Τα συναισθήματα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό : σε κατακλύζουν εκεί που δε το περιμένεις ( Jude Law / film Alfie ).

   Χτυπάει το τηλέφωνο. Η φωνή του μπαμπά σου είναι σπασμένη. Με το καλημέρα γιέ μου, εσύ έχεις καταλάβει. Κάτι , κάποιος, έπαθε.

   Ανοίγεις ένα sms. Είναι από εκείνη. Σε αποκαλεί με το όνομα, όχι με το αγαπημένο σου υποκοριστικό. Έχεις ήδη μπει στο νόημα. Ξεκινάει βροχή.

   Κοντοστέκεσαι να κοιτάξεις ένα αδέσποτο. Εκείνο, αυτομάτως ξαπλώνει και μετά γυρίζει ανάσκελα σηκώνοντας τα τέσσερα πόδια. Η δική σου κοιλιά έχει ήδη ζεστάνει.

   Γυρίζεις να ψάξεις το σερβιτόρο. Δυο άλλα μάτια καρφώνονται πάνω σου. Είναι ακαταμάχητα, ξένα, αμείλιχτα, διαπεραστικά. Το βλέμμα κρατάει ένα δεύτερο. Αρκεί. Ένα δεύτερο αρκεί για να το επεξεργάζεσαι όλη νύχτα.

   Δε χρειάζεται να είσαι άνθρωπος ειδικής κατηγορίας. Δεν απαιτούνται προσόντα. Οι αισθήσεις σου στο νορμάλ επίπεδο ετοιμότητας. Η φύση σε έχει προικισμένο σε τούτο : Έχεις τη δυνατότητα να συγκλονίζεσαι …

    Δεν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά, με βρίσκει σύμφωνο αυτό. Δεν υπάρχει συμφορά χωρίς αιτίες. Δεν υπάρχει χαρά χωρίς εσωτερική ειρήνη. Μα όλα εκείνα που καθορίζουν τη ζωή μας ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο. Με έναν αγγελιοφόρο που κατεβάζει από τη βιβλιοθήκη μας μια βίβλο, ανοίγει τη σωστή σελίδα και ακουμπάει μπροστά μας το κείμενο.

   Τα συναισθήματα έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό : σε κατακλύζουν εκεί που δε το περιμένεις. Είναι οι αγγελιοφόροι . Κάθε βίωμα που θα σε μετασχηματίσει ξεκινάει με ένα δυνατό συναίσθημα. Αν δε ξεκινήσει έτσι, ίσως να μην αξίζει να το βιώσεις. Μπορείς να τα κάμεις κριτήριο το λοιπόν.

   Τα συναισθήματα.  

