το πιό μοχθηρό σχήμα είναι ο κύκλος

     Με τρελαίνει ο κύκλος. Η πίεση που μου ασκεί να κλείσω το ένα και το άλλο με οποιοδήποτε κόστος, αν με καταλαβαίνεις τι εννοώ... Είναι μια αδυσώπητη πρεμούρα που δεν την ανακαλώ ως έμφυτη. Μου τη δίδαξαν, την υιοθέτησα, την υπηρέτησα, μάτωσα.

     Ο κύκλος στο μυαλό μου με καθοδηγεί σε όλα τα ζητήματα για μια στέρεη έκβαση. Αφυδατώνει την αδιαμφισβήτητη μαγεία του ανεκπλήρωτου . Χωρίζει τη ζωή μου σε χρονομετρημένους αγώνες ! Δεν μου επιτρέπει να κοντοστέκομαι και να ξανααποφασίζω.

      Όλα τα πλάσματα απολαμβάνουμε τις ανάπαυλες εξίσου με τις κατακτήσεις. Οι ανάπαυλες πληρώνουν μετρητοίς. Οι κατακτήσεις αντίθετα, πιστώνονται σαν επιταγές... μεταχρονολογημένες. Θα μπορούσα να ζήσω ακολουθώντας μια σειρά από ανάπαυλες, τώρα που έχω αποδείξει στον εαυτό μου ποιός είμαι.

     Τα μωρά δεν ζωγραφίζουν κύκλους. Τα παιδιά παρ' όλη την ζήλεια τους για τους μεγαλύτερους, τους κύκλους τους κάνουν ανοικτούς. Θέλω να πω, δυσκολεύονται να κλείσουν τη γραμμή με εκείνο το τέλειο ραντεβού της αρχής με το τέλος. Δεν είναι σίγουρα πότε να σηκώσουν το χεράκι. Δεν είναι σίγουρα αν θέλουν να αποτελειώσουν ένα σχήμα που μπορεί να υπόσχεται κύκλο αλλά είναι ήδη όμορφο. Τότες οι μεγάλοι τα κοιτούν επιτιμητικά.  Μερικές φορές πιάνουν το χεράκι και τα βοηθούν. Οι έφηβοι αρνούνται την νομοτέλεια των κύκλων. Δεν αφήνουν έξω από το παιχνίδι το διαφορετικό και το ασύμβατο. Το να πειραματίζονται με ανοικτές συμβάσεις είναι κομμάτι της libido τους. Μερικές φορές οι μεγάλοι παίρνουν τον έλεγχο και τους βοηθούν να μάθουν... να φοβούνται.

    Δες εδώ μερικές φράσεις , τόσο συνηθισμένες, ε ; Κύκλος σπουδών. Τι σηματοδοτεί ; Μια άφιξη ή μια ψευδαίσθηση ; Το άλλο, το άλλο : αυτή η σχέση έκλεισε τον κύκλο της ! Αλήθεια ; Υπάρχει κάποια σχέση που ήταν άξια να δημιουργηθεί και δεν έχει τίποτα να δώσει ; Το άλλο πάλι ; Ο κύκλος της ζωής ; Γιατί οι ηλικιωμένοι γαντζώνονται στις μικρές χαρές σαν να είναι η τελευταία σταγόνα στο παγούρι ; 

    Δεν είναι κύκλοι αυτά. Είναι πάντοτε το βολικό αφήγημα. Επειδή, το να εξελίξεις είναι δυσκολότερο από το να τερματίσεις. Επειδή το να διορθώσεις είναι δυσκολότερο από το πετάξεις.  Επειδή το να σηκώνεσαι είναι πιο δύσκολο από το να μένεις ξάπλα. 

   Το πιο μοχθηρό σχήμα είναι ο κύκλος. Εμένα τώρα τελευταία με μαγεύουν οι τροχιές. Είναι κατά κανόνα αλλειπτικές. Για κάποιο λόγο, για κάποιο λόγο σε όλο το σύμπαν, κανένας πλανήτης δεν διαγράφει έναν τέλειο κύκλο. Καταλαβαίνεις , τι θέλω να πω, ε ;

κατάσταση έλλειψης βραδύτητας

    Ένας γραίος περιδιαβαίνοντας είδε το ΑΤΜ πριν από μένα. Δεν στεκόταν κανείς. Απείχα μόλις πέντε μέτρα από μια άκοπη συναλλαγή. Δεν πρόλαβα.

