Να πατάτε το πράσινο

  Να το πατάτε με ξυπόλυτα ποδάρια. Να χώνεται η χλόη στα δάχτυλα ανάμεσα και να διεγείρει άνοιξες. Να γίνονται σεισμοί στο μυαλό σας και να μην καταγράφονται για στατιστικούς λόγους. Να γίνονται σεισμοί και να , και να, και να είναι δικοί σας. Εστιακό βάθος μηδέν και επίκεντρο τα σπλάχνα σας.
   Να πατάτε το πράσινο. Να λέτε ναι. Και να λέτε όχι. Ανάποδα από τους πολλούς να το κάνετε, γιατί οι πολλοί αντικρύζουν με δέος τις πινακίδες. Να πατάτε τια πινακίδες. Να πατάτε κουμπιά στους πολλούς που κοιτάζουν τες, και φοβούνται στο γρασίδι να χώσουν ποδάρια. Να κυλιέστε στο πράσινο όταν ο ήλιος το κάνει φουρνάκι. Να χαϊδεύετε όλα τα χόρτα και μετά να χαϊδεύετε το μυαλό σας και στο τέλος να χαίδεύεστε εκεί. Στις ερωτογόννες σας.
    Να πατάτε το πράσινο. Ακούτε ; Άιντε τώρα. Την ταυτότητα και στη κάλπη. Με το καλό.

λιγουλάκι υπομονή τώρα

   Το πρόγραμμα των δανειστών για την Ελλάδα είχε προτεραιότητα να διασφαλίσει τις πληρωμές του κεφαλαίου και των τόκων και μέχρι σήμερα το επέτυχε. Αυτό τον μήνα η χώρα δεν θα πληρώσει. Είναι ευνόητον ότι οι δανειστές είναι πολύ συγχισμένοι.
   Το πρόγραμμα των δανειστών για την Ελλάδα απέτυχε παταγωδώς να επαναφέρει τη χώρα στις αξιόχρεες του πλανήτη λόγω ενός σπιράλ ύφεσης που ήταν αποτέλεσμα του λανθασμένου υπολογισμού των σχεδιαστών του.
   Τώρα ο πρώτος που πρέπει να ανησυχήσει είναι εκείνος που συνθλίβεται, οι δανειστές έχουν την πολυτέλεια να παρακολουθούν το όλο πείραμα μέχρι το πειραματόζωο να ψοφήσει.
   Η αντιπαράθεση απαιτεί να κλονιστούν οι βεβαιότητες στο σύστημα. Αυτή η πρόβα χρεοκοπίας της χώρας σε λίγες μέρες θα επιφέρει παγκόσμιες απειλές, ακριβώς επειδή το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ένας γίγαντας σε πήλινα πόδια.
   Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάρουμε την πρωτοβουλία να δηλώσουμε αποχώρηση από το κοινό νόμισμα. Μπορούμε απλά να περιμένουμε τα αντανακλαστικά του άρρωστου γίγαντα να λειτουργήσουν.
   Θα υπάρξει μια ακόμη μεγαλύτερη παγκόσμια κινητοποίηση μήπως και προλαβαίνουν να επουλώσουν τις πληγές. Και τότε είναι το momentum για να κλείσεις μια συμφωνία για όλα τα θέματα μαζί και με τους πιο επωφελείς όρους.
   Φέραμε αυτόν τον άνθρωπο στην εξουσία για να παίξει αυτή τη σκληρή παρτίδα. Ας μην τον αφήσουμε ακάλυπτο την τελευταία εβδομάδα. Ας φανούμε δυνατοί. 

η συμπόνοια τους, πως να το πω, να μου λείπει

  

      Τώρα τελευταία οι ανακοινώσεις των πρωταγωνιστών για την Ελλάδα συνοδεύονται από ένα θλιμμένο ύφος συμπάθειας. Η Λαγκάρτ το πετυχαίνει καλύτερα από όλους. Ο Ολάντ και ο Ντάϊσεμπλουμ αρκετά καλά. Ο Ρέντσι και η Μέρκελ μέτρια. Τον ακατανόμαστο υπουργό οικονομικών της Γερμανίας δεν τον απασχολούν οι συσκευασίες. Οι πιο ειλικρινείς είναι κάτι εκπρόσωποι κομπλεξικών νιόφερτων στον καπιταλισμό χωρών όπως ο Τουσκ της Πολωνίας. Αυτοί στο βλέμμα έχουν περιφρονητική και ενοχλημένη έκφραση. Αλλά ποτέ η Λαγκάρτ. Ποτέ περιφρονητική. Μετρημένη, μητρική, considering , περίλυπη ενίοτε αλλά με ένα φίλτρο συντριβής από την στενοχώρια.  

       Η συσκευασία των δώρα φερόντων πάντα ήταν ένα κορυφαίο ζήτημα. Ανθοπωλεία και ζαχαροπλαστεία το έχουν ανάγει σε επιστήμη. Η εντύπωση ισχυρότερη από το περιεχόμενο και την ουσία. Ένα τεράστιο σχολείο υποκριτικής περάσαμε τούτο τον καιρό ψάχνοντας το μήνυμα πίσω από το ύφος εκείνων που προέβαιναν στις ανακοινώσεις.

      Η Κριστίν, αυτό το κινούμενο κτήνος του καπιταλισμού είναι η κορυφή σε μια πυραμίδα ποταπών υποκειμένων με διατεταγμένο από το παγκόσμιο κατεστημένο ρόλο. Έδωσε τις εξετάσεις της ξεπουλώντας στα Αμερικάνικα Funds τα φιλέτα της Γαλλίας επί προεδρίας Σαρκοζί, όπως εξάλλου έπραξε με τα φιλέτα της Ιταλίας ο πατερούλης Ντράγκι.

     Η Ελλάδα απέρριψε λοιπόν μια ιδιαίτερα γενναιόδωρη πρόταση. Το ακούσατε, δε το ακούσατε όλοι ; Το είπε η Λαγκάρτ, η Μέρκελ και ο Ντάϊσελμλουμ με τα ίδια ακριβώς λόγια ώστε να το εμπεδώσει όλη η διεθνής κοινότητα. Δηλαδή η Ελλάδα διέπραξε ύβρη.  Και πρέπει τώρα να υποστεί τις συνέπειες.

     Ε, λοιπόν, ένα πράγμα είναι αρκετό για τον Έλληνα. Που θα σταματήσει να βλέπει καθημερινά το περίλυπο ύφος αυτών των τεράτων. Που θα σταματήσει να την αφορά η επιεικής βαθμολογία οίκων αξιολόγησης και η δήλωση του Ομπάμα που αφήνει μια ακτίδα ελπίδας να περάσει από τη σχισμή του ντουβαριού.

    Τα σκατώσαμε που τα σκατώσαμε τρεις γεννεές. Αποτύχαμε να συναγωνιστούμε τις αναπτυγμένες παραγωγικές μηχανές των κεντροευρωπαϊκών λαών και κατασπαταλήσαμε κάθε ευκαιρία να αποκτήσουμε υποδομές με συγχρηματοδότηση. Αυτοί είμαστε. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να στεκόμαστε στη γωνία με το κύπελλο στο χέρι. Κανένας δε θα ρίξει μέσα κέρματα. Όλοι, μηδέ των bricks εξαιρουμένων θα σκύψουν στο αυτί μας και θα μας προτείνουν sex έναντι χαμηλού αντιτίμου.

     Πρέπει να συμμαζευτούμε στα του οίκου μας. Να επιλέξουμε τι θα παράγει ο καθένας μας και να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Και, λυπάμαι που το λέω, οι βολεψάκηδες ήρθε η ώρα που θα βγούνε να ψωνίσουν γαντάκια εργασίας. Ενάμισυ ευρώ το ζευγάρι κάνουν.

