. Αυτήν αναγνωρίζω ως θεραπεία, όχι την τιμωρία του θύτη, όχι την ζημία του διπλανού μου, όχι το γενικό χάλι, όταν η ζωή μου παίρνει το γλυκό από το στόμα, θέλω να βάλω ένα άλλο γλυκό στο δικό μου το στόμα. Με τις ίδιες θερμίδες και με την ίδια ποιότητα στα σάλια που θα μου τρέξουν. Οι επίμονοι είναι οι δυσκολότεροι λένε. Αλλά είναι πολλοί που γουστάρουν να κάνουν παρέα με τους επίμονους.

    Πόσοι χρειάζονται για να επιδιορθώσουν τη ζημία που προκαλεί ένας ; Ένας λέμε εμείς τις περισσότερες φορές !  Ένας και καλός ! Τι υπερφίαλος στόχος !  Για αυτό θρυμματίζονται πριν την ώρα τους οι σχέσεις σήμερα. Από αυτή την άδικη αφετηρία. Όταν περιμένεις Ένας να σε διορθώσει πάνω κάτω, μέσα έξω, χάθηκες. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να μείνεις μοναχός σου και να γλύφεις τις πληγές σου για ένα απροσδιόριστο διάστημα. Είναι ανορθόδοξο το κυνήγι του Ενός εκεί έξω. Τι να πρωτοκάνει με σένανε ο ανθρωπάκος ; Τι να πρωτοκάνει χωρίς να ξέρει κι όλας την έκβαση ; Μιλάμε για ιππότη με άσπρο άλογο, όχι για νεράϊδα. Και οι ιππότες με τα άσπρα άλογα, αυτοί είναι πράγματι αποκύημα φαντασίας.

     Είναι τόσο κρίμα που πολλές φορές, όταν συναντήσεις μια νεράϊδα την σπρώχνεις, τη χτυπάς, την πατάς στην άσφαλτο και βάζεις και φωτιά στα φτερά της. Θα μπορούσες απλώς να την απωθήσεις παραπέρα. Θα βρεθεί πιο ώριμος να την αφήσει να τον ακουμπήσει. Οι νεράϊδες είναι ολονώνε των πλασμάτων το δικαίωμα. Η προσευχή των πολλών. Αν δεν μπορείς να μάθεις να επωφελείσαι, τουλάχιστον μην τις απενεργοποιείς.  Εντάξει  ;

μυσταγωγοί

        Μυρουδιά φάβας και σπόροι κριθαριού. Που έχουν πέσει στο τραπεζάκι, ξεροί . Κόσμος που τεκμαίρεται από σούσουρο. Κύκλοι κουβέντας εντός θέματος. Σπέρματα από μισόλογα εκτός. Όλα τα αρπάζεις, εδώ. Είναι όλα αξιοποιήσιμα.   Κοιτάσματα ιδεών σε πρόσφορη ώρα. Κι εσύ ακάματος. Ιδεορύχος.Ένας στίχος απ' το ηχείο σου τραβάει το χειρόφρενο. Ήσουν με χίλια. Τι να κάμεις ; Μια διανοητική σούζα. Μετά ένα μισόλογο σε τραβάει από τη μύτη. Το κλέβεις από το στόμα μιας ομορφονιάς. Όχι , όχι, το αρπάζεις από το στόμα της. Μετά δεν μπορείς να ακούσεις άλλο. Τρελαίνεσαι και τσιτώνεις. Χαρταετοί οι ψίθυροι. Τεντώνεις αυτί. Δεν κάνεις λάθος. Η θεματολογία τους υπό την απόλυτη έγκριση του χώρου. Όχι, όχι έγκριση… ευλογία : Ρώσικη πρωτοπορία και νεοελληνική βραδυπορία. Η ίδια παντού. Υπάρχει συνομωσία απροκάλυπτη στην αγκαλιά της Μυρσίνης. Αχ αυτή η Μυρσίνη. Αχ. 
       Μυρωδιά από στριφτό στη ζούλα. Δεν καταδίδεις, απόψε. Συμμετέχεις δι ευχών με τεντωμένη την όσφρηση. Όλα εδώ παραγράφονται.  Το μόνο που πληρώνεται είναι το εύλογο αντίτιμο για την καύσιμο ύλη. Δεκάδες παιδιά αρνούνται τις ευθύνες που ορίστηκαν λαθραίως... Μασάς καλά. Για να καταπίνεις . Και το σύστημα εκεί. Τη δουλειά του. Μασάει καλά. Για να καταπίνει. Σεισάχθεια αμαρτιών κι ευθυνών. Δι ολισθήματα. Καταγγελίες απο συναρμολογημένες. Δάκρυα και φλέγματα. Συστολή και αηδία. Αγγίγματα και αποστροφές. Ματιές και τρομάγματα. Σιωπηλοί διάλογοι με κραυγαλέα μέσα. Ασχημάτιστες οι παρέες. Άτομα μπαινοβγαίνουν στον προσωπικό σου χώρο. Αναλόγως πως κουνάνε τα χέρια τους. Αναλόγως πως σταυρώνουν τα πόδια τους. Αναλόγως πως υψώνουν τη φωνή τους. Δεν ρωτάς τα μικρά τους ονόματα. Δεν τα χρειάζεσαι τα μικρά τους ονόματα. Είναι όλοι μυστ αγωγοί.
    Το διάφανο ολοένα επιβάλλεται. Διάφανο το πιοτί. Διάφανος ο ιδρώτας στο μέτωπο. Διάφανα τα λόγια. Δι άφαντος ο χρόνος. Οι μανδύες παράταιροι. Απεκδύεσαι τις προφάσεις. Μικροσκοπικά ρακο ποτηράκια μισογεμάτα και όχι μισοάδεια, πάντα με το ίδιο αποτύπωμα, πάντα λίγο πιο εκεί. Αδύνατον να ξανακουμπήσεις ένα ποτήρι πάνω στο ίδιο ίχνος. Αδύνατον να ξαναφέρεις πίσω "Εκείνη τη μέρα".  Πληθυντικός. Ο αριθμός των στεναγμών και ο αριθμός των ποτηριών. Ενικός. Ο αριθμός των μεγάλων ευχών. Ήχοι από τζάμι φθηνό και αμήν από ζυμάρι ακριβό. Ύστερα επίγνωση. Πρόσκαιρη και αδύναμη επέλαση της λογικής. Τα θύματα λίγα εδώ, τα τραύματα επιπόλαια. Τα επιθέματα επαρκή.

