το κατώφλι της ελευθερίας

   Τι να σου ευχηθώ τώρα για του χρόνου ; Ε ; Δε ξέρω και τον πήχυ σου.. πόσο ψηλά ήταν φέτος ;
Θέλεις να σου συμβούν γεγονότα ; Θέλεις ;
   Ο προσωπικός σου πήχυς είναι μια πικρή ιστορία : Δεν τον τοποθετείς τελικά με πλήρη συνείδηση... όχι. Σου συστήνεται ! Στην αρχή διακριτικά, όπως μια πρώτη συστάδα δέντρων, που όμως την ακολουθεί το δάσος, που οδηγεί σ' έναν δρυμό και καταλήγει σε ολάκερη καταπράσινη οροσειρά. Αν είχες βαλθεί να μετρήσεις δέντρα , ξέχασέ το. Θέλω να πω, με την πρώτη ματιά δείχνει οικείος , στα μέτρα σου. Ο πήχυς σου, σχεδόν σαν να τον είχες σχεδιάσει, υποβάλλει και εγκρίνει ο ίδιος. Παινεύεσαι μάλιστα για το ύψος του σαν ψηλώνει. Κι ας φωνάζει η Νατάσσα ότι πονάει... Τα πράγματα που σε αφορούν ωστόσο δεν τον ακολουθούνε...δεν υπακούουν... δεν ανταποκρίνονται στο νέο ύψος .
   Και τότε χάνεις το παιχνίδι. Οτιδήποτε περνάει από κάτω του είναι ΜΗ ΓΕΓΟΝΟΣ ! Ανήμπορος, σταματάς να ξεδιψάς από νερό που για τον πήχυ σου δεν είναι νερό, σταματάς να χορταίνεις από τροφή που για τον πήχυ σου δεν είναι τροφή, σταματάς να εξελίσσεσαι από νίκες που για τον πήχυ σου δεν είναι νίκες...
   Σταδιακά ο πήχυς σου έχει αρχίσει να βαθμολογεί και να κόβει φιλίες, καριέρες, αλλαγές, ρήξεις, συντρόφους, συγγενείς, ομορφιές κι ασχήμιες, παρουσίες κι απουσίες, ερήμην σου ! Και εσύ πλέον  απλώς υπογράφεις, σαν ένας δημόσιος υπάλληλος που με το ζόρι έβγαλε γυμνάσιο, εγκυκλίους στην καθαρεύουσα, που σου βάζουν εμπρός στα χέρια, της πιο σκληρής διανόησής σου οι κλητήρες, χωρίς ούτε μια ελπίδα, ότι κάποτες τουλάχιστον θα σωθεί απ' το στυλό σου το μελάνι.  
   Μετά, δε συμβαίνει τίποτα. Περνάει μια χρονιά και δε θυμάσαι κάτι αξιοσημείωτο.  Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις. Είσαι σε κρίσιμο σημείο...Μισο αναίσθητος... Σαν ένα πουλί που χτύπησε στο μπαρμπρίζ. Κρίνεται τότες το μέλλον σου :  ή ξαναπετάς , ή ψοφάς.
   Άκου....
   Μπορείς να κατεβάσεις τον πήχυ σου ;  Μπορείς να το διαχειριστείς αυτό; Θα σου φανεί σαν μια ένδεια προόδου στην αρχή. Μερικοί λέγουν όμως πως είναι το κατώφλι της αληθινής ελευθερίας ! Όποιος έχει ελαφρύτερο δισάκι σκαρφαλώνει πιο άνετα στο βουνό. Μήπως πήρες μαζί, πολλά ;
   Θέλω να πω, παρατηρώ ανθρώπους που περνούν κάτω απ' τον πήχυ κι ούτε που ιδρώνει το μουστάκι τους. Μερικοί από δαύτους είναι ιδιαιτέρως ήρεμοι. Και μερικοί από αυτούς τους ιδιαιτέρως ήρεμους ανθρώπους νομίζω μου απευθύνουν ένα πονηρό βλέμμα. Εσένα ;
  


  

