κομπλέ, αρκεί να ξέρω τις μετρήσεις

 

  Ανασηκώνομαι να φορέσω τις παντόφλες και κάτι δεν πάει καλά. Είμαι ο Jack Nicholson και είμαι μικροσκοπικός σαν πυγμαίος. Τα πόδια μου ούτε που πλησιάζουν το πάτωμα, θα χρειαστεί να πηδήξω κάτω. Τι διάολο ;

  Όνειρο ; Το τελευταίο πράμα που διάβαζα πριν κοιμηθώ ήταν σχόλιο για μια στερνή φωτό της γης που μας έστειλε ο Voyager της Nasa από τη γειτονιά του πλανήτη Κρόνου. Μια φωτεινή κουκίδα σαν κεφάλι καρφίτσας. Μια κουκίδα πάνω στην οποία έχουν καταγραφεί πόλεμοι, πανδημίες, παγκοσμιοποίηση, κάθε είδους νομίσματα και πλούτος, δυστυχίες, γενοκτονίες, επιστημονικοί θρίαμβοι .. Τι είμαστε σε σύγκριση με το σύμπαν; έλεγε το σχόλιο. Εντάξει. Τι είμαστε… Μετά με πήρε ο ύπνος.

  Τώρα όμως είμαι ξύπνιος. Και είμαι ο μισός ! Πετάω λοιπόν τα ελάχιστά μου ρούχα κι ορμάω στο λουτρό. Νερό. Κάνω τη σκέψη ότι θα χωρούσα και μέσα στο πλυντήριο. Θέλω να κοιταχτώ. Για τον καθρέφτη πάνω από τον νιπτήρα ούτε λόγος. Δεν τον φτάνω. Κομπλέ … Θέλω να πω… Δε πειράζει.   Άμα δε μπορείς να κοιταχτείς δεν ξέρεις τι ακριβώς είσαι. Καλύτερα προς το παρόν να μην ..

  Όνειρο ; Ο κόσμος, λέει, στον ύπνο μου, ήταν συρρικνωμένος,  κι εγώ τεράστιος. Δε χωρούσα στις πόρτες, στα ασανσέρ, ούτε καν στα λεωφορεία. Πουθενά δε χωρούσα. Δεν ήμουν ο Nicholson αλλά αυτό δε βοηθούσε κάπως. Λίγο πριν συναντήσω τον πανικό μου ξύπνησα. Και πάρτο ανάποδα. Εγώ μικρός, ο κόσμος τεράστιος.  Αλλά είμαι ο Jack. Ε, και ;  

     Τι έχουμε εδώ ; Έχουμε ένα ζήτημα με τις διαστάσεις μου. Κυριολεκτικά όμως. Όχι σαν από πάντα. Δε μιλάμε εδώ για ΕΓΩ και για τον αντρικό ναρκισσισμό. Είμαι μικροσκοπικός. Ένα παρά κάτι. Τέλος. Πρέπει να το επιβεβαιώσω αλλά τα πράγματα δείχνουν χωρίς επιστροφή. Φτάνω τις πετσέτες, φτάνω τη βρύση της ντουζιέρας, φτάνω τα χερούλια από τις πόρτες. Άμα τεντωθώ μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ. Τούτο δεν είναι πλέον το μεγαλύτερο διακύβευμα ; Να μη χρειάζεται κανένας κανέναν. Το μεγαλύτερο προσόν της παρούσης.

   Όνειρο ; Πρέπει να φωνάξω την Καλλιόπη από το απέναντι μπαλκόνι. Να με δει. Αν το επιβεβαιώσει ένας ακόμη τα πράματα θα πάρουν τη σειρά τους. Δε με χαλάει πόσος θα είμαι, αρκεί να μάθω τα δεδομένα. Τόσος το μπόϊ, τόσους πόντους χέρι, τόσο πόδι, τόσο το έξω απ’ εδώ, μετά θα δω τι θα κάνω.

  Αν το πει και η Καλλιόπη ότι είμαι νάνος θα κάνω τις κινήσεις μου. Πάντοτε έτσι την έβγαζα εξάλλου, δεν ήταν ποτέ και τίποτε στα μέτρα μου ; Λάθος μέγεθος στις γκόμενες, λάθος μέγεθος στα δάνεια, λάθος μέγεθος αυτοκίνητα, λάθος μέγεθος πιάτο, λάθος μέγεθος χάπια, λάθος μέγεθος κρίκετ , είναι κάτι με το οποίο έχω εξοικειωθεί. Δεν θέλει άγχος. Θα μετρηθώ και θα δούμε…

     - Καλλιόπη ;

- ..

    - Καλλιόπη ;

- ..

