η ερώτηση

- Τι μπορείς να κάνεις εσύ για Εκείνη ; τον ρώτησε ο Άλλος.

- Μπορώ να περπατήσω στα κάρβουνα.

- Άλλο ;

- Μπορώ να της μετρήσω όλα τα αστέρια…

- Πάρτο αλλιώς

- Μπορώ να της πηγαίνω λουλούδια κάθε πρωί …

- Καλύτερα το πας, άλλο ;

- Μπορώ να γίνω άλλος άνθρωπος, να ..

- Για Εκείνη σε ρώτησα, τι μπορείς να κάνεις εσύ για Εκείνη

- Με ζορίζεις

- Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει.

- Μπορώ να αποποιηθώ όλες τις άλλες για μια ζωή.

- Αδιάφορον.

- Τι θες να πεις, αδιάφορον ;

- Για Εκείνη, μπορείς να κάνεις το υπέρτατον ;

- Να της χτίσω ένα παλάτι.

- Είσαι και βλάκας.

- Ξέρω εγώ, να της χτίσω ένα καλύβι στον παράδεισο.

- Τι μπορείς να κάνεις εσύ για Εκείνη ;

- …….. Τίποτα. Εν τάξει ;     Να είμαι εκεί.

- Είδες που δουλεύει το μυαλό σου ;

εγώ είμαι η θάλασσα

        Είναι πρωϊνά που ξυπνάω φθαρμένος, αλλοιωμένος, μετασχηματισμένος λες και κοιμήθηκα μια πέτρα με ωραίο σχήμα και ακμές και ξύπνησα  μια πέτρα που την έτρωγε το κύμα τρία τέρμινα. Ολοστρόγγυλος και ίδιος με τη μάζα γύρω μου, ενσωματωμένος. 

      Τότες είναι που περνάει απ’ το μυαλό μου ότι είμαι άλλος ένας βράχος, ακίνητος και άβουλος σε μια γωνιά της γης, και μια υπέρτερη δύναμη, μια άγρια μεγάλη θάλασσα, δουλειά άλλη δε κάνει παρά αργά να με αποτελειώνει, να με παίρνει στα σαγόνια της και να με γλεντάει, με την έπαρση της υπεροχής που έχει ο ένας, ο κυρίαρχος, ο κυβερνών.

     Δεν έχω αυτό το δικαίωμα όμως. Δεν έχω την άδεια να είμαι ακίνητος, παθητικός, μεμψίμοιρος, υποδουλωμένος. Ούτε η φύση που μου παραδόθηκε είναι τέτοια. Αλλιώτικη είναι.  Την ξεχνώ, απλώς, ή μάλλον, την αποποιούμαι

    Εγώ είμαι η θάλασσα.  

    Εγώ είμαι η θάλασσα. Από μένα περιμένει η ιστορία να κάμω όλες τις αλλαγές.  Να σκάψω και να ομορφύνω με την φαντασία μου και με την ιδιοτέλειά μου και το θράσος μου και τα μπράτσα μου, όλου του ντουνιά τους βράχους. Να σκάψω και να ομορφύνω την φύση μου αρχικά, κι έπειτα την φύση των πραγμάτων. 

     Δισεκατομμύρια είμαστε. Δισεκατομμύρια. Μια θάλασσα. Αν έβλεπαν τον όγκο μας οι ηγέτες που μαζεύονται στα θέρετρα για να κάνουν υπολογισμούς και να φωτογραφηθούν , θα λύγιζαν τα πόδια τους απ’ την ευθύνη και το φόβο. Πάνω τους θα τα έκαναν !!! Δεν δείχνουμε τον όγκο μας. Ο ένας πολίτης ξέχασε να δείχνει την πυγμή του, από την πενιχρή αποτελεσματικότητα που έχει η φωνή του στην οχλοβοή αποκαρδιωμένος. Κι έτσι παίρνει το δικαίωμα ο κάθε ΤΡΑΜΠούκος να μας κοιτά αφ' υψηλού, βλέπετε πως...