όραση αδιόρθωτη, νόστιμη γεύση

   Βλέπω ένα χέρι. Για την ακρίβεια μια παλάμη που κρατάει αναμμένο τσιγάρο. Την κάτοχο την κρύβει μια γκρί σκούρη σιδερένια πόρτα. Κόκκινα κεφαλαία γράμματα. Γράφουν : είσοδος προσωπικού. Πλαϊνό συνοικιακού ζαχαροπλαστείου. Σχηματίζω την εικόνα μιας νεαρής εργαζόμενης που λουφάρει τσιγαράκι. Η πόρτα είναι άσχημη. Η νεαρή που λουφάρει τσιγαράκι στο κλιματιστικό είναι μούρλια. Δε τη βλέπω ! Τη φαντάζομαι να πλησιάζει το στόμα της στο χάραμα της πόρτας, να στέλνει στο σύμπαν τολίπες καπνού. ( πως τα λέω, πως τα λέω ). Σκέφτομαι το άλλο της χέρι να πληκτρολογεί λόγια χειραγώγησης προς ένα αγόρι. Τα μάτια της να αλλάζουν μικροεκφράσεις με τις λέξεις. Τα χείλια της να σουφρώνουν σε κάθε χοντρό ορθογραφικό λάθος. Να μην τα διορθώνει. Όχι τα λόγια, τα ορθογραφικά της στο sms.
     Βλέπω δυο γλουτούς. Η ...κάτοχος περιμένει : το ΑΤΜ, να αποφανθεί. Πόσα να της δώσει. Τα πόδια της διασταυρώνονται εναλλάξ ανυπόμονα, για όσα θα τους επιτραπούν με εκείνα τα χαρτονομίσματα να βιώσουν. Η ...κάτοχος σηκώνει το χέρι της χαϊδεύοντας τα μαλλιά της προς τα πίσω. Είναι μακριά κι ατίθασα, θέλουν βάψιμο, δε τα διορθώνει. Σκύβει να δει τα γράμματα του pin και ο ποπός της είναι μούρλια. Το ΑΤΜ είναι άσχημο. Παίρνει το χρήμα και για λίγο αποσβολώνεται μπροστά στη μηχανή. Μετά ξασταυρώνει τα πόδια και γυρίζει να φύγει. Είναι η σειρά μου να βγάλω χρήματα. Γυρίζω να ρίξω μια τελευταία ματιά. Άγαρμπο περπάτημα, αγορίστικο. Δε το διορθώνει.
     Βλέπω ένα ξυπόλυτο πόδι. Είναι έξω από το παράθυρο ενός χακί Lada Niva. Η κάτοχος έχει ένα καφέ κύπελο ή ένα κύπελο καφέ, στο χέρι. Το Lada μουγκρίζει στο φανάρι. Δεν βλέπω ποιός οδηγάει δίπλα της. Το πόδι έχει μερικά μικρά μαύρα νύχια. Έχει έντονο κουντουπιέ και φαίνεται ευχαριστημένο. Οι πεζοί της διάβασης το κοιτάζουν επιτιμιτικά. Δε το διορθώνει. Φαντάζομαι το στήθος της όταν φτάσει στο κάμπιγκ. Θα είναι από εκείνα τα στήθη που δε τα νοιάζει αν ξεπροβάλλουν από το μακώ, καθώς εκείνη σκύβει να μαζέψει μαργαρίτες. Η κάτοχος δυναμώνει το ράδιο καθώς το φανάρι πρασινίζει. Ξεχύνονται. Παίζουν οι animals. Δε το διορθώνει.
    Βλέπω μια ολόκληρη γυναίκα να διαλέγει ροδάκινα. Φαίνεται καθαρά το πρόσωπό της, στο τζάμι του μανάβικου. Στο κάτοπτρο. Φαίνομαι κι εγώ που το κοιτάζω, το πρόσωπό της. Δεν έχει αντιληφθεί ακόμη αυτήν τη λαθραία αλληλεπίδραση. Αφήνει πίσω το ένα ροδάκινο ρίχνοντάς του εκείνο το βλέμμα απόρριψης. Είναι άσχημη. Αφήνει πίσω και τα υπόλοιπα ροδάκινα. Το μάτι της πέφτει δίπλα. Στα... σταφύλια. Είναι όψιμα. Της προκαλούν το ενδιαφέρον. Ανασηκώνει ένα μικρό τσαμπί και το πρόσωπό της φωτίζεται. Μέσα στο στόμα της πρέπει να γίνεται γιορτή από την αναμονή. Είναι όμορφη. Αφήνει τα σταφύλλια σχεδόν με τρυφερότητα μέσα σε μια άσχημη χαρτοσακούλα. Δυό ρώγες εξέχουν. Δε τις διορθώνει. Σκουπίζει το στόμα με την ανάστροφη. Τότε με βλέπει. Πάει να κρύψει τα σταφύλια. Της λέω,  μη τα διορθώνεις.
    Βλέπω μια γραία να τεντώνεται ανάγωγα. Θέλει να κόψει ένα μπουμπούκι από μια τριανταφυλλιά, πίσω από τα κάγκελα. Στο άλλο της χέρι, κρατάει κλαράκια πράσινα, τα λάφυρα της βόλτας. Είναι άσχημα. Εκείνη είναι όμορφη. Πολύ όμορφη για την ηλικία της. Δε το διορθώνει.
    Έχω μια όμορφη γεύση στο στόμα. Είναι παράξενο που μια άλλη αίσθηση, η όραση, καθορίζει τη γεύση που μου αφήνει η μέρα. Είναι παράξενο. Δε το διορθώνω.

