δώδεκα εκατομμύρια εισιτήρια

     Δώδεκα παρά ένα. Σε ένα λεπτό είναι που κι ούτε ένα τηλεφώνημα. Μου τη δίνει κι αυτός ο χοντρός….

       Μανούρα….. γίνεται τζερτζελές …τρώω κάτι ψιλές ...  οκ

      Τον σκότωσα τον κερατά… δηλαδή δε τον σκότωσα τελείως, αλλά του έδωσα μια κουτουλιά. Δηλαδή πήγα να του δώσω μια κουτουλιά και αυτός κάνοντας πίσω έπεσε ανάσκελα και εγώ έπεσα δίπλα με τη φόρα και τώρα εκτός από τη βρωμερή του ανάσα το μόνο που βλέπω λίγο να σαλεύει είναι ένα τσουβάλι. Εκτός αν είναι από το πιοτό.

     Μαζεύω τα κομμάτια μου και τρέχω τρε..κλίζοντας. Με ενοχλεί και το τσουβάλι που το κρατάνε δυο χέρια που εφάπτονται στους ώμους μου. Νούμερα περνάνε προς τα πίσω μέχρι που βρίσκω το 16. Η είσοδός μου. Entrance !

     Αν το σανσέρ δούλευε ντάξ. Αλλά δεν... Ελλάδα είσαι.  ΠΑΟΚ είσαι... τι να δουλέψει ;

     Δέκα έξι ορόφοι. Από το δέκα και μετά ανεβαίνω πιο αργά. Δεν μηδενίζει. Χικ. Είναι και το τσουβάλι που το κρατάνε δυό…μπλα μπλα… Το δώδεκα μου έβγαλε την ψυχή… δεκατρία, τι να περιμένεις, δεκατέσσερα να είναι τα χρόνια του Αντώνη, δέκα πέντε… τσιπ καλά.

     Τώρα να βάλω το κλειδί στη τρύπα. Δοκιμάζω έτσι, μετά αλλιώς, μετά πάλι έτσι, όλοι ξαφνικά φωνάζουνε .. τρία, δύο, ένα, μεδέν και μετά ακούω στρακαστρούκες και γκόμενες που τσιρίζουνε, πολλοί να τσιρίζουνε πολύ, με παίρνουνε τα αυτιά, μπαίνει και το κλειδί αλλά δε ξέρω που το μάθανε όλοι αυτοί και με επευφημούνε.

     Νομίζω ότι ακούω ιαχές… Δέέέκααααα έέέξξιιιιι, δέέκα έέξξξιιι, δέκα έξ… εντάξει δεν ανέβηκα και πρώτη φορά !   

     Πέφτω μαζί με το κόκκινο τσουβάλι μέσα. Τι. Αφού στη πόρτα στηριζόμασταν… Δεν έπρεπε να το γυρίσω το κλειδί πριν βρούμε μια ισορροπία. Σέρνομαι προς το πιο μέσα στο σπίτι που κάποιος έχει αφήσει αχούρι. Τι μαλέας…

     Το ρεύμα κλείνει την πόρτα, κάνει και καμιά δουλειά το γαμημένο το ρεύμα εκτός να μας φέρνει ένα σκασμό Εν.. Εν.. Εν… φιδα.

     Τώρα ανακαλύπτ   ένα τσουβάλι δίπλα μ   με φαίνεται γνωστό. Είναι χοντρό και σαλεύει. Δε μπορώ να το λύσω αλλά από κάτω είναι ξηλωμένο και βάζω ένα χέρι, το αριστερό το κουλό, να βγάλω στη τύχη ό,τι μου κάτσει. Αυτό που βγάζω και υποτίθεται είναι το δώρο μου, δεν πρέπει να ήτανε για μένα. Αφού το ‘στειλα το γράμμα. Λέει πάνω Περικλής ; Δε λέει. Ξαναβάζω το χέρι, μόνο μεθύστακας βάζει χέρι σε κόκκινο τσουβάλι που μέσα σαλεύουν συνιστώσες.

     Τραβάω έξω το άλλο δώρο. Είναι τυλιγμένο. Δε μπορώ να το ανοίξω. Είναι δώρο capital control. Ξέρω ότι το έχω αλλά δε μπορώ να το δώ.

    Νομίζω ότι θέλω να ξεράσω, το χάνω λίγο. Δε θυμάμαι πολλά, κάτι μαύρα παπούτσια,  κάτι νταγλαράδες να με κουβαλάνε, άσπροι τύχη , μεγάλη τοίχοι, ούτε να γράψω ελληνικά δε μπορό πια, αναπνέο βαριά, κειμάμε…

             *^@_*&^%$#@*

       - Κύρια ενοματάρχ’μ λέει ο Χατζηχρήστος, τον βρήκα με το τσουβάλι του Αη, του Άη, του Άη…στα διάλα απε κεί.

   - Συνέχισε πιδί ‘μ, παρα κάτου, παρα κάτου..

        - Τον βρήκα με το τσουβάλι του Σόϊμπλ σκισμένο από κάτου και προσπαθούσε να ιπεξερές…

    - Ευχαριστώ όργανο, πάρε μια αιμοδοτική και μια αναρρωτική και μια μέρα μπόνους, κι έλα του χρόνου.

Γραμματεύς… καταγράψτ ότι είναι μες το σάκου… Τα λέω και τα γράφς, καθαρά, ε ; 

    Τεκμήριον άλφα : Ένα κουτί με τρείς μακριές χοντρές υποδόσεις υπόθετες.

    Τεκμήριον βού : μια λίστα με φοροφυγάδς, πάλι γμτ ;;;

    Τεκμήριον γάμα : Γάμα τ’

    Τεκμήριον δού : νου του

    Τεκμήριον εεεεεε :  ένα φίδι που σαλεύει. Γεννάει αυγό.  