το καρυδότσουφλο

      Ο Ντίνος δίπλωσε την πολιτική του εισήγηση στα δύο. Μετάνιωσε, την ξεδίπλωσε και την έκανε ρολό. Κύλινδρο. Κοίταξε γύρω του με αποφασιστικό ύφος. Υπήρχε ένα εμφανές μαύρο στίγμα που μετακινούνταν διαρκώς, δε φορούσε και τα γυαλιά του, άπλωσε νηφάλια, αργά το χέρι με το κείμενο  και κατάφερε στη μύγα ένα αστραπιαίο ολοκληρωτικό χτύπημα. Σκεφτόταν το συνέδριο. Τέτοια χτυπήματα δε μπορούν να προκληθούν με λέξεις, σκέφτηκε. Φόρεσε τα γυαλιά του και κοίταξε με αποστροφή τα υπολείμματα του εντόμου. Πράξεις. Οι πράξεις αλλάζουν το τοπίο. Και πάντοτε έχουν επιπτώσεις. Αυτή τη φορά χύθηκε αίμα , μιας μύγας, ποιος θα το πει ασήμαντο , λερώθηκε το ντουβάρι μάλλον ανεπανόρθωτα, θα είναι εκεί το στίγμα να θυμίζει το χτύπημα, το θύμα,  χώρια που προφανώς πρέπει να τυπωθεί ξανά το οπισθόφυλλο.  Εαν στο μέλλον οριστεί επέτειος για ποιό πράγμα θα γιορτάζουμε ; Για το θάνατο της μύγας, για το λέρωμα στο τοίχο ή για το τσαλάκωμα της εισήγησης ; Δε χρειάζεται να το αποφασίσουμε... Φυσικά... Τι χαζός. Θα τη λέμε απλώς 17 Δεκέμβρη.
       Αποφάσισε να αφήσει την επιδιόρθωση και τις επιπτώσεις πίσω. Μόνο και μόνο με το αστραπιαίο χτύπημα ήταν σαν να αποφορτίστηκε κατά 90%. Τώρα αυτό ήταν καλό ; Οι βανδαλισμοί αφοπλίζουν τις μάζες που τους πραγματοποιούν με το τέλος των βιαιοπραγιών ή παραμένει η ιδεολογική παρακαταθήκη που τους υποκίνησε, ζωντανή για να παράγει και ουσιαστικότερες εκβάσεις ; Με λίγα λόγια, μέσα σε αυτούς που χρωστούν στην κοινωνία μια προοδευτική αλλαγή συμπεριλαμβάνονται δυνητικά οι περιστασιακώς βάνδαλοι ; Θα μπορέσουν να ενταχθούν δημιουργικά ; Πόση ενέργεια έχουν να προσφέρουν εάν οι πράξεις που θα απαιτηθεί να γίνουν προϋποθέτουν υπομονή για το αποτέλεσμα, συνέπεια και συστηματικό έργο ;

    Ο Ντίνος πλησίασε τη ντουλάπα για να διαλέξει ρούχα για το συνέδριο. Οι κινήσεις του ήταν ανόρεχτες. Σαν τις κινήσεις ενός χαμάλη του οποίου η δουλειά, με όσο ενθουσιασμό και να τη μπολιάσει, δεν πρόκειται να επιβραβευτεί από τα αφεντικά ούτε με ένα θετικό νεύμα. Τράβηξε το πουκάμισο με τις διακριτικότερες κόκκινες ρίγες. Πήρε τη κεραμιδί αντί για την κατακόκκινη γραβάτα . Σκέφτηκε, αν είναι να είμαι μέσα στη «ταμπέλλα» καλύτερα να μην είμαι εκκωφαντικός. Το μάτι του έπεσε στο γαλάζιο πουκάμισο, πήγαινε με τα μάτια του και τον έκανε δέκα χρόνια νεότερο. Έκλεισε τη ντουλάπα πριν τη δεύτερη σκέψη.

   Οδήγησε προς το πρώην Ολυμπιακό Γυμναστήριο βυθισμένος σε μια ανάλυση βαρύτητας που δεν λειτούργησε υπέρ του. Κοίταζε συχνά προς τον ουρανό. Ήταν βαρύς. Σκιερός. Δεν του έδωσε σημασία. Ούτε η μύγα είχε δώσει σημασία στη σκιά του κυλίνδρου με την εισήγηση. Αισθάνθηκε μικροσκοπικός. Ότι ανα πάσα στιγμή, ένα τυχαίο φαινόμενο μπορεί να μετακινήσει τόσο τα δεδομένα, ώστε όλο το έργο της τετραετίας να μοιάζει οπερέτα. Όχι μονάχα ο ίδιος, όχι μονάχα το κόμμα, όχι μονάχα ο ευρύτερος ιδεολογικός χώρος, αλλά ούτε ο λαός ολάκερος, δε μπορούσε να έχει στιβαρότερη προοπτική από ένα καρυδότσουφλο που το ρίξανε στο κύμα. Πάρκαρε ανάμεσα σε πολύ ακριβά για το συγκεκριμένο συνέδριο αυτοκίνητα. Έκρυψε το κλειδί του αυτοκινήτου βιαστικά.