      Άσπρο πάτο. Εφτά φορές. Στο μάρμαρο Ολυμπιακοί κύκλοι που ολοένα στεγνώνουν. Αρνούνται να μείνουν εφτά. Επιμένων ο πότης τελικώς νικά. Την εξάτμιση και το χρόνο. Μπορείς να τα διακρίνεις. Εφτά ίχνη από ιδρωμένο ποτήρι πάνω σε πέτρα. Και τις φλέβες του μάρμαρου να διαστέλλονται. Σαν τη ψυχή σου. Δάχτυλα που περνάνε μέσα απ’ τα μαλλιά. Δυνατά. Αναδεύοντας τα μυαλά. Δάχτυλα που εν τω μεταξύ τρέμουν. Ανάμεσά σε δυό από αυτά, παίρνει τη θέση του ένα σβησμένο τσιγάρο. Για να μην ξαναπιάσεις πιρούνι. Δήθεν. Για να μειώνει το τρέμουλο. Απαγορεύεται το κάπνισμα. Επιτρέπεται το άτμισμα. Επιτρέπεται η εξομολόγηση. Απαγορεύεται η μεταμέλεια.

     Εκείνη που μπαίνει στην ώρα, σε αγγίζει με τις πτυχές από την απρόσεχτη φούστα της. Το άρωμά της σου τραβάει μια ανάστροφη. Ηθελέστα και παθέστα. Χάνεις τα λόγια σου. Ο συνωμότης μπορεί να περιμένει. Καταλαβαίνει. Η όρασή σου περιστρέφεται. Εννενήντα μοίρες. Η ψυχή σου εκατό κι ογδόντα. Η αίθουσα τριακόσες εξήντα. Τότε τον ακούς να σε μέμφεται. «Είσαι αλλού». Ακουμπάει και δεν αγγίζει. Επανέρχεσαι με το πάσο σου, εσύ. Επιβάλλεις το νέο θέμα.  Κάνει μια παύση και οσφραίνεται τη καύλα σου.  Και αναγκάζεται να ρωτήσει… «Είναι εθισμός κι αυτό, ε ;» Σε κάνει έξαλλο. Που βάζει ένα «και».

      - Να τα μαζέψουμε ;

ένας διχασμός που δυστυχώς αναζωπυρώνεται

βαρύς αχός ακούγεται και νέοι φόροι μπαίνουν και το μικρό το μαγαζί σηκώνουνε και παίρνουν... τι είναι ;
   Είναι ο κρατισμός , ηλίθιε !

   Ίσως η ψήφος μας κι αυτή τη φορά να θεωρήθηκε ότι θα ακολουθηθεί από μια μεγάλη ποσότητα ελαστικής αναμονής και καλοδιάθετης καρτερικότητας. Όμως ποτέ άλλοτε δεν ήταν μια ψήφος που συσσωρεύθηκε από πολλούς και  διαφορετικούς  ιδεολογικούς χώρους για να δώσει μια εκκωφαντική και φορτισμένη εντολή. Αλλάξτε την ύφεση με μια άλλη συνταγή. Και έπρεπε να είναι εμφανές ότι βασικά προέρχεται από  ετοιμοθάνατους !  Ποιοί ήταν αυτοί ; Αποτελούν τάξη ;  Δεν είναι του Δημοσίου.  Όχι αυτοί που έχασαν 15 % των αποδοχών τους. Όχι αυτοί που έχουν το μισθό βρέξει χιονίσει. Ούτε οι συνταξιούχοι, γιατί αυτοί ψήφισαν συντηρητικότερα. Ήταν οι μάχιμοι μικρομεσαίοι και μπαρουτοκαπνισμένοι της αγοράς που γύρισαν την κλεψύδρα του Αντώνη Σαμαρά. Πολλοί από αυτούς ήταν φιλελεύθεροι.  
    Τώρα φαίνεται ότι έχουνε να κάνουνε με κρατιστές. Όπου φτωχός κι η μοίρα του.. Όλα τα είχε η Μαριωρή, η επιστροφή των Τζεντάϊ της γραφειοκρατείας της έλειπε ! Πρόκειται για κάστες κουλτουριάρηδων που συνεδριάζουν ακατάπαυστα με μηδαμινές συγκλίσεις. Που συναντιούνται ; Σε ένα θέσφατο. Ότι για μια κρίση δεν ευθύνεται ποτέ το δημόσιο. Οι ελάχιστες συγκλίσεις γίνονται αντιληπτές από τα πρώτα τους νομοσχέδια : 
    Ανοίγει επιτέλους η ΕΡΤ ! Εντάξει και οι καθαρίστριες ! Τώρα οργανώνεται η μεγάλη επιστροφή των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια ! Τους ξέρουμε τους κηφήνες στις επιτροπές ερευνών και τα γραφεία των σχολών...Οι περισσότεροι ήταν υπεράριθμοι και χωμένοι από προστάτες και θείους με ΦΕΚ που τους χαρακτήριζαν κηπουρούς και καθαριστές. Όσο για τους υπάλληλους του ΔΕΔΗΕ έχουν ήδη ξανανιώσει... απαλλαγμένοι από κάθε ανησυχία ότι θα απολυθούν έχουν ξεχυθεί στο νέο πάρτυ ψωνίζοντας ξανά για το σπιτικό τους και χρεώνοντας τιμολόγια στη ΔΕΗ. Ακόμα χειρότερα ξανατοποθετώντας μαγνήτες σε ρολόγια του οργανισμού με προμήθεια στη κλοπή πράγμα που βαραίνει τον κλέφτη αλλά διπλά εκείνον που πληρώνεται και από τη ΔΕΗ δήθεν για να καταμετρά... Η μείωση του κόστους του Δημόσιου Τομέα έτσι πάει περίπατο. Θα αντικατασταθεί με νέους  ειδικούς φόρους !!!!!!!!!!! Είναι ο κρατισμός , ηλίθιε ! 
      Πέρασαν έξι μήνες από την πρόωρη πρόκληση εθνικών εκλογών. Είναι έξι μήνες με το κράτος σε καταστολή και τον ιδιώτη παρατημένο στην τύχη του. Αυτοί όμως, οι του δημοσίου τομέα πληρώνονται. Χωρίς καθυστερήσεις.
 
