εγκώμιο για τη σάρκα

     Μέρος 1 : Πρελούδιο σε ΕΓΩ μείζον :  Αίθουσα, βοή, καρέκλες που σέρνονται, κινητά που μένονται, τσίριγμα από τεστ μικροφώνου ενοχλητικές συνεννοήσεις εξ αποστάσεως, κλίμα ανάγωγον . Ελάχιστα από τα εκατό καρεκλάκια κενά μεν , κατειλημμένα με αντικείμενα δε… 
 

      Άντρας που αρχίζει να ιδρώνει. Το αριστερό του χέρι τρέμει - εδώ και μήνες... Το καλύπτει κάτω από το μπουφάν του, ένα σωστά φθαρμένο πέτσινο που έχει άτσαλα διπλώσει στα γόνατα. Επάνω στο μπουφάν με το δεξί του  χέρι σφίγγει ασυναίσθητα δυο βιβλία, το καινούργιο που αγόρασε από κάτω και από πάνω τον καθηγητή του πόθου του Φίλιπ Ροθ. Πολύ φθαρμένο και γεμάτο memos.  Η διπλανή καρέκλα είναι σε αναμονή. Γυναίκα διακρίνει τη διαθέσιμη θέση. Και ένας ηλικιωμένος κύριος επίσης. Η πιο ευέλικτη ύπαρξη πάντα νικάει. Σε τούτους τους άνευ μεγάλης αξίας αγώνες. Το χέρι του σταματάει να τρέμει. Του άντρα, κάτω από το μπουφάν. Το τραβάει λοιπόν έξω και περνάει τα δάχτυλα στο κεφάλι, από εμπρός προς τα πίσω στα μαλλιά, ως καταφυγή στο κύριο αισθητικό του πλεονέκτημα . Ύστερα τρίβει τον αυχένα του και καταφέρνει μια ημιτελώς βαθειά ανάσα, τεκμήριο της βασικής του ψυχικής ατέλειας . Η αγοραφοβία του καμουφλάρεται στα περιβάλλοντα χρώματα. Η αυτοκυριαρχία αναγγέλλει την επάνοδό της με έναν σωστό βαθύ αναστεναγμό που γίνεται αντιληπτός.

       Εκείνη είναι που τον αντιλαμβάνεται. Η καρδιά της είναι σε διαδικασία επιβράδυνσης. Η περιέργειά της σε διαδικασία επιτάχυνσης. Η δική του καρδιά χτυπά γρήγορα, αλλά τώρα, σε διαφορετικό τέμπο. Πιστεύει ότι ξέρει να ξεχωρίζει τους ρυθμούς στο στήθος του. Είναι θεωρεί , προνόμιο των ανθρώπων που έχουν μακρά εμπειρία των ψυχοσωματικών. Άπαξ ειδήμων, εσαεί ειδήμων. Φυσικά αυτό δεν ισχύει.

       Εκείνη βολεύει το κορμί της με τα πόδια σταυροπόδι εκδηλώνοντας μια χαλαρή αδημονία. Το ένα πόδι της σαλεύει, όπως όταν ήταν κοριτσάκι στο παγκάκι.  Τα χέρια της δείχνει να ξέρει τι να τα κάνει. Αφήνει λοιπόν τα δικά της βιβλία στο πάτωμα. Και καθώς ανασηκώνει το κορμί της, τσεκάρει με τρόπο τα παπούτσια του, εντάξει,  τις άκρες των δακτύλων των χεριών του, τέλεια, το επίπεδο φθοράς και τον τίτλο του βιβλίου που ο άντρας κρατάει πάνω στο πέτσινο. Εξαιρετικά. Γυρνώντας λοιπόν να εξετάσει τάχατες τους παριστάμενους παίρνει την πρώτη αύρα της παρουσίας του. Ετούτος είναι ένας άντρας πάνω από τη βάση. Επίκειται μια αξιοπρεπής συγκατοίκηση για τριάντα λεπτά. Στρέφει το κεφάλι της και του νεύει κατ ευθείαν ένα καλώς βρεθήκαμε. Περιμένει, φυσικά, το αποτέλεσμα.

    Ο άντρας ανταποκρίνεται με μια καλησπέρα, λιγότερο αυθάδικη απ’ ότι θα την σχεδίαζε αν αργούσε δυό δεύτερα, περισσότερο ευγενική απ’ ότι θα έδειχνε αν αργούσε δυο δεύτερα, αρκετά σταθερή για να φτάσει σε εκείνη χωρίς παρεμβολές. Δεν στρίβει το κεφάλι, γυρίζει το σώμα και “ένα”  βλέμμα, χωρίς ίχνος εισβολής στον ιδιωτικό της χώρο, βολεύεται όμως σταυροπόδι συμμετρικά στο δικό της. Το στόμα διαμορφώνει το πρόσωπό του σε ένα αρκετά πειστικό θετικό μορφασμό.  Η πρώτη προσέγγιση είναι γεγονός.

    - Θα ξεκινήσουν σύντομα ευελπιστώ, δεν πέφτει καρφίτσα, της λέει. Σας αρέσει η γραφή της Τρισεύγενης ; 

         - Την κοπέλα την ξέρω ως μεταφράστρια του Ροθ, είναι η πρώτη φορά που αγοράζω κείμενό της. Έχω βιώσει απογοητεύσεις. Περισσότερες από τις απογοητεύσεις που αντέχει ένας ανυπόμονος καταναλωτής. Όμως, θα το αγοράσω τούτο. Και δείχνει με τα μάτια το βιβλίο πάνω στα πόδια του, κάτω από τον Ροθ,  ή τέλος πάντων όλη αυτήν την περιοχή... Δεν διαβάζω κάτι συναρπαστικό τελευταία. Θα μπορούσα να απολαύσω, μια ευφάνταστη εισβολή στην αβάσταχτη ελαφρότητα της καθημερινότητάς μου. Τα μάτια της αποσύρονται από εκείνη την περιοχή, αφού τελειώνει ολόκληρη η φράση της.

