Κυριακή, Ιουνίου 28

η συμπόνοια τους, πως να το πω, να μου λείπει



  
      Τώρα τελευταία οι ανακοινώσεις των πρωταγωνιστών για την Ελλάδα συνοδεύονται από ένα θλιμμένο ύφος συμπάθειας. Η Λαγκάρτ το πετυχαίνει καλύτερα από όλους. Ο Ολάντ και ο Ντάϊσεμπλουμ αρκετά καλά. Ο Ρέντσι και η Μέρκελ μέτρια. Τον ακατανόμαστο υπουργό οικονομικών της Γερμανίας δεν τον απασχολούν οι συσκευασίες. Οι πιο ειλικρινείς είναι κάτι εκπρόσωποι κομπλεξικών νιόφερτων στον καπιταλισμό χωρών όπως ο Τουσκ της Πολωνίας. Αυτοί στο βλέμμα έχουν περιφρονητική και ενοχλημένη έκφραση. Αλλά ποτέ η Λαγκάρτ. Ποτέ περιφρονητική. Μετρημένη, μητρική, considering , περίλυπη ενίοτε αλλά με ένα φίλτρο συντριβής από την στενοχώρια.  
       Η συσκευασία των δώρα φερόντων πάντα ήταν ένα κορυφαίο ζήτημα. Ανθοπωλεία και ζαχαροπλαστεία το έχουν ανάγει σε επιστήμη. Η εντύπωση ισχυρότερη από το περιεχόμενο και την ουσία. Ένα τεράστιο σχολείο υποκριτικής περάσαμε τούτο τον καιρό ψάχνοντας το μήνυμα πίσω από το ύφος εκείνων που προέβαιναν στις ανακοινώσεις.
      Η Κριστίν, αυτό το κινούμενο κτήνος του καπιταλισμού είναι η κορυφή σε μια πυραμίδα ποταπών υποκειμένων με διατεταγμένο από το παγκόσμιο κατεστημένο ρόλο. Έδωσε τις εξετάσεις της ξεπουλώντας στα Αμερικάνικα Funds τα φιλέτα της Γαλλίας επί προεδρίας Σαρκοζί, όπως εξάλλου έπραξε με τα φιλέτα της Ιταλίας ο πατερούλης Ντράγκι.
     Η Ελλάδα απέρριψε λοιπόν μια ιδιαίτερα γενναιόδωρη πρόταση. Το ακούσατε, δε το ακούσατε όλοι ; Το είπε η Λαγκάρτ, η Μέρκελ και ο Ντάϊσελμλουμ με τα ίδια ακριβώς λόγια ώστε να το εμπεδώσει όλη η διεθνής κοινότητα. Δηλαδή η Ελλάδα διέπραξε ύβρη.  Και πρέπει τώρα να υποστεί τις συνέπειες.
     Ε, λοιπόν, ένα πράγμα είναι αρκετό για τον Έλληνα. Που θα σταματήσει να βλέπει καθημερινά το περίλυπο ύφος αυτών των τεράτων. Που θα σταματήσει να την αφορά η επιεικής βαθμολογία οίκων αξιολόγησης και η δήλωση του Ομπάμα που αφήνει μια ακτίδα ελπίδας να περάσει από τη σχισμή του ντουβαριού.
    Τα σκατώσαμε που τα σκατώσαμε τρεις γεννεές. Αποτύχαμε να συναγωνιστούμε τις αναπτυγμένες παραγωγικές μηχανές των κεντροευρωπαϊκών λαών και κατασπαταλήσαμε κάθε ευκαιρία να αποκτήσουμε υποδομές με συγχρηματοδότηση. Αυτοί είμαστε. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να στεκόμαστε στη γωνία με το κύπελλο στο χέρι. Κανένας δε θα ρίξει μέσα κέρματα. Όλοι, μηδέ των bricks εξαιρουμένων θα σκύψουν στο αυτί μας και θα μας προτείνουν sex έναντι χαμηλού αντιτίμου.
     Πρέπει να συμμαζευτούμε στα του οίκου μας. Να επιλέξουμε τι θα παράγει ο καθένας μας και να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Και, λυπάμαι που το λέω, οι βολεψάκηδες ήρθε η ώρα που θα βγούνε να ψωνίσουν γαντάκια εργασίας. Ενάμισυ ευρώ το ζευγάρι κάνουν.
     Γκε γκε ;    Όχι στο δημοψήφισμα, όχι στο ευρώ, όχι σε όλον αυτό τον παγκόσμιο θίασο που έχει πέσει με «ενδιαφέρον» πάνω από αυτό το χωράφι. Είναι ένα από τα πιο εύφορα κομμάτια του πλανήτη. Άντε ρε καρντάσια να μαζέψουμε καμιά ελιά. Το μόνο βλέμμα που μας χρειάζεται δεν είναι εκείνο της συμπόνοιας της Λαγκάρντ. Είναι το κουρασμένο μας βλέμμα όταν στο ηλιοβασίλεμα θα εκτιμούμε ο ένας του άλλου τον κάματο της μέρας. Κανένας δεν θα βοηθήσει να σηκώσουμε την πατρίδα. Είναι δική μας υπόθεση.

