οι ακμές και οι γωνίες

     Οι φοβικοί άνθρωποι είναι εξαιρετικοί για παρέα.  Μεταξύ τους. Έχεις πάει σε παρέα στρογγυλεμένων ατόμων ; Από εκεί ξεκίνησαν και τα στρόγγυλα τραπέζια, είναι τα αγαπημένα σε συνεστιάσεις λίγο αγνώστων, μακρυνών και ξένων, κανείς ποτέ δε φεύγει μουτρωμένος που τον έβαλαν να κάτσει στη γωνία.
     Απ' τις κουβέντες φοβικών, σε δυό στροφές καταλαβαίνεις το διακύβευμα. Δε θέλουν να εκθέσουν όψεις της ψυχής τους και σε προέκταση τους κάνει δυσφορία να ακούσουν άλλους να εκτίθενται. Να μην αλλάξει κανενός το βόλεμα, να μην χαλάσει κανενός η διάθεση, να μην ανοίξει μύτη. Υπάρχουν βιρτουόζοι στις κουβέντες των στρογγυλεμένων, που κινούν τα νήματα και είναι οι αγαπημένοι ολονών. Δε βάζουν γλώσσα μέσα. Οι κεραίες τους είναι σε διαρκή εκγρήγορση. Οι ενστάσεις τους εγείρονται αμέσως μόλις πάει το πράμα να ξεφύγει.
- Ας μην φέρουμε τον κατακλυσμό τώρα !
- Εντάξει δεν είναι κανόνας αυτό...
- Εγώ ξέρω μια περίπτωση που πήγανε καλά τα πράγματα παρ' όλ....
- Νομίζω ότι δεν πρέπει να πιαστούμε από ...
- Ακούστε μια ωραία ιστορία, αφήστε τα τώρα αυτά... 
    Είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς εκ βαθέων σε μια παρέα που ένας στρογγυλεμένος επαγρυπνεί... Τους ενοχλούν ακόμη και τα απέναντι "πηγαδάκια". Θα πούνε ένα στην υγειά μας ρε παιδιά, όχι όταν ¨γεμίσει" συναισθήματα η παρέα, αλλά μόλις πιάσουν δυο και τρείς να έχουν σκύψει σε ένα ζήτημα με ένα ζεστό ενδιαφέρον. Να το σπάσουν.
    Περιττό να πούμε ποιοί είναι οι εχθροί τους. Οι προβακάτορες των ομηγύρεων, οι τύποι Μαλβίνας, οι εκκεντρικοί και οι ταλαντούχοι στους διαλόγους, κόκκινα πανιά. Οι ακμές και οι γωνίες είναι οι εχθροί τους. Αισθάνονται μια ευθεία απειλή σαν κάποια άποψη έλθει να σκίσει το μετάξι με μια λάμα.
    Για μένα δύο είδη φοβικοί είναι οι χειρότεροι. Όχι οι ρηχοί σε καλλιέργεια αλλά οι καλλιεργημένοι που είναι γαντζωμένοι στον μικρόκοσμό τους. Που δε φτάνει η απάθειά τους για τις κοσμογονικές τριγύρω εξελίξεις αλλά πρέπει η ζωή τους να κυλάει από γιορτούλα σε γιορτούλα.
    Και όχι οι φλύαροι και οι πηγαίοι των οποίων τον οίστρο αντέχω να αναμένω γιατί κάνει μπαμ και σβήνει... Αλλά εκείνοι οι εμμονικοί, που ψάχνουνε ακροατήριο για μια ατελείωτη διάλεξη περί όνου σκιάς, μέχρις τελικής πτώσης, μέχρι να πέσουνε τα μάτια όλων κι ο τελευταίος της παρέας φύγει βρίζοντας μέσα απ' τα δόντια.
   Έχω κάνει οχτρούς σε παρέες, εκατό φορές. Γιατί εκείνους που καννιβαλίζουνε τις ωραίες συζητήσεις, μετά από κίτρινη κάρτα, τους βγάζω και μια κόκκινη επί τόπου, επί τόπου όμως. Στην ψύχρα. Και "φροντίζω" να μην έλθουν την επόμενη φορά. Και εκείνοι πάντα έρχονται, πάντοτε, αλλά κάθε φορά που λένε μαλακίες με κοιτούν κατάματα, γιατί ξέρουν ότι η κλεψύδρα τους μετράει ανάποδα κι ο χρόνος τους τελειώνει. Κι έτσι όλη η παρέα γλυτώνει ένα μικρό κομμάτι από μια ομφαλοσκόπηση χωρίς τελειωμό. Στις δικές μου τις παρέες, δεν περνάνε όλοι ωραία. Ποτέ όμως και όλοι άσχημα. Όταν σηκωθούμε από την τάβλα, κάποιοι είναι πιο ζεστοί και άλλοι λίγο πιο κρύοι. Όμως ένα είναι σίγουρο, ότι οι θερμοκρασίες έχουν μετακινηθεί.
   Συγχωρείστε μου αυτήν την εξοργιστική έπαρση. Νομίζω ότι εκεί που πίνεις το κρασί που κλείνει άλλη μια μέρα, δικαιούσαι να μετέχεις με το όλον σου και κυρίως με την ψυχή σου. Στο κάτω κάτω, οι παρέες δεν είναι club. Προσέρχεσαι οικειοθελώς κι αποχωρείς το ίδιο. Κι από εκεί πηγάζει η φράση... ταιριάζουν τα χνώτα μας... φράση που προϋποθέτει συντροφιές που σιγοσυζητούν και σιγοτραγουδούν με τα κεφάλια τους σκυμένα, του ενός προς στον άλλον.

  "Στις δικές μου τις παρέες..." ξέρω πως ακούγεται λίγο έντονο. Μονάχα, να... δεν έχω βάλει με κεφαλαία το "μου" αλλά το "δικές μου" ολάκερο. Εντάξει ;
   Πίνω λοιπόν ένα ποτήρι από τώρα για το μέλλον μας... Στις ακμές και τις γωνίες !