    - Καλλιόπη ;

- Θα μας αφήσεις μια Κυριακή να κοιμηθούμε ρε παλαβιάρη ; Γαμώ τα τρελοκομεία μου μέσα γαμώ… όλους τους έχουν αμολύσει όξω…

Όταν βρήκα τον λύκο

 

  δεν είχα παρά να συμπεριφερθώ φυσιολογικά, με όλες τις δεξιότητες, την πονηριά, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και το ένστικτο επιβίωσης που μου έχει χαρίσει η γυναικεία μου φύση. Βλέπεις για τον άντρα η νίκη είναι επιβίωση ενώ για τη γυναίκα η επιβίωση είναι η νίκη. 

     Πολλοί αδυνατούν να αποτιμήσουν την επίπτωση μικρών συμπεριφορών στο διηνεκές. Εγώ όμως ξέρω, δε χρειάστηκε να το διδαχθώ, ότι το νερό νικάει το βράχο που στέκεται δίπλα του. Έτσι καταλήγει κι ένας λύκος να μοιάζει με αξιοθρήνητο μικρό ζωάκι. Να εκλιπαρεί για εκείνα που δικαιούται και να αμφιβάλει για εκείνα που μπορεί. 

     Όταν ανέλαβα τον συγκεκριμένο λύκο είχε όλες εκείνες τις επίμονες βλακώδεις αντρικές προδιαγραφές, ήταν εντελλώς παρορμητικός, δοτικός, υπερφίαλος, αισιόδοξος, αγωνιστής, νάρκισσος, αγαθιάρης και δυνατός. Πίστευε πραγματικά ότι στο τέλος της ημέρας θα έχει έναν απολογισμό που αξίζει να τον διηγηθεί κάπου. Τώρα ο λύκος κοιμάται δίπλα, κι εγώ τον έχω "φέρει". Τον έστρωσα σαν καινούργιο αυτοκίνητο. Είναι πειθαρχημένος, καχύποπτος, ρεαλιστής, μειλίχιος, αποδοτικός, συντηρητικός, προσηλωμένος σε περιχαρακωμένα στοιχήματα και με κοιτάει στα μάτια. Στο τέλος της ημέρας εκείνος δε ξέρω τι θα έχει, εγώ όμως έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

    Υπάρχουν μέρες που θέλει να ουρλιάξει. Τότες εγώ πηγαίνω, φοράω το κόκκινο σκουφάκι και κάθομαι με το καλαθάκι μου μπροστά στο τζάκι να παραστήσω την τρομαγμένη. Έχω μάθει να τρέμω από τον δήθεν φόβο όπως έχω μάθει να παριστάνω την ικανοποιημένη. Εξ απαλών ονύχων. Τσιρίζει, ευχαριστιέται, ξεθυμαίνει ή δεν ξεθυμαίνει και πάει να κόψει ξύλα. "γουίν γουίν σιτσιουέϊσον" 😅

   Μια κρυφή κάμερα τραβάει τούτα τα ουρλιάγματα και τα μαζεύει σε ένα αρχείο. Εγώ δεν τα στέλνω στο me too ακόμη, αλλά έχω τη γαϊδούρα μου δεμένη. Γιατί δεν του τό 'χω και πολύ να βγεί και να παραστήσει τον αδικημένο. Μηλόπιτα βρίσκει, πλυμένο καπίστρι τον περιμένει κάθε πρωί, το τζάκι αναμμένο μένει αν θελήσει να ψήσει κάστανα, αν του δώσω κάστανα, δε θα γίνω και χαλί να με πατήσει...

  Μερικές φορές τον ακούω να χτυπάει το κεφάλι του στα πλακάκια του μπάνιου. Δε λέω, ίσως να είναι επικίνδυνο, αλλά και πριν τόσο του έκοβε. Αφού τα έφτιαξε με κοκκινοσκουφίτσα. 

   Κάποια στιγμή θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και θα σταματήσουν να διασταυρώνονται οι λύκοι με τις κοπελίτσες του δάσους. Θα παντρεύονται λύκος με λύκο και θα τραβάνε μαλακία. Αλλά μέχρι τότες το μουνί θα τραβάει καράβι και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται με ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης. Οι κοκκινοσκουφίτσες θα ευνουχίζουν τους λύκους και οι κοινωνίες θα επανατροφοδοτούνται με το αποτέλεσμα της μεταδιασταύρωσης, τα νεαρά προβατάκια. 

    Θα μου πείς, τι πρότυπα θα έχουν τα νεαρά προβατάκια ;  Θα έχουν πρότυπο μια νικήτρια κοπελίτσα. Κι αν είναι αρσενικά ; Εχμ.. δε το έχω σκεφτεί, κάτι θα βρουν να θαυμάζουν.