παρα κείμενος

      Πετάχτηκα από την καρέκλα τόσο απότομα που έμεινε εκεί το κορμί μου. Με κοίταξα. Δεν ήταν στο κορμί το πρόβλημα. Ήμουν μια χαρά. Θέλω να πω, αναλογικά με τις δυσμορφίες που συναντάς έξω στο δρόμο, εγώ ήμουν μια χαρά. Αυτό θέλω να πω.... Εκείνο ύστερα, ήρθε πάλι και μου κάθισε. Ουπς...
      Τότε το αποφάσισα. Να ασχοληθώ με το πιο υγιές κομμάτι μου. Με το σκεύος. Με το όχημα. Με το ενδιάμεσον. Με το hardware. Με το .... αυτό μου ρε παιδί μου. Με το τομάρι !
      Όρμισα έξω από την πόρτα τόσο απότομα που έμεινε μέσα το σώμα μου. Έτρεχα σε όλες τις σκάλες σαν μανιασμένος, πηδώντας στον κάθε όροφο τα τελευταία τρία σκαλιά. Βγήκα από την εξώπορτα και με είδα στο μπαλκόνι έτοιμο να πηδήξω να με πιάσω. Έστριψα στην αλέα και την διέσχισα σα σίφουνας. Άλλαξα δυό φορές κατεύθυνση και χώθηκα σε ένα σκιερό στενό, Μέσα από δυό πυλωτές έκοψα δρόμο προς τη λεωφόρο. Και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά ξάπλωσα ανάμεσα στις ρόδες του αστικού. Μέχρι να έλθω να ενωθώ με το μυαλό εκείνο είχε γίνει μαρμελάδα πάνω σε μια ανυπόφαρα κρύα άσφαλτο. Κι έτσι, εκείνη τη μέρα κατάφερα να μείνω μονάχα το σκεύος.
     Χέρια με σήκωσαν και μου λέγανε παράξενα πράγματα. Αν είμαι καλά, τι ζητάω ξαπλωμένος με το σώβρακο στο δρόμο, μπορεί να με πατήσουνε και τέτοια πράματα. Εγώ τους έκανα καθησυχαστικά νοήματα και γύρισα σπίτι. Έκανα μερικές ώρες να βρώ τα πατήματά μου και μερικές μέρες για να καταφέρω να αυτοεξυπηρετηθώ. Έτσι κατέληξα εγώ που με ξέρεις. Ένας άνθρωπος κορμί. Πώς λέμε χαμένο μυαλό ή χαμένο κορμί ; Εγώ είμαι από το πρώτο.
    Έχω τα θεματάκια μου. Ναι..ότι τα έχω , τα έχω !
    Κατ' αρχήν ασχολούμαι μονάχα με ένα πράγμα τη φορά. Χάθηκε όλη η μαγευτική πολυπλοκότητα που με χαρακτήριζε. Αν με ρωτήσεις πετάω την προφανή απάντηση κατάμουτρα. Χωρίς να σκεφτώ μήπως δεν είσαι έτοιμη να την υποδεχτείς. Ούτε αν σε σένα πρέπει να απαντήσω κοντά και σε άλλον ψηλότερα. Ούτε αν η απάντηση με δεσμεύει και θα βρεθώ μετά εκτεθειμένος. Ούτε μήπως έκανες την ερώτηση γιατί έρχεται μετά η καταιγίδα. Εγώ πετάω την απάντηση νέτα σκέτα. Και τα μπλέκω. Θέλω να πω, έχω δει παλιούς δημόσιους υπάλληλους, πιο εύκολα δίνουν κατοστάρικο παρά μια ξεκάθαρη απάντηση. Εγώ το ανάποδο.
    Ύστερα, πως να στο πω... άμα βρω φαϊ τρώω, δροσερό νερό πίνω, γλυκό μουνί το χώνω και ζεστό κρεβάτι στρώνομαι. Ε... έχω θέματα, αφού, μετά. Που να στα εξηγήσω τώρα. Σκέψου. Με λένε όλοι ότι έχω θέματα. Με το φαϊ, με τη τεμπελιά, με το σεξ και με τη δίψα για ζωή που τρέχει.
    Μετά, πάλι, το άλλο...το χειρότερο... Δεν προγραμματίζω !  Που πάω ; χωρίς να προγραμματίζω ; Δηλαδή ποιός πηγαινοέρχεται, έτσι, χωρίς να είναι μέρος ενός ταπεινού πλην όμως απαράβατου masterplan ; Δεν προετοιμάζω, τι θα τρώω τι θα πίνω άμα γίνω εξήντα εφτά και τελικά δεν θεμελιώσω δικαίωμα, δεν κάνω ούτε μια εξέταση προστάτη πενήντα χρόνων άνθρωπος, αφού κατουράω καλά είμαι, δε βάζω στο ψυγείο βοβλβούς τουλίπας το χειμώνα, δε βγάζω τα σουβλάκια να ξεπαγώσουν από βραδύς γιατί τι θα φάμε αύριο, δεν αφήνω ούτε ένα σημείωμα στην εξώπορτα, να πάρω φίλτρα καφέ γιατί έμειναν δυό και το ένα τσαλακωμένο. Τίποτα. Χαμένο μυαλό. Παρα κείμενο κορμί.
    Έχω όμως και τα καλά μου. Άμα ξεκινήσω να κάνω κάτι, το κάνω, είναι μέχρι να ξεκινήσω. Δεν μπερδεύομαι στο δρόμο με το ένα και με το άλλο. Πάω να ταϊσω το σκύλο, ταϊζω το σκύλο και γυρίζω. Σα στρατιώτης. Ούτε ρίχνω λίγο νερό στα λουλούδια και μετά να πατήσει ο σκύλος και να τα φέρει μέσα και μετά να πάρω ένα πανί τα νερά, και μετά να τραβήξω λίγο το μπαούλο για να περάσει η μάπα από πίσω και μετά να δω μια φωτογραφία που έψαχνα, και μετά να ανοίξω το άλμπουμ να τη βάλω και μετά να ταχτοποιήσω το ντουλάπι με τα άλμπουμ και μετά να με βρεί δώδεκα. Όχι. Ποτές.
   Το ίδο, το αποτελεσματικό αυτό σύστημα με ακολουθεί σε όλα μου. Να, προχθές που κάναμε ένα τσιγαράκι, δυό χαμένα μυαλά, βλέπουμε ένα χαμένο κορμί να κάνει κύκλους στο πάρκο. Την τρίτη φορά που πέρασε από μπροστά μας τον ρωτάμε :
  - Είσαι ο ίδιος, ο προηγούμενος ;
     Γυρίζει και μας λέει :
  - Γιατί ούτσκα στην πλάτη σας με έχετε ; 
    Του απαντάμε :
  - Όχι, όχι, κάνε δουλειά σου... 
    και κοιταζόμαστε με νόημα.
   Οκτώ φορές έκανε τονμ κύκλο του πάρκου. Μετά έφυγε.
   Εντάξει.
   Τι να πω...όλα για τους ανθρώπους είναι. 

Σε βλέπω με εκείνα τα χείλη

    Σε βλέπω, στο πίσω παρμπρίζ λεωφορείων, με την παλάμη στο τζάμι. Σε βλέπω κάτω από μια χαλασμένη ομπρέλα, να αρνείσαι κάθε βοήθεια. Σε σκουντάω στην ουρά των ΕΛΤΑ που κρατάς το νούμερο, περιμένοντας στωικά να την πληρώσεις. Σε παρατηρώ να κοντοστέκεσαι στις αφίσες των σινεμάδων, κι εύχεσαι κάποιος να σου ζητήσει να καθίσει δίπλα σου, μήπως ταιριάξουν μετά στο σκοτάδι οι παλάμες σας,  ανάμεσα στα καθίσματα απ' το φθαρμένο βελούδο. Σε φωτογραφίζω με όλη τη δύναμη των ματιών μου. Να περνάς βιαστικά με τα κόκκινα χείλια, πράσινα φανάρια. Περιμένω να ανάψουν τα κόκκινα, να φωτίσουν κι άλλο τα χείλια σου, αχ αυτά τα χείλια, που ποτέ δεν αλλάζουνε χρώμα. Θέλω να τα φιλήσω. Να σου τα φιλήσω αργά, απαλά,  περιμένοντας σε να ζητήσεις μια παύση, ημίχρονο, όχι λήξη, ημίχρονο μωρό μου για να πάρεις εκείνη την γαμημένη… τη βαθειά την ανάσα. Πόσο καιρό ; 

    Και μετά, τίποτα. Μονάχα να στα φιλήσω θέλω. Κακό είναι ; Δηλαδή ποιος θα δώσει σε εμάς μια σπρωξιά για να πάμε πιο κάτω ; Εμάς που στον έρωτα βλάψιμο βλέπουμε μηδέν ; Μοναχά μεταξύ μας μπορούμε να ψάξουμε ανάσες. Γι αυτό σου το λέω. Σε βλέπω. Εσύ ; 

    Όταν βρεθούμε, ξανά, εγώ με τούτα τα μάτια, εσύ με τούτα τα χείλια, μην με απωθήσεις. Κλείσε μονάχα τα βλέφαρα. Θα είμαι καλός, σχεδόν αγαθός. Αλλά άντρας. 

    Σε βλέπω, γυναίκα. Σε ζωγραφίζω. Σε κορνιζώνω. Και σε ακουμπάω στο κομοδίνο μου τις νύχτες, δίπλα στο σελιδοδείχτη της κρυφής αγαπημένης μου σελίδας. Να το ξέρεις... Για να μη νομίζεις ούτε στιγμή, ότι δε σε βλέπει κανείς, με εκείνα τα χείλη. 

     

ένα εικοσιτετράωρο, παρακαλώ

  ..αφήστε με μονάχο μου !
      Αφήστε με μονάχο μου να αρχίσω και να κλείσω μια ημέρα. Από το πρώτο κελάϊδισμα στο δέντρο της πίσω πρασιάς, από το καζανάκι που εγώ θα το πατήσω, μέχρι το τελευταίο μηχανάκι που θα ανακοινώσει ότι πάει για ύπνο. Χρειάζομαι ένα εικοσιτετράωρο χωρίς την παρέμβασή σας, έστω κι αν είστε βέβαιοι ότι γίνεται προς το συμφέρον μου.