    Περπατώντας προς τις εγγραφές αντάλλαξε βλέμματα με τους συντρόφους. Τα περισσότερα δεν ήταν καθαρά. Ούτε ένα δεν ήταν παιδιού. Δε τον πείραζε πλέον. Έτσι είναι τα πράγματα και στους απέναντι, αφού... 

    Καταβρόχθισε ένα κρουασάν από το μπουφέ και γέμισε ένα πλαστικό ποτήρι σκέτο γαλλικό. Κάθισε στα πίσω και διάβασε την εισήγησή του. Ήταν χλιαρός. Ο καφές. Την έσκισε και αισθάνθηκε σαν να ξαναέδωσε στη μύγα τη ζωή της πίσω. Ποιος ήταν αυτός που θα εισηγηθεί ότι για το γενικό καλό, ένα 7% ακόμη του λαού πρέπει να οδηγηθεί στα πρόθυρα της συναισθηματικής κατάρρευσης ;  Ένα 2% σε αργό θάνατο ;  Ένα 0,3% στην αυτοχειρία ;  

     Σηκώθηκε και πλησίασε το πόντιουμ.  Άνοιξε άκαιρα το μικρόφωνο και τεστάρισε : 

  - Μηδέν, μηδέν...τεστ... δώσε λίγο, μηδέν... ΟΚ.  

    Γύρισαν αποροενοχλημένοι μπουκωμένοι μπισκοτάκια χοντροί άνθρωποι. Κοίταζαν !

  - Σύντροφοι καλημέρα. Βρισκόμαστε σε μια καταιγίδα , στοιβαγμένοι στο καρυδότσουφλο, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ο φάρος είναι αναμμένος ακόμη, όσες μαλακίες γίνανε γίνανε, ο φάρος σύντροφοι είναι εκεί και δείχνει, πρέπει ο καθένας μας να σκεφτεί μήπως τραβάει ανάποδο κουπί. Σύντροφοι, καρυδότσουφλο, καρυδότσουφλο ναι, με τόσα κουπιά δε γίνεται να μη πλησιάζουμε στη στεριά. Τραβάμε λάθος κουπί. Ο αρχηγός που θα με διαδεχτεί στο βήμα αισθάνομαι ότι θα σας ανακοινώσει κάποιες αλλαγές. Θα ανταλλάξει βάρδιες και πόστα. Μερικοί θα αισθανθείτε θιγμένοι. Αυτός όμως σύντροφοι είναι πάνω στη γέφυρα, έχει τα όργανα μπροστά του, βλέπει από ψηλά όλο το καρυδότσουφλο, βυθόμετρα, δρομόμετρα, εξάντες και GPS σύντροφοι είναι μπροστά στα μάτια του. Εγώ σκίζω την εισήγηση και περιμένω εντολές. Αρκετές ιδεολογικές αναζητήσεις έχουν εκπονηθεί. Σβήνω το όνομά μου από τη λίστα. Καλό μας συνέδριο, και σύντροφοι, αυτή τη φορά, ας ακούσουμε πολύ και ας μιλήσουμε ….με πράξεις.Ο φάρος σύντροφοι δείχνει ότι στόχος είναι η επιβίωση όλου του πληρώματος. Το πλήρωμα σύντροφοι είναι το σύνολο του λαού.

    Κατέβηκε μέσα σε γελάκια, πλάγια κοιτάγματα και χλιαρά κλάπα κλάπα. Δεν είχε όρεξη για χειραψίες, πήγε περιφερειακά και ανέβηκε στο πιο απόμερο θεωρείο. Άνοιξε ένα λευκό φύλλο χαρτί. 

    Πριν αρχίσουν οι χαιρετισμοί είχε ζωγραφίσει ένα φάρο μέσα σε φουρτούνα. Ήτανε σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία... Είχε καλό χέρι ο κερατάς ο κομμουνιστής. Κρίμα να πηγαίνει χαμένο.

    