αντρικό

     Σε μερικές σχέσεις το μόνο αντρίκιο φέρσιμο είναι ο Καιάδας. Θέλω να πω, εκτός αν έχει να κάνει με το παιδί σου ή τη γυναίκα στο πλευρό σου στις οποίες οι τακτικισμοί είναι εύλογοι , όλες οι υπόλοιπες σχέσεις πρέπει διαρκώς να "δικαιολογούν την παρουσία τους" .
     Εκείνον εκεί, ξέρεις εσύ ποιόν, τι τον κάνεις παρέα ; Αφού γίνεσαι φουρνέλο, κάθε φορά που τον συναντάς. Και μαζεύεις το στομάχι σου, και δίνεις χώρο που δε σου περισσεύει, και στρευλώνεις τη λογική σου ενδίδοντας σε ασυνάρτητες ακολουθίες επιχειρημάτων με ένα  άδικο αίσθημα προσμονής ότι, στο φινάλε, κάτι θα σε εκπλήξει ευχάριστα. Δεν θα σε εκπλήξει, όχι...
         Είναι σα να φόρεσες το σλιπάκι ανάποδα και να παριστάνεις ότι δεν σε ενοχλεί, σε ενοχλεί και πρέπει να το ξαναφορέσεις αφού το γυρίσεις το πίσω εμπρός, όλες οι προσωρινές "διευθετήσεις" δεν ανακουφίζουν την κατάσταση. Ούτε καν, ξεχνιέσαι , αφού εκείνα που έχεις εμπρός σου δεν είναι για να τα σπρώχνεις προς την πίσω μεριά. Είναι τα μπαλλάκια σου και κρέμονται στη σωστή θέση.
        Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που δεν διαολοστέλνυμε μερικούς ανθρώπους. Μέσα μας εννοώ. Ξεκόβεις. Κατεβάζεις εκείνο τον διακόπτη που γράφει προσωπικός χώρος, είναι πάνω δεξιά, κάτω από το insert, και τους βάζεις στον αυτόματο... Τα λόγια τους με το που εκτυπώνονται να περνάνε από τον καταστροφέα εντύπων. Να μην περνάνε στα εισερχόμενα. Καλημέρα, όλα καλά, καληνύχτα .  -
       Υπήρξαν χρόνια που ο μεγάλος κύκλος με κολάκευε. Ο χαιρετισμός του μεγαλόσχημου, το να με αναγνωρίζει ο δήμαρχος, το ξινό χαμόγελο της γκομενάρας της γειτονιάς, το να στέκομαι απλώς στο πηγαδάκι των κουλτουριάρηδων της πόλης, όταν το cinema κάνει τις παύσεις. Όλες αυτές οι δήθεν γνωριμίες μου έδωσαν πολλές φορές δείγματα της ματαιότητάς τους. Μερικές φορές αφιέρωσα αδικαιολόγητη ενέργεια για να τις καλλιεργήσω, έτσι, χωρίς από μέσα μου να φωνάζει ένα κίνητρο της προκοπής. Έτσι, χωρίς λόγο ! 
      Μετά, αφού το σώμα μου και το μυαλό άρχισαν στα τριάντα να ψιθυρίζουν, στα σαρράντα να διαμαρτύρονται και στα πενήντα να ουρλιάζουν ότι μόνο μια φορά θα ζήσω, μόνο μια φορά θα πιώ το τέλειο ουζάκι στο ηλιοβασίλεμα, μόνο μια φορά θα κάνω έρωτα που να τον θυμάμαι όλη μου τη ζωή, μόνο μια φορά θα κάνω μια συγκλονιστική συζήτηση που θα πειράξει τη λογική μου και μόνο μια φορά θα αγκαλιάσω ένα φίλο και θα κλάψω, άντε δυό φορές, άντε ίσως τρείς....ανέβασα τον πήχυ.
      Και πολύ καλά έκανα.
      Άϊντε απ' εκεί πέρα.....

