πρώτα πνίγηκαν οι ποντικοί

  

        Όσοι ήταν άγρυπνοι, άκουσαν μια υπόκωφη βοή και φοβήθηκαν για σεισμό.

     Ήταν Σαββατόβραδο και κανένας δεν περιμένει αναποδιές τα Σαββατόβραδα. Η θάλασσα δεν τα λαμβάνει υπ’ όψιν αυτά, τι περιμένουν και τι δεν περιμένουν οι άλλοι. Η θάλασσα εκείνα που λαμβάνει υπ’ όψιν συμβαίνουν σε συμπαντικό επίπεδο, λαμβάνει υπ’ όψιν τους κυκλώνες και τον ήλιο, την απόσταση της σελήνης λαμβάνει υπ’ όψιν η θάλασσα, αν θα μπούνε στη σειρά αραιά και που οι πλανήτες και τέτοια «πράματα».  Αυτά η θάλασσα, ναι, βέβαια, τα λαμβάνει υπ’ όψιν.

     Όσοι ήταν άγρυπνοι, άρχισαν να μετρούν αντίστροφα για να τελειώσει η βοή.

     Ήταν Σαββατόβραδο και, τα Σαββατόβραδα από τα φρεάτια συνήθως ακούγεται μονάχα η πόλη που εκπνέει, επιστρέφοντας την αποφορά χιλιάδων ανομολόγητων λειτουργιών μας. Κανένας δεν υπολογίζει ότι, όλη αυτή την αποφορά της μεγαλούπολης την υποδέχεται αδιαμαρτύρητα η θάλασσα και πρέπει να την εξαγνίζει. Η θάλασσα κουρασμένη από όλα αυτά αποφάσισε αλλιώς, εκείνο το βράδυ. Κι άρχισε μια αργή διαδικασία αντιστροφής. Άρχισε η ισορροπία…

    Όσοι ήταν άγρυπνοι, σερφάριζαν ή χάζευαν τηλεόραση, εικόνες και ήχους με μια καταιγιστική ταχύτητα και μια εφησυχαστική ρηχότητα.

    Ήταν Σαββατόβραδο αλλά, για τη θάλασσα, ήταν απλώς η ώρα που έφερε το πράγμα στα νερά της. Με μια εφησυχαστική ταχύτητα αλλά έναν καταιγιστικό ρυθμό, η θάλασσα άρχισε να φουσκώνει και η πόλη άρχισε να βυθίζεται.  Και όχι, δεν ήταν η Βενετία, η πόλη, ήταν η Θεσσαλονίκη.

   Όσοι ήταν άγρυπνοι, δεν αντέδρασαν, παρασυρμένοι από εκείνη την βεβαιότητα του αστού ότι υπάρχει κάποιος που θα επιληφθεί.

   Έτσι έγιναν τα πράγματα, ωστόσο: από τα φρεάτια, αφού ξεβράστηκαν μερικά  απερίγραπτα θλιβερά πράγματα, άρχισε να βγαίνει αλμυρό νερό, σταθερά, αργά, αποφασιστικά, με τον ρυθμό που η θάλασσα στέλνει ένα μπουκάλι με ένα μήνυμα …απέναντι. Οι δρόμοι στην αρχή βράχηκαν και ήταν ωραία, θέλω να πω, όμορφα… καθρεφτίζονταν τα φώτα του Δήμου που ήταν πρόσφατα αλλαγμένα με ενεργειακές λάμπες για να καθυστερήσει ο θυμός του πλανήτη, καθρεφτίζονταν οι σιλουέτες από τις κούκλες με τα νυφικά και τα εξωτικά σουτιέν και βρακιά στις βιτρίνες, καθρεφτίζονταν το φεγγάρι στους δρόμους που ενώνουν το Σέϊχ Σου με τον Θερμαϊκό, και τέλος πάντων ήταν τόσο ωραία που οι πρώτες φωτογραφίες περαστικών παίρνανε τα «ουάου» με τη σέσουλα. Ήταν μια βροχερή πόλη με ξάστερο ουρανό , δηλαδή , τι άλλο να ζητήσεις. Στη συνέχεια τα νερά κατάκλυσαν τα οδοστρώματα και προκάλεσαν μια ανησυχία. Οι περαστικοί, το πρώτο που σκέφτηκαν ήταν πώς να προστατέψουν τα παπούτσια τους, επικοινώνησαν με όποιον ήταν πάνω πάνω στις τακτικές τους κλήσεις για να μοιραστούν αυτή την απροσδιόριστη ακόμα ταραχή τους και έσπευσαν να γυρίσουν στα σπίτια, που δεδομένων των αναλογιών θεώρησαν καταφύγια. Τα νερά συνέχισαν να έρχονται και μια αύρα που σηκώθηκε από το σούσουρο έφτιαξε τις πρώτες ανατριχίλες στην επιφάνειά τους, σαν εκείνες που σηκώνουν τα σπαράκια στα ρηχά. Έκτακτο δελτίο δε βγήκε, επειδή δεν ήμασταν στην Αθήνα και επειδή της Θεσσαλονίκης τα κανάλια ήταν όλα «στελεχωμένα» από συνειδητοποιημένους δημόσιους υπαλλήλους. Τα νερά ένωσαν τις σκάλες των πολυκατοικιών και δεν μπορούσες πλέον να ξεχωρίσεις πεζοδρόμια, τρύπες, κράσπεδα και διαβάσεις, ό,τι δεν ήταν σπίτι, ήταν ένα σκοτεινό υγρό. Τότε έπεσαν τα πρώτα πραγματικά σοβαρά τηλεφωνήματα. Και τα «ουάου» κόπηκαν μαχαίρι.