     Αφήστε με μονάχο μου να αρχίσω και να κλείσω μια ημέρα. Να κάτσω και να περιμένω όλες τις σταγόνες από τη χθεσινή βροχή, αυτές που έχουνε αραδιαστεί απάνω στην απλώστρα και τα κάγκελα, σαν περιστέρια σε καλώδιο της ΔΕΗ, να πέσουνε στην αγκαλιά Της. Να κρυφακούω τα καλέσματα της γης και θα τις βλέπω να ενδίδουν, πόσο υπέροχα είναι όταν ενδίδουν. Για αυτό δεν έχουνε ανακαλυφθεί του κόσμου τα κελεύσματα ;

   Αφήστε μονάχο μου να αρχίσω και να κλείσω μία μέρα. Χωρίς το Γλέζο και χωρίς Έλενα Ακρίτα, χωρίς έναν ακόμη έντρομο ήρωα να μυρίζεται την περαιτέρω του συρρίκνωση και να ωρύεται την αγωνία του δημοσίως. Χωρίς ενός ακόμη «πατερούλη των μαζών» την άθλια ..εξομολόγηση, χωρίς αυτά που δεν έμαθα, αλλά θα ήθελα να είχα μάθει. Αφήστε με να τα διαβάσω μόνος μου τα πράματα γιατί θα τα διαβάσω με τα γράμματα που έμαθα και ίσως έτσι θα τα εμπεδώσω. Τότες θα μπορώ κάτι να δώσω.

   Αφήστε με μονάχο μου να αρχίσω και να κλείσω μία μέρα. Να πάω στη βιβλιοθήκη μου και να περιοριστώ σε ένα ανάγνωσμα, σε μία γραμματοσειρά, σε μια σελιδοποίηση, και όταν βαρεθώ τις λέξεις που χορεύουν, να κλείσω εκείνη ακριβώς την ώρα το εξώφυλλο, ούτε ένα δεύτερο αργότερα, ούτε ένα δεύτερο πιο αλλοτριωμένος, ούτε ένα δεύτερο πιο αιχμάλωτος, ούτε ένα δεύτερο πιο εξαντλημένος. Και ύστερα να κάτσω λίγο να σκεφτώ.     

   Αφήστε με μονάχο μου να αρχίσω και να κλείσω μία μέρα. Χωρίς κοινωνική δικτύωση.

   Αφήστε μονάχο μου να αρχίσω και να κλείσω μια ημέρα. Δεν χρειάζομαι καμιά βοήθεια για να αναγνωρίσω την κάψα Του το μεσημέρι, ούτε του δειλινού τη γλύκα. Θα τα καταφέρω μόνος μου, ειλικρινά δηλαδή, έχω τόσο καιρό που δυσφορώ με τη πρεμούρα ολονών για οδηγίες.

   Ενήλικος δεν είμαι ;

γυρίσαμε σελίδα

    Η Μαρία πιστεύει ότι ο Αργύρης την κακοποιεί στο σεξ. Όσο και να του το λέει εκείνος συνεχίζει να της φέρεται σαν Τζιχανιστής.
    Η Μαρία βάζει το λοιπόν κρυφές κάμερες και αναμεταδίδει τις περιπτύξεις. Ο κόσμος βλέπει τη Μαρία μπρούμητα και τον Αργύρη να ασελγεί κατ΄ εξακολούθηση χτυπώντας την , τρώγοντας φυστίκια και βλέποντας και το ματς. Η Μαρία ντύνεται και πηγαίνει κατόπιν στο κομμωτήριο χαρούμενη.
   - Είδατε τι μου κάνει ; τους λέει.
- Ξέρουμε χρυσό μου. της απαντάνε. Μαράκι...  Έχεις κυταρίτιδα το ξέρεις ;

   Έχει προφανώς γυρίσει σελίδα στην ερωτική ζωή της Μαρίας. 

όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε μια αναξιοποίητη πλευρά

    - Να το ξανακάνουμε αυτό το τεκίλα πέσιγκ... είπε.
 -  Δε με βρίσκεις αντίθετο, απάντησε.
     - Πως σου φάνηκε η Μυρτώ ;  ρώτησε ο Νικόλας κλείνοντας το μάτι .
  - Δύσκολη περίπτωση, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε... απεφάνθη ο Δημήτρης .
     - Ποτέ δε θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία ...
- ..για μια πρώτη εντύπωση... ξέρω ξέρω... τα σεμινάρια ε ;  Ε.. ναι. Κάηκε.
    - Μήπως βιάζεσαι λίγο ; Θέλω να πω.. όλοι στην πρεμιέρα μας παίζουμε ρόλους και, μα τα χίλια σφηνάκια, σε έχω δει να γίνεσαι πολύ κρετίνος πλασσάροντας τα μούτρα σου σε καινούργιες γκόμενες... It happens..
 - Θες να ακούσεις αυτό που θες να ακούσεις ; Αφού σου λέω, δεν. Δεν ! Η κοπέλλα  ΔΕ - ΜΟΥ - ΛΕ - ΕΙ . 
     - Στην υγειά των χαμένων ψυχών λοιπόν, έκλεισε ο Νικόλας.
  - Στην υγειά μας, λοιπόν... συμφώνησε ο Δημήτρης μασώντας μια φέτα λεμόνι. Το ξινό στο στόμα του προκάλεσε ένα επιπόλαιο δάκρυ. Στην υγειά των χαμένων κορμιών, ξανα σκέφτηκε από μέσα του. Και κατέβασε την υπόλοιπη τεκίλα. 

   Ενάμισυ χρόνο μετά ο Νικόλας λαμβάνει μια πρόσκληση για "δείπνο στου Δημήτρη και της Μυρτώς". Κοιτάζει σα χαζός το e-mail για πέντε λεπτά...Ορμάει στο κινητό.
    - Τι έγινε ρε μαλάκα ;
- Την βρήκα σε ένα καταφύγιο στο ξεκούδουνο. Χιόνιζε. Πέσαμε στο κρεβάτι λιγάκι ζαλισμένοι, περισσότερο για να ζεσταθούμε. Προσδοκίες ΒΒ -.  Standard poors. Το πρωί είμασταν τέρμα ερωτευμένοι. Κόντρα στον Coelo εμείς οι δυό έχουμε γίνει από αχώνευτοι, αχώριστοι ! Είμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Τελικά όταν κάτι δεν το θες, το σύμπαν συνομωτεί ακόμα χειρότερα... Έλα, έρχεται, κλείνεις. Ένα σου λέω.. Α+. Α+.
    - Τι να σου πω, νομίζω ότι ζηλεύω. Θα τα πούμε από κοντά. Φέρνω ξινόμαυρο. Φιλιά. Ρε τη Μυρτώ... ρε τη Μυρτώ !

