τα παιδιά στην ακακία, παριστάνουν τη ζωή

     Έχω δημοτικό σχολείο δίπλα. Τα κοιτάζω που ξεχύνονται στο διάλειμμα. Χθες ήταν δυό μικρά κορίτσια κάτω από την Ακακία στην άκρη του αυλόγυρου. Το ένα τσίριζε με τεντωμένα τα χεράκια και τα ποδαράκια του χοροπηδώντας από πελώριο θυμό. Φώναζε μια λέξη μοναχά. Το όνομα του άλλου. Τασίααααααα.
Το άλλο, η Τασία i suppose, ήταν ...Βούδας. Εξέταζε μια παρονυχίδα στο μικρό του δάχτυλο και έκανε σαν να ήταν μοναχό του. Το τσιτωμένο κοριτσάκι ,που διεκδικούσε τους προβολείς της δημοσιότητας , ανέβαζε τους τόνους. Είχε γυρίσει μέχρι κι ο περιπτεράς απέναντι να δει αν το εσφάζουνε. Τασίαααα Τασίαααα... ΤΑΣΙΑΑΑΑΑΑ  .... Το απαθές, ο Βούδας, δάγκωσε την παρονυχίδα του με τα δοντάκια και μετά άρχισε να γλύφει το πονεμένο δαχτυλάκι. Το προσωπάκι του ήτανε πιο ήρεμο κι από μισοκοιμισμένου κουταβιού. Τότες το τσιτωμένο , εντελλώς ακαριαία, αν μου επιτρέπεται ο λεκτικός πλεονασμός, άλλαξε λογισμικό και σε απολύτως ήρεμο τόνο λέει στο Βούδα, εχμ... εννοώ στη Τασία : 
- Τη γάτα σου πως τη λένε ;
- Ψιψίνα.
- αααα,   οκ...