    -Όργανοοοο , πάρε το τσουβάλι και τον μεθύστακα και ρίχτονα πάλι απέναντι στο δεκάξ. Να του κλείσεις και την πόρτα. Μετά να τα τυλίξουμε όλα αυτά και να τα βάλουμε στο αρχείο. Με περιμένει η κυρά με το , το, το αυτό ..αυτό αναμμένο. Μεγάλη υπόθες.  

              ***  @#$*&%@$$##@@***

     Ξυπνάω εκεί που κοιμήθηκα. Το τσουβάλι έχει κάτι μέσα. Το ανοίγω.

     Καμιά δώδεκα εκατομμύρια εισιτήρια. Για την πιο εξωτική χώρα του κόσμου. Για 365 διανυκτερεύσεις. Τώρα θα μαζέψω λίγο εδώ μέσα και θα πιάσω να τα μοιράζω. Να έρθετε όλοι. Ποιος δε θέλει να κάνει ένα ταξίδι ζωής ;

    365 διανυκτερεύσεις στην Ελλάδα. Δωρεάν εισιτήριο.  

    Να σου δώσω ένα ;

κάνε λίγο σαν παιδί ρε !

      Γίνε παιδί, σε παρακαλώ ! Αφήσου στα νάζια σου, άκου τους θυμούς σου και αγάπα τις ζήλειες σου. Δώσε χώρο στην οργή και στη λατρεία. Μοιράσου τις φοβίες σου , μοιράσου και το γλυκό σου. Πιάσε από τα μαλλιά τον ζαβολιάρη και σπρώξτον να πέσει στα χώματα. Αγκάλιασε και φίλησε στο μάγουλο εκείνον που σε έκανε να σκάσεις ξάφνου στα γέλια. Στρώσε τα τσουλούφια σου με λερωμένα δάχτυλα. Κατούρησε στα δέντρα. Φάε σαν πεινάς κι όχι στην ώρα σου. Παίξε όλη τη νύχτα και παράτησε μια μέρα. Κάνε τον αδιάθετο και ζήτα θερμόμετρο. Ζήτα σοκολάτα για να πιείς το σιρόπι. Μη δίνεις σημασία στα πρέπει που εκστομίζονται από τους ηλικιωμένους. Πάρε το ποδήλατο και τράβα στο πάρκο. Αγκάλιασε ένα ξένο σκυλί από το λαιμό. Πέτα το κουλούρι σου στα περιστέρια. Κυνήγησέ τα πριν τελειώσουν το φαϊ. Κλάψε σε παρακαλώ, γοερά, φωναχτά και ψεύτικα, κλάψε ναζιάρικα και χωρίς δάκρυα, κλάψε από τρομάρα και κλάψε από σκάσιμο, άστο να βγεί. Κι άμα τα καταφέρεις έλα να σε βάλω στη συμμορία μου. Στην κλίκα των ενήλικων παιδιών.

    Τι έβγαλες με τόση ενηλικίωση ; Δηλαδή ;  Επειδή ψηφίζεις ;

ποτέ την Κυριακή...

   

   Ήταν οι πιο κρίσιμες ημέρες για τη νεότερη ελληνική ιστορία, επρόκειτο να εγκριθεί η έκτη και τελευταία υποδόση του 23ου πακέτου στήριξης από τον ESM. 
   Εκείνη την Κυριακή η κυβέρνηση εξέδωσε μια ευρεία διευκρινιστική εγκύκλιο προς όλους τους Δημόσιους υπάλληλους προκαλώντας πλήθος θετικών και αρνητικών αντιδράσεων. Οι θετικές αντιδράσεις προήλθαν από τα κεφαλοχώρια στην ευρύτερη περιοχή Ελασσόνας – Σαμαρίνας οι κάτοικοι των οποίων χάρις σε μια φωτογραφική διάταξη εξαιρέθηκαν από την εντατικοποίηση της εργασίας. Οι αρνητικές αντιδράσεις προήλθαν από κύκλους του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας και της Bild με το γενικό σκεπτικό ότι οι Έλληνες με τις εγκυκλίους που είναι αντιλαϊκές συχνά τυλίγουνε πιτόγυρα.

    Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της εγκυκλίου με τους ερμηνευτικούς όρους & εξαιρέσεις :

      ______________________________
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΡΓΙΩΝ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ 

  ( ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 27/12/2015 no...μπλα μπλα μπλα…)
   Προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αδιάλλειπτη λειτουργία της αγοράς νυχθημερόν το υπουργείο παρακαλεί τις περιφέρειες να ελέγχουν την εφαρμογή του συνεχούς ωραρίου εργασίας του δημόσιου τομέα, όπως αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως την 1-1-2017. Προς διευκρίνηση και υποβοήθηση ακολουθεί η παρούσα εγκύκλιος :  

    Α. Απαλείφεται από όλα τα λεξικά ο αστείος όρος «τσαγκαροδευτέρα». Επίσης εξοστρακίζονται από την καθομιλουμένη οι λέξεις διήμερο, τριήμερο και ούτω καθ ‘εξής καθώς η εβδομάδα εργασίας γίνεται πλέον έτος εργασίας.  

    Β. Καταστρέφονται άμεσα όλα τα δισκάκια των boomtown rats σε πυρές, στις πλατείες μπροστά στα κτίρια των Περιφερειών, σε όλη τη χώρα.

    Γ.  Οι Παρασκευές ορίζονται ως ημέρες αιχμής και λαμβάνονται μέτρα για την αύξηση και τελικά κορύφωση της παραγωγικότητας τα Σάββατα και τις Κυριακές.  