    Εγώ είμαι η θάλασσα. Πρέπει να το λέμε κάθε πρωί μόλις τα μάτια μας κοιτάξουν τον καθρέφτη, πρώτο πρώτο.Εγώ είμαι η θάλασσα. Εγώ πρέπει να μάθω στον μουσουλμάνο ότι είμαι ένας συνάνθρωπος για να μη ζώνεται και πάει, εγώ πρέπει να μάθω στον Αμερικανό να μη λυμαίνεται τις περιουσίες των Αφρικάνων, εγώ πρέπει να μάθω στα παιδιά να ονειρεύονται έναν καλύτερο πλανήτη. Εγώ είμαι η θάλασσα.

   Όχι ο αντιπρόσωπός μου, όχι το φακελάκι μου που ρίχνω μεσ' την κάλπη. Εγώ.

   Εγώ είμαι η θάλασσα. Και φουρτουνιάζω. Ενίοτε φουρτουνιάζω. 

τι είναι, τελικά, αυτοβιογραφικό στα διηγήματα ;

Αμος Οζ "Ιστορία αγάπης και σκότους " Καστανιώτης κεφ.5 σελ 45  αποσπάσματα :

   ...... Ο κακός αναγνώστης προσπαθεί πάντα να μάθει εδώ και τώρα "τι συμβαίνει πραγματικά". Ποιά είναι η αφήγηση που κρύβεται πίσω από την αφήγηση, ποιό είναι το ζητούμενο, ποιός εναντίον ποιού, ποιός πήδηξε ποιά. Θυμάμαι να με ρωτούν πολλές φορές "εν ονόματι του δικαιώματος του κοινού να ξέρει" αν η γυναίκα μου είναι το πρότυπο της μορφής της Χάνα στο τάδε βιβλίο μου , ή αν είχα κι εγώ ένα γιό που εξαφανίστηκε, ή το ένα ή το άλλο...  Τι στην ουσία αναζητούν αυτοί οι λαχανιασμένοι, ο τεμπέλης αναγνώστης, ο κοινωνικός αναγνώστης, ο κουτσομπόλης-ματάκιας αναγνώστης ; Θέλουν την κατακλείδα ! Πρόσφερέ τους, τυλιγμένες σε ναύλον σακούλες για πτώματα, τις ιερές αγελάδες που έσφαξες γι αυτούς στο τελευταίο σου βιβλίο. Ευχαριστώ. ...
  Η ικανοποίηση του κακού αναγνώστη έχει να κάνει με το ότι για το δάσημο και σεβαστό Ντοστογιέφσκι, υπάρχει η ασαφής υποψία ότι διακατέχεται από την απαίσια τάση να ληστεύει και να δολοφονεί γριές, ο Γουίλιαμ Φώκνερ σίγουρα θα ήταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο μπλεγμένος σε κάποια αιμομειξία και ο Ναμπόκοφ πηδούσε ανήλικα κορίτσια. Τον Κάφκα σίγουρα τον υποψιαζόταν η Αστυνομία ( δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά ), για να μη μιλήσουμε για αυτά που έκανε ο Σοφοκλής στον πατέρα του και στη μάνα του, αλλιώς πως ήξερε να τα περιγράφει τόσο ζωντανά, και τι ζωντανά, πιο ζωντανά από όσο συμβαίνουν στη ζωή ;

     Μόνο για με να μιλάω ήξερα. 

     Στενός είν' ο κόσμος μου σαν μυρμηγκιού...

     Και το δρόμο μου - σαν το δρόμο του στην κορυφή -

     δρόμο μαρτυρίου και μόχθου,

     γιγάντων χέρι μοχθηρό και σίγουρο,

     χέρι περιπαιχτικό τον ματαίωσε. 

   Ένας παλιός μαθητής μού παρουσίασε κάποτε σύνοψη αυτού του ποιήματος :
          Όταν ακόμα η ποιήτρια Ραχέλ ήταν πολύ μικρή της άρεσε να σκαρφαλώνει σε δέντρα. Κάθε φορά όμως που πήγαινε να σκαρφαλώσει, ερχόταν κάποιος παληκαράς και με ένα χτύπημα την έριχνε καταγής. Γι αυτό ήταν πολύ καημένη.