     Γκε γκε ;    Όχι στο δημοψήφισμα, όχι στο ευρώ, όχι σε όλον αυτό τον παγκόσμιο θίασο που έχει πέσει με «ενδιαφέρον» πάνω από αυτό το χωράφι. Είναι ένα από τα πιο εύφορα κομμάτια του πλανήτη. Άντε ρε καρντάσια να μαζέψουμε καμιά ελιά. Το μόνο βλέμμα που μας χρειάζεται δεν είναι εκείνο της συμπόνοιας της Λαγκάρντ. Είναι το κουρασμένο μας βλέμμα όταν στο ηλιοβασίλεμα θα εκτιμούμε ο ένας του άλλου τον κάματο της μέρας. Κανένας δεν θα βοηθήσει να σηκώσουμε την πατρίδα. Είναι δική μας υπόθεση.

η αγωνία, αυτό το πολύτιμο τέρας

                                                           Πως σου φαίνεται το φετινό έργο ; Στις Βρυξέλες λέω...

Σασπένς , τραγικούς ήρωες και αναπάντεχη πλοκή... Όλα ! Εμένα τελικά αυτό το θριλεράκι λίγο μου αρέσει ! Μπορεί να μην καταλήξει σε happy end αλλά θα μας βγάλει πολύ πονηρεμένους στο τέλος. Έτοιμους για την επόμενη μέρα.

     Είναι καλό να ξυπνάμε ενίοτε από τη νιρβάνα.  Είναι καλό που γυρίζουμε το τραπέζι ανάποδα και σκορπίζουμε τα πιόνια. Είναι ένα κατά κάποιο τρόπο βαλκανικό προτέρημα ο χλευασμός στις βεβαιότητες. Ουδέποτε στην ιστορία χτίστηκαν αριστουργήματα από τέλεια μικρά τουβλάκια ασφάλειας. 
       Επιβιώνοντας στο πεδίο μάχης μιας αγωνίας απολαμβάνεις πρωτόγνωρες απότοκες ανάσες. Βγαίνοντας από το γκρεμισμένο κτίριο και ρίχνοντας λίγο νερό στο γκρι από στάχτη και σκόνη τσιμέντου πρόσωπό σου, δεδομένων των καταστάσεων, είσαι σαν ένα γυμνό και ροζ μωρό που επιπλέει με νούφαρα σε μια κρυφή γαλάζια λίμνη.

     Βγαίνοντας από ένα ριγκ αισθάνεσαι πόνους που επιβεβαιώνουν την σωστή λειτουργία του νευρικού σου συστήματος. Επουλώνεις τραύματα που ξυπνούν το ανοσοποιητικό σου σύστημα. Έχεις περιθώρια να ομορφύνεις και στο τέλος της ημέρας να ευχαριστήσεις τη νομοτέλεια, ότι είσαι στο παιχνίδι ζωντανός.

     Η αγωνία είναι ένα πολύτιμο τέρας. Οδηγώντας τις μάζες στα όριά τους φέρνει στην επιφάνεια τους χαρακτήρες και τις δυνατότητες των λαών. Μετά από μια αναμέτρηση με την αγωνία όλοι ξέρουν τι να περιμένουν από τον κάθε εμπλεκόμενο στο μέλλον. Οι αγωνίες χρησιμοποιούνται δημιουργικά ως εκπαιδευτικά εργαλεία. Στην περίοδο που οι αδρεναλίνες χορεύουν κάτσε και κράτησε σημειώσεις. Το & το… Έτσι κι έτσι. Εκείνος αυτά κι ο άλλος τα άλλα.

     Καταλαβαίνεις φαντάζομαι. Όταν στο μέλλον θα ετοιμάσεις μια μάχη, όχι σαν αυτές τις μικρές, μια αληθινά μεγάλη μάχη, εσύ με τον εαυτό σου, ο λαός σου με τα όριά του και οι συνοδοιπόροι σου με το μέλλον τους, είναι καλύτερα να έχεις μια ιδέα τι καπνό φουμάρει ο καθείς. Ο μέσος αστός, ο μέσος νεαρός, ο μέσος Γερμανός κι ο μέσος Έλλην, ο μέσος βολεμένος κι ο μέσος παρειάς, ο μέσος εαυτούλης σου κι ο μέσος ήρωας μέσα σου. Αυτό ήθελα να πω.  

Έκτακτη σύνοδος για το κεντροευρωπαϊκό πρόβλημα.

  

