έλα

   ... βγες απο 'κει !  Δε χρειάζεται να έχεις τέλεια δόντια, άκου που σου λέω, τους ανθρώπους τους κερδίζουν τα ντροπαλά χαμόγελα. Βγες απο 'κει και μίλα μας. Πες τα μας, όλα. Δε χρειάζεται να κάνεις blog, αυτό είναι για τα τέρατα επιμονής. Θα νιώσεις σαν να πετάς μπουκάλια στο νερό.  Δε χρειάζεται να αποκτήσεις κολλητούς, μπορείς να πιάσεις κουβεντούλα όπου σταθείς. Άνοιξε αυτιά και λίγο παραμέσα της λογοκρισίας σου τις πόρτες. Και θα δεις, θα μπούνε μοναχοί τους !  Παπούδες που βαδίζουν με τα σπόρια στα παρκάκια. Να ταϊσουν περιστέρια, δήθεν. Γιαγιάδες όρθιες στο γκισέ απ' τις εφτά. Να ενημερώσουνε βιβλιάρια δήθεν. Σκυλιά που κοντοστέκονται και σε κοιτούν στο δρόμο, για να σε τσεκάρουν δήθεν. Κι άντρες που ζητούν φωτιά, να ανάψουν το τσιγάρο δήθεν. Θα μπούνε μοναχοί τους. Έχουν την ίδια αγωνία : ότι περνούν και φεύγουν. Απαρατήρητοι. Χωρίς τα ίχνη τους να τα προσέχει κανείς. Πρέπει λιγάκι να τολμήσεις. Βγες από 'κει. Στο τέλος δε θα αισθάνεσαι τσαλακωμένος, θιγμένη, αδύναμος, τρωτή. Στο τέλος θα 'σαι πάλι εσύ. Μονάχα θα έχεις εξηγήσεις όμορφες για όλο και περισσότερα από εκείνα που θωρούσες άλυτα. Γιατί οι πολλοί, από τα ίδια πάσχουμε.
   Βγες από εκεί...  Σαν σε ρωτούν τι κάνεις, πες τους. Δε χρειάζεται να είναι η αδερφή σου. Η ξένη η ματιά είναι απαλλαγμένη από ιδεοληψίες εναντίον σου. Είναι πιο ξάστερη. Δεν είναι εισαγγελική. Δεν βάζει πάνω απ' όλα το καλό σου. Δε κουράστηκες να σκέφτονται πριν από σένα για σένα ; Δε θέλεις κάποτες να ακούσεις μοναχά αντιδράσεις ; Άμεσες ; Άσχετες, αστείες, κακές, υπέροχες, ανώριμες και άκομψα διατυπωμένες αλλά από κάποιους που περνούν και φεύγουν ;  Και αυτοί και οι θεωρίες τους ; Όταν τα πυρά με πιάνουν, εγώ λέω, καλύτερα να μην είναι φίλια. Καλύτερα να είναι ξένα.
   Βγες από 'κει, ρε ! Τι καταλαβαίνεις με ένα κάστρο ολάκερο τριγύρω ; Οι ευκαιρίες σου να γίνεις συντροφιά κάποιων ανθρώπων σου χτυπούν την πόρτα κάθε μέρα. Μίλα τους. Δηλαδή τι έχεις πια να χάσεις ; Ξέρω, ξέρω, όλη η προετοιμασία μας πριν βγούμε από το σπίτι έχει αποκτήσει έναν άλλον, διαστροφικό χαρακτήρα. Ετοιμάζουμε τουπέ στο καθρέφτη, ετοιμάζουμε μια εικόνα τέλεια, όσο πιο τέλεια τόσο καλύτερα, όπως στο fb, μια εικόνα άτρωτου και αυτοτροφοδοτούμενου ναρκισσισμού. Πολλές φορές σε βλέπω να περνάς και πάω να σου μιλήσω. Μα είσαι τόσο τέλεια στημένη... Με το κεφάλι ίσιο, ευθυτενές, με το στήθος ψηλά, το τακούνι αποφασισμένο σα διευθύντριας φυλακών, με το ένα βλέμμα στο κινητό ότι σε παίρνουν δήθεν, και πάντα βιαστική. Και ύστερα ; Εγώ κωλώνω να μιλήσω σε μια ντίβα. Και εσύ σα φτάνεις στον προορισμό, δεν έχεις πάρει πρέφα ότι σε γούσταρα. Όλα καλά, εκεί μέσα που έχεις κλειστεί, όλα καλά ; Μονάχη σου το ξέρεις.
    Και στο καπάκι εγώ. Με τα χαρτιά στο χέρι, ελαφρό τροχάδιν, προβληματισμένο ύφος και ένα στρες από εδώ ως εκεί πέρα, συμβάλλω με τη βλακεία μου στον όλεθρο. Κάποτε θα τελειώσει αυτό το πράγμα, θα συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσο αφύσικα πολύ έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον, αέρας θα γκρεμίσει αυτούς τους άθλιους χάρτινους πύργους, και θα φανούν τα πρόσωπά μας. Με τις ρυτίδες τους, με τα ντροπαλά τους χαμόγελα, με τα ρυάκια απ' τα δάκρυα και τα φρύδια να ανταποκρίνονται στα συναισθήματα. Κι όχι διαρκώς ανασηκωμένα...
   Βγες από ' κει, μάτια μου. όσο είναι καιρός για σένα και για μένα. Σε περιμένω.