της Ναυσικάς ο Ανταίος

    Που λες ο Ανταίος, δίκαιος άνθρωπος  σωστός και ωραίος, αφού έφαγε τα ρούχα του δυο τρία τέρμινα, αποφάνθηκε ότι του αξίζει μια πολύ θερμότερη γυναίκα... Η Ναυσικά απ’ τα Κύθηρα ήτανε στο επάγγελμά της καθιερωμένη, πλην όμως τσίτα κι αφιερωμένη.  Έκανε λοιπόν διακριτικώς μια μακροχρόνια έρευνα, αποκομίζοντας τα ακόλουθα  ανησυχητικά αποτελέσματα :

   Έξι στις δέκα υποψήφιες για "θερμότερες από τη Ναυσικά" γυναίκες ήταν πιο άσχημες  άβαφες και τσίτσιδες. Δυο τρείς στις δέκα ήτανε διπολικές. Εννιά στις δέκα μίλαγαν πολύ σε λάθος ώρα. Δέκα στις δέκα ξήλωναν τις πρίζες τραβώντας άτσαλα τα σούκο. Μια στις δέκα ήτανε σα πέτρα. Τέσσερις στις δέκα μαζεύανε 34 βαθμούς θερμοκρασία όλες μαζί. Οι μισές, από τη μέση και κάτω δηλαδή, ήτανε πολύ χοντρές. Οχτώ στις δέκα είχανε μανία με τις τσάντες και τα πέδιλα. Εφτά στις δέκα ήταν παθολογικές ζηλιάρες. Από αυτές οι τέσσερις ήτανε πολύ κακές. Πέντε με έξι στις πέντε με έξι τα τσούζανε το απόβραδο.  

   Ο Ανταίος, της Νομικής βεβαίως βεβαίως, δίκαιος σωστός κι ωραίος,  έβγαλε το συμπέρασμα ότι πολύ του πέφτει τελικά η Ναυσικά. Που πάει να πει ότι της άξιζε ανώτερος άντρας στο πλευρό της ! Κόντρα αποτέλεσμα η έρευνα !!! Αρχικά αποφάσισε να την παλέψει να γεννεί κι αυτός, ανώτερος ... Δύσκολη η ανηφόρα. Έκανε τη καρδιά του πέτρα και τη χώρισε γιατί την αγαπούσε. Είχε σπουδάσει τη δικαιοσύνη, δε μπόραγε να διαιωνίσει τέτοιαν αδικία. Πήρε μια ελαφρώς κατώτερη και ζει όπως ζει, χωρίς να τρώει τα ρούχα του. Τη Ναυσικά τη κυνηγάει για ερωμένη. Άβυσσος η...

   Όσο για εκείνη, ήξερε ότι είχε πάρει έναν κατώτερο, ήταν ώριμα σχεδιασμένο. Και από την άλλη μέρα έγραψε με κιμωλία στον πίνακά της, πάνω στο ψυγείο : ζητείται νεώτερος κατώτερος δικαιοσύνη σπουδαγμένος. 

   Κι ύστερα λένε ότι η γυναίκα είναι η πολύπλοκη !

περί συλλογικής ενοχής

        Ασφαλώς σε μια μικρή κοινωνία που ωφελείται από μια εδραιωμένη χαλαρότητα συνείδησης, υπάρχει ζήτημα συλλογικής ευθύνης. Εάν τις φράουλες στο χωριό μας τις μαζεύουν Ασιάτες που διαβιώνουν σα τα ζώα πληρωμένοι πενταροδεκάρες, το χωριό ως σύνολο έχει την υποχρέωση να επέμβει για να αποκαταστήσει μια ισορροπία μεταξύ ωφέλειας και στοιχειώδους ανθρωπισμού. Τα εκλεγμένα όργανα της τοπικής κοινωνίας αντανακλούν μάλιστα το επίπεδο των κριτηρίων της. Μια δεκάδα λύκοι ποτέ δε θα αναδείξουν ως αρχηγό την …κουκουβάγια.  

     Μια ταλαιπωρημένη έννοια για την οποία πολύ συζήτηση έχει γίνει είναι η, σχετική με την συλλογική ευθύνη έννοια, της συλλογικής ενοχής. Έχουμε πολλές φορές συζητήσει στην παρέα μας την ενοχή μας για τα χρόνια της οικονομικής μεγέθυνσης της Ελλάδας μας. Την ευθύνη μας για τον παραμερισμό της αξιοκρατίας και την εύνοια του παρασιτισμού. Δε νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον ακόμη μια ανάλυση ευθυνών. Ο καθένας μας ας βάλει την ποδιά του στο πλυντήριο.  