   Όταν συνεκλήθη η επιτροπή οικογενειακών θεσμών οι βόρειες χώρες προσήλθαν εκ νέου με ...παρελκυστικές προσεγγίσεις. Εκφράσθηκαν από όλους οι εκτιμήσεις ότι θα χρειαστεί τεράστια πρόοδος και ότι η μπάλα είναι κυρίως στο γήπεδο της Ολλανδίας αλλά και των τριών Σκανδιναβικών κρατών με τις χαμηλότερες επιδόσεις. Ιδού το μνημόνιο ενεργειών που παρέδωσαν οι Νότιοι στους Βορειοευρωπαίους, με τις προθεσμίες να πιέζουν ασφυκτικά. ..
1. Στο ζήτημα της χρήσης ελαφριών ναρκωτικών δόθηκε μια τελευταία δίμηνη παράταση ώστε να περάσει από τη Βουλή της Ολλανδίας η πλήρης απαγόρευσή τους. Όσο για τα βαρύτερα η λύση φέρεται να είναι η αύξηση του ΦΠΑ για τα κουταλάκια, τα βαμβάκια και τα γκαζάκια από το 23% στο 4.023 %.
2. Στο ζήτημα της εγκατάλειψης των ηλικιωμένων στην τύχη τους, ζητήθηκε από τους Σουηδούς η γραπτή δέσμευση ότι όταν αποβιώνει ο ένας από τους γονείς ο έτερος θα συμβιώνει με το πρεσβύτερο των τέκνων ανεξαρτήτως οικογενειακής κατάστασης. Τα δε νεότερα τέκνα θα επισκέπτονται με σπιτικό κέϊκ ή πίτα ή φαγητό δυό φορές το μήνα τους γονείς των και θα ακούνε επί τουλάχιστον ένα δίωρο τις απόψεις τους περί παντός επιστητού κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι με έμφαση στην προς τα κάτω κίνηση. Όλοι οι εμπλεκόμενοι υπουργοί εξοργίστηκαν με την δήλωση Νορβηγού η οποία κινήθηκε στα όρια της δημιουργικής ασάφειας : Και να πηγαίνουμε να τους βλέπουμε εκείνοι μετά ξεχνάνε !
3. Προς τους Φινλανδούς συστάθηκε να υποστηρίζουν τα πρώτα τους αγόρια μέχρι εκείνα να αποφασίσουν πως θα βγάλουν τον πρώτο τους ρημαδομισθό και τα κορίτσια τους μέχρι την Τρίτη απόπειρα αποκατάστασης ή αυτοκτονίας. Στους Σκανδιναβούς έγινε επίπληξη με την χαρακτηριστική πρόταση μομφής ότι : συγκέντρωση κάτω των έξι ατόμων δεν είναι επιλέξιμη ως γλέντι γάμου και ούτε μάζωξη κάτω των τεσσάρων με έξι καναπεδάκια μπρικ ως γλέντι αρραβώνων. Όλοι ανεξαιρέτως οι υπουργοί των βόρειων διαμαρτυρήθηκαν για εξοντωτικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε βάραθρο το τομαριστικό βιωτικό τους επίπεδο.
4. Στους Γερμανούς τέθηκε εκ νέου με επίταση η οδηγία να μαθαίνουν τα ονόματα όσων κατοικούν στην ίδια πολυκατοικία και να χαϊδεύουν στο κεφαλάκι τα μικρά παιδάκια του από κάτω ορόφου. Επίσης να μην καταγγέλουν στην Δημοτική Αστυνομία την τυχόν λανθασμένη απόθεση ποδηλάτων στην είσοδο, για κατόχους ποδηλάτων που είναι κάτω των έξι ετών. Και τέλος ζητήθηκε για έκτη συνεχόμενη συνεδρίαση του Eurofamily group ένα ξεκάθαρο κείμενο δεσμεύσεων με κοστολογημένα μέτρα για την αύξηση της αυθόρμητης κατανάλωσης ολόκληρων καρπουζιών και πεπονιών και την σταδιακή απόσυρση των φετών κάτω από 2 χιλιοστά από τα ράφια των πολυκαταστημάτων. 
5. Επιβλήθηκαν κυρώσεις με βάσει τον ευρωπαϊκό κανονισμό 6969 σε τέσσερις χώρες για την επιλεκτική προβολή τσόντας μονάχα Παρασκευές βράδυ και βαρύτατο πρόστιμο στη Βρετανία για την αποκλειστική προβολή ταινιών ομοφυλοφιλικού περιεχομένου. Είναι ώρα να δούμε ξανά στην οθόνη ένα κουνέλι να πνίγεται είπε ο επίτροπος Μουσκουβιτσί.
Ο Βέλγος πρωθυπουργός, ανέβασε τους τόνους υπονοώντας ότι οι Νότιοι υπήρξαν από αρχαιότητος μέτρ της βαζελίνης με αποτέλεσμα οι πόρτες να κλείσουν προσωρινά για τους εκπροσώπους του τύπου. Έγινε μέσα της πουτάνας το ευαγγέλιο. Μετά άνοιξαν οι πόρτες. Πουριτανισμός αντες πόρτας έγραφε το πλακάτ του Χώσενμπλουμ.
Υπήρξε ένταση στην υπόλοιπη συνεδρίαση με αποτέλεσμα ο πάπας Βενέδικτος να δηλώσει ότι η Ευρώπη έχει αρχίσει να κουράζεται με αυτούς τους ανεπίδεκτους βορειοευρωπαίους. Ο Επίτροπος Ιερώνυμος τόνισε ότι ελάχιστες ελπίδες έχει πλέον για κάποιες χώρες με την χαρακτηριστική δήλωση ότι τις κάτω χώρες η κάτω βόλτα τις οδηγεί σε αποβολή από το ενιαίο Ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα.
Ορίστηκε νέα σύνοδος για την Τρίτη και δεκατρείς του Ιουλίου με τις προσδοκίες όλων των εμπλεκόμενων πλευρών να στρέφονται στην Κεντρική Τράπεζα Σπέρματος η οποία κρατάει τα κλειδιά της ρευστότητας στο σύστημα. Ίσως να χρειαστούν μέτρα που θα συνετίσουν τους ζωηρούς, δήλωσε με νόημα ο Σούπερ Μάριο. Η Ευρώπη δεν είναι πλέον διατεθημένη να επιτρέπει το πήδημα σε λαούς που δεν αναγνωρίζουν το αποτέλεσμα του πηδήματος, δηλαδή αυτά τα πλασματάκια που βγαίνουν τελικά από το μουνί της μάνας τους. Το καθένα από αυτά θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν κακιωμένο Ντάϊσενμπλουμ, Τούσκ, Ντράγκι και θα ήταν κρίμα κι άδικο. Δε θα ήταν ; 

στην αρχή βγαίνει η τρίχα απ’ το ζυμάρι

   Όλα καλά. Αυτή την εβδομάδα η τρίχα βγαίνει απ' το ζυμάρι. Έτσι δε θα χρειαστεί να πετάξουμε ευρωκουλουράκια. Είναι όλα υπό έλεγχο. Οι Γερμανοί ξέρουν τι κάνουν. Προλαβαίνουν. Αυτής της σχολής είναι. Σκοτώνουν τα εμπόδια εν τη γενέσει τους. Θυμάστε ; Οι Γερμανοί θυσιάζουν πολλά για τον μεγάλο σκοπό.

    Πρέπει να καταλάβει κανείς τι θυσιάζουν οι Γερμανοί για να επιτύχουν τις συνθήκες επώασης μιας μεγάλης ιδέας. Θυσιάζουν την ανθρώπινη πλευρά τους. Απαγορεύουν στα παιδιά τους να κάνουν θόρυβο. Απαγορεύουν στους γνωστούς τους να τηλεφωνούν μετά τις οχτώ. Απαγορεύουν στον εαυτό τους να αγοράσει ένα καρπούζι. Απαγορεύουν στους έφηβους να αλλάξουν κατηγορία εκπαίδευσης. Απαγορεύουν στο γιό τους να πάρει μπύρα απ' το ψυγείο. Απαγορεύουν στους απέναντι να τοποθετήσουν σκυλόσπιτο στην αυλή τους. Απαγορεύουν στη γυναίκα τους να χρησιμοποιεί την ίδια πετσέτα. Απαγορεύουν στους παραβάτες την υπεράσπιση. Απαγορεύουν σε όλους το ενδιάμεσο γεύμα, το ενδιάμεσο σεξ, το ενδιάμεσο τσιγάρο, το ενδιάμεσο chat, το ενδιάμεσο ηλιοβασίλεμα. Οι διακοπές είναι οι διακοπές και οι υπόλοιπες 350 μέρες είναι οι υπόλοιπες 350 μέρες. Ανήκουν στον μεγάλο σκοπό.Δεν ανήκουν σε μένα και σε σένα. Καταλαβαίνεις ;

    Η Ελλάδα δεν συμπεριφέρθηκε όπως η Πορτογαλία. Οι Γερμανοί είναι κατάπληκτοι που η Ελλάδα δεν συμπεριφέρθηκε σαν την Πορτογαλία. Γιατί στο καλό η Ελλάδα δεν έπραξε όσα η Πορτογαλία ; Είναι ώρα να γίνει η Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγήν. Οι Γερμανοί θυσιάζουν πολλά για τον μεγάλο σκοπό. Όλοι πρέπει να θυσιάζουν όσα και οι Γερμανοί για το μεγάλο σκοπό. Το Ευρώ πρέπει να ισούται με Μάρκο. Ούτε ένα pfennig πιο κάτω. Οι Γερμανοί διανύουν χιλιόμετρα για να πάρουν ένα pfennig  φθηνότερα το ψωμί. Για να βάλουν δυο pfennig  χαμηλότερα τη βενζίνη. Οι Γερμανοί παίρνουν τριάντα εφτά χρόνια το τραίνο 7 και τριάντα ακριβώς. Το ‘χασες ; Πέθανες.

    Εγώ θέλω να ζω με τους Γερμανούς. Μου αρέσουν οι Γερμανοί. Διαδηλώνω την απόφασή μου να ζήσω με τους Γερμανούς. Θα εμποδίσω αυτό το διαζύγιο. Θα βγάλω τα παιδιά μου με πλακάτ στην πλατεία, αν δε βρέχει, ντυμένα καλά, με συνθήματα τέλεια ζωγραφισμένα μονάχα με υδροδιαλυτά και άοσμα κραγιόνια, γερμανικής κατασκευής. Θα τραγουδήσω με πίστη στην ενωμένη Ευρώπη. Το Ευρώ είναι το χαρτί που θα κάνει την διαφορά. Δεν το βγάζω εγώ το Ευρώ απ’ τη ζωή μου. Είμαι θιασώτης της μεγάλης ιδέας. Θα απαγορεύσω στα παιδιά μου να κάνουν θόρυβο για τη μεγάλη ιδέα. Θα δώσω εντολές στους φίλους μου να μην τηλεφωνούν μετά τις οχτώ για τη μεγάλη ιδέα. Δεν θα αγοράζω αυγά από το μαγαζάκι της γειτονιάς. Θα αγοράζω το καρπούζι με τη φέτα. Δεν θα επιτρέπω στον γείτονα να αγοράζει σκυλόσπιτο. Θα αρνηθώ εσαεί τα ενδιάμεσα γεύματα, το ενδιάμεσο σεξ, το ενδιάμεσο τηλεφώνημα, το ενδιάμεσο ηλιοβασίλεμα. Οι διακοπές μου θα είναι δέκα μέρες το χρόνο. Μετά, τριακόσιες μέρες θα κάθομαι μέσα. Θα βλέπω κυβερνητική τηλεόραση και θα κοιμάμαι στις δέκα. Για τη μεγάλη ιδέα.Θα θυσιάσω όσα και οι Γερμανοί για τη μεγάλη ιδέα.

