μυσταγωγοί

        Μυρουδιά φάβας και σπόροι κριθαριού. Που έχουν πέσει στο τραπεζάκι, ξεροί . Κόσμος που τεκμαίρεται από σούσουρο. Κύκλοι κουβέντας εντός θέματος. Σπέρματα από μισόλογα εκτός. Όλα τα αρπάζεις, εδώ. Είναι όλα αξιοποιήσιμα.   Κοιτάσματα ιδεών σε πρόσφορη ώρα. Κι εσύ ακάματος. Ιδεορύχος.Ένας στίχος απ' το ηχείο σου τραβάει το χειρόφρενο. Ήσουν με χίλια. Τι να κάμεις ; Μια διανοητική σούζα. Μετά ένα μισόλογο σε τραβάει από τη μύτη. Το κλέβεις από το στόμα μιας ομορφονιάς. Όχι , όχι, το αρπάζεις από το στόμα της. Μετά δεν μπορείς να ακούσεις άλλο. Τρελαίνεσαι και τσιτώνεις. Χαρταετοί οι ψίθυροι. Τεντώνεις αυτί. Δεν κάνεις λάθος. Η θεματολογία τους υπό την απόλυτη έγκριση του χώρου. Όχι, όχι έγκριση… ευλογία : Ρώσικη πρωτοπορία και νεοελληνική βραδυπορία. Η ίδια παντού. Υπάρχει συνομωσία απροκάλυπτη στην αγκαλιά της Μυρσίνης. Αχ αυτή η Μυρσίνη. Αχ. 
       Μυρωδιά από στριφτό στη ζούλα. Δεν καταδίδεις, απόψε. Συμμετέχεις δι ευχών με τεντωμένη την όσφρηση. Όλα εδώ παραγράφονται.  Το μόνο που πληρώνεται είναι το εύλογο αντίτιμο για την καύσιμο ύλη. Δεκάδες παιδιά αρνούνται τις ευθύνες που ορίστηκαν λαθραίως... Μασάς καλά. Για να καταπίνεις . Και το σύστημα εκεί. Τη δουλειά του. Μασάει καλά. Για να καταπίνει. Σεισάχθεια αμαρτιών κι ευθυνών. Δι ολισθήματα. Καταγγελίες απο συναρμολογημένες. Δάκρυα και φλέγματα. Συστολή και αηδία. Αγγίγματα και αποστροφές. Ματιές και τρομάγματα. Σιωπηλοί διάλογοι με κραυγαλέα μέσα. Ασχημάτιστες οι παρέες. Άτομα μπαινοβγαίνουν στον προσωπικό σου χώρο. Αναλόγως πως κουνάνε τα χέρια τους. Αναλόγως πως σταυρώνουν τα πόδια τους. Αναλόγως πως υψώνουν τη φωνή τους. Δεν ρωτάς τα μικρά τους ονόματα. Δεν τα χρειάζεσαι τα μικρά τους ονόματα. Είναι όλοι μυστ αγωγοί.
    Το διάφανο ολοένα επιβάλλεται. Διάφανο το πιοτί. Διάφανος ο ιδρώτας στο μέτωπο. Διάφανα τα λόγια. Δι άφαντος ο χρόνος. Οι μανδύες παράταιροι. Απεκδύεσαι τις προφάσεις. Μικροσκοπικά ρακο ποτηράκια μισογεμάτα και όχι μισοάδεια, πάντα με το ίδιο αποτύπωμα, πάντα λίγο πιο εκεί. Αδύνατον να ξανακουμπήσεις ένα ποτήρι πάνω στο ίδιο ίχνος. Αδύνατον να ξαναφέρεις πίσω "Εκείνη τη μέρα".  Πληθυντικός. Ο αριθμός των στεναγμών και ο αριθμός των ποτηριών. Ενικός. Ο αριθμός των μεγάλων ευχών. Ήχοι από τζάμι φθηνό και αμήν από ζυμάρι ακριβό. Ύστερα επίγνωση. Πρόσκαιρη και αδύναμη επέλαση της λογικής. Τα θύματα λίγα εδώ, τα τραύματα επιπόλαια. Τα επιθέματα επαρκή.

      Άσπρο πάτο. Εφτά φορές. Στο μάρμαρο Ολυμπιακοί κύκλοι που ολοένα στεγνώνουν. Αρνούνται να μείνουν εφτά. Επιμένων ο πότης τελικώς νικά. Την εξάτμιση και το χρόνο. Μπορείς να τα διακρίνεις. Εφτά ίχνη από ιδρωμένο ποτήρι πάνω σε πέτρα. Και τις φλέβες του μάρμαρου να διαστέλλονται. Σαν τη ψυχή σου. Δάχτυλα που περνάνε μέσα απ’ τα μαλλιά. Δυνατά. Αναδεύοντας τα μυαλά. Δάχτυλα που εν τω μεταξύ τρέμουν. Ανάμεσά σε δυό από αυτά, παίρνει τη θέση του ένα σβησμένο τσιγάρο. Για να μην ξαναπιάσεις πιρούνι. Δήθεν. Για να μειώνει το τρέμουλο. Απαγορεύεται το κάπνισμα. Επιτρέπεται το άτμισμα. Επιτρέπεται η εξομολόγηση. Απαγορεύεται η μεταμέλεια.

     Εκείνη που μπαίνει στην ώρα, σε αγγίζει με τις πτυχές από την απρόσεχτη φούστα της. Το άρωμά της σου τραβάει μια ανάστροφη. Ηθελέστα και παθέστα. Χάνεις τα λόγια σου. Ο συνωμότης μπορεί να περιμένει. Καταλαβαίνει. Η όρασή σου περιστρέφεται. Εννενήντα μοίρες. Η ψυχή σου εκατό κι ογδόντα. Η αίθουσα τριακόσες εξήντα. Τότε τον ακούς να σε μέμφεται. «Είσαι αλλού». Ακουμπάει και δεν αγγίζει. Επανέρχεσαι με το πάσο σου, εσύ. Επιβάλλεις το νέο θέμα.  Κάνει μια παύση και οσφραίνεται τη καύλα σου.  Και αναγκάζεται να ρωτήσει… «Είναι εθισμός κι αυτό, ε ;» Σε κάνει έξαλλο. Που βάζει ένα «και».

      - Να τα μαζέψουμε ;