   Δευτέρα βράδυ στο σαλόνι των παιδιών τα κεριά είναι όλα αναμμένα και μια στυλάτη κουλ τζαζ ξεχύνεται από ένα χαζό ράδιο. Ο Νικόλας κρυφοκοιτάζει τον Δημήτρη που παρακολουθεί όλες τις κινήσεις της Μυρτώς, όπως ένα λιοντάρι μιας γαζέλας.
   Η Μυρτώ πάλι, η Μυρτώ... είναι ένα άλλο πλάσμα. Θαρρείς και της πήρανε εκατό κιλά σαβούρα από τις πλάτες. Κάθε επιτήδευση έχει αξαφανιστεί. Στραβό φούτερ, χοντρές κάλτσες ότι κι ότι και ολοένα να γλείφει τα δάχτυλά της κλέβοντας μπουκιές από τα πιάτα που φέρνει. Τα μαλλιά της ένας κότσος με αφέλειες και ο λαιμός της έδεσμα.
   - Νικόλα εσύ δεν είχες κάνει τις συστάσεις στο Groove's πέρυσι ; Το περίμενες αυτό εδώ το χάλι ; λέει παιχνιδιάρικα εκείνη, κλωτσώντας μαλακά το καλάμι του Δημήτρη. 
 - Όρτσα, Μακεδονία.... κάνει πως γκρινιάζει εκείνος. 
    - Δεν το περίμενα. Δηλαδή, δεν το περιμέναμε για να πω το κρίμα μας, λέει ο Νικόλας.
- Αχά ! Σου είπε κανένα απόφθεγμα από εκείνα τα χοντρά ;  Ε ;  Μόλις γύρισα την πλάτη ; Μολόγα...
   - Δε το περίμενα γιατί δεν δείξατε κανέναν ηλεκτρισμό, εκείνο ξέρεις που ...
- Ξέρω ξέρω... έρωτας με την πρώτη ματιά και λοιπά γλυκερά. Εμένα ποτέ δεν ...
  - Οπότε, παρακαλώ, γεμίστε μου το ποτήρι και εξηγείστε μου. Είναι θέμα μεταφοράς τεχνογνωσίας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, καρδιές, αν με πιάνει ο φίλος μου με τόσο οινόπνευμα που κατέβασε απόψε. 
- Μυρτούλα θα τα πεις εσύ που δε τρώς ; Γιατί αυτή τη πατατοσαλάτα θα την πάρω στο κρεβάτι... μούμχ...
 - Βουαλά, λοιπόν... Ο Δημήτρης ξανασυναντάει τη Μυρτώ. Καθίστε πάλι πίσω και προσέξ...προσδεθείτε :  
     Η Μυρτώ σηκώνεται και κάνει μα πιρουέτα. Μετά αγκαλιάζεται πολύ με τα χέρια της. Κάνει πως τρέμει από κρύο. Μπρρρρ
- Είμαι ένα παγωμένο κορίτσι, χωρίς τα σπίρτα, πάνω στο χιόνι. Μπαίνω με  συμπτώματα κρυοπαγημάτων στο σαλέ της Βίγλας, ονειρεύομαι ένα σκαμπώ αριστερά στο τζάκι, εκείνο το μέρος που αν είχε εκατό σκαμπώ θα είχε κι άλλους όρθιους. Με κυαλάρουν όλοι και με λυπούνται γιατί δε πέφτει καρφίτσα. Και ο τύπος με την πατατοσαλάτα από εδώ πρώτη του φορά αισθάνεται κάτι σε ιπποτισμό, ένα συναίσθημα των παλιών κανονικών αντρών, παλιά, πολύ παλιά, πριν αρχίσει η αντίστροφη εξέλιξη προς τον ουρακοτάγκο.
   - Καλά το πήγαινες.... αντιπαρέρχομαι...πετάγεται ο πατάτας.
- Κάνει το κωλομέρι του αριστερά και με κοιτάει χαμογελώντας σαν ταμίας στα Goodies. Διστάζω. Το σκαμπώ μικρό κι ο άντρας λιγούρης. Κρυώνω. Δε διστάζω πια. Τρέχω και στρώνομαι πατώντας τον και λίγο και ζητάω συγγνώμη. Με την άκρη του παγωμένου μου αυτιού νομίζω πως ακούω παρακαλώ Μυρτώ ! Γυρίζω να δω ποιός ξέρει το όνομά μου και εκείνος έχει γυρίσει επίσης προς το μέρος μου. Οι μύτες μας ακουμπάνε και τέλος. 
  - Δηλαδή τον φίλησες μέσα στο κόσμο !
- Προτρέχεις. Απλά πέρασαν τα volt. Γειά σου Δημήτρη, νομίζω ... του λέω. 
  - Γειά σου και σένανε που κάτι σου θυμίζω, μου λέει. Αυτά. Και τέλος. 
- Εντάξει, εντάξει. Αυτά τα έχω δει και στην TV. Εσείς οι δυό μαζί... Τι παίζει ;  Σταμάτα ρε μαλάκα να χλαπακιάζεις και μίλα... κάνει ο Νικόλας και βουτάει το μπωλ από τα χέρια του Δημήτρη. 
  - Με αφήνει να ζήσω, που πάει να πει, αυτό το κορίτσι με αφήνει να ζήσω. Να είμαι εγώ. Μπορεί να βρεθείς με εκατό συντρόφια στη ζωή σου και πάντοτε, μα το ξυνόμαυρο σου λέω, πάντοτε να παίζεις ρόλους. Και μετά να είσαι ξαφνικά με κάποιον και να μη θέλεις η φωνή σου να ακουστεί. Αυτό το πλάσμα δε μου προκαλεί ερεθίσματα για να γίνω μαλάκας. Δε κορδώνομαι το πρωί στο καθρέφτη, δεν κρατιέμαι στο σεξ, δε δοκιμάζω τη φωνή μου πριν μιλήσω, δεν αλλάζω τις ατάκες μου όταν μπαίνει στο δωμάτιο, δεν προετοιμάζομαι καν πριν έρθει. Αυτό το πράγμα πρώτη μου φορά. Και αν θες, ξέρω τι νάρκισσος είμαι. Μου το έχετε όλοι εξηγήσει. Μαζί της λειτουργώ με τα μάτια προς αυτή. Όχι με τα μάτια στον καθρέφτη. Μου έκανε μάγια. 
  - Ναι, ναι του έκανα μάγια, στον ύπνο του, δεν ήταν εκεί και η μανούλα του και πάει το παλικάρι !
 - Μου έκανε μάγια. Γιατί δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Απλά με κάνει αυτομάτως να αισθάνομαι ο άντρας και είναι επίσης ξεκάθαρο ότι εκείνη είναι η γυναίκα στο δωμάτιο. Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις επ' αυτού. Κουράστηκα τις απεγνωσμένες απόπειρες ανδρισμού από τις στρατιές με τις κακιωμένες. Και κουράστηκα και έδωσα όσα είχα να δώσω βρε αδελφέ. Πόλεμος τέλος. Χρειάζεται κάποια στιγμή και μια γαλήνη. Η ζωή, το αρσενικό και το θηλυκό. Και μικρά καυγαδάκια για αλατοπίπερο. Γιατί να ξεσκιζόμαστε ;
  - Ωραία, πήγαινε τώρα να πλύνεις τα πιάτα σαν καλό αρσενικό και να πω κι εγώ τα υπόλοιπα. 
- Γαμιέσαι, τώρα ρε μωρό... λέει ο Δημήτρης και σηκώνεται να πάει. Να την αλλάξω τη τζαζ ; 
  - Να τη δυναμώσεις λίγο, του κάνει ο Νικόλας. Για λέγε κι εσύ...Μυρτώ ; 
- Ξέρεις, πως να το πω, ξέρεις, δεν είμουν και λίγο, ταλαιπωρημένη. Έτσι όταν άρχισε να ξεδιπλώνει αυτά, αυτά που τον κάνουν ιδιαίτερο τον Δημήτρη,  ΜΗ ΚΡΥΦΑΚΟΥΣ, ΔΟΥΛΕΥΕ ! , μαγεύτηκα. Δηλαδή, δεν φανταζόμουνα ότι μπορώ να ανοίγω και να ανοίγω σελίδες και εκφάνσεις του και η μια να αποδεικνύεται πιο ενδιαφέρουσα από την άλλη. Δε το είχα ξανασυναντήσει. Απλά είχα κάνει το αγροτικό μου και είχα γράψει μέσα από το καφάλι μου με ΠΗΧΙΑΙΟΥΣ τίτλους : ΜΗΝ ΟΡΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΑΣΕ ΤΟΝ ΝΑ ΑΠΛΩΣΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΗΡΕΜΑ ΟΛΗ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ. Αυτός εδώ ο άντρας έρχεται με νέα από εκεί έξω κάθε μέρα. Είναι σε δημιουργική φάση, τρελαμένος με αυτό που κάνει και χαίρεσαι να τον σπρώχνεις εμπρός. Το μόνο που κάνω είναι να ακούω τα θέλω του. Αν μπορώ χώνομαι να βοηθήσω, αν δεν εγκρίνω του δίνω χώρο. Παλιότερα όλους τους δοκίμαζα κάθε μέρα. Αν τους επηρρεάζω αρκετά, αν είναι ολάκεροι στραμμένοι προς τα εμένα. Έτσι ζύγιζα τις σχέσεις. Αυτό το τριπάκι ήτανε ένα αδιέξοδο. Άσε που κρατούσα κι αποστάσεις. Αποφάσιζα εγώ για όλα. Πόσο θα παραβιάσει ο άλλος τον ζωτικό μου χώρο... δεν υπήρχε περίπτωση να παραχωρήσω δικαιοδοσία. Ξέρεις η ατάκα μου του Βαλεντίνου ήταν πάντα καλύτερα μόνη παρά πληγωμένη. Μέχρι που με είδα στο καθρέφτη. Και μόνη και πληγωμένη. Και είπα... πάρτο αλλιώς ρε φιλενάδα. Δίψασα... 
   Πϊνει με όρεξη το κατακάθι από το κρασί και κοιτά χαιρέκακα το άδειο μπουκάλι... :
  - Ξέρεις Νικόλα, πως να το πω, ξέρεις έρχεται μια στιγμή που πρέπει να αφήσεις να κοιτάξουν μέσα σου γιατί δεν έχεις και πολλά ακόμη περιθώρια. Αυτό είναι ένα βήμα που ή το κάνεις εγκαίρως ή ποτέ. Με την πανοπλία που τριγύριζα δεν έβγαζε ο κόσμος άκρη. Και αφέθηκα σε τούτον τον άντρα. Να με ψάξει έως μέσα. Στα απόκρυφα που δεν είναι μοναχά τα κάτω από τα εσώρουχα. Είναι κάτω από τα εσώψυχα. Κι όταν μου έκανε κάτι που με συγκλόνιζε, αφηνόμουν να δείχνω απλά συγκλονισμένη. Κι όταν με πείραζε πολύ  τσίριζα αυτομάτως. Δεν το έπαιξα με τούτον politically corect.    
  Κοιτάζει το ποτήρι που όσο και να το στραγγίσεις, έχει στο βάθος μια επίμονη μπορντώ κηλίδα...
- Του έδωσα να δοκιμάσει τις κηλίδες μου. Πήρα ρίσκο. Αν στοιχημάτιζα τις νύχτες ; Σαν τζάνκι. Πέρασα πολλά σκαμπανεβάσματα και αυτομασιγώματα. Παλιά ήμουν όμως με το ζόρι κυνική. Και δε μου τό' χα. Άφησα πλέον ό,τι θεωρούμε φρουρό της υστεροφημίας μας, να σχολάσει. Ξέρεις, κάθησα και είπα στον εαυτό μου μια ημέρα στο μπαλκόνι εκεί στην άκρη άκρη...έχεις κάτσει στο μπαλκόνι άκρη άκρη ε ; Είπα... Μυρτώ για να σε νοιάζει η υστεροφημία σου, πρέπει και να έχεις σκοπό να τελειώσεις ωραία. Αλλιώς δε γαμιέται ;      
   - Μυρτώ μου ;  Δεν το έχω κάνει ακόμα αυτό. Χρειάζεται ένα μινιμουμ ανταπόκρισης. Εκείνος ; Θέλω να πω, κατάλαβε ότι κάτι διαφορετικό παίζει ;
  - Εκείνος ήταν θετικός. Ήμουν για μια φορά κωλόφαρδη...Μου 'κατσε στο λευκό. Εκείνος απλώθηκε μπροστά μου χαλαρός, σε ώρες ξεκούδουνες και τι να σου πω... μεταξύ μας, ο τύπος  θάμπωνε ! Ένας άντρας που αφήνει το αντριλίκι και περνάει στην επόμενη πίστα. Μπρός στα μάτια μου. Έκλαιγε στο σινεμά, έβγαζε φωτογραφίες τις στιγμές μου και μετά ξεχνούσε ότι υπάρχω. Έμενε στη γλύκα των πραγμάτων σαν ναρκωμανής.  Καθόταν τη νύχτα και έγραφε και έγραφε και το πρωί κοιμόταν πάντοτε προς το πλευρό μου. Δεν έχω δει την πλάτη του στο κρεβάτι. Αν έχω δει πλάτες στη ζωή μου Νικόλα... Οι παλάμες του έψαχναν το χέρι μου και το καταβρόχθιζαν σαν αρπαχτικά. Σε δυό μήνες άλλαξε σπίτι και δουλειά. Έγινε δημοσιογράφος στα σαρράντα εφτά. Στην αρχή νόμισα ότι βουτάει στο κενό. Μετά κατάλαβα ότι τώρα μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει. Γύρισε ένας διακόπτης μέσα του. Και επιμένει ότι το χέρι που τον γύρισε είμαι εγώ. Εγώ πιστεύω ότι ωρίμασε. Δεν έχω λόγια. Ρώτα τον. Πάω στην τουαλέτα. 
    Ο Νικόλας μάζεψε τα ποτήρια και τα πήγε στον πάγκο. 
   - Δημήτρη να φεύγω σιγά σιγά. Είμαι χαρούμενος που σε βλέπω έτσι. Απόφθεγμα ;  
- Να μη φύγεις. Να πας κάτω και να πάρεις από το καπνοπωλείο άλλο ένα κόκκινο. Έχει Sirah, Αντωνόπουλο πάρε. Αργά αρχίζει η καλή εξομολόγηση, αυτή που έπρεπε να γίνεται στις μπάρες. 
   - Όχι, όχι, σοβαρά, θα σας αφήσω. Δε θέλω να αποτελειωθώ, Τρίτη αύριο, αλλά πες.
  Ο Δημήτρης γυρίζει και κοιτάζει την πόρτα που κρύβει τη Μυρτώ. Σκέφτεται λίγο...
- Ευλογημένη να 'ναι. Έκανε την απλότητα ευαγγέλιο και με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια. Ξέρεις Νικόλα ; Δεν είναι και καμιά Θεά. Είχα πιο όμορφες. Δεν είναι σούπερ τάλεντ, δεν είναι το φαινόμενο του σεξ. Είναι απλά συμβατή ! Έχει αυτή την εποχή μια ωριμότητα, όση χρειάζεται για να διεκδικεί τα απολύτως απαραίτητα για την συναισθηματική της επιβίωση. Και όπως μου τα στρώνει εμπρός, απλά, σταράτα, γίνονται κατανοητά και τα υπηρετώ με όρεξη μεγάλη. Με βουλιμία. Γιατί δε ψάχνω τα κουμπιά της. Είναι εκεί. Εγώ τα βλέπω. Εκείνη είναι σίγουρη ότι θέλει να της πατηθούν. Και όλα παίρνουνε το δρόμο τους. Είναι καιρός, που ξέχασα εκείνο το συναίσθημα που έχεις, όταν, ό,τι και να κάνεις είσαι λάθος. Τι τρέλα !!! Τι τρέλα έχουμε περάσει με πολλές. Αυτήν εδώ τώρα θα παλέψω και θα διεκδικήσω να την κρατήσω. Θα σκουπίσεις κανά ποτήρι ρε μαλάκα ή θα με καμαρώνεις ;
   Η Μυρτώ χτυπάει την πόρτα του μπάνιου τρεις φορές και άλλη μια από μέσα. Ανοίγει :
- Αντράκια βγαίνω κι όποιον βρίσκω φτύνω. Για που το 'βαλες μικρέ ; .. κάνει στον Νίκο.
   - Φεύγω κοριτσάρα μου. Να τον χαίρεσαι. Τελευταία φορά που τα ήπιαμε ήτανε ..κοντά στην ημερομηνία λήξης. Τώρα τον βρίσκω εδώ φρέσκο. Μπουκιά και συγχώριο.... για τις πατάτες με το μάραθο λέω, μπουκιά και συγχώριο. Σας αφήνω, ναι ;
 - Επιμένεις ; Δε θα τα βάψουμε και μαύρα, λέει η Μυρτώ. Και κλωτσάει τον Δημήτρη. Εκείνος αμολάει ένα πονεμένο γαμώτο και την πιτσιλάει με σαπουνάδες από το νεροχύτι. Ο Νικόλας φοράει τα γάντια γελώντας. 
     Και ο Δημήτρης γυρίζει και, κοιτώντας τη Μυρτώ, του λέει :  
  - Θυμάμαι το βράδυ στο Groove's και την απογοήτευση. Σου είχα πει για τη Μυρτώ.... χαμένη περίπτωση. Εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπα παρά μια βιτρίνα. Φύγε και σκέψου απόψε, φίλε.. τι θα γινόταν αν δίναμε λίγο χρόνο στις παλιές μας γνωριμίες ; Κόντρα στη μόδα χτυπάω και φεύγω, κόντρα στον αγώνα ταχύτητας των ημερών μας. Στο κάτω κάτω εκείνος που θα συζήσεις δεν είναι στοίχημα σε πρακτορείο. Θέλει λίγο παραπάνω σκέψη. 
Καλό σου βράδυ. Ευχαριστούμε που μας έκανες παρέα. Τα λέμε στο Groove's...
   