     Εγώ θέλω να ζω με τους Γερμανούς. Θα παράγουμε υποβρύχια και τηλεοράσεις με προδιαγραφές πέραν αμφισβητήσεως. Θα παρέχουμε τηλεπικοινωνιακές ευκολίες σε υπανάπτυκτους. Θα χλευάζουμε τους άραβες και θα χρησιμοποιούμε τους μαύρους.  Θα επιβραβεύουμε την ακραία παραγωγικότητα και θα σηκώνουμε παγκόσμια κύπελλα. Μας συνδέουν πολλά με τους Γερμανούς. Έχουμε ...δεσμούς αίματος εμείς με τους Γερμανούς. Θα συνεργαστούμε άψογα εμείς με τους Γερμανούς. Για τη μεγάλη ιδέα.  Η Ευρώπη έχει την δική της υστερία…. Τη μεγάλη Γερμανία.
   

εφτά σεπτά

     Εφτά συντροφιές, μήτε λίγες μήτε αρκετές. Νωρίς ακόμα είναι.

     Δεν είμαι μόνος μου όταν είμαι μοναχός. Τις περισσότερες φορές πιο μόνος μου είμαι ανάμεσα στον κόσμο.  Δεν είμαι ζώο αγέλης. Φτιάχτηκα αλλιώς. Εσύ πως νιώθεις όταν όλα ησυχάζουν ; Δεν είναι λύτρωση ;

     Η συντροφιά μου νούμερο ένα είναι ο κουμπαράς με αυτά που φύγανε. Είναι με το κλειδάκι του χαμένο, αλλά κανένας χέρι δεν απλώνει… όλοι νομίζουνε ότι τον είχα σφραγισμένο πριν πετάξω το κλειδί. Ότι μάλλον θέλει σπάσιμο… Εγώ όμως, τον ήθελα τελείως ανοιχτό. Απλά απιθώνω το καπάκι.  

     Η συντροφιά μου είσαι εσύ όταν δε το παίρνεις πρέφα ότι είσαι εδώ. Το νούμερο δύο. Αν το έπαιρνες πρέφα θα σε απόδιωχνα όμως. Δε σου δίνω το ελεύθερο να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει. Εγώ σε φέρνω. Όποτε σε αποθυμώ. Ποτέ χωρίς σπουδαίο λόγο. Άδικο ; Να το δεχτώ. Δίκαιο για μένα.   

     Η συντροφιά μου είναι τα μάτια σου, τότες μωρό μου  που δακρύσανε, τα κοίταξα, τα κοίταξα κι ούτε σκουπιδάκι σου ‘φταιγε, ούτε ο βοριάς. Τα μάτια σου τα ξέρω σαν την όχθη λίμνης που τα παιδικά μου χρόνια χάλασα να την οργώνω, ξυπόλυτος, αχτένιστος και λερωμένος. Μετά δεν έκλαψες ποτές.

     Η συντροφιά μου είναι το σχέδιο βήτα που δε το ξέρει μέχρι στιγμής κανείς. Ούτε η ζωή ! Ε, δεν είμαι και αφελής να την εβάλω μες στο κόλπο. Εκείνη ξέρει το άλφα.  Εσύ ξέρεις το άλφα. Αυτοί ξέρουν το άλφα. Εγώ όμως, εγώ πώς να στο πω, ξέρω λίγο βαθύτερα. Γούστο μου, εντάξει ;   

     Η συντροφιά μου είναι οι ορμόνες μου. Οι φιλενάδες μου. Ποτέ δεν απόχτησα καλύτερη παρέα. Είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα μου. Δε θα τις φορέσει ποτές κανένας άλλος. Θα τις πάρω μαζί μου στο τέλος, αφού.  Με ένδοξο ή όχι τρόπο, όταν θα φύγω δε θα τις αφήσω εδώ. Είμαστε πακέτο.

     Η συντροφιά μου είναι τα τραγούδια και τα αφηγήματα. Τα τραγούδια από τις καρδιές των άλλων και τα αφηγήματα από τις στιγμές των άλλων.  Μιλάνε. Ακούω. Πλάσματα υπέροχα με μοιραίες αναμνήσεις. Ο άνθρωπος λατρεύει να μοιράζεται. Ευλογημένη η στιγμή που έμαθα να αφουγκράζομαι χωρίς ποτές να τους διακόπτω. Τις περισσότερες φορές φροντίζω να μη φαίνομαι. Αλλιώς τη λέν την ιστορία τους τα πλάσματα, όταν δεν είσαι εκεί.

     Η συντροφιά μου είναι το μυαλό μου το ασυγκράτητο, ένα μυαλό άρρωστο από τα πάθη, αλκοολικό για το άγνωστο, απείθαρχο και ρωμαλέο. Τι θα έκανα χωρίς αυτό το σεπτό όργανο ; Θα είμουν ήρεμος σαν λάχανο.

     Εφτά σεπτά για συντροφιά και είμαι πλήρης. Εφτά μπισκότα γεμιστά Παπαδοπούλου. Δεκατέσσερα αν τα ανοίξεις για να γλύψεις σοκολάτα. Εκατόν εφτά μπουκίτσες αν τα φας με βουλιμία.   

     Άναψα ένα ρεσώ. Εσύ είδες μια φλογίτσα. Ο άλλος μύρισε του σπίρτου το μπαρούτι. Πολλοί το κοίταξαν που λιώνει. Εκείνη ζέστανε τα χέρια της. Και εγώ χωρίς κουβέντα άλλη να πω, θα το φυσίξω, θα το σβήσω, θα καβαλήσω  τον καπνό και θα πετάξω. Η φλόγα είναι το αίτιον. Και ο καπνός που θυμωτός και ατίθασος απλώνεται και άναρχα σκαρφαλώνει, ένα άτι υπαίτιον. Για ένα ταξίδι τη φορά. Ουδόλλως αναίτιον. 

