two mails plus an sms

(  Ελληνιστί :  Δυο επιστολές ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κι ένα τηλεφωνικό μήνυμα.)

    Aγαπημένε μου αυτόχειρα

    δε ξεχωρίζω πια με τι είσαι δεσμευμένος. Με σένανε, με μένανε ή με την εικόνα μας μαζί. Μέσα σε πρόβες εξαντλητικές και αναθεωρήσεις στείρες, το έργο μας τελειώνει. Ανακαλώ τις πρόσφατες βραδιές : Τελευταίες παραστάσεις κι ένα θέατρο χωρίς καλοριφέρ. Δε θα πουλήσουμε άλλα εισιτήρια Αντώνη. Και τι φινάλε !!!

    Είσαι ξεχωριστός. Μαγεύτηκα στα πρώτα. Ύστερα ήρθαν τα "αντίδωρα", η άλλη σου η πλευρά. Κατέληξε μια αέναη προσπάθεια, και ξέρεις ότι δε διαλέγω βιαστικά τις λέξεις, να σε χειρίζομαι, να σε προσέχω, να αποστηθίσω όλες τις σωστές ατάκες. Αυτές που δε θα σε «μικρήνουν» , εκείνες που δε γειώνουνε τον «μύθο σου», τις άλλες που «αρμόζουν σε γυναίκα σαν εμένα», ώσπου να : ΕΣΚΑΣΑ !  Το χειρότερο απ’ όλα, είναι που μου 'γραψες εχθές με συγκατάβαση. Για μένανε σημαίνει : Σε μετρώ κι ίσα που βγαίνεις επαρκής. Για κανένανε δεν ονειρεύτηκα, να γίνω «μόλις επαρκής».

    Σε βλέπω στο όνειρό μου με τα δάχτυλα των δυο χεριών σου να νεύουν δυο εισαγωγικά, τόσο πολύπλοκο ζήτημα έγινες στις εξετάσεις μου. Και ποιος ανόητος θέλει κάθε μέρα ένα διαγώνισμα ; Η σφαίρα της αυτοχειρίας σου, ξεστράτισε, και λάβωσε μονάχα το μαζί.  

    Έφυγα ξαφνικά. Με συγχωρείς. Δε δημιούργησα ένα θόρυβο, να με προβλέψεις. Έτσι είμαι εγώ. Ξυπνώ μια μέρα και είναι όλα στραβά ; Λύνω κάβους και ..την κάνω . -

   Νατάσσα

                                                        { s e n d )

    Αγαπημένη μου,

    αδικείς τον εαυτό σου, εμένανε και το μαζί. Δεν είναι εξετάσεις, είναι η ζωή. Απαιτήσεις στρώνει και στοιχήματα κι όποιος ανταποκρίνεται επιβιώνει. Εσύ, εγώ, εμείς. Ξεστράτισε ο νους σου, όχι η σφαίρα. Όποιος αγαπά, καδράρει στα καλά, νετάρει αλλιώς και ξεδιαλέγει. Οι δυνάμεις μας πάντοτε ήτανε, πάνω απ’ το μέσο όρο. Κι εσύ είσαι ιδιαίτερη. Και εγώ για σένα, φράσεις, λέξεις, ξεδιαλέγω. Μόνο που εσύ, πώς να το πω… μαζεύεις μέσα σου αντιρρήσεις και πληγές κι ούτε που βλέπω τα σημάδια. Μπορώ να χειριστώ πολλά, μα, να τα βλέπω. Και τα ξεσπάσματα, είναι τα νεύρα ανθρώπου που τραβάει μπροστά κουπί και βλέπει  παραπέρα. Δεν είναι κάτι που αλλάζει, το καβαλάς και πας.

    Σε βλέπω στο όνειρό μου με τα δάχτυλα των δυο χεριών σου να μου νεύουν μια καρδούλα. Έτσι με κέρδισες, έτσι επιλέγω να σε βλέπω. Ξέφυγαν πράξεις και κουβέντες. Δεν ήμουν σίγουρος την άλλη μέρα το πρωί, αν γίνανε όλα αυτά τα σκηνικά στα αλήθεια. Δεν ήμασταν εμείς, αυτό. Ήταν μια καταιγίδα.

   Σε περιμένω. Έρχεται άνοιξη έξω, και ...χωρίς, δε με μπορώ.