    Δ.  Κλείνουν οι αυτοκινητόδρομοι στα ρεύματα εξόδου από τις πόλεις κάθε Παρασκευή απόγευμα με αποτέλεσμα την μείωση των εκπομπών ρύπων και την βελτίωση του κλίματος του πλανήτη μεσο - μακροπρόθεσμα.

    Ε. Καταργείται το ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα την εξάρθρωση τελικώς κάθε μορφή παράγκας ή και άναρχης κατασκευής που πληγώνει την γενική προς καλαισθησία ανάγκη των καταναλωτών.

    ΣΤ. Εξαρθρώνονται τα κυκλώματα που προωθούν στην αγορά παλιές Κυριακάτικες εκδόσεις εντύπων με την συντομογραφία ΠΣΚ ή ΣΚ προς αποφυγήν παρερμηνειών και περιττών εκνευρισμών  του καταναλωτικού κοινού. Οι Κυριακάτικες φυλλάδες θα εκδίδονται πλέον με τον διευκρινιστικό τίτλο «εφημερίδα αραιά και που».

    Ζ. Προστίθεται ετησίως στο μήνα  Φεβρουάριο χρόνος  2 επιπλέον ημερών. Απαξιώνεται έτσι αυτομάτως η άδικη & ρατσιστική αναφορά στον 2^ο του έτους ως «κουτσοφλέβαρος».

    Η. Ο όρος Σαββατοκύριακο αντικαθίσταται σε τακτικά διαστήματα με κυλιόμενο σύστημα από τους όρους Κυριακοδεύτερο, Δευτεροτρίκακο, Τριτοτετάρτιο, Τεταρτοπέμπτικο και με τον τρόπο αυτό αποκαθίσταται η ροή των ημερών χωρίς έμμεσες ή άμεσες διακρίσεις μεταξύ των.

    Θ. Θεσπίζεται ο όρος υπάλληλος του ΣΚ για τον πλέον δραστήριο και κεφάτο σε κάθε υπηρεσία άνδρα ή γυναίκα κατά τις ημέρες Σάββατο και κυρίως Κυριακή με ποσοστό βαρύτητας 40/60.

    Ι.  Εισπράττεται ειδικό τέλος ΠΣΚ σε όλους τους ξενώνες και άλλους χώρους φιλοξενίας & εστίασης με στόχο την ορθολογικότερη κατανομή των καταναλωτών δια μέσου των εβδομάδων. Το τέλος ορίζεται για την ευκολία στο εκάστοτε ισχύον ποσοστό του ΦΠΑ επί τρεις φορές.

    Κ. Τοποθετούνται ένοπλες ομάδες ελέγχου σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις πύλες εισόδου και εξόδου της χώρας για εντοπισμό-κατάσχεση εξοπλισμού εξορμήσεων που δύναται να έχει προετοιμαστεί παρεκβατικώς για διακοπές πλέον των 8 ωρών.

    Λ. Κατεδαφίζονται οι εκκλησίες.

   Μ.  Οι γάμοι θα τελούνται τσάτρα πάτρα στα Δημαρχεία Τρίτη βράδυ, οι βαφτίσεις Πέμπτη βράδυ παρανόμως, οι κηδείες παραμένουν στις δύο (2) το πολύ εργάσιμες ημέρες μετά το «γεγονός».

   Ν. Επιτρέπεται !!! κατ’ εξαίρεση η αργία της Κυριακής όταν πληρούνται σωρευτικά οι κάτωθι προϋποθέσεις :

       Ν1. Σε εμπορικούς χώρους μικρότερους του ενάμισυ τετραγωνικού μέτρου και μεγαλύτερους των εφτακοσίων ογδόντα εννέα τετραγωνικών χιλιομέτρων. ( συνυπολογίζονται τα WC ).

       Ν2. Σε αμιγώς μη τουριστικές περιοχές, ήτοι σε χώρους με επισκεψιμότητα μικρότερη από τρία (3) άτομα ημερησίως συν τον μπάστακα.

       Ν3.  Σε μοναστήρια του Αγίου Όρους υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρηθεί πλήρης εχεμύθεια.

       Ν4.  Στις γουρουνοχαρές.