Θυμάσαι μια φράση από τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα ρε φίλε ; Λέει ο Νικόλας στην πόρτα...
    "Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια εντελλώς ανεξερεύνητη πλευρά"  Θυμάμαι... Bruckner ... κι εσύ να το θυμάσαι μικρέ.

      Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια εντελλώς αναξιοποίητη πλευρά  λέω εγώ. Κρίμα κι άδικο να καταλήγει στον κουβά.

οι λαιμοί μέσα από τις γραβάτες

   Ας αναλύσουμε λίγο αυτό που συμβαίνει τώρα στις Βρυξέλλες. Γιατί η έξαψη των ημερών είναι μεγάλη. 

    Πρόκειται για πολεμο ; Για την μητέρα των μαχών ; Και είναι Μέρκελ VS Τσίπρας το μοιραίο ζευγάρι ;  Όχι !  Αλλού είναι οι δομικές δυσκολίες και θα αποδειχθεί σύντομα...  Στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ.  Αυτό πιστεύω. Στους οργανισμούς που στελεχώνονται όχι από εκλογές αλλά από δοτούς τραπεζίτες. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο που δεν απειλείται από τις εκάστοτε "ανεξάρτητες" εθνικές εκλογές, ακόμα και αν αυτές διεξάγονται σε χώρες του G20 , στη Γαλλία ή την Γερμανία. Ας δούμε την πορεία δυό ..δοτών ανθρώπων :  

   O Mario Draghi είναι ο πρώτος. Είναι ένας ήρεμος διορατικός και ευφιής λάτρης του κομψού ντυσίματος και των τέλεια δεμένων γραβατών. Έχει συνεπή και μακρά πορεία.
   Διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών της Ιταλίας με αντικείμενο όλες τις ιδιωτικοποιήσεις της περιόδου ( 1994-1995 ) παραδίδει με επιμέλεια όλα τα "φιλέτα" σε ομίλους συμφερόντων της Goldman Sachs. Γρήγορα αυτό του αναγνωρίζεται ...
   Αντιπρόεδρος της Goldman Sachs με αρμοδιότητα την Ευρώπη ( 2002-2005 ) , Διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας ( 2005-2011 ) , Αντικαταστάτης του Τρισέ στο τιμόνι της ΕΚΤ ( Ευρωπαϊκής Κοινής Τράπεζας ) έκτοτε. Δεν πρόκειται για κάποιον αδιάφθορο.
   Θυμάστε πως βρεθήκαμε εδώ μέσα ; 
   Το 2000 η Golfman Sachs ήταν ο συνεργάτης στο φτιασίδωμα των Ελληνικών οικονομικών στοιχείων προκειμένου η χώρα να μπει από το παράθυρο στο Club.  Τους εξυπηρετούσε η Ελλάδα και η Πορτογαλία και η Ισπανία εντός . O Ντράγκι ξέρει. Από μέσα ! Ποτέ δεν έχει εκφραστεί επισήμως αλλά είναι σίγουρο ότι όταν πίνει το απεριτίφ με τους ομοίους του χαμογελάει με το τσαντήρι της Ελλάδας και τα μικροσκοπικά νούμερα που απασχολούν κάθε τόσο τους συνδαιτημόνες στο μεγάλο φαγοπότι.  Είναι παράπλευρη απώλεια το να νταντεύουν κυβερνήσεις μικρών λαών ώστε να επιτευχθεί με τον πιο αναίμακτο τρόπο ο μακροπρόθεσμος στόχος του ενός νομίσματος, μιας αγοράς εργασίας, μιας καταναλωτικής συμπεριφοράς και μιας μηχανής παραγωγής σε όλο τον δυτικό κόσμο. Και μετά και στον υπόλοιπο. Next stop =1 $ =  1 € = 100 ¥  

 Η Christine Lagarde έγινε υπουργός Εμπορίου της Γαλλίας (2005-2007), υπουργός Γεωργίας και Αλιείας (2007) στην κυβέρνηση του Φρανσουά Φιγιόν και λίγο μετά  ο Νικολά Σαρκοζί την όρισε υπουργό Οικονομικών, Βιομηχανίας και Απασχόλησης. Ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας η Κριστίν Λαγκάρντ κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας (δεν διαπιστώθηκε μίζα) στην πολύκροτη «υπόθεση Ταπί» το 2007. Ο αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί είχε απαιτήσεις από την τράπεζα Credit Lyonnais για πρόσθετες οφειλές από την πώληση της εταιρείας Adidas, αλλά στο μεταξύ η τράπεζα είχε ρευστοποιηθεί και τις υποχρεώσεις της είχε αναλάβει κρατικός  μηχανισμός. Η Λαγκάρντ όρισε ένα δικαστικό συμβούλιο να διαιτητεύσει την υπόθεση και ο στενός φίλος του Σαρκοζί, ο Μπερνάρ Ταπί, έλαβε από το κράτος μετά την «πρωτοβουλία» της  Λαγκάρντ αποζημίωση ύψους 285 εκατομμυρίων ευρώ. Παρά το οικονομικό σκάνδαλο η γαλλική δικαιοσύνη δεν ερεύνησε ποτέ σοβαρά την υπόθεση. 

Ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας η Κριστίν Λαγκάρντ κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας (δεν διαπιστώθηκε μίζα) στην πολύκροτη «υπόθεση Ταπί» το 2007.

Ο αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί είχε απαιτήσεις από την τράπεζα Credit Lyonnais για πρόσθετες οφειλές από την πώληση της εταιρείας Adidas, αλλά στο μεταξύ η τράπεζα είχε ρευστοποιηθεί και τις υποχρεώσεις της είχε αναλάβει κρατικός  μηχανισμός.

Η Λαγκάρντ όρισε ένα δικαστικό συμβούλιο να διαιτητεύσει την υπόθεση και ο στενός φίλος του Σαρκοζί, ο Μπερνάρ Ταπί, έλαβε από το κράτος μετά την «πρωτοβουλία» της  Λαγκάρντ αποζημίωση ύψους 285 εκατομμυρίων ευρώ.