     Η συλλογική ενοχή ως εργαλείο εξέλιξης των εθνών μου αρέσει. Θέλω να πω, δε βλάπτει οι  λαοί να θυμούνται τις μαύρες τους ημέρες. Είναι ζήτημα παιδείας, ειλικρινούς ιστορικής κατάρτισης και μεταφοράς «κοινωνικής τεχνογνωσίας» από γενιά σε γενιά. Στην πράξη δε γνωρίζω καλύτερο παράδειγμα προς τα μικρά παιδιά από μια δική μας οξυμένη ευαισθησία για τα ζητήματα που έχουν προκαλέσει τα συλλογικά ολισθήματά μας στο παρελθόν. Δεν χρειάζονται κηρύγματα, χρειάζονται μικρές ουσιαστικές δράσεις από τους γονείς, τους δάσκαλους, τους μέντορες και τους διανοητικούς μπροστάρηδες σε κάθε κοινωνικό στρώμα.   

     Οι οργανισμοί και οι πυραμίδες συμφερόντων  που χρησιμοποιούν την συλλογική ενοχή ως εργαλείο χειραγώγησης των κοινωνιών για ίδιον όφελος είναι μια άλλη ιστορία, ωστόσο. Εκεί βρίσκω ζητήματα που δεν αναδεικνύονται επαρκώς και χρειάζονται έναν προβολέα. :

     Είναι υπεύθυνοι οι μουσουλμάνοι που εργάζονται στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις για την κτηνωδία των εξτρεμιστικών Ισλαμικών κινημάτων ;  Είναι υπεύθυνοι όσοι Αμερικανοί υποστηρίζουν την οπλοκατοχή για τις αποτρόπαιες πράξεις διασαλεμένων εφήβων ; Είναι υπεύθυνοι όσοι απασχολούνται στην βιομηχανία επεξεργασίας διαμαντιών για τις κακές πρακτικές στα ορυχεία ;    

    Δεν είναι εξ ορισμού υπεύθυνοι. Ωστόσο καθίστανται εντέχνως υπεύθυνοι γιατί μέσα από την χειραγώγησή τους καταστέλλονται εν τη γενέσει τους οι απαιτήσεις τους για τη βελτίωση των εργασιακών τους συνθηκών, των κοινωνικών τους κεκτημένων και της άρτιας ιατροφαρμακευτικής τους κάλυψης. Φαντάζεσαι έναν μουσουλμάνο να τσιρίζει μέσα σε ένα Γαλλικό νοσοκομείο την επομένη ημέρα μιας τρομοκρατικής επίθεσης επειδή στο παιδί του πήγανε να χορηγήσουν επισφαλές αίμα ; Ένας περαστικός θα ήταν έτοιμος να τον πλακώσει στις σφαλιάρες.

   Εσύ, θα ήσουν έτοιμος να σταθείς δίπλα του για το δικαίωμα του παιδιού του στην σωστή περίθαλψη ; Εκείνη τη στιγμή, με την συγκεκριμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα ;

   Εάν ναι, ασφαλώς πάμε καλά.

   Συνήθως όμως, ναι μεν,  αλλά…       

   Υστερόγραφο με άποψη :

         γενικά, ό,τι αποψιλώνει την ελευθερία διαμόρφωσης προσωπικής ιδεολογίας , η οποία είναι προϋπόθεση για την συνισταμένη μαζική κουλτούρα, προκαταβάλλει την έκβαση της σκέψης και μας φορτίζει θετικά ή αρνητικά, πριν ψηλαφίσουμε με τη λογική μας τα πράγματα, διαστρευλώνει και ,τελικώς, μας απαλάσσει από την ευθύνη της προσωπικής επαγρύπνισης. Σε αυτό το επίπεδο η προβολή των συλλογικών ευθυνών με έντονο τρόπο από τα media προς τις κοινωνίες δε βοηθά στην ιδεολογική τους ανέλιξη. Οι ταμπέλες είναι ύπουλα όπλα. Θα βοηθούσε μια απλή προβολή υπεύθυνων πράξεων και φωτεινών εξαιρέσεων. Εμείς αυτές πρέπει να διαδίδουμε. Τα media ας κάνουν το επάγγελμά τους.