      Ας δούμε τώρα, μήνας που είναι,  τι αντιμετωπίζει ένας ξενοδόχος που περιμένει να φιλοξενήσει τον φετινό του κόσμο με βάση τις κρατήσεις στο booking.com, δηλαδή με την περυσινή κοστολόγηση  και με τη δέσμευση που έχει υπογράψει έναντι παροχών και αντίτιμου...Α. εκ νέου κλιμάκωση τραπεζικού κόστους Β. άγνωστο ύψος ΦΠΑ που τελικά θα αποδώσει Γ. ΕΝΦΙΕ που τάχα θα ΕΝΦΕΥΓΕ Δ. ίση ή πιο μεγάλη έκτακτη εισφορά Ε. νέο τέλος διανυκτέρευσης ΣΤ. υψηλότερο κόστος ρεύματος λόγω υπαγωγής στο 13%. Ζ. επανακοστολόγηση στα τρόφιμα. Η. Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, αναβολή επ΄αόριστον της αναβάθμισης όλων των περιφερειακών αεροδρομίων Θ. Ασθενική τουριστική καμπάνια που θεωρήθηκε τέτοιο πάρεργο, ώστε κατέληξε το επιλεγμένο αντίδωρο στους ΑΝΕΛ. Ι. Αρνητική προδιάθεση των τουριστών που αγαπούν τη χώρα εξαιτίας της νομισματικής εκκρεμότητας. Κ. Ούτε λαλιά για κρουαζιέρα και νέες μαρίνες. Τι άλλο ; 
     Τα περισσότερα από τα παραπάνω ένας δημόσιος υπάλληλος θα τα ξεπεράσει με ένα "έλα μωρέ τώρα... τον ξενοδόχο" τους ξέρουμε κι αυτούς και θα γυρίσει την εφημερίδα του στα παραπολιτικά και τα αθλητικά. Ωστόσο, ένας ξενοδόχος στη Μάλτα και στην Τουρκία θα τρίβει τα χέρια του με τούτη την ελληνική αυτοχειρία.
     Οι αφετηρίες της σκέψης μας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια σφαιρική κατανόηση των επιπτώσεων της πολιτικής. Οι περισσότεροι αριστεροί σε αυτό το άρθρο ήδη νιώθουν δυσφορία, γιατί το γράφει ένας έμπορος. Για παράδειγμα ένας διοικητικός υπάλληλος θα μισογελάει με τους συναδέλφους του, ικανοποιημένος που η αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα ολοένα αναβάλλεται, ευτελίζεται, ξεθωριάζει... Μη κατανοώντας ότι η αξιολόγηση που ο ίδιος εφαρμόζει απέναντι στα μαγαζιά που επιλέγει να ακουμπάει τα χρήματά του, υπάρχει και είναι και αυτονόητη και αμείλικτη... Πόσες φορές έχει ο ίδιος πει... αν ξαναπατήσω εγώ σε αυτό το μαγαζί να μου κοπούν τα πόδια ; Ε ;Αλλά ταυτόχρονα το λέει αβίαστα... Τι καλά να ανοίγουν και τις Κυριακές την αγορά !  Ότι μας βολεύει αλλά δυό μέτρα από το κώλο μας... αυτό εννοώ λέγοντας ότι οι αφετηρίες μας μας εμποδίζουν...
     Έλα μωρέ τον ψωροξενοδόχο ; Τι κινείται άραγε γύρω από τον υγιή ξενοδόχο ;  Πάρα πολύς κόσμος ! Ο ψαράς, ο αρτοβιοτέχνης, ο λεωφορειούχος, ο περιπτεράς, ο βαρκάρης, ο μανάβης, ο ξεναγός, ο αχθοφόρος, ο καλλιτέχνης, ο χειροτέχνης, ο οινοποιός... Και όσοι απασχολούν κόσμο σε τούτες τις δραστηριότητες γιατί χρειάζονται έξτρα χέρια. Ένα ολοένα αυξανόμενης βαρύτητας εργατικό δυναμικό, μια και το δημόσιο μπούκωσε, το οποίο όμως εργατικό δυναμικό δεν έχει κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, ούτε ασφάλεια στη θέση του. Πρόκειται για τα νειάτα της χώρας που δεν θέλουν να φύγουν ή που οι μπαμπάδες δεν αντέχουν να τα στείλουν Ελβετία. Θα περιμένουν να ακούνε κάθε χρόνο την τύχη τους από τα χείλη των ημιθανών ξενοδόχων. Και άλλων εργοδοτών της μεσαίας τάξης.Έλα μωρέ τον ξενοδόχο, είναι μια μεγάλη απλούστευση λοιπόν.
     Δεν είναι μόνον ο ξενοδόχος που έχει φρικάρει από την κατάσταση καταστολής του κράτους ! Είναι ολάκερη η αγορά. Εκτός από τις καφετέριες .
     Να μιλήσουμε για έναν τυποποιητή και εξαγωγέα με εξήντα εργαζόμενους που έχει να σκεφτεί διαφορετικό κόστος κάθε εβδομάδα; Να μιλήσουμε για έναν εισαγωγέα που πλέον προπληρώνει τα πάντα ή επιχειρήσεις που κάνουν ηλεκτρονικό εμπόριο σε ανελέητο σκηνικό ανταγωνισμού τιμών ; Να μιλήσουμε για εμπλεκόμενους στα εν εξελίξει έργα υποδομής που αραχνιάζουν ; Για τις συμβάσεις έργων που θα επαναδιαπραγματευτούν αλλά δεν θα επαναδιαπραγματευτούν ; Να μιλήσουμε για εμπόρους που προμηθεύουν το Δημόσιο με πίστωση; Αυτοί όλοι δεν απασχολούν Έλληνες εργαζόμενους ;
     Και κάτι ακόμα που για κάποιους είναι ψιλά γράμματα. Όλοι οι παραπάνω έχουν πελάτες που με κόπο απόκτησαν. Τι σημαίνει μια χρονιά τους, κακών υπηρεσιών και αντισυμβατικής συμπεριφοράς, προς το πάντα αυστηρό πελατολόγιο ; Δε θα το αναλύσω. Ο πελάτης που φεύγει και πάει αλλού, πάρα πολύ δύσκολα θα ασχοληθεί να κοιτάξει πάλι πίσω... Αν ο Αυστραλός πάρει ελιές από αλλού η Κρήτη θα τον ψάχνει για χρόνια...
     Τούτες τις επιπτώσεις που χαρακτηρίζουν τον ιδιωτικό τομέα και που για έναν βιοπαλεστή είναι αυτονόητες φαίνεται ότι πρέπει τώρα (!) να τις σπουδάσει και να τις εμπεδώσει λάου λάου η νέα κυβέρνηση.  Εν τω μεταξύ συνεχίζεται η πασαρέλλα από "σχέδια" νόμου, "υποψήφιες ειδικές" ρυθμίσεις και "πρωτοπόρες ιδέες" μεταρυθμίσεων, όχι στις στήλες των εφημερίδων από δημοσιογράφους, που θα ήταν θεμιτό, αλλά από τα πλέον επίσημα χείλη. Από του Βαρουφάκη, του Στρατούλη, του Λαφαζάνη, του Μπαλτά, της Βαλαβάνη... Έκαστος υπουργός ανακοινώνει προσωρινά τις ιδέες του και τις παίρνει πίσω χωρίς να αναλογίζεται το κόστος στην ιδιωτική οικονομία. Εκεί που οι άνεργοι αυξάνονται συνεχώς, μέρα την ημέρα και οι υπόλοιποι είναι τέσσερις μήνες απλήρωτοι. Ξέρετε τι λένε οι απλήρωτοι ; Να φύγω ; Δε φεύγω. Αν φύγω χάθηκα.  Ποιός έχει τα κότσια να προσλάβει σήμερα ; Θα μείνω μακροχρόνια άνεργος. Εκείνους μανούλες δεν τους γέννησαν ;