       Όταν περάσουν τα χρόνια μας, οι σιτεμένοι άνθρωποι κοντοστεκόμαστε πάντοτε εμπρός σε ένα εύκαιρο ΑΤΜ. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε μια χαζή επιβεβαίωση ότι, όσο χρήμα μας έχει απομείνει, παραμένει λειτουργικό.

   Οι αρκετά νεότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το μικρό τους υπόλοιπο. Αντιθέτως ορέγονται & κοντοστέκονται με εκείνη την αξιαέπαινη έπαρση εμπρός σε κάθε θελκτικό πλάσμα. Το επι-θεωρούν ως υποψήφιο για ένα ζευγάρωμα. 

   Όση απόσταση έχει το ΑΤΜ με την αγάπη, άλλη τόση έχει μια αρπαχτή από τον έρωτα. 

   Ο έρωτας, με εκείνο το Ρ που κελαρύζει, δείχνει να μην έχει κοπεί ούτε για τους σιτεμένους ( σπανίως ώριμους) ούτε για τους πιτσιρικάδες ( σπανίως ώριμους ) . Θεωρώ τώρα που τον σπούδασα και στις δυό περιπτώσεις ( sic ) ότι έχει κοπεί και ραφτεί για τους πιο ανώριμους από τους ώριμους. Τι γελάτε καλέ ; Υπάρχει κι αυτή η ρομαντική μειοψηφία. Απλά, δεν κάνει τόσο θόρυβο. ( Επίσης ο τίτλος σπουδών μας δεν εξασφαλίζει συμμετοχή στον ΑΣΕΠ , θεωρούμαστε απόφοιτοι δημοτικού ).

   Είναι ολοφάνερο γύρω μας ότι ο έρωτας γελάει με την ταχύτητα, την τραχύτητα και την πρεμούρα της δημοσιοποίησης που έχουμε καθιερώσει στις μονωδίες μας. Όλο αυτό, η απόλυτη έλλειψη βραδύτητας, δεν θρέφει ούτε καν ένα επιπόλαιο συναίσθημα, δεν είναι κάτι που 2 το ζουν, δεν είναι καν είδηση.

   Ο έρωτας απαιτεί υπομονή. Απαιτεί προστασία & διακριτικότητα. Έχει αργή ..πλοκή και προϋποθέτει μια συμβατότητα από δύο. Δεν είναι αντιβίωση ούτε στοίχημα. Δεν είναι για κατηγορηματικούς ούτε για προκατειλημμένους. Δεν είναι για πρωταθλητές ούτε για τους άτρωτους.. Πρέπει να έχεις νιώσει φθαρτός. Πρέπει να έχεις σπάσει τα μούτρα σου. Και πρέπει να είσαι διατεθειμένος να υποφέρεις.

    Ο έρωτας, απαιτεί έναν σεβασμό προς το απροσδόκητο. Ζητάει θυσία σε χρόνο που δεν έχεις. Σου ξεγλυστράει από τα χέρια σαν ψιλή άμμος, χάνεται, ξαναδίνει ευκαιρία στο ξεκούδουνο και ξαναφεύγει.  Α, ναι...και ποτέ δεν συγχωρεί τα σοβαρά ατοπήματα. Οι φράσεις "κομπλέ" , "κουλ" , "καβάτζα" κι άλλες συναφείς είναι για τις αρπαχτές. Ο έρωτας δεν είναι ταπετσαρία στην επιφάνειας εργασίας. Είναι η ίδια η επιφάνεια εργασίας. Είναι μια λεπτή εξειδικευμένη εργασία που έχει απογειωθεί τόσο ώστε φαίνεται σχόλη.

   Ο έρωτας στα ώριμα τα χρόνια δεν "ενδιαφέρεται" να σε καθησυχάσει με τις απαντήσεις. Θέτει όλα τα ερωτήματα. Μερικά από αυτά είναι σκληρά. Οπότε, ναι, ο έρωτας είναι για τους "δουλεμένους". 

   Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι, δεν θέλουμε να είμαστε ερωτευμένοι , οι περισσότεροι. Μερικοί θέλουμε. Είμαστε οι ανώριμοι από τους ώριμους το λοιπόν. Δεν γελάτε τώρα, ε ;

      

κατα ...στολή

    Έχω ένα γκλόπ στο παντελόνι. Απ' όξω. Αχ, ρε...

