Θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε κάθε σταυροδρόμι απαντήματα δυό πλασμάτων που θέλουν ακόμα να "παίξουν" επεισόδια καλής ζωής. Η διάρκεια του παιχνιδιού ωστόσο, ολοένα θα μειώνεται. Δεν το πάμε καλά για να μην πω καμιά χειρότερη κουβέντα.
Στο ξεκίνημα κάθε σχέσης, όταν βάζουμε τις βάσεις στα πράγματα, από μια διαστροφή που θέλει πολύ σοφία για να την ελέγξεις ή να την αναστείλλεις, βάζουμε πιο πάνω από τις αρχικές αντοχές μας τον πήχυ, αποδεχόμαστε αρκετές συνθήκες πρακτικώς δυστοπικές, υποβιβάζουμε τις βασικές μας ανάγκες και διαβάζουμε με κάθε λεπτομέρεια τα θέλω του πλάσματος απέναντι. Σαν να δίνουμε συνέντευξη για την πρόσληψή μας στο επάγγελμα των ονείρων μας. Πρακτικά, εκεί, δεν είμαστε εμείς ! Είναι ένα πλάσμα που εκλιπαρεί για μια επιτυχία που θα καταγραφεί ως φωτεινή στιγμή σε ένα ιστορικό πανωλεθριών.
Μάλιστα, όσο περισσότερες ανάγκες μας αναβάλλουμε για ...όταν έρθει η ώρα τόσο σπουδαιότεροι αισθανόμαστε, τον πρώτο καιρό, ωσαν να ήταν το ζητούμενο να μας αποδεχτούν με διθυράμβους και πυροτεχνήματα. Ούτε που μας περνάει από το μυαλό ότι , έτσι όπως είμαστε, χωρίς φτιασίδια, μπορεί να είμαστε το τέλειο πλάσμα για κάποιον άλλον και για τις ανάγκες του.
Το χειρότερο είναι όταν πέφτεις σε έναν "συμπαίχτη" που προσέρχεται σε τούτη τη νέα παρτίδα της ζωής αποφασισμένος, δουλεμένος, ταλαιπωρημένος, με τσιμεντωμένα όρια και σημαία το "εγώ δεν θα ξαναπάθω" αντί για μια ευχή κι απόφαση, το "εγώ θα ξαναδοκιμάσω".
Όλοι μας, τουλάχιστον εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το μακρύ για την εποχή μας κείμενο, ξέρουμε πλέον καλά, ότι την δουλειά που θα μας κάνει άξιους για σχετίζεσθαι πρέπει να την κάνουμε από πριν. Με βοήθεια από ψυχαναλυτή, με βαθειά ανατρεπρική προσωπική σκέψη, με τις αισθήσεις μας να ακούνε όλο το σώμα μας, από το μέτωπο και τον αυχένα μας μέχρι το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού, έτσι ώστε να προσέλθουμε στην ενδεχόμενη γιορτή με θετικότητα, χωρίς βαρίδια άσχετα με το επικείμενο, με λογικά αιτήματα και πλήρεις ενσυναίσθησης για τον "συμπαίχτη".
Εαν δεν το κάνουμε, έχουμε αγώνα μπάσκετ για ανθρώπους σε αμαξίδια, ανθρώπους που για να φτάσουν να είναι παρόντες στο σφύριγμα της έναρξης, έχουν επιστρατεύσει κουράγιο πρωτόγνωρο, όχι οικείο σε εμάς τους υπόλοιπους τυχερούς, οπότε σαν παρατηρητές αυτού του μικρού θαύματος θέλησης θα εστιάζουμε στο χειροκρότημα κι ας τελειώσει το μάτς μηδέν μηδέν, στο πόσο λιγότερο τα πλάσματα θα κινδυνέψουν να τραυματιστούν, από το κουράγιο που θα τους περάσουμε με τις ιαχές μας και καθόλου στους κανόνες του ίδιου του παιχνιδιού, από το αν θα μοιάζει με μπάσκετ το αποτέλεσμα. Μετά ρωτάμε τους ίδιους τους παίχτες και απορούμε που είναι συγχισμένοι που έχασαν με τρεις πόντους διαφορά. Και ξέρεις γιατί ; Στα δικά τους τα μάτια, είναι ίδιοι με εμάς, θέλουν να μαλώσουν με τον διαιτητή, θέλουν να φάνε γιούχα στην καθυστέρηση, θέλουν να φτύσουν τον πονηρό αμυντικό, θέλουν δράση. όχι λύπηση.
Αποστειρωμένες σχέσεις δεν είναι σχέσεις, είναι συνθήκες συντήρησης για μελλοντική απόψυξη. Για τούτο, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, όταν ξεκινάμε. με τον εαυτό μας και με τον "συμπαίχτη". Εαν δεν είμαστε έτοιμοι να αγγιχτούμε, να μην. Εαν δεν είμαστε έτοιμοι να ακουμπήσουμε τα κάρβουνα μα μην. Εαν δεν είμαστε έτοιμοι να παίξουμε με πάθος για τη νίκη, να μην. Υπάρχει και η κερκίδα.