       Εκτός από τις πραγματικές δυσκολίες με τις οποίες έμαθε να ζει, ο ιδιωτικός τομέας τώρα θα πρέπει όπως φαίνεται να αντιμετωπίσει και μια κυβέρνηση από επιεικώς άσχετη έως εχθρικά διακείμενη με όλη την κουλτούρα και την αγωνία της επιχειρηματικότητας. Γιατί στην επιχειρηματικότητα η διαφορά με το Δημόσιο είναι τούτη. Το κάθε σφάλμα κοστολογείται και πληρώνεται μετρητοίς. Η επιτυχία όμως εξαργυρώνεται εαν συντρέξουν μακροχρόνια συνθήκες ηρεμίας. Τις έκτακτες ζημίες ο εργοδότης δεν μπορεί να τις φορτώσει στον φορολογούμενο. Ο επιχειρών, τις ζημίες τις τρώει ολάκερες. Ο Δημόσιος Υπάλληλος σχολάει και δε στενοχωριέται. Και τι έχουμε στα κανάλια ;  Υπουργούς σαν τον Φίλη, αυτάρεσκους, που γελάνε τα μουστάκια τους και κάτω από τη γλώσσα έχουν ένα μότο : ποιός τη γαμεί την επιχειρηματικότητα. Ποιός τη γαμεί την ιδιωτική πρωτοβουλία ; Είναι ο ταξικός αντίπαλος. Όμως είναι ο ψηφοφόρος σου βλάκα !
     Δεν είναι ! Δεν είναι ο ταξικός αντίπαλος. Το μεγάλο κεφάλαιο έχει αποτραβηχτεί από τα εργοτάξια. Βρίσκεται στις παρατραπεζικές δραστηριότητες. Το μικρό κεφάλαιο είναι αυτό που σε έκανε κυβέρνηση. Όλοι οι αυτοαπασχολούμενοι και οι εργοδότες που δεν είναι εφοπλιστές και δεν έχουν αποτραβήξει στη βουλγαρία το ΑΦΜ τους είναι πατριώτες. Και τους φάνηκες πατριώτης. Εσύ ο Συριζαίος υπουργός φάνηκες πατριώτης και σε επέλεξε ο φιλελεύθερος πολίτης να κάνεις παιχνίδι. Όχι να κρύβεσαι και να συνεδριάζεις. Γιατί η πρώτη φυγή κεφαλαίων έχει ολοκληρωθεί. Και πρώτοι πρώτοι αποχωρούν από μια μάχη που φαίνεται χαμένη, εκείνοι που έχουν προϋποθέσεις και plan B. Οι ισχυρότεροι. Είναι εύκολο για την chipita να φύγει. Είναι δύσκολο για τον μικροβιοτέχνη. Για όλους τους "μικρο" που εδώ και χρόνια τους κλαίνε οι ρέγγες. Αυτοί ψήφισαν τους σημερινούς υπουργούς με μια εντολή : Γρήγορες αποφάσεις και το μαχαίρι στο κόκκαλο. Κι  έχουν εδώ και πολλές εβδομάδες διαμορφώσει μια κραυγή αγωνίας :  Πάρτε μια απόφαση... Ή ρήξη ή συμβιβασμό. Εμείς και με τη ρήξη θα κάνουμε τα κουμάντα μας. Έχουμε γερά μπράτσα. Σταματήστε το κρυφτούλι με την τρέχουσα οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις. Βγέστε και ανακοινώστε μας πού το πάτε. Πρέπει επιτέλους να καταφέρουμε να σχεδιάσουμε τη χρονιά μας. Δεν αντέχουμε πολύ. Δεν έχουμε λίπος.
      Κούρασα ήδη. Αλλά σκάζω. Στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν αυτιά που ιδρώνουν για τον ιδιωτικό τομέα στον οποίον εξάλλου αποδίδουν οι περισσότεροι (ακαδημαϊκής κυρίως προέλευσης) υπουργοί την ευθύνη για την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Ποτέ το κράτος δεν ήταν πρόβλημα για έναν Στρατούλη. Η φορολόγηση είναι το ευαγγέλιό του. Όταν λέει ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να πληρώσουν το παντελόνι του από μέσα γεμίζει υγρά. Το κεφάλαιο είναι ο εχθρός. Και στο κεφάλαιο ο Στρατούλης περιλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως τους εργοδότες. Μικρούς και μεγάλους, τίμιους και λωποδύτες. Απλά δεν το διαλαλεί γιατί τον φαρισαϊσμό τον σπούδασε από τα μικράτα του στις συνελεύσεις. Ενώ θεωρεί ότι το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων ελάχιστη ζημία μπορεί να προκαλέσει στην Εθνική Οικονομία. Και συνειδητά ή ασυνείδητα το τοποθετεί στο απυρόβλητο.
     Ψηφίζεις εκεί που έχει χυθεί το αίμα σου, έλεγε η Σοφία Νικολαϊδου. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η κυβέρνηση έβαλε το δίλλημμα  εμείς οι οι Γερμανοί. Ενέπλεξε τον κοσμάκη σε συναισθηματικά φορτισμένες αλλά παρωχημένες σκέψεις γιατί την σημερινμή πολιτική συγκυρία τώρα περιμένει να την αναλύσει και να σιγά σιγά με το καλό να την διαχειριστεί. Αλλά εμείς, η πλειονότητα των μικρών αυτοαπασχολούμενων, προσδοκώντας φροντίδα προς τον χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα με τις 1.500.000 απωλεσθείσες θέσεις εργασίας, μέσα στην απελπισία μας, παίρνοντας αψήφιστα το ρίσκο, αναθέσαμε σε αυτούς τους αραχνιασμένους κρατιστές την ευθύνη για την αντιστροφή της οικονομίας. Για πόλεμο στους εγχώριους τραπεζίτες, για σεισάχθεια, για κατάργηση εκτάκτων εισφορών και για μείωση των έμεσων φόρων. Και τώρα παρακολουθούμε καθαρίστριες με σηκωμένα γάντια και υπουργούς με σηκωμένο το μεσαίο δάχτυλο. Το υπόλοιπο 1.500.000 ιδιωτικών υπαλλήλων σύντομα θα τυλιχτεί σε ένα χαρτί και θα δωριστεί στο Μαξίμου. Είναι η τελευταία πνοή των επιχειρήσεων αυτό το αεράκι που αισθάνεται ο Βαρουφάκης στο μυαλό. Τουλάχιστον στο δικό του το μυαλό φτάνει αέρας. Δυστυχώς ο Δραγασάκης, εκείνος που εμείς περιμέναμε να μας κοιτάζει στα μάτια τώρα... δουλεύει με κλειστό το παράθυρο. Και το παντζούρι... Ήταν αυτός και ο Σταθάκης που εμπιστεύτηκαν οι ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου. Οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι και εργοδότες. Οι μικροί. Είναι πολλοί. Και από τον Γιάννη Δραγασάκη περιμένουν ένα πρόσωπο. Και τι τους δίνει ; Δεν έχει κάνει ούτε μια ανακοίνωση. Ούτε ο Σταθάκης. Και τώρα ξέρουμε όλοι γιατί. Επειδή, αυτοί οι δυό, ότι δηλώσουν θα πρέπει να το τιμήσουν.  Και δεν βασίζονται στους συντρόφους τους. Είναι σοβαροί και ...τα έχουν χαμένα. Οπότε ; 
      Οι τοίχοι έχουν την δική τους ιστορία. Οι κιμωλίες και οι μαρκαδόροι τώρα ετοιμάζονται... με ένα νέο σύνθημα :
     " Είναι ο κρατισμός, ηλίθιε ! "
     Δεν είναι ο θρίαμβος του καπιταλισμού. Είναι απλώς το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ.