Αντώνης

                                                     ( s e n d )

      Σημαντικό προσόν ομολογώ, να επιλέγεις και στον ύπνο σου τι βλέπεις.  Αντώνη :
      Η μαρτυρία μου ασαφής. Τι υπεκφυγές, τι συγκαλύψεις...σε λόγια, σε γραφτά και σε φερσίματα…Αλλά, πώς να τα πω και φαντασίας καμώματα όλα αυτά ; Και τα σημάδια ; Και τα ερείπια ; Της φαντασίας κι αυτά;
     Δε γίνεται.

                                                   ( c l i c k )

το χιόνι που λιώνει πιο δύσκολα είναι αυτό που σκεπάζει το μυαλό

  ( ..Ο Ενρίκο μου έλεγε κάποτε ότι χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να τινάξεις το χιόνι που σκεπάζει το μυαλό - όχι τόσο το χιόνι που κλείνει το μονοπάτι από το μύλο ως το δρόμο, ούτε το άσπρο πάπλωμα που σκεπάζει τη κοιλάδα, ή τα λευκά λοφάκια πλάϊ στο δρόμο, ή την ασπράδα του χωριού, τις κηλίδες διάφανου πάγου, ψηλά στους Δολομίτες - , το χιόνι του μυαλού είναι αυτό που σου παίρνει πιο πολύ καιρό να αποτινάξεις... συγγραφέας Κόλουμ Μακ Καν , μυθιστόρημα  " Ζόλι "  η ιστορία μιας τσιγγάνας. εκδ Καστανιώτης 2007, μετάφραση Αύγουστος Κορτώ)

    Μέρες τώρα, που το χιόνι σωριάζεται στη χώρα καλύπτοντας τα πράγματα και τις καταστάσεις, δημιουργώντας τη δική του εναλλακτική λευκή επικαιρότητα, εγώ ανακαλώ τις ιδιάζουσες θερμοκρασίες εκείνου του άλλου χιονιού... Του χιονιού που έχει γίνει μόνιμο σκεύος των μυαλών μας .
      Αυτό που αποκαλούμε μεταξύ μας καρδιά, όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι ελέγχεται από το μυαλό μας. Εκκινούν και σβήνουν ταυτόχρονα. Ένα μυαλό ή μια καρδιά αν θές εσύ, τελικά ζεσταίνεται δύσκολα, ακόμη πιο δύσκολα από όσο παγώνει... Οι ψυχές των ανθρώπων έχουν συμπεριφορά θερμός... Ο Χειμώνας κρατάει περισσότερο στο εσωτερικό μας ημερολόγιο. Το χιόνι του μυαλού δεν προσφέρεται για χιονοπόλεμο, δεν αποτελεί εφόδιο που θα χρησιμοποιήσεις για να προχωρήσεις στην επόμενη φάση όπως συμβαίνει με την ισορροπία στη φύση, ούτε φτιάχνει τοπία για φωτογραφίες που θα παινευτείς. Δεν υπάρχουν καν γαντάκια για να το πιάσεις άφοβα. Είναι ένα καθαρώς βλαβερό καιρικό φαινόμενο.
      Ακούω τελευταία τις επιστημονικές διευκρινίσεις για τις διαφορές μεταξύ κατάθλιψης και λύπης, μεταξύ του καθηλωμένου και του μελαγχολικού. Η πορεία που πρέπει να διανύσει ο καθηλωμένος συναισθηματικά άνθρωπος, από την απογοήτευση μέχρι την πιό υγιή κατάσταση της παροδικής λύπης δεν μπορεί να διανυθεί ατομικά. Και από ότι ακούω γύρω μου κι έχω διαπιστώσει και προσωπικά ούτε με την καθοδήγηση ψυχολόγων. Για τούτο το λόγο έχω οδηγηθεί σε μια σταθερή εκτίμηση προς τις ..αγέλες.
      Όσοι συμμετέχουμε σε ομάδες αποκτούμε αντισώματα ενάντια στην παραίτηση και την κατάθλιψη. Ομάδες εξόρμησης στη φύση, μουσικά σχήματα, λέσχες βιβλίου, θεατρικά μπουλούκια, παρέες άθλησης, φόρουμ, μικρές κοινωνικές πρωτοβουλίες και ακτιβιστικές προσπάθειες ολοένα και περισσότερο αποδεικνύονται σωτήριες, όχι εξαιτίας της ποιότητας των αποτελεσμάτων που παράγουν, αλλά εξαιτίας της εμπλοκής των πρωταγωνιστών τους στη δράση.
       Βγείτε έξω. Ενωθείτε. Εμπλακείτε. Εκτεθείτε. Μην απομονώνεστε. Ακόμη και μια τραγικής ποιότητας συνάθροιση δεν μπορεί να συγκριθεί με την απομόνωση. Που είναι εξάλλου το έσχατο "εργαλείο" κάθε στυγνού σωφρονιστικού συστήματος.