Παρά το οικονομικό σκάνδαλο η γαλλική δικαιοσύνη δεν ερεύνησε ποτέ σοβαρά την υπόθεση και το σύστημα που προώθησε την Κριστίν Μαντλέν Οντέτ Λαλουέτ/Λαγκάρντ σε όλη της ζωή, την επέλεξε ως διάδοχο του Ντομινίκ  Στρος Καν στ

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-anthropoi/443/140536/pa-ea-aea--st-agkt#sthash.lR3zstiW.dpuf

Christine Madeleine Odette Lallouette - Lagarde

Christine Madeleine Odette Lallouette - Lagarde

 Αντιθέτως, μάλιστα...  Η Κριστίν Λαγκάρτ διαφυλάχτηκε και μετά ανασύρθηκε από τις εφεδρείες για να συμμαζέψει την εικόνα του Δ.Ν.Τ. στις 5/7/2011. Αντικατέστησε τον Ντομινίκ Στρός Καν που είχε αρχίσει να ξαναξεσκονίζει κρυφά τις θεωρίες του Κέϋνς χωρίς να ενημερώσει τα αφεντικά του. Ο Ντομινίκ πρέπει να ξεστόμισε κάτι πολύ χοντρό σε κάποιο forum του Νταβός για να του στήσουν μια τέτοια διαπόμπευση με τον ίδιο τρόπο που τακτοποίησαν παλιότερα την "φήμη" ενός πολλά υποσχόμενου αλλά πολύ φλύαρου δημοκρατικού προέδρου με το όνομα Μπιλ Κλίντον. Ο φουκαράς ο Ομπάμα τώρα δε βγάζει το πουλί του από τα φερμουάρ ούτε για να κατουρήσει... Η Κριστίν Λαγκάρντ υπήρξε σύμβουλος σε προεδρικό γραφείο των ΗΠΑ όταν σπούδαζε. Δεν διέπραξε λάθη. Ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Ούτε αυτή χαρακτηρίζεται αδιάφθορη.

    Αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στο τιμόνι του εγκατεστημένου συστήματος της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης, δεν μπορούν να αφουγκραστούν τις κοινωνίες. Ο λόγος είναι ότι επιλέγονται για να εφαρμόσουν συγκεκριμένη πολιτική. Ούτε πόντο έξω. Αντιθέτως οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί μπορεί να πάρουν το μέρος των λαών, και πάλι από ίδιον συμφέρον αλλά κομμάτια να γίνει. Εκεί ας ψάξουμε φωνές συμπάθειας

    Τι είδους πάνελ σχηματίζεται στους θεσμούς με τέτοιους ανθρώπους από τη μια και τον Γιάνη απέναντι ; Πρέπει να δούμε τι εστί Γιάνης από την πλευρά τους. Ο ΥΠΟΚ της Ελλαδίτσας ; Όχι μόνο. Είναι μια κλωστή που κρέμεται από ένα σκληρά πλεγμένο πλεκτό.
    Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι θιασώτης ενός οικονομικού think tank του Οικονομικού Πανεπιστημίου ( Austin Lyndon Johnson Graduate School of Public Affairs) στο Τέξας. Πρόκειται για νεοΚεϋνσιανούς οικονομολόγους οι οποίοι είναι θιασώτες της συγκράτησης της απληστίας του Καπιταλισμού. Αυτό προϋποθέτει ρυθμιστικά πλαίσια λειτουργίας χρηματαγορών και τραπεζικών ιδρυμάτων ώστε να μην προκαλέσουν γενικευμένη επανάσταση των λαών & επάνοδο σε χρόνια αταξίας. Δεν πρόκειται για κομμουνιστές. Πρόκειται για σώφρονες καπιταλιστές. Η επιλογή του Αλέξη να στείλει στο πάνελ τον Βαρούφ είναι συνεπώς εντός θεσμικού πλαισίου της Ευρώπης και κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί ακόμη και να συνενώσει φωνές. Πίσω από τον διαπραγματευτή με τα δερμάτινα υπάρχει ισχυρή ακαδημαϊκή φιλοσοφία της οποίας είναι απλά ο κομιστής. Διαμορφωτής της είναι ο Τζέϊμς Γκόλμπρεϊθ. Προσωπικότητες του συγκεκριμένου ακαδημαϊκού ρεύματος είναι επίσης ο Robert D.Auerbach με θητεία στη FED του Άλαν Γκρίνσπαν, ο Thomas Ferguson του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, ο Richard Parker του Χάρβαρντ και ο Norman Bimbaum της Georgetown. To κεντρικό τους moto είναι το ακόλουθο : Το χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί ξεχάστε το.Κοιτάξτε να αναπτύξετε τις αγορές ώστε να ανοίξουν θέσεις εργασίας και χτυπήστε την ανθρωπιστική κρίση, γιατί έρχονται χειρότερες μέρες. Και εκκολάπτεται και ένα νέο αυγό του φιδιού...
    Οι ακαδημαϊκοί της παραπάνω σχολής σκέψης λοιπόν τονίζουν "είναι ξεκάθαρο τι χρειάζεται τώρα η Ελλάδα : οικονομική ανάκαμψη, με στήριξη από τη σημαντική χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, θέσπιση μέγιστου πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ, με κάποια χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση των χρεών της, συσχετισμό της εξυπηρέτησης του χρέους με κάποια ουσιώδη ανάπτυξη και με δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που θα περιλαμβάνουν πάταξη της διαφθοράς και αποδυνάμωση των οικονομικών δυνάμεων των ολιγαρχών".

   Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν θεωρήσουμε ότι εκφράζεται από το Ευρωκοινοβούλιο, δεν είναι πολύ μακριά από αυτές τις σκέψεις. Τα κράτη μέλη όμως διοικούνται από εθνικιστές όπως συμβαίνει συνήθως. Ο νέος εθνικισμός είναι ο οικονομικός εθνικισμός. Προκειμένου μια εθνική κυβέρνηση και η κεντρική της τράπεζα ( π.χ. της Ισπανίας ) να  υποστεί πλήγματα στο αξιόχρεό της προτιμά την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και την "ευμένεια" των οίκων αξιολόγησης ώστε να μπορεί να αναχρηματοδοτεί ένα χρέος που ποτέ δε θα αποπληρωθεί. Μια διεθνής συνδιάσκεψη για το χρέος είναι πιστωτικό γογονός...

   Πρέπει μέσα από αυτό το πρίσμα να διαβάζουμε τις εξελίξεις. Δεν γίνεται να χωρίζουμε τους Έλληνες και ξένους ηγέτες σε προδότες και σωτήρες, ούτε σε φιλλέληνες και  μισέλληνες. Τους εκλεγμένους από τους λαούς πρωθυπουργούς νομίζω πρέπει απλά να τους αντιμετωπίζουμε ως αντιπροσώπους σχολών σκέψης. Και αν το κάνουμε αυτό θα πάψουμε να θεωρούμε την κάθε διαπραγμάτευση πόλεμο και ίσως να πετύχουμε πολύ περισσότερα με το γάντι. Γιατί το εκτόπισμά μας είναι ελλειπές για να πάρουμε όλη την Ευρώπη στην πλάτη μας. Αντιθέτως μπορούμε να έχουμε σύμμαχο ακόμη και την Μέρκελ. Είναι πιο διαλλακτική από τη Λαγκάρτ και τον Ντράγκι. Γιατί το σύστημα θα αποβάλλει εκείνην πιο εύκολα... άρα την ενδιαφέρει η απήχησή της στις μάζες των Ευρωπαίων ψηφοφόρων...Για αυτό εξάλλου έχει εκφραστεί υπέρ Ευρωπαϊκών Οίκων Αξιολόγησης κάτι που το σύστημα της των τραπεζιτών της το απέκλεισε ως out of question... 

    Σκιτσογράφοι, Bloggers και απλοί πολίτες καλύτερα να ξέρουμε που ελοχεύει ο εχθρός.  Γιατί αν προετοιμάζεις τον κόσμο για μια nockdown μονομαχία Τσίπρα Μέρκελ μπορεί στο τέλος να αποδειχθεί μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Καλύτερα σεμνότερα τη μπάλλα. 
Με το φτωχό μου το μυαλό, τη Μέρκελ πιο από δίπλα. Αυτό. 

  Υ.Γ. 
   Αμερική. Πολλά βλέμματα είναι στραμμένα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες με ερωτήματα για την στρατηγική των. Ο Γκάλμπρεϊθ εξηγεί :    Η Αμερική βλέπει τη μεγάλη εικόνα, δεν θέλει να δει την Ευρώπη να κατακερματίζεται, δεν θέλει να δει χώρες να τις πετάνε έξω από την Ευρωζώνη, δεν θέλει πολιτική αστάθεια σε μια χώρα που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Γηραιάς Ηπείρου. Νομίζω πως οι ΗΠΑ στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα πως είναι ζήτημα ασφαλείας, όπως εξελίσσεται η κατάσταση στην Ουκρανία και τη Συρία, να υπάρχει σταθερότητα στην Ελλάδα. Αυτά είναι τα κυρίαρχα ζητήματα στο μυαλό των Αμερικανών αξιωματούχων πρωτίστως και δευτερευόντως η οικονομική διαχείριση της ελληνικής οικονομίας που είναι πολύ μικρή. 
   Αυτό σημαίνει πως από την άλλη μεριά του Ατλαντικού οι παρεμβάσεις είναι και θα είναι καθαρά πυροσβεστικού χαρακτήρα, αν και εφόσον οδηγηθούμε σε μια ρήξη. 

  

modern Vallentine likes sudden death

    Ευθανασία που πάει να πει τραβάς μια πρίζα. Οι έρωτες τελειώνουν πλέον με ένα κλικ. Ή με ένα  κλικ λιγότερο... Γιατί το δυαδικό έγινε ... μονωδία. Γιατί ο ηλεκτρισμός κατέβηκε σε τάση από τις ψηλές και καταπληκτικές του αγγίγματος σε πληκτικές του ενός μονάχα byte. Πέρασε από τα δάχτυλα στα πλήκτρα.Όσο για πίσω ; ..ξέχασε να γυρίσει. Με απο(κ)λύεις με ένα κλικ και δεν βιώνεις τίποτα, από συνέπειες. Γυρνάς (ιστο) σελίδα. Εσένα θα σε χαίρονται οι δικοί σου "followers". Και μένα οι δικοί μου. Κάθε κατεργάρης στο σύμπαν του. Ας είναι εικονικό. Στον ενικό. Ας είναι.  
   Ευθανασία που πάει να πει τραβάς μια πρίζα. Με παραδίνεις στα κίτρινα, τα καλώδια της γείωσης. Να πεθάνω στη ψηφιακή αφάνεια. Η καύση του κορμιού που ύμνησες θα φέρει 1 terra τέφρα. Να πεθάνω, απροσδόκητα. Ποιός αντέχει πλέον τη διαδικασία του αποχαιρετισμού ; Κανείς, εκτός αν είναι ψηφιακά αναλφάβητος. Μονάχα οι φτωχοί, οι ακαλωδίωτοι, οι παρίες. Κλικ.
    Ευθανασία που πάει να πει τραβάς μια πρίζα. Τριφασική η απόρριψη. Messenger, inbox και sms σε μια δαιμονισμένη σιωπή. Η απουσία σου ανακοινώνεται σε 4G. Και σαν να μη φτάνει το μαρτύριο, false allerts να καταφθάνουν σαν τις πτήσεις. Η δική σου, μοναχά ακυρωμένη. Χιονοθύελλα στα matrix και ένα ρίγος ατελείωτο. Μιλιούνια άσχετοι μου στέλνουν τη χαρά, τραβηγμένη απ' τα μαλλιά με 10mpixels. Ανακατεύομαι. Και θέλω να ξεράσω. Πως γίνεται αυτό ψηφιακά ;
   Modern Vallentine loves himself. He likes sudden death.
   Keep burning guys, my darling..