     Με ρωτάνε  με ποιανού τη μεριά είμαι. Με ρωτάνε αν είμαι με την Δεξιά. Με ρωτάνε αν είμαι με τους υπαλλήλους των Γερμανών. Με ρωτάνε αν αναπολώ τον παπού Μητσοτάκη. Με ρωτάνε αν θυμάμαι το Γρηγορόπουλο και την καταστολή των ΜΑΤ. Έναν αιώνα πίσω είναι τα ερωτήματά τους. Τόσο μεθυσμένοι είναι με τον απροσδόκητο θρίαμβο που εχθές ο Φίλης είπε το απίθανο.... Δεν αλλάξαμε τίποτε.. παρά μόνο την περπατησιά του Έλληνα. Εκεί έξω ο λαός κυκλοφοράει με ψηλά το κεφάλι . Φαίνεται ότι κανείς δεν μας βλέπει στα γραφεία μας με το κεφάλι ανάμεσα στις δυό χούφτες και τα χάπια στο συρτάρι. Όμως τις λεπτές κοινωνικές διεργασίες σπάνια οι κυβερνήσεις τις παίρνουν είδηση εγκαίρως.
     Ένας νέος ταξικός διχασμός αναζωπυρώνεται. Μέρα με την μέρα.  
Οι παρατημένοι στην τύχη τους εναντίον εκείνων που έχουν τη γαϊδούρα τους δεμένη.
     Ξέρω καλά με ποιούς είμαι. Με τους παρατημένους στην τύχη... Και είμαστε πολλοί...
     Είμαι με τη μεριά των ικανών. Πάνω από το μέσο όρο. Δε χρειάζομαι επιβεβαίωση.
     Είμαι με την μεριά των ντόμπρων. Αυτών που όταν μιλάνε έχουν επίγνωση ότι φοράνε πανταλόνια. Άκουσα σχέδιο και έδωσα εντολή... Στη κάλπη, όχι στο καφενείο...
     Είμαι με την μεριά των εργαζόμενων που επιμένουν στο όραμά τους με νύχια και με δόντια. Με σχέδιο, γνώση και πολύ δουλειά.
     Είμαι με την κυβέρνηση στην πράξη : με όλες μου τις εισφορές και όλους μου τους φόρους πληρωμένους. Για να το κάνω αυτό έμεινα χωρίς σπίτι.
     Είμαι λοιπόν τώρα με τη μεριά των αποτελεσματικών πολιτικών.
     Είμαι, είμαι.... Κρίμα είμαι !  
     Με αυτή τη μεριά είμαι.
     Και όταν είμαι κρίμα... δε κάθομαι στη γωνιά να κλαίω. Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Γαμώ την βελούδινη αριστερίστικη μπαντάνα που αντικατέστησε τις γραβάτες γαμώ... Δεν ήθελα ακαδημαϊκούς να επανακαθορίσουν την έννοια της συνεδρίασης. Μια αλλαγή ήθελα. Με πιο αποφασισμένους ανθρώπους.
     Θα ξαναβάλω πλάτη αν ακούσω το πλάνο. Αλλά ως φαίνεται... δεν υπάρχει. Και αυτό για τον ιδιωτικό τομέα θα είναι η τελευταία συμφορά.