    Η έκταση που ο καλός αναγνώστης προτιμά να διανύσει διαβάζοντας καλή λογοτεχνία, δεν είναι εκείνη ανάμεσα στο κείμενο και τον συγγραφέα, αλλά η έκταση ανάμεσα στο κείμενο και τον ίδιο.
    Όχι αν πράγματι ο Ντοστογιέφσκι λήστεψε και δολοφόνησε γριές χήρες όταν ήτανε ακόμη φοιτητής, αλλά εσύ, αναγνώστη, πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του Ρασκόλνικοφ, για να νιώσεις μέσα σου τη φρίκη και την απελπισία, και την κακοήθη αθλιότητα την αναμεμειγμένη με ναπολεόντια αλαζονεία, και τις μεγαλομανείς ψευδαισθήσεις, και τον πυρετό της πείνας, και τη μοναξιά και τον πόθο, και την κούραση μαζί με τη νοσταλγία του θανάτου, για να κάνεις την εξίσωση ( που τα αποτελέσματά της θα κρατηθούν μυστικά ) ανάμεσα στη μορφή της αφήγησης και του δικού σου εγώ, του κρυφού, του επικίνδυνου, του κακόμοιρου, του θεότρελου και του ποινικού, αυτού του φρικώδους όντος που εσύ φυλακίζεις πάντα βαθιά βαθιά μέσα στο πιο σκοτεινό απομονωμένο κελί σου, ώστε ποτέ κανένας άνθρωπος να μη μαντέψει , αλοίμονο, την ύπαρξή του, ούτε οι γονείς σου, ούτε οι αγαπημένοι σου, για να μην τραπούν έντρομοι σε φυγή....

ξέχασέ το, αλλά με τρόπο

    Έρωτες … δε με τρελαίνουν κι όλας ! .. εγώ τρελαίνομαι για τις φάσεις που υπήρξα κακιωμένος σα να μου χτύπησαν το χέρι και μου ‘πεσε το παγωτό στο δρόμο. Τις θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία. Τι θεραπευτικό που είναι να τσιρίζεις και να πετάς πράματα και να τσαλακώνεις χαρτιά και να δυναμώνεις το ράδιο και να φωνάζεις βρισιές σε ένα υποθετικό κοινό, και να χειροδικείς σε άψυχα και να…. ξέρεις τώρα, αυτά τα πράγματα που ποτέ δεν είναι κανείς παρών να τα τραβήξει βιντεάκι γιατί αλλιώς θα σε παίρνανε στο Χόλυγουντ σούμπιτο… Αυτή η φάση που είναι μούρλια, κρατάει λίγο καιρό συνήθως.

      Ακριβώς ωστόσο την ημέρα που κατεβάζεις την παράσταση με το μελόδραμα και τις παιδιάστικες εκδηλώσεις κακιώματος, λίγο πριν ο χρόνος αρχειοθετήσει ένα ακόμη ερωτικό σου ταξίδι, εμφανίζεται ένα μικρό παράθυρο διαύγειας που επιτρέπει στο μικρό σου το μυαλό να κατατάξει δίκαια ό,τι συνέβη. Τότε είναι που μπορείς, αν σε συμφέρει φυσικά, να το βαφτίσεις σωστά. Δεν είναι απολογισμός, όχι, εκείνος γίνεται όταν ξεχάσεις το όνομα της ερωμένης σου για πρώτη φορά. Είναι βαφτίσια. Υπάρχει δρόμος ακόμα, και μικρά πράγματα για να επισυμβούν. Πισωγυρίσματα, ανακατωσούρες, στομαχόπονοι, ούτε που έχουν αρχίσει ακόμη, το σχίσιμο των φωτογραφιών θα πάρει καιρό, απλώς είναι η μικρή φάση μετά το πέρας του μελοδράματος που  αναλαμβάνει έναν ελαφρύ έλεγχο η λογική, και βάζει ταμπέλλες :

    Ξεπέτα. Έρωτας. Αγάπη. Υπόσχεση. Σωτηρία. Εξερεύνηση. Συναλλαγή. Εκδίκηση. Πανωλεθρία. Βεγγαλικά. Στοίχημα. Φινάλε. Βλακεία.

    Αμέσως μετά είναι πολύ αργά για καθαρή αποτίμηση. Λίγο πιο πριν, την ώρα που σπάζεις ποτήρια ξυπόλυτος και ξαναμμένος ; Ξέχασέ το.

    Γιατί ξεκινάμε μια σχέση ; Όχι φυσικά από έρωτα με την πρώτη ματιά. Ξεκινάμε γιατί μια προοπτική μας φαίνεται ότι κουμπώνει σε μια ανάγκη είτε επίσημα καταγεγραμμένη είτε σπρωγμένη χωρίς επιτυχία στην άκρη του μυαλού μας. Για να το πω με παραδείγματα :

    Δε τους μπορώ, ζευγαρωμένους όλους τους, αυτό είναι μια ανάγκη.

