Έχω ένα γκλόπ στο παντελόνι. Απ' όξω. Αχ, ρε...
Ο κύριος μπαμπάς μου είχε ένα ίδιο κι από μέσα. Δεν το είχα δει αλλά για να το φοβούνται όλοι, έτσι θα 'τανε. Εγώ φοβόμουνα τον πατέρα μου. Όλοι τον φοβόντουσαν, εγώ τι ; Ο φόβος έγινε κόμπος και ο κόμπος έκανε μπάμια αυτό που είχα εγώ από μέσα. Ποτές δεν το είχα με τους τσαμπουκάδες, ούτε με το θάρρος το είχα, ας πούμε να βγω να τα ρίξω σε γυναίκα. Μπα. Έβλεπα και τη μπάμια, αχ ρε μάνα... θα σου τα πω..
Όταν βάζω τη στολή, αυτό που έχω από μέσα θεριεύει. Στο μυαλό μου γίνεται τεράστιο. Κι εγώ , άλλος άνθρωπος , περπατώ και διαλέγω που θα στείλω καταφρόνια, από το πλήθος. Τότε είναι που κάνω τη στατιστική μου : τόσο τοις εκατό είναι για μπάτσες, τόσο τοις εκατό είναι για το π. τους καβάλα, τόσο τοις εκατό για το μπουντρούμι και τόσο τοις εκατό για τον πάτο της θάλασσας. Άμα περπατάς , σαν το μπαμπά μου, τέτοιους λεβέντες δε βλέπεις. Αχ ρε μάνα, αφού τον είχες, χάθηκε ; .... θα στα πω..
Καμιά φορά, νύχτες, που σηκώνομαι λόγω της ακράτειας, χωρίς το καπέλο, το πιάνω αυτό το από μέσα και μου φαίνεται πολύ μικρό, και τότε, πάω, βάζω το καπέλο, γυρίζω και κατουράω καλύτερα. Ρε μάνα....
Αχ ρε μάνα... άμα με είχες κάνει και δέκα πόντους ψηλότερο, σαν Εκείνον, αλλιώς θα μετρούσα και στην ιεραρχία. Δε θα με είχανε όλη μέρα στο τράβα εδώ τράβα εκεί οι ...με τα σιρίτια. Τες παν. Ευτυχώς υπάρχει το καπέλο. Έξι , εφτά πόντους, βάλε και τη στάση σώματος, γίνομαι επαρκής. Το καπέλο...
Το καπέλο... το καπέλο ; Που 'ναι το καπέλο ; Να τσακιστείτε όλοι να μου βρείτε το καπέλο ! Τώρα. Εμπρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;