     Ο κύριος μπαμπάς μου είχε ένα ίδιο κι από μέσα. Δεν το είχα δει αλλά για να το φοβούνται όλοι, έτσι θα 'τανε. Εγώ φοβόμουνα τον πατέρα μου. Όλοι τον φοβόντουσαν, εγώ τι ; Ο φόβος έγινε κόμπος και ο κόμπος έκανε μπάμια αυτό που είχα εγώ από μέσα. Ποτές δεν το είχα με τους τσαμπουκάδες, ούτε με το θάρρος το είχα, ας πούμε να βγω να τα ρίξω σε γυναίκα. Μπα. Έβλεπα και τη μπάμια, αχ ρε μάνα... θα σου τα πω..

    Όταν  βάζω τη στολή, αυτό που έχω από μέσα θεριεύει. Στο μυαλό μου γίνεται τεράστιο. Κι εγώ , άλλος άνθρωπος , περπατώ και διαλέγω που θα στείλω καταφρόνια, από το πλήθος. Τότε είναι που κάνω τη στατιστική μου : τόσο τοις εκατό είναι για μπάτσες, τόσο τοις εκατό είναι για το π. τους καβάλα, τόσο τοις εκατό για το μπουντρούμι και τόσο τοις εκατό για τον πάτο της θάλασσας. Άμα περπατάς , σαν το μπαμπά μου, τέτοιους λεβέντες δε βλέπεις. Αχ ρε μάνα, αφού τον είχες, χάθηκε ; .... θα στα πω..

    Καμιά φορά, νύχτες, που σηκώνομαι λόγω της ακράτειας, χωρίς το καπέλο, το πιάνω αυτό το από μέσα και μου φαίνεται πολύ μικρό, και τότε, πάω, βάζω το καπέλο, γυρίζω και κατουράω καλύτερα. Ρε μάνα....

     Αχ ρε μάνα... άμα με είχες κάνει και δέκα πόντους ψηλότερο, σαν Εκείνον, αλλιώς θα μετρούσα και στην ιεραρχία. Δε θα με είχανε όλη μέρα στο τράβα εδώ τράβα εκεί οι ...με τα σιρίτια. Τες παν. Ευτυχώς υπάρχει το καπέλο. Έξι , εφτά πόντους, βάλε και τη στάση σώματος, γίνομαι επαρκής. Το καπέλο...

    Το καπέλο... το καπέλο ;   Που 'ναι το καπέλο ;   Να τσακιστείτε όλοι να μου βρείτε το καπέλο ! Τώρα. Εμπρός.

   

  

ο σταθμός του μονάχου

  Σήμερα άφιξη δεν προβλέπεται. Δεν έχει όμως σημασία, ένας σταθμός είναι εκεί, λέει η συνθήκη, πρέπει να είναι πλυμένος & όμορφος και να περιμένει. Οπότε, είμαι εδώ , πάντα καρτερικός,  στο σταθμό του μονάχου. Είναι η δουλειά μου...

      Είμαι ένας κομψός σταθμός. Περιμένω το τραίνο, ένα μόνο τραίνο περιμένω εγώ. Αδιαπραγμάτευτο αυτό , είναι η μια συνθήκη. Έρχεται πάντοτε για λίγες ώρες, μου σφυρίζει και ξαναφεύγει...έχω έτοιμο το πάρκιγκ, κολατσιό, λουλούδια, κεράκια, μυρωδάτα τραπεζομάντιλα και καζάνια μαγικού φίλτρου που το παρασκευάζω με όλη μου την αγάπη & κύματα ανεξάντλητων χαδιών - καυσίμων ευεξίας, με τα οποία το ανατροφοδοτώ. Γιατί συνήθως όταν φτάνει είναι κατάκοπο και με χαμηλή ενέργεια στη μπαταρία. Είναι υβριδικό, ναι. Καίει άριστα και την αισιοδοξία μου και την αειφόρο μου ενέργεια. Εγώ μετά, με τους συλλέκτες μου θα μαζέψω πράμα να το ξανα φορτίσω. Δουλειά μου είναι. Πάει, έρχεται, πάει. Όταν είναι στα καλά του φεύγει στην ώρα του, πολλές φορές μέσα στη φούρια του να τα προλάβει όλα , φεύγει και νωρίτερα. Μερικές φορές διανυκτερεύει ! Και τότε με το φως των καντηλιών, μη το στραβώνω, ξενυχτώ και το προσέχω, το χαϊδεύω, του μιλάω, είναι σπουδαίο να ξυπνήσει έτοιμο να φύγει. Μερικές φορές προσπερνάει άμα δε δει πολλούς επιβάτες, τότε περιμένω την άλλη φορά.