     Είμαι εγώ για έρωτες; ..δε βλέπεις που καίγεται η γούνα μου ; Αυτό είναι ένα ανεπιτυχές σπρώξιμο στην άκρη του μυαλού σου.

    Γιατί ξεκινάμε μια σχέση ;   Δε το σχολιάζω, σήμερα. Βαρύ  το θέμα.

    Γιατί αποτιμούμε μια σχέση;  Αυτό είναι η σημερινή ερώτηση.

    Ίσως γιατί πρέπει να τη βάλουμε στο ράφι, στο συρτάρι μας, ή στον wall of fame μας. Ίσως γιατί θέλουμε να την κοινοποιήσουμε και για τούτο χρειάζονται λέξεις που θα την κάνουν φτιασιδωμένη. Πολλές περιπέτειες πλέον εξυπηρετούν τις ανάγκες κοινοποιήσεων.

    « Μαργαρίτα Τουλουκούμη, ερωτευμένη, στην τοποθεσία Μυστράς, 5 ώρες πρίν, 2.546 υπήρξαν εδώ πριν »

     Ίσως, ακόμη κι αν δεν είμαστε στη μάζα, πρέπει να την ανακοινώσουμε με κάποιο δίκαιο τρόπο στη μνήμη μας. Στην ψυχή μας.

    Γιατί αποτιμούμε μια σχέση ; Γιατί αλλιώς δε μπορούμε να γυρίσουμε σελίδα. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, να ξυπνάμε το πρωί με το τετράδιο γεμάτο σημειώσεις. Χρειαζόμαστε λευκό χαρτί.

    Παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους που δεν έχουν κατατάξει ακόμη και τις πιο ολέθριες σχέσεις τους. Είναι αδύνατον να λειτουργήσουν ακόμη κι αν το πρωϊνό είναι φωτισμένο από έναν τέλειο ελληνικό ουρανό.

    Αποτιμούμε για να συνεχίσουμε σε ένα κομμάτι, κι όχι διαλυμένοι. Από την αποτίμηση εκκινεί η θεραπεία, η κάθαρση, η ελπίδα , είναι ένα δισάκι χρειαζούμενα για να περπατήσεις παρακάτω.

   Αποτιμάς δίκαια τις σχέσεις σου ; Θέλω να πω, δε σπρώχνεις κάτω απ’ το χαλί πράγματα ; Τα καλά κυρίως ! Τα όμορφα λόγια που ειπώθηκαν και δε ξεθωριάζουν με τίποτε και κάνουνε τα μάτια σου να λάμπουνε. Τα χάδια που αγγίξανε σημεία σου ανέγγιχτα και παραμελημένα από τους προηγούμενους ; Τα παρατσούκλια σου που ούτε που θα σου περνούσανε από το μυαλό πόσο πολύ σου ταιριάζουν. Τα θέλω που αναδύθηκαν από σημεία που τα είχες μόνιμα θαμμένα ; Και πάνω από όλα, αν ήσουν τυχερή ή τυχερός, το σώριασμα του μύθου ;

   Σε μια διάλεξη που ανέβασε ο Αντώνης χθες, ακούστηκε επί λέξει :  Το εύχομαι και ελπίζω στον καθένα μας να μην αργήσει η ώρα, που κάποια ακλόνητη πεποίθησή του θα σωριαστεί σε θρύψαλα. Είναι η εκκίνηση της προόδου. Το εύχομαι κυρίως στους νέους, στους επίδοξους εραστές, επιστήμονες, ερευνητές ή περιπατητές. Από το σώριασμα της βεβαιότητας, αυτό που άλλωστε απαιτεί και την περισσότερη προσπάθεια, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για το νέο. Αλλιώς θα νομίζαμε ακόμη ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος κι το σαρκίο μας το κέντρο της γης.  