      Υ.Γ. Χάρηκα με την απόφαση του Συμβουλίου Επικράτειας για την προάσπιση της αργίας της Κυριακής.  Χαίρομαι όταν τα cocial media χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να επιτευχθούν δια ζώσης συναθροίσεις ανθρώπων. Απολαμβάνω τις ομαδικές εκδρομές. Και προσεύχομαι η αγωνία μας για το μεροκάματο να μην μας αποκλείει τις μικρές χαρές του ελεύθερου χρόνου. Μερικές φορές η πιο δύσκολη απόφαση είναι να σηκωθείς, να ντυθείς και να ανοίξεις την πόρτα. Ύστερα δε το μετανιώνεις. 

       Είναι τραγικό όταν το χιόνι σκεπάζει το μυαλό μας , έτσι δεν είναι ; 
     

     

λέξεις αμετάκλητες..

Εμένα δεν μου αρέσει η οδήγηση, να ξέρετε,  με μια τέτοια ταχύτητα ! 

   .. τα social media δεν είναι για όλους… παρ’ όλο που, με έναν ελαφρύ τρόπο, είναι από όλους ευπρόσδεκτα. Αναπτύσσονται σχέσεις στα social media που ενώ (θα έπρεπε να) είναι επίπλαστες, μπορούν να προκαλέσουν γεγονότα. Μια λέξη γραμμένη δεν είναι το ίδιο με μια ειπωμένη για όλους τους ανθρώπους. Για έναν ανεύθυνο που την απευθύνει, ατυχώς, σε έναν πιο ευαίσθητο, μια λέξη που φεύγει δεν μακιγιάρεται, καθίσταται αυτοστιγμεί αμετάκλητη.

  ..τα social media υποστηρίζουν ότι παρέχουν την δυνατότητα φιλτραρίσματος κάθε είδους bulling αλλά κι αυτή η δυνατότητα δεν αξιοποιείται αναίμακτα. Μια ρετσινιά διαχέεται σε εκατοντάδες χρήστες ώστε είναι πλέον αδύνατον να μαζευτεί. Μια προσβολή, παρ’ όλο που είναι πολλάκις επιπόλαια, θα πάρει πολύ χρόνο για να ξεχαστεί.  Ο ( εκ των υστέρων τεχνητός ) αποκλεισμός του υπεύθυνου δεν επουλώνει τις πληγές, Οι ζημίες, στο επίπεδο που συντελέστηκαν,  είναι αμετάκλητες.

  ..τα social media έχουν παρασύρει κόσμο να εκμυστηρευθεί περισσότερα από όσα θα είχε ποτέ κουβεντιάσει δια ζώσης. Σε τούτο ευθύνεται η μοναξιά. Δεν είναι πάντοτε κακό. Σε άλλους καιρούς ωστόσο  η μοναξιά θα μπορούσε να γίνει καταλύτης αλλαγών προς την κατεύθυνση της  προσωπικής εξέλιξης. Τώρα μπορεί κανείς να την σπρώχνει κάτω από το χαλί επ’ αόριστον, υπό την ψευδαίσθηση ότι ασχολείται μαζί της,  έως ότου οι δεξιότητες και οι ανησυχίες αποκοιμηθούν μέσα του και η απομόνωση γίνει  …status. Aμετάκλητη.

   .. τα social media μας παρέχουν την δύναμη και την ευθύνη του click. Θεωρούνται ο ταχύς τρόπος επικοινωνίας. Είναι δική μας επιλογή, αν θα εξετάσουμε μια δεύτερη φορά, εκείνη την πηγαία αράδα από λέξεις, πριν την καταστήσουμε αμετάκλητη. Συχνά ονειρεύομαι μια επιστροφή στην αλληλογραφία με τον πάπυρο το φτερό και τη μελάνη. Μέσα σε γαλήνια υποφωτισμένα δωμάτια εκείνος που απευθύνει μια επιστολή δια χειρός κοντοστέκεται σε κάθε λέξη, φέρνει στο νου εκείνον που θα την διαβάσει, χαμογελά αμυδρά, συμπληρώνει μια ουρίτσα στο τελευταίο σύμφωνο, αν είναι έρως στο «ς», τρίβει το μέτωπο με την ανάστροφη και καθώς οι παλμοί του επιστρέφουν σε ένα καθώς πρέπει tempo συνεχίζει να καθιστά με υπευθυνότητα τις λέξεις αμετάκλητες…