    Το τελευταίο διάστημα περισσότερο έχω επικεντρωθεί στον πίνακα. Είναι σπουδαίος ένας σταθερά καλογραμμένος  μαυροπίνακας με ζωηρή λευκή κιμωλία και τις ώρες άφιξης. ΤΗΝ ώρα άφιξης. Μία. Σου φτιάχνει το κέφι. Είναι η βάση του σχετίζεσθαι ενός τραίνου με το σταθμό. Άμα γίνει κανένα κακό, θα ρίξουν όλοι μια ματιά, αν πέρασε το τραίνο κανονικά, δεν έχει δικαίωμα ο σταθμός να διαμαρτυρηθεί. Και δεν διαμαρτύρεται, η δουλειά του είναι. Εμένα τουλάχιστον μου αρκεί που βλέπω την ώρα άφιξης, είναι και μεγάλη μεγάλη, ένα τραίνο, μία ώρα, τεράστια γράμματα. Ποιός δε θα ήταν ευτυχισμένος με τόση απλοϊκή τάξη ; Ένα τραίνο, μία ώρα άφιξης, μια αναχώρησης, φινίτο λα φιέστα. Είναι σταθερή η σχέση.

    Έξω από το κτίριό μου, γωνία των οδών Υγιούς Μοναχικότητας και Περιορισμένης Χαράς έχω πάρκο. Έχω πάρκο με τριανταφυλλιές, κρυφό, το τραίνο δε το ξέρει αλλά ούτε ρωτάει ποτέ που βρίσκω συνεχώς τριαντάφυλλα. Αρκεί που εμένα μου ωριμάζουν στην ώρα τους, πάντοτε με την άφιξη κι από ένα τέλειο.

   Τι είναι ένα τραίνο ; Αααααα....... αδιάβαστους μας βλέπω. Ένα τραίνο είναι κάτι που δεν αλλάζει ποτέ τροχιά, ώρες, πρόγραμμα : για το τραίνο η πορεία που έχει επιλέξει δεν τίθεται σε αμφισβήτηση. Όχι γιατί είναι αλάνθαστη η ώρα αλλά επειδή αλλιώς δε βγαίνει το πλάνο του. Κανένας δεν ξέρει καλύτερα από το τραίνο, αφίξεις αναχωρήσεις πόσες-πότε μπορεί να κάνει. Απλά το περιμένεις, γνώμη δε λες.

   Μια φορά, πολύ πλάκα είχε, του είπα ότι δεν ήρθε σωστή ώρα σωστή μέρα. Τα 'χασε. Μετά ξαναγύρισα το ρολόϊ και πήγε η μηχανή του στη θέση της. Μηχανή ...η καρδιά του τραίνου. Καρδιά ή μηχανή σε ένα τραίνο είναι ίδιο: Χίλιες τριακόσιες εφτά στροφές το λεπτό, μέρα νύχτα, δεν ανεβαίνουν, δε κατεβαίνουν ο κόσμος να χαλάσει. Τραίνο είναι. Οι ώρες να μην μπερδευτούν. Οι σταθμοί σκουπίζουν και περιμένουν.

   Απόψε βράδυ θα πάω εγώ, ο σταθμός, σε σταθμό που περνάει να το συναντήσω. Είκοσι λεπτά, είκοσι λεπτά. Λίγο ; Να χθες είδα κι ένα όνειρο. Δε το είπα, θα το πω όταν μπορέσει να ακούσει, δεν ακούει και πολύ καλά. Με τόσα σφυρίγματα έχουν πάθει και τα αυτιά του και δεν ακούει ούτε μηνύματα ούτε υπο νοούμενα αλλά ούτε και κραυγές. Αν του τα γράψεις τα βλέπει, αλλά να τα πιάσει στον αέρα , όχι. Που λες είδα ένα όνειρο , μούρλια :

    Είμουν ένα Μαλτέζ συντροφιάς που το υιοθέτησαν σε σπίτι που δε μένουν. Η υγιής μου μοναχικότητα είταν το λουράκι μου, ήμουν εκεί και περίμενα κατσούφικο πάνω από το άδειο πιάτο μου,  Περίμενα πιστό και καρτερικό γιατί δεν υπάρχει άλλη ρύθμιση για τα ζωάκια συντροφιάς. Είναι μια συνθήκη : είναι πιστά και περιμένουν καρτερικά. Και τότε ήρθανε και με βρήκανε ψόφιο. Ξύπνησα μέσα στη κάσα , το μικρό κιβουράκι μου και αυτοί με είχαν ήδη χώσει στο χώμα. Καθόλου καλά δε ξύπνησα. Αν ξύπνησα .