η απουσία ενός κρεσσέντο

   ..στη μουσική πολλές φορές περνάει απαρατήρητη. Στις ζωές μας όμως όχι . Αλλά εαν μιλήσουμε για την απουσία οποιασδήποτε διακύμανσης της έκφρασης ; Αυτό δε θα στεκόταν σε καμία τέχνη και σε καμία ζώσα ύπαρξη γενικότερα. Θα ήταν ασφυκτικό.

   Ένα δυνατό συναίσθημα είναι , πως να το θέσω, είναι ....ένα φορτίο ηλεκτρισμού που ψάχνει να διαρρεύσει ή ένα κατάμαυρο κοπάδι μαύρα σύννεφα που οι βροντές ειδοποιούν ότι θέλει να ξεσπάσει σε μπόρα, ή μια ετοιμόγεννη μανούλα με τη κοιλιά μέχρι το λαιμό... δεν θα στοιχημάτιζε κανείς ούτε ένα ευρώ ότι ...δεν θα φέρει ένα αποτέλεσμα, ένα γεγονός. Φως, βροχή, ζωή. Ένα γεγονός. Κάθε δυνατό συναίσθημα είναι ένας συναγερμός. 

   Όμως, όταν τέτοιου βεληνεκούς φορτία, δεν μετασχηματίζονται σε γεγονότα ; Που πηγαίνουν ; Με ποιό τρόπο συσσωρεύονται ; Εαν ήταν δεδομένα, θα τα συμπιέζαμε και θα τα χώναμε στον σκληρό, και πάλι.. σύντομα θα τα βρίσκαμε εμπόδιο σε κάτι νέο... Η χωρητικότητα του σκληρού σας δίσκου εξαντλείται , πρέπει να προβείτε σε διαγραφές. ( έτσι δεν ειδοποιεί το μαραφέτι ; ) 

   Θα σας πω τι παρατηρώ : μαζεύουμε μέσα μας τα πάντα. Οι αντιδράσεις μας στα μικρά γεγονότα μας αποδεικνύουν ότι δεν έχουμε αντιδράσει στα μεγάλα. Δεν μπορεί να δείρεις κάποιον γιατί σου πήρε τη σειρά στο περίπτερο. Έπρεπε κάποιον άλλον, πριν, να έχεις βάλει στη θέση του πριν γίνεις βόμβα. Και κάτω από αυτό το συμπέρασμα θα πρότεινα να βάλουμε όλοι λίγο τάξη μέσα μας πριν προκληθεί ένα κύκνειο χάσμα. Ναι, μπορεί να ζήσουμε καταστάσεις ανθρωποφαγίας. Μάζες, ανεξέλεγκτα πλήθη με κοινό παρανομαστή την οργή, ξεχύνονται όλο και συχνότερα σε βίαια διαβήματα. Σε χώρες που δε θα μπορούσες να πεις πρωτόγονες. Στη Βραζιλία, στην Αμερική και στο Ιράν. Χώρες ..τεράστια μεγέθη. Μη γελιόμαστε... κάθε ένας μαινόμενος ταύρος είναι ένας άνθρωπος με εγκλωβισμένα ζητήματα. 

   Πριν περάσουμε στην ρηχή δημόσια κριτική πρέπει να κοιτάξουμε να ηρεμήσουμε το εσωτερικό μας σύμπαν. Να εκφράσουμε τα ανέκφραστα, να αποδώσουμε ευθύνες στους δικούς μας ανθρώπους, να ζητήσουμε φροντίδα με συγκεκριμένο τρόπο από τους γύρω μας, να απομακρύνουμε έναν τοξικό φίλο και να οριοθετήσουμε τις περιοχές εκείνων που πατάνε μέσα μας. Μονάχοι ; Με τη βοήθεια ψυχαναλυτή ; Με στοχασμό ; Με ουσιαστικές κουβέντες σε μικρές μαζώξεις ; Δεν μπορεί...

  Αυτή είναι μια φυσιολογική επανάσταση ... μια επανάσταση που θα ξεκινήσει στέρεα από έναν έναν για να εξαπλωθεί σε ένα κίνημα ψυχραιμίας, εκφραστικότητας, ειλικρίνειας και δικαιοσύνης. Αλλά μάλλον είναι πιο δύσκολη από μια οργίλη διαδήλωση, πιο επίπονη, με την έννοια ότι οι "βιτρίνες" που θα σπάσεις θα είναι μέσα σου...   

---------------------------------------------

   ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ : the novelist's film. 

   Η "βαριά" Κορεάτικη ταινία the novelist's film * που προβλήθηκε στην πόλη μας τούτη την εβδομάδα αποκαλύπτει σε εμάς τους "Μεσόγειους" τους έμπλεους από συναισθήματα που εκδηλώνονται με όλα τα εκφραστικά μέσα, ότι η απουσία κάθε είδους έξαρσης, ακόμη και μιας αδιόρατης έκφρασης συμπάθειας, ακόμη και μιας υπόνοιας δυσφορίας, μπορεί να διαρκέσει σε έναν άνθρωπο, όσο και οι ποινές των δικαστηρίων, που θα πει... έως και ισόβια ! Γίναμε μάρτυρες/ανιχνευτές/σκαπανείς συναισθημάτων τόσο βαθιά εγκλωβισμένων που μας έπιασε στηθάγχη ! Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε !

    Ένα παγωμένο χαμόγελο, ένα επίμονο βλέμμα, ένα κεφάλι ελαφρώς κεκλιμένο, παγωμένο σε εκείνη τη θέση, δυο άψυχα χέρια, δάχτυλα που κρύβονται στο απέναντι μανίκι για να μην προδώσουν αντίδραση, όλα αυτά τα δουλεμένα μοτίβα απότοκα μακραίωνης παράδοσης εγκράτειας και εξεζητημένης ευγένειας που χαρακτηρίζουν τον Ιαπωνικό λαό, τον Κορεατικό, και άλλους της Ανατολής, με έβαλαν σε σκέψεις.

   *   σε σκηνοθεσία Hong Sangsoo./: Lee Hyeyoung, Kim Minhee, Seo Younghwa, Park Miso, Kwon Haehyo, Cho Yunhee. ( αίθ. Τορνές , στο λιμάνι ) ...  

   ΥΓ " Ένας συγκινητικός και ειλικρινής φόρος τιμής στην αγάπη " δεν είναι μια τίμια λεζάντα, πρόκειται για ένα μικρό λευκό ψέμα ( του διανομέα Little White Lies 😕 ). Σε όσους από εμάς δεν αγαπούν την πρόζα ... Χαρούκι το σενάριο φάνηκε ημερολόγιο κατεσταλμένων  ( από βαριά ηρεμιστικά ) .

 

να τα κόβουμε αυτά σιγά σιγά

 Κάτσε να τσεκάρω λίγο το μαραφέτι... αααα με χώρισε ! ..σε λέει ο άλλος !!!!
      Αμαν αυτή η εποχή σας... Αμαν πια με τα sms και τις ατάκες. S U soon... με λέει... LOL με λέει !  ΟΚ με λέει !

      Με ατάκα τα φτιάχνουμε,  με e-moji ...εμβαθύνουμε κι όταν είναι να τα σπάσουμε πάλι δυο τρία greeklish ! Όχι, όχι αδέλφια αυτά να τα κόψετε σιγά σιγά, εντάξει ;

      Δεν θέλω τέτοιες σχέσεις εγώ , να μου λείπουνε. Θέλω το γράμμα από τον ταχυδρόμο μου, θέλω την κάρτα μου από το περίπτερο, θέλω το τηλέφωνο να κάνει ντρινννννννν με ντριν.

      Κι άμα είναι να χωρίσω ποτέ ξανά, θέλω τη σκηνοθεσία μου με κάθε λεπτομέρεια .

     Εγώ αν δεν σταθώ σε προκυμαία, σε αποβάθρα, σε κάγκελα, να μου υγραίνει ο αέρας τα μαλλιά και να υγραίνονται τα μάτια μου, από κλάμα, από βροχή, από χαλασμένο κλιματιστικό, από κάτι τέλος πάντων, αδυνατώ να αποδεχτώ το γειά σου και χαρά σου. Πόσο μάλλον το άντε στη μάνα σου...σε μια οθόνη. Πόσο μάλλον.
      Αφου, να καταλάβεις, δε το θεωρώ καν αποχαιρετισμό. Το θεωρώ SPAM. Έχω πρόβλημα ; 

       Γι αυτό σου λέω Στέλλα. Αν είναι να με ερωτευτείς σωστά, θέλω να το βάλεις στο μυαλό σου ότι πρέπει όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου να με διώξεις και σωστά. Με μια φθαρμένη βαλίτσα δίπλα στα πόδια μας, τα στραβά καπέλα μας να εμποδίζουν ελαφρώς το φιλί, το φιλί... 

    ... αχ το φιλί του αποχαιρετισμού, πόσο χάνετε ρε κοθώνια που δε το δίνετε, τέλος πάντων, να μου δώσεις το τελευταίο φιλί καθώς η μπουρού του καραβιού θα σαλπίζει αδημονώντας, έστω, καθώς ο βαριεστημένος στον ΟΣΕ θα διαβάζει την τελευταία αναγγελία για την αμαξοστοιχία 69, καθώς ο εισπράκτορας θα γκαρίζει "άλλος βαλίτσα για Φάρσαλα", ότι θες εσύ, αλλά όχι με το ντουτ του sms. Δε θέλω να ακούσω ντουτ ξανά, όχι αν είναι να περιέχει ένα τόσο ιερό μήνυμα όπως ο αποχαιρετισμός της ερωμένης μου. Αρνούμαι !

          Αρνούμαι. -  Έχω πρόβλημα ;