    Ήταν Σαββατόβραδο, και κανένας δεν περιμένει αναποδιές τα Σαββατόβραδα. Και , εδώ που τα λέμε, αυτό δεν ήταν αναποδιά. Αυτό ήταν το τέλ____    

περί ετερώνυμων , κολοκυθόπιτα

- Καλημέρα χοντρούλη μου , μουρμούρησε η Ανθούλα Φιλοσοφίδου προσπαθώντας να διακρίνει την ώρα στο ψηφιακό ρολόϊ απέναντι.

        - Καλημέρα μπέμπα, έχουμε ακόμα ώρα, είναι 6:47 , την πρόλαβε ο Αριστόνους Γεωμετρίδης, πιάστηκα λίγο απόψε, μου άφησες ένα τεταρτημόριο του κρεβατιού μετά τις 4:26.

- Με συγχωρείς  αγάπη μου, είναι που βρίσκομαι γενικώς σε διαστολή από τη χθεσινή ταινία. Τι ταξίδι του νου !!!

        - Ωραία ταινία , αλλά 136 λεπτά, δε τη βλέπω ούτε στην πενηντάδα στα box office…

- Εμένα με συνεπήρε η ροή, άσε που έχω καιρό να απολαύσω τέτοια φωτογραφία, χάρηκα ειλικρινά που πήγαμε.

       - Κι εγώ, δε μετάνιωσα, είμαι στο 65%.

- Θες καφέ ;

     - Ένα τέταρτο ζάχαρη όμως, το μικρό κουταλάκι… θα βάλεις εσύ ;

- Ναι, θέλω και να ξεμουδιάσω, πως είναι η μέση σου ;

         -50% καλύτερα, κάθε μέρα, μου κάνει καλό το γυμναστήριο, χαλάλι τα 15…. Αχμμμμ νυστάζω ακόμα…. Ψήσε και σκούντησέ με…

- Θα τον μυρίσεις, μοσχοβολάει αυτός ο καινούργιος με τη βανίλια, κάνει ένα σπίτι μπαξέ κάθε πρωί, μου ανοίγει την όρεξη να αδράξω τη μέρα

       -Απ’ τα coffe Point τον άρπαξα, τελευταίο κουτί με 40% έκπτωση. Λες να τον ξαναβρώ ;

- Κάνε εσύ μιαν ευχή στο σύμπαν και θα τον βάλουν και στα περίπτερα, μωρό μου. Θα στείλω κι εγώ τα vibes… αφού συνεργαζόμαστε σε τούτα !

       -Το σύμπαν έχει άλλες έγνοιες, συστέλλεται, σε 6,37 μιλιετίες θα είναι μια μπίλλια χωρίς φως… ο πλανήτης μας θα αντιπροσωπεύει το 0,00….

-Πάω.. είμαι τόσο χαρούμενη , θα μπορούσα να ποτίσω και να κλαδέψω τριανταφυλλιές σήμερα, αλλά ΟΚ, για την ώρα καθηγητηλίκι… Έχω μια ευχή…

       -Μου αρέσει που ξυπνάς στο 90 % , άλλαξες τη ζωή μου μωρό μου. Είσαι γεμάτη όνειρα και μάλιστα 75% στη σφαίρα του παραλόγου !

- Κι εμένα , κάτι μέσα στην ψυχή μου μου λέει ότι βρήκα το alter Ego μου με σένα… Είμαστε τόσο ταιριαστοί…σαν δυο γλάροι στο ηλιοβασίλεμα.

      -100% !

-Ναι μωρό μου, γύρνα από το άλλο πλευρό και πάω, σου αφήνω ένα κρεβάτι θάλασσα.

       -Ναι… 100%... τι απλωσιές θα κάνω… 1.265 ελατήρια στη διάθεση του ατέλειωτου κορμιού μου… το ‘λεγε η μπροσούρα. Ευτυχώς που πήραμε το 236Χ186 τελικά.

-Κορμί μου , εσυ… κορμάρα μου….   

   Η Ανθούλα Φιλοσοφίδου περπάτησε ανάλαφρα προς την καφετιέρα και έκανε την πρώτη σκέψη της ημέρας :

     -Θεέ μου σε ευχαριστώ…. Περίμενα μια ζωή, αλλά άξιζε….  Αυτός ο άντρας …., τι ματσάρισμα !  Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι !