Όλοι σε στίβο είμαστε, ΟΚ. Μερικές φορές τις σχέσεις μας τις αντιμετωπίζουμε με το σύνδρομο του ρεκόρ. Μόλις ο πήχυς ανεβεί δυό πόντους κόβονται τα πόδια μας. Μα δεν είναι τίποτε το 2,33 από το 2,31. Κι όμως, ο άλτης ρίχνει μια ματιά στα matrix και αποφασίζει υποσυνείδητα ότι δεν "το έχει"... Κι ο εραστής καμιά φορά έτσι "λακίζει". Μετά δε μπορεί να πάρει τα πόδια του, πόσο μάλλον να πηδήξει
Θυμάμαι μια κουβέντα κολλητού... θα το δεις... αυτή θα με σχολάσει μόλις της προκαλέσω την πρώτη ευχάριστη έκπληξη... με το φτωχό της το μυαλό δε θα υπάρχει πια τίποτε άλλο που θα την εξιτάρει να περιμένει... θα έχει πάρει όλα όσα είχε ονειρευτεί... κι ας έχω μια βεβαιότητα ότι ήμαστε στον πρώτη δαγκωνιά ενός θεσπέσιου Αδαμιαίου μήλου. Η σχέση πήγε άπατη και, το χειρότερο, είχαν και οι δυό ευθύνες.
Όλα τα πλάσματα έχουν δυνατότητες, ειδική οξυδέρκεια και ορίζοντα χωρίς σύνορο.
Ο θειός μου ο Επαμεινώνδας όλη του τη ζωή οδηγούσε Opel Cadet παρόλο που συχνά γλυκοκοιτούσε τα Fiat Bravia. Του φαινόταν πολύ εκκεντρικό το ταμπλώ, γι αυτό δεν το 'παιρνε το Bravia. Φοβότανε την υπέρβαση...Ένας κάτοχος Subaru δε θα τον πλησίαζε...
Όταν μια μέρα ήρθε διακοπές ο Maik από την Γερμανία και του άφησε την Porsche στο γκαράζ και τα κλειδιά στο τασάκι για να κάνει σα γνήσιος Λαζογερμανός ένα τούρ στις ωραίες Κυκλάδες, ο καλός μου ο Επαμεινώνδας αποφάσισε να μην αφήσει την ευκαιρία. Πήρε τα κλειδιά και πήγε στο super car. Το έβγαλε από το γκαράζ με τη μούρη και μετά το πάρκαρε με την όπισθεν. Κατόπιν μπήκε στο σπίτι κραδαίνοντας το μπρελόκ και κοίταξε τη θεία μου τη Λίτσα σαν το κυρίαρχο λιοντάρι. Πιθανολογώ ότι εκείνο το βράδυ θα έκαναν και κανά παιδί αν δεν ήταν η θειά μου 56. Αλλά δε με απασχολεί ο Επαμεινώνδας παρά η κοντή του κρίση για τις χαρές που μπορεί να σου προσφέρει μια Porsche...
Πόσα super car έχουμε χαραμίσει από ηλιθιότητα οι άνθρωποι δεν ξέρω να σας πω. Σα να βγάζουμε και να ξαναβάζουμε στο γκαραζ μια porsche και μετά να την κοιτάμε με ικανοποίηση. Δεν ανοίγουμε το καπώ της, να κοιτάξουμε μέσα, δε πατάμε πεντάλ να απολαύσουμε ένα δυό μαρσαρίσματα με εκείνους τους ήχους, δε καθόμαστε βαθειά στο κάθισμα, δε κοιτιόμαστε στο καθρεφτάκι, τη μούρη μας και από πίσω μισή Porsche, δε χιμάμε και δε φρενάρουμε αυτό το μικρό τέρας που έχουμε στα χέρια, δε τη βγάζουμε στην Εθνική, δε τη γκαζώνουμε σε ένα φανάρι. Μοναχά την βάζουμε εμπρός και τη σβήνουμε αμέσως. Κρίμα δεν είναι ; Και για την Porsche και για την ψυχή μας, κρίμα.
Ξέρω ξέρω, φοβόμαστε, όταν πέσει στα χέρια μας κάτι έξω από τα μέτρα μας, ξέρω ότι δε θέλουμε να βρεθούμε σε καμιά γελοία κατάσταση, όπως αυτή της φωτογραφίας, προτιμάμε μια βόλτα γύρω από το σπίτι μας, τρέμουμε να αναμετρηθούμε με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τη βρούμε λειψή, και μετά τι θα κάνουμε τα όρια που έχουμε βάλει στο χώμα για την περπατησιά μας ;
Ξέρω, μερικές φορές το να πας από Opel σε Fiat είναι άλμα στο κενό... Αλλά μη γυρνάμε μετά και οικτίρουμε τα χρόνια μας. Έκαστος στο είδος του κι ο χέστης στη μιζέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;