   Ο άντρας χάνει κρίσιμο χρόνο, για να αναλύσει όλα αυτά τα εισερχόμενα. Θα ήθελε να είναι πιο ετοιμόλογος. Ήδη αισθάνεται επιβαρυμένος κατά μια χαμένη ευκαιρία. Ετοιμάζει την απάντηση γύρω από την ελαφρότητα και της δικής του καθημερινότητας αλλά έχει αργήσει πολύ…

         - Εσείς ; τον προλαβαίνει φυσικά η γυναίκα . Μια τέτοια γυναίκα συνήθως προλαβαίνει έναν άντρα μπούφο.

    - Εγώ την διαβάζω. Είναι ανερχόμενη. Αδάμ, παρεπιπτόντως. Το όνομά μου… Αδάμ , αρχιτέκτονας, επί μακρόν υποαπασχολούμενος, εσχάτως  δε εικονογράφος τεχνικών εκδόσεων ... ολοκληρώνει και αυτομάτως ανησυχεί για την έκταση και το στυλ των πληροφοριών που …

         -Εύα , δικηγόρος, εσχάτως επιμελήτρια εκδόσεων νομικού περιεχομένου. Υπο αμοιβόμενη.. 

  

Ένα μικρό τσίριγμα τους κάνει όλους να μορφάσουν αλλά η οχλαγωγία ελαττώνεται , μερικές φορές το τσίριγμα δεν συμβαίνει χωρίς λόγο.

   - Το φίδι ή το μήλο ; ακούγεται από το μικρόφωνο !  Ο άντρας και η γυναίκα γυρίζουν ο ένας στον άλλο και κοιτάζονται έκπληκτοι. Ένας Αδάμ θα ακούσει για το φίδι και το μήλο καθισμένος δίπλα σε μια Εύα …. Τι ευφάνταστη περίσταση. Το «τυχαίο» είναι εδώ, ώριμο να παγιωθεί , εάν το ευτελές ένδυμα της επιθυμίας των δύο πρωταγωνιστών μας,  του δώσει την ευκαιρία. Ο Alain Badiou θα έσκαγε στα γέλια. Οι δυο ανύποπτοι δεν καταφέρνουν να μην γελάσουν αμήχανα. Στο μυαλό τους οι ενδείξεις δείχνουν τσουνάμι.    

     -Το φίδι ή το μήλο ; θα έχουμε απόψε την τιμή να «ανακρίνουμε με τρόπο» την κυρία Τρισεύγενη Μωϋσιάδου αναζητώντας το κίνητρο και το σχέδιο εκπόνησης ενός κατά βάση αστυνομικού μυθιστορήματος που επιδιώκει το πάντρεμα της φιλοσοφίας με τη γρήγορη πλοκή. Στη στόχευση λοιπόν δύο ειδών αναγνωστών. Ή μήπως δεν υπάρχουν είδη ;  Είμαι ο Ανταίος Χριστοφόρου και θα σας διαβάζω απόψε τα μικρά αποσπάσματα. Ο λόγος όμως πρώτα στη συγγραφέα. Τρισεύγενη Μωϋσιάδου, πατάς το κόκκινο κουμπάκι, κι εσείς παρακαλώ τιθασεύστε τα μαραφέτια με τα πολυμέσα σας για την προστασία αυτής της υποσχόμενης ομήγυρης…  

      -Το φίδι ή το μήλο ; παίρνει το λόγο η πρωταγωνίστρια.  Αυτός ο τίτλος.. Αυτός ο τίτλος μας παρασέρνει αρκετά πίσω από την αποφράδα ημέρα που ο Μωυσής έκανε τα τρελά του με δυό πλάκες σχιστόλιθο Καβάλας. Παρεμπιπτόντως , θεωρώ την πρεμιέρα των 12 εντολών, αποφράδα ημέρα για όλη την ανθρωπότητα, αν αναλογιστεί κανείς ότι το επάγγελμα του ψυχιάτρου ξεκινάει από την αμέσως επομένη της. Σηκώνει το ποτήρι με το νερό  για να αφήσει λίγα δεύτερα στο ακροατήριο να ρυθμίσει τις αντιδράσεις του… Οι δυο γουλιές της βγαίνουν αστεία στον αέρα. Το κουμπάκι είναι πατημένο. Ένα κόκκινο λαμπάκι ψυχορραγεί.

      -Σας διαβεβαιώνω ότι είμαι βαφτισμένος Αδάμ, ψιθυρίζει ο άντρας, όσο κι αν όλο αυτό δείχνει μια απόπειρα του σύμπαντος να προκαλέσει μια ρωγμή στην αβάσταχτη ελαφρότητα της αποψινής σας βραδιάς. Στρέφεται και παίρνει μια βαθειά αναπνοή γεμάτη με την αύρα της γυναίκας, και πριν εκπνεύσει , έτσι για να δώσει στα πνευμόνια του την ευκαιρία να κοινωνήσουνε, την ρωτά : Είστε, …εκατό τοις εκατό Εύα ;

     Η Εύα ήδη γελά με την καρδιά της.  Η άτιμη, έχει πολύ γρήγορες αντιδράσεις ...