 

το αστείο με το μυαλό του ανθρώπου ...

  "Το αστείο με το σώμα του γκνού είναι ότι φτιάχτηκε με τα υλικά που περίσσεψαν από το σώμα των άλλων ζώων" National Geographic

    εεεεχμ, λοιπόν, το αστείο με το μυαλό του ανθρώπου είναι το ίδιο... πάρε παράδειγμα τη λίστα του forbes , οι κορυφαίοι άπληστοι από τους ανθρώπους ξεκίνησαν από ένα απλοϊκό ένστικτο επιβίωσης, το ίδιο με του σκίουρου ! Για να βγάλουν ένα Χειμώνα, άνοιξαν μια τρύπα σε μια βελανιδιά και τη γέμισαν φουντούκια. Ως αποτέλεσμα ενός περισσέματος αυτού του ενστίκτου μερικούς συνανθρώπους μας τους έχει πιάσει μια μονομανία να φτιάξουν όσες περισσότερες τρύπες γεμάτες φουντούκια μπορούν !
      Με το σεξ, ο άνθρωπος, πήρε "το βασικό ένστικτο" και το τερμάτισε !  ...πάρε παράδειγμα την ουρακοτάγκαινα βρε παιδί μου, ακόρεστη, σεξομανή, ουδέποτε κατέβασε το επίπεδο της στην χειραγώγιση του αντίθετου φύλλου μέσω των γεννητικών της οργάνων, ούτε δωρεάν, ούτε επ' αμοιβή...
     Η φάμπρικα με τα μέτρα προστασίας ξεκίνησε με τη χελώνα, το καβούρι και το σαλιγκάρι, δεν ήταν ανθρώπινη ανακάλυψη. Εαν όμως αναλογιστείς πώς κυκλοφορεί ο Πούτιν κι ο Ερντογάν ή πόσο ζυγίζει η λιμουζίνα του "their number one" , καληνύχτα.....
    Και με την αντίδραση στον κίνδυνο, το μυαλό των ανθρώπων φτιάχτηκε με περισσέματα. Η κότα φερειπίν είναι δεξιά, την πλησιάζεις με το μηχανάκι και τρέχει πέντε βήματα αριστερά αντί να κάνει ένα βήμα στη μπάντα.... με τα μούτρα πάφτει.... έτσι και οι ψηφοφόροι !  Είναι δεξιά, τους πλησιάζει η τρόϊκα και τρέχουν όλη τη λεωφόρο ανάποδα αριστερά, μέχρι να το φάνε το κεφάλι τους.
      Η δε στρουθοκάμηλος, αχ αυτή η στρουθοκάμηλος ....   αντιλαμβάνεται ότι τα πράματα πάνε σκούρα και χώνει το πάνω  κεφάλι στην άμμο.... ΟΚ,  ΟΚ, τι κάνεις εσύ, το 2010 ας πούμε, αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράματα πάνε σκούρα και χώνεις το κάτω κεφάλι όπου προλάβεις, ότι γαμήσουμε γαμήσαμε.... ε δεν είναι έτσι....ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙΙΙΙΙΙ ... 
   Το αστείο με το μυαλό του ανθρώπου είναι ότι φτιάχτηκε με τα υλικά που περίσσεψαν από τα άλλα ζώα. Και στις αγέλες του, ο άνθρωπος αρνείται να μείνει στις αποτελεσματικές συνήθειες των άλλων ζώων. Δεν αφήνει το σφριγηλό αρσενικό με το πιο γερό σπέρμα να γονιμοποιήσει όλα τα θηλυκά, με αποτέλεσμα να έχει γεμίσει ο ντουνιάς ανθρωπάκια που από εξ απαλών ονύχων φαίνεται ξεκάθαρα ότι θα γεννούν μαλακοπίτουρες. Και μετά όλα αυτά τα μαλακοπιτουράκια θέλει κάπως να τα βολέψει σε παραδουλειές και να τα μάθει και να χειρίζονται ένα i-phone... εντάξει, το έχουμε τερματίσει ;;;
   Ο πιό γελοίος τρόπος πάντως που διαστρευλώθηκε η λογική, περνώντας από τα άλλα ζωντανά στον άνθρωπο, είναι αυτό που συνέβη με τη  ζήλεια. Ρε παιδί μου, χαϊδεύεις άλλη σκύλα, γαυγίζει λίγο η δικιά σου, σου τρίβεται, ξεχνιέται το περιστατικό σε δύο τέρμινα. Με τον άνθρωπο, πάει ο άλλος ο φουκαράς, χαϊδεύει άλλη σκύλα, τον παίρνει παραμάζωμα η παλιά, δίκες, διατροφές, απαλλοτριώσεις περιουσίας, πληρωμένοι δολοφόνοι , .... κάτσε ρε παιδί μου, δεν ήταν έτσι το ζήτημα. Εξάλλου μπορεί τα πράγματα να ....μην είναι όπως φαίνονται.
  Ο άνθρωπος είναι πιο όμορφος από το γκνού, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά στο μυαλό είναι χάλια.
  Τέλος.