αν το διαβάζεις, θα πει πως δεν τα καταφέραμε

               Με το που έσκασε μύτη ο ήλιος η τρικυμία κόπασε. Μοσχοβόλησαν τα βότσαλα από την ολονύκτια καταιγίδα και η θάλασσα, χορτάτο κτήνος, ξαναφορώντας αθωότητα, πρόσθεσε τις τελευταίες μακριές πινελιές στον καμβά της αμμουδιάς. Γύρισα και κοίταξα τα ίχνη μου, όσο έφτανε το μάτι. Το έκανα πάντα αυτό στην ακροθαλασσιά, εννοώ να θαυμάζω τα πατήματά μου, πράγμα που θα ήταν φυσικά αστείο να επιχειρήσω πάνω στα τσιμέντα της πόλης. Στην πόλη είναι ο κανόνας, όλοι να κοιτάζουν μπροστά. Έτσι πηγαίνει λίγο παρακάτω το πράγμα, μέρα με τη μέρα, μέσα σε μια βολική για την παραγωγικότητα λήθη. Τα μεγάλα και τα δύσκολα είναι μοναχά για τα ρεπορτάζ. Ποιός ασχολείται πρωί πρωί με τα δεινά ένα γύρω στον κόσμο ;
      Υπήρχε ένα καινούργιο αντικείμενο εκεί πίσω, που διέκοπτε την ακολουθία με τις νωπές πατούσες. Πλησίασα και σήκωσα στα χέρια μου αυτόν τον εισβολέα. Τράβηξα το φελλό και έβγαλα το λευκό χαρτί. 'Ηταν μια φωτογραφία. Ενός τσούρμου νεαρών που πόζαραν μπροστά από μια εξαθλιωμένη μπάλλα ποδοσφαίρου. Πίσω τους ερείπια πόλης και σκουπιδαριό, πεταμένες προκυρήξεις και υπολλείμματα από μια πρώην εστία για τερματοφύλακα. Οι φάτσες όμως χαρούμενες, γεμάτες θράσσος και αλητεία. Είναι το τίμημα φαίνεται, για να ξυπνήσει μια γεννιά πρέπει να πατήσει στα γκρέμια της προηγούμενης. Γύρω τους... πουθενά τσιμέντα. Λάσπες και πατημασιές. Καμία ευκαιρία για λήθη. Στις αραβικές μεγαλουπόλεις το να ξεχνάς κάθε μέρα θα ήταν βλάσφημο...
    Κοίταξα τη φωτό με νοσταλγία. Υπήρξα χωριατόπαιδο και είχα την τύχη να κάνω αρκετές προσωπικές επιλογές. Ξεκολώθηκα να διαβάζω όμως, δε μου χαρίστηκε τίποτα ; Μετά γύρισα το φωτο και διάβασα το κακογραμμένο κείμενο :
    Dear friend,  if you hold this, its obvious we didn't make it. Do not forget please. We can't swim, never did this before, though.... we didn't had a better choise than this..a promising seashore. Try for a chance for the next..
    Ο ήλιος ανέβηκε κι άλλο και πήρε την πρωτοβουλία. Τώρα η θάλλασα έπεσε για ένα πρωϊνό υπνάκο. Οι μόνες επιπόλαιες ρυτίδες ήταν από το παιχνίδι που έκαναν μικρές ομάδες σπαράκια του αφρόνερου. Οι γλάροι έπαιζαν με το μπλέ φτιάχνοντας πανδαισίες. Για λίγο επέτρεψα στο κορμί μου να ξαπλώσει ανάσκελα. Ήταν ωραία γαμώτο, σκέφτηκα, ήταν ωραία, να ήταν εδώ και η Τζούλια. Έστειλα ένα αγαπησιάρικο sms και έκλεισα τα μάτια γελώντας με τη φάτσα της. Έκανα το μπουκάλι πιο εκεί με το πόδι. Εγώ για να πούμε την αλήθεια ποτέ δε θα έπεφτα σε μια θάλασσα χωρίς να ξέρω κολύμπι. Σηκώθηκα κι έφυγα. Έπρεπε να γυρίσω στην πόλη. Είχα τα δικά μου εγώ, δεν ήμουν τεμπέλαρος.
    Η φωτογραφία έμεινε μισοθαμένη στην άμμο. Και οι μετανάστες επίσης. Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει έκτακτη σύνοδος της ΕΟΚ. Ας φροντίσουν εκείνοι.
              

οι ακμές και οι γωνίες

     Οι φοβικοί άνθρωποι είναι εξαιρετικοί για παρέα.  Μεταξύ τους. Έχεις πάει σε παρέα στρογγυλεμένων ατόμων ; Από εκεί ξεκίνησαν και τα στρόγγυλα τραπέζια, είναι τα αγαπημένα σε συνεστιάσεις λίγο αγνώστων, μακρυνών και ξένων, κανείς ποτέ δε φεύγει μουτρωμένος που τον έβαλαν να κάτσει στη γωνία.
     Απ' τις κουβέντες φοβικών, σε δυό στροφές καταλαβαίνεις το διακύβευμα. Δε θέλουν να εκθέσουν όψεις της ψυχής τους και σε προέκταση τους κάνει δυσφορία να ακούσουν άλλους να εκτίθενται. Να μην αλλάξει κανενός το βόλεμα, να μην χαλάσει κανενός η διάθεση, να μην ανοίξει μύτη. Υπάρχουν βιρτουόζοι στις κουβέντες των στρογγυλεμένων, που κινούν τα νήματα και είναι οι αγαπημένοι ολονών. Δε βάζουν γλώσσα μέσα. Οι κεραίες τους είναι σε διαρκή εκγρήγορση. Οι ενστάσεις τους εγείρονται αμέσως μόλις πάει το πράμα να ξεφύγει.
- Ας μην φέρουμε τον κατακλυσμό τώρα !
- Εντάξει δεν είναι κανόνας αυτό...
- Εγώ ξέρω μια περίπτωση που πήγανε καλά τα πράγματα παρ' όλ....
- Νομίζω ότι δεν πρέπει να πιαστούμε από ...
- Ακούστε μια ωραία ιστορία, αφήστε τα τώρα αυτά... 
    Είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς εκ βαθέων σε μια παρέα που ένας στρογγυλεμένος επαγρυπνεί... Τους ενοχλούν ακόμη και τα απέναντι "πηγαδάκια". Θα πούνε ένα στην υγειά μας ρε παιδιά, όχι όταν ¨γεμίσει" συναισθήματα η παρέα, αλλά μόλις πιάσουν δυο και τρείς να έχουν σκύψει σε ένα ζήτημα με ένα ζεστό ενδιαφέρον. Να το σπάσουν.
    Περιττό να πούμε ποιοί είναι οι εχθροί τους. Οι προβακάτορες των ομηγύρεων, οι τύποι Μαλβίνας, οι εκκεντρικοί και οι ταλαντούχοι στους διαλόγους, κόκκινα πανιά. Οι ακμές και οι γωνίες είναι οι εχθροί τους. Αισθάνονται μια ευθεία απειλή σαν κάποια άποψη έλθει να σκίσει το μετάξι με μια λάμα.
    Για μένα δύο είδη φοβικοί είναι οι χειρότεροι. Όχι οι ρηχοί σε καλλιέργεια αλλά οι καλλιεργημένοι που είναι γαντζωμένοι στον μικρόκοσμό τους. Που δε φτάνει η απάθειά τους για τις κοσμογονικές τριγύρω εξελίξεις αλλά πρέπει η ζωή τους να κυλάει από γιορτούλα σε γιορτούλα.
    Και όχι οι φλύαροι και οι πηγαίοι των οποίων τον οίστρο αντέχω να αναμένω γιατί κάνει μπαμ και σβήνει... Αλλά εκείνοι οι εμμονικοί, που ψάχνουνε ακροατήριο για μια ατελείωτη διάλεξη περί όνου σκιάς, μέχρις τελικής πτώσης, μέχρι να πέσουνε τα μάτια όλων κι ο τελευταίος της παρέας φύγει βρίζοντας μέσα απ' τα δόντια.
   Έχω κάνει οχτρούς σε παρέες, εκατό φορές. Γιατί εκείνους που καννιβαλίζουνε τις ωραίες συζητήσεις, μετά από κίτρινη κάρτα, τους βγάζω και μια κόκκινη επί τόπου, επί τόπου όμως. Στην ψύχρα. Και "φροντίζω" να μην έλθουν την επόμενη φορά. Και εκείνοι πάντα έρχονται, πάντοτε, αλλά κάθε φορά που λένε μαλακίες με κοιτούν κατάματα, γιατί ξέρουν ότι η κλεψύδρα τους μετράει ανάποδα κι ο χρόνος τους τελειώνει. Κι έτσι όλη η παρέα γλυτώνει ένα μικρό κομμάτι από μια ομφαλοσκόπηση χωρίς τελειωμό. Στις δικές μου τις παρέες, δεν περνάνε όλοι ωραία. Ποτέ όμως και όλοι άσχημα. Όταν σηκωθούμε από την τάβλα, κάποιοι είναι πιο ζεστοί και άλλοι λίγο πιο κρύοι. Όμως ένα είναι σίγουρο, ότι οι θερμοκρασίες έχουν μετακινηθεί.
   Συγχωρείστε μου αυτήν την εξοργιστική έπαρση. Νομίζω ότι εκεί που πίνεις το κρασί που κλείνει άλλη μια μέρα, δικαιούσαι να μετέχεις με το όλον σου και κυρίως με την ψυχή σου. Στο κάτω κάτω, οι παρέες δεν είναι club. Προσέρχεσαι οικειοθελώς κι αποχωρείς το ίδιο. Κι από εκεί πηγάζει η φράση... ταιριάζουν τα χνώτα μας... φράση που προϋποθέτει συντροφιές που σιγοσυζητούν και σιγοτραγουδούν με τα κεφάλια τους σκυμένα, του ενός προς στον άλλον.

  "Στις δικές μου τις παρέες..." ξέρω πως ακούγεται λίγο έντονο. Μονάχα, να... δεν έχω βάλει με κεφαλαία το "μου" αλλά το "δικές μου" ολάκερο. Εντάξει ;
   Πίνω λοιπόν ένα ποτήρι από τώρα για το μέλλον μας... Στις ακμές και τις γωνίες !
 

εεεε ... κρίμας

   Βλέπω να πετιούνται στο καλάθι σχέσεις άδοξα. Άδοξα. Πριν παραδώσουν τα διαπιστευτήρια των προοπτικών τους. Από μέτρημα κοντό, από κόμπλεξ, από φόβο, από αδημονία ή έπαρση βλέπω να οδηγούνται στον Καιάδα με βάση ένα σωρό ηλίθια κριτήρια. Λυπάμαι για τις σχέσεις και λυπάμαι πιο πολύ τους εραστές ή τους φίλους που τις τερματίζουν έτσι άγαρμπα.  
    Όλοι σε στίβο είμαστε, ΟΚ. Μερικές φορές τις σχέσεις μας τις αντιμετωπίζουμε με το σύνδρομο του ρεκόρ. Μόλις ο πήχυς ανεβεί δυό πόντους κόβονται τα πόδια μας. Μα δεν είναι τίποτε το 2,33 από το 2,31. Κι όμως, ο άλτης ρίχνει μια ματιά στα matrix και αποφασίζει υποσυνείδητα ότι δεν "το έχει"...  Κι ο εραστής καμιά φορά έτσι "λακίζει". Μετά δε μπορεί να πάρει τα πόδια του, πόσο μάλλον να πηδήξει
   Θυμάμαι μια κουβέντα κολλητού... θα το δεις... αυτή θα με σχολάσει μόλις της προκαλέσω την πρώτη ευχάριστη έκπληξη... με το φτωχό της το μυαλό δε θα υπάρχει πια τίποτε άλλο που θα την εξιτάρει να περιμένει... θα έχει πάρει όλα όσα είχε ονειρευτεί... κι ας έχω μια βεβαιότητα ότι ήμαστε στον πρώτη δαγκωνιά ενός θεσπέσιου Αδαμιαίου μήλου. Η σχέση πήγε άπατη και, το χειρότερο, είχαν και οι δυό ευθύνες. 
   Όλα τα πλάσματα έχουν δυνατότητες, ειδική οξυδέρκεια και ορίζοντα χωρίς σύνορο.
   Ο θειός μου ο Επαμεινώνδας όλη του τη ζωή οδηγούσε Opel Cadet παρόλο που συχνά γλυκοκοιτούσε τα Fiat Bravia. Του φαινόταν πολύ εκκεντρικό το ταμπλώ, γι αυτό δεν το 'παιρνε το Bravia. Φοβότανε την υπέρβαση...Ένας κάτοχος Subaru δε θα τον πλησίαζε...
   Όταν μια μέρα ήρθε διακοπές ο Maik από την Γερμανία και του άφησε την Porsche στο γκαράζ και τα κλειδιά στο τασάκι για να κάνει σα γνήσιος Λαζογερμανός ένα τούρ στις ωραίες Κυκλάδες, ο καλός μου ο Επαμεινώνδας αποφάσισε να μην αφήσει την ευκαιρία. Πήρε τα κλειδιά και πήγε στο super car. Το έβγαλε από το γκαράζ με τη μούρη και μετά το πάρκαρε με την όπισθεν. Κατόπιν μπήκε στο σπίτι κραδαίνοντας το μπρελόκ και κοίταξε τη θεία μου τη Λίτσα σαν το κυρίαρχο λιοντάρι. Πιθανολογώ ότι εκείνο το βράδυ θα έκαναν και κανά παιδί αν δεν ήταν η θειά μου 56. Αλλά δε με απασχολεί ο Επαμεινώνδας παρά η κοντή του κρίση για τις χαρές που μπορεί να σου προσφέρει μια Porsche...