μακροχρόνιες ισορροπημένες σχέσεις

     Ποιός είναι ο στόχος μας για το αύριο ; 80 % των ανθρώπων απαντάμε ότι ο στόχος μας είναι να γίνουμε οικονομικώς εύρρωστοι. Για τούτο το λόγο είμαστε όλοι διατεθημένοι να υποστούμε τις προϋποθέσεις και το αντίτιμο ώστε να κλείσουμε τραπέζι στο γλέντι με το χρήμα. Ακόμη κι αν το τραπέζι μας είναι το τελευταίο δίπλα στις τουαλέτες. Ωστόσο...
     Έρευνα που διεξάγεται από το Harvard για την ανάπτυξη των ενηλίκων προσδιορίζει τι είναι αυτό που μας κάνει μακροχρόνια υγιείς και χαρούμενους. Εδώ και 75 χρόνια ερευνώνται 750 άνδρες από φτωχογειτονιές ή λαμπρές συνοικίες, άστεγοι που έπιασαν την καλή και διάσημοι που κατρακύλησαν στη σκάλα μέχρι τον πάτο. Οι ετήσιες συνεντεύξεις ξεκίνησαν προπολεμικά στα 15 τους και τώρα οι περισσότεροι δε ζουν πλέον. Τι λέει ;
      "Οι καλές σχέσεις μας κρατάνε ευτυχισμένους και υγιείς". Αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που συνάγεται από την μελέτη όλου αυτού του τεράστιου ερευνητικού υλικού.
      Στην ταινία ένας υπέροχος άνθρωπος ο Ράσελ Κρόου υποδύεται έναν κορυφαίο μαθηματικό που καταρρέει ψυχολογικά. Χάρις στην επιμονή της συζύγου του επανέρχεται σε μια φυσιολογική ζωή. Ψυχολόγος ρωτά την συγκεκριμένη σύζυγο τι είναι εκείνο που την στήριξε.
    " Μπορώ με λίγη προσπάθεια ακόμη να ανακαλώ την εικόνα του ανθρώπου που ερωτεύτηκα. Αυτό είναι προς το παρόν αρκετό για να συνεχίσω " .
     O άνθρωπος αυτός προβάλλεται ως απόδειξη ότι και οι χειρότερες ασθένειες αντιμετωπίζονται σε ένα περιβάλλον που αισθάνεσαι ότι μπορείς να βασιστείς στους γύρω σου. Η σύντροφος του Ράσελ Κρόου και το πανεπιστημιακό περιβάλλον τον σώζουν από τη λοβοτομή. Οι μακροχρόνιες υγιείς και ισορροπημένες σχέσεις είναι το μοντέλο της καλής ζωής.
    Στην έρευνα του Harvard, ακόμη ένα κομβικό χρονικό σημείο για την ευρωστία των ενήλικων ανδρών αποδείχθηκε η συνταξιοδότηση. Οι άνδρες που κατάφεραν να αντικαταστήσουν τον διαλεγμένο εργασιακό τυος κοινωνικό τους περίγυρο με άλλες ισορροπημένες παρέες και σχέσεις απολάμβαναν καλύτερη υγεία και καθημερινή ευχαρίστηση παρ' όλη την προχωρημένη ηλικία τους.
    Γενικώς αποδεικνύεται ότι άνθρωποι με δια βίου ενθουσιώδη εμπλοκή στον κοινωνικό τους περίγυρο ζουν περισσότερο και καλύτερα από τους ιδιόρυθμους και μοναχικούς. Η υγεία τους δεν φθίνει στην μέση ηλικία και η διανοητική τους κατάσταση παραμένει ακμάζουσα σε βάθος χρόνου.