αναστροφές

   Μια λακούβα με νερό δίπλα στο ρήθρο φέρνει τα πάνω κάτω. Νιώθω την παλάμη σου έτοιμη για χάδια και για ανάστροφες συγχρόνως. Εσύ Ζωή ; Τι θα μου δώκεις ;
   Μαξιμαλιστές και αμοραλιστές μέσα σε καλάθια με έδρανα κρώζουν επικήδειους ή αν θες εσύ θριαμβικούς. Λόγους. Νερό τους φέρνουν φρέσκο οι κοπέλλες, που είχαν μπάρμπα στη Κορώνη. Όλα καλά.
   Η επέλαση του ανθρωπισμού αφήνει πίσω πτώματα. Τι άλλο να αφήσει. Γάντια κόκκινα σε πρωτοσέλιδα κίτρινα. Μέσα οι γροθιές κρατούν από πενήντα ευρώ. Οι υπόλοιπες γροθιές θα μείνουν στην απέξω. Οι αθώοι πάλι στο απόσπασμα.
   Προδότες φύγανε και ηγέτες ήρθαν. Already seen, γαλλιστί Déjà vu και ελληνιστί τον κακό μας τον καιρό Φλεβάρη μήνα. Ηλία τα παιδιά ψάχνουν τα γάντια. Κλειστά σχολειά, Mikel γεμάτα. Λόγια γαμάτα. Αυτιά κλειστά. Εσύ Ζωή τι θα μου δώκεις ; 
   Χρυσή. Αυγή, εφημερίδα της αριστεράς. Αυγερινός στα μαύρα Πούλια. Το σκάκι έχει άσπρα που παίζουν πρώτα και κόκκινα. Τα μαύρα θα μαζέψουν τα στοιχήματα.
Ξυπνώ κοπρίτης και κοιμάμαι ήρως. Ο Μικρός. Εκλιπαρώ για μια ατάκα του μεγάλου Ομπάμα. Εκείνος έχει Ε κεφαλαίο. Είναι κεφάτος είναι ο Βερόπουλος. 
    Μια λακούβα νερό. Ακίνητο. Χωράει τη μισή μου ιστορία. Κτίρια, ουρανό τρόλεϊ και πεζούς που με πρησμένα πόδια συνεχίζουν. Έχουν τουλάχιστον τα δυό. 
    - Εσύ Ζωή τι θα μου δώκεις ; 
  - Τη δόση σου.

Karl fuckin' Robin Hood

      Το μίγμα Κευνσιανής οικονομικής πολιτικής και έντονης συναισθηματικης φόρτισης που παρουσιάστηκε χθες στις προγραμματικές από τον Αλέξη Τσίπρα, είναι πρωτόφαντο στα Ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά. Θα το χαρακτήριζα ηρωϊκό νεομαρξιστικό, εξού κι ο τίτλος μου. Εξηγούμαι :
     
       Στα νέα οικονομικά μοντέλλα του Paul Krugman και του Joseph Stiglitz που αφορούν καπιταλιστικές οικονομίες και εδράζονται στα διδάγματα της μεγάλης κρίσης, μπορούμε να διαβάσουμε από Νομπελίστες τις προτάσεις του Σύριζα.
      Προτείνουν πλέον ξεκάθαρα μια ρύθμιση της οικονομίας 
με ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίσει την ασωτία των πολύ μεγάλων για να πτωχεύσουν τραπεζών. Προτείνουν έλεγχο των δανείων που μοιράζονται με αυστηροούς τεχνοκρατικούς όρους. Προτείνουν πίεση προς τους τραπεζίτες ώστε όταν δανείζονται με 0.5% να περνάνε το χρήμα στην πραγματική οικονομία και μάλιστα με 3% και όχι με 11... Προτείνουν ενίσχυση της αναδιανομής πλούτου από την ελίτ του 10% προς το υπόλοιπο 90%. Θεωρούν ότι μια επιβάρυνση με φόρο ενός πολύ εύρωστου θα στερήσει από την αγορά ένα μικρό ποσοστό της καταναλωτικής του συνήθειας ( αντί για Volvo θα πάρει Passat ) ενώ αν το ίδιο ποσό το δώσεις στον φτωχό θα το ξοδέψει αυτομάτως ολόκληρο στα μαγαζιά τους οδοντίατρους και τα φροντιστήρια. Δεν πιστεύουν πια ότι η φθηνή εργασία φέρνει στρατιές από επενδυτές. Πιστεύουν ότι μια αύξηση των μισθών δεν μπορεί να πτωχεύσει μια σωστή επιχείρηση. Πιστεύουν ότι ο δημόσιος πλούτος είναι καλύτερα να αξιοποιείται από εγχώριο εργατικό δυναμικό. Πιστεύουν ότι το κράτος πρέπει να γίνει επιτέλους αυστηρό όταν επιλέγει προμηθευτές. Οι φαρμακοβιομηχανίες και οι προμηθευτές οπλικών συστημάτων για παράδειγμα πρέπει να συμαζευτούν. Για την ασφάλιση προτείνουν να αφήσουμε κατά μέρος τη μανία με τα νούμερα μια και είναι ελαφρώς ηλίθιο να λέμε ότι σε τριάντα χρόνια θα σκάσει μια βόμβα στα χέρια μας. Ο πολύ μακρύς χρόνος προβλέψεων στα σύγχρονα οικονομικά θεωρείται ολέθριος ρομαντισμός λόγω των αλλεπάλληλων και απρόβλεπτων ντόμινο γεγονότων που ανατινάζουν κάθε δυό και τρεις τους σχεδιασμούς. Προτείνουν ξανά δίχτυ ασφαλείας προς την τρίτη ηλικία με διογκωμένο δημόσιο τομέα. Προτείνουν Δημόσιες Δαπάνες με υψηλό πολλαπλασιαστή ( ένα έργο που γίνεται στις υποδομές ενός νησιού π.χ. επιφέρει πολλά παράπλευρα ωφέλη εκτός από τις 200 θέσεις εργασίας που θεσπίζει, ενώ η μίσθωση ενός ορυχείου σε Καναδούς όχι & τόσα). Προτείνουν διαιτησία ώστε να μην πτωχεύσουν οι μικροί οφειλέτες γιατί αυτοί θα είναι μια μόνιμη πληγή πρόνοιας του αυριανού κράτους. Προτείνουν να μην κατευθύνονται πόροι προς την σωτηρία εταιριών γιατί τελικά μια πολύ άρρωστη εταιρία ( π.χ. η ΠΑΕ ΑΕΚ ) είναι καλύτερα να σχολάσει και να επανιδρυθεί. Μέχρι εδώ τα πράγματα φαίνονται λογικά, ε;

  Γιατί λοιπόν είναι η νέα κυβέρνηση τόσο απομονωμένη σε όλο το Ευρωπαϊκό σκηνικό ; Για αρκετούς λόγους...
  1. Η δημοσιονομική μας ασωτία διδάσκεται στα πανεπιστήμια εδώ και μια δεκαετία ως τραγικό περιστατικό. Είμαστε περιώνυμοι.
  2. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αναζωπύρωση ψυχροπολεμικών καταστάσεων και διεθνών ασύμμετρων απειλών & τα ...διεθνή media δεν ξοδεύουν χρόνο για τους φτωχούς πολίτες στις "ήσυχες" χώρες. Ασχολούνται με πολέμους και με τους νεκρούς .
  3. Αντιπροσωπεύουμε το 2% του Ευρωπαϊκού προυπολογισμού και οι απόψεις μας είναι ψιθυρίσματα. 
  4. Ολοένα και περισσότερα τραπεζικά στελέχη παίρνουν απόσπαση από τα χρηματιστήρια και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε κυβερνητικές θέσεις. Αυτοί ξέρουν ότι το πολύ χρήμα βγαίνει στα παράγωγα και τα στοιχηματικά ντηλ και όχι στα εργοτάξια και τις φάμπρικες. Το διοικητικό σύστημα στην Ευρώπη είναι βαθειά διαβρωμένο.
      Τι μπορεί να γίνει ;  Δεν είμαστε πια, κυρίαρχο κράτος. Θαμπωμένοι από τα προνόμια της ευρωπαϊκής ταυτότητας προσχωρήσαμε σε μια οικονομική ένωση η οποία κοιμάται τώρα δεξιά και για να αλλάξει πλευρό χρειάζεται πενταετίες.
     Ή θα περιμένουμε τους podemos και τους irlandemos να συστρατευτούν μ' εμας κρατώντας εν τω μεταξύ αμυντική στάση στους κερδοσκόπους και κοροϊδεύοντας τημ εκάστοτε τρόϊκα
     Ή θα δώσουμε μια ξεκάθαρη εντολή στο σημερινό πολιτικό και επιστημονικό μας δυναμικό να μας καθοδηγήσει στην έξοδο από το club.
     Έχω την αίσθηση ότι αυτή την εντολή ζητούσε χθες βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας. Και υπέγραψε το αίτημά του με ένα συγκρατημένο δάκρυ.  