1 σχόλιο:

  1. και λίγα λόγια για τον Σόϊμπλε από άρθρο του Βασίλη ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ στο διαδίκτυο

    Υπήρχε κάτι το κωμικοτραγικό στον διάφανο φαιονεοφιλελευθερισμό του χερ Σόιμπλε όταν επιτέθηκε χωρίς δισταγμό στους θεσμούς στο Eurogroup της περασμένης Πέμπτης, επειδή "είναι πολύ υποχωρητικοί απέναντι στις προτάσεις της Ελλάδας".

    "Προβοκάτσια Σόιμπλε" έγραφε την επόμενη ημέρα η "Αυγή". Διαφωνώ. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ό,τι λέει το εννοεί: αυτός κηρύσσει την απόλυτη αλήθεια και αυτοί οι άγριοι δεν δέχονται να την ασπαστούν. Δεν τους πείθουν ούτε τα mainstream ΜΜΕ (διεθνή και εγχώρια), ούτε οι Φινλανδοί, οι Σλοβάκοι, οι Μαλτέζοι, οι Λιθουανοί και οι λοιποί πιστοί του. Οι άγριοι δεν πείθονται. Αμφισβητούν το αλάθητο του Πάπα Βόλφγκανγκ. Και όποιος το τολμά, η Ιερά Εξέταση τον στέλνει στην πυρά!

    Το είχε εξηγήσει δις τον περασμένο Απρίλιο στο Brooking Institution της Ουάσιγκτον, όταν (όπως γράφει ο Allesandro Gilioli στο "Il Espresso") χωρίς ενδοιασμούς έλεγε ότι πρέπει να "πιεσθούν" τα Κοινοβούλια να ψηφίζουν νόμους για να ελαστικοποιήσουν την εργασία και να ιδιωτικοποιήσουν τα δημόσια αγαθά, αλλά, δυστυχώς, "είναι δύσκολο στη δημοκρατία".

    Παραδείγματος χάριν, έλεγε ο Πάπας Σόιμπλε: "Οι φίλοι μου υπουργοί Οικονομικών και Οικονομίας μού διηγούνται πάντα πόσο δύσκολο είναι να πείσουν την κοινή γνώμη". Και για να μην υπάρξουν αμφιβολίες για το τι εννοεί, είχε πει προηγουμένως ότι "η Γαλλία θα χαιρόταν αν πίεζε κάποιος το Κοινοβούλιό της να εγκρίνει σκληρές μεταρρυθμίσεις".

    Φαντάζεστε αυτή την παρέα, τον Σόιμπλε και τους πιστούς του, να κάθονται χαλαροί σε κάποιο μπιστρό του Παρισιού γύρω από ένα τραπέζι, πίνοντας μπίρες και αναστενάζοντας πικραμένοι επειδή αυτοί οι χοντροκέφαλοι πολίτες δεν πείθονται να απαρνηθούν τελείως τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς;

    Αυτό που με κάνει να γελάω και να κλαίω μαζί διαβάζοντας τις εγκυκλίους αυτού του ιεροεξεταστή, που έχει πέσει σε κατάθλιψη επειδή αμφισβητούν το Malleous Maleficarum** του, είναι ότι υπάρχει ακόμη κόσμος που πιστεύει την παπάρα που μας έχουν χώσει στο κεφάλι εδώ και δεκαετίες, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού είναι πραγματιστικές και όχι ιδεολογικές.

    Πράγματι (όπως γράφει ο Gilioli), είναι κάτι περισσότερο από ιδεολογία, είναι θρησκεία. Και σίγουρα, όχι από τις πιο ανεκτικές.



    ** Το Malleous Maleficarum ("Σφύρα Κακοποιών", "Σφυρί Μαγισσών" ή "Hexenhammer") είναι ένα περιεκτικό εγχειρίδιο κυνηγού μαγισσών, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1487 και γνώρισε επανειλημμένες επανεκδόσεις σε όλη την Ευρώπη. Έπαιξε βασικό ρόλο στις δίκες μαγισσών για πάνω από 200 χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

εντυπώσεις ;