    Πρέπει να κάνω κι εγώ χαρτιά για το δημόσιο ή να φύγω από αυτό το καφενείο. Πόσο ηλίθιος υπήρξα Θεέ μου ; 

πονάω, σα δω σβησμένα μάτια

     Πρώτα γερνάνε τα πόδια μας. Έχουνε υποστεί την περισσότερη ματαιότητα απ’ όλα τα κομμάτια μας. Καθώς γυρίζω άπρακτος από κάπου, το μυαλό μου, ήδη, τρέχει αλλού. Εκείνα όμως πρέπει να τελειώσουν τη δουλειά. Να με γυρίσουν στην αφετηρία.

      Μετά, αμέσως μετά, η ηλικία μας φαίνεται από τα μάτια. Έχω δει τρομερά περιποιημένες γυναίκες, σκέτες γαζέλες, ένα όνειρο μέχρι την ώρα που ανταμώθηκαν οι ματιές μας. Η σβηστή ματιά είναι τα γεράματα της καρδιάς. Πονάω, σαν δω σβησμένα μάτια. Αισθάνομαι ένοχος.

      Δε μπορούμε να κάνουμε και σπουδαία πράματα. Με τα πόδια εννοώ. Ενώ, με τα μάτια, μπορούμε ! Κι αν δε μπορούμε μόνοι μας καλά, υπάρχει τρόπος. Να αναθέσουμε κάπου τη δουλειά. Αλήθεια λέω. Αλλά κάπου καλά. Σε ένα άτομο με γερό βιογραφικό. Κατάλαβες ;

      Που να βρεις άτομα με γερό βιογραφικό ; Εκεί που τα πράγματα δεν είναι αστεία. Εκεί που λυσσομανάει ο ακήρυκτος  πόλεμος. Εκεί που δίνονται μάχες επιβίωσης. Μην τα ψάξεις στις νευρικές ανταύγειες μιας οθόνης. Ούτε στις καφετέριες. Να τα ψάξεις στο λεωφορείο της γραμμής, εκεί να πας να ψάξεις. Να τα ψάξεις στην αγορά καθώς πασχίζουν να πλασάρουν πράμα. Να τα ψάξεις στη λαϊκή της γειτονιάς. Να τα ψάξεις στους πάγκους με τα βιβλία. Να τα ψάξεις σε αίθουσες αναμονής νοσοκομείων. Εκεί θα βρεις άτομα με δυνατό βιογραφικό. Άμε και θα δεις.

     Πρώτα γερνάνε τα πόδια μας. Καμιά φορά αρνούνται να μας τριγυρνάνε μόνο και μόνο για να ψάχνουμε. Και έτσι μένουμε στις νευρικές ανταύγειες μιας οθόνης. Αλλά δε μας φταίει και κανείς !

     Μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράματα, για τα μάτια μας. Πρέπει λιγουλάκι να πιέσουμε τα πόδια μας. Αυτό είναι όλο.

     Κλείνω τώρα. Πάω για περπάτημα. Καλή αντάμωση.   

one last breath

     Ξημέρωσε.

       Έξι του Μάη, κι εγώ  σηκώθηκα κατά λάθος. Ήσουν για τις εφτά. Άμα σηκωθώ εγώ, δε , μετά δεν !

      Έψησα χακί καφέ σε μπρίκι μπλε. Σκέτο. Αντρικό. 

       Στην αρχή είπα θα έρθεις. Τίποτα. Τζαζ έχεις γίνει. Κάνεις καλή πίπα όμως, αλλιώς ήξερα εγώ.

       Άκουγα τις σκουπιδιάρες να τα καταπίνουν με αηδία. Τι να κάνουν ; Στο τέλος της μέρας πάνε και ξερνάνε.  

       Ο καφές δε με διόρθωνε από χθες. Είχα στο στόμα εκείνη την σκέτη πίκρα. Και στη ψυχή.  

       Πρέπει να αλλάξω το τελευταίο πράγμα που βάζω στο στόμα μου το βράδυ, σκέφτηκα. Τι, μόνο εσύ ;

       Έβαλα το ράδιο. Μετά κάθισα να σου γράψω. « Έξι του Μάη.. και τέτοιες παπαριές…»

       Δε τα διαβάζεις, αφού, τι τα γράφω ; Μαλακία δεν είναι ;

       Το ‘κλεισα για να ησυχάσω. Βγήκα όξω με ανοιχτά μαγαζιά. Όλες με κοιτούσανε. Οι βιτρίνες αρέσουν στις σουσουράδες. Τα έκλεισα για να ησυχάσω. Τα άλλα μαγαζιά ένα ένα ανοίγανε. Τζάμπα.

       Ήσουν για τις εφτά γιατί στι σέξυ είχες άλλα. Εγώ ήμουν σέξυ στις έξι. Αυτό το λένε κακό συγχρονισμό. 

        Ο Μάης, ξες τώρα, ως συνήθως... Ανυπόφορος στο στόμα. Σαδιστής στο σώμα. Μύθος στο στρώμα.

       Ήμουν σηκωμένος. Κατά λάθος.

        Σε πήρα. Στο τηλέφωνο. Που να σε πάρω ;

        "Αφήστε μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό γδούπο".

        Άφησα μήνυμα.

       Μετά, το χαρακτηριστικό στ ήχο.

Σου το λέω όλα κι όλα, άδικα έφυγες καριόλα.
      One last breath.
        Να δούμε τώρα τι θα γίνει…

η αποανάπτυξη

      Ας ορίσουμε γρήγορα γρήγορα μερικές έννοιες για την ευκολία της ανάγνωσης...
      Αποανάπτυξη : προσανατολισμός της παραγωγής και της έρευνας στην λιτή επάρκεια αγαθών και εξορθολογισμός της οικονομικής συμπεριφοράς κοινωνιών και καταναλωτών ώστε το ενεργειακό αποτύπωμα του σύγχρονου ανθρώπου να μην ξεπερνά τα οικολογικά όρια του πλανήτη.
      Ανάπτυξη : οικονομική μεγένθυνση με συνεχή άνοδο του ΑΕΠ και συσσώρευση κεφαλαίου ώστε κάτω από την διαρκώς  ακμάζουσα καπιταλιστική οικονομική πολιτική να επιτυγχάνεται επαρκής ζήτηση, υψηλή απασχόληση και τελικά κοινωνική και εργασιακή ειρήνη.
   Υβ Κοσέ : Γάλλος Πράσινος Βουλευτής από τους πρωτεργάτες του οικολογικού χώρου, που το 2008 εισήγαγε στο Γαλλικό Κοινοβούλιο την θεωρία της κοινωνίας της λιτότητας: "Στο εξής, η προσπάθεια περαιτέρω μεγένθυνσης είναι αντιοικονομική, αντικοινωνική και αντιοικολογική"
   Ενεργειακό αποτύπωμα : Είναι η επίπτωση της παρουσίας καθενός μας στον πλανήτη. Εαν έχουμε συσκευές που βλάπτουν το όζον και χαλασμένο καταλύτη, βάζουμε τα πάντα σε πλαστικά σκεύη και αφήνουμε εφτά συσκευές όλη νύχτα σε κατάσταση αναμονής είμαστε μια οικολογική βόμβα !
  