σε κενό αέρος

    Δεν υπάρχει ζώνη για να τη δέσω. Είμαι εγώ και η αναγούλα. Σε άδειο στομάχι. Η χειρότερη του είδους... Και νηστικιά και άρρωστη.  Κάποιος να με προσέξει ; 
    Φοράω με τις τελευταίες ρανίδες των δυνάμεών μου τα πιο φωτεινά χαρούμενά μου ρούχα. Βάφω τα χείλια μου ροζ, κουφετί. Απλώνω ένα σάλι, σημαία μου, σημαία του κινήματος των μοναχών ανθρώπων και σινιάλα σου κάνω. Κάποιος να με προσέξει ;
    Στέκομαι όρθια καθώς ο αέρας με διαλύει, παρασύροντας τα μισά μου ρούχα στο μαβί τσιμέντο, στον απόηχο του τραίνου που έφυγε, στο άρωμα της πίσσας και τη μυρωδιά της καμένης ελπίδας, στο μπετόν των αναστεναγμών. Κάποιος να με προσέξει ;
    Κάνω άλλο ένα βήμα εμπρός. Χρειάζονται άλλα πέντε. Κάθε συρμός που φεύγει με τραβάει ακόμα πιο κοντά. Στο χαντάκι με τις ράγες. Ακόμα τέσσερα. Κάποιος να με προσέξει ;
    Βγάζω μια φωνή, ξέπνοη, στα στασίδια πάει δε πάει, στο παγκάκι αποκλείεται, υπάρχουν άνθρωποι χειρότερα από μένα εδώ μέσα, δεκάρα δε δίνω, τώρα είμαι εγώ και το βουνό μου. Κάποιος να με προσέξει ;
    Παρνάει ένας βιαστικός. Θυμωμένος, καλύτερα, έξαλλος να πω. Τα μάτια του φωτιές. Μου δίνει μια και πέφτω δίπλα στο πεζούλι. Το τραίνο έρχεται τσιρίζοντας. Είμαι μια πιθαμή από το κενό. Το τραίνο σταματάει. Πόδια, ομπρέλλες, χαρτοφύλακες, καλτσόν με τρύπες και καρότσια με μωρά. Με βλέπει εκείνος. Περιμένει. Φεύγουν όλοι. Όχι αυτός.
   Το χέρι του έχει ρόζους. Το χέρι του έχει απεριποίητα νύχια. Το χέρι του έχει δύσμορφο αντίχειρα. Το χέρι του έχει φλέβες πεταχτές. Το χέρι του είναι
  ... το πιο τέλειο χέρι του κόσμου. 

r e s t a r t

     Καλά, ε ;  Είναι πολύ γαμάτο να ξαναξεκινάς ! Να διαλέγεις όχημα, βαλίτσα, μερικές φορές και όραμα, μη σου πω όνομα, πολύ γαμάτη φάση.
    Όλοι δικαιούνται μια επανεκκίνηση. Γιατί δεν το καταλαβαίνει καννένας αυτό ; Να έλθει ο μπαμπάς σου να σου δώσει στο χέρι όλα όσα τους χρωστάς, να πας να τους τα χώσεις και να πεις τους : Χαίρεται. ( Κούρεμα )
   Να σου σκάσει ένα λαχείο και να κλειδώσεις να φύγεις ένα τρίμηνο μοναχά για να ..σκεφτείς.   ( Γέφυρα )
    Να διαλέξεις φιλενάδες, να πας και να 'ρθεις σπίτια τους μέχρι να συμπεθεριάσεις και να ιδρύσεις ένα σωματείο νέο, με καλό σκοπό. ( Ανάταξη γεωπολιτικών συμμαχιών )
    Να γυρίσεις στο παλιό σου το γραφείο και να είναι φρεσκοβαμμένο με καινούργια καφετιέρα και γυαλιστερούς φοριαμούς, οι συνάδελφοι καταρτισμένοι και υπεύθυνοι και με το χαμόγελο στα χείλη. ( Διοικητική μεταρρύθμιση )
    Και όσο για το φρόνημα, μικρού παιδιού, ενός παιδιού που τον δεχτήκαν στο ωραιότερο παιχνίδι.  
     Η τέχνη της ζωής.
     Τα ρέστα μου.
     Rest  art .

    Μη κάνεις θόρυβο. Κοιμούνται τα παιδιά.
  

φόρτωσε σε κάποιον την ήττα σου

 " My old lady / Διαμέρισμα στο Παρίσι " σενάριο τραβηγμένο, στην υπηρεσία ενός καταπληκτικά ψυχοθεραπευτικού ρεζουμέ. Δυό ηττημένοι άνθρωποι, σαν εμάς, που ενηλικιώνονται στα 55. Γνωρίζονται κατά την εκκαθάριση μιας διαθήκης. Εκείνη πιστεύει πως υπηρετεί τη γραία μάνα της. Περιμένει να σχολάσει για να ζήσει. Η μάνα θα πει πως δεν της το ζήτησε αυτό ποτέ. Εκείνος ζει οργισμένος με τον αιωνίως εξαφανισμένο πατέρα του. Ερμηνεύει την απουσία ως απαξίωση. Δεν θα νιώσει ποτέ επαρκής γιός.  Η μητέρα εκείνης και ο πατέρας εκείνου, θα αποδειχθεί, ότι έχουν ζήσει μια ουσιαστική και ευτυχισμένη παράνομη σχέση πολλών χρόνων. Η εξαφάνιση είχε ταμπέλλα : Έρωτας στο τιμόνι των πραγμάτων.
     Και όταν λέμε στο τιμόνι, όπως συμβαίνει στις κομεντί και μερικές φορές και στα σοβαρά, οι δυό ηττημένοι θα γίνουν ένα ...νικηφόρον ζεύγος. Εκείνος - Εκείνη :  Kevin Kline - Cristin Scott Thomas
     Τώρα στο Βακούρα και συνεχώς στη ζωή...

     Αλήθεια, τι παίζει με τις μοίρες μας ; Αν η μάνα μας ήταν αλκοολικιά, ο πατέρας λαμόγιο, ένας δάσκαλος βλαμμένος και ένας κολλητός οχιά, το αποτύπωμά τους είναι ανεξίτηλο και καθοριστικό ;
     Αυτά που μας συμβαίνουν, μας αξίζουν ;  
     Αυτά που μας συμβαίνουν τα επηρρεάζουμε, τα πολεμάμε, τα αγνοούμε ή τα φοράμε ; Βασικό νομίζω στοιχείο είναι η πληροφόρηση. Η άμεση πληροφόρηση είναι ευθύνη των ενήλικων ανθρώπων και είναι ένα ποτήρι που πρέπει να το πίνουν όλοι.

   -  Έλα εδώ γιέ μου. Δεν με συνδέει τίποτε πια με την μητέρα σου. Έκλεισε για εμάς ένας κύκλος. Θα σκορπίσουμε ως οικογένεια και θα σου λείψουν πράγματα. Ήρθε κατά τη γνώμη μας η ώρα να κοιτάξουμε ο καθένας τη ζωή του, και πως να το πω, και εγώ και εσύ και η μάνα σου θα ζήσουμε από μια. Ζωή. Θα προσπαθήσω να μη σου το κάνω αβίωτο αλλά δε θα περιμένω να γίνεις τριάντα για να τα ανακαλύψεις. Δεν την αγαπώ. Στο λέω με συναίσθηση ότι θα σε ενηλικιώσει απότομα. Θύμωσε. Ξεπέρασέ το και τράβα εμπρός. Στο καινούργιο μου σπιτικό θα έλθεις για να στήσουμε ένα δωμάτιο για σένα. όταν θα αισθάνεσαι έτοιμος. Φέρε σε μένα τα αντρικά σου πράγματα. Κράτα στη μάνα σου ό,τι σε κάνει να μεγαλώνεις με ασφάλεια. Μπορείς αν θέλεις να μου κόψεις την καλημέρα. Παίρνω αυτό το ρίσκο.  Μπορείς να με χαρακτηρίσεις όπως θέλεις. Θα το αποδεχτώ. Αν αντιληφθείς ένταση ανάμεσά μας και άσχημους χαρακτηρισμούς, να μας συγχωρέσεις. Ποτέ δεν θα έχεις όλη την εικόνα για τη μαμά και το μπαμπά. Είμασταν εδώ πολύ πριν από σένα. Δεν θα είμαστε μαζί πια. Δυστυχώς. Συγχώρεσέ με. Όταν μπορέσεις, συγχώρεσέ με. Θα το περιμένω με αγωνία αυτό.

   -  Παληκάρι μου, ο μπαμπάς θα φύγει για λίγο από τη μανούλα γιατί χρειαζόμαστε ένα διάλλειμα. Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Θα φροντίσουμε να μη σου λείψει τίποτε. Είναι μια κακή φάση. Θα δούμε πως θα πάνε τα πράγματα. Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ... Και η μαμά επίσης. Να με παίρνεις τηλέφωνο όλη την ώρα. Νύχτα μέρα. Θα είμαι εδώ για σένα. Εντάξει ;
 
      Ποιά από τις δυό προσεγγίσεις είναι αποτελεσματικότερη για την εξέλιξη του έφηβου ; Εγώ νομίζω η πρώτη. Είμαι της σχολής "φάε το βάτραχό σου". Σήμερα σκληρός αύριο συνεπής. Και όλοι ξέρουν από τι ξεκινούν για να πάνε παρακάτω. Το συννεφάκι είναι επικίνδυνο εργαλείο...

      Υπάρχουν χιλιάδες ενήλικοι που κουβαλούν την οργή τους για τους γονείς τους σα μια δύσμορφη καμπούρα που τους εμποδίζει να περάσουν φυσιολογικά όλες τις μεγάλες πόρτες. Της εξέλιξης, της ωρίμανσης, της κοινωνικότητας, του ερωτικού χαρίσματος, της συμπόνιας, του ρεαλισμού και τελικά της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Γιατί να το αφήνουμε να συμβαίνει ;

    " Η οργή είναι εξαντλητική για τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Θα σε παρακαλέσω τώρα να με αφήσεις να ξεκουραστώ. " Maggie Smith .
      Νομίζω, η ατάκα της ταινίας.
    

Καλύτερα να αρχίσουμε τις προετοιμασίες...

     Είναι μερικές στιγμές που ο Αλέξης θα θυμάται όταν εμείς όλοι θα τις ξεχάσουμε. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψεις ποιές τακτικές θα ακολουθήσει το κατεστημένο για να σε προσγειώσει. Αλλά ακόμη πιο δύσκολο είναι να αντιδράσεις αυτόματα αυτές τις στιγμές που η γλώσσα του σώματος ενός έμπειρου συνομιλητή σε τοποθετεί στο ύψος σου. Έλα παιδί μου να σε περάσω απέναντι με ασφάλεια. Όλοι το διαβάζουμε, λίγοι το παραδεχόμαστε.
     Το ίδιο εσταντανέ εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο σε φωτο.