     Ώπα...  Μισό λεπτό, ακούω μια ρούμπα…   

    

   

περί γονιμότητας

   Ο Ζοζέ Σαραμάγκου δεν το 'γραψε. Τον είχε πιάσει να γράφει περί αρνητικών πραγμάτων. Οπότε το γράφω εδώ στο μπλοκάκι μου, να τελειώνουμε.
   Οι γονιμότης είναι όλα τα λεφτά. -
   Τον βλέπεις τον άλλονε... Αφού κάνει μπαμ από έξι μέτρα ότι είναι στείρο άτομο. Μη του αναθέτεις πράμα !  Βάλτο να βλέπει τηλεόραση. Μπάλλα στην ΕΡΤ με σπορτκάστερ Θεοφιλόπουλο. Άντε κι ένα Μαμαλάκη.
   Να πάρω ένα παράδειγμα ; Να το πάρω...
   Ψάχνεις αρχηγό. Ηγέτη. Κριάρι. Τι θα διαλέξεις ; Τον Κουτσούμπα ; Τη Φώφη ; Μα είναι καλά παιδιά. Τι να τα κάνω εγώ τα καλά τα παιδιά στην ηγεσία. Αφού μεγάλωσαν για να παντρευτούν και να περάσουν τα παιδιά τους στο ΑΠΘ. Μέχρι εκεί φτάνει το μπόϊ τους. Δε κατανοώ... Να βάζεις το παλικάρι να διοικήσει ΚΚΕ  ένα πανελλήνιο πολιτικό σχηματισμό με ιστορία, που πρέπει για το καλό του τόπου να εκφράσει έως αντιπροσωπεύσει πολύπλοκα κομμάτια της ιδεολογικής αναζήτησης μαζών τε και γονίμων ;  Των γονίμων κομμουνιστών το πάθος θα το παρουσιάσει στο παγκόσμιο στερέωμα ο Μήτσος ο Κουτσούμπας ; Να βάλεις να στεγάσει τις ανησυχίες των παριών του καπιταλισμού το κομματόγατο ; Των γονίμων & αγωνιούντων σοσιαλιστών της αγωνίας την κραυγή, θα την περάσει στο πολιτικό στερέωμα η Φώφη ;
     Κοιτάξτε τι συμβαίνει σύριζα πιο δίπλα ρε αδέλφια. Οι άνθρωποι έβαλαν τον Τσίπρα. Και όχι μόνο τους ανέχεται όλη η επικράτεια αλλά κρέμεται απ' τα αρφρύδια τους. Το παιδί είναι στο απώγειο της γονιμότητάς του. Συνθέτει, φαντάζεται, αγωνιά και δουλεύει σαν πρωτοδιόριστος σε ονειρεμένη εργασία. Βάλε τη Φώφη τον Κουτσούμπα και τον Αλέξη σε ένα "ηγέτης μόνος ψάχνει" και πες στο συμπαθές τηλεοπτικό κοινό να διαλέξει ποιόν θα ήθελε να πάρει μαζί του σε έρημο νησί. Μετά βγάλεε τον Αλέξη και άσε τους άλλους δυό. Και κάτσε να περιμένεις τηλεφώνημα. Όλοι τα βουνά θα πάρουνε.
    Η γονιμότης αδελφέ Ζοζέ και λοιποί συνωμότες είναι το δεύτερο πράγμα που κινεί τα νήματα. Το πρώτο είναι ο φόβος. Το τρία και το τέσσερα είναι του Σαραμάγκου. Η τυφλότης... ώ ναι... η τυφλότης μας η μαύρη μας και φυσικά ο θάνατος. Ο Θάνατος του εμποράκου για παράδειγμα όλως τυχαίον.
   Ακούτε...
   Μέχρι νεοτέρας ο κόσμος θα κρέμεται από τα αυτά που είπαμε του Αλέξη. Και με τι επίθετο, έτσι ; Όχι Καραπαπαμανωλακόπουλος αλλά ένα σεπτό έως παρεξηγήσιμο Τσίπ (ρ) ας. Είναι επίθετο για πολιτικό αυτό ;  Τσίπας ; Αλλά βλέπετε τι γίνεται . Είναι να μη κάνεις μπαμ ότι είσαι γόνιμος. Όλες οι μήτρες κορδώνονται και περιμένουν την ιδεολογική τους γονιμοποίηση από τα ένδεκα εκατομύρια σπερματοζωάρια - συνιστώσες του που έχουν τέτοια έξαψη ώστε το στοίχημα πληρώνει ψίχουλα την εγκυμοσύνη.
   Αυτά είναι. Ούτε επό εκεί μπορείς να κονομήσεις.
   Τώρα θα εκλέξει boss και η ΝουΔου.
   Να μιλήσω ;
   Δε μιλάω. 
   Περί γονιμότητος... ή αν θέτε περί στειρότητος. Το θέμα έχει πολύ ζουμί.
   Καλημέρα.

τη φλούδα σου και τα μάτια σου

   Το μαξιλάρι μου. Tο νιώθω απόψε άγριο, σα φλούδα ακτινίδιου. Είναι που βαρέθηκα πάλι να ξυριστώ. Το ηθικό μου πάλι, αυτό το νιώθω σα φλούδα σάπια. Από τη φλούδα καταλαβαίνεις το φρούτο. Από τη φλούδα το αποστρέφεσαι ή το ζηλεύεις και το ορέγεσαι. Κατά μια έννοια με μια πρώτη ματιά είμαι λοιπόν για πέταμα.  Αρχίζω και ανασύρω τα ενσταντανέ της ημέρας που, όπως όπως πάλι, βγήκε. Τα ξεδιαλέγω... 

  10.15’  Ένα δεκάχρονο αγόρι μπαίνει στο μαγαζί με τον ...εξηντάχρονο πατέρα του. Ρίχνουν μια ματιά και μουρμουρίζουν σχόλια στα Ρώσικα.  Εκείνος φαίνεται άτολμος. Το ξανθό παιδί με πλησιάζει και στηλώνει τα μεγάλα μάτια του καταπάνω μου. «Ο μπαμπάς μου ήρθε από τη Ρωσία. Θα σας μεταφράζω εγώ, γιατί δεν μιλάει ελληνικά» μου λέει. Τα ελληνικά του αποτέλεσμα καλής φοίτησης σε δημόσια σχολειά. Η φλούδα του λάμπει σαν του κερασιού. Ακολουθούνε διάλογοι, απορίες και διευκρινίσεις, που το μικρό μεταφράζει με απολαυστικό τρόπο στον σκεφτικό ασπρομάλλη και στο τέλος  με ευχαριστεί πολύ. Είναι δέκα χρονώ και δέκα πόντους ψηλότερο από την ώρα που ‘ρθε. Το λένε Αρτούρο.

    8.13’ Ένας ψαρομάλλης ηλικιωμένος με νηφάλεια έκφραση και ήμερες βαθειές ρητίδες  κοντοστέκεται στην πόρτα μου, με το τσάι του στο χέρι. Με κοιτάζει κατάματα και μόλις του χαμογελάω ανταποδίνει. «Περικλή, όλα θα τα φτιάξουμε, μην ανησυχείς. Άμα βλέπω να χαμογελάς, εγώ εντάξει είμαι. Πάω τη βόλτα μου. Μη στενοχωριέσαι. Ένα τσάι κι ένα καλημέρα είναι αρκετά. Έχω μια φλούδα λεμόνι στη τσέπη. Μια χαρά.Τα υπόλοιπα θα τα φτιάξουμε». Του κάνω το νόημα της νίκης σα ρομπότ. Μετά, συνέρχομαι. Σηκώνομαι και πάω να τον αγκαλιάσω. Στο μυαλό μου η γυναίκα του, η κυρία Χριστίνα που κάνει χημειοθεραπείες. Τον ρωτάω αν ....όλα εντάξει. No news - good news. Μια από τις πιο αγαπημένες μου κυρίες της περιοχής, μια συνταξιούχος δασκάλα. Αγώνας με ανώτερο αντίπαλο. Ο κύριος Σωτήρης με επαναφέρει. «Χαμόγελο, Περικλή, χαμόγελο». Η φλούδα του λάμπει σα φρεσκοκομμένου κόκκινου μήλου. Και είναι εβδομήντα χρονών.

