κανείς δεν είναι κάτι

 

     Τζ.Τζόυς 1922 "Ολόκληρος ο πληθυσμός μιας πόλης εξαφανίζεται, άλλοι τους αντικαθιστούν, μα κι αυτοί είναι περαστικοί ' πάνε κι έρχονται. Σπίτια, σειρές σπιτιών, δρόμοι, χιλιόμετρα από πεζοδρόμια, σωροί τούβλων, πέτρες. Αλλάζουν χέρια. Πρώτα αυτός ο ιδιοκτήτης, ύστερα ο άλλος. Λένε ότι ο ιδιοκτήτης δεν πεθαίνει ποτέ. Κάποιος άλλος παίρνει τη θέση του, όταν εκείνος πάρει το μήνυμα για την αποχώρηση. Αγοράζουν πληρώνοντας χρυσάφι κι όμως το χρυσάφι παραμένει στα χέρια τους. Πρέπει να υπάρχει κάποιο κόλπο σ' αυτή τη συναλλαγή. Κάτι που συσσωρεύτηκε μες στις πόλεις. Πυραμίδες στην άμμο.  Χτισμένες με σκέτο ψωμί και κρεμμύδι. Οι σκλάβοι στο Σινικό Τείχος. Η Βαβυλώνα. Οι ογκόλιθοι που διασώθηκαν. Οι στρογγυλοί πύργοι. Απόμειναν σπασμένες πέτρες, προάστια που επεκτείνονται, πρόχειρες κατασκευές, σπίτια που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, χτισμένα με σκέτο αέρα. Καταφύγια της νύχτας. Κανείς δεν είναι κάτι".

        Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15, ο χρόνος τη νύχτα είναι αργόσυρτος. Με σκουντάει μια επίμονη αγωνία, λίγο ισχυρότερη από την απέραντη ανάγκη που νιώθω για τις διανοητικές ανα-παύσεις. Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον τις μικρές ώρες. Σκέφτομαι τι έκαμα λάθος πριν. Σκέφτομαι τα κίνητρα, τότες και τώρα. Είχανε μια αυθαίρετη σχέση με το χρόνο. Όλα τα σχέδια της νιότης λογίζανε τη σάρκα αιώνια. Όμως τα υλικά δεν ήταν πέτρες. Ήμουν χτισμένος από σκέτο ψωμί και κρεμμύδι. Ήμουν χτισμένος κι εγώ από σκέτο αέρα. Τα σχέδια λοιπόν ήτανε αέρας κοπανιστός. Περιλάμβαναν συν ανθρώπους, συ γκυρίες, συν εταιρισμούς και συ σκέψεις. Απίστευτα πράγματα δηλαδή. Κάνε εσύ ένα κάδρο και χώσε σε 6 κουτιά έξι φάτσες και να μιλάνε όλοι και να βγαίνει άκρη. Και όταν μιλάει ο ένας να σιωπαίνουνε με τη βία οι άλλοι πέντε. Αυτό δε θα γίνει ποτές. Μονάχα αν σκεφτεί κανένας μουρλός καμιά ... εφαρμογή.

    Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Δε χορταίνω όμως τα σχέδια. Ποτέ δεν σκέφτομαι το εφικτό τις μικρές ώρες. Θέλω να διορθώσω πράγματα που δεν είναι φτιαγμένα από ψωμί και κρεμμύδι. Θέλω να διορθώσω χαραχτήρες. Ποιός ; Εγώ ! Εγώ που ξεχνάω να πάρω τα κλειδιά μου το πρωί και αφήνω τη γόπα να καίει μονάχη, θέλω να διορθώσω ψυχές. Τα ονείρατα τα φτιάχνουμε οι ανθρώποι ξυπνητοί. Αυτό φταίει. Βάζουμε μεγάλη επιμέλεια. Τι θέλει ένα όνειρο για να στο κάνει το μυαλό σου φενάκη ; Τίποτες. Λίγη λάθος επιμέλεια. Τι σαχλαμάρα.... θέλω να πω, ένα σκέτο καυτό τσάϊ, αν φας λίγα λεπτά να κόψεις λεμόνι, να παίξεις με το φακελάκι, να βρεις χαρτοπετσέτα να τυλίξεις το σακούλι, να γλύψεις το κουταλάκι και να το γυρίσεις με τη λαβή της φλυτζάνας δεξιά, έχει κι όλας πικρίσει.

   Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Τινάζομαι και το εγερτήριο είναι το ίδιο με του θαλαμοφύλακα τότες στα 22. Είμαι 33 χρόνια μετά, όσα του Χριστού, αλλά καμία σχέση. Τα χρόνια του Χριστού ήτανε απατεωνιά. Αφού θα ανασταίνονταν. 22 και 33 κάνει 55. Γιατί αισθάνομαι το πρωί 45 και το απόγεμα 65 ; Φαίνεται ότι υπάρχει μια κάποια ρευστότης. Εδώ είναι η ευκαιρία μου, διάολε. Θα αναποδογυρίσω το πρόγραμμα. Από αύριο. Πρωί θα πηγαίνω για βόλτα και παρέες με τους διαλεχτούς. Απόγευμα θα πλένω, θα κουβαλάω και θα χτίζω. Θα μου πεις, πως ; Πως θα κανονίσεις να κάνεις τη μέρα σου αλλιώς ; Εδώ υπάρχει παγκόσμιο πρόγραμμα. Τα πλάσματα 7.30 παίρνουνε το μετρό για το γιαπί τους. Αλλάζει τούτο; Πρέπει να έρθουνε τα πάνω κάτω. Να έρθει νόρμα, φύγετε όλοι σας από τη δουλειά, να πάτε στα σπίτια σας και να κάνετε όλη μέρα ό,τι θέτε. Δε γίνονται αυτά τα πράματα. Οι κομουνιστές, αυτοί αν σκεφτούν κάτι, οι Κινέζοι, οι Κουβανοί, οι Ρώσοι, κάτι που θα μας κλείσει στα σπίτια μας λίγο καιρό, να ξυπνάμε και να λέμε , τώρα τι να κάνω το πρωί, τι να κάνω το απόγευμα. Και πάλι, τόσο χαϊβάνια είμαστε που θα κάνουμε όλο το πρωί δουλειές. 

   Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Πρώτο πράμα ρίχνω μια ματιά στο ταβάνι κι επειδή είναι χαμηλό, ανοίγω πορτοπαράθυρα να κοιτάξω πιο πάνω. Περιμένω μέχρι να περάσει ένα πουλί. Κάτι μου κάνει το πετούμενο, λεύτερο από ρολόγια δεν είναι, όχι, αλλά νομίζω ότι έχει πιάσει το νόημα. Εγώ τα σπίτια τα ζηλεύω. Εκείνο τα χέζει. Εγώ τις κούρσες τις ορέγομαι. Εκείνο τις χέζει. Εγώ τις πόλεις τις νομίζω δικές μου. Τις πέτρες , τα χιλιόμετρα από πεζοδρόμια, τα προάστια που επεκτείνονται τα καμαρώνω εγώ. Εκείνο όλα τα χέζει. Δε λέω τώρα να πιάσουμε να κάνουμε όλοι το ίδιο ; Γιατί αύριο μεθαύριο, που θα περπατάμε ; Εκτός αν κάνουν κάτι οι κομουνιστές και δεν υπάρχει πλέον αύριο. Κι αρχίσουν και πεθαίνουν όλοι όπως να' ναι, γέροι και νιοί, σπουδαίοι και παρακατιανοί, λεβέντες και χαφιέδες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες ! Άμα είναι να γίνει, μοναχά από τους κομουνιστές. Τότες, προς τι η ευταξία και η καθαριότης ; Όλα θα γίνουνε για χέσιμο.

   Συνήθως χορταίνω ύπνο στις 4. Μπορεί και 4.15. Βασικά εκείνο που θα γίνει είναι να πέσω για τον μεγάλο ύπνο. Δε το ξεχνάω, όχι.... Απλώς το ξορκίζω. Άμα το καλοσκεφτείς, δεν υπάρχει λογική σε τούτα τα ξενύχτια. Μονάχα μια ήττα που κάπου την διαισθάνομαι, αφού όσο προχωράει η ηλικία, τόσες περισσότερες ώρες από τις 24 θέλω να μένω ξύπνιος. Να κάθομαι και να επιμελούμαι σχέδια. Ενώ, όλα τα ονείρατα που έχουν κάποια λογική τα έχω δει πριν τις 4.15... Μπορεί και πριν τις 4.