    Οι καπετάνιοι του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αισθάνονται την ανάγκη να μας χειραγωγήσουν και το δείχνουν με όλο τους το κέφι. Δεν νομίζω ότι φανερώνουν αμηχανία. Επιδεικνύουν ανωτερότητα. Πότε θα σταματήσουν να αισθάνονται ασφάλεια ; Αφού η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ και αφού οι διορθωτικές κινήσεις τους έναντι των απειλών προς τα υπόλοιπα μέλη του Ευρώ αποτύχουν.  Είναι φανερό ότι μιλάμε για μια αποζημίωση που θα την απολαύσουν άλλοι, παρηγοριά για την οικογένεια, αφού θα μας αποδωθεί μετά την κηδεία μας.
    Έχουμε δίκαιο για τη λιτότητα ;  Έχουμε. ο Κέϋνς άργησε να σκάσει μύτη. Όλα αργούν στο Ευρώ.
    Το δίκαιο μας αναγνωρίζεται από τους εταίρους ; Όχι. Έχει προετοιμαστεί χρόνια τώρα το έδαφος ότι εδώ μιλάμε για αστείο λαό. Τους τζαμπατζήδες της παρέας. Είμαστε ο θίασος της εβδομάδας.
    Θα βγαίναμε από αυτό με την υποτέλεια ; Όχι για πολύ καιρό. Αλλοίμονο στους οφειλέτες. Ίσως σήμερα η Ιρλανδία μπορούσε να αντλήσει έως 16 ΔΙΣ με 1,8%, αλλά αυτά τα απίστευτα ποτέ δεν θα είναι διαθέσιμα όταν η Ιρλανδία πραγματικά χρειαστεί 16 ΔΙΣ. Οι αγορές δεν είναι για τους μικρούς.
    Πότε την φάγαμε για τα καλά ; Όταν πρωτοπήραμε τα πολλά δανεικά.  Κυρίως επί Ανδρέα.
    Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες και κάρυ. Καλύτερα να κοιταχτούμε μεταξύ μας. Αντέχουμε μόνοι μας ; Γιατί αν δεν αντέχουμε με τις δυνάμεις και τα μπράτσα μας τζάμπα κάνουμε τους μάγκες.
    Αν ο Λαφαζάνης δε μιλάει απόψε, είναι γιατί τον χώσανε στα δύσκολα. Αυτός τα είπε εξ' αρχής. Χωρίς εθνικό νόμισμα επανεκκίνηση δεν γίνεται.

    Για να ταρακουνήσουμε το οικοδόμημα θα χρειαστεί να βγούμε αυτοβούλως από το ευρώ. Όσοι το έχουμε στην άκρη του μυαλού μας, καλύτερα να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε.

το φθινόπωρο του Βαλεντίνου

    Το φθινόπωρο στον έρωτα είναι εδώ.Οι καρποί της λατρείας φθίνουν. Το λέει και η λέξη. Φθιν_όπωρο... στα αμπέλια του θεού με το τόξο.

     Ο έρωτας είναι κυνήγι. Και το κυνήγι δεν γίνεται «στο πόδι». Θέλει κούρνιασμα και χαλάρωση, θέλει προετοιμασία των όπλων, θέλει αυτοσυγκέντρωση και μετά αναμονή για το θήραμα που θα αξίζει τον κόπο. Είναι κρίμα να φεύγουν έξι μπαταριές στον αέρα για τρείς τσίχλες. Εκτός από απειρία καταδεικνύει και μια, πως να το πω, παθογένεια.

      Περνάμε μια εποχή κυνικότητας. Ολοένα και πιο βιαστικά, παρακάμπτουμε ολοένα και περισσότερο, από το μεδούλι του έρωτα. Όταν λέω μεδούλι εννοώ την φάση της αποθέωσης. Είναι τόσο μαγευτική η φάση της αποθέωσης. Είναι η φάση που φιλάς τα ψωμάκια της χοντρούλας που ερωτεύτηκες και τους δίνεις ονόματα. Την κάνεις να θέλει να τρέξει για φαγητό γιατί για πρωτη φορά αγαπάει το σώμα της.  Κάποτε κρατούσε ακόμη και χρόνια. Αργότερα τα χρόνια έγιναν μήνες. Τώρα αντιλαμβάνεσαι ότι παρέρχεται τόσο γρήγορα όσο μια καταιγίδα. Ένα πολύ έντονο φαινόμενο που μας πιάνει απροετοίμαστους αλλά μέχρι να μας καθηλώσει περνάει. Κατόπιν η ψιχάλα που την ακολουθεί, μοιραία φαίνεται «λίγη».

     Στα κίνητρα κρύβεται ο διάβολος. Πολλές από τις σχέσεις μας πλέον υπόγεια τις πατρονάρει ο θυμός ή η απόγνωση όπως οι πετονιές μια μαριονέτα. Έτσι εξηγείται και η πρεμούρα να σουλουπωθούν γρήγορα για να παρουσιαστούν οι ωφέλειές τους σαν εργασία για τις εξετάσεις, σε κάποιους που πρέπει να τις επιδείξουμε. Κραδαίνουμε μια καινούργια σχέση στα μούτρα κάποιου, προηγούμενου, υφιστάμενου ακόμη προφανώς στη ζωή μας, που δεν στάθηκε επαρκής,  σαν τα καλά τρίμηνα αποτελέσματα του τμήματός μας στον στριφνό διευθυντή.Εκεί κατά βάθος οφείλεται και ο θρίαμβος του fb. Για βρες μια σχέση που πριν την διαμορφώσεις και πριν καν αρχίσεις να την απολαμβάνεις την "ανακοινώνεις" στο social media με τους γνωστούς δειχτικούς τρόπους.

      Το πλάνο είναι πάνω από τη συγκυρία. Ψάξε το πλάνο πίσω από τις λέξεις. Κάνε μια αντιπαράθεση με τον έρωτά σου με στόχο να αλιεύσεις λέξεις. Για να το κάνεις πρέπει να προκαλέσεις όσο πιο πολλά μύχια κίνητρα μπορείς . Για πολλούς τύπους ανθρώπων δεν υπάρχει καμία ενέργεια που να μην κουμπώνει σε ένα πλάνο τους. Κάτω από αυτή τη συγκαλυμμένη κυνικότητα βρίσκονται οι αιτίες που δημιουργούν τις συνθήκες της μετριότητας. Μετά από μια άτυχη ενηλικίωση για πολλούς από εμάς όλα, όλα ακολουθούν λάθος «ένστικτο». Δουλειές, σχέσεις, συμβάσεις ακολουθούν το καλούπι της «αιτίας». Και ο έρωτας επίσης. Είναι σαν να βγαίνεις στον αγορά για κεριά και να έχεις μονάχα ένα είδος κηροπήγιου. Τα πιο όμορφα είναι απίθανο έως αδύνατον να κουμπώσουν οπότε δε τα αγοράζεις.
      Στον έρωτα από πρόθεση, η χειραγώγηση παίρνει τα ηνία. Μπορεί η πρόθεση να καμουφλάρεται τέλεια, αλλά η χειραγώγηση είναι εμφανής όσο ένας ελέφαντας στη στέπα. Όμως το παιχνίδι της χειραγώγησης είναι ανήθικο. Γίνεσαι master μετά από καιρό, αλλά και πάλι δεν αποφεύγεις τα παιδιάστικα λάθη. Εμφανίζεις διαφορετικό εαυτό κάθε μέρα. Είσαι κάθε στιγμή με μια άλλη στολή, εκεί που θα έπρεπε να απεκδύεσαι τους ρόλους. Μακιγιάρεις τα προφανή. Κάνεις τις επιθέσεις σου οργανωμένα αλλά σε λάθος πεδίο. Περιμένεις την αντεπίθεση εκεί που επιτέλους υπάρχει γαλήνη. Η ποσότητα ενέργειας που απελευθερώνεις είναι τρομακτική  αλλά πριν την ώρα της ή το χειρότερο όταν είναι πλέον πολύ αργά.. Μπορεί να αισθάνεσαι αλεπού αλλά χρειάζονται και οι περιστάσεις και οι προετοιμασίες για έναν ωραίο «εγκλωβισμό». Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μιας απόδρασης του λαγού. Αν φαίνεται κυνικό αυτό, σκέψου τι σε πόνεσε περισσότερο, την τελευταία φορά στην απώλεια. Ότι έχασες το υπέροχο λαγό ή ότι απέτυχε άλλο ένα κυνήγι ;

      Οι εξαιρετικώς έξυπνοι άνθρωποι αντιτάσσουν χειραγώγηση στη χειραγώγηση. Αυτό μετατρέπει τη σχέση σε σκάκι. Το σκάκι πνίγει την ελάχιστη ποσότητα διανοητικής χαλαρότητας που απαιτεί ο έρωτας. Τι απομένει ; Ένας ακήρυχτος πόλεμος. Και στις τρυφερές και στις άγριες στιγμές ο πόλεμος «κατευθύνει» το μυαλό και η απόλαυση καίγεται σε μια ιδιότυπη πυρά των αχρήστων, σαν αυτές τις πυρές που οι αγρότες βάζουν στα σπαρτά βαθειά στο Φθινόπωρο. Και μετά καπνός.

    Στη διασταύρωση των έξυπνων "πουλιών" επιπλέουν και άλλα ανεπιθύμητα σα τα βούρλα στη λίμνη. Τα χειρότερα συναισθήματα, οι πληγές και τα σάπια ενοχλήματα ανεβαίνουν και σε πνίγουν. Η συναισθηματική σου νοημοσύνη πάει περίπατο. Οι αντιδράσεις εγείρουν αντιδράσεις και δεν είναι ποτέ διακριτικές. Αρχίζει ο ένας να προκαλεί τον χειρότερο εαυτό του άλλου. Τα ομώνυμα συναισθήματα απωθούνται. Στο τέλος μένει η απογοήτευση από αυτή την απώθηση. Και η παρτίδα τελειώνει.
    Είναι ολοένα και σπανιότερο να βιώσουν δυό άνθρωποι έναν ήμερο έρωτα. Εκείνο τον τσίτσιδο θεό με το τόξο. Το φθινόπωρο κρατάει περισσότερους μήνες. Και όταν αυτό συμβεί για πολλές χρονιές, ενδόμυχα φεύγει από το νου το καλύτερο.
   Η πρεμούρα για την άνοιξη. Θυμάσαι την Άνοιξη ; Είχε τραγούδια καλογραμμένα ...

Μισιρλού μου, η γλυκιά σου η ματιά
Φλόγα μου 'χει ανάψει μες στην καρδιά.
Αχ, για χαμπίμπι, αχ, για λε-λέλι, αχ,
Τα δυο σου χείλη στάζουνε μέλι, αχ.

Αχ, Μισιρλού, μαγική, ξωτική ομορφιά.
Τρέλα θα μου 'ρθει, δεν υποφέρω πια.
Αχ, θα σε κλέψω μέσ' απ' την Αραπιά.

Μαυρομάτα Μισιρλού μου τρελή,
Η ζωή μου αλλάζει μ' ένα φιλί.
Αχ, για χαμπίμπι ενα φιλάκι, άχ
Απ' το γλυκό σου το στοματάκι, αχ.