   11.42’  Η τρελομικρή του Στέλιου από το δίπλα μαγαζί, το bike society,  μπουκάρει μέσα καβάλα στο ποδήλατο. Όλο μαζί το μέγεθος, είναι τσέπης. Το μαλλί της τριπλάσιο από το κεφάλι της, κατσαρό ψιλό ψιλό και σηκωμένο σα φρικαρισμένου καρτούν. Οι φακίδες της σαν προσυγκέντρωση συναυλίας, παρέες εδώ και εκεί. Τα ματάκια της σαν γατιού, διαπεραστικά και υγρά. «Ήρθα να συζητήσουμε » κάνει ! Είναι στη Δευτέρα Δημοτικού και ήρθε καβάλα στο ποδήλατο να συζητήσουμε. Η φλούδα της είναι εξωτική, θα μπορούσες να φτιάξεις χυμό νέκταρ με τη φλούδα της. « Ο αδερφός μου πήρε κύπελο στη ποδηλασία », μου κάνει ξερά, χωρίς κάποιο ίχνος ικανοποίησης. «Εγώ θα τρέξω απόψε στην open. Μπορεί να νικήσω. Κοίτα το ποδήλατό μου… » Τώρα λάμπει ολάκερη. Τη λένε Δανάη. Και είναι έξι χρονών.

   13.00’   Ένα τεράστιο golden retreaver αδιαφορώντας για την πελατεία μου χώνεται και ανεβάζει τις ποδάρες του στο ταμείο. Είναι ιδρωμένο και η γλώσσα του στάζει πάνω στον πάγκο. Με κοιτάζει με απαίτηση. «Που είσαι ρε Πάκο ;» του φωνάζω. Έρχεται αμέσως γύρω γύρω και ξαπλώνει, πενήντα κιλά θεριό στο πάτωμα με τα πόδια στον αέρα ! Το χρώμα του είναι σα της σαμπάνιας. «Χάϊδευε τώρα» προστάζει. Το κεφάλι του ακουμπάει στα παπούτσια μου σαν να βρήκε φουσκωτό μαξιλάρι. Ένα αυτί από εδώ, ένα από εκεί. Η φλούδα του είναι ώριμης μπανάνας. Θέλεις να την καθαρίσεις με τα δόντια για να μείνει η γεύση της στα χείλη σου. Ο Πάκο είναι εφτά χρονών. Ένας μεσήλιξ.

    9.20’  Το ηλεκτροκίνητο αναπηρικό του κυρ Θανάση σταματάει μπροστά στη πόρτα μου. Διστάζει να μπει, την άλλη φορά για να στρίψει μέσα του βγήκε το λάδι. Τραβάει από το καλαθάκι το σημείωμα. «Τέσσερις βίδες 5Χ35 με κεφάλι φακή και σταυρό, γκρόβερ παξιμάδια ροδέλλες τα γνωστά» λέει με χαμόγελο. «Και ταίριαξέ μου ένα κατσαβίδι της προκοπής». Μου κλείνει το μάτι. «Που θα το κρύψω από τη γκρινιάρα γιατί όλο μου λέει ότι έχω άλλα δέκα ίδια» … Ο άντρας είναι άντρας, μάστορας, fixer, no matter what, ο Θανάσης μαστορεύει ακατάσχετα στο σπίτι του. Είναι στην αγορά όλη μέρα. Κάνει το αμαξίδιο λιγάκι πίσω «Να περνάει και κανένας πελάτης» εξηγεί. Η φλούδα του είναι σαν σύκου. Μαζεύει τις μέλισσες και υπόσχεται. Οι περαστικοί του κάνουν συχνά ερωτήσεις γιατί θέλουν να συγχρωτιστούν με έναν μειονεκτούντα που είναι γεμάτος ενέργεια. Η υπέρβαση του είναι βιταμίνη για όλους. Είναι εξήντα χρονών.

    14.45’   «Ήρθα !» φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί πριν μπουκάρει ο rock Λευτέρης ! Τινάζομαι πάλι από το σκυφτό γράψιμο.. «Πανάθεμά σε πόντιε» του λέω… Γελάει με τη ψυχή του… «Κάθε φορά σου κόβω τα ύπατα, ε ;» καμαρώνει. «Judas Priest νέο c.d. βάλε το μαραφέτι το γιουτιούμπι να τσεκάρεις. Τη Δευτέρα φεστιβάλ progressive metal στου Παύλου Μελά, θα φορέσεις τα σίδερα και θα πάμε. Τρέλλα, τρέλλα… έχω μαλάκες να πληρωθώ από τα Χριστούγεννα, και όχι αυτά, τα προηγούμενα !, αυτά, υγείαν έχουμε, η γυναίκα μας μας τα πρήζει, ο Θάνος εδώ τα ξύνει αντί να γίνει αεροπλάνο να δει τι θέλει η πελατεία, σας βλέπω πεσμένους..» Δε σταματά να μιλάει ούτε την ώρα που έχει πια βγεί από το μαγαζί. Η φλούδα του Λευτέρη είναι σα της αγριοφράουλας, τσιμπάει και μοσχομυρίζει. Χαρά στα παιδάκια που θα μεγαλώσουν με αυτόν τον τρελάρα μπαμπά. Είναι τριάντα πέντε χρονών. 

    18.23' Τσεκάρω τα e-mail μου. Το ένα γράφει ευχαριστώ. Από άνθρωπο που αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι αδιάφορα. Φεύγουνε κάδο. Ένα δεν είναι κανένα. Σκέτη γλύκα. Αύριο πάλι μέρα θα 'ναι. Θα δούμε. Κάτι θαυμάσιο θα γίνει. Τα αδιέξοδα είναι κρίμα να πληγώνουν τη φλούδα. Τη φλούδα μας και τα μάτια μας. 

    23.55’ Το μαξιλάρι μου είναι σα φλούδα ακτινίδιου. Βαρέθηκα πάλι να ξυριστώ. Ταιριάζω τα μάγουλά μου στο δέρμα του και μια γλυκειά φαγούρα με αγαθιάζει. Η κοιλιά μου είναι τώρα ζεστή. Πως γίνεται οι σκέψεις να ζεσταίνουν την κοιλιά ;  Τα πόδια μου ανακουφίζονται από τη γύμνια τους. Το σβέρκο μου έχει χαλαρώσει. Δακρύζω λιγάκι. Χασμουριέμαι. Σκουπίζω τα μάτια μου. Είμαι πλήρης.

    23.59'  Τσεκάρω τα λαμπάκια στο ρολόί. 

    Μετά δε θυμάμαι.