τα παιδιά στην ακακία, παριστάνουν τη ζωή

     Έχω δημοτικό σχολείο δίπλα. Τα κοιτάζω που ξεχύνονται στο διάλειμμα. Χθες ήταν δυό μικρά κορίτσια κάτω από την Ακακία στην άκρη του αυλόγυρου. Το ένα τσίριζε με τεντωμένα τα χεράκια και τα ποδαράκια του χοροπηδώντας από πελώριο θυμό. Φώναζε μια λέξη μοναχά. Το όνομα του άλλου. Τασίααααααα.
Το άλλο, η Τασία i suppose, ήταν ...Βούδας. Εξέταζε μια παρονυχίδα στο μικρό του δάχτυλο και έκανε σαν να ήταν μοναχό του. Το τσιτωμένο κοριτσάκι ,που διεκδικούσε τους προβολείς της δημοσιότητας , ανέβαζε τους τόνους. Είχε γυρίσει μέχρι κι ο περιπτεράς απέναντι να δει αν το εσφάζουνε. Τασίαααα Τασίαααα... ΤΑΣΙΑΑΑΑΑΑ  .... Το απαθές, ο Βούδας, δάγκωσε την παρονυχίδα του με τα δοντάκια και μετά άρχισε να γλύφει το πονεμένο δαχτυλάκι. Το προσωπάκι του ήτανε πιο ήρεμο κι από μισοκοιμισμένου κουταβιού. Τότες το τσιτωμένο , εντελλώς ακαριαία, αν μου επιτρέπεται ο λεκτικός πλεονασμός, άλλαξε λογισμικό και σε απολύτως ήρεμο τόνο λέει στο Βούδα, εχμ... εννοώ στη Τασία : 
- Τη γάτα σου πως τη λένε ;
- Ψιψίνα.
- αααα,   οκ... 

γεύτηκα δηλητήριο ξενικό, κακό του κεφαλιού μου

    Το ξενικό το δηλητήριο μη το δοκιμάζεις, έχει διαβόλους με τους οποίους δεν έχεις αναμετρηθεί. Δεν έχει το κορμί σου αντισώματα για τα συστατικά του. Και το μυαλό σου εκπλήσσεται, τρομάζει, ακινητοποιείται καθώς η γεύση είναι πρωτόγνωρη και οι δοσολογίες ανήκειες για όσα γυμνασμένο το 'χεις, το μικρό σου το μυαλό.
    Το ξενικό το δηλητήριο είναι αντίδοτο, σε μια αρρώστια που ένας άλλος μάχεται. Σε άλλο πεδίο μάχης και με όπλα που εσύ δε τα χρειάστηκες ποτές. Γιατί να μπεις στη μέση, ποιός ο λόγος ; Κι αν νικήσεις, ποιά είναι η δόξα που θα κουβαλήσεις, όταν δε ξέρεις, τι είναι αυτό που σκότωσες ;
   Το ξενικό το δηλητήριο είναι το ελιξήριο της ζωής κάποιου άλλου. Είναι ο τρόπος που σκοτώνει τα φαντάσματα, σε έναν κόσμο που έχτισε μονάχος του, με υλικά για τα οποία εκπαιδεύτηκε στη φάση της δικής του εξημέρωσης, πέστο εσύ ενηλικίωσης που δε 'ναι δεδομένη. Κανείς δεν είναι μάστορας τόσο καλός, με δυό ελιξήρια να φτιάξει ένα φίλτρο. Που βρίσκεις όλη αυτή την έπαρση και θέλεις από ξένο ελιξήριο να πάρεις δόσεις και να αναμιχθείς ; Τι ακραίος εγωϊσμός σε οδηγεί σε ολέθριο σφάλμα ; Γνωστός σε όλους ακραίος εγωϊσμός. Τα παντα λες γυρίζουν γύρω από σένανε. Ε, όχι.
   Το ξενικό το δηλητήριο φαίνεται από εξήντα μέτρα. Έχει ποτήρι ιδιαίτερο και χρώματα που κλαίνε. Είναι ταυτόχρονα βουβό και βροντερό, είναι γλυκό πικρό ωφέλιμο και θανατηφόρο. Ο μόνος που μπορεί να γεύεται απ' αυτό και να επιβιώνει είναι ο παρασκευαστής του.
    Άμα δοκίμασες , σκύψε και φτύστο. Αυτό να κάνεις. Σκύψε αμέσως και φτύστο. 



 " όταν παίρνεις κάτι προσωπικά, νιώθεις προσβεβλημένος, δημιουργείς εντάσεις μεγιστοποιώντας το ασήμαντο επειδή σε πνίγει η αφελής εντύπωση ότι εσύ έχεις δίκαιο και ο άλλος άδικο. Μεταφέρεις με ένταση τις δικές σου τιε απόψεις οι οποίες καμία σχέση δεν έχουνε με το οικοδόμημα του άλλου. Αυτό που σου φάνηκε μια προσβολή του δικού σου ονείρου, βασίζεται στις δικές σου τις παραδοχές στις οποίες άλλωστε βασίζεται διαρκώς ό,τι κι αν κάνεις. Ο τρόπος που ο κάθένας βλέπει εμπρός του τα πράγματα, είναι αποτέλεσμα των συμφωνιών που έχει συνάψει με τη ζωή. "
   απόσπασμα από μελέτη του  Don Miguel Ruiz  με τίτλο "Οι τέσσερις συμφωνίες"