Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν ρόδινα. Μερικές γενιές βίωσαν τραγικές συγκυρίες. Εμείς είμαστε ευνοημένοι, από την άποψη ότι αντιμετωπίζουμε προκλήσεις στα ανθρώπινα μέτρα. Δεν είναι ίδιες για όλους. Υπάρχουν διαβαθμίσεις. Αλλά δεν είναι πόλεμοι και δεν είναι πανδημίες.
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες και οι αποτυχημένοι. Αν τώρα αυτή η δήλωση σου φαίνεται τραγικά αλαζονική, μη με διαβάσεις. Αν σε κέντρισε, εδώ εξηγώ τι εννοώ : Οι κινητικοί , ευέλικτοι και πείσμωνες άνθρωποι έχουν αυξήσει την απόστασή τους από τους ακινητοποιημένους. Αν έτρεχαν σε στάδιο , θα τους είχαν "ρίξει τρεις γύρους" στο μίλι. Αυτό συνέβη γιατί το παγκόσμιο σύστημα δουλεύει με προσήλωση για να ακινητοποιήσει τις μάζες. Ο ακινητοποιημένος είναι βολικός αντίπαλος. Έτσι, όσοι ξεφύγουν από τη μηχανή του φόβου και της παραπληροφόρησης, βάζουν τις ιδέες τους σε υλοποίηση και δουλεύουν αδιαφορώντας για τη βοή και τη μανία, απομακρύνονται , προσεγγίζοντας ολοένα και πιο δυναμικά μια βάση προσωπικής ολοκλήρωσης και ευημερίας. Αρρωσταίνουν λιγότερο, κοιμούνται καλύτερα, κουράζονται χωρίς να αισθάνονται ματαιότητα και απολαμβάνουν την εκτίμηση και την ουσιαστική φιλία των ομοίων τους. Για την ευκολία, σύγκρινε δυο αδέλφια , με την ίδια περιουσία από τους γονείς και την ίδια κοινωνική αφετηρία. Δεν είναι και τα δυο ευχαριστημένα , ούτε από το αποτέλεσμα ούτε από την διαδικασία της προσωπικής τους ανάπτυξης, πολλές φορές οι μικρές αρχικές αποφάσεις τους και το μέταλλο του χαρακτήρα τους τα οδηγεί σε πολύ διαφορετικό βηματισμό. Στο τέλος, η έκβαση της ζωής τους, μοιάζει "μέρα με τη νύχτα".
Δυστυχώς για τους ικανούς , έχει γίνει χρονοβόρος έως και μάταιη η διαδικασία να εξηγούν τι κάνουν, γιατί το κάνουν και από που αντλούν την ενέργεια. Έτσι, προτιμούν την ιδιώτευση από τις τετριμμένες κοινωνικότητες και αυτή τους η επιλογή αυξάνει τη δυσφορία του συντηρητικού στενού τους αρχικού κύκλου.
Το ζήτημα είναι το εξής : Οι μάζες επιτίθενται λυσσαλέα στους ανθρώπους που δεν κουμπώνουν στις μάζες. Η αντίδραση εκείνων, των σίγουρων που πατάνε καλά στο έδαφος, είναι η παγερή αδιαφορία. Κανένας εξελιγμένος νους δεν κάθεται να πιάσει κουβέντα με τον αλλοπαρμένο φουντωμένο εξοργισμένο επιθετικό συνομιλητή. Την κλείνει στο άψε σβήσε με μια εύστροφη υπεκφυγή. Ο φουντωμένος , σχεδόν πάντοτε είναι σίγουρος ότι επικράτησαν τα επιχειρήματά του. Για κάποιο λόγο μονάχα, δεν καταλαβαίνει, γιατί ενώ νίκησε, ο ηττημένος φαίνεται πιο ήρεμος από τον νικητή. Αλλά το αντιπαρέρχεται !
Πως κατάφερε τώρα εκείνος , που κάθε φορά τον συνέτριβες στη κουβέντα, και έπιασε εγκαίρως τα μηνύματα και βρέθηκε μπροστά από τις εξελίξεις , και δεν προλαβαίνει να αναπτύσσει την παραγωγή του και ανοίγει νέους διαύλους προκοπής, κάθεσαι και σκέφτεσαι και σκας από το κακό σου. Μα δεν είναι καμία σοφία.
Ό,τι εσύ έβλεπες ως επίθεση εκείνος το έβλεπε ως ανταγωνισμό. Ότι εσύ ονομάτιζες συμφορά, εκείνος το ονομάτιζε πρόβλημα. Ό,σα εσύ τα θεωρούσες συνωμοσία , εκείνος τα διερευνούσε ως νέα τάξη πραγμάτων. Όσα εσύ έδειχνες ως υπερφίαλα, εκείνος τα έδειχνε ως κατεύθυνση για πρόοδο. Και ό,τι εσύ έβλεπες σαν αδυναμία , εκείνος το θεωρούσε αναδίπλωση. Όσα εσύ θεωρούσες νόμους, εκείνος τα θεωρούσε πλαίσιο. Και όσα εσύ κατήγγειλες ως διαστροφή, εκείνος τα αντιμετώπιζε ως διαφορετικότητα.
Δεν υπάρχει τελειωμός από τις ορδές ακινητοποιημένων ανθρώπων στην πλάτη των οποίων κυρίως βασίζεται η συντήρηση της τάξης των πραγμάτων. Βαδίζουν από δυσφορία σε δυσφορία, από διαμαρτυρία σε διαμαρτυρία και από συλλαλητήριο σε συλλαλητήριο. Δεν έχουν αλλάξει ούτε μια από τις συνθήκες που τους έπεσαν στα πόδια. Και είναι απολύτως βέβαιοι, όλοι τους, ότι οι δυσκολίες ήτανε επάνω από τις δυνάμεις τους.
Δεν είναι ένα ευχάριστο κείμενο, δεν χαροποιεί εμένα που το γράφω με πικρία, δεν χαϊδεύει εσένα ως αναγνώστη , δεν χορταίνει τη δίψα για κεφάτες στιγμές.
Αλλά απομονώνει ένα κλειδί , εκείνο της πόρτας που οδηγεί σε εξελίξεις. Προσωπικές και κονωνικές. Καταδεικνύει τα λάθη. Από εκεί και πέρα, ο καθείς όπως στρώσει θα κοιμηθεί.