το αρκουδάκι

      Απόψε λέω με το αρκουδάκι μου να κοιμηθώ. Το ‘χω ξεχάσει to έρμο... Το τελευταίο πράγμα που θα αντικρύσω λέω να είναι η λούτρινη πατούσα του στη μύτη μου. Να του δαγκώσω λίγο και το αυτί. Να το στριμώξω μεσ’ στον κόρφο μου. Σκέψη μηδέν.Μονάχα θαλπωρή και ασφάλεια.
    Απόψε δε θ’ αφήσω λύκους γύρω μου. Αγέλες μοχθηρών και λαίμαργων και αδίστακτων θηρευτών δε θα επιτρέψω, θεριά ανήμερα που ετοιμάζουν το καρτέρι με τους οίκους αξιολόγησης, ορμάνε σε θηράματα λαούς όλοι μαζί, απ’ όλες τις μεριές και αφήνουν πίσω μόνον σάρκες, να τις γευτούν τα όρνια, οι μικροεπενδυτές και οι παρατρεχάμενοι με τις γραβάτες, οι ύαινες και οι καινοφανείς οι βασιλείς των ζώων.
   Απόψε δε θ’ αφήσω τα σκυλιά, μέσα στα αυτιά μου να αλυχτήσουν, τους φύλακες τεχνοκρατών καναλαρχών και ηγετών, των ισχυρών τα ντόπερμαν, που με την τρίχα σηκωμένη αραδιασμένα στο γυαλί τρόμο μου σπέρνουν, κάθε βράδυ, Πρετεντέρηδες Μητρόπουλοι και Μπάμπηδες, χολή και φόβο,  το μαρτύριο της σταγόνας, ώστε μέσα στο καβούκι μου εγώ να παραμείνω, μη τυχόν διανοηθώ και ξεμυτίσω, ενστάσεις να σκεφτώ και να ψελλίσω.
    Απόψε δε θ’ αφήσω, ορδές από ακρίδες  ιμπεριαλιστές, Ατλαντιστές και Bricks και τρελαμένους Άραβες, και ντόπιους τοπικούς εντεταλμένους, να με βάλουν πάνω στο κλαδί και όλη νύχτα με τα νύχια τον κορμό να γκρατζουνάνε, της χώρας μου, του τόπου που γεννήθηκα τις ρίζες να τραβάνε, μία μία, ώσπου να πέσει, να μπορέσουν να με φάνε.
    Απόψε λέω με το αρκουδάκι μου να κοιμηθώ. Πιράνχας χέλια και αδηφάγα ντόπια ζώα που ακύρωσαν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, εξέλιξης και προοδευτισμού, σε τούτο το εύφορο κομμάτι του πλανήτη, και το κατάντησαν γατί, βρεγμένο, με κομμένη την ουρά και τρία πόδια, να εκλιπαρεί για τα αποφάγια γουρουνιών, θα τους αφήσω στης ιστορίας την κριτική και των παιδιών την χλεύη, των παιδιών που ζουν στις καταλήψεις με σκισμένα τζην και πίνουνε ζουμιά αντί για γάλα, της μάνας τους της λαίμαργης και τιποτένιας αποκυήματα που, στα διαλείμματα από το μπρούσκο τα θυμάται και σιχαίνεται που τα ‘χει !
     Απόψε δε θα αφήσω τίποτες να με ταράξει. Θα γίνω ένας θαλάσσιος ελέφαντας. Σε πάγους θα ξαπλώσω και τις σκέψεις μου θα τις ναρκώσω. Δε θα κοπιάσουν καρχαρίες, μαστρωποί κι εγκληματίες, σε όλα τα σχήματα, σε G7 και σε μεγάλους κυβερνητικούς και μη οργανισμούς, με «ενδιαφέρον», για τους υπανάπτυκτους, τους ξεχασμένους, να τους μάθουν εξουσία, νομίσματα, εμπόριο, ανάπτυξη, καταναλωτισμό, απ’ την ανέχεια της φτώχειας να τους παραλάβουν και στην ανέχεια του μη αρκετού, του μη εφικτού, της ολοένα και πιο μάταιης επάρκειας να τους ρίξουν, ως να τους πνίξουν. Και μετά, μνημόσυνα να κάνουν, πορείες αγκαζέ μαύρων λευκών εβραίων και κινέζων, μασόνων και ακροδεξιών σκυλιών, πορείες σιωπηλές με έντεκα χιλιάδες μηχανές να τους τραβάνε, θλιμμένους για 11.000: Τους πνιγμένους στη Μεσόγειο, στη Σρι Λάνκα και την Καραϊβική, στον Έβρο και τη Λαμπετούσα.
    Απόψε φίδια ούτε που θα αφήσω να με ζώσουν. Είμαι σε χέρια σίγουρα. Άλλαξα την κυβέρνηση και έβαλα καινούργια ζώα να φυλάνε. Μπορώ να κοιμηθώ, αν κρίνω από την ησυχία έξω στη φύση. Ησυχία δεν είναι ; Μήπως είν’ κουφόβραση ; Μπααα ησυχία το λέω εγώ. Τηλεόραση δεν άνοιξα. Εφημερίδα σήμερα δεν πήρα. Θεωρώ ότι λειτουργεί το αυτονόητο. Η Δημοκρατία. Η λογική. Η αυταπάρνηση. Η δίψα για καλή υστεροφημία. Η αξιοσύνη και η αξιοκρατία. Και η τάξη των πραγμάτων. Γι αυτό… Τι διάολο να συμβεί ; Από έναν ύπνο ωραίο και βαθύ ; Θα τον τολμήσω .
    Απόψε λέω με το αρκουδάκι μου να κοιμηθώ. Και αύριο μέρα θα’ ναι. Ε ; Δε θα 'ναι ; Κι αν απογοητευτώ, εδώ είμαι πάλι. Να τους φτύσω. 

η δεύτερη φορά

    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε δεν έγινε ο ίδιος ντόρος. Κανένας δεν ήρθε με λουλούδια σε γαλάζιο σελοφάν ούτε σήκωσαν μπαλόνια που κολλάνε στο ταβάνι. Η μανούλα του η ίδια, ζήτημα αν το πήρε είδηση ! Δεν ενεπλάκησαν κλινικάρχες και κανείς δε ρώτησε πως θα τον πούν. Στο ληξιαρχείο δεν έγινε ούτε μια διορθωτική εγγραφή.
    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε ήτανε ένα εβδομήντα έξι και ογδόντα τρία κιλά. Είχε αραιά μαλλιά και έφαγε κανονικά γεύματα με το καλημέρα. Είχε επίσης "καθαρίσει". Οι γιαγιάδες δεν ήρθανε να βοηθήσουνε γιατί κοιμότανε τα βράδια μονοκόματα. Γενικώς δεν προκάλεσε καμία αναστάτωση, από τις συνηθισμένες, αυτός ο αναγεννημένος άντρας. Δε δημοσιεύτηκαν αναγγελίες. Δεν υπήρξε ούτε ένα συγχαρητήριο sms.
    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε χάρηκε που ήρθε. Γύρισε και κοίταξε, έναν έναν, όλους τους ανθρώπους του, με την βεβαιότητα πλέον ότι, όλοι, αναλόγως τις στιγμές και τις συγκυρίες, του προσφέρουν εναλλάξ βλάβες και ωφέλειες, νέκταρ και φαρμάκι, πληγές και βάλσαμο. Ξεκρέμασε λοιπόν τις ταμπέλλες από το μυαλό του. Ξεκρέμασε από την μάνα του τη ταμπέλλα καθήκον, από την ερωμένη του τη ταμπέλλα νεράϊδα, από τον αδελφό του τη ταμπέλλα ίνδαλμα και από τον εαυτό του την ταμπέλλα δίκαιος.
    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε αποφάσισε να μη σκοτιστεί με τις εκβάσεις. Αποφάσισε ότι δεν είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του αλλά η ίδια η προσπάθεια. Αποφάσισε ότι η αξία του δεν είναι "η γνώμη τους για αυτόν" αλλά η παρουσία τους γύρω του. Αποφάσισε ότι δεν είναι fixer αλλά fighter. Αποφάσισε ότι δεν είναι παιδί αλλά ότι και οι μεγάλοι χρειάζονται παιχνίδι. Αποφάσισε ότι δεν ετοιμάζει βαλίτσα αλλά πολλά μικρά δισάκια. Αποφάσισε ότι δεν είναι βιρτουόζος αλλά διασκεδαστής. Αποφάσισε ότι δεν είναι ανεύθυνος αλλά ούτε υπεύθυνος. Απλώς συμμέτοχος στα πράγματα. Παρών.
    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε, η μάνα του δεν ένιωσε πόνους. Αυτός όμως....
    Πονάς όταν αποχωρίζεσαι τις εύκολες λύσεις. Δεν μπορείς πια να αισθάνεσαι ριγμένος, αδικημένος, κυνηγημένος, εξαντλημένος, θυμωμένος, παραμελημένος και όλα αυτά που καταλήγουν στο μένος. Πρέπει να κατεβείς από το σταυρό και να παράγεις ένα άλλο ... αφήγημα.
    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε στην αρχή τα είχε λιγάκι χαμένα. Οι γνωστές "φυλακές" του είχαν κελιά χωρίς πόρτες. Τα παπούτσια του δεν είχαν μπερδεμένα κορδόνια και τα πόδια του ήτανε τριάντα κιλά ελαφρύτερα.
    Όταν ο Λαέρτης αναγεννήθηκε δυσκολευόταν να το πιστέψει ότι το μόνο που έκανε για να αναγεννηθεί ήταν να χτυπήσει τα δυό του δαχτυλάκια. Κλάπ.   

λαθρομετανάστες

και καλά ...

       -           Μάνα να ανοίξω στο πουλί να φύγει ;

                -          Όχι, παιδί μου. Δεν ξέρει μοναχό να ζήσει. Θα το φάνε οι γάτες.

        -          Τότες μανούλα, θα του βάλεις καναβούρι ;

                -          Νεράκι βάλτου, μη ψοφήσει. To καναβούρι είναι χθεσινό.   

      Από μικρός μαθαίνεις, με τρόπο να πεθαίνεις.

      

     Θυμάμαι… Θυμάμαι μοναχά μία εικόνα της εξώπορτάς μου. Σε όλα μου τα σπίτια που θυμάμαι κατιτίς.  Από τη μέσα τη μεριά. Εξώπορτες από τη μέσα τη μεριά.

      Δε χρειάστηκα ποτέ κλειδί, έξω για να βγω. Ένα χερούλι, κι εύκαιρο. Ήθελε να μου πει ότι …εύκολα φεύγεις. Για την επιστροφή, όμως, χρειάζεσαι κάποιου είδους «έλεγχο ταυτότητας». Να σε υποβάλλει πάντα σε μια μικρή ανησυχία. Μόλις ταιριάξει, γυρίσει και ανοίξει, χαλαρώνεις. Κωδικός δεκτός. Ένοικος αποδεκτός. Καλώς ορίσατε.

    Ακριβώς το ανάποδο από την ζωή δηλαδή.

    Δε χρειάζεσαι κλειδί για να επιστρέφεις. Κλειδί χρειάζεσαι για να αναχωρήσεις. Δεν αρκεί να κάνεις μια βαλίτσα, όχι. Θες διαβατήριο. Πρέπει να περάσεις έλεγχο των πεπραγμένων. Ερωτηματολόγιο. Έκαμες το χρέος σου, που θες και να φύγεις ; Υπήρξες επαρκής ; Τους δικαίωσες ; Έχεις κανένα βαρίδιο ; Μήπως τα ρούχα είναι ακόμα στα σχοινιά ; Μήπως είν’  ασιδέρωτα ; Το γεράνι το πότισες ; Εντάξει, σε όλα ; Ε, τότε, άμα είναι έτσι : Καλό ταξίδι.  Άμε στο καλό.

    Εάν η εξώπορτά μου, του σπιτιού θέλω να πω,  είχε τέτοιες ειδικές διαδικασίες για να ξεκλειδώνει από μέσα πανικό θα ένιωθα. Ναι. Θα με τρέλαινε και μόνον η ιδέα. Το θεωρώ δεδομένο, πώς να το πω… άμα θέλω να βγω, τραβάω ελαφρά με το ένα χέρι ένα πόμολο και κρατάω στο άλλο ότι θέλω. Μπαγκάζια για τριήμερο ή εκατό κιλά σκουπίδια, no matter. Η πόρτα είναι το αντίθετο από τα κελιά. Από μέσα ανοίγει αμέσως.

   Ακριβώς το ανάποδο από τη ζωή δηλαδή.

   Άμα η ζωή δεν είχε χίλιες δυο διαδικασίες για να φεύγω μετανάστης… Νομίζω πάλι θα το έκανα μεγάλο θέμα ! Καλύτερα που είναι μαγκωμένη η πόρτα ! Δε θα μπορούσα να μου το συγχωρήσω που έμεινα εδώ. Ενώ τώρα λουφάζω. Βολικά είναι. Όλοι καταλαβαίνετε γιατί δεν έφυγα. Για τον ίδιο λόγο που μείνατε και εσείς … Οι αλλαγές είναι για τους λεβέντες. Οι διευθετήσεις είναι για τους ανθρώπους. Δηλαδή τι έχει αυτό το σπίτι και το λες αβίωτο; Έκανες μια γύρα τα έπιπλα ; Έβαλες απέναντι την τηλεόραση ; Θα δεις… με δυο τρεις μετακομήσεις θα σου ταιριάξει γάντι πάλι. Θέλεις να σου ταιριάξει πάλι. Προτιμάς να σου ταιριάξει πάλι. Εκλιπαρείς να σου ταιριάξει πάλι. Και τελικά εκείνο κάνει το χρέος του.

   Ξέρω ελάχιστους που μεταναστεύουν μόλις δούνε τοίχο. Και αν βλέπουμε όλοι τοίχο… Αν λέμε εμένα αυτό δε μου αξίζει. Οι περισσότεροι πρέπει να φτάσουμε στο μη παρέκει. Είναι γιατί σκεφτόμαστε, άμα λάχει και γυρίσουμε, με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, μήπως δε ταιριάζει τότες το κλειδί ! Στο γάμο, στη δουλειά και στη πατρίδα. Τα κλειδιά κρατάμε όλοι μες τη χούφτα ολημερίς. Γι αυτό κυκλοφοράμε με το ένα χέρι μεσ’ τη τσέπη. Τα κλειδιά στη χούφτα σφίγγουμε.  

    Και δε φτάνει που μεταναστεύει ένας στους χίλιους. Όλοι οι υπόλοιποι γυρίζουμε και γράφουνε ανοησίες στους τοίχους. Είμαστε όλοι μετανάστες, λέει… Ε, όχι…

     Όχι ρε μεγάλε. Μετανάστες είναι εκείνοι που δεν είναι εδώ. Εδώ είναι οι κότες. Κοίταξε γύρω, είναι κοτέτσι. Τρώμε ό,τι μας πετάξουν. Καθόμαστε στον κόκορα όποτε εκείνου του καυλώσει. Γεννάμε αυγά και ακούμε κριτική που δεν ‘ναι δίκροκα. Πίνουμε σκατόνερα και τρώμε βουνά από χόρτο. Ακούμε τις κυριότερες ειδήσεις και το κλείνουμε με αηδία. Έξω εκεί η αποστροφή χτυπάει κόκκινο. Σιχαινόμαστε ανθρώπους και τους χαμογελάμε. Μετά παίρνουμε μια κιμωλία και βγαίνουμε κι από πάνω… Είμαστε όλοι μετανάστες… λέει.

    Ε, δεν είμαστε. Ούτε μετανάστες, ούτε Δον Κιχώτες, ούτε αποδημητικά πουλιά. Φτερά μικρά κι ασθενικά , μονάχα για ξεσκόνισμα, έχουμε. Ποτές για πτήσεις. Έχουμε τα φτερά που μας αρμόζουν. Φτερά πτηνών οικόσιτων και ανήμπορων χωρίς τον νοικοκύρη. Για τίποτες δεν είμαστε. Μοναχά για μικρο_ρήσεις, μικρο_κατακτήσεις, μικρο_καταχρήσεις και εσχάτως μπαρουφο μικρο_αναρτήσεις. Είμαστε η γιορτή του συμβατού. Και είναι μεγάλο πράγμα. Να κουμπώνεις στο σύστημα. Να ταιριάζει το κλειδί σου. Σε μια πόρτα από έξω. Μοναχά σε μια. Καμιά φορά σκέφτομαι αυτό… Ταιριάζει το κλειδί μου σε άλλη πόρτα ; Και αν ρωτήσω, κατευθείαν όχι θα μου πεις. Αλλά κανείς μας, σε μια ολάκερη ζωή, ίσως δεν το ‘χει δοκιμάσει. Μήπως σε δίλημμα και μπει.

     Δεν είμαστε όλοι μετανάστες. Είμαστε όλοι εντόπιοι, γηγενείς, ανθεκτικοί κι επίμονοι σα μια μεγάλη μυρμηγκοφωλιά, στα όνειρά μας ίσως λαθρο_μετανάστες.