           -Ναι, δεν είναι υπέροχο ; Σχεδόν προβοκάτσια !!!

Αισθάνεται ένα κύμα οικειότητας. Σπρώχνει με τον αγκώνα της τον άντρα τόσο, όσο. Θα ήθελε να τον αγκαλιάσει. Το γέλιο της, εκείνον τον κάνει να ξεχάσει που βρίσκεται. Οργώνει και πάλι το μυαλό του για ατάκα όταν…

           -Φαίνεται ότι όλα τα συστατικά του γλυκού είναι πάνω στον πάγκο. Θέλετε να λερωθούμε με αλεύρι ; του λέει η γυναίκα και στρέφεται παιχνιδιάρικα κατά εκείνον. Τον κοιτάζει στα μάτια για να δει εάν θα τα κατεβάσει…

    -Έχεις ωραίο γέλιο, γοητευτικά απελευθερωμένο, δεν είναι ελπίζω αγενής ο ενικός μου... γυρίζει και βυθίζεται στα μάτια της, πράγμα που αποδεικνύεται ακαριαία τεράστιο ρίσκο... Εκείνη βεβαιώνεται ότι υπάρχει πεδίο, εκείνος ήδη έχει χάσει ολάκερη την πανοπλία.

            -Αντιπαθώ την ευγένεια που υποδηλώνει ατολμία , εξάλλου, μετά από όλα αυτά, ο προσωπικός μου χώρος έχει γίνει παρανάλωμα. Λοιπόν Αδάμ, δεδομένων των ενδείξεων, ευτυχώς που ρίξαμε κάτι πάνω μας, φαντάζεσαι ένα ζευγάρι πρωτόπλαστων στο περίπτερο 11 με διακόσιους ντυμένους σε στριμωγμένα καθίσματα ; και γελάει ξανά , γελάει γάργαρα, υπέροχα, παιδιάστικα, απολαμβάνοντας με την ψυχή της την περίσταση.

   -ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣςςςςςςςςςς ακούγεται από πίσω τους .

     -  Δίκαιο έχετε, παρασύρθηκα, χαμογελάει η γυναίκα προς την πίσω σειρά, χαμηλώνει τη φωνή και σκύβει στο αυτί του. Έχεις κάποιο φίδι μέσα σε αυτό το μπουφάν ; Είναι ασφαλώς σε λάθος μέρος, αλλά η περίσταση μου προκαλεί διάφορες ανησυχίες , του λέει και σκύβει να γελάσει με το πρόσωπο μέσα στα χέρια της...

   - ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣςςςςςςςςςςςςςς πάλι τα ίδια από πίσω… μερικές φορές πρέπει να κάθεσαι τελευταία σειρά !

     Ο άντρας κοκκινίζει και την κοιτά έκπληκτος... Όσος πάγος είχε μεταξύ τους απομείνει σε βραχάκια, είναι τώρα έτοιμος για την πρώτη μαργαρίτα . Ψιλοτριμμένος και άλικος.  Το κοκτέϊλ της ζωής όταν το παίζει μπάρμαν…Αλάτι , ψιλό αλάτι από παρόν, κολλημένο  στο χείλος ενός κώνικου ποτηριού, οι ήχοι μιας παρουσίασης βιβλίου περιέρχονται σε δεύτερο πλάνο, το απόγευμα στρίβει και πηγαίνει σε διαφορετικό προορισμό. Τώρα ένα εμφατικό "ΔΥΟ" περιπαίζει με μαεστρία δυο "ΕΝΑ" , ωσάν ένας τυφώνας την καλύβα με τα δύο γουρουνάκια, αλάτι στα μάτια της από το γέλιο, αλάτι στις πληγές της μακρόχρονης μοναξιάς του, αλάτι χοντρό, αλάτι ψιλό, έχασα τη μπάλα μου και ψάχνω να τη βρω...

    Μέρος 2 . Φούγκα σε εγώ έλασσον. Στάση λεωφορείου..  Δροσερή αύρα, μισοσκόταδο και ψιλόβροχο. Ήχοι φρένων και σκυλιών που αλυχτούν. Πόλη. Άντρας που κρατάει ομπρέλα, γυναίκα που φωλιάζει απολαυστικά σε άντρα. Ανάσες που φτιάχνουν  “ΔΥΟ” φούσκες από ροζ χνώτα, άσπρα, αλλά λιγάκι προς το ροζ…

           - Θα προτιμούσα τελικά να σε πάω στο σπίτι μου ! Πάει λίγος καιρός που ορκίστηκα ότι θα προτείνω πάντοτε αυτό που έχω στο μυαλό μου, λέει η Εύα.   
   - Δεν είναι παράτολμο, ακόμα και για μία δικηγόρο ; Θέλω να πω, είμαι ξένος αλλά και πάλι...ποιος ανόητος θα επιχειρούσε να υπερβεί τα όρια γνωρίζοντας τις επαγγελματικές σας δεξιότητές , κυρία μου...
         - Όχι, όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις... γελάει... η συγκάτοικός  μου δουλεύει στο σπίτι με σπουδαστές της, μέρες τώρα, ούτε που θα μας προσέξουν. Απλά, έχω όρεξη να φάω τα λαζάνια που ετοίμασα το μεσημέρι και παρ' όλα αυτά να μη χάσω αυτή την υποσχόμενη παρέα. Δεν πιστεύω να απεχθάνεσαι τα ζυμαρικά, ε ;
   - Απεχθάνομαι μονάχα τις χαμένες ευκαιρίες. Είναι της ηλικίας μου. Λέω κάτι μαλακίες ώρες ώρες …Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να σε αφήσω τρία λεπτά εδώ με την ομπρέλα , μέχρι να αρπάξω ένα μπουκάλι ξύδι. Επιστρέφω αμέσως, βλέπω εκείνο το μπακαλάκι απέναντι έτοιμο να φύγει. Μη μου φύγεις κι εσύ , εντάξει ; 
        - Δεν πάω πουθενά. Τι φοβιτσιάρης... τον τσιμπάει στο μπράτσο και του προσφέρει ένα ακόμα παιδικό γέλιο. Όλα βαίνουν κατ΄ευχήν.  Δηλαδή, τι κατ΄ευχήν... ανώτερα !

     Μέρος 3 . Σουίτα σε γυμνό μείζον. Σεντόνια που κρύβουν ελάχιστα. Άντρας που τρώει ένα μήλο με ενοχλητικές τραγανές δαγκωνιές. Τα μαλλιά του “ανάστα ο Θεός”. Ο όφις του σε εμβόλιμη νάρκη. Η Εύα , έτσι όπως δείχνει από πίσω, καθώς γεμίζει τον βραστήρα με νερό, μια γυναίκα που το κορμί της ήδη την ευγνωμονεί. Ημίφως αυγής πίσω από εμπριμέ κουρτίνες στο παράθυρο μιας άλικης ρετρό  κουζίνας. Λουλούδια έξω και μέσα από το τζάμι σε διάφορα βάζα και ποτήρια. Βασικά φρέζιες. Δυο κούπες άπλυτες. Πιάτα σε μικρό πύργο. Δυο ποτήρια κρασιού εδώ κι εκεί. Γενικώς τα άπλυτα στη φόρα. Κανείς δε δείχνει ενοχλημένος, ίσως ελαφρώς ο Μωυσής, εκείνος με τις πλάκες,  καλή του ώρα.

       - Να σου φρυγανίσω κάτι για το τσάϊ , ή φοβάσαι τα δόντια σου ; 
  - Άμα έλθεις εδώ, τα δόντια μου θα σου κόψουν ένα κομμάτι από όσα απολαμβάνεις να μου δείχνεις.
      - Μην είσαι τόσο αυτάρεσκος, όταν σηκώθηκα ήσουν στραμμένος από την άλλη πλευρά.
  - Πάντοτε έτσι κρυφοκοιτάζω. Και μετά σηκώνομαι γενικώς. Και μετά δαγκώνει ο όφις… Και μετά η Εύα καταριέται το μήλο. Αντέχεις ακόμη ένα γύρο ;
        -  ΩΩΩ ,, μα ναι.. Αυταπάρνηση, επιμονή, μαζοχισμός , αντοχή χαρακτηριστικά των υποαμοιβόμενων δικηγόρων. Τρελαίνομαι να με απειλούν με την εσχάτη των ορμών.
   - Ξέρεις κάτι…, έλα στο κρεβάτι. Δεν θέλω αλλότρια ροφήματα. Τα χέρια μου αναζητούν ήδη το κορμί σου, σαν μέλισσες.  
       - Τώρα βρε, έρχομαι...Δεν είχα τα χέρια σου στο μυαλό μου, παρεπιπτόντως..

   - Μπορείς να εγκαταλείψεις αυτό το μοσχοβολιστό τσάϊ στο πάτωμα και μετά αυτό το υπέροχα ιδρωμένο κορμάκι στα χέρια μου ;

       - Σαν έφηβος κάνεις, ελπίζω να μην τελειώσεις πάλι σαν έφηβος.

   - Δουλειά σου εσύ. Σατανά… Στο καρφί και στο πέταλο , γαμώ τη δικηγορία σας…

       Η Εύα γελάει τώρα και αφήνεται. Αναλογίζεται : τι απολαυστική εξέλιξη , για μια σεμνή βιβλιοπαρουσίαση μα το Δία μου !!! Δηλαδή, και γαμώ την εξέλιξη.

Μέρος 4 . Τοκάτα σε ειλικρίνεια μείζονα. Οι νεοπρωτόπλαστοι αντικρυστά στα μαξιλάρια τους. ΄Ενας δεξιοτεχνικός διάλογος ακολουθεί μια απελευθερωμένη περιστασιακή συνεύρεση. Όταν μιλάμε για δυο συνομήλικους, όχι στα χρόνια βεβαίως...

 

     - Πόσο διαμορφωμένος αισθάνεσαι ; λέει εκείνη .

- Εντελώς  διαμορφωμένος !

     - Επίσης. Χαμογελάει, σιωπαίνει . Εκείνος πάλι  δεν αισθάνεται ότι έχει κάτι να πει.

- Μετανοείς ; ψελλίζει με ανασφάλεια.

     - Είσαι χαζός ; του λέει απλώνοντας το χέρι της εκεί που συμβαίνουν συνήθως τα ενδιαφέροντα γεγονότα.

- Τακτικά. Γελάει αυτός. Ακόμα τακτικότερα μένω χαζός από αυτά που ακούω. Πασάρει …

     Μια σφιχτή αγκαλιά συμβαίνει έτσι, που ακόμη και ο Γούντι Άλλεν θα αναρωτιότανε ποιος την προκάλεσε…

     - Είμαι κοντά στους σκεπτικιστές, αποφασίζει αυτή να ξαναμιλήσει. Ο έρωτας , έτσι όπως τον είχα διδαχθεί, δεν πέρασε ποτές εδώ γύρω. Καταλήγω να πιστεύω ότι είναι μια φαντασιακή κατασκευή επικολλημένη στην σεξουαλική μου επιθυμία. Η σεξουαλική μου επιθυμία απεναντίας, ένα μείγμα από ανάγκη για χάδια, απαίτηση του κορμιού για τακτικό reset και τροφή στην ανασφάλειά μου, αυτό το κοκτέίλ τέλος πάντων, είναι τόσο ισχυρό στο μυαλό μου που θα έκανε της καμπάνες της Notre Dam να λικνιστούν.

- Οι δικές μου καμπάνες αισθάνονται ευγνωμοσύνη μωρό μου. Αλλά αυτό είναι το μικρό μου επιδόρπιο. Το μείζον είναι η εικόνα σου, η εικόνα μιας ευχαριστημένης από τις αποφάσεις της γυναίκας.

     - Λοιπόν ας μην χρειαστούμε κανένα πομπώδες συμπέρασμα.

- Θα ήταν μια σκληρή εμπειρία και για τα δικά μου δεδομένα, αυτή η , πώς να το πω, αυτή η αναίτια επιθυμία διαρκείας.

    -  Άκουσε. Μου αρέσεις. Θα σε σκεφτώ. Πρέπει τώρα φυσικά να σηκωθούμε από εδώ. Υπάρχουν και για τους δυό μας πράγματα που πρέπει να πάνε παρακάτω, this and that , θα αφήσω αυτό το σεντόνι να με περιμένει με τις μυρωδιές μας , απόψε θα γυρίσω εδώ μόνη μου και θα αφήσω την όσφρησή μου να μηρυκάσει , μέχρις να εξαφανίσει ακόμα και τις αμελητέες ενοχές. Συνήθως σε τρεις μέρες χωνεύονται και περνάνε στη βιβλιοθήκη μου, εδώ μέσα. Και δείχνει το κεφάλι της αστεία, από πάνω … γελώντας γάργαρα. Εσύ ;  Θα είσαι καλά ;

- Δεν ξέρω.

    - Σωστά.

- Δε χρειάζεται να ξέρω, πόσο μάλλον δε χρειάζεται να στο υποσχεθώ.

    - Ούτε λόγος, έκανα μια αστεία ερώτηση, για δικηγόρος.

- Ο έρωτας δίχως θύματα είναι σαν τον Αη Βασίλη. Μια ευχή.

   - Αδάμ ! Ήσουν μια πανδαισία εμπειριών, μια…. μια ευφάνταστη εισβολή στην αβάσταχτη ελαφρότητα της καθημερινότητάς μου ! 

Τώρα ο άντρας ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια…

- Είσαι ένας απολαυστικός άνθρωπος. Κι αυτό ήταν , πώς να το πω, μακάρι να πέρασε και από το δικό σου μυαλό… Μια απολαυστική εξέλιξη , για μια σεμνή βιβλιοπαρουσίαση μα το Δία μου !!! Δηλαδή, και γαμώ την εξέλιξη… Σ’ αφήνω να συγκροτηθείς για τα τρέχοντα. Καλημέρα σου, ζεστό κορμί.

   - Καλημέρα αγόρι. Άντε ξεκόλλα…ξεκουμπήσου !

Μέρος 5. Όργκανουμ σε πλήθος μείζον. Άντρας το επόμενο σούρουπο στο σπίτι του. Θόρυβοι και διεκπεραίωση γύρω του που δεν εισβάλλουν στο μυαλό του. Επειδή στο μυαλό του επικρατεί “εκείνος ο συνωστισμός”.

     Ωωωωωω, τι υπέροχο συναίσθημα να σε διαλέγουν ! Ας μπορέσω αυτή τη φορά να το διαχειριστώ αυτό φυσιολογικά ( σκέφτεται ).

      - Αδάμ , η μαμά ΣΟΥ στο τηλέφωνο. Επισημαίνει η σύζυγος.

- Δε μπορώ τώρα, δουλεύω, θα την πάρω εγώ .

      - Αδάμ , ρωτάει αν θα πάμε το Σάββατο.

- Δεν μπορώ τώρα, θα την πάρω εγώ.

    - Αδάμ… πέστης να τελειώνουμε, και του δίνει το τηλέφωνο…

- Έλα ρε μάνα, Τρίτη είναι, θα σου πω την προηγούμενη, σε κλείνω γιατί γράφω κάτι σημειώσεις… Δεν ξέρω ακόμη το πρόγραμμά μου.

    -  ….. μπλα… μπλα… μπλά..

- Εντάξει, εγκαίρως, κλείσε, φιλάκια.  ΚΛΙΚ.  Τασία αν μου την ξαναδώσεις επιτακτικά ενώ δουλεύω, θα σου σπάσω το κεφάλι.

   - Μάνα σου είναι.

- Της μάνας σου το περίπτερο !

     Ακούγεται πόρτα που βροντάει , γυναικείες ατάκες πίσω από την πόρτα που βρόντηξε, σκηνικό φυσιολογικό για την περίσταση.

-         Μπαμπά, γίνεται να βγάλεις τον σκύλο ; του λέει η κόρη του…

      Ωωωωωω, τι υπέροχο συναίσθημα να σε διαλέγουν ! Ας μπορέσω αυτή τη φορά να το διαχειριστώ πιο  φυσιολογικά (ξανασκέφτεται ) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σβήσει το εμβόλιμο επεισόδιο.. Εις μάτην. Η επικαιρότητα πάντοτε πιο ισχυρή. Ένας τυφώνας από οργισμένες σκέψεις ξεχύνεται και διαλύει την γλύκα μέσα του σαν να ήταν μπουγάδα απλωμένη σε μοναστήρι στον Άθω. Καταλήγει στην εξής εικόνα : η Τασία δεμένη στην άσφαλτο και ένας οδοστρωτήρας να πλησιάζει με χαλασμένα φρένα.

    Ντύνεται όπως όπως και βγαίνει με το σκύλο για  να περπατήσει. Βασικά να απομονωθεί. Isolation.  Ας μπορέσω αυτή τη φορά.. Ας μπορέσω…

    Και τότε ακριβώς δονείται κάτι μέσα του !  Εκεί στο στήθος, ακριβώς στην καρδιά, μέσα από τόσα ρούχα…  Σκέφτεται ότι είναι συμπτώματα ερωτικού οίστρου που έχει ξεχάσει, έτσι χρόνια αποστεωμένος ερωτικά… αλλά η δόνηση δεν ενισχύεται, ούτε εξελίσσεται, ούτε σβήνει… οπότε του έρχεται η φλασιά ! Το έχει βάλει στο αθόρυβο γαμώτο… Χώνει έντρομος το χέρι και ψάχνει το κινητό σίγουρος ότι είναι Εκείνη !

-         Αδάμ ;

- Εύα ;

-         Ναι !

- Εύα μου ;

-         Ναι ντε … !

- Θα σε έπαιρνα !

-         Χθες …. με πήρες τελείως , αχόρταγε !

- Θα σε έπαιρνα εγώ. Αλλά…

-         Σςςςςςςςςςςς

-Τι Σςςςς  ;  με πήρες για να μου πεις Σςςςςςς   ;  

-         Ναι.

-Δηλαδή ;

-         Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις κάπου, για ποιο λόγο είσαι καλά.

-Δεν είχα σκοπό…

-         Ούτε στον εαυτό σου !

-Ααααα… είσαι και ψυχίατρος !

-         Ο προσωπικός σου. Και γελάει γάργαρα, παιδικά, υπέροχα….

-Εύα ; μπορώ να σε ρωτήσω κάτι ;

-         Ρίχτο.

-Με θέλεις μονάχα για το κορμί μου ;  και ξεσπάει σε γέλια …

     Το γέλιο που ακούγεται , είναι γυναίκας που μετά βίας αποτρέπει να της πέσει το τηλέφωνο… Και κλείνει… Κλείνει το κινητό και τον αφήνει να κοιτάζει την οθόνη , γελώντας μέχρι τα αυτιά… Κατάφερε το πρώτο ντιρέκτ χτύπημα στη μαλακία του ανθρώπινου μυαλού.

     Μπαίνει στο σπίτι θριαμβευτής. Τασία, θες να πάρουμε και την πεθερά μου ; Έχω διάθεση για επικοινωνία απόψε.

-         Της μάνας σου την επικοινωνία …

Μέρος 6. Απότοκον υπερανάλυσης σε εγώ μείζον. Την ίδια νύχτα, όχι μετά από τρεις μέρες, ούτε κάν την επόμενη, την ίδια νύχτα, βαθειά μεσάνυχτα, ανάσκελα σιωπηλός σε ένα κρεβάτι στενό για τους συγκεκριμένους δυό, εκ των οποίων η μια κοιμάται. Ο άντρας βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση.

     Τι έκανα λάθος ; Τι έκανα καλά ; Με ξαναπήρε. Πρέπει να την πάρω πρωί πρωί, ή να της αφήσω χώρο ; Φάνηκα λίγο τρωτός και οι τρωτοί άνθρωποι απορρίπτονται από τις ανεξάρτητες γυναίκες. Να είμαι πιο στακάτος. Χωρίς όμως να χάσω το συναίσθημα.. Ναι, αυτή η τρωτότητα είναι ακαταμάχητη για έναν που διαβάζει τους άλλους, για έναν άνθρωπο διαισθαντικό σαν Εκείνη.  Στο κάτω κάτω, την στιγμή που με ξεχώρισε μέσα στο πλήθος, έτρεμα από την ανασφάλεια. Από την άλλη, εκείνο το πλήθος… εννενήντα γυναίκες και δέκα γέροι… δεν ήταν… και ήμουν κι ο μόνος συνομήλικος, ε ;  Σταμάτα βρε μαλάκα να το κάνεις αυτό… σταμάτα, καταραμένη σκέψη… θυμήσου τις λεπτομέρειες, θυμήσου τις υπέροχες ρώγες στο στήθος της, θυμήσου πως μοσχοβολούσε ανάμεσα στα σκέλια, ένα λιβάδι σε έξαρση ανθοβολίας, ελπίζω να μην έδειχνα υπερήλικας έτσι γυμνός, Θεέ μου, απάλλαξέ με από ετούτο το μαρτύριο… Μπορείς να σκοτώσεις το μυαλό μου ;

Μέρος 7. Κρεσέντο σε ισορροπία. Η Εύα γυμνή στο κρεβάτι της. Το χέρι της επικουρεί τη μνήμη της. Το μυαλό της δεν παρεμβαίνει . Ενστάσεις απούσες γενικώς.

        Είναι πολύ τρυφερός , τούτος εδώ, ο πρώτος μου πρωτόπλαστος. Λες να ήτανε γαμάτο μέρος ο παράδεισος ; Μμμμμμ… και το μήλο , και το φίδι. Ναι. Τα θέλει όλα ο άνθρωπος τελικά, Μμμμμ  .. και το μήλο και το φίδι… και το μήλο και το φίδι… ξεχάστε με εδώ απόψε, μέσα σε τούτα τα μαγαρισμένα τα σεντόνια, αυτός είναι ένας ύπνος που αρμόζει σε κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή. Καληνύχτα μωρό μου, όπου κι αν είσαι, όποιος κι αν είσαι, ευχαριστώ. 