μην ορμάς στο διπλανό σου

    Ορμάμε στους ανθρώπους ευκολότερα. Προπηλακίζουμε τους ηλίθιους, εξωθούμε τους αργούς, χειραγωγούμε τους φοβισμένους και ασκούμε υπερβάλλουσα εξουσία στους ταπεινούς. Το κάνουμε δια της φυσικής οδού, με την επαφή μας, αλλά και με την ισχύ που μας παρέδωσαν οι διαδικτυακές μηχανές μαζικής επικοινωνίας. Ο μέσος πολίτης είναι ολοένα και επιθετικότερος στον συνοδοιπόρο.

   Όμως δεν είναι ο συνάνθρωπος αυτός που χρήζει προπηλακισμού Είναι τα μεγάλα καθημερινά παγκόσμια γεγονότα που αθροίζουν θυμό και καχεξία μέσα μας ώστε να καθίσταται η επιθετικότητά μας το καπάκι της χύτρας. Τι ζούμε ; Ζούμε τις τελευταίες μέρες πριν από μια παγκόσμια εξέγερση. Να τα γεγονότα  :

   Σε μια από τις Ευρωπαϊκές χώρες με παραδοσιακώς οξυμένα πολιτικά αντανακλαστικά,  λιγότεροι από τους μισούς πολίτες προσήλθαν στις κάλπες. Το 44% ανέδειξε την κυβέρνηση Μακρόν ως το σχήμα που εμπιστεύονται με κριτήριο την παντελή έλλειψη εμπειρίας στην εξάσκηση εξουσίας… Είναι αυτό αντιπροσώπευση ;

    Σε μια από τις παντοδύναμες παραγωγικά Ευρωπαϊκές χώρες, την Ισπανία, τράπεζες πωλούνται έναντι ενός ευρώ σε ιδιώτες με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται το κομπόδεμα χιλιάδων ανήμπορων πολιτών, το οποίο κομπόδεμα η κυβέρνησή τους μέχρι προ μηνών επισήμως παρότρυνε να τοποθετήσουν στα τραπεζικά ομόλογα… Τα στελέχη αυτών των τραπεζών επιβραβεύονται με προαγωγές. Είναι αυτό βιώσιμη και οργανωμένη οικονομική πολιτική ;

   Οι ηγέτες με την περιορισμένης βαρύτητας λαϊκή εντολή, για να μαζευτούν και να συσκεφτούν, χρειάζονται στρατιωτική κάλυψη… Οι ηλικιωμένοι περιπατητές στο όμορφο Αμβούργο θα έχουν μείνει άναυδοι με την εικόνα στις πλατείες της πόλης την επομένη του G20. Πρόκειται ωστόσο για την επίσημη ηγεσία των χωρών που κατέχουν το 95% του παγκόσμιου πλούτου. Αποικιοκρατικές ιμπεριαλιστικές υπερ δυνάμεις σε μια σύνοδο αρπαχτικών με στόχο την διατήρηση των προνομίων τους… Ανεξαρτήτως της επίδοσής τους στα κοινωνικά δικαιώματα και ανεξαρτήτως της κοινοβουλευτικής τους νομιμοποίησης, αφού συμμετέχει με καμάρι και η γειτονική μας οθωμανική τυραννία. Ο Ερντογάν προσέρχεται στο Μέγαρο Μουσικής του Αμβούργου για να απολαύσει μια συμφωνική πανδαισία από τους κορυφαίους ερμηνευτές και να τους χειροκροτήσει χαριεντιζόμενος με την Άγκελα και τον Εμανουέλ. Ο άλλος χέζει την κλιματική αλλαγή. Είναι αυτό εξέλιξη προς την αειφόρο συγκατοίκηση των λαών στον πλανήτη ;

