λαθρομετανάστες

και καλά ...

       -           Μάνα να ανοίξω στο πουλί να φύγει ;

                -          Όχι, παιδί μου. Δεν ξέρει μοναχό να ζήσει. Θα το φάνε οι γάτες.

        -          Τότες μανούλα, θα του βάλεις καναβούρι ;

                -          Νεράκι βάλτου, μη ψοφήσει. To καναβούρι είναι χθεσινό.   

      Από μικρός μαθαίνεις, με τρόπο να πεθαίνεις.

      

     Θυμάμαι… Θυμάμαι μοναχά μία εικόνα της εξώπορτάς μου. Σε όλα μου τα σπίτια που θυμάμαι κατιτίς.  Από τη μέσα τη μεριά. Εξώπορτες από τη μέσα τη μεριά.

      Δε χρειάστηκα ποτέ κλειδί, έξω για να βγω. Ένα χερούλι, κι εύκαιρο. Ήθελε να μου πει ότι …εύκολα φεύγεις. Για την επιστροφή, όμως, χρειάζεσαι κάποιου είδους «έλεγχο ταυτότητας». Να σε υποβάλλει πάντα σε μια μικρή ανησυχία. Μόλις ταιριάξει, γυρίσει και ανοίξει, χαλαρώνεις. Κωδικός δεκτός. Ένοικος αποδεκτός. Καλώς ορίσατε.

    Ακριβώς το ανάποδο από την ζωή δηλαδή.

    Δε χρειάζεσαι κλειδί για να επιστρέφεις. Κλειδί χρειάζεσαι για να αναχωρήσεις. Δεν αρκεί να κάνεις μια βαλίτσα, όχι. Θες διαβατήριο. Πρέπει να περάσεις έλεγχο των πεπραγμένων. Ερωτηματολόγιο. Έκαμες το χρέος σου, που θες και να φύγεις ; Υπήρξες επαρκής ; Τους δικαίωσες ; Έχεις κανένα βαρίδιο ; Μήπως τα ρούχα είναι ακόμα στα σχοινιά ; Μήπως είν’  ασιδέρωτα ; Το γεράνι το πότισες ; Εντάξει, σε όλα ; Ε, τότε, άμα είναι έτσι : Καλό ταξίδι.  Άμε στο καλό.

    Εάν η εξώπορτά μου, του σπιτιού θέλω να πω,  είχε τέτοιες ειδικές διαδικασίες για να ξεκλειδώνει από μέσα πανικό θα ένιωθα. Ναι. Θα με τρέλαινε και μόνον η ιδέα. Το θεωρώ δεδομένο, πώς να το πω… άμα θέλω να βγω, τραβάω ελαφρά με το ένα χέρι ένα πόμολο και κρατάω στο άλλο ότι θέλω. Μπαγκάζια για τριήμερο ή εκατό κιλά σκουπίδια, no matter. Η πόρτα είναι το αντίθετο από τα κελιά. Από μέσα ανοίγει αμέσως.

   Ακριβώς το ανάποδο από τη ζωή δηλαδή.

   Άμα η ζωή δεν είχε χίλιες δυο διαδικασίες για να φεύγω μετανάστης… Νομίζω πάλι θα το έκανα μεγάλο θέμα ! Καλύτερα που είναι μαγκωμένη η πόρτα ! Δε θα μπορούσα να μου το συγχωρήσω που έμεινα εδώ. Ενώ τώρα λουφάζω. Βολικά είναι. Όλοι καταλαβαίνετε γιατί δεν έφυγα. Για τον ίδιο λόγο που μείνατε και εσείς … Οι αλλαγές είναι για τους λεβέντες. Οι διευθετήσεις είναι για τους ανθρώπους. Δηλαδή τι έχει αυτό το σπίτι και το λες αβίωτο; Έκανες μια γύρα τα έπιπλα ; Έβαλες απέναντι την τηλεόραση ; Θα δεις… με δυο τρεις μετακομήσεις θα σου ταιριάξει γάντι πάλι. Θέλεις να σου ταιριάξει πάλι. Προτιμάς να σου ταιριάξει πάλι. Εκλιπαρείς να σου ταιριάξει πάλι. Και τελικά εκείνο κάνει το χρέος του.

   Ξέρω ελάχιστους που μεταναστεύουν μόλις δούνε τοίχο. Και αν βλέπουμε όλοι τοίχο… Αν λέμε εμένα αυτό δε μου αξίζει. Οι περισσότεροι πρέπει να φτάσουμε στο μη παρέκει. Είναι γιατί σκεφτόμαστε, άμα λάχει και γυρίσουμε, με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, μήπως δε ταιριάζει τότες το κλειδί ! Στο γάμο, στη δουλειά και στη πατρίδα. Τα κλειδιά κρατάμε όλοι μες τη χούφτα ολημερίς. Γι αυτό κυκλοφοράμε με το ένα χέρι μεσ’ τη τσέπη. Τα κλειδιά στη χούφτα σφίγγουμε.  

    Και δε φτάνει που μεταναστεύει ένας στους χίλιους. Όλοι οι υπόλοιποι γυρίζουμε και γράφουνε ανοησίες στους τοίχους. Είμαστε όλοι μετανάστες, λέει… Ε, όχι…

     Όχι ρε μεγάλε. Μετανάστες είναι εκείνοι που δεν είναι εδώ. Εδώ είναι οι κότες. Κοίταξε γύρω, είναι κοτέτσι. Τρώμε ό,τι μας πετάξουν. Καθόμαστε στον κόκορα όποτε εκείνου του καυλώσει. Γεννάμε αυγά και ακούμε κριτική που δεν ‘ναι δίκροκα. Πίνουμε σκατόνερα και τρώμε βουνά από χόρτο. Ακούμε τις κυριότερες ειδήσεις και το κλείνουμε με αηδία. Έξω εκεί η αποστροφή χτυπάει κόκκινο. Σιχαινόμαστε ανθρώπους και τους χαμογελάμε. Μετά παίρνουμε μια κιμωλία και βγαίνουμε κι από πάνω… Είμαστε όλοι μετανάστες… λέει.

    Ε, δεν είμαστε. Ούτε μετανάστες, ούτε Δον Κιχώτες, ούτε αποδημητικά πουλιά. Φτερά μικρά κι ασθενικά , μονάχα για ξεσκόνισμα, έχουμε. Ποτές για πτήσεις. Έχουμε τα φτερά που μας αρμόζουν. Φτερά πτηνών οικόσιτων και ανήμπορων χωρίς τον νοικοκύρη. Για τίποτες δεν είμαστε. Μοναχά για μικρο_ρήσεις, μικρο_κατακτήσεις, μικρο_καταχρήσεις και εσχάτως μπαρουφο μικρο_αναρτήσεις. Είμαστε η γιορτή του συμβατού. Και είναι μεγάλο πράγμα. Να κουμπώνεις στο σύστημα. Να ταιριάζει το κλειδί σου. Σε μια πόρτα από έξω. Μοναχά σε μια. Καμιά φορά σκέφτομαι αυτό… Ταιριάζει το κλειδί μου σε άλλη πόρτα ; Και αν ρωτήσω, κατευθείαν όχι θα μου πεις. Αλλά κανείς μας, σε μια ολάκερη ζωή, ίσως δεν το ‘χει δοκιμάσει. Μήπως σε δίλημμα και μπει.

     Δεν είμαστε όλοι μετανάστες. Είμαστε όλοι εντόπιοι, γηγενείς, ανθεκτικοί κι επίμονοι σα μια μεγάλη μυρμηγκοφωλιά, στα όνειρά μας ίσως λαθρο_μετανάστες.