Μέρος 8. Καντέντσα σε ρομαντισμό μείζονα. Οι πρωτόπλαστοί μας καθισμένοι σε καφενείο δίπλα στο ΚΘΒΕ. Ο ήλιος φεύγει κι απλώνει πορτοκαλί πινελιές σε έναν ανταριασμένο απογευματινό ουρανό μετά από καταιγίδα. Το χώμα μυρίζει τώρα. Τα κορμιά τους μυρίζουν λατρεία. Τα ρακοπότηρα μυρίζουν πάθος. Η πόλη μυρίζει ραστώνη. Είναι Κυριακή. Όχι ότι κάνει διαφορά.

      -  Μου αρέσει η ώρα που ανάβουν τα πρώτα φώτα στην πόλη.  Ξεχύνεται ο κόσμος έξω, αλλά αλλιώς. Δεν είναι τεντωμένος. Δεν έχει εκείνη την ένταση και δεν σκέφτεται ακόμη την επόμενη μέρα. Είναι η ώρα του αποκαμωμένου να πάρει τις ανάσες που αναλογούν στην προσπάθεια που ολοκλήρωσε. Ακόμη και εκείνοι που πιάνουν τώρα βάρδια, είναι νομίζω καλύτερα. Από εμάς που πηγαίνουμε 9 – 5 γραφείο, από τους πρωϊνούς των χαραμάτων, από όλους τέλος πάντων που κάθε πρωί σημαίνει την κορνέτα μιας βάρδιας.

           - Αδάμ ;

   - Ναι, .. ;

           - Σκέφτομαι να πάρω λίγο χρόνο μοναχή μου.

- Έχεις πέντε λεπτά, ο χρόνος μετράει από … τώ… ρα… !

       - Που το ήξερες ότι αστειεύομαι , αχρείε ;

- Μετά από έξι πηδήματα, εμφανίζω τάσεις ευστροφίας πάντα.

       - Μα δεν έχουμε έξι…

- Προπόνηση κάνω, αύριο θα είμαι κανονικός εύστροφος.

       - Μα δε θα πηδήξεις απόψε…

- Από τον λευκό πύργο όχι.

       - Που το ήξερες ότι αστειεύομαι πάλι  , αχρειότατε ;

- Μετά από εφτά πηδήματα γίνομαι πυθία.   

       - Αδάμ ; Θέλεις να συγκατοικίσουμε ;

- Όχι.

      - Δεν θα φέρεις κανένα σκύλο, ε ;

- Που το ήξερες , ότι αστειεύομαι ;

     - Πουτανιές στην πουτάνα λέμε τώρα ; 

- Θα μας φέρετε τον λογαριασμό δεσποινίς, ή θα υποπέσουμε σε όλα τα αμαρτήματα σε μία βραδιά ;

    - Αμέσως, έρχομαι …  Θεέ μου, ανυπόμονοι όλοι οι παππούδες, λες κι έχουνε κάπου να πάνε…  λες κι έχουνε κάπου να πάνε οι πενηντάρηδες !!!

    - Αδάμ ;

- Ναι, πάλι ;    

    - Ξέρεις κι άλλες στάσεις ;

- Κέντρο και ανατολικά όλες. Εκτός από Συκιές, μη με ρωτήσεις…

   - Είσαι μια γέρικη συκιά, μα μου αρέσουν τα πουρά… Τελευταία ρακή, στην υγειά σου μωρό μου….

    Και καταφθάνει η εικοσάχρονη δεσποινίς τατά με το δίσκο  :

-  Δεκάξι ευρώπουλα, μπλιάχ… τον είπε και μωρό της τώρα ; 

Μέρος 9. Ρόντο σε Σι ύφεση. Μπαλκονάκι στο σπίτι Εκείνης. Ένα ρηχόσπερμα τα δίνει όλα. Στο βάθος από δυο  κούπες του καφέ, το υγρό πυρ μοσχοβολάει τσικουδιά. Οι πρωτόπλαστοί μας είναι και οι δυο ελαφρώς δακρυσμένοι. Έχει μόλις αποφασιστεί να χωρίσουν.

         -  Αδαμ ; Θα είσαι εντάξει ;

- Δε ξέρω. Και δε χρειάζεται να ξέρω. Θα αποφασιστεί μέσα μου μετά από αρκετές διεργασίες. Αφού τα ξέρεις αυτά. Οπωσδήποτε εγώ θα επένδυα επί μακρότερον σε μια αυτού του επιπέδου σχέση.

        -  Είμαι σίφουνας, το ξέρω γαμώτο. Αλλά το νιώθω σωστό. Πάει καιρός που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα προτείνω αυτό που σκέφτομαι.

- Άκουσε Εύα, δεν πιστεύω στη φιλία ανάμεσα σε πρώην εραστές.

       - Μια μαλακία είναι.

- Οπότε πρέπει τώρα να τραβήξουμε έναν ομφάλιο λώρο, έτσι, απότομα, σαν λευκοπλάστη από πληγή, για να πονέσει πιο λίγο.

     - Εάν είναι ο τρόπος σου.

- Είναι ο μόνος τρόπος.

      - Είναι αυτονόητο ότι θα πληγωθείς περισσότερο, αφού εγώ το ανακοινώνω.