    Είναι φυσικό ότι κάτω από την συνεχή επιδίωξη ενός υψηλού ρυθμού ανάπτυξης οι κοινωνίες ξεπερνούν τις αναστολές για την χρήση φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Αυτό σημαίνει ότι πλέον  επιτρέπεται η υπεραλίευση στις θάλασσες, η υπερεξώρρυξη ορυκτών, η υπερχρήση ενέργειας, η  υπερκατανάλωση νεωτεριστικών συσκευών και το πέταγμα των προηγούμενων, η υπερκινητικότητα των πληθυσμών, η υπεραπασχόληση εργαζομένων και πάει λέγοντας...  Με τη λογική της συνεχούς ανάπτυξης δεν υπάρχουν όρια για την πρόοδο, και καλωσορίζονται ολοένα και περισσότεροι λαοί να ακολουθούν την Αμερικάνικη συμπεριφορά. Το μέσο ενεργειακό αποτύπωμα του Αμερικάνου όμως,  εαν γενικευόταν στον παγκόσμιο γήινο πληθυσμό  θα απαιτούσε οκτώ πλανήτες σαν αυτόν για την ενεργειακή εξυπηρέτησή του. Ο  Σερζ Λατούς, συγγραφέας και πρωτεργάτης του κινήματος γράφει : "Το 1960 έτρωγα και ντυνόμουν περίπου με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο τα σημερινά μου τρόφιμα και ρούχα έχουν κάνει πολλές φορές το γύρο του κόσμου για να φτάσουν σε μένα. Έτσι, ενώ το '60 το ενεργειακό μου αποτύπωμα, εαν εφαρμοζόταν σε όλη την ανθρωπότητα θα απαιτούσε έναν πλανήτη φοβάμαι ότι πλέον απαιτεί τρεις..." Ο Λατούς είναι υπέρμαχος της παιδαγωγικής των καταστροφών. Με δυό λόγια αν έχεις λαίμαργο σκύλο άστον να φάει με μιας ένα τσουβάλι κροκέτα και, αν δεν πεθάνει, θα λογικευτεί. Ωστόσο η πρακτική δεν αποδεικνύεται αποτελεσματική. Μετά τις φούσκες με τα παράγωγα και τη δυστυχία και της αυτοκτονίες σε όλο τον πλανήτη τι επέλεξε να πράξει η παγκόσμια ελίτ ; Τύπωμα χρήματος. Ποσοτική χαλάρωση. Διάσωση των τραπεζών. Εκ νέου σεβασμό και δέος στα νούμερα. Θεωρίες του ΕΝΤΟΣ και ΕΚΤΟΣ... Εντός του ευρώ, εντός των αγορών, εντός του Eurogroup, εντός προγράμματος... τα ζούμε τώρα, τι να λέμε... Ένα είναι το μότο : Προσοχή να μην βρεθείς εκτός !!! Οι οίκοι αξιολόγησης σε παρακολουθούν, ανθρωπάκο...
    Ο Καστοριάδης είναι από τους μέντορες της ευρωπαϊκής αριστερής σκέψης. Έχει περιγράψει την έννοια και σκοπιμότητα του επανατοπικισμού. Ο διατροφικός εθνικισμός είναι καλή συμπεριφορά. Δεν υπάρχει πραγματικό όφελος εαν δώσεις στο παιδί σου Ελβετικό τυρί και στους φίλους σου κρασί από τη Χιλή. Το μόνο που κάνεις είναι να ρίχνεις νερό στο μύλο μιας καταστροφικής, οικολογικά, συμπεριφοράς. Σε επόμενη ανάγνωση όποιος σου επιβάλλει να σταματήσεις να παράγεις στη χώρα σου γάλα, κρέας, πατάτες και ρύζι και να εξειδικευτείς μοναχά στην ...αγκινάρα διαπράττει ένα εκ του πονηρού έγκλημα κατά της οικολογίας και υπέρ της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

    Είναι φανερό ότι κάτι κάνουμε λάθος.  Και όλου ξέρουμε ότι αυτή η εκατονταετής γιορτή της βιομηχανικής επανάστασης που ξεκίνησε το 1930 πλησιάζει σε ένα ορόσημο... Το τέλος των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη. "Η αποανάπτυξη είναι το πεπρωμένο που θα κληθούμε να ζήσουμε όταν η ανθρωπότητα σκοντάψει στα όρια της βιόσφαιρας", λέει ο Κοσέ.

Συμπέραμα :
   Αν αφήσουμε στη άκρη για λίγο τις εγγενείς αδυναμίες της ελληνικής πραγματικότητας που είναι εκτός της πολιτικής διαφθοράς ένα σχετικώς αντιπαραγωγικό κράτος, μια κουλτούρα βολέματος και μια παρωχημένη εκπαίδευση χωρίς αντιστοιχία ειδικοτήτων και αναγκών της αγοράς εργασίας, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν τις παγκόσμιες συνθήκες σχεδιάζοντας το κοντινό μας αύριο. Από την άποψη αυτή, η ανάπτυξη, ως πανθομολογούμενος στόχος και της τωρινής διακυβέρνησης, είναι μια ανάγκη που εισάγεται ως όρος από τους δανειστές. Το τέλειο θα ήταν να μην χρειαζόμαστε ούτε τους δανειστές ούτε την μεγένθυνση. Αλλά για να πατάμε στη γη ας ορίσουμε έναν μακροπρόθεσμο στόχο με τον οποίο πιστεύω δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς...
    Πρέπει να αρκεστούμε στις δυνατότητές μας, από παραγωγικής απόψεως, πρέπει να διαφυλάξουμε τη σχέση μας με τη γη που πατάμε, πρέπει να βελτιώσουμε και όχι απλά να διατηρήσουμε την υγειή βιοποικιλότητα στους αγρούς μας, πρέπει να αναπτύξουμε μια κουλτούρα της λιτής επάρκειας και να την μπολιάσουμε στα νειάτα, πρέπει να λειτουργούμε τοπικιστικά καταναλώνοντας και εαν πετύχουμε βελτίωση αυτών των δεδομένων θα ξεκινήσουμε από καλύτερη αφετηρία την μεταβιομηχανική εποχή. Ίσως το ΑΕΠ μας να παραμείνει στάσιμο. Αλλά δεν θα είναι αυτός ο λόγος για κλάματα. Οι ορδές των ηττημένων σε όλο τον κόσμο από τις φούσκες της συσώρευσης αργά ή γρήγορα θα θέσουν τα προβλήματα με κομψούς ή άκομψους τρόπους, με επαναστάσεις ή πολιτικές ανατροπές και τότε θα αναχαιτιστεί αυτός ο αγώνας δρόμου για το ΑΕΠ σε όλο τον πλανήτη. Με τον καλό ή με τον άσχημο τρόπο.

   

Je m'en fous

       Ξάφνου η λεμονιά μου στο πίσω μπαλκόνι φουλάρισε μυροβόλα λευκά θαυματάκια. Τα ζουζούνια τρελαίνονται. Μερικές φορές απορώ που δεν συγκρούονται στον αέρα το ένα με το άλλο, τόσο άναρχα πετάνε εδώ και εκεί. Σαν πρωτάκια στις σκάλες στο πρώτο διάλειμμα του σχολειού κάνουν. Είναι ένα μείγμα χαράς και ελευθερίας. Αναρχία…Σκέτη αλητεία.  

