φόρτωσε σε κάποιον την ήττα σου

 " My old lady / Διαμέρισμα στο Παρίσι " σενάριο τραβηγμένο, στην υπηρεσία ενός καταπληκτικά ψυχοθεραπευτικού ρεζουμέ. Δυό ηττημένοι άνθρωποι, σαν εμάς, που ενηλικιώνονται στα 55. Γνωρίζονται κατά την εκκαθάριση μιας διαθήκης. Εκείνη πιστεύει πως υπηρετεί τη γραία μάνα της. Περιμένει να σχολάσει για να ζήσει. Η μάνα θα πει πως δεν της το ζήτησε αυτό ποτέ. Εκείνος ζει οργισμένος με τον αιωνίως εξαφανισμένο πατέρα του. Ερμηνεύει την απουσία ως απαξίωση. Δεν θα νιώσει ποτέ επαρκής γιός.  Η μητέρα εκείνης και ο πατέρας εκείνου, θα αποδειχθεί, ότι έχουν ζήσει μια ουσιαστική και ευτυχισμένη παράνομη σχέση πολλών χρόνων. Η εξαφάνιση είχε ταμπέλλα : Έρωτας στο τιμόνι των πραγμάτων.
     Και όταν λέμε στο τιμόνι, όπως συμβαίνει στις κομεντί και μερικές φορές και στα σοβαρά, οι δυό ηττημένοι θα γίνουν ένα ...νικηφόρον ζεύγος. Εκείνος - Εκείνη :  Kevin Kline - Cristin Scott Thomas
     Τώρα στο Βακούρα και συνεχώς στη ζωή...

     Αλήθεια, τι παίζει με τις μοίρες μας ; Αν η μάνα μας ήταν αλκοολικιά, ο πατέρας λαμόγιο, ένας δάσκαλος βλαμμένος και ένας κολλητός οχιά, το αποτύπωμά τους είναι ανεξίτηλο και καθοριστικό ;
     Αυτά που μας συμβαίνουν, μας αξίζουν ;  
     Αυτά που μας συμβαίνουν τα επηρρεάζουμε, τα πολεμάμε, τα αγνοούμε ή τα φοράμε ; Βασικό νομίζω στοιχείο είναι η πληροφόρηση. Η άμεση πληροφόρηση είναι ευθύνη των ενήλικων ανθρώπων και είναι ένα ποτήρι που πρέπει να το πίνουν όλοι.

   -  Έλα εδώ γιέ μου. Δεν με συνδέει τίποτε πια με την μητέρα σου. Έκλεισε για εμάς ένας κύκλος. Θα σκορπίσουμε ως οικογένεια και θα σου λείψουν πράγματα. Ήρθε κατά τη γνώμη μας η ώρα να κοιτάξουμε ο καθένας τη ζωή του, και πως να το πω, και εγώ και εσύ και η μάνα σου θα ζήσουμε από μια. Ζωή. Θα προσπαθήσω να μη σου το κάνω αβίωτο αλλά δε θα περιμένω να γίνεις τριάντα για να τα ανακαλύψεις. Δεν την αγαπώ. Στο λέω με συναίσθηση ότι θα σε ενηλικιώσει απότομα. Θύμωσε. Ξεπέρασέ το και τράβα εμπρός. Στο καινούργιο μου σπιτικό θα έλθεις για να στήσουμε ένα δωμάτιο για σένα. όταν θα αισθάνεσαι έτοιμος. Φέρε σε μένα τα αντρικά σου πράγματα. Κράτα στη μάνα σου ό,τι σε κάνει να μεγαλώνεις με ασφάλεια. Μπορείς αν θέλεις να μου κόψεις την καλημέρα. Παίρνω αυτό το ρίσκο.  Μπορείς να με χαρακτηρίσεις όπως θέλεις. Θα το αποδεχτώ. Αν αντιληφθείς ένταση ανάμεσά μας και άσχημους χαρακτηρισμούς, να μας συγχωρέσεις. Ποτέ δεν θα έχεις όλη την εικόνα για τη μαμά και το μπαμπά. Είμασταν εδώ πολύ πριν από σένα. Δεν θα είμαστε μαζί πια. Δυστυχώς. Συγχώρεσέ με. Όταν μπορέσεις, συγχώρεσέ με. Θα το περιμένω με αγωνία αυτό.

   -  Παληκάρι μου, ο μπαμπάς θα φύγει για λίγο από τη μανούλα γιατί χρειαζόμαστε ένα διάλλειμα. Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Θα φροντίσουμε να μη σου λείψει τίποτε. Είναι μια κακή φάση. Θα δούμε πως θα πάνε τα πράγματα. Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ... Και η μαμά επίσης. Να με παίρνεις τηλέφωνο όλη την ώρα. Νύχτα μέρα. Θα είμαι εδώ για σένα. Εντάξει ;
 
      Ποιά από τις δυό προσεγγίσεις είναι αποτελεσματικότερη για την εξέλιξη του έφηβου ; Εγώ νομίζω η πρώτη. Είμαι της σχολής "φάε το βάτραχό σου". Σήμερα σκληρός αύριο συνεπής. Και όλοι ξέρουν από τι ξεκινούν για να πάνε παρακάτω. Το συννεφάκι είναι επικίνδυνο εργαλείο...

      Υπάρχουν χιλιάδες ενήλικοι που κουβαλούν την οργή τους για τους γονείς τους σα μια δύσμορφη καμπούρα που τους εμποδίζει να περάσουν φυσιολογικά όλες τις μεγάλες πόρτες. Της εξέλιξης, της ωρίμανσης, της κοινωνικότητας, του ερωτικού χαρίσματος, της συμπόνιας, του ρεαλισμού και τελικά της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Γιατί να το αφήνουμε να συμβαίνει ;

    " Η οργή είναι εξαντλητική για τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Θα σε παρακαλέσω τώρα να με αφήσεις να ξεκουραστώ. " Maggie Smith .
      Νομίζω, η ατάκα της ταινίας.