Μια ευχή για το 2021 ; Λιγότερο "μένος".
Δεν είναι χρονιά για επιπόλαιες ευχές προς εκείνους που νοιαζόμαστε. Αντί ευχών λοιπόν μπορούμε φέτος να περιορίσουμε τις πληγές που προκαλούμε εν αγνοία μας.
Πολλές βαρύγδουπες ανενδοίαστες ατάκες έχουμε εκστομίσει όλοι μας τούτη τη χρονιά. Λίγο η συναισθηματική μας φουρτούνα, λίγο ο φόβος που πλανάται πάνω στο κεφάλι μας, η κλεισούρα και η περιστολή των κοινωνικών κεκτημένων μας, όταν μιλάμε δημόσια ή γράφουμε στο fb τους παίρνει όλους και τους σηκώνει. Αυτούς που αναμφίβολα φταίνε και μαζί τους πολλούς που εικάζουμε ότι φταίνε και ακόμα χειρότερα, πολλούς που δεν μας πάει ο νους ότι άδικα οικτίρουμε.
Υπάρχει κόσμος που δεν αντέχει τόση ένταση. Αλήθεια σας λέω, υπάρχουν πλάσματα που κάνουν σιωπηλά το καλύτερο που μπορούν κι ακόμα περισσότερα και το βράδυ μαζί με το κουρασμένο τους σώμα έχουν να αναδομήσουν και μια πολύ πληγωμένη καρδιά. Υπάρχουν άνθρωποι καλόψυχοι, ρομαντικοί, που όχι μόνο δεν αντέχουν να τους προσβάλλεις αλλά με κάποιο τρόπο που ίσως δεν καταλαβαίνουμε πληγώνονται και από τις προσβολές που ίπτανται δεξιά κι αριστερά στην κοινωνία. Αυτή η τόσο υψηλή θερμοκρασία του δημόσιου λόγου τους αφήνει κεραυνοβολημένους σε μια γωνιά με το σώμα σε στάση εμβρύου.
Δεν έχει σημασία αν είναι νοσοκόμες ή περιπτεράδες ή οδοκαθαριστές ή δάσκαλοι των παιδιών μας ή ταχυμεταφορείς ή υπάλληλοι σε γκισέ ή παιδιά που ετοιμάζουν καφέδες. Μέσα σε κάθε πλάσμα υπάρχει μια μοναδική συναισθηματική κατασκευή που μπορεί να είναι τόσο εύθραυστη όσο ένα ροδοπέταλο στη θύελλα. Μιλώντας με διπλάσια ένταση από όλους καθώς αναπτύσσεις την χειραγωγική εξυπναδίστικη κοσμοθεωρία που σκάρωσες χθες βράδυ αγνοείς μέσα στην έπαρση και την πρεμούρα σου ότι εκείνα που ακόμα είναι όρθια και λειτουργούν γύρω σου τα κάνουν να λειτουργούν πλάσματα που είναι ακόμα όρθια στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα χωρίς πολύ πολύ να ξέρουν ούτε αν αξίζει, ούτε αν θα τελειώσει η συναυλία. Ρομαντικοί, θετικοί, ανθρωπιστές, επίμονοι, αλτρουιστές, συνάνθρωποι. ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Καθώς εσύ βγαίνεις και λες την αρλούμπα σου, του τύπου όλα είναι για να οικονομίσουν οι φαρμακευτικές, ακυρώνεις το έργο του οδηγού του ασθενοφόρου, του τραυματιοφορέα, της κοπέλας που συνδέει τον ορό και δίνει κουράγιο σε έναν εγκαταλειμμένο γέροντα, του παπά που κοινωνεί μια ηλικιωμένη κυρία γιατί έτσι θα πάει αγέρωχα να αντικρύσει τον Χάρο, του αστυνομικού που τηρεί την τάξη έξω από το νσοκομείο για να μπορεί να περάσει αμέσως το επείγον περιστατικό. Θέλω να πω, τι να την κάνω μετά την ευχή σου, υγεία, αγάπη και χαρά ; Ποιός είσαι εσύ που θα κρίνεις για ποιό λόγο τηρεί τον όρκο του ο υγειονομικός, για ποιό λόγο χρειάζεται την κοινωνία μια ηλικιωμένη, για πιο λόγο δεν παίρνει αναρρωτική ο αστυφύλακας και για πιο λόγο συνεχίζει να ασχολείται με τα παιδιά σου ο δάσκαλος ;
Το ζήτημα είναι να μην πυροβολείς. Άπαξ και το μπουμπουνίσεις, οι σφαίρες κάπου θα πάνε. Στο στόχο ; κρίμα... Αλλού ; Ακόμα πιο κρίμα... Φέτος, αν είσαι θυμωμένος, μάζεψε λίγο τα μυαλά σου και θύμωνε λιγότερο. Και θα πάει καλύτερα το '21. Εξ αιτίας σου.