   Σήμερα, με την απορρύθμιση των εργασιακών κεκτημένων και την πίεση για υψηλότερη απόδοση στα επαγγέλματα που φαίνεται να οδηγούν στην οικονομική ευρρωστία, ο άνθρωπος οδηγείται σε αποχή από τις κοινωνικότητες, σε μονολιθικότητα και σε ένταση με τον σύντροφό του. Βλέπει πολύ λιγότερο τα παιδιά και τους γονείς του και εγκαταλείπει τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα χόμπυ του. Οι συντροφικότητες διαλύονται από την κρίση άγχους. Ως αποτέλεσμα, ολοένα και περισσότεροι παγκόσμιοι πόροι καταναλώνονται για να επιτευχθεί η σωματική και ψυχική υγεία των καταβεβλημένων από τα επαγγέλματά τους ανθρώπων κάθε ηλικίας. Με απογοητευτικά ωστόσο αποτελέσματα. Παρ' όλη την ιατρική θαλπωρή, οι γιάπηδες καταρρέουν δεξιά και αριστερά κάθε μέρα. Και οι εκτοπισμένοι από τις ανισορροπίες στον παγκόσμιο πλούτο επίσης καταρρέουν. Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, ολοένα και νωρίτερα, ολοένα και πιο άσχημα.
   Στην κορυφή του οικοδομήματος για την παγκόσμια μηχανή εργασίας και πλουτισμού και της καταστρατήγησης των κανόνων ισότητας επίσης και του βιασμού του πλανήτη με μη αειφόρο εκμετάλλευση επίσης και του εκμηδενισμού της αξίας του ενός ανθρώπου ως μονάδα, βρίσκονται η πλεονεξία του χρήματος, τα funds και οι παρατραπεζικές δραστηριότητες των κραταιών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του κόσμου όπως η Goldman Sachs η Deutsche Bank, η Morgan Stanley. Οι κορυφαίοι μάνατζερ αυτών των μηχανών κρέατος, αφού τεσταριστούν ότι είναι κτήνη, προωθούνται στις κυβερνητικές θέσεις μείζονος σημασίας. Τέτοιοι είναι ο Ντράγκι η Λαγκάρντ ο Σόϊμπλε και ο Μακρόν. Τέτοιοι είναι οι Κινέζοι Ρώσοι και Αμερικανοί πρόεδροι και ολάκερα τα οικονομικά επιτελεία τους. Κυβερνήσεις που δεν προσκυνούν πέφτουν. Λαοί εξοντώνονται. 
   Στην κορυφή του παγκόσμιου μηχανισμού κατανάλωσης βρίσκονται επίσης τα τεχνολογικά επιτεύγματα που μας απομονώνουν από τις φυσιολογικές μας κοινωνικές σχέσεις και μάλιστα από τις τρυφερές ηλικίες. Όσες φορές βρεθείς με ανήψια σου θα σταθεί αδύνατον να στήσεις κουβεντολόϊ με τα παιδιά γιατί καθένα θα είναι βυθισμένο σε ένα i-phone. Σε ένα παράλληλο τοξικότατο σύμπαν.
  Στην κορυφή τέλος της παγκόσμιας τάσης για απομόνωση και ιδιώτευση βρίσκεται η ολοένα και πιο ευρεία αναγκαστική κινητικότητα των εργαζομένων παγκοσμίως με αποτέλεσμα οι νέοι να συγκεντρώνονται στις παραγωγικές τους ηλικίες σε ξένες μεγαλουπόλεις με δομές που ευνοούν το δίπτυχο δουλειά & ύπνος. Μακριά από το περιβάλλον που ανατράφηκαν και έστησαν σχέσεις στοργής. Ξεκομένοι. Ευάλωτοι.
  Οπότε ; 
  Πως στο διάολο θα συντηρήσουμε μακροχρόνιες ισορροπημένες σχέσεις ;  Κάτι δε πάει λάθος εδώ ; Και αν είμαστε σίγουροι, τι πάει λάθος, δεν έχουμε εντοπίσει τις παγκόσμιες πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούν να το διορθώσουν ; Στο ευρωκοινοβούλιο και στα πολιτικά κινήματα ; Και γιατί δεν τις στηρίζουμε με κινητοποιήσεις και αρθρογραφία και ξεσηκωμούς ; Και αν έχουμε εντοπίσει τους βασικούς υπεύθυνους για την παγκόσμια δυστυχία γιατί δεν τιμωρούμε με την αποστροφή μας και την καταγγελία μας, αυτούς και τους κατά τόπους και έθνη εκπροσώπους τους ; Μήπως δε ξέρουμε ποιοί είναι πίσω από την Κυριακάτικη εργασία, πίσω από τη γεννιά των 500 €, πίσω από τη διασπορά του φόβου και της καθήλωσης μέσω των μαύρων δελτίων ειδήσεων, πίσω από τις καταιγιστικές διαφημίσεις i-phone και golf gti ,πίσω από την προώθηση της εξαντλητικής εργασίας με τα χνώτα του επόμενου που θα σου φάει τη θέση στην πλάτη σου να σε τρομοκρατούν ;  
    Ξέρουμε.
    Απλώς, διαλέγουμε να παραχωρήσουμε την ισορροπία μας προκειμένου να δοκιμάσουμε την συνταγή που λέει ότι εαν παράγεται πολύς πλούτος ίσως εμείς να είμαστε σε ένα καλό τραπέζι όταν θα φαγωθεί. Δε λέω...  η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία , απλώς συχνά μετά τον άνθρωπο.