    Πόσα super car έχουμε χαραμίσει από ηλιθιότητα οι άνθρωποι δεν ξέρω να σας πω. Σα να βγάζουμε και να ξαναβάζουμε στο γκαραζ μια porsche και μετά να την κοιτάμε με ικανοποίηση. Δεν ανοίγουμε το καπώ της, να κοιτάξουμε μέσα, δε πατάμε πεντάλ να απολαύσουμε ένα δυό μαρσαρίσματα με εκείνους τους ήχους, δε καθόμαστε βαθειά στο κάθισμα, δε κοιτιόμαστε στο καθρεφτάκι, τη μούρη μας και από πίσω μισή Porsche, δε χιμάμε και δε φρενάρουμε αυτό το μικρό τέρας που έχουμε στα χέρια, δε τη βγάζουμε στην Εθνική, δε τη γκαζώνουμε σε ένα φανάρι. Μοναχά την βάζουμε εμπρός και τη σβήνουμε αμέσως. Κρίμα δεν είναι ; Και για την Porsche και για την ψυχή μας, κρίμα.
    Ξέρω ξέρω, φοβόμαστε, όταν πέσει στα χέρια μας κάτι έξω από τα μέτρα μας, ξέρω ότι δε θέλουμε να βρεθούμε σε καμιά γελοία κατάσταση, όπως αυτή της φωτογραφίας, προτιμάμε μια βόλτα γύρω από το σπίτι μας, τρέμουμε να αναμετρηθούμε με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τη βρούμε λειψή, και μετά τι θα κάνουμε τα όρια που έχουμε βάλει στο χώμα για την περπατησιά μας ;
    Ξέρω, μερικές φορές το να πας από Opel σε Fiat είναι άλμα στο κενό... Αλλά μη γυρνάμε μετά και οικτίρουμε τα χρόνια μας. Έκαστος στο είδος του κι ο χέστης στη μιζέρια. 

δήθεν ( στα ..ανατολίτικα ντεμέκ )

    Ένας ντεμέκ μας έρχεται ταμάμ. It happens constantly . Για πότε στηνόμαστε διμοιρίτες, δυο βήματα πίσω από έναν ντεμέκ σημαιοφόρο, ούτε που το καταλαβαίνουμε. Το μόνο που ακούμε είναι η γκραν κάσα. Ένα στο αριστερό. Χρακ. Ένα στο δεξιό. Χρακ. Ένα και στα δυό. Χρακ χρακ. Πάτα ..τράκ...

     Ένας ντεμέκ πατριώτης παντρεύεται ένα ντεμέκ ιερό καθήκον. Οι προσκλήσεις αποστέλλονται εκπρόθεσμα. Η πρώτη βραδιά δεν αποφέρει λεκέδες στα σεντόνια. Το καθήκον έχει μια τεράστια ιερή μήτρα, γεμάτη με φρέσκο σπέρμα χιλιάδων πατριωτών. Ορδές οι πορδές στα μικρόφωνα. Οι ανακοινώσεις πομπώδεις. Φυλλάδες να "εκδίδονται". Η συνέχεια always κρέμεται στο περίπτερο 24 γιατί έχει φτερά. Ιδρύθηκε κίνημα...

     Μιά ντεμέκ ηθικιά κατακεραυνώνει έναν ντεμέκ διεστραμμένο. Των θεατών οι ρυτίδες στα μάτια βαθαίνουν. Ο ρατσισμός τεντώνει τα νύχια του. Το θέατρο δεν είναι των ονείρων. Ζέχνει κακία στη πλατεία. Ύστερα όλοι οπλίζουν. Καραούλι, επάγγελμα εισαγγελείς. Όλα βαίνουν καλώς, εντός καθενός. Στο τομάρι τους. Η συνέχεια χωρίζεται σε άσπρα χαπάκια και τυλίγεται σε ασημί αράδες. Από πίσω ημερομηνίες και milligram. Η ηθικιά τις μισές, ξεχνάει να τα πάρει. Ντεμέκ ταχτικιά. Στο περίπτερο 24 κρεμιούνται αράδες. Βρέθηκε ο φταίχτης...

    Ένας ντεμέκ δημοκράτης δημαγωγεί στα cocial media. Είναι ακόμη έξω απ' το χορό. Γυαλίζει το μάτι του. Σαν μπει στο παιχνίδι θα είναι η πρώτη μέρα των εκπτώσεων. Εξ_ορθολογισμοί. Υπερ_ βατικότητες. Εξ ισσοροπήσεις. Ανοίξαμε και μας περιμένανε. Η δημοκρατία χτυπάει ενδοφλέβιες. Στα περίπτερα 24 οι ντάνες ξημερώματα ανοίγουν. Ο λαός νίκησε. Περισεύουν χαρτόνια και τσέρκια. Η δημοκρατία διαλέγει χαρτόνια για να βγάλει τη νύχτα. Οι φτωχοί πλέκουνε τσέρκια για να κρεμαστούν.