   Η Δημοκρατία βρίσκεται σε κώμα, όχι γιατί δεν είναι το μόνο πολίτευμα που δοκιμάστηκε και αποδίδει, είναι το μόνο, αλλά γιατί αυτό που οι σύγχρονοι ψηφοφόροι αντικρίζουν καθημερινά είναι επίφαση δημοκρατικής διακυβέρνησης… Πρόκειται για τυραννία.

  Οι επόμενες πολεμικές εστίες προετοιμάζονται με επιμέλεια από τις νέες ηγεσίες στο Κατάρ, το Ιράν και την Κορέα. Ο αρχιτέκτονας αυτής της τακτικής, του σύγχρονου διαίρει και βασίλευε, είναι με τα κουστουμάκια του ακόμη παρών στις σημερινές συνόδους G20. Αυτό το μαμούθ , ο Χένρυ Κίσιγκερ, αλωνίζει ακόμη.

    Τούτο το κείμενο αποθηκεύεται τώρα από μηχανές συλλογής δεδομένων ενώ τα κορυφαία μυαλά της νέας γενιάς σπουδάζουν επεξεργασία mass data σε κολέγια στη γηραιά Αλβιόνα. Κανείς σε λίγο δε θα πιάνει στο στόμα ή την πένα του πρόσωπα εξουσίας.

    Όλοι οι σκεφτόμενοι άνθρωποι αποσύρονται παντελώς από τα κοινά αποκαρδιωμένοι. Οι ποιοτικότεροι είναι αποκαρδιωμένοι. Οι υπόλοιποι αισθάνονται πλήρεις αρκεί να αλλάζουν αυτοκίνητο ανά πενταετία. Η ευτυχία ήταν πάντα μια φενάκη, πόσο μάλλον τώρα.

    Μέσα σε αυτό το τοπίο, οι πιο μεγάλες καρδιές χτυπούν στα πιο αδικημένα πλάσματα. Άνθρωποι, στην τύχη τους, υποστηρίζουν κακοποιημένα πλάσματα μέχρι τελικής πτώσεως, κάνουν παρέα σε μοναχικούς ηλικιωμένους, σιτίζουν άστεγους, υποστηρίζουν παιδιά με ανίατες ασθένειες, δίνουν αίμα, μοιράζουν ρούχα, φιλοξενούν πρόσφυγες, εκπαιδεύουν παιδιά σε τέχνες, υποστηρίζουν ψυχικά ασθενέστερες ψυχούλες, περνούν τις γριές απέναντι και ταΐζουν τα περιστέρια. Πολλές φορές εμείς επιτιθέμεθα σε αυτούς τους μικρούς μεγάλους ήρωες επειδή μας εμπόδισαν με το ποδήλατο ή αργούν να αφήσουν διαθέσιμο το ΑΤΜ.  Ανεβάζουμε τη φωνή μας σε ανυπεράσπιστους και αδύναμους γιατί αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούμε να τους κακοποιήσουμε χωρίς επιπτώσεις.

    Ας μην. Ας δείξουμε ανοχή στους διπλανούς μας. Ποτέ μα ποτέ, τόσο πολύς κόσμος δεν βρέθηκε τόσο ανυπεράσπιστος ηθικά και πολιτικά, όσο στις μέρες της παντοκρατορίας των τραπεζών.

    Είναι ευθύνη μας να προασπίσουμε την καθημερινότητα του διπλανού μας. Οι λεονταρισμοί μας είναι εντελώς γελοίοι.  Ας σταματήσουμε τουλάχιστον να συμπεριφερόμαστε άθλια. Ας γίνει αυτό το τελευταίο στοίχημα που θα βάλουμε αφού οι μέρες μας δε φαίνεται να είναι ούτε πάρα πολλές ούτε σχετικώς ονειρεμένες.