ακούστε για την έρευνα με ένα κλικ εδώ

όλα τα φάρμακα έχουν πικρή γεύση

    Πριν χορτάσεις ύπνο ξυπνάς στις μέρες μας. Είναι μια εκγρήγορση που σου έχει επιβληθεί από τις συγκυρίες. Αρχικά επιχειρείς να γυρίσεις από την άλλη και να αποκοιμηθείς. Δε τα καταφέρνεις και το μυαλό σου παίρνει μπρός . Σκαλίζεις τότε νοερά τις φωτογραφίες.  Εκείνες που αφήσανε αποτύπωμα είναι πάνω πάνω, την αρχειοθέτηση την κάνει το θυμικό κι όχι η λογική σου. Και θυμώνεις. Αυτός ο θυμός είναι καλός θυμός. Σε τούτο το θυμό εδράζεται το κίνητρο που έχει διαμορφωθεί μέσα σου μέχρι να πετύχεις με τα πόδια τις χθεσινές σου παντόφλες. Έτσι λειτουργούμε. Δε σηκωνόμαστε, παρά μόνον όταν στο μυαλό μας ξεκαθαρίσει το κίνητρο. Εκτός αν πιστεύεις ότι η κύστη σου έχει τον έλεγχο.
   Από τούτα τα πρωϊνά αναμασήματα, που επισυμβαίνουν ανεξέλεγκτα, ανασκευάζεται αργά αργά το παρελθόν σου. Πρόκειται για μια εξόχως λυτρωτική ανθρώπινη ιδιότητα...  

    Εκείνα που δοκίμασες και τα βρήκες κοντά φαντάζουν πελώρια. Εκείνα που στόχευσες και δε τα πέτυχες στο δόξα πατρί, φαντάζουν καλές βολές. Όχι επειδή μεγαλώνοντας γίνεσαι επιεικής ή συγκαταβατικός, αυτό είναι μύθος, αν είσαι αγρίμι, είσαι αγρίμι ισοβίως, αλλά επειδή εκείνα που δοκίμασες άξιζαν όλα εκατό τοις εκατό για να δοκιμαστούν. Έχουμε τα αλάθητο όταν είμαστε νέοι και δυνατοί, έχει η φύση φροντίσει να μας προσφέρει αδάμαστη πίστη στις δυνάμεις μας, όταν ξεκινάμε. Και έτσι φτιάχνουμε την ιστορία μας, άλμα στο άλμα, βολή στη βολή, ήττα στην ήττα, ισοπαλία στην ισοπαλία, νίκη έπαρση σφαλιάρα προσγείωση απώθηση επανεκκίνηση και πάλι όλα απ' την αρχή, τόσο κοινότυπα, όσο κοινότυπο είναι το πήγαινε έλα του υαλοκαθαριστήρα σε μια νεροποντή που σε βρήκε στο δρόμο. Κοινότυπο, αλλά όχι μάταιο. Ποιός μπορεί να οδηγεί με τη θάλασσα στο τζάμι ;
   
     Λατρεύω αυτή τη διαδικασία μέσα στο κεφάλι μου. Με ανασχηματίζει. Δε θα μπορούσα να συνεχίσω εαν οι πληγές μου δεν καλύπτονταν εκ συστήματος από αυτές τις επόμενες αναγνώσεις των πραγμάτων. Εσύ θα μπορούσες, δηλαδή ; Έχεις να υποδείξεις μια ήττα που να μην είχε την καλή της πλευρά ; Αποκλείεται ! Αποκλείεται αφού.
     Το οδυνηρό είναι συνυφασμένο με το ωφέλιμο. Απλώς έχει πικρή γεύση, την ώρα που το καταπίνεις.
    