    Μια ντεμέκ... μη το κουράζουμε.... είμαστε ο ανατολικότερος δυτικός πολιτισμός !

    Ένας ντεμέκ, είναι ταμάμ. Συμβαίνει συνέχεια. Κι εσύ είδες όνειρο ότι υπάρχουν φανάρια. Κόκκινο για το κακό. Πράσινο για το καλό. Το κόκκινο ήταν της Τρούμπας. Το πράσινο ήταν του έλους. Παρα_λογίστηκες. πάρτο αλλιώς. Κάνε ένα fredo κι άμε στο περίπτερο 24. Υπάρχει τροφή μασημένη στα σχοινιά κρεμασμένη. Μη το ζορίζεις. Σου κάνει ρυτίδες και δεν

ο σουγιάς και το πλατάνι

   - Τι κάνεις ορε μπάρμπα εκεί με το σουγιά ; 
- Είν' το πλατάνι άρρωστο και πρέπει να το ρίξω, αλλιώς θα πάει το κακό στα διπλανά τ'
   - Και θα το ρίξεις με αυτό το τιποτένιο το εργαλείο ;
- Δε με κυνηγά κανείς. Άκου να σου πω και κάτι . Δε θέλ' τρανά εργαλεία η αλλαγή, επιμονή χρειάζεται. Πρέπει να σκαλίζεις σταθερά με θέληση και στο ίδιο το σημείο.
   - Πολιτικό υπονοούμενο είναι αυτό ;
- Θέσφατο, λέγω εγώ. Εσύ πάρτο και κάν' το κουφέτα... 

   Άναψα τσιγάρο και κοίταγα το γέρο να δουλεύει το σουγιά. Εγώ με τίποτα ! Θέλω να πω, επιμονή γαϊδουρινή δεν έχω πλέον.
   Για να αλλάξουνε οι κοινωνίες πρέπει να αλλάξει η μονάδα, ο άνθρωπος. Εγώ. Μα το λειτουργικό μου σύστημα είναι δεδομένο. Ένας σύγχρονος αστός που τον κυνηγούν όλα. Θυμήθηκα το τρίγωνο των αναγκών. Κάτω στη βάση , έδρα πες εσύ, Νερό φαϊ και ύπνος. Από πάνω, δευτερεύοντα πες εσύ, αγέλη, αναπαραγωγή και συντροφιά. Και από πάνω εκεί στην κορυφή, τριτεύοντα πες εσύ, ηθική, αυτοβελτίωση πολιτισμός και αλληλεγγύη. Έτσι δεν λειτουργούνε οι μάζες ; Έτσι και εγώ... αλλιώς ;

- Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, αν σκέφτεσαι ακόμα ! μου κάνει ο γέρος και σαλιώνει μια τη χούφτα του...
   - Δεν αλλάζουνε, μα κάνουνε ρυθμίσεις , του απαντάω εγώ...
- Οι πολλοί, κάνουν προσωρινές, οι λίγοι βασικές και κανα πέντε νοματαίοι κάνουνε ρυθμίσεις για ... προχωρημένους !  μου λέει και σκύβει στον κορμό.
 
   Κάθομαι και σκέφτομαι τι είπε το άτομο. Μερικές φορές οι παλιοί με κάνουνε και απορώ. Το παίζουν βλάκες κι αναμένουνε πίσω απ' τη θυμωνιά, πουλί εγώ πρωτόβγαλτο, στις ξόβεργες να μπλέξω ;

    - Μερικοί από 'μας έχουμε κάνει γέρο μου, όλες τις ρυθμίσεις που αναλογούν... σε έναν. Και νωρίς νωρίς. Ή τέλος πάντων, έτσι νιώθουν.
-  ....     χαμογελάει ο γέρος και σφυρίζει κλέφτικο σκοπό .... και ύστερα την πετάει

    - Ανεπίδεκτος αναβάθμισης, υποψήφιος ανακύκλωσης.  Κρίμα στα νειάτα σ' !

   Παίρνω μια βαθειά και γουλανδρίζομαι... Τον κερατά... τον κερατά με το σουγιά !
Πρέπει να είναι μετεμψυχωμένος πληροφορικάριος, ο πούστης.

 

τι να πει κανείς, για το μουνί της αλληνής...

 
  Της γιαγιάς μου !
... της Μαρίκας η αγαπημένη συνήθεια ήταν να λαγοκοιμάται στον καναπέ, δίπλα από την (άδεια) ξύλινη καρέκλα κούνια, αυτή που κούναγε τον παππού μου, όσο ζούσε, τον παππού τον Περικλή. Οι παλιές γυναίκες είχανε αρχές. Σου ‘τρωγαν τα νιάτα αλλά ποτέ τη θέση...