      Εγώ καταλαβαίνω μερικές φορές τους αλήτες στα Εξάρχεια και αλλού. Δηλαδή, εκεί, στα Εξάρχεια, για κάποιο λόγο επικρατεί ένα μείγμα αναζήτησης της χαράς και της ελευθερίας με εναλλακτικούς τρόπους. Πώς περιμένω εγώ ; .. να καλύψω την επιταγή της Δευτέρας το Σάββατο, να βάλω στην άκρη τα ένσημα, να πλύνω το ποτηράκι του καφέ για να περιμένει, να κοιτάξω μια τελευταία φορά το γραφείο, όλα τα μολύβια στην σωστή σειρά, να αφήσω κέρματα σε κάθε θέση στο συρτάρι για το ξεκίνημα και μετά να κλειδώσω δυό φορές και αφού βρω ποιος διπλοπαρκαρισμένος με κλείνει να ξεχυθώ στο Σαββατόβραδο για αλητεία τύπου μια μπύρα με μπουκιές λουκάνικο… έ, αυτό δεν θέλουν να το κάνουν όλοι… Γι αυτό τους καταλαβαίνω τους αλήτες εκεί… Έχουν εναλλακτική οπτική στη χαρά και την ελευθερία, αφού… Εγώ σκέφτομαι ότι στα εξηνταεφτά με τριακονταπενταετία ποιος με πιάνει… Τα παιδιά στα Εξάρχεια σκέφτονται αλλιώς. Τους κατανοώ… Απλά δεν επιλέγω τούτη την ανεύθυνη οπτική του ζουζουνιού. Εγώ είμαι μυρμήγκι.

      Εγώ καταλαβαίνω μερικές φορές τα χασικλάκια. Απλά επιλέγω το σωστό τρόπο. Όταν με λυγίζει λιγάκι η ευθύνη, ανάβω τσιγάρο και το χέρι σταματάει να τρέμει. Αν δεν σταματήσει να τρέμει, βάζω ένα Dewars σε χαμηλό. Αν δε σταματήσει να τρέμει πίνω και το πρωϊνό μου αγχολυτικό από βραδύς. Μετά σκέφτομαι λιβάδια, μουνιά και πρόβατα και κοιμάμαι ξερός. Δεν κάθομαι εγώ να τρέχω εδώ και εκεί σπάζοντας ΑΤΜ και γράφοντας ατάκες στα πεζούλια εις βάρος της ομορφιάς και της τάξης της κοινωνίας. Όχι. Το άγχος μου είναι δική μου υπόθεση και εγώ είμαι άντρας… Δεν είμαι ούτε ζουζούνι, ούτε αλήτης. Απλά κατανοώ την αδυναμία των αλλονώνε να γίνουν άντρες. Ο δικός μου ο πατέρας είναι περήφανος. Στο πρόσωπό μου και την ιστορία μου βλέπει την δικαίωση της δικής του μάταιης ζωής και εγώ με τη σειρά μου γι αυτό έκανα γιό. Για να τον χειραγωγήσω να δικαιώσει τη μάταιη ζωή μου πριν κλείσω τα μάτια μου. Αυτοί, οι αλήτες, τα παιδιά τους τα αφήνουν στην τύχη τους. Εγώ δεν πρόκειται να αφήσω τον γιό μου στην τύχη του. Θα του περάσω τη δικά μου τύχη. Δεν επιλέγω την οπτική του τζίτζικα, όχι, εγώ είμαι μυρμήγκι. Συν_τε_ταγμένος.

     Εγώ καταλαβαίνω μερικές φορές τα φρικιά της Ναυαρίνου. Που περιμένουν να πάμε οι κυριλέδες για ύπνο, μετά το σινεμά, αφού περάσουμε με απέχθεια από τον πεζόδρομό τους ρίχνοντας εκείνες τις ματιές, να τους αδειάσουμε τη γωνιά για να αφιερωθούν στις ουσίες τους και τις πτήσεις τους στο ακατόρθωτο. Καλά κάνουν. Αφού δεν τα καταφέρνουν σε αυτό τον κόσμο, δημιουργούν το σύμπαν που τους αρμόζει. Εγώ πληρώνω τα μπιλιέτα και κρατώ ενήμερες τις πιστωτικές μου κάρτες. Είμαι δομημένος και ετοιμοπόλεμος εγώ, με σχέδιο για μεθαύριο, ό,τι κι αν συμβεί. Βέβαια, καταστράφηκα δυό φορές από ατυχίες και άλλα, αλλά δε το βάζω κάτω σαν αυτούς. Εγώ σηκώνομαι και συνεχίζω. Όπως τότε που έπεσε μια καρέκλα από μπαλκόνι στο καινούργιο μου αυτοκίνητο. Κατέβηκα και μάζευα τζάμια από παντού… Σκέτη πανωλεθρία. Αλλά στάθηκα στα πόδια μου πάλι. Δεν άρχισα να κλωτσάω τις περιουσίες των άλλων. Όπως την άλλη φορά που πλημμύρισε το μαγαζί… και έκανα ένα μήνα να πληρωθώ από την ασφαλιστική. Τέτοια προβλήματα δε θα τα βιώσει ποτέ ο αναρχικός της πλατείας. Αφού δεν έχει πλάνο ούτε για αύριο !!! Τον κατανοώ. Αλλά δεν το επιλέγω. Θα σηκωθώ εγώ το πρωί να ψάχνω ποιο παντελόνι να ταιριάξω ; Γιατί από βραδύς ανάπηρος είμαι ; Γιατί να είσαι ανοργάνωτος όταν μπορείς να είσαι οργανωμένος ; Δεν είναι προτιμότερο ; Να είσαι ανοργάνωτος ; Εχμ… οργανωμένος, θέλω να πω… Έ… όχι, όχι… ανοργάνωτος είναι πιο κοντά στην ελευθερία και τη χαρά… Τι λέω !  Οργανωμένος. Οργανωμένος….. Εεεεε… αφήστε με απ’ εδώ. Με μπερδέψατε.Δε με νοιάζει... οργανωμένος, ανοργάνωτος... je m'en fous.

       Κλείνω το κομπιούτερ. Εγώ καταλαβαίνω τα ζουζούνια… Αυτό πήγα να πω. Δε θα κάνω πρωί πρωί άνω κάτω τη λογική μου. Αει σιχτίρ.Γειά σας.