      Πήρα το έναυσμα από τούτο εδώ :
Απόσπασμα συνέντευξης Φασουλή στη στήλη"Τέχνη στα χρόνια της κρίσης"εφ.Κεφάλαιο   
 Αντ.Κυριαζάνος :  Σκηνοθετείς συνεχώς και κάθε έργο είναι μια αναδημιουργία ενός νέου μικρόκοσμου. Από που αντλείς φρέσκο υλικό ;
 Σταμ. Φασουλής : Από τη ζωή αντλείς έμπνευση. Ιστορίες που σε είχαν πληγώσει, τώρα σε γιατρεύουν. Μεγαλώνοντας, βλέπεις το παρελθόν σου με άλλα μάτια. Ανασκευάζεις το χθες. Από το σήμερα, κάτι καθημερινό και ασήμαντο, μπορεί να σου γεννήσει χιλιάδες εικόνες, εαν αυτό είναι η δουλειά σου." 6/5/17

τα ξηλώσανε ρε γαμώτο μου

      Περισσότερα από πεντακόσια κιλά λουκέτων με χαραγμένα μικρά ονόματα εραστών εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα από την φημισμένη γέφυρα με τη θέα στη Notre Dame του Σηκουάνα. Η επιχείρηση θα συνεχιστεί... Είναι γεγονός : 
    "Δημοπρασία για τη διάθεση λουκέτων της αγάπης διενεργούν οι Γάλλοι, τα σήκωσαν μαζί με τα κάγκελα και τα πήρανε από τις γέφυρες του Σηκουάνα. Ήταν ζήτημα ασφάλειας των διερχομένων. Τα μεταλλικά περίτεχνα κάγκελα αντικαταστάθηκαν από ενιαίες κρυστάλλινες επιφάνειες"
    Φαντάζεσαι τις γέφυρες με ένα κρυστάλλινο παραπέτο ; Θα είναι μια προκύρηξη πεζότητας. Πρόκειται για ένα από τα ανεξήγητα εγκληματικά διαβήματα της επόμενης τάξης πραγμάτων. Το σύστημα πλέον δεν αγαπάει τη δέσμευση δύο ανθρώπων. Ούτε τριών. Ούτε τεσσάρων. Οι μικρές ιδιωτεύσεις είναι απειλή. 
     Δε με ενδιαφέρει αν οι εραστές που αφήσανε διαπιστευτήρια στις γέφυρες έχουν πλέον γίνει εχθροί, για να μισήσεις πρέπει να αγαπάς. Δε με ενδιαφέρει εάν μερικά από τα λουκέτα ήτανε εκεί χωρίς ισχυρή δικαιολογία. Στέκομαι στο ένα λουκέτο, που κρέμασαν δυό άνθρωποι μια νύχτα, που ήταν η νύχτα που άλλαξε τη ζωή τους. Αυτό το λουκέτο δεν μπορώ να το φανταστώ να το κόβει ένας εργάτης που σιγοβρίζει για τους σπινθήρες που λεκιάζουν τη φόρμα του. 
    Ήθελα να επέμβει άλλος. Η φύση, οι νόμοι της, να επιτραπεί στον χρόνο και το σύμπαν να αποφασίσει για το όριο, να καταδείξει τη στιγμή που το πλεόνασμα εκδήλωσης της αγάπης και της δέσμευσης θα ξεπεράσει ένα μεταίχμιο ισορροπίας και όλοι μαζί, τεκμήρια και υποκείμενα να βυθιστούν στα νερά ενός ποταμιού που θα καθαγιάσει τις προθέσεις. 
      Κανένας δε κρεμάει ένα λουκέτο της αγάπης για να γκρεμίσει γέφυρες. Είναι αηδιαστική η σκέψη ότι οι γέφυρες που διαβαίνουν οι πεζοί για να ενωθούν με το μέλλον τους κινδυνεύουν από μια εκδήλωση πλεονάσματος συναισθημάτων. 
     Ας αφηνότανε η γέφυρα με μια επιγραφή. 
     Περπατήστε, ιδίαν ευθύνη. Ο πλανήτης της αγάπης δεν είναι ακίνδυνος. Εγώ θα ήθελα ένα τέτοιο τέλος. Να καταρρεύσει η γέφυρα και να πνιγώ στα τεκμήρια του έρωτα. Προκειμένου να με βρεί ένα επεισόδιο πάνω στις επιταγές που λήγουν, ένα τέλος μαζί με τη γέφυρα στο Παρίσι θα είχα να το λέω, όταν θα επέστρεφα μετεμψυχωμένος σε σιδερένιο κάγκελο. 
     Αυτό.