- Δεν βοηθάει η αθωότητα, σε αυτά, ναι.. θα προτιμούσα να είμαι πάντοτε εγώ.. όλοι θα το προτιμούσαν… αυτονόητον

      - Αδάμ, Αδάμ… κοίταξέ με… είμαι ευλογημένη που με πήρες στα χέρια σου τόσες φορές. Έπαιξες καλά με το μυαλό μου και το κορμί μου αισθάνεται δέκα φορές νεότερο.

- Από μια άποψη , με χρησιμοποίησες .

      - Ναι, βλαμμένε.

- Που το κατάλαβες ότι αστειεύομαι ;

     - Μετά από είκοσι πηδήματα γίνομαι γύφτα να σε λέω το μοίρα σου.

- Δε φτάσαμε είκοσι…

    - Προπόνηση κάνω, αύριο θα σε λέω και για το επέκεινα …

-Αύριο θα με πω εγώ το μοίρα μου. Εσύ πήγαινε τώρα στο ντουζ, σαπουνίσου, κι έρχομαι να με ξεπλύνω τελείως από πάνω σου, ο επόμενος θα πρέπει να φτιάξει δικό του μίγμα, δε θα του αφήσω και δείγματα για γευσιγνωσία…

     - Μόνο ξέπλυμα απόψε ; 

- Σαπούνισμα με το χέρι και κρέμες γυάλισμα χρεώνουμε αλλιώς.

     - Κομμάτια να γίνει …  να πληρώσω κάτι παραπάνω ; Τι μάγκας !!!

- Είμαστε στο κλείσιμο μαντάμ… σύρε κι έρχομαι.

Μέρος 10. Άρια σε ΕΓΩ έλασσον. Ο Αδάμ στο μπαλκονάκι του Βασιλικού Θεάτρου ταίζει ένα δυο αχόρταγα σπουργίτια με θρύμματα ενός μπισκότου κανέλας. Σε ένα παλιό τετράδιο είναι γραμμένη η φράση. Κατά κάποιο τρόπο ο κόσμος τελικά, δε γυρίζει γύρω μας. Γυρίζει όμως και επ’ ωφελεία μας.

    Από εκείνα που υποσχέθηκα να μην κάνω λάθος, κι από όσα ήδη έκανα όπως πάντοτε σωστά γιατί “τα κατείχα”, μεγαλύτερο ρόλο πάλι έπαιξαν εκείνα που δεν ήτανε στο χέρι μου. Τι θα μας διδάξει τώρα αυτό έμπειρε πλην όμως μοναχικέ μου Αδάμ ;

       - Θα μου φέρετε και μια δροσερή λεμονάδα ;

- ΕΠΣΑ ;

      - Τέλεια.

- Τσι, Τσι, Τσι….

      - Δεν έχω άλλο κανέλας γλυκό μου.

     Θα μας διδάξει τούτο : ( σκύβει και γράφει μια από τις αγαπημένες του λίστες, εκεί, κάτω από τη φράση “κατά κάποιο τρόπο ο κόσμος δεν…” )  Ένα . Δεν χρειάζεται να υπεραναλύεις τον ρόλο σου στα πράγματα, είναι μικρός, μην εγκαταλείψεις όμως την εργασία μιας λιτής ανάλυσης. Δύο. Το αφήνει κενό. Τρία. Έχε τον εαυτό σου σε ερωτική εγρήγορση, οι ευκαιρίες είναι σαν τις μέλισσες, γυρίζουν γύρω από όσα λουλούδια έχουν τα πέταλα ανοιχτά. Τέσσερα. Η σάρκα. Η σάρκα δεν είναι ξεκομμένη από το μυαλό. Όταν αρχίσει και λειτουργεί, σηκώνεις τα χέρια και απολαμβάνεις σαν να μην έχει αύριο. Η σάρκα ξέρει κι αυτή ποιες είναι οι προδιαγραφές του μυαλού σου. Εαν εγκρίνει, έχει πάρει το πακέτο με τις εντολές της. Εάν εγκρίνει, δε χρειάζεται να πειράξεις τίποτε. Παίξε τον εαυτό σου. Μάθε να αφήνεσαι εντελλώς. Πέντε. Δεν υπάρχει εισιτήριο διαρκείας  για την ευδαιμονία.

        Το σπουργίτι, το ένα, το θηλυκό, δηλαδή αυτό που μάλλον κουνούσε πιο προκλητικά της ουρά του, έρχεται και κάθεται πάνω στο τραπέζι , δίπλα στο πιατάκι με τα μπισκότα κανέλας.

      - Σερβίρετε μπισκοτάκι με τη λεμονάδα δεσποινίς ; ( Φωνάζει ο Αδάμ με τρόπο χωρίς να κινηθεί και το τρομάξει)

- Με μεγάλη μας ευχαρίστηση. Και του απευθύνει ένα πολύ ζεστό , ανθρώπινο, αληθινό χαμόγελο. Αρκεί να περιμένετε τη σειρά σας.

       Είναι όμορφη , σκέφτεται ο Αδάμ… και τα είπε κι όλα… να τη χαιρόμαστε, εμείς που μας σερβίρει χαμόγελο και εκείνοι που θα της σερβίρουν έρωτα. Τα πράγματα θα πάνε παρακάτω για όλους μας. Το ακούς σπουργιτίνα ; Αρκεί να περιμένουμε τη σειρά μας.  Αρκεί να περιμένουμε τη σειρά μας…. 

   Σκύβει στο τετράδιο και γράφει στο νούμερο δύο : 

Υπάρχει χρόνος.