    - Γιαγιά, ίση ποσότητα εργασίας έπρεπε να αμοίβεται με ίδια αγοραστική δύναμη περνώντας τα χρόνια, ασχέτως που πάει το χρήμα...αυτό είναι που με διαολίζει... της λέω μια μέρα. Γερνάω αεί φτωχότερος. Κρίμα δεν είμαι ; 
    - Περικλάκο 'μ , πόλεμο εσείς , κλαπ, δε ζήσατε, μου κάνει μέσα απ’ τις χαλαρωμένες μασέλες της.
    - Όχι, ρε γιαγιά. 'Οχι με τα μέσα που τον ζήσατε εσείς...
    - Να μη, κλαπ, ζήσετε… σα να με προειδοποιεί και χασμουριέται.Αααααααααμμμμ.
    - Ίσως να ήτανε μια δίκαιη, σταράτη έκβαση τώρα, ένας πόλεμος εναντίον της παγκοσμιοποίησης και του άϋλου τύραννου, του τραπεζικού συστήματος. Πόλεμος δηλαδή με τα όπλα και όχι με την ψήφο μας μια στα τόσα... 
     - Οι πολλοί άρχοντες χαλούν την πόλη Περικλάκο 'μ, καλά διώξατε το Βασιληά, τώρα τραβάτε ζόρια...
     - Καλά Γιαγιά είσαι αλλού, εγώ άλλα λέω, της εποχής ο βασιληάς είναι το χρήμα..
και ξέρεις πόσο ακριβό ; Να... λέω τώρα.. ίση ποσότητα δανεικών θα έπρεπε να στοιχίζει ίση ποσότητα τόκων αν μιλάμε για ανοιχτές αγορές, ε ; Εδώ, στη Γερμανία, στη Δανία και την Ινδία όλοι παίρνουν δανεικά...  Θέλω να πω, σε ζαλίζω τώρα αλλά πως θα πάρουμε μπρος εμείς χωρίς χρήμα ;
    - Κατά το πάπλωμα , κλαπ, και το άπλωμαααα….
    - Δεν είναι έτσι ρε γιαγιά, εσείς με τον παππού αρχίσατε με ένα μουλάρι και άμα ήρθε η ώρα πήρατε φορτηγό με δόσεις. Και μάλιστα ανατρεπόμενο... Ξέχασες ;
    - Με πορδές αυγά, κλαπ, δε βάφονται, Περικλάκο ΄μ ! Αφού ξύλα κουβαλούσαμ' τι να το πάρουμε χωρίς ανατροπή ;
    -  Εεεεμ , αυτό σου λέω.  Μα δε μιλάω για το χρήμα τώρα, εγώ τώρα μιλάω μόνον για τη δικαιοσύνη. Προσπαθώ να βρώ μικρά σημάδια ισοτιμίας και αξιοπρέπειας, ηθικό για να συνεχίσω να εργάζομαι με όρεξη και τιμιότητα.
    - Δούλεψε να φας και κλέψε να ‘χεις, κλαπ, αγόρι μου. Κλάπ...
    - Εδώ ρε γιαγιά θα μας πάρουνε τα σώβρακα, άκου φόρο για το ίδιο μας το σπίτι, το χιλιοπληρωμένο. Κανίβαλοι ! Τι κλέψε να ‘χεις, μας ληστεύει το ίδιο μας το κράτος ..
     - Μονά ζυγά δικά τους, Περικλάκο ΄μ, αν μπορείς καν κι αλλιώς, κάνει σχετικώς ενοχλημένη που ... τελικά εντελλώς την ξύπνησα.
     - Ισότητα γιαγιά μου είναι να έχουν όλα τα παιδιά σου από ένα πιάτο φαϊ, κι από ένα μέρος στο ντιβάνι. Μετά ας δουλέψουν να προκόψουν. Μη τα κοιμίζεις στο πάτωμα !Εδώ θα μας πετάξουν απ' τα σπίτια μας όξω...
     - Αγάλια αγάλια κόσευε, αν θέλεις να προφτάσεις. Μικιός ακόμα είσαι, δούλεψε και περίμενεεεεε….Όλα θα γίνουν !
     - Στη γυναίκα μ’ να το πεις που θέλει γούστα. Τις μάθαμε στα πούπουλα και θέλουν και μετάξια , μια και με πας από ατάκα σε ατάκα γιάγιω ‘μ.
      - Άκουσε αγόρι μ’ άμα δε σ’ αρέσ’ να την εστείλλεις.  Μοντέρνα, κλαπ, πράματα. Μη κοιτάς εμείς που ήμασταν δεμένς. Να την αλλάξεις. Έχεις γυναίκα με μυαλό, έχεις στο σπίτι θησαυρό. Έτσι λέγαμ εμείς. Ποιάν έχεις στο μυαλό σου ;
     - Ααααα μπαίνεις στο ψητό στο πι & φι , παλιά αλεπού. Να σου πω… έχεις δει εκεί έξω τι κυκλοφορεί ; Που να τα δεις. Στα Τούρκικα ;  Μουρλάθηκαν γιαγιάκα μ’ τα θηλυκά του κόσμου. Άκρη δε βγάζω. Πας να χαϊδέψεις και σου τρων το δάχτυλ’… Αγρίεψαν τα πράγματα.
    - Ακου Περικλάκο μ’ εγώ ένα ξέρω… μοναχιός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα. Άμα γυρεύεις σύντροφο θα κάτσεις να υπομένς. Η γυναίκα είναι λίμνη κι ο άντρας ποτάμι. Όχι μονά ζυγά δικά σ’
     - Γιαγιά άκου που σου λέω, εδώ οι γυναίκες κάτω απ’ τα φουστάνια τους έχουν άλλο πράμα. Αντρίκιο. Πρέπει να κάτσεις να τη φας και να πονάς. Δεν έχουν γλύκα. Δεν έχουν τέχνη. Δε ξέρουνε να το δουλεύουν το εργαλείο με τρόπο, πώς να το πω, και να μην σε σοκάρω…
     - Περικάκο μ’ , κλαπ, διορθώνει τη μασέλα της, με κοιτάζει για πρώτη φορά καττάματα πάνω από τον στραβό σκελετό της γυαλούγκας της και το πετάει… 
     -  Περικλάκο μ’ …τι να πει